Dolina Rozpaczy

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jako wojownik powinna sama również lepiej ją znosić, w końcu nigdy nie wiadomo gdy przyjdzie jej spełnić przysięgę. Co innego jednak było zabić wrogo nastawionego nieznajomego, a co innego kogoś kogo znała lub żegnać bliskiego.
Gdy zaczął przygotowywać kolejne miseczki, przyglądała się jego pracy, nie tyle by kontrolować co tam dodaje, a z czystej ciekawości. Nie wyglądało to na zwykły napar, a zapach rumu skojarzył jej się z trunkami Mułka. Od razu pomyślała też, o tym jak ze Strażnikiem raczyli się czymś podobnym, z dość kiepskim zakończeniem.
– Do czego? Jak można sprzedać pisklę.– jak widać mało jeszcze widziała poza terenami stad. Jak nieczułym trzeba być, by od tak sprzedać własne pisklę? No chyba, że nie były one opiekuna, a zwyczajnie kradzione. Tego pewnie zaraz się dowie.
-To bardziej tyczyło się do mieszaniny uczuć, myśli, braku pomysłu na siebie i wrażenia, że zawiodło się wszystkich naokoło.– opuściła wzrok na podsuniętą miskę, zastanawiaj się, czy w ogóle powinna się nim tu raczyć. Tylko co miała do stracenia? Jedna miska jej nie powali. Pociągnęła niewielki łyk, rum zapiekł w pysku i gardłee.
– Imię było raczej kiepska interpretacja młodzieńczych błędów i niezdecydowania.– dodała na koniec.

[Szara Rzeczywistość]

Czy wojownik czy uzdrowiciel... oboje spotykali się praktycznie w tym samym punkcie, nad trupem. Różnica była jednak dość istotna. Jeden z nich zadawał rany, a drugi robił wszystko, aby ta rana nie zabiła ofiary. Jeden jak za bardzo się przyłożył to zabijał, jak drugi się za to nie przyłożył, albo miał zwykłego pecha to nie dawał rady uratować. Finał był taki sam, ale drogi różne.
Jak to się miało do bliskich? Nijak, to już kwestia przyzwyczajenia się do życia pomiędzy trupami i tego jak się tłumaczy samemu sobie śmierć.
Samica najwyraźniej chciała poznać prawdę o nim, a Jaah nie miał ochoty nawet na ukrywanie prawdy i wymijające odpowiedzi. Fille i tak raczej nic nie zrobi z informacjami na jego temat.
– Badań. Próbował znaleźć lek, aby ożywić swoją ukochaną... Za barierami istnieje nauka o nekromancji, która pozwala ożywić zmarłych. Smoki jednak nie bardzo mają sposobność, aby stosować do tego maddarę. On próbował to obejść i znaleźć w jaju... hm, pierwiastek życia, który pobudza świadomość płodu i z tego właśnie spróbować ożywić swoją zmarłą... A sprzedaż za granicami to dość typowy proceder. Szczególnie jeśli w danym miocie jest po sześć jaj, a samica przymiera głodem. Poza tym jest też kwestia klanów, które potrafią sobie wykradać jaja.
Wyjaśnił dość dokładnie cały temat i westchnął przez chwilę wspominając przeszłość. To nieprzyjemne doświadczenia, które zaraz też zepchnęły na myśl o Ostoi, która się najprawdopodobniej zabiła.
– Chaos... Kojarz mi się z tym co reprezentowała sobą Bandycka Groźba. Brawura w walce, nie dbanie o własne rany... Byłaś taka, jak mniemam. Widziałem w końcu twoje kalectwa. Zresztą wspominałaś, że właśnie w walce widziałaś drogę do wyzwań.... Co się zmieniło?
Samiec zapytał i upił długi łyk swojego napoju. Nawet nie był świadom, że Mimir jest znana samicy.

[Maros]

Każdy radził sobie na swój sposób ze stratą i jej skutkami. Wolała jednak porzucić ten temat rozmyślań, nie chcąc dokładać sobie do już i tak paskudnego humoru.
Na szczęście uzdrowiciel sam skupił się na innych tematach, nawet jeśli jeden z nich niekoniecznie się jej spodobał.
Nauka pozwalająca ożywić zmarłych? Brzmiało jak coś raczej nierealnego, jednak patrząc na to co sami mieli tu na wyciągnięcie łapy, za sprawą Bogów oraz Duszków, już mniej. W końcu raz zabity smok potrafił ponownie stanąć na łapach, utracone kończyny wrócić na swoje miejsce i odjąć rannemu skutków kalectwa.
-Brzmi to trochę jak bajka, którą straszy nie niegrzeczne pisklęta. W sumie tereny poza barierą są ogromne, kto wie co tam się dzieje, co można spotkać. Skoro spotkałam już ludzi, chcących sprzedać niziołka do cyrku, to czemu nie coś takiego. Opowieści też różne krążą, tylko ile w nich prawdy to nie wiem.– sama też nieco widziała, a i tak ciekawość pchała ją dalej, by poznawać te tereny.
– Wiem, walczyłam z nią kilka razy. Była dobrym wojownikiem... I na pewno nadal jest, chociaż nie widuje jej na arenie. – dopiero później zdała sobie sprawę ze swoich słów i na moment zmroziło jej krew w żyłach. Uzdrowiciel jednak nic nie mógł zauważyć, gdyż mimika jej ciała nie zmieniła się. Upiła kolejny niewielki łyk

[Szara Rzeczywistość]

Alkohol nie był lekiem na całe zło tak samo jak chmiel i melisa- były to tylko chwile ulgi w których zapominało się o troskach na rzecz przytłumienia wszystkich pozostałych uczuć. Jaah pozbawiony bodźców zewnętrznych zaczynał trzeźwo myśleć, przynajmniej do czasu, aż nie wyżłopie całej miski i alkohol nie wejdzie mu do krwi.
– Sugerujesz mi, że kłamię? Nie uważasz, że wiem przez co przeszedłem i co widziałem? W lasach poddanych władzy humanoidów śmierć uderza bez przerwy, lecz nikt nie podnosi szczątków, które ona po sobie pozostawia, każdego dnia dodając nowe. Padając, gromadzą się jedne na drugich; czas nie jest w stanie nadążyć z zamienianiem ich w proch i przygotowywaniem miejsca na nowe. Wśród tych najróżniejszych szczątków trwa bezustannie wysiłek odradzania. Kiełki, pnącza, wszelkiego rodzaju trawy przebijają się przez te wszystkie przeszkody. Wspinają się wzdłuż powalonych drzew, wkręcają się w ich prochy, podnoszą i łamią korę, która je jeszcze otacza. Życie i śmierć są tam jakby współobecne i wydaje się, że chcą połączyć i wymieszać swe działanie.
Czasami Jaah prawił swoje mądrości, szczególnie kiedy zaczynał czuć jakiś ogólny spokój i odrobinę komfortu. Jego bełkot może nie będzie zbyt interesujący dla niej, ale nadal kłapał swoim dziobem, byleby rozmowa się utrzymała. Poza tym nie wydawał się urażony tym, iż prawdopodobnie samica mu nie wierzyła.
Potem poruszyła temat Bandyckiej, a Jaah warknął jakby niezbyt zainteresowany tym tematem.
– Zapewne nie żyje. Żyła głupio to i głupio zdechła gdzieś, porywając się na coś czemu nie dała rady... No ale dość o niej.
Samiec westchnął i upił sobie łyk przygotowanego drinka.
– No więc...? Byłaś tym Chaosem podczas walki, tak? Co się zmieniło... nie wydajesz się już taka... hm, porywcza.
Samiec spojrzał gdzieś na bok i zawibrowała maddara zaraz obok jego boku. W ciszy pojawiła się nieco smętna melodia wygrywana zapewne bardzo dziwnym instrumentem....

[Maros]

Ona wolała właśnie takie ucieczki od tego wszystkiego, będące chwilą odpoczynku od problemów.
-Nie powiedziałam, że Ci nie wierzę. Skąd niby mam wiedzieć, co zamieszkuje wszelkie zakamarki tych ziem? Po prostu, słysząc pierwszy raz coś takiego, może wydawać się to nierealne, a niektórym dać nawet nadzieję na powrót ich bliskich. Sama nawet nie chce myśleć, ile piskląt zginęło przy tych badaniach.– ta myśl wywołała u niej zimny dreszcz na grzbiecie, była matką czwórki i nawet jeśli dwójka z nich jedynie przygarnęła, nie potrafiła by zrobić im nic takiego.
Za to reakcja na Bandycka szczególnie zwróciła jej uwagę. Na warknięcie nie odpowiedziała, jedynie przyjrzała się uzdrowicielowi, który chyba niezbyt za nią przepadał.
– Czemu uważasz, że nie żyje? Brak wizyt na arenie, nie oznacza od razu najgorszego, równie dobrze mogła zwyczajnie zmienić range.– czyżby szykowała się powtórka z rozmowy z Nawałnicą? Ciężko powiedzieć, wszystko zależało od tego, na ile Szary da wciągnąć się w ten temat, a może nawet powie coś, dla niej interesującego?
-To, że teraz nie trzymam Cię znowu za gardło, nie znaczy, że wszystko się zmieniło. Osiągnęłam wszystkie postawione sobie cele, przy okazji zdobywając bezwartościowy tytuł Czempiona Viliara, podczas tego niemal zabiła mnie hydra. A z innymi smokami.... Wszystko się z czasem nudzi – nie wspomniała o innym istotnym aspekcie, ten jednak powinien być przemilczany.
Z miseczki ubył kolejny łyk.
Melodia jak te ostatnie, miła dla ucha nie przeszkadzała jej.

[Szara Rzeczywistość]

Każdy ma swoje sposoby na ból istnienia...
– Nie poprawia sytuacji to, że ich trupy stanowiły jedyne źródło pożywienia dla pisklęcia, które było uczone na narzędzie w łapach szaleńca.
Rzekł bez ogródek lekką łapą zdradzając, że był nauczony zjadania ciał innych smoków. Z taką łatwością powiedział to jakby był dumny, jednak jeśli się przyjrzy to zobaczy, że przez chwilę zamyślił się jakby coś sobie przypomniał.
– Bywały gorsze rzeczy tak na prawdę. Chociażby to, że gnijące zwłoki ktoś musiał wynosić z jaskini i niekiedy jedynym sposobem transportu było zatopić w tym gnijącym mięsie kły i wytarganie tego na zewnątrz...
Powiedział przygnębiony, a potem napił się kolejny niewielki łyk. Był potworem, czasami sam sobie to uświadamiał... Nawet jeśli robił to z konieczności i tak został przystosowany do życia.
Potem temat znów wrócił na wojowniczkę.
– Ciężko się domyśleć? Jestem uzdrowicielem Plagi, należała do mojego stada. Miała partnerkę, która wszczęła alarm o jej zaginięciu.– odparł naburmuszony.
– Zresztą sama zasugerowałaś przed chwilą, że nie żyje, nie? A co innego mogło ją spotkać. Nie ma jej w Pladze, nie zginęła na arenie, ale pozostawiła kompana, który zdechł co oznacza, że więź się zerwała nagle. Nie mamy powodów, aby wierzyć że żyje...
Jaah patrzył nieco rozdrażniony na samicę Wody.
– Taaak, mówiłaś już coś o podnoszeniu swoich granic wytrzymałości przy okazji kalectwa... na prawdę świetny sposób, żeby zabawić się, dając sobie oderwać łapę i poderżnąć gardło.
Samiec znów napił się nieco i odwrócił wreszcie wzrok od samicy.
– Skoro masz wszystko co może osiągnąć wojownik... czy czujesz się spełniona?
Było to zapewne dziwne pytanie, ale szczerze się nad tym zastanawiał.

[Maros]

Słuchała go, w duchu krzywiąc się na myśl o tym wszystkim. Przy następnej okazji będzie musiała poprosić Pasję o przygotowanie dla niej owoców, zamiast mięsa. Zastanawiało ją jedno, skoro było tak źle, to czemu stamtąd nie zwiał. Skoro miał sprzątać te wszystkie ciała, to mógł opuścić jaskinie.
– Czego Cię uczył?– nie trudno było domyślić się, że to właśnie on miał się nimi posilać. W takich właśnie momentach, schowała by tą swoją ciekawość gdzieś głęboko i nie pozwalała wyjść na światło dzienne, bo chociaż temat potrafił przyprawić o mdłości, chciała wiedzieć więcej.
– I dlaczego nie spróbowałeś zwiać?
Czy sama uważała go za potwora? Ciężko powiedzieć. Z opisu sytuacji wyglądało to nieco tak, jak by rzeczywiście nie miał wyboru i nie chciał zdechnąć z głodu.
I w końcu nadeszła ta upragniona odpowiedź, coś czego nie była w stanie wyciągnąć od Nawałnicy, a jednocześnie potwierdzenie, iż w żadne jej słowo nie można było wierzyć. Gdyby nie to, co rozpoczęło te rozmowę, uśmiechnęła by się tryumfalnie. Nie potrafiła jednak cieszyć się z informacji zdobytych, w sumie to przypadkiem.
– Zwykłe przejęzyczenie, najwyraźniej twój napój już mi się na język rzuca.– zbyła spokojnie jego podejrzenia, względem jej sugestii. Zamyśliła się nad czymś na moment, przy okazji wsłuchując się w rozbrzmiewającą melodię. Pociągnęła kolejny łyk z miski, z zaskoczeniem stwierdzając, że niemal połowa jej zawartości zdążyła już zniknąć.
– Śmierć kompana nie jest chyba równoznaczna, ze śmiercią smoka. W końcu mogła zwyczajnie zerwać z nim więź, a ten paść z uwagi na wiek jaki osiągnął i nie przedłużało go dalej połączenie ze smokiem. Próbowaliście jej szukać? Mogła zwyczajnie odejść bez słowa za barierę, niejeden już tak zrobił.– kontynuowała, utrzymując niezmienny ton głosu. Wiedziała, że nie jest zadowolony z tego tematu, ale nie mogła zrezygnować z okazji. Musiała mieć pewność, że jej bliskim nie grozi atak zaraz po wyjściu za tereny stada.
– Nie bardzo, ale tego już nie zmienię.– co jej po tytułach czy kryształach, skoro nigdy nie otrzymała czegoś, o co starała się tyle księżyców? Traciły one swoją wartość, stając się jedynie przydatnymi do czasu, do czasu przedmiotami. Westchnęła cicho i ułożyła się wygodnie na ziemi, tak by leżąc na łapach, miska znalazła się przed nią.
– Zostałeś uzdrowicielem przez to, jaki miałeś start w życiu?

[Szara Rzeczywistość]

Samiec kiwnął barkami. Czego mógł się uczyć młody, który miał być przydatny.
– Wszystkiego. Potrzebowałem umieć latać, aby przemieszczać się szybciej, potrzebowałem umiejętności walki, aby chociaż stwarzać namiastkę oporu, maddarę no i leczenia.
Czy to nie było oczywiste, iż stary smok z psychiczną chorobą potrzebował kogoś kto załatwi za niego najważniejsze zioła i przy okazji nie zginie?
A teraz typowe pytanie... czemu po prostu nie uciekł? Nikt nie wierzył w potęgę sugestii jak widać.
– Nie umiem dobrze tropić, jestem duży i niezbyt umiem się skradać. Od zawsze miałem problemy przy polowaniach, a samej zwierzyny w moich rejonach było niewiele, gdyż w promieniu lotu mięliśmy wioskę ludzi, którzy skutecznie odstraszali posiłek na dwukrotnie większym obszarze. Ponadto ja wyklułem się w tym otoczeniu, z góry narzucono mi, iż właśnie tak powinien wyglądać mój świat... Że żyję tylko po to, aby mu służyć.
Jego mowa stałą się nieco posępna. Rozdrapywanie rzeczy z jego pisklęcych czasów było niepotrzebne, no ale przynajmniej raz komuś opowiedział zdecydowaną większość prawdy o sobie. Co z tego, iż ta cała Fille kompletnie nic z tymi wiadomościami nie zrobi.
Jej kolejne słowa spotkały się z krótką obserwacją jej pyska, ale brak komentarza raczej nic nie sugerował. Szczególnie kiedy samica nadal kontynuowała temat wojowniczki, która zaginęła.
– Wiesz co... może zagramy w "prawdę lub wyzwanie". Zadaję pytanie, ty wybierasz co wolisz zrobić... Powiedzieć prawdę lub przyjąć moje wyzwanie i je spełnić. Po kolejce robimy dokładnie na odwrót.
Samiec najwyraźniej miał już kompletnie dość rozmowy o innych...
– No a co stoi na przeszkodzie do twojego szczęścia, jeśli nie ty sama? Samej siebie nie oszukasz.
Nie musiał wiedzieć czego szukała w swoim życiu, raczej sprawdzał swoją teorię na temat jej niezadowolenia z własnego życia. No i ostatnie pytanie na które odpowiedź się nie pojawiła. Było to dobre pytanie do zestawu w grze, ale musiała się pierw na nią zgodzić.

[Maros]

Co prawda, nie miała na myśli tych zwyczajnych nauk, jakie przechodzi każde z piskląt. Skoro tą opowieścią zahaczył o dość niecodzienny temat, liczyła na ciąg dalszy rzeczy nadzwyczajnych. To niestety najwyraźniej się one kończyły. Na dalsze tłumaczenia skinęła jedynie łbem, na znak, że rozumie, a przynajmniej po część. Nadal zastanawiała się, czy mimo wszystko coś nie pchało go do sprawdzenia, czy gdzieś tam z dala od tej jaskini znajdzie się jakieś lepsze życie.
Niezadowoliło jej za to zignorowanie jej pytania i przejście do kolejnych kwestii. Zbyt intensywnie dopytywała? Czy może łapała się zbyt wielu szczegółów i zaczęło to wyglądać, jak doszukiwanie się konkretnej rzeczy? Po części zmuszona, a po części z własnej woli póki co pozostawiła ten temat, licząc na okazję do podjęcia go nieco później.
Proponował zabawę? Co oni, pisklętami byli by umilać sobie czas czymś takim?
Chociaż...
Możliwość zadanie konkretnego pytania mogła się przydać, pal licho te wyzwania.
– A co jeśli któreś nie odpowie lub czegoś nie zrobi?– warto było na początku poznać zasady rozgrywki. Ot by nie wkopać się w coś, z czego wybrnięcie stanie się problematyczne.
– Aby to osiągnąć, musiała bym zmienić kilka decyzji podjętych dawno temu, a czasu nie cofne.
Zabujała płynem w miseczce, patrząc na pływające w nim listki mięty. Upiła kolejny łyk, zastanawiając się ile jeszcze obejdzie się bez skutków jego działania.

[Szara Rzeczywistość]

Może nie polegało to na niezrozumieniu pytania, a raczej niechęci do odpowiedzi? Jaah na pewno nie zamierzał po prostu otworzyć swojej 'puszki pandory' i wylać na nią wszystkie istotne rzeczy na swój temat... Aż tak nie powinna się interesować jego życiem! Poza tym jaki miała w tym interes? Nawet z Żagwią nie zagłębił się w dany temat tak dogłębnie.
Stąd właśnie tak proste wytłumaczenie.
Czy faktycznie każdy musiał zastanawiać się nad sensem istnienia kiedy jego dzień był poświęcony posłudze bez wytchnienia?
Może faktycznie zadawała za dużo pytań, aby odpowiedział tym razem, a może po prostu zaczął go męczyć temat?
Czasami warto było nawet zabawić się takimi pisklęcymi zabawami... Szczególnie jeśli się miało 'pewien' plan.
– Na szali będzie honor, pięć kamieni szlachetnych i przysługa dla oponenta, który wygrał.
Jaah był przekonany, że Fille nie jest w stanie zadać mu pytania, na które nie będzie mógł odpowiedzieć. Z pewnością miał swoje sekrety, ale i on przecież miał mnóstwo pytań... Poza tym jak się jej zabawa nie spodoba to może odmówić w każdej chwili, prawda? Wtedy straci tylko kilka bzdurnych rzeczy.
Samiec ziewnął jakby kompletnie nie był poruszony tym, że miał okazję zrobić coś nietypowego.
– Oczywiście pytania na temat stada odpadają. Nie pytamy się o lokalizacje obozów, ani też nie zdradzamy stadnego porządku.
Warto to dodać, inaczej raczej nikt nie zgodziły się na taką dziwną grę.
– Możesz też nie spoglądać do tyłu i patrzeć przed siebie... W końcu przeszłości nie zmienisz, ale masz wszystko co Ci potrzebne, aby zmieniać dzień jutrzejszy.

[Maros]

Uzdrowiciel powinien liczyć się z pytaniami, zwłaszcza, że sam zaczął ten temat.
Czy miała w tym jakiś interes?
Nie. Bo co miała by zrobić z takimi informacjami? Rozgadać, że kiedyś był kanibalem, ale po części robił to by przeżyć, więc tak jak by nie miał wyboru? A czy nadal jest? Nie jej interes. Plotkarą nie była, a więc pozyskana wiedza, przynajmniej na ten temat nie przejdzie do nikogo innego.
Wysoko postawił poprzeczkę odnośnie nagrody, zwłaszcza patrząc na możliwość przysługi.
– No dobra, zaczynaj.– przez myśl przebiegło jej kilka opcji na rozegranie tego, jak i tych mniej optymistycznych wersji. Zanim jednak wybrała cokolwiek, by mogli zacząć.
-Ale zamiast wybierania, będziemy losować.– odstawiła miskę znajdującą się przed nią, nieco na prawo. Z kawałka ziemi zgarnęła wszelkie kamienie i inne rzeczy, mogące przeszkadzac. Pazurem nakreśliła okrąg i podzieliła go na trzy części. Każda z nich oznaczyła jedna smoczą runą, odpowiadającą jednej z opcji możliwych do wylosowania. Następnie rozejrzała się na około, by finalnie wypatrzeć wystarczająco duży patyk, nieco zakrzywiony w łuk. Jeden z jego końców zaostrzyła i ułożyła go na środku okręgu.
-Tu pytanie, tu wyzwanie, a tu można wybrać samemu co się chce. Kręcisz patykiem i ostry koniec pokazuje co zostało wylosowane.– zakręciła patykiem, wypadło pytanie
– Jeśli odpowiada Ci takie coś, zaczynaj.– pociągnęła kolejny łyk z miseczki.

[Szara Rzeczywistość]

No jak zwykle wszystko zależało od tego jak kto postrzega zdradzanie swoich spraw. Niektórzy mieli gdzieś słuchanie o życiu prywatnym pewnych smoków, a Chaos raczej była z tych, która mogła posłuchać i tego nie zdradzić, ale pewnie musiał się bardziej do niej przekonać, aby faktycznie tak ją traktować.
Na razie i tak uznał to za błąd, iż tak beztrosko podawał jej mroczniejsze kąski z własnego życia. Gdyby chciała to wykorzystałaby wiedzę o nim w jakiś sposób, jeszcze bardziej nastawiając swoje stado przeciw niemu... bo po prostu mogła.
Oh i wyszło na to, że miał zacząć!? To dopiero dobre zrządzenie losu.
Forma wyboru ślepego losu była dla niego średnia, ale uznał, że nie przeszkodzi mu to w jego planach na tą zabawę.
I oczywiście nie bez powodu chciał właśnie w taką grę zagrać.
Obserwował pracę patyka i się lekko uśmiechnął. Czyli... nie mogła odmówić odpowiedzi i zmienić na wyzwanie... ciekawe, ciekawe.
– Co teraz kieruje Tobą w życiu, uczucie do kogoś, jakiś obowiązek... co sprawia że chcesz jeszcze żyć skoro osiągnęłaś wszystko co mógł osiągnąć wojownik?
To pytanie raczej z tych prostszych, szczególnie, że to dopiero rozgrzewka i chciał jej dać nieco pewności siebie, że gra może być całkiem prosta... a jeśli to pytanie ją już w jakiś sposób ubodło... to niech poczeka na dalsze!

[Maros]

Już pędziła podburzać stado i wywołać wojnę, jak by jej spieszno było do tego i tylko o tym marzyła.
Jeśli mu się nie podobało, wystarczyło powiedzieć. Nie zmuszała, nie narzucała, wystarczyło jedynie odezwać się i przedstawić swój pomysł.
Zastanowiła się chwilę nad pytaniem, o dziwo znajdując kilka odpowiedzi. Nie każdą zamierzała się jednak dzielić.
– Powiedzmy, że mam dla kogo żyć, a i póki co nie spieszy mi się na drugą stronę. – nie lubiła uzewnętrzniać się przed kimś w temacie bliskich. Nie przemawiał za tym brak pewności względem uczuć, ani nic podobnego. Po prostu, nie chwaliła się na prawo i lewo partnerem, bądź partnerką, wychodząc z przekonania, że może odwrócić się to na jej niekorzyść.
– Poza tym, myśląc takim prostym schematem. Śmierć wojownika osłabi stado, a tego nie chce.– co takiego musiało by się stać, by w ogóle zaczęła o tym myśleć? Ciężko powiedzieć, swoje już przeżyła i będąc blisko załamania, nie nastąpiło ono.
Patyk ponownie został wprawia my w ruch i kolejny raz zatrzymał się na pytaniu.
-To szukają jej, nie szukają? Może już znaleźli?– nie musiała mówić o kogo chodzi, to było oczywiste. Obserwowała też reakcję uzdrowiciela, pociągając kolejny niewielki łyk z miseczki.

[Szara Rzeczywistość]

A więc powodów do życia miała sporo, tak? Czasami wydawało mu się, ze szukała jednak śmierci pomimo tego wszystkiego co mówiła. Może to przez osiągnięcie wszystkiego co mogła osiągnąć?
Może miłość była dość wyblakła. Istniała, jednak adrenalina była ważniejsza, albo spokój stawał się bardziej kuszący...? Nie wiedział do końca, ale odpowiedź się pojawiła, więc pozostało mu kiwnąć łbem i przyjąć do wiadomości, że to winno mu wystarczyć... na razie. Bardziej ciekawiło go pytanie, które wylosowała, a kiedy już je zadała...
Mogła zobaczyć jak jego brwi nieco się ściągają w gniewnym grymasie, ale zamknął finalnie ślepia i przez chwilę jakby myślał...
– Szukają, to chyba jasne, że zaginionego się szuka, prawda? Nie zostałem zaproszony na eskapadę, nie podali żadnych informacji na jej temat... Więc nic więcej nie jestem w stanie Ci powiedzieć.– otworzył wreszcie ślepia i wydawał się być znów spokojny- Skoro nie było wzywania na pogrzeb to zapewne nic nie znaleźli.
Potem samiec sam złapał za patyk i zakręcił nim.
Ponowne pytanie. Samiec westchnął. Podniósł wzrok z patyka.
– Najwyraźniej uważasz że jestem idiotą i nie domyślę się, że wypytywanie tak nagminne o nią jest jasnym przyznaniem się do tego, że coś wiesz. A więc... Co wiesz na temat naszej wojowniczki, która zaginęła, Bandyckiej Groźby.
Powaga i skupienie na jego pysku sugerowała, iż zabawa trwała, ale zarazem temat wszedł... dość gęsty.

[Maros]

Dopiero z czasem powody powoli do niej dotarły, oraz próby dosięgnięcia tej śmierci. Zupełnie, jak gdyby usilnie próbowała wyprzeć je z pamięci i zamknąć gdzieś w najodleglejszym zakątku umysłu, tak by samej nie mieć do nich dostępu. Nigdy do nich nie wracać, ani do bodźców które je wywołały. Bo czy tak nie postąpiła, czy nie zabiła usilnie tej jednej iskierki, która skłaniała jej ku pewnemu samcowi, zamieniając to w coś co czuła względem Pasji? Coś, co dawało jej przez te kilkadziesiąt księżyców złudną nadzieję, na rzecz nieosiągalną. Przynajmniej dla niej.
Pozbycie się tego uczucia oraz czas spędzony z Pasją zmieniły to wszystko, w coś nowego. Z pewnością nie będącego odpowiednikiem tego z Despotą.
Na złość malującą się na jego pysku nie zareagowała, a gdy zamknął ślepia od niechcenia przewróciła oczami, jak gdyby oglądając popis pisklęcia. Tego jednak nie miał jak zobaczyć, gdyż gdy tylko powieki podniosły się, na nowo widział opanowany wyraz pyska, nie zdradzający praktycznie nic. Tego akurat nauczyła się od samego mistrza takiej postawy, znanego również samemu uzdrowicielowi. O czym oczywiście nie wiedziała. Patrzyła na niego jedynie uważnie i słuchała uważnie.
Nic jednak na podane informacje nie odpowiedziała.
– Bardziej uważam, że to mnie bierzesz za tą idiotkę, skoro uważasz, że wypytywała bym o nią, gdybym miała coś z tym wspólnego.– tu w ton wkradła się chłodniejsza nuda, stanowczo przedstawiająca wypowiedziane zdanie.
– Na prawdę sądzisz, że po przyczynieniu się do jej zaginięcia, od tak pytała bym o nią. Gdyby tak było, nie musiała bym pytać o wszystko, bo bym już to wiedziała.– o dziwo, kłamstwo wychodziło jej lepiej, gdy trunek nieco ją rozluźnił. Owszem nie była głupia, nie przyznała by się przed Plagą do zabicia ich członka, do tego przed smokiem, który nie miał za czystej opinii w Wodzie.
– Tak więc, nie. Nic na jej temat nie wiem, poza tym co mi teraz powiedziałeś oraz tym, że nie stawiła się na umówioną walkę. Niestety, tylko ona jest na tyle szalona, by bez głupich pytań porwać się na walkę, w której mogła stracić łeb. Taki przeciwnik, to dla mnie w pewnym sensie skarb. Mało takich.– tu uśmiechnęła się na moment, niejako na wspominkę tych wszystkich pojedynków. Nie wspomniała o Nawałnicy, nawet się nie zająknęła przy każdej z wypowiedzi.
– I nie ukrywajmy, sam prosiłeś się o to pytanie, przez wymowne milczenie jakie zapadło przedtem.– dodała na koniec, by podczas tych słów zakręcić patykiem.
Kolejne pytanie.
Pomyślała chwile, co też chciała by wiedzieć. Oczywiście nie łudziła się, że dostanie w pełni szczerą lub kompletną o wszystkie informacje odpowiedź.
-Skoro poniekąd zarzucasz mi zamach lub poniekąd udział w nim, na członka twojego stada. To co ty, masz na sumieniu? Znajdzie się tam coś, czym z nikim byś się nie podzielił, poza tym co usłyszałam na początku?– przyjrzała mu się uważnie, stukając pazurami prawej łapy o miseczkę.

[Szara Rzeczywistość]

Kiedy ktoś boi się pokazać co czuje to nakłada maskę obojętności, a potem stosuje zasadę negacji. Ileż to on razy w taki właśnie sposób czynił? Mogła być mistrzynią utrzymywania kamiennego pyska nawet po alkoholu, ale to zarazem oznaczało, ze coś ukrywała. Uważał, że powinna wybuchnąć chociażby złością co byłoby bardziej dla niego przekonujące, niż bierna postawa obronna.
– Oh, a więc aż tak dobrze ją znałaś, żeby teraz wypytywać czy ktokolwiek zaczął jej szukać i co odnaleźli?– Było to pytanie retoryczne, gdyż finalnie przymrużył ślepia.
– Wszyscy kłamią... Nie ma od tego wyjątków.
Dodał i machnął łapą, jakby odgonił nieprzyjemny temat. Co finalnie działo się w jego łbie to już inna sprawa. Ciężko się myślało po alkoholu, a on upijał go zdecydowanie mniej od niej... Dlatego też wziął teraz łyk ze swojej miski i upił trochę.
Kolejne pytanie... cóż na jej wyznanie się tylko uśmiechnął. Nie mogła pewnie liczyć na pełną szczerość od niego skoro sam ją podejrzewał o kłamstewka... a może właśnie on zamierzał grać fair wobec niej, tylko że jego wytyczone ramy nie zostały tym razem spełnione w tym pytaniu?
– Moje życie to cała masa złych wyborów, które do tej pory potrafię popełniać, jedzenie smoczego mięsa jest ciężko sobie wyobrazić komuś kto nie zrodził się między gnijącymi smoczymi jajami i trupami piskląt. Czy jest coś czym bym się nie podzielił...? Nie, gdyż widziałem wiele gorszych rzeczy, a nawet byłem niekiedy ofiarą takich...
To musiało jej wystarczyć. Teraz to on podniósł patyk i nim okręcił...
Tym razem padło na jego własny wybór i pojawił się krótki uśmiech na jego pysku.
– Gra trwa... A nasze miseczki tracą alkohol, który wyparowuje. Bądź tak miła i wypij je obie na raz, a ja zrobię nowe...
Po czym przysunął jej swoją miseczkę powoli kładąc ją przed nią.
– Tylko bez wylewania i trzymania ich w pysku. Ładnie połknij wszystko.

[Maros]

Marnym wyznacznikiem prawdy, było oczekiwanie konkretnej reakcji po rozmówcy, tak na prawdę nie znając go na tyle dobrze, by móc chociażby domyślać się czego się spodziewać. Po co miała by się niepotrzebnie denerwować, warczeć na niego jak wściekłe zwierzę i jedynie psuć sobie okazje na dowiedzenie się czegoś jeszcze? Bez sensu.
Chłodny spokój, przynajmniej z zewnątrz był najbardziej uniwersalnym rozwiązaniem, do większości sytuacji. W tym tej.
Na pytanie i tak wcisnęła swoje dwie brązowe monety odpowiedzi.
– Przy ostatnim spotkaniu, wytknąłeś mi, że wojownikiem kierują proste instynkty. Mordobicie, chuć.... i co tam jeszcze było?– nieco teatralna przerwa, jak by usilnie próbowała odszukać we łbie tej konkretnej wypowiedzi uzdrowiciela. Była jednak na tyle krótka, by ten nie zdołał nic wcisnąć, między tą, a kolejną jej wypowiedź.
– Możesz to zrzucić na to pierwsze.– nie rozwijała tego, tak jak przy rozmowie na granicy.
Odpowiedzi ponownie słuchała w ciszy, zakłóconej jedynie stukaniem pazurów o miseczkę. Nie była z niego do końca zadowolona, zbyt ogólnikowo, mało konkretnych rzeczy. Będzie musiała inaczej formować pytania.
Patyk ponownie się zakręcił, a ona ugryzła się w język, gdy usłyszała co ma zrobić. Chciała uniknąć kolejnego zbyt ciekawskiego pytania, a wpakowała się w inne bagno.
Stukot ustał, a jej spojrzenie zatrzymało się na moment na jego czerwonych ślepiach.
– Aż tak, śpieszy Ci się do końca zabawy?– rzuciła z przekąsem i zaczęła od swojej miseczki. O tyle dobrze, że rum był rozwodniony, przynajmniej nie padnie od razu jak długa. Chwila przerwy i również druga miseczka była pusta. Skrzywiła się nieco na intensywniejsze pieczenie gardła, przez znacznie większą ilość alkoholu. Odstawiła naczynie przed nim.
Patyk zakręcił się, a ona mruknęła coś pod nosem niezadowolona. Kolejne pytanie.
We łbie nieco szumiało, co nie ułatwiało myślenia nad akurat tym.
– Jakie miałeś zamiary względem Ostoi?– krótkie i treściwe pytanie.

[Szara Rzeczywistość]

Były jednak sposoby, aby przełamać rozmówcę. Chociażby alkoholem. Jeśli dawka będzie wystarczająca, wtedy neutralny w relacjach smok mógł nagle stać się 'najlepszym' przyjacielem. Nie bez powodu mówiło się, że alkohol rozwiązuje jęzory.
Jeszcze nie teraz, ale tym razem samiec zrobił jeszcze nieco mocniejszy napitek. Jeśli i tym razem samica wybierze wyzwanie... cóż, pozostanie Jaahowi tylko gra na czas, aż napitek wejdzie do jej krwi i rausz zamieni się w faktyczne upojenie.
–Walka, jedzenie, picie, spanie, kopulacja... Jeśli próbujesz mnie łapać za słówka to marnie Ci idzie, Fille.– potem tylko machnął łapą, jakby odganiał natrętna muchę. Nie uwierzył jej, wręcz bawiła go tym sarkazmem. Coś wiedziała, ale nie miał na razie podstaw, aby uderzać w temat głębiej. Za dużo tego wszystkiego i za często, aby po prostu chciała walki... wojowników i czarodziejów nie brakowało. Nawet jeśli się zakochała w fioletowej samicy to raczej nie powinna mieć tak wielkich oporów, aby to przyznać.
Potem bez słowa i nawet bez uśmiechu obserwował uważnie jak wypija wszystko, wtedy też zrobił kolejne, a ona zakręciła patykiem wybierając kolejne pytanie. Jaah nawet nie przerwał robienia kolejnych drinków.
– Chciałbym ją zabrać do swojego stada i wspólnie z nią odchować Aohę. Widzisz, bo nawet ktoś taki jak ja potrafi pokochać... Wolała jednak waszego przywódcę, a potem wybrała samotną śmierć.
Gorzko się uśmiechnął i położył przed nią znów pełną miseczkę i westchnął. Cóż, powiedzenie tego na głos było ciężkie i prawie też przyznał się wprost, że ją kochał... Bo kochał, ale to słowo ciężko przechodziło przez jego gardło.
Zakręcił znów patykiem i wywołało to u niego gardłowy śmiech, który stłumił dość szybko.
Z torby wyciągnął butelczynę w której była jeszcze ćwiartka rumu.
– Jesteś zdecydowanie większa ode mnie. Musisz więc się bardziej nawadniać...
Samiec nie miał litości, taki już był jej los.
– Wypijesz resztę zawartości butelki i zawartość swojej miseczki... Ja się już podelektuję tym co zostało w mojej.
Uzdrowiciel postawił butelkę obok niej i ją nawet odkorkował.
– Na zdrowie, za całe wolne stada, za Wodę i Plagę... do dna.
Szary nawet uniósł swoją miseczkę i powoli upił łyk ze swojego drinka. Nawet wypicie go duszkiem nie spowoduje, że odpłynie, ale tego rumu było tyle, że mógłby zrobić jeszcze cztery takie drinki... Co teraz, nieustraszona wojowniczko?

[Maros]

Tu niestety i na jej niekorzyść miał rację, nawet jeśli alkohol działał na każdego inaczej, wiązało się to ze znacznie zmniejszoną czujnością i uwagą na to jak się reaguje. To drugie było już widać, gdyż z czasem przez chłodny wyraz pyska, zdolny był się przebić delikatny uśmiech. Od, delikatne drgnięcia kącików pyska.
– Najwidoczniej jestem kiepska w tego typu gierki słowne.– właśnie tu, owy uśmieszek, a może bardziej jego cień miał okazje się pojawić.
Chyba dobrze, że udało jej się jakoś tam poprawić mu ten smętny humor, nawet jeśli nie taki był jej zamiar.
Czas mijał, patyk kręcił się raz po raz, a ona odczuwała to, co nieuniknione. Obserwator mógł zauważyć zmianę w dotychczasowej pozycji, nie będącej już tak sztywną, a nieco rozluźnioną. Zdarzało się jej nawet poruszyć puchatą końcówką na boki, zamiast kurczowego obejmowania nim łap. Ślepia utraciły nieco na bystrym spojrzeniu, a i język potrafił się splątać, co jak na razie przejawiało się okazjonalnym zająknięciem.
Kolejne pytanie, kolejna odpowiedź i kolejna chwila ciszy, zanim się odezwała.
– Nawet potwory mają tendencję, do uczuć...– rzuciła cicho, nie do końca wiedzą czy do samej siebie, czy też do niego. Patrząc jednak po sobie, pasowało by.. Bo czy nie okaleczała innych, posuwając się nawet do odebrania komuś życia? Tak samo, czy nie zabawiła się Mułkiem, by zastąpić sobie głupią pustkę po odrzuceniu? Przez chwile, we łbie pojawiła się chwila zwątpienia, czy aby Paqy nie jest taką kolejna ofiarą.
Tak, alkohol z pewnością nie przyprawiał jej póki co o świetny humor, a jedynie o cięższe rozmyślania, po części nieco przekręcone.
Nadal jednak było to bezsensowne myśli, powoli wywoływane upojeniem.
Kolejne losowanie i...
– Niech Cię Viliar...– nie dokończyła, łamiąc sobie język na imieniu. Skrzywiła się niezadowolona patrząc na miskę oraz resztę w naczyniu. Nieudolnie spróbowała zebrać odrobine maddary i przekształcić ją w wiadomość mentalną. Z marnym skutkiem, ta rozproszyła się i tyle było z niej pożytku.
Może jeszcze przy poprzednim kręceniu, odmówiła by wykonania wyzwania. Teraz jednak było jej to nieco obojętne? Uniosła miseczkę i wzięła pierwszy łyk, mrużąc ślepie zaraz po wyczuciu, większej intensywności trunku. Przez następną chwilę łykpo łyku, opróżniała naczynia, w tym przeklętą butelkę, którą musiał wetknąć jej niemal pod nos.
– A teraz... pora wracać.– oj to był błąd i to spory. Wstała, a świat zawirował w najlepsze. Ogon majtnął się na lewo w próbie utrzymania równowagi, łapa przestąpiła gdzieś dalej w bok nadal o nią walcząc i popychając pusta miskę.
Finalnie zad opadł ponownie na ziemie, przy nieudanej próbie pierwszego kroku.

[Szara Rzeczywistość]

Doprowadzenie jej do stanu upojenia nie było proste, niemniej jednak odjęła wyzwanie... Jak każdy honorowy wojownik, prawda? Jaah jednak nie robił tego tylko po to, aby wyciągać z niej informacje. Widzenie ją w tym stanie wydawało się bardziej naturalne, w końcu doskonale wiedział jak to jest kryć swoje lico przed światem, sam robił dokładnie w ten sam sposób.
Im więcej wypijała tym bardziej skupiał się na tym co robiła, a sam... popijał na tyle spokojnie, iż nie było szansy, aby popadł w taki stan jak niedługo wpadnie ona, cóż los mu w tym zdecydowanie pomógł chociaż samica sama zdecydowała, że chce zmodyfikować grę, którą wymyślił. Jak się okazało, sama się ugryzła w łapę tym czynem.
Widząc jej zmiany, powoli zaczynał sam wyrażać nieco więcej uśmiechu, ale nie tyle jej rozbawieniem co planem, który zaczynał się po prostu ziszczać.
Na stwierdzenie o potworach przymrużył ślepia
– Nie jesteśmy potworami. Jeśli komuś czyniliśmy krzywdę... to raczej nie mięliśmy takiego zamiaru... I nie, nie mówię tym razem o zwykłej walce, w której smok się godzi z tym, iż może umrzeć. Mówię tu o tych, którzy krzywdzą i czują z tego powodu przyjemność.
Samiec w końcu westchnął nie chcąc rozbijać tematu na zbyt drobne, szczególnie, że przyszła kolej znów wypić... Na jej warknięcie tylko uśmiechnął się pobłażliwie i obserwował jak wypija. Wiedział, że tyle alkoholu wystarczyło, aby powalić nawet tak wielką samicę, szczególnie, iż nakazywał jej wypijać szybko... i faktycznie tak robiła.
Nagle zaczęła wstawać. Teoretycznie nie czyniła nic złego... ale była wypita co potwierdziła tym jak jej zad opadł na bok. Tak, obserwował uważnie ten zad, ale nie miał wobec niej żadnych chuci. Przypomnijmy... on niedawno dowiedział się, że Sahida zmarła. Byłby dwulicowym dupkiem gdyby nagle stwierdził, ze skoro jedna nie żyje to może spróbować wskoczyć na zad kogoś innego skoro go upił. Nie... Nadal miał pytania. Czas przejść do prób zaczepnych, sprawdzić jak wiele można jej wcisnąć... szczególnie że im więcej się porusza tym więcej alkoholu trafi do krwi.
– No zaraz, zaraz... Skoro odchodzisz to znaczy, że przegrałaś i musisz mi dać pięć kamieni. Rzuciłaś patykiem, czekam na twoje pytanie.
Samiec powstał, przesunął patyk na pierwsza pozycję i powoli podążył za nią. Znów siadł przed nią, tym razem bliżej. Popił sobie swojego drinka nieco i go odłożył na bok. Patyk został z tyłu,
– Zobacz sobie, że patyk wskazał pytanie, a przecież ty piłaś... No dalej, czekam. Nie chcesz nic więcej wiedzieć od uzdrowiciela?

[Maros]

Co tu dużo myśleć, sama się o to prosiła dodając do całej gry czynnik losowości, który lubił być tak przewrotny i nieprzewidywalny. Liczyła, na nieco inne wyniki i sama stała się ofiarą własnego planu, a jeśli porównywać to z pewną przygodą z dzieciństwa, tego też nie będzie pamiętać.
I co dał mu fakt, że miał okazje zobaczyć niewielką część, kryjąca się za całą maską chłodnego opanowania? Niewiele tego było, do tego zmienione przez coraz to mocniejszy wpływ alkoholu krążącego w organizmie. Nie było to nic, godnego całego tego starania.
– A kto powiedział, że mówiłam o sobie?– odcięła się nieco, starając się utrzymać podobny co wcześniej ton. No nie całkiem wyszło to tak jak chciała, a we łbie dalej wirowało. Skoro na odejście z godnością nie było już raczej szans, a i wątpiła, że w obecnym stanie zdoła dojść do granicy terenów wspólnych, może powinna pomyśleć nad zwykłym wycofaniem się i drzemką w pierwszym lepszym, nadającym się do tego miejscu?
Tak to był by dobry plan, gdyby nie problem z samym wstaniem, a co dopiero odejściem.
Ktoś kręcił patykiem? Nie mogła skojarzyć czy rzeczywiście tak było, a gdy ten znalazł się między nią, a miejscem, w którym rozgrywało się ich małe losowanie nawet nie próbowała tego sprawdzać.
– Skoro nie... odeszłam. To chyba nie.– nie zamierzała tak łatwo oddać mu tych kamieni i przysługi.
– Do czego dążysz tymi pytaniami?– chciał pytanie to je dostał, a ona spróbowała zdobyć się na nieco uważniejsze spojrzenie.