Dolina płaczących wierzb

[Pikujący Upiór]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Oh, a cóż to ona zachichotała? Może o czymś śmiesznym pomyślała, widząc go. Mimo to Hebog starał się nie przydawać temu większego znaczenia. Niech sobie myśli, co chce.
Zamyślił się nad pytaniem dotyczącego jego życia. Ostatnio u niego też nie działy się najlepsze rzeczy. No, może poza pojawieniem się kolejnego członka Plagi. To było zawsze dobrą nowością. Jednak nie chciał o tym mówić, bo to były zbyt prywatne sprawy, żeby je rozpowiadać komu popadnie. Także i on postawił na bezpieczniejszą opcję.
– U mnie... U mnie też wszystko dobrze. – odpowiedział. Może to nie była czysta prawda, ale to zawsze lepsze, niż rozpowiadać wszystkie problemy tym, kogo to nie dotyczy. Tak się tylko pokaże z gorszej strony.
– Zostałaś już wojowniczką, prhawda? I pewnie znalazłaś już sobie kompana. Tak? – spytał po chwili namysłu.

[Ostoja Zimy]

No tak, ostatnim razem jak się widzieli, była Hebanową Łuską. W sumie sporo rzeczy się zmieniło od tamtej pory. Ona się zmieniła.
Przejechała łapą po swoim blado-niebieskiem futrzanym szalu i zastanowiła się przez chwilę. –
Tak, jestem wojowniczką. Od jakiegoś czasu jestem Ostoja Zimy – powiedziała dość beznamiętnie, nie przykładała wagi do tego imienia, dla niej jedyne i prawdziwe było to pisklęce, nadane przez jej rodziców. Od momentu, kiedy smoczyca przechodzi ciężki okres, wolała aby jej kompanka nie zbliżała się za bardzo. Przez ich więź ptaszyna bardzo cierpiała, widać było, że nawet kilka piórek pogubiła –
Tak, mam kompankę, Lotkę. To sroka, z kamienną obrączką na nóżce, ale teraz... jest w obozie – zamknęła oczy i powiedziała zmęczonym głosem. Nie miała siły ani ochoty udawać, że faktycznie jest dobrze.

[Pikujący Upiór]

Uśmiechnął się na chwilkę nieco bardziej. Czyli się nie mylił.
– Ciekawe imię. – odpowiedział. Ostoja Zimy... W sumie to pasowało, szczególnie że była północną.
Odpowiedź na temat kompanów także brzmiała niby dobrze, ale z nieco inną intonacją, niż się można spodziewać. Zazwyczaj smoki cieszą się, kiedy udaje im się w końcu znaleźć stałego towarzysza, który zawsze będzie pomocny. Lecz Ostoja była inna. Jakby coś ją męczyło...
– Coś się stało? – spytał ostrożnie i z powagą. Zostawianie kompanów czasem było konieczne, ale to powinno być równoznaczne z jego porzuceniem. Z drugiej strony, mógł się przecież mylić. W każdym razie Hebog był ciekaw powodu takiego zachowania.

[Ostoja Zimy]

Spięła się na jego pytanie, aż tak było widać jej zmianę? Westchnęła – Można powiedzieć, że... jestem chora. Ale żaden uzdrowiciel mi nie pomoże, tylko ja sama – odpowiedziała Plagijczykowi dość zagadkowo. Postawiła uszy w jego kierunku i pomasowała się po policzku, przypominając sobie rozmowę z Szarym. Ogon powoli bujał się na boki, a smoczyca otworzyła pysk na chwilę po czym zaraz go zamknęła. Może był w stanie jej pomóc, ale jako on? Nie uzdrowiciel?
– Czy masz partnerkę? – zapytała po chwili.

[Pikujący Upiór]

Oh, była chora? Pierwsze, co przyszło puchatemu do głowy, to pewnie jakieś problemy z relacjami, czy coś podobnego. Co do tego, że raczej żaden uzdrowiciel w tym przypadku nie pomoże, to miał duże wątpliwości. Dobrym pomocnikiem byłby wtedy Jaah, którego nie za bardzo lubił, ale wiedział co nieco o smoczej psychologii. Mógłby być więc dobrym doradcą.
Lecz po chwili padło intrygujące pytanie dotyczące partnerstwa. Zastanowił się nad odpowiedzią. Jeśli miała problem ze swoimi związkami, to niestety, będzie on tutaj do niczego. Chociaż zawsze mogło jej chodzić o coś innego. Pokręcił głową.
– Nie mam. – przyznał krótko i spokojnie, oczekując jej dalszej reakcji na te słowa.

[Ostoja Zimy]

Nie miała nic odkrywczego do powiedzenia, zwykłe pytanie. Ale czy na pewno? Może gdyby spróbowała... Nie! Warknęła sama do siebie po czym westchnęła.
– Rozumiem . – jej ogon, który był owinięty wokół gałęzi, zacisnął swój uścisk niczym u węża. – Przeprasza, to było bardzo osobiste pytanie, ja... nie powinnam wciskać nosa w nie swoje sprawy – skuliła uszy i popatrzyła na Pikującego przepraszająco. – Co tu robisz? Przyszedłeś na spacer? Czy może szukasz ziół?

[Pikujący Upiór]

Drgnął nieznacznie, słysząc jej warknięcie. Wyglądało to tak, jakby zrobiła to sama do siebie, ale wciąż odczuł lekki dyskomfort. Szczególnie po tym, co ostatnio działo się w Pladze.
Mruknął, kiedy usłyszał jej kolejne pytanie. Głównym powodem, dlaczego tutaj był, to chęć pobycia gdzie indziej. Nie za dobrze czuł się w obecności smoków swojego stada. Może to zdrada, albo zwyczajna niechęć do omawiania kolejnych konfliktów? Jednak jak ma to jej powiedzieć, żeby to nie brzmiało zbyt dziwnie. W końcu to jego... Khm... "Rodzina".
– Można powiedzieć, że przyszedłem tu, żeby sobie odpocząć. Od... obowiązków. – odpowiedział ostrożnie. Na razie wolał nie przyznawać się. Chociaż ów samica wydawała się delikatna i miła, to nadal nie wiedział, czy mógł wydawać tak prywatne sprawy.
– Słuchaj, ja także mam do ciebie dość nietypowe pytanie. Powiedz mi, co myślisz o tych wszystkich konfliktach? O naszych powarhkiwaniach z powodu wydarzeń, którhe zdarzyły się ze sto księżyców temu? – spytał po chwili.

[Ostoja Zimy]

Uniosła zaskoczona łuki brwiowe. Zawsze wydawało jej się, że to ona jest odszczepieńcem w swoich poglądach na temat dawnych konfliktów, ale z tego co powoli mogła wywnioskować ze słów Upiora, on również mógł mieć wątpliwości – Jeśli mam być szczera Upiorze, to mam to w dupie – zaśmiała się – Mam wrażenie, że starsze smoki żyją tylko starymi czasami i wymagają tego samego od młodszych smoków, których nie było na świecie kiedy ich trawiła wojna czy konflikty. – powiedziała z kpiną w głosie – Moje stanowisko jest takie, że i w Ziemi i w Pladze znajda się takie smoki, które podłożyłyby łapę albo zepchnęły z klifu. – powiedziała to do Plagijczyka posyłając mu lekki uśmiech

[Niepokorny Hiacynt]

Po tym jak opuścili ołtarz, szedł przed siebie milcząc.
Dość często rozglądał się na boki i już chyba dwa razy stanął, widocznie wsłuchując się w otoczenie z uwagą. Na jego pysku widniała dziwna intensywność, która nie opuszczała go, może poza momentem, w którym Goździk na pewno zapytała gdzie oni tak niby idą.
Jeżeli faktycznie zadała jakieś pytanie, on jedynie uśmiechnął się krótko w odpowiedzi i poszedł dalej, nie oddalając się jednak więcej niż o kilka kroków, dopóki łowczyni nie ruszyła za nim.

Dopiero, gdy trafili do Doliny Płaczących Wierzb, stanął jakimś bardziej przestronnym miejscu i usiadł wzdychając głęboko.

[Słodycz Ziemi]

Obserwowała Rapsoda opuszczającego bez słowa świątynie, nie mogąc nic wyczytać z wyrazu jego pyszczka. Stała przez chwilę pośród zimnych kamiennych ścian budowli, niepewna co ze sobą zrobić, aż zauważyła, że złotołuski wyraźnie na nią czeka. Uśmiechnęła się i ruszyła za nim lekkim krokiem, opuszczając siedzibę duszków.
Rozkwit szedł w milczeniu, a Goździk dreptała zaraz obok niego. Z początku nie chciała przerywać jego rozmyślań, dając mu czas i przestrzeń by sam podjął jakąś rozmowę. Nie nastąpiło to jednak, a Przywódca parł przed siebie. W końcu zaniepokojona Cynamonka jasne, że zaczęła zadawać pytania, na które nie nadeszła żadna odpowiedź ze strony samca. To jeszcze bardziej martwiło Łowczynię. Nie rozumiała co się dzieje, a w jej myślach zaczęły pojawiać się różne wyobrażenia. Czy to duszki uszkodziły jej tatę? Oddały mu skrzydło lecz odebrały mowę? Przecież dostały zapłatę! Taka możliwość napełniała ją irytacją. Przysięga, jeśli duszki w jakiś sposób skrzywdziły Rapsoda, ona znajdzie sposób by każdemu z nich wydrapać oczy. Nie obchodziło jej to, iż są bytami niematerialnymi, zapłacą za to.
Przywódca w końcu zatrzymał się, a Goździk przekręciła nieco łebek, wpatrując się w niego intensywnie i próbując znaleźć jakąś odpowiedź w bursztynowych ślepiach. Zbliżyła się do samca i usiadła naprzeciwko, trochę zagradzając mu sobą drogę, gdyby postanowił wstać i iść sobie dalej. Jasne, mógłby bez problemu odsunąć ją czy to łapą czy to magią, ale nie dbała o to teraz.
– Rozkwicie, proszę powiedz coś. Czy wszystko w porządku? Jak się czujesz? – Zapytała z nieskrywaną troską w głosie. Może był zły na nią? Nieważne, wszystko było lepsze niż to milczenie.

[Niepokorny Hiacynt]

Rozkwit ponownie posłał Goździk uśmiech, tym razem jednak po nim nie nastąpiło milczenie.
– Kto by pomyślał, że na terenach wspólnych będzie dzisiaj tak tłoczno. – Stwierdził chichocząc nieco nerwowo.
Nawet przy bliższej inspekcji wszystko wydawało się być z czarodziejem w porządku, a głosu to już na pewno mu nie odebrano. Byłaby to tragedia, której (ironicznie) Kwiecisty na pewno by nie przemilczał – szczególnie biorąc pod uwagę jego łatwość w posługiwaniu się maddarą.
Głos Rapsoda wcale nie odchodził od normy. Był bardzo spokojny i cichy, to prawda, ale niemniej melodyjny niż zawsze.
– Dopiero teraz już nikogo nie słyszę. – Dodał po czym jeszcze raz westchnął. Wtedy też zbliżył się, unosząc powoli swoje przednie łapy w stronę Zauroczenia.
Delikatnie ujął pysk łowczyni w obie smocze dłonie, patrząc na nią tak intensywnie jakby w jej źrenicach miał znaleźć wypisane sekrety gwiazd. W jego ekspresji była radość tak ciepła i miękka, że nie byłby w stanie jaśniej wyrazić swojej miłości gdyby próbował.
– I nie patrz się tak na mnie. Wszystko jest dobrze. – Zaśmiał się krótko.
– Po prostu... – Przełknął ślinę, gdy jego krtań zaczęła stawiać opór, ściskając się dziwnie. Jego uśmiech zadrżał.
– Nie wiem co zrobiłem, by sobie na ciebie zasłużyć, ale musiało to być coś bardzo, bardzo dobrego... – Niemalże wykrztusił i nagle jego oczy zaszkliły się.
W kącikach ślepi niezmiernie szybko uzbierały się krople, grożące tym, że zaraz spadną.
Goździk nie zobaczyła już jednak jak wodne perły zsuwają się po łuskach Rapsoda, bo ten przycisnął swój policzek do jej policzka, nadal trzymając samiczkę mocno przy sobie.

Nie chciał, żeby ktoś inny zobaczył go w takim stanie.
Rozkwit był przecież cięty, teatralny, często wesoły oraz raczej opanowany – chłodny i oficjalny gdy zachodziła potrzeba.
To co działo się teraz wcale nie pasowało do tego wizerunku.
Na terenach wspólnych, każdy obcy smok mógł dostrzec przywódcę Ziemi trzęsącego się z emocji jak małe pisklę. Nie można było na to pozwolić, ale przecież ich własne tereny były o dużo za daleko.
Droga do doliny nie była długa, a mimo tego Rapsod przez cały czas podróży bał się chociażby odezwać. Nie znał swojego limitu dobrze, wiedział jednak, że się do niego zbliża i każde słowo mogło zakończyć się tym co łowczyni miała teraz przed sobą.

[Słodycz Ziemi]

Siedziała przed Rapsodem, wpatrując się w jego bursztynowe ślepia z tą samą intensywnością, z którą on spoglądał na nią. Ciepło jego dłoni spoczywających na policzkach Łowczyni działało na nią kojąco. Od pierwszego spotkania powstała między nimi dziwna, niewytłumaczalna więź, a z biegiem czasu Rapsod ze zwykłego członka Stada stał się dla niej drugim ojcem i przyjacielem. Powiernikiem jej smutków i radości.
Podobały jej się emocje, które zawładnęły w tej chwili Czarodziejem – gdy przeżywał coś, robił to całym sobą. Doceniała również, że nie próbował ukrywać przed nią swoich uczuć. Znała go na tyle, by wiedzieć, że okazywanie wzruszenia musiało być dla niego trudne. Goździk nie postrzegała tego jednak jako słabości. Wręcz przeciwnie, potrzeba dużej odwagi, by będąc Przywódcą takim jak Rozkwit, odsłonić przed kimś swoje serce.
Uśmiechnęła się delikatnie na jego ostatnie słowa i oplotła łapami jego szyję, przytulając się do samca. Nie czuła się na tyle wyjątkowo aby ktoś musiał na nią zasłużyć, jednak sama świadomość, że ktoś spoglądał na nią w ten sposób, napełniła jej serce radością
– Rozkwicie, to był chyba mój sposób na powiedzenie, że Cię kocham i dziękuję za bycie od początku tak ważną częścią mojego życia. – Szepnęła cicho. Sama nie spodziewała się, że to wyjście od świątyni skończy się tak podniosłymi wyznaniami. Była to jednak prawda – ciężko znaleźć równie wyjątkowego smoka jakim jest Rapsod.
Po chwili odsunęła się nieco i zerknęła na niego zadziornie, a w ślepiach zatańczyły wesołe chochliki.
– Czas przetestować Twoje nowe skrzydło. Ścigamy się do Obozu! Ten kto przegra, robi kolejny patrol z Plagą! – Krzyknęła i nie czekając na odpowiedź, wzbiła się w powietrze, w stronę Ziemi. Odwróciła jednak dyskretnie pyszczek, sprawdzając jak poradzi sobie tata.

[Niepokorny Hiacynt]

Rozkwit wkrótce już nic nie widział przez łzy. Pociągnął nosem, a słysząc jej słowa zawył żałośnie nie mogąc już wstrzymać głosu.
Nigdy nie mógł się spodziewać, że to wesołe pisklę, stanie się tak ważnym elementem jego życia. Była kolejnym dowodem na to, że niebo nigdy nie pozostawało burzowe na wieczność. Rapsod zmienił się – zamiast wiecznie chować się za bezpieczeństwem swojej nieufności, zaczął dostrzegać czułe gesty zwrócone w jego stronę. Kiedyś nie rozumiał, że nie można pozostawić swego serca na zawsze zamkniętego ze strachu przed bólem.
Ciągle poddając się na początku walki ucieka się bez ran, ale nigdy nie można też zaznać słodkiego smaku zwycięstwa. Czarodziej wiedział to doskonale, a jednak księżyce zajęło mu zastosowanie tej wiedzy gdziekolwiek indziej.
Aby to zauważył, trzeba było nadniszczyć jego mury, przekraść się do środka lub wedrzeć siłą! Te smoki, które spróbowały, nie zrobiły tego na marne.
Rapsod przyzwyczaił się końcu do tego, że jego czułości mogą być szczerze pożądane i że można chcieć go nimi obdarzyć.

Jednak przyjęcie tak bezpośredniego ataku nadal było obezwładniające.
Było szczerze duszące, napierało całą mocą, ale Rozkwit mimo tego nie chciał, aby puściło.
Gdy Goździk odkleiła go od siebie (bo trudno było nazwać to w inny sposób), na jego pysku malował się niezmiernie drżący, ale pełny uśmiech.

Jej wyzwanie najpierw spotkało się z niezwykle zdziwioną miną. Zaskoczenie minęło jednak w tej samej sekundzie, w której samiczka poderwała się do lotu.

Dość szybko stało się jasne, że nie powinna martwić się o Kwiecistego tylko o swoje prowadzenie.
Coś niemalże ją potrąciło, a po tym tylko złoty ogon machnął jej przed pyskiem.
Ćwiczenie reszty mięśni przy pomocy maddary nie poszło na marne.
Czarodziej leciał jakby skrzydła nigdy mu nie odebrano – jego ciało pamiętało każdy moment lotu.
Wzbijał się w górę, a jego głośny śmiech niósł się echem ponad drzewami.
Widząc go z boku możnaby pewnie pomyśleć, że postradał zmysły...
Chociaż gdyby tak wyglądało szaleństwo, Rapsod zrobiłby wszystko by pozbyć się reszty rozsądku.
Zrobił pętlę i wystrzelił w stronę terenów Ziemi, z niezaprzeczalną radością przyjmując wyzwanie łowczyni.

[Jutrzenka Serc]

//rozumiem, że zakończona

Szklisty Zagajnik zwiedzała dzisiaj Jutrzenka. Przechadzała się między drzewami, poznając nietypowy las. Przemykała między nitkowatymi gałęziami, które przesuwały się po jej łuskach. Niektóre nawet łaskotały, więc czasami podskakiwała rozbawiona dziwnym doświadczeniem. Zatrzymała się pod jednym z drzew i ułożyła się delikatnie. Sporo listków zostało na niej przez tę zabawę, więc zaraz zaczęła się czyścić z nich. Strzepywała je sobą, ale czasami po prostu odwróciła się i zdjęła je łapą lub ogonem.

[Grad Skał]

Co tym razem postanowił zdemolować? Czemu by tak nie coś w Szklistym Zagajniku. Oby tylko nie spotkał kolejnej furiatki – obrończyni zieleni.
Dzięki temu, że znów pozwolono mu polować i wejść na arenę nie chodził, aż tak nabuzowany. Regularnie bił się z inni smokami i szukał zagrożeń wokół obozu Plagi. Nie szukał śmierci jeśli byli tacy co go o to podejrzewali. Szukał czegokolwiek co zajmie jego umysł. Chwile ciszy, sen, to znosił najgorzej. Koszmary już się wyciszyły, ale to wcale nie znaczyło, że nie śnił o czymś okrutnym.
Kodeks Plagi choć tak bardzo znienawidzony przez Jaaha stawał się ratunkiem dla Aohy. Skoncentrowany na kilku prostych regułach mógł dążyć do celu łatwiejszego niż ten który postawił przed nim ojciec.
Wlazł do Doliny płaczących wierzb i zaklął paskudnie pod nosem kiedy po raz kolejny roślinna wić trzasnęła go w pysk. W końcu nie wytrzymał otwarł paszczę i capną roślinę. Wicie nie łatwo było przerwać więc nie wiedzieć czemu skoczył do samego drzewa i wbił szpony w konar.
Czując jak ulewa się z niego utrzymywana w ryzach złość zaczął zdzierać z drzewa korę. Złapał zębami za część z której wyrastało parę wici i wyrwał ją odrzucając z łoskotem na ziemię.
Cholerne drzewa, cholerna pogoda, cholerne zasady i cholerna duma!
Wył w głowie kiedy niszczył nic nikomu winną wierzbę.

[Jutrzenka Serc]

Na terenach wspólnych wiele smoków spacerowało, więc czyjeś kroki i słowa nie były niczym nowym. Jutrzenka skuliła się w sobie i siedziała grzecznie pod swoją wierzba, aż nagle usłyszała przedziwny hałas. Poderwała się na łapki i rozejrzała. Ktoś klął, drewno jęczało pod naciskiem, coś chrupało, skrzypiało i pękało. Jej oczom ukazał się sprawca, który akurat dobrał się do drzewa. Smoczyca była bardzo zdziwiona takim widokiem i podeszła zaraz do niego. Nie bała się, bo smok wyglądał na podrostka.
– Wszystko w porządku? Bolą zęby? Wiem, że na wyrastające stałe ząbki pomaga olejek miętowy. – Odezwała się w miarę łagodnym, ale nieco zmartwionym głosem. Niektóre smoki dość długo miały problem z wyrastającymi zębami, więc myślała, że może i dla niego jest to problem. Nawet jeśli, to może na chwilkę zostawi to biedne drzewo. Jeszcze jakiś duszek im tu na głowę się zleci.