Błękitna Skała

[Despotyczny Ferwor]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Oleandra była chyba najtrudniejszą rzeczą jaką przyjdzie mu się zmierzyć... oby tylko poradziła sobie z tym wszystkim lepiej niż on sam... eh... co on wygadywał. Już teraz była lepsza od niego. Wyrosła przecież na silną smoczyce. A przynajmniej taką ją widział. Chciał żeby była szczęśliwa... nawet jeżeli on sam nie mógł tego wcześniej sprawić... nie nadawał się jednak do czegokolwiek... jeżeli patrzeć na ostatnie kilka księżyców.
– Zamierzam z nią jeszcze dzisiaj porozmawiać... chciałbym spędzić z nią trochę czasu... – Odpowiedział po chwili. Już nawet wiedział gdzie mogliby się spotkać. W miejscu gdzie uczęszcza tylko on i pewna dziwnie mówiąca smoczyca. Ciekawe z resztą co u niej słychać.
– Wiesz.... jest coś co chciałbym ci dać. – Rzekł do niej ściągając swój naszyjnik. Lekko się oczywiście odsunął, ale tak, ażeby wciąż czuć na sobie jej tulenie. Z naszyjnika ściągnął następnie wszystkie pióra i łuski które się tam znajdowały, a je schował pod skrzydło. Wyrwał następnie jedną ze swoich łusek. Jasnozielona duża łuska przechodząca w żółć. Przywiązał ją do wcześniejszego sznurka, a cały utworzony z tego naszyjnik podarował Fille.
– Zawsze sądziłem, że zbieranie łusek jest naprawdę miłym gestem wobec innych... pokazuje, że zależy nam na czymś... i... niejako pozwala mieć zawszę przy sobie choć cząstkę bliskiej nam osoby. Tak było ze wszystkimi... i... chciałbym obdarować cię tym samym... jeżeli oczywiście chcesz. –

[Maros]

Sama również cofnęła odrobine łeb i zerknęła na jego pysk. Nie wiedziała jak mocno uderzy w młodą uzdrowicielkę taka wieść, mogła jedynie wierzyć, że ta poradzi sobie z tym wszystkim jak najlepiej.
– Tylko bądź delikatny....– powiedziała ciszej spuszczając wzrok na zdejmowane ze sznureczka łuski i pióra oraz następne poczynania Mułka. Gdy na środku zawisła jego łuska, a całość znalazła się w jej łapach, obróciła ją delikatnie między palcami, a przez myśl przemknęło jej, że brakuje tu dwóch łusek. Niestety, żadnej nie będzie już jej dane zdobyć.
– Dziękuję...– pochyliła nieco bardziej łeb, by ukryć szklące się ślepia. Nie była na to gotowa, nie po tym wszystkim co działo się ostatnio.

[Despotyczny Ferwor]

– Będę... jak najdelikatniej się da. – I jak tylko najlepiej się da. Nie chciał dawać jej żadnej traumy... nie takiej jakiej on doświadczał po tym wszystkich księżycach. Nie sprawiłby jej nikomu, bowiem nikt nie zasługuje na takie cierpienie... a on wolał być istną ścianą dla takich niecnych poczynań losu.
Widząc zachowanie Fille.... nie odezwał się... a po prostu mocniej się do niej przytulił. Głaszcząc ją tak jak kiedyś po głowie... Tak bardzo chciał cofnąć czas... albo urodzić się później... wszystko mogłoby być inaczej. Lepiej... czas... był jedyną rzeczą, która zdawała się być nieujarzmiona. Chociaż może i to dałoby się okiełznać? Dla niej...
– Ja też ci dziękuje... – Rzekł po chwili tuląc się jeszcze mocniej. – Wiesz... ze wszelkich możliwych ścieżek... ostatecznie myśląc, to musiałem wybrać najlepszą jaką się dało... i... naprawdę jestem ci wdzięczny, że jesteś tutaj teraz ze mną... to naprawdę miłe uczucie. – Jeżeli wierzyć plotką... i po śmierci naprawdę coś jest... to nie dowie się tego jeszcze przez długi czas... bo bez niej nie zamierzał nigdzie iść... i jeżeli będzie mu dane tam czekać... to będzie czekał. Nieważne ile.

[Maros]

W kwestii córki uspokoił ją nieco, wiedziała, że przynajmniej postara się, by całość wybrzmiała jak najdelikatniej i wesprze w razie czego.
– Trzeba jej jeszcze powiedzieć o bracie...– dodała cicho, gdy ten ponownie wzmocnił uścisk. Przymknęła na moment ślepia, by zaraz nie pobeczeć się tu, tak jak ostatnio w górach. Łuska zniknęła pod jej palcami, skryta w delikatnie zaciśniętej łapie.
– Dziękujesz mi? Przecież ja to wszystko zepsułam.– głos nieco jej się załamał, jednak szybko się opamiętała. To właśnie z jego strony spodziewała się niechęci do niej. Nie chciała, by to wszystko tak wyglądało i się skończyło.

[Despotyczny Ferwor]

Szczerze nie dziwił się dlaczego Błazenek postanowił wyruszyć poza tereny stad. Tutaj zbyt bardzo był ograniczany... nie mógł rozwinąć pełni swoich możliwości, a tak zdawał się wyglądać w oczach starego łowcy. Za granicą czekała na niego o wiele lepsza przyszłość.... a tak przynajmniej wierzył.
– Oleandra jest bystra... na pewno zrozumie decyzje Błazenka. – Odrzekł spokojniejszym głosem.
Wiele smoków zapewne podzieliłoby słowa Kwintesencji, gdzie zapewne wszystko wszech i wobec to potwierdzało... ale tylko pozornie. Kwintesencja nic, co mogło się równać z czynami innych. Wierzył, że ta nie chciała niczego złego, a wszystko to tylko niefortunne zbiegi okoliczności. Nie mogło się to równać ze zdradą swojego najlepszego przyjaciela... czy debilizmem przez który został sierotą po raz drugi. Nie było to też na miarę wyczynów smoków ziemi, ognia czy plagi.... czy na miarę odpałów person z własnego stada...
– Ale też jako jedyna... przytuliłaś mnie... i... nie odeszłaś jak inni... – Zaczął smutnym tonem. – Dzięki tobie zaznałem znacznie więcej szczęścia niż od kogokolwiek... byłem po prostu szczęśliwy... nie jest to coś, za co nie mógłbym dziękować, prawda? –

[Maros]

Ona natomiast nie rozumiała ich obu, a przynajmniej w kwestii niechęci do pozostania na tych terenach. Przecież nie było tu tak źle, mogli wyruszać za barierę kiedy tylko chcieli, a jednak ciągnęło ich tam na stałe. Bolało ją, że syn z taką lekkością zostawił ich i odszedł, jedynie wspominając o tym fakcie. Czy naprawdę było mu tutaj tak źle?
– Mam nadzieję, ja nadal nie mogę zrozumieć, czemu uważał swój dom, za tak zły.– może nawet bolało ją to znacznie mocniej niż myślała, gdyż na wzmiankę o tym w gardle pojawiła się tak dobrze znana gula.
– Po to są przyjaciele.... by wspierać i być...– i to właśnie starała się teraz robić, pewnie nieco nieudolnie, ale nie miła zbyt wiele doświadczenia z bliskimi relacjami.

[Despotyczny Ferwor]

– Ja również tego nie rozumiem... ale wierzę, że miał słuszne powody. – Rzekł smutno. On dobrze wiedział dlaczego stada są złe i dlaczego wcześniej myślał, że szukanie czegoś poza nimi jest o wiele lepszym pomysłem. Stada... były złe... i do na płaszczyźnie swojego własnego światopoglądu. Mimo, że nie wszyscy tacy byli... i przy dużym szczęściu można było określić te miejsce domem... u niego tego właśnie brakowało. szczęścia... ale jednak nie zabrakło osób dla których wolał nie opuszczać, bo tak było lepiej... ostatecznie wyszło na to, że i tak skończy niepotrzebny... przynajmniej dla siebie samego.
– Życie pokazało mi, że nie zawsze tak jest... wiele razy mogłem się mocno zawieść na kimś... dlatego dla mnie to jest coś wyjątkowego Fille... – Na jego pysku zawitał mały uśmiech, a sam Despot już się nieco rozchmurzył. Pamiętał swojego niedoszłego przyjaciela, który okazał się jedynie fałszywym kłamcą... który od tak potrafił przekreślić ich całą dotychczasową znajomość... dla w sumie czego? Własnej pychy? Ego? Trudno było na to odpowiedzieć....

[Maros]

Jak mógł nie rozumieć, skoro sam chciał odejść? Nie chciała jednak wracać do tamtej rozmowy i ponownie starać się zrozumieć jego punktu widzenia, jaki miał na wszystkie stada i poszczególne smoki z nich.
-Może kiedyś wróci....– w głosie dało się słyszeć wyraźną nutkę nadziei. Naiwnej, zapewne do końca życia pozostającą jedynie złudzeniem umysłu pochłoniętego w rozpaczy po utracie syna.
Nie powiedziała nic więcej, trwała w ciszy, przerwanej jedynie przez słowa łowcy i ich oddechy. Wszystko kończyło się, nie tak jak powinno, więc i pewnie ten moment tak skończy.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Uff.. puff.. – Sekcja padła zmęczona na szczycie wysokiej góry, po wyczerpującej wspinaczce na jej szczyt. Mogła niby tu podlecieć, ale gdzie w tym przyjemność ze spaceru i podziwiania widoków, no i ostateczne poczucie sukcesu ze zdobycia wysokiego szczytu. No właśnie, wysokiego. Jak tam było wysoko! Sekcja spojrzała na południowy zachód. Bardzo daleko, na horyzoncie między Górami Yraio a Diamentowymi mogła dostrzec linię wody, będącą pewnie morzem. Hmm... Popatrzyła się w przeciwną stronę. Widać było stąd tez Szczerbatą skałę z Obozu Ziemi, wystającą z puszczy na tle olbrzymiego wschodniego pasma górskiego. Musiała być chyba na granicy wysokości, od której zaczynało się robić duszno. Albo to po prostu magia tego miejsca?
Mokradło zeskoczył z grzbietu Sekcji gdy przybyła na miejsce. Nigdy w życiu sam by się tu nie dostał na swoich kurzych nogach, więc zamierzał skorzystać z tej wycieczki. Chodził sobie po trawie, czując się władcą świata, widząc każdy zakamarek Wolnych.. no może oprócz tych zasłoniętych górami.

[Pikujący Upiór]

Nieopodal przechadzał się Hebog ze swoimi kompanami. Uzdrowiciel odwiedzał to miejsce nie za często, ale regularnie. Może przychodziłby tutaj znacznie częściej, gdyby miał na to czas. Ah, to wiecznie zabiegane życie dorosłych smoków! Na szczęście, dzisiaj trafiła mu się chwila, aby zajrzeć do miejsca ze swojego dzieciństwa i przypomnieć sobie stare dobre czasy.
Samiec raczej spodziewał się krótkiego spaceru w głębokiej ciszy, ale tym razem ów spokój zakłóciła świeża woń stada Ziemi oraz uzdrowicielskich ziół. Wkrótce dostrzegł, jak na tej skale siedzi sobie znajoma mu sylwetka.
– Oh, kogo ja tutaj widzę! Czyżby pani od życia i śmierhci? – zagadnął do uzdrowicielki, powoli podchodząc do niej bliżej. Nie skrywał swojej obecności. Chociaż jeszcze nigdy nie miał okazji poznać bliżej, to nierzadko widywał jej walki na arenie. Zabawnie było oglądać, jak uzdrowiciel daje komuś w mordę nie gorzej od jakiegoś czarodzieja czy wojownika.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Smoczyca otrząsnęła się z zamyślenia, słysząc znany jej głos, choć nie była pewna skąd go znała. Jej wątpliwości rozwiały się jednak, gdy tylko obróciła łeb w stronę autora powitania. Ach, to był ten Plagijczyk co wezwał kiedyś uzdrowicieli.
– Cześć yy.. Pikujący Upiorze! – powitała go, podnosząc się z ziemi na cztery łapy. Mokradło, widząc poruszenie, szybko wbiegł po ogonie smoczycy i spoczął na jej barku, czujnie obserwując obcego smoka.
– Podoba mi się ten tytuł, chociaż nie miałam okazji jeszcze nikogo uśmiercić. Jeszcze – dodała z uśmiechem i mrugnięciem oka. To nie tak, żeby się jakoś specialnie wyrywała do mordowania, bowiem nigdy nie lubiła niepotrzebnego rozlewu krwi. Choć gdyby musiała, to pewnie byłaby zdolna do wymierzenia takiej kary.
– A ty czemu jesteś panem tylko od życia? Nie boisz się, że będziesz bezbronny gdy przyjdzie co do czego? Bez trenowania mimo wszystko ciężko jest utrzymać formę, czy to ciała, czy umysłu.

[Pikujący Upiór]

Samczyk skinął łbem, słysząc powitanie od uzdrowicielki. Czyli że pamiętała jego imię. To dobrze, szczególnie że raczej się tego nie spodziewał od kogoś, z kim nigdy wcześniej luźno nie rozmawiał. Owszem, była na Zebraniu Uzdrowicieli, ale od tego momentu minęło dosyć dużo księżyców. Wystarczająco dużo, żeby uzdrowicielka z Ziemi zdążyła zapomnieć jego imię. A jednak mimo to pamiętała!
– Nie muszę się marhtwić o swoje bezpieczeństwo. Od tego są wojownicy i czarhodzieje. Ale nawet jeśli nikogo nie będzie w pobliżu, to zawsze mam przy sobie swoich wierhnych kompanów. Zrhesztą, sam jestem wystarhczająco silny, żeby się obrhonić przed wrhogiem. – odpowiedział spokojnie na jej pytanie. Pamiętał, że kiedyś faktycznie trenował walkę z Plagijczykami, ale to było za jego młodości i już od dawna przestał się w to bawić. Nie widział sensu, aby ktoś, u kogo walka nie leży w jego przeznaczeniu, próbował trenować w nadziei, że dorówna swoim walecznym kolegom, skoro i tak nie będzie tak silny, jak większość doświadczony wojownik. Jedyne, co dostanie, to niepotrzebną stratę czasu i ziół, przeznaczonych na leczenie.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Uśmiechnęła się. – Nawet najpiękniejsza roślina uschnie, gdy nie będzie się jej pielęgnować. A najostrzejsze pazury stępią się, gdy nie będzie się ich ostrzyć. Nawet okazjonalne walki treningowe są ważne, żeby nie zapomnieć jak się walczy. Ale mniejsza z tym... – Odmachnęła łapą, nie chcąc się już tym tematem zajmować. Bardziej ją ciekawiło coś innego, skoro rozmawiała właśnie ze smokiem Plagi. Kwestia Bogów. – Czy to prawda, że w Pladze nie czcicie naszych bogów? Widziałam tą dziwną kaplicę waszego Boga, choć chyba rzadziej odwiedzaną od samej Świątyni czy Warsztatu. Mógłbyś opowiedzieć mi o nim coś więcej? – Przechyliła łeb ciekawsko. Nigdy nie słyszała dokładnie czym był ten ich Bóg. Może to był awatar któregoś ze wspólnych? Albo ktoś całkiem inny? Albo może któryś z bogów równinnych.. brr...

[Pikujący Upiór]

Hebog parsknął na słowa uzdrowicielki, po czym przekręcił ślepiami, zachowując na swoim pysku szyderczy uśmiech. Po co ma marnować czas na to, co z dużym prawdopodobieństwem w jego życiu się nie przyda, skoro u wiele wygodniej i sensowniej jest szlifować to, co jemu, jako uzdrowicielowi jest niezbędnie. Poza tym, ma już za sobą parę księżyców, więc pewnie niedługo jeszcze zostanie smoczym emerytem. No ale dobra, najważniejsze, że Sekcja już sobie odpuściła.
Uniósł jedną z brwi, słysząc od niej pytanie dotyczące boga Plagi. No tak, kolejny smok, który zainteresował się Kruczym Panem. Szkoda tylko, że był spoza Plagi. Chociaż kto wie, może bojowa uzdrowicielka także zwieje do jego stada, jak to zrobiła Iskra? Oby tylko obyło się bez poważnych konsekwencji...
– Cóż, to nie tak, że my kompletnie mamy gdzieś waszych bogów, ale nie interhesujemy się nimi tak, jak wy. Zwykle zwrhacamy się do nich jedynie gdy mamy do nich jakąś sprhawę. Co do kaplicy, to chodzi ci o tą poświęconą Absthiniusowi. W skrhócie jest to Krhuczy Władca, dzięki którhemu na Wolnych Stadach pojawili się pierhwsi Cieniści. Nie wymaga niczego w zamian od Siewców i istnieją rhytuały na jego cześć. – odpowiedział, starając się streścić informacje dotyczące Boga tak, żeby było zwięźle, ale w miare ciekawie. Postanowił zacząć od podstawowych informacji, ale jeśli Mirri zechce, to z chęcią opowie więcej o nim.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Absthintius, Kruczy Władca? – dopytała, by mieć pewność, że dobrze zrozumiała jego nazwę. Interesowało go istnienie tego boga, gdyż jeszcze do niedawna pewnie nie różnił się w swoich interakcjach ze smokami od reszty smoczego panteonu. Teraz jednak brak jego iskry mógł nieco uwierać.
– Czy szukaliście już jego iskry? Może on też taką ma jak reszta bogów? – dopytała się, zastanawiając się czy nie był on może po prostu aspektem któregoś z obecnych bogów. Może Aterala? Albo, brr, Tarrama? Czytała w opowieściach, że dwunogi też czciły tych samych bogów co oni, tylko pod innymi nazwami i postaciami. Kto wie, czy w przypadku Kruczego Władcy nie było tak samo.
– Siewcy, czyli smoki Plagi, prawda? Hmm.. uważacie, że Kruczy Pan był śmiertelnym smokiem, który utworzył Stado Cienia i czcicie go jak wielkiego przodka, czyyy że rzeczywiście jest bogiem, takim jak Kammanor albo Viliar? A może bardziej jako ducha, jak Katamu albo Riromi? – Jeśli na prawdę był osobnym bogiem, to może warto by było dołączyć go do panteonu Wspólnych? W końcu, dalej uznawali istnienie Tarrama, nawet po tych straszliwych rzeczach, które uczynił według kronik w Gigancie.

[Pikujący Upiór]

Na pierwsze z pytań Sekcji pokręcił przecząco łbem.
– Absthinius. – powtórzył imię Kruczego Władcy, próbując poprawić Sekcję. Rozumiał, z czego może to wynikać. On sam nie od razu zapamiętał jego imię, a co dopiero uzdrowicielka z Ziemi, która do tego musiała przedzierać się przez jego wady wymowy.
Drugie pytanie było już nieco trudniejsze, gdyż nikt nie wiedział, co się stało z biednym Absthiniusem i czy w ogóle są jeszcze jakieś szanse na jego przywrócenie. Lecz Hebog był optymistą i osobiście wierzył, że ów bóg gdzieś tam jest.
– Czy my szukaliśmy jego iskrhy? – powtórzył, będąc pogrążonym we własnych myślach. Samica musiała poczekać parę chwil, nim w końcu doczekała się od niego odpowiedzi.
– Nie, nie szukaliśmy. Zrhesztą nie sądzę, żeby była w tym jakaś potrzeba. Bo widzisz, Absthinius jest nie taki, jak ci bogowie Wolnych Stad. W sumie to nikt nie wie, co się z nim stało. Mimo to uważam, że rhaczej nie zniknął od tak, jak tamci bogowie, inaczej Plaga by o tym wiedziała. Tutaj chodzi barhdziej o powolny, lecz skuteczny zanik wiarhy w niego, którhy przenosił się z pokolenia na pokolenie, aż w końcu został w pełni zapomniany. To właśnie brhak wiarhy mocno wpłynął na Krhuczego Pana. Tak barhdzo, że aż więź pomiędzy nim a Cieniem niemal całkowicie się utarhła i Krhuczy Pan utrhacił możliwość dotychczasowego kontaktu z nimi. Tutaj nie trzeba szukać rhesztek jego mocy. Nie... O wiele lepszym rhozwiązaniem jest po prhostu przywrhócenie wiarhy w niego. – objaśnił, chociaż jego wypowiedź mogła przypominać jakiś monolog. Jednak miał nadzieję, że takim potokiem słów wytłumaczy uzdrowicielce, w czym rzecz. – Nie będzie to łatwym zadaniem, którhe da się wykonać na rhaz-dwa i pewnie ujdzie na to dziesiątki księżyców. Widzę jednak, że już terhaz są jakieś skutki moich działań. Młode pokolenie Plagijczyków wydaje się być tym zainterhesowane, więc wystarhczy ich jedynie jeszcze trhochę popchnąć w odpowiednim kierhunku i wszystko się już samo potoczy tam, gdzie powinno. – dodał z lekkim uśmiechem.
Kolejne pytanie. Niby proste, ale jednak potrafiło dać do myślenia na kolejne najbliższe chwile. Być może Hebog by już dawno dał odpowiedź, gdyby nie fakt, że nawet on stosunkowo niewiele wiedział o Kruczym Władcy. Nic dziwnego, bowiem źródeł informacji było wyjątkowo mało, więc każda wieść była na wagę kamieni szlachetnych. Na razie Plagowy uzdrowiciel opierał się jedynie o to, co mu było wiadomo oraz o własne domysły.
– Co masz na myśli pod "stadem Cienia"? To, którhe narhodziło się w Wolnych Stadach było utworzone przez Kalhairha, zaś to, którhe istniało do przybycia do Wolnych Stad, to nikt nie wie. Mimo to śmiem wątpić, że zostało ono stworzone przez Krhuczego Pana, którhy wtedy był zwykłym smokiem. Tym barhdziej, że śmierhtelnicy bogami nie zostają. Tak więc możesz być pewna, że Absthinius to najprhawdziwszy bóg. – odpowiedział na ostatnie z jej pytań.
– Nie zrhozum mnie źle, ale... Czemu cię tak nagle zainterhesował Krhuczy Pan? – spytał spokojnie, czysto z ciekawości. Smoki z Wolnych Stad zazwyczaj nie interesowali się Cienistym Bogiem, a na jego kapliczkę nie zwracali żadnej uwagi, podobnie jak i tutejsi bogowie, jakby udając, że jej w ogóle tam nie ma. A tutaj proszę, jaki wyjątek! Nic więc dziwnego, że Hebog nieco się zdziwił.