Polana

[Popiół Poległych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Popiół nie narzekał na brak pochwał, był i tak dozgonnie wdzięczny samcowi za okazanie mu tyle cierpliwości podczas nauki. Plagijczyk również nie rozczulał się nad młodzieńcem i nakazał mu kolejne zadania, Ognisty w duchy zapłakał, nie chciał też narzekać i być dodatkowym ciężarem dla nauczyciela.
Skoro udało mu się podnieść misę, równie dobrze mógł wysłać też tę cała mentalną wiadomość. Znów zamknął oczy, to pozwalało mu się lepiej skupić na swoim źródle. Spojrzał na iskierkę, która najwidoczniej również była zmęczona tym nadmiarem wysiłku, smok obiecał jej, że niebawem skończą. Płomyk zrobił się jaśniejszy i tak samo jak pisklę poczuło się bardziej zdeterminowane.
Samiec wyobraził sobie słowa, które miały okazać wdzięczność smokowi za poświęcony mu czas oraz cierpliwość. Choć nie bardzo wiedział jak to obrać w słowa, to po jakimś czasie udało mu się sklecić jakieś zdanie. Wyobraził sobie, jakby słowa były dymem po ogniu, unoszącym się, lekkim. Te słowa miały powędrować do umysły Szarego smoka, wniknąć w jego łuski przy pysku.

~ Dziękuję, za wszystko ~

Choć wiadomość nie była długa, chciał aby była szczera. Te słowa miały być łagodne w brzmieniu, jak delikatny, chłodny powiew wiatru muskający łuski.

Gdy pierwszy etap zadania został wykonany (zależy tez od oceny Szarego) młodzieniec postanowił podjąć się próby stworzenia kamienia.
Na początku skupił w sobie maddarę, wyobraził sobie szary, chropowaty kamień, mniej więcej wielkości złączonych, dwóch przednich smoczych łap. Twór miał być solidny, ale też musiał być łudząco podobny do prawdziwych kamieni, dlatego jego struktura była gdzieniegdzie gładka, ale w innych miejscach była chropowata i popękana. Nie miał być też tak szczególny, jak przy pierwszym zadaniu. Zwykły, szary kamień. Przelał maddarę ze źródła, by stworzyć dokładnie to, co sobie wyobraził.

Teraz musiał zrobić to, co ostatnio czyli unieść twór za pomocą czaru. Niewidzialna powłoka maddary, zalała kamień niczym miód, wnikając w jego każdy zakamarek. Samczyk zacisnął szczęki, czując zmęczenie, jednak cały czas przelewał maddarę ze źródła. Twór uniósł się mniej więcej na wysokość pyska młodzika. Kamień wisiał w powietrzy, nawet nie drgając. T

Ostatnim zadaniem miało być sprawienie, by twór stopił się niczym lód. Nie wydawało się to jakoś trudne, po prostu musiał wyobrazić sobie, że kamień topnieje niczym lód, lecz z zachowaniem jego tekstury. Ostatkami sił, smoczek wyobraził sobie, jak czary kamień powoli wydobywa z siebie kryształki wody, powoli topniejąc od temperatury, która była na Polanie. Im dłużej twór istiał, tym więcej wody z siebie wydobywał, a jego objętość zmniejszała się z każda kroplą. W końcu z kamienia została jedynie mokra plama na ziemi, która również powoli znikała przez otaczajacy ich gorąc.



Samczyk nie czekał na żaden komentarz, położył się na brzuchu i otworzył pyszczek dysząc ciężko ze zmęczenia. Czerpanie ze źródła wyczerpało go doszczętnie, gdyby jego źródło było widoczne dla innych, wyglądało by jak marna, ledwo tląca się, maleńka iskierka.

[Szara Rzeczywistość]

Na wiadomość mentalną samiec tylko przymrużył ślepia, to raczej była formalność, gdyż same połączenie taką krótką wiadomością da adepta nie stanowiło żadnego wyzwania... przeważnie.
Ta wiadomość oczywiście znalazła adresata, Jaah zrozumiał przekaz, ale zwyczajnie nie zamierzał tego komentować.
Ciekawszy był następny twór.... który pojawił się w kilku miejscach nikle.
– Zapominasz się! Jeśli coś tworzysz to musisz ustalić odkładnie miejsce w którym ma się pojawić, inaczej nici z jego materialnej formy. Skupiona maddara musi w jednym miejscu zarżeć i pozbierać się, aby stworzyć wytwór.
Od razu poprawił jeszcze zanim dobrze go skończył... Młody chyba na prawdę się zapomniał, może to ze zmęczenia? Wcale nie kazał mu tak gnać w tej nauce, przecież jasno i klarownie przedstawił sytuację i mógł odpocząć... Tym czasem kamień sobie wreszcie stopił się, a uzdrowiciel tylko westchnął. Oprócz tego miejsca w powietrzu to wyszło całkiem... sprawnie, przynajmniej na początek.
Cóż mu pozostało jak nie siedzieć chwilę przed tym paprochem i oczekiwać... czegoś?
W końcu się tez znudzi czekaniem, aż smok ognia wypocznie.
– Możemy uznać, że znasz już podstawy...– rzekł zdawkowo.

//Raport MP I //

[Popiół Poległych]

Jego łapki znalazły się na łebu, przytrzymując skronie mocno, miał wrażenie, że łeb mu zaraz eksploduje.
Nie chciał dopytywać, jak mu poszło, sam doskonale znał werdykt, ale teraz przynajmniej wiedział jak zacząć swoje treningi. Jako uzdrowiciel jego maddara musiała być precyzyjna, nie mógł sobie pozwolić na żaden błąd aby nie zrobić krzywdy rannemu smokowi.
– To ,,, było .... pouczające – wysapał młodzik, rozlewając się w cieniu. Zaraz z tego goraca wyrwie sobie resztkę tego pisklęcego puszku.

[Szara Rzeczywistość]

Samiec warknął cicho i poobserwował chwilę młodzika, a potem za pomocą swojej maddary obok niego stworzył kolejne drzewo, które ukryło go w cieniu. Pozostając w kompletnej ciszy po prostu go obserwował. Wtedy też naszła go refleksja przez którą poczuł uścisk w gardle. Ta cholerna świadomość... Nienawidził czuć się niepotrzebny. Nikt o nim nie myślał, nikt o niego nie dbał, nikt na niego nie czekał...
Cicho westchnął, dając sobie czas na przekonanie samego siebie do zupełnie innego zdefiniowania tego... uczucia.
Musiał być mądry!
Bycie mądrym oznaczało wznieść się ponad radość i cierpienie, strach i współczucie, ambicje i zniewagę.
Być mądrym oznaczało stać ponad wszystkimi rzeczami, nie kochać i nie nienawidzić niczego i nikogo, ale także zupełnie obojętnie przyjmować niechęć lub przychylność innych.
Kto był naprawdę mądry, ten nie dbał o nic więcej. Stawał się nieosiągalny i już nic nie mogło mu zaszkodzić!
Dalej wcale nie było lepiej...
Smok im więcej miał czasu na przemyślenia tym więcej stwarzał murów dookoła siebie!
...
W istocie był nieuleczalnie chory. ponieważ wcale nie pragnął wyleczenia.
Nie dbał bynajmniej o podporządkowanie się i harmonię, nie kochał chyba nic prócz własnej wolności, swego wiecznego uzdrowicielskiego życia. Może wolał też na całą resztę swych dni pozostać cierpiącym, nieobliczalnym i upartym samotnikiem, genialnym błaznem, niż pójść drogą włączenia do hierarchii i dotrzeć do spokoju? Za nic sobie mieć spokój, za nic też hierarchię, a z nagan i osamotnienia też niewiele sobie robić?
Był niewygodną i niestrawną cząstką wspólnoty, której ideałem jest ład i harmonia! Ale dzięki tym właśnie trudnościom, dzięki temu, iż był tak niestrawny, stanowił w owym uporządkowanym małym światku nieustanny żywy niepokój, wyrzut, napomnienie i ostrzeżenie, pobudzał do nowych, śmiałych, zakazanych i zuchwałych myśli...!
Nagle młody coś rzekł. Kompletnie nie zanotował tego co powiedział, po prostu się wybudził z tego dziwnego transu własnych myśli.

[Popiół Poległych]

Mimo zmęczenia, na pysku samczyka malowała się radość zmieszana z ulgą, udało mu się. Udowodnił sobie, że nie jest beznadziejny, że może się przydać stadu; rodzinie. Pewnych odruchów nie był w stanie się wyzbyć mimo swojego wieku, małe skrzydełka trzepotały z zawrotną prędkością, ten gest zdradzał emocje Popiołu, jego radość i ekscytację.
Spojrzał lekko zamglonym wzrokiem na samca i czując jak powoli ból w skroniach uchodzi, podniósł łeb. Dopiero teraz do niego dotarło, że to dzięki kojącemu cieniowi, który powstał dzięki magii Szarego. Samczyk może niewiele jeszcze rozumiał, ale to spojrzenie jakie miał w tym momencie samiec sprawiło, że Ognisty zaczął się bardziej interesować postacią Plagijczyka.
Nie mogąc jeszcze ustać na łapach, leżał rozłożony na ziemi z uniesioną głowa w stronę swojego nauczyciela.
– Powiedz, czemu zechciałeś mi pomóc? – zapytał spokojnym głosem.

[Szara Rzeczywistość]

Wyrwany z przemyśleń, nie bardzo wiedział czy przypadkiem wcześniejsze myślenie nie doprowadziło młodego do jakichś złych stwierdzeń. Czemu mu pomógł? Odpowiedź musiała być niejasna, jak zwykle...
– Dziś ja pomogłem tobie, może ja też kiedyś będę potrzebował wsparcia.
Może to niewiele... Niech młody jednak wie, że w życiu niewiele jest rzeczy całkowicie za darmo. Ta wiedza jest cenna i zarazem jest to idealny powód aby komuś pomóc, tak na prawdę nie wierząc w to, iż przysługa zostanie zwrócona.

[Popiół Poległych]

Smoczek podniósł sie i usiadł po prawicy Szarego smoka. Trwali w ciszy, a jedynymi dźwiękami były ciche podchrapywania kompanki matki. Młodzieniec cieszył się, że samiec pomógł mu poznać chociaż podstawy magii i choć chciał się odwdzięczyć, nie bardzo wiedział jak. Spojrzał kątem oka na chorą łapę nauczyciela. Popioła ciekawiło, co sie stało, że Plagijczyk tak cierpiał, nie wyglądało to na stłuczenie, a na coś innego, coś czego Ognisty nie mógł rozpoznać przez brak odpowiedniej wiedzy.
W końcu go olsniło, poderwał się na cztery łapy, patrzył przed siebie z szeroko otwartymi oczami.
– Zostań moim mistrzem! Znaczy.... – cholera, nie tak – Czy chcesz być moim mistrzem? Proszę, chcę umiec leczyć smoki! – odwrócił się frontem do samca, gotowy paść na pysk i błagając go o to, by się zgodził.

[Szara Rzeczywistość]

Siadł po prostu obok? Jeśli uczynił to bliżej niż pół ogona to uzdrowiciel mruknął i odsunął się od niego na odległość nie zagrażającą jego przestrzeni osobistej- czyli minimum na prawie cały ogon.
Cisza się przedłużała, dzień prażył, drzewo Popiołka znikło, a teraz w sumie siedział znów na słońcu... Cóż, jeśli lubił robić na przekór innym to zdecydowanie nie trafił na kogoś kto powinien być celem jego starań.
Wypalił nagle, zwrócił tym ruchem jego wzrok, który najpierw wydawał się skupiony, a po chwili już się uspokoił. Oczywiście, że usłyszał pytanie, ale i tak cisza zawisła pomiędzy nimi.
– Masz Żagiew i braci, których tak chwalisz. Czemu ja miałbym się z Tobą męczyć?
Jeśli myślał, że wystarczyło zapytać to się grubo mylił. Dziś młody nauczyć się może dość istotnej rzeczy! Czym jest asertywność. Jaah miał lepsze rzeczy do roboty, niż nauki jakiegoś berbecia z ognia, a nauki o lecznictwie były zwyczajnie najdłuższe ze wszystkich.
Co z tego miał? Jego wdzięczność? Aż tak sobie nie cenił jego zdania... Poprawka, nie cenił sobie w ogóle jego zdania, bo był jeszcze za mały berbeć.

[Popiół Poległych]

Dlaczego zapytał właśnie jego? Smok spuścił łeb i spojrzał na swoje łapy. Zawsze w swojej głowie toczył monologi, lubił dumać nad wszystkim i niczym, a teraz musiał otworzyć się przed smokiem, którego praktycznie nie znał. Dalej był pisklęciem, który był jeszcze niedostatecznie ułożony, by rozumieć wiele niuansów. Jednak na to pytanie znał odpowiedź.
Podniósł łeb i zmarszczył brwi, jego mina wydawała się twarda, a spojrzenie chłodne.
– Bo jesteś wymagający, nie znasz mnie. Traktujesz mnie obco bo taki właśnie dla Ciebie jestem. Mimo to nauczyłeś mnie magii. Bezinteresownie. – podniósł odrobinę swoją łapę i zaciskał ją w pięść i puszczał, robił tak kilka razy w zamyśleniu. Przy Szarym, Popiół wyczerpie cały swój limit słów na najbliższe 20 księżyców, a to był dopiero początek jego wywodu.
– Spójrz na mnie, jestem słaby, pewnie nawet nie dałbym rady najsłabszemu drapieżnikowi. Pozostaje mi magia, ale nie chcę walczyć. – westchnął. – Jak mam się przysłużyć stadu, jak nie chcę walczyć, a na łowcę się nie nadaję? Pozostaje mi leczenie albo wychowywanie piskląt jako piastun. – podniósł wzrok prosząco. – Dlatego prosze Ciebie, wiem, że mnie byś uczył solidnie i nie patrząc na mnie jak na rodzinę, bracia byliby dla mnie zbyt.... Pobłażliwi. – podniósł zad z ziemi. –Zastanów się, nie musisz mi dawać teraz odpowiedzi jeśli nie chcesz. Po prostu... Daj mi szanse chociaż spróbować, a na pewno Cię nie zawiodę – powiedział cicho, wiedząc, że nie będzie to łatwa szkoła, zdawał sobie sprawe, że Plagijczyk może być surowy, ale był też cierpliwy. Samczyk nie bardzo wiedział co ma mu jeszcze powiedzieć, ukłonił się nisko i odwrócił się od Uzdrowiciela. Chciał go zostawić by przemyślał prośbę Ognistego, wiedział, że jeśli tylko się namysli, to da mu znać.

[Szara Rzeczywistość]

Smok w kompletnej ciszy wysłuchał jego wypowiedzi, ale pozostał kompletnie niewzruszony. Nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz miał dziwne przekonanie, iż młody zdecydowanie za bardzo ceni sobie obecność obcego sobie smoka... no i poza tym oczywiście zdecydowanie za dużo oczekuje od obcych!
Był słaby i nie dałby rady najsłabszemu drapieżnikowi?
– Przestań się mazać, do strzaskanych jaj... Jeśli zamierzasz wzbudzać litość to idź się mamusi pożalić...
Czy to był właśnie wybuch gniewu? Jego głos nawet się nie uniósł, wydawał się nadal spokojny, chociaż na pysku faktycznie pojawiła się pewnego rodzaju irytacja, kiedy nad nosem skóra się zmarszczyła.
– Wbij sobie do łba, że nie możesz w siebie wątpić, jeśli zamierzasz kogoś leczyć...
Dodał nie mniej zimnym tonem, odwrócił wzrok gdzieś w bok. Powoli wstał i przykuśtykał dwa kroki. Drzewa z maddary znikły.
– Zobaczymy, młody...
Szary nie zatrzymał młodzieńca, a nawet sam po prostu odszedł spokojnym, utykającym krokiem.

[Ostoja Zimy]

Na terenach Wspólnych zawitała Sahida, która poprosiła swoją starą znajomą o pomoc z dokończeniem nauki obrony, Jej była mistrzyni miała najwidoczniej bardzo dużo rzeczy na głowie i nie była w stanie tego zrobić. Aby nikt im nie przeszkadzał, poprosiła Wspomnienie by był dosyć blisko. Powoli przestawała ufać komukolwiek.
Czekała więc na Pogodną, co jakiś czas się rozglądając czy przypadkiem wokół nikogo nie ma.

// Pogodna!

[Pamięć Barw]

Swobodnym truchcikiem zmierzała na polanę. Klasycznie z kokatrysem na grzbiecie, odkąd dzieciarnia się zaczęła usamodzielniać, ku jej zadowoleniu na powrót więcej z nią przebywał.
– Czeeść, Sahido! – zawitała pogodnie jak wpadła na polanę, choć przez ten piach przez chwilę jej się zdawało, że wparowała na arenę. Zwolniła, by zatrzymać się pół ogona przed nią. Agree za to powstał na grzbiecie Zirki i przywitał się jedynie spojrzenie lm jakie na nią skierował, ale tylko na chwilę, bo zaraz wyczuł obecność kogoś jeszcze. Na to poruszył się na grzbiecie i wyglądał dookoła wypatrując. Zaś smoczyca była zbyt skupiona na znajomej by się przejąć.
– No to jak tam się trzymasz w Wodzie? – zagaiła zaraz po przywitaniu. Toć to, że przyszli się pouczyć nie znaczyło, że nie można troszkę pogadać! Ale żeby nie było, wróciła zaraz do podstawowego tematu.
– No dobra. To czyyli obrona. Na czym skączyliście ze swoją mistrzynią? – warto wiedzieć co było uwzględnione a co nie , żeby od razu skierować się ku temu czego nie było.

[Ostoja Zimy]

Sahida ucieszyła się na widok Pogodnej i posłała jej szeroki uśmiech
– Dobrze Cię widzieć! Jak dzieciaki? – zapytała ocierając się polikiem o jej polik, była wdzięczna smoczycy za to, że nie skreśliła Zimy na samym starcie i że dokończy to, co zaczęła ale nie dała rady skończyć Fille.
– Wiesz, niedaleko jest Wspomnienie, będzie nam towarzyszył na wszelki wypadek, jakby ktoś chciał nam przeszkadzać – powiedziała ze spokojem, jednak na pytanie jak jest jej w wodzie, zamilkła.
– Moja nauka obrony opierała się na Twardym bloku, możemy zrobić jeszcze parę przykładów, tak dla wprawy – mówiąc to oddaliła się parę kroków od Ziemnej i rozstawiła łapy, obniżyła lekko tors, a ogon był kila pazurów nad ziemią gotowy do utrzymywania równowagi przy różnych manewrach.

[Pamięć Barw]

Uśmiechnęła się do Sahidy. Nie lubiła skreślać smoków jedynie przez zmianę stada. Co prawda było jej zawsze szkoda, że tak wybrali, lecz skoro mają się tam czuć lepiej.
– A wiesz, że dobrze. Nasz Riot ostatnio został adeptem, córki prawdopodobnie też niedługo zostaną. – odparła zadowolona czując rozpierającą dumę z młodych, że tak sobie radzą. A jednak pominęła fakt lekkiego martwienia o Palemkę.
– Nie wiem kto by nam miał przeszkadzać, ale nie mam pretensji. – odparła swobodnie, kierując spojrzenie na smoczyce. Ciekawiło ją czemu nie chciała powiedzieć jak się miewa tam w wodzie, lecz uznała to za jej sprawę i wzruszyła barkami przechodząc już do nauki.
– Rozumiem, to właściwie możemy od razu do nich przejść. – odparła i przestąpiła do praktyk, bo z tego co zrozumiała teorię już znała.
Rozstawiła i ugięła łapy, obniżając przy tym łeb i unosząc ogon do poziomu grzbietu na którym prezentowała się w pełni rozłożona kryza. Przy wybiciu się z łap przytrzymała jeszcze skrzydła bliżej siebie, chcąc doskoczyć przed smoczyce z jej lewej strony, by wybijając się po raz kolejny wystawić prawą przednią łapę i tylko palcami przejechać po jej barku. Ciekawiło ją czy Ostoja poprawnie wykona Twardy Blok.

[Ostoja Zimy]

Oh kocha,a smoki które mogłyby mnie zabić za zdradę stada – nie powiedziała tego na głos, Pogodna doskonale musiała wiedzieć jakie to ryzyko dla Sahidy, choć nie wydawało jej się by miała wrogów, to jednak wolała jeszcze nie umierać.

Gdy tylko Pogodna ułozyła swoje ciało do ataku, ta również to zrobiła. Skrzydła przylegały do jej bogów, jednak nie zbyt mocno by nie krępowały ruchów smoczycy, łapy rozstawiła, wbijając szpony w glebę, łeb jak i ogon były na wzdłuż kręgosłupa. Ostoja nie miała tak długiej i smukłej szyi by wyginać ją w dźwięczną literę "S". Jej pozycja przypominała raczej jak u kotowatych.
Tak jak jej nauczycielka, odbiła się zadnimi łapami i wykonała kilka susów w stronę Pogodnej, jej szczęki były rozwarte, gotowe do złapania. Ta jednak odskoczyła na prawo by odsunąć się od mknącej w jej stronę wojowniczce i złapała szczękami jej przed ramię. To jednak nie był koniec, Ostoja wykorzystała fakt, że Pogodna była w pędzie i mając w pysku jej łapę i wykonała obrót po skosie, by sprawić żeby smoczyca rąbnęła pyskiem o ziemię.

[Pamięć Barw]

W tle było słychać wkurzony syk kokatrysa, jakiego Pogodna nie poinformowała, że zaraz skoczy i w rezultacie zleciał z jej grzbietu. I tak samo przygrzmocił o ziemię jak ona po chwili. Gdyż Ostoi końcowo udało się chwycić jej przedramię i pozbawić ją równowagi na tyle by upaść na pysk. A jedyne co, to cieszyła się, że nie straciła zębów.
– Dobry ruch, to teraz jeszcze raz. – odparła składając się z ziemi i stając po jej lewej.
Spowrotem przyjęła pozycję, stabilnie rozstawiając łapy i unosząc głowę. Obruciła się przodem do lewego boku Ostoi i ruszyła z otwartym pyskiem chcąc chwycić za ramię jej lewego skrzydła. Na tym by właściwie skończyła i zabierając pysk odstąpiła duży krok w tył.