Parujące Źródło

[Jutrzenka Serc]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samica podniosła się powoli na łapy. Odchodził. Ona też nie miała już nic do powiedzenia, a nie chciała go zatrzymywać. Machina, którą pozornie ruszył samiec, już dawno poszła w ruch. Jeśli Sahida nie żyła, to musiała mocno się zastanowić nad tym wszystkim. Jak stado mogło wymęczyć jedną smoczycę? Za co? Za to, że chciała normalnie żyć? Nie docierało do niej, jak mogli to zrobić.
– Dziękuję. – Gardło ścisnął żal i zaraz skierowała się w drzewa, aby odlecieć po chwili w kierunku Ziemi. Nie dawała się zatrzymać, skoncentrowana na celu i przytłoczona wieściami. Będzie musiała pomówić z mamą. /zt zatem

[Płonące Niebo]

* * *

Tym razem zrezygnował z późnonocnych godzin i osiadł przy parującym źródle o wczesnym świcie, po czym wiadomością mentalną wezwał swojego ojca. Byli umówieni już jakiś czas temu, toteż Pełnia na pewno miał świadomość, że któregoś dnia się spotkają. Sprawa była wyjątkowo prosta – Amaurot osiągnął już stosowny wiek, dzięki któremu mógł rozwinąć swoje maddarowe zdolności. Jego ciało potrafiło znieść gęstszą moc, większą jej ilość, a umysł przerobić to w potężniejsze twory, toteż nie było co zwlekać, jak tylko się na tym skupić, a nikt inny jak Wspomnienie nie był tak dobrym nauczycielem.

/daddy

[Diamentowe Serce]

Był wczesny mglisty poranek, kiedy Mora zdecydowała się na poranny spacer nim zajmie się polowaniem. Dotarła nad parujące jezioro przy którym widoczność spadała niemal do zera. To nie przeszkadzało łowczyni, gdyż miała inne, bardzo czułe zmysły, które potrafiły przeprowadzić ją przez Puszczę i z powrotem bez jednego zderzenia z drzewem. Ale wzrok się przydawał. Na przykład w trakcie podziwiania wyjątkowego czasu, kiedy nad ziemią przesuwały się obłoczki pary. Mora usiadła nad brzegiem i czekała aż słońce osiągnie odpowiedni pułap i wtedy będzie mogła podziwiać przecudowny spektakl gry świateł.

[Gwar Traw]

Nie spał ostatnie dwie noce, zbyt zajęty budowaniem, tworzeniem czegoś nowego. Miał w głowie pomysł, miał porady Valanyan, ale też gotowy produkt od tej dziwnej handlarki z przerośniętego grzyba. Ostatecznie udało mu się stworzyć pierwszą doniczkę. Kwadratową, złożoną z nałożonych na siebie w miarę płaskich kawałków drewna, które Erja pozyskał z przewalonych przez pioruny drzew. Maddarą pomógł sobie w struganiu ich kształtów, chociaż zachował z zewnętrznej strony ich ozdobną, białą korę. Brzozy były naprawdę ładne. Nie miał gwoździ ani nic z takich typowo dwunogowych rzeczy, więc połączył deski ze sobą na żywicę wspierającą nałożone na siebie kawałki drewna przy nacięciach w odpowiednim miejscu. Wnętrze kwadratowej doniczki wypełnił świeżą, wilgotną glebą i przesadził do niej kilka kwiatów. Głównie fiołków i jednego zawilca. Biało-fioletowa barwa kojarzyła mu się z Morą. Nie znalazł jeszcze pomarańczowych kwiatów, nie o tej porze roku, ale na wiosnę na pewno uzupełni swoją wiedzę.

Pozostało ją jeszcze znaleźć. To ta trudniejsza część. Niby mógł ją wezwać, ale nie miał pewności czy przyjdzie. Przekroczenie granicy odpadało, została wędrówka i liczenie na ślepy traf.

I w końcu mu się udało podjąć jej trop. Śledził ją, ale nie był w tym zbyt dobry, więc kilka razy zgubił ślady i musiał się wrócić. Nie pomagało powolne poruszanie się przez balast w postaci doniczki którą trzymał na plecach, a która nie zsuwała się dzięki jego kolcom i błonom na grzbiecie.

W końcu trafił do parujących źródeł. Chyba nigdy tu nie był, ale nie szkodzi. Namierzył spojrzeniem samicę i złapał się na tym, że nie miał pojęcia co powiedzieć. Przygryzł policzek od środka, zatrzymał się i ściągnął z pleców doniczkę. Trzymał ją w drżących łapach. Naprawdę był beznadziejny w kontaktach z innymi smokami. Czemu Diamentowa nie mogła być rośliną? Z nimi dogadałby się bez problemu.

Poza paprotkami. Plotkary, okropne plotkary.

Westchnął bezgłośnie i zrobił krok do przodu. Zgrymasił się na widok swoich osłabionych wędrówką łap, niesienie tej doniczki nawet przez kilka kroków wydawało się czymś niemożliwym. Zatrzymał się więc i chrząknął, chcąc zwrócić na siebie uwagę. O ile ślamazarny krok nie zrobił tego wcześniej.
– Mora? – zapytał nieśmiało. Zanim zdołała go zrugać albo uciec, znalazł w sobie odwagę by powiedzieć na jednym tchu. – Chciałemprzeprosićzatożenaciskałem, to dla ciebie. – Zwolnił pod koniec i wycofał się o kilka kroków, zupełnie jakby oswajał niebezpiecznego drapieżnika, a przed sobą zostawił nie kwiat we wczesnym prototypie jego własnej doniczki, a kawałek mięsa.

[Diamentowe Serce]

To, że Erjowi udało się wyśledzić Morę, to iście prawdziwy cud. Lub przeznaczenie. Bo ta wyjątkowo ostrożna smoczyca zwykle zacierała po sobie ślady lub ich po prostu nie zostawiała – wędrując korytami rzek lub chadzając po twardym podłożu. Być może tym razem z jakiegoś powodu zaniechała chowania się. Być może podświadomie chciała, aby Erja ją znalazł. To akurat dobry znak, bo ostatnio rozstali się w nieprzyjemnych okolicznościach. Głównie przez Morę, ale samczyk zachował rozum i przyszedł do niej z przeprosinami. Wiadomo: wszystko i zawsze, ale to zawsze (!) wina samca.
Zauważył ją. Ona jego też. Dużo wcześniej, ale jedynie odchylała uszy do tyłu sondując jego ruchy. Jego dyszenie obudziłoby niedźwiedzia w środku zimowego snu, więc miał szczęście, że jedynym i najgroźniejszym drapieżnikiem w okolicy była ta, do której głośno wzdychało jego serce. Smoczyca długo szurała końcówką ogona czekając aż coś powie. I kiedy zaczął się tłumaczyć na jednym wdechu... słońce akurat wyszło zza muru drzew i jaskrawe snopy światła spłynęły na morze mgły powodując pokaz... Załamywanie się i rozszczepianie światła wywołało efekt tęczy, która otoczyła siedzącą smoczycę. Diamentowe Serce uśmiechnęła się pod nosem i rozłożyła skrzydła i zatrzepotała nimi energicznie. Nagromadzone na piórach kropelki wody roziskrzyły się i wystrzeliły we wszystkich kierunkach niczym salwa ognistych iskierek.
Efekt trwał zaledwie kilkanaście uderzeń serca. Był ulotny i wyjątkowo rzadki. Gdy ten pokaz się skończył, rozpoczął się inny. Samica odwróciła się do Erja. Lśniła jak diament. Rozpraszała światło i mieniła się jak przyprószona odłamkami kryształków. Wiatr wiejący zza jej pleców przywiódł delikatną woń lawendy. Dwa kryształowe ślepia spoczęły łagodnie na nim, a potem na... ciekawym przedmiocie z kwiatami.
Morze aż zaparło dech w piersi.
Wstała z siadu i podeszła do prezentu. W kącikach oczu zaszkliły się małe łezki.
– Nie musiałeś... Jest... piękne – powiedziała cicho i nachyliła się nad doniczką. Powąchała wsadzone fiołki. Były mechate i kolorowe jak ona. Potem zwróciła uwagę na ciekawą konstrukcję w której zasadził te kwiaty. Dotknęła je pazurem.
– Czekaj... kojarzę to. To się nazywało... chomiczka – ucieszyła się na widok tej zmyślnej miseczki na kwiaty.

[Gwar Traw]

Erja nie zwracał uwagi na próżne piękno smoków, więc jedynie zamrugał kiedy promienie słońca połaskotało jego oczy. Z drugiej strony, nie uważał Mory za szczególnie ładną. Brzydka nie była, ale wychował się raczej wśród smoków z łuskami. Za najpiękniejszą uważał bezsprzecznie swoją mamę. Paradoksalnie to jemu było najbliżej do jej aparycji, choć sam walczył z niską samooceną.

Nie uważał tego za niską samoocenę, raczej samoświadomość, ale wszyscy dookoła naciskali, żeby odpuścił. Więc starał się o tym nie myśleć.

Zaparło mu na moment dech w piersi kiedy Mora zbliżyła się do jego prototypu. Obawiał się, że pierwszy produkt będzie niedoskonały. Rozpadnie się przy pierwszym podmuchu wiatru, ewentualnie zanim zostanie zaniesiony na miejsce. Gdziekolwiek ognista by go nie wzięła. Przełknął ślinę i wypuścił powietrze ze świstem przez nos, na nowo odzyskując odrobinę rezonu. W rozmowach jako-takich był do niczego, ale rozmowach o jego pasji? Szczęka się nie zamykała.
– Doniczka – poprawił ją i poruszył uchem. – Jeszcze pracuję nad trwalszym rozwiązaniem, ale to pierwsza wersja. Pierwsze uh, podejście. – Wyjaśnił.

[Diamentowe Serce]

No fakt... doskonała ta cho... doniczka to nie była. Tu i ówdzie już się rozklejała, ale Mora nie zwracała na to uwagi.
– Wiesz co jest najciekawsze... ja nigdy niczego nie dostałam od Trzaska – powiedziała i z nieskrywanym rozbawieniem dodała jeszcze taką refleksję. – Że też musiał umrzeć, żebym się doczekała od jego reinkarnacji prezentu.
Przysiadła na zadnich łapach i ostrożnie podniosła doniczkę. Wyglądała jakby miała zaraz się rozpaść na kawałki. Zresztą trochę się poluzowała i lepiła się od żywicy.
– U człowieków widziałam doniczki z gliny. Może powinieneś spróbować tego budulca? – zapytała chcąc mu jakoś pomóc. Odruchowo wytarła lepiącą się od żywicy łapę o pierś... i to był błąd. Skrzywiła się, kiedy jej jaśniutkie futerko zostało zlepione z brudną ziemią i klejącą mazią.

[Gwar Traw]

Mimowolnie na jego pysk wkradł się grymas kiedy usłyszał ten zarzut. Nie dotyczył jego, przynajmniej nie bezpośrednio, ale czuł dziwną solidarność wobec...swojego poprzedniego wcielenia? To w ogóle miało sens? Jak na zawołanie przed oczami przeleciały mu dziwne obrazy, znowu tej walki z wilkami, ucieczki, powrotu, kłótni, ale też nauk. Powstrzymał chęć pomasowania się po skroni.

– Dał ci szansę i dom, to niewystarczający prezent? – pytanie wymsknęło mu się zanim o nim w ogóle pomyślał. Skulił lekko uszy i odwrócił wzrok gdzieś na bok.

O glinie nie słyszał, ale zanotował to w pamięci. Na pewno zapyta o to Valanyan przy następnej okazji. Może była skuteczniejsza od drewna.
– Popróbuję różnych rzeczy – zapewnił i potarł łapą o drugą łapę, w ewidentnym geście niezręczności.

[Diamentowe Serce]

Cóż... Może i mogłaby mu przyznać trochę racji, ale tak, czy owak nie pragnęła od nikogo żadnych prezentów, ani poświęcenia.
– To bardzo ładny prezent – skończyła niewygodny temat tym miłym dla niego akcentem. Położyła doniczkę z kwiatkami przed swoimi łapami i przyjrzała się Erjowi.
– Miałeś jeszcze jakieś przebłyski nie swoich wspomnień? – zapytała ciekawa, czy samczyk dowiedział się czegoś nowego o swym poprzednim życiu.

[Gwar Traw]

Ostrożnie usiadł chociaż wiedział, że nie powinien tego robić. Strasznie nie lubił okłamywać kogokolwiek, a już na pewno nie rodziców. Z drugiej strony niezupełnie rozumiał co złego widzieli w jego spotkaniach i rozmowach z Morą. To tylko rozmowy, prawda? Może jednak powinien zapytać drugą stronę? Tylko jak to zrobić, żeby jej nie urazić.

Zapytany o wspomnienia miał już pokręcić głową, ale szybko tego pożałował. Jak na zawołanie, wręcz na złość, znów coś ujrzał. Tym razem patrzył na to swoimi oczami, albo raczej Trzasku Płomieni. Widział dużo smoków, od razu uznał to za zgromadzenie. Może ceremonię? Padało dużo słów, większość niezrozumiałych, dopóki nie zaczęły się od jej imienia. Erja przymrużył oczy jak gdyby miało mu to pomóc w ocenie otoczenia, ale tak się nie wydarzyło. Zupełnie jakby wspomnienia skupiały się tylko na niej, a resztę traktowały jako zbędne tło.
– Wschodząca Łuska – powtórzył słowa, które przed chwilą usłyszał. – Byłaś adeptką o takim imieniu. – Zmarszczył lekko nos. Był pewien, że powiedziała 'Wschodnia', ale jednak to pierwsze brzmiało dobrze. Może zmieniła je w trakcie?

Poruszył uchem i przyjrzał się jej oczom. Błękitne. Tak bardzo przywykł do ciepłych barw, że zimne tęczówki Diamentowego Serca działały na niego, uh, dziwnie.
– Mama mówiła, że nie powinienem ci wierzyć. Że to 'stek bzdur' – zacytował, wzdychając i ponownie nabierając powietrza w płuca. Uciekł wzrokiem na zachmurzone niebo. – Tata też tak uważa. Że nawet jeżeli miałem kiedyś inne życie to teraz nic nie znaczy. Skoro wróciłem to powinienem się skupić na tym co mam teraz, a nie tym co było kiedyś. I... – urwał, przełykając ślinę – że nie powinienem się z tobą widywać. – Co prawda nie był pewien czy takie dokładnie słowa padły, ale nastrój Pogoni i Okrzyku oraz ich opinia raczej jawnie sugerowały, że woleli by ich syn trzymał się od Mory z daleka.

A Erja nie wiedział co o tym myśleć.

[Diamentowe Serce]

Co interesujące, Morze bardzo często zdarzały się przejęzyczenia w przypadku własnego imienia, lecz nawet przejęzyczenie miało swoje podwaliny w prawdzie, gdyż pochodziła ze wschodu, a więc to takie pół na pół przejęzyczenie. Żartem, pół żartem. Pokiwała głową uśmiechając się ciepło, gdy usłyszała swoje dawne imię. Najwidoczniej samczyk dalej "poznawał swoją przeszłość". Uśmiech zszedł z jej pyska, gdy usłyszała dość interesujące wieści. Blask w jej oczach z początku objął się płomieniami gniewu, ale zaraz po chwili uspokoiła się. Krótkich parę oddechów wystarczyło, żeby powrócić do równowagi.
– To dziwne, że tak mówią. Sam widzisz, że coś jest na rzeczy. Sam czujesz, że nie jestem dla ciebie tylko jakąś tam nieznajomą z ładnym futerkiem. Ja ci do głowy nie wcisnęłam tych wizji. To nie są moje wspomnienia, ale Aqena, który jest w tobie i którego... kochałam – ściszyła głos przy ostatnim słowie. Podniosła oczy i popatrzyła na Erja. Ciepły uśmiech zagościł na jasnym pysku smoczycy. – I nadal kocham. Przypominasz mi go. Widzę, że masz podobną, jak nie taką samą osobowość. Chciałabym ci pomóc. Wesprzeć, bo wiem, że jest ci ciężko – powiedziała miękko, dotykając piórkiem na czubku ogona jego gładkiej piersi.

[Gwar Traw]

Spodziewał się...właściwie nie wiedział czego się spodziewał, ale na pewno nie tego? Mora z każdym słowem mocniej ściskała go za metaforyczne gardło, wpychając mu do niego co raz więcej poczucia winy i niepewności. Otworzył pysk żeby jakoś zareagować. Powiedzieć cokolwiek, co mogłoby umocnić jego pozycję jaką przybrał chwilę temu.

Ale nie dał rady.

Przełknął ślinę. Momentalnie miał ochotę zawołać przy użyciu maddary mamę, ale za bardzo się obawiał jej reakcji na złamanie jej zasad. Miał tylko – i aż – nie zbliżać się do Diamentowego Serca. Pewnie gdyby nie chęć przeproszenia jej za spowodowanie tego złego nastroju przy ostatniej rozmowie, to nawet by się do tych poleceń Pogoni zastosował.

– Ja... – próbował się odezwać jednak zaschnięte gardło zmusiło go do kaszlnięcia z zamkniętym pyskiem. – Kochałaś, nie, kochasz, smoka, który nie żyje. – Próbował podkreślić stanowczo, jednak nie był swoimi rodzicami i nie emanował pewnością siebie. Nie w takiej sytuacji. – Jes-jesteś pewnie w podobnym wieku co moi rodzice. Jak...jak to by miało według ciebie wyglądać? – nie wiedział czy dobrze ją rozumie, ale czy ona przypadkiem nie chciała z niego zrobić sobie partnera? Czy nie to miała na myśli mówiąc mu między wierszami, że to jego kocha?

Zerknął do dołu na jej końcówkę ogona i się nie ruszył, sparaliżowany.

[Diamentowe Serce]

Mora obserwowała jego reakcję, która była bardziej niż niepokojąca. Co zresztą potwierdziły jej obawy jego kolejne słowa. Niemal zakrztusiła się powietrzem, ni to ze śmieszne, ni przerażające, albo i to i to. Tak szczerze mówiąc, to nie wiedziała gdzie schować swój wzrok, ale wreszcie musiała się opanować i na nowo odbudować powagę i... odwagę.
– Ale o co ci chodzi? – zacisnęła wargi.
Nie śmiej się. Tylko się nie śmiej. Tylko się, nie śmiej!
Zaciskała wargi jeszcze mocniej i zacisnęła zęby. Starała się ze wszystkich sił zachować pozory powagi.

[Gwar Traw]

Nagła zmiana nastawienia u smoczycy wprawiła go w niemałe osłupienie. Całkowicie zgłupiał i nie był już pewien o co chodzi, ani co powinien zrobić lub powiedzieć. Myślami pomknął do najstarszego smoka w stadzie, który co prawda nie był jego dziadkiem z krwi, ale i tak Erja zwracał się do niego w ten sposób. Czy on by wiedział o co chodzi?

Młodzik oblizał dolne dziąsło mając nadal zamknięty pysk i obserwował Morę. Trochę jakby chciał się czegoś nauczyć z jej zachowania, ale szybko dotarło do niego jak głupim to było pomysłem. Smoczyca była strasznie nieregularna, chaotyczna, więc trudno byłoby mu poznać jakikolwiek schemat.

– Uh – wydukał, przekrzywiając głowę do lewej. To ja powinienem zadać ci to pytanie, pomyślał. Z każdą chwilą zaczynał co raz lepiej rozumieć dlaczego wolał trzymać się z dala od smoków, ograniczając kontakty społeczne do minimum, za towarzystwo obierając rośliny. Ich nie musiał rozszyfrowywać ani się bać, że nieodpowiednio sformułowana wypowiedź zaprzepaści całą znajomość. – Nie rozumiem Cię. – Przyznał otwarcie, marszcząc przy tym fałdki na czole. Kompletnie się pogubił i nawet tego nie ukrywał.

[Diamentowe Serce]

– Chcesz ze mną chodzić? – zapytała wprost podśmiewając się cicho w duchu. Ciekawsko się mu przypatrywała. – Wiesz... jak samiec daje samicy kwiaty, to znaczy chyba coś więcej – uśmiechnęła się niewinnie pod noskiem.

[Gwar Traw]

Chodzić? A-ale w jakim sensie? Dokąd? Myśli Erji szalały niczym huragan, próbując dopasować elementy układanki do siebie. Partnerstwo, dusza, reinkarnacja, chodze-

Oh. Oh nie . Przełknął ślinę i spojrzał na nią spode łba. Czy faktycznie wysyłał jakieś dziwne sygnały? Zerknął na odłożoną przez nią doniczkę. Mamie też je dawał, to przecież nic nie znaczyło. Znaczy, znaczyło, ale nie w tym sensie. Zwyczajny, miły gest. Zwęził nozdrza w przecinki.

Miał już coś odpowiedzieć, jednak kiedy otwierał pysk przerwało mu wezwanie mentalne. O ile normalnie by próbował się jakoś wymigać – mając dość interakcji z innymi na kolejną erę – tak teraz miał ochotę wyściskać Tofi za uratowanie go z tej sytuacji. Nie umiałby skłamać, że ktoś go woła. W ogóle nie potrafił kłamać. Ilekroć próbował – po chwili przepraszał i mówił prawdę.

Z nowoodkrytą odwagą chrząknął i wyprostował się.
– Ja...pomyślę o tym – odpowiedział ostrożnie, niczego nie obiecując w żadnym kierunku. Zerknął sobie przez bark. – Przepraszam, ale moja koleżanka mnie woła. Widzisz, jest ślepa i pewnie ma kłopot z trafieniem do obozu, więc pójdę jej pomóc. – Powiedział zgodnie z prawdą, bo choć wspomniała coś o pogawędce to jedno nie wykluczało drugiego. Z jego oczu nie dało się wykryć kłamstwa.

Zrobił kilka kroków w tył i posłał Morze trochę przymuszony uśmiech. Pomachał jej łapą, a potem się odwrócił i odbiegł truchtem w kierunku wyspy o której wspomniała adeptka w swoim zaproszeniu. Chyba trafi... /zt

[Diamentowe Serce]

Brzmiała poważnie? A gdzieżby tam! Cała mimika jej pyska sugerowała raczej dowcip niż jakieś poważne spostrzeżenia. Musiała przyznać, że w Erju było bardzo dużo Trzaska. Tylko ona mogła to zauważyć. Dostrzegała to co znajdowało się za tym zielonkawym zwierciadłem i mogłaby teraz się na nim lekko popastwić. Za to, że ją zostawił. Choć to nie była jego wina. Ale jednak... jak on mógł to jej zrobić? Należało mu się teraz. Choć niby z satysfakcją patrzyła jak samczyk zapada się pod glebę, to jednak w środku bolało ją coś straszliwie.
Jej spojrzenie zmiękło wyraźnie, kiedy samczyk pośpiesznie znalazł drogę wyjścia.
To jego życie.
To oczywiste. Był już innym smokiem. Innym pokoleniem. Dzieliło ją teraz od niego jeszcze więcej niż za jego poprzedniego życia, więc po co psuć to nowe, które zesłali mu bogowie do naprawienia błędów poprzedniego? Mogła tylko podejrzewać, że to wszystko przez nią. To ona była niepasującą częścią układanki przez którą wszystko się posypało i przez którą musiał na nowo pracować na miejsce wśród gwiazd.
Serce podniosła łapę i pomachała mu łapą na pożegnanie, a potem, gdy już odbiegł, popatrzyła w dół na drewnianą doniczkę z kwiatkami i spoważniała. Westchnęła pod nosem i dotknęła wierzchem palców kolorowych płatków fiołków. Zamknęła oczy, a futro na policzkach połknęło kolejne słone kropelki.
Minęło trochę czasu. Długo rozmyślała nad swoim życiem. Otworzyła oczy i położyła łapę na ziemi, a potem zgięła palce i wsunęła je w miękką glebę. Łagodnym ruchem zgarnęła garść świeżej gleby na bok. Następnie sięgnęła do doniczki, z której delikatnie wyjęła kwiatki i włożyła je do dołka i przykryła korzenie ciepłą glebą. Wygładziła powierzchnię powolnym ruchem łapy, a potem odetchnęła przez nos i ruszyła w kierunku puszczy. //zt

[Operio]

Wykradłem się z groty i poszedłem w nieznane. Przemierzałem pagórki, lasy w poszukiwaniu nieznanego. Widziałem zwierzęta, te bardziej przyjazne. W oddali przeskoczyła mi nawet łania. Niestety moje zdolności łowieckie, nadal się nie wykształciły.

Słońce pojawiło się wysoko na niebiosach, kiedy dotarłem do jeziora, lecz te wyglądało dziwnie. Unosiła się nad nim jakaś dziwna, ale przyjemna, ciepła para wodna. Usiadłem na jej skraju, owinąłem ogon wokół łap. Uniosłem pysk i patrzyłem przed siebie. Czułem dziwną nostalgie, siedząc na skraju gorących źródłem. Co one musiały w przeszłości widzieć...

[Niezapomniana Pogawędka]

Młody mógł łatwo dostrzec, że nie był sam w odosobnionym źródełku. Samica uwielbiała wodę, a jeszcze bardziej, gdy była ona ciepła. Zastępowało jej to kontakt fizyczny, którego się wstydziła. Dlatego, gdy samiec podszedł do brzegu, mógł zauważyć pod powierzchnią jakąś jasną plamę. Para przysłaniała jej cechy fizyczne, więc można było ją pomylić z czym innym niż smokiem. Ona jednak nie myliła się, że ktoś przybył i zakłócił jej spokój. Była to dobra rzecz, bardzo lubiła rozmawiać, poznawać historie i tworzyć z nich opowieści. To też poznawanie nowych smoków i przez to też ich historie było jej ulubionym hobby. Kremowy kształt poruszył się, zataczając koło niczym ryba i stając na łapach, wynurzając się z wody. Przed Operio stanęła smoczyca o długich łapach i niebieskim grzebieniu. Pomarańczowe plamki rozsiane na policzkach i skrzydłach, jak i również na rekinim ogonie. Jej wyraz pyska był przyjazny, lekko uśmiechnięty, zachęcający. Woda chlapnęła dookoła, gdy ściekła on z grzbietu samicy. Jedyne co wydawało się być w niej nie tak to jej ślepia. Były blade, bez wyrazu, nieskupione. Jej pysk skierowany był przed nią, dwa łby wyżej niż młody, więc jej ślepia zdecydowanie nie miały samca w polu widzenia.
– Przyjemnie miejsce prawda? Ciepło nie opuszcza tych źródeł nawet w środku pory białych dywanów.– Zagadnęła, licząc na odpowiedz od kogokolwiek. Para zaburzała trochę jej węch, ale wydawało jej się, że już go zna. Albo kogoś spokrewnionego, w końcu nie dziedziczy się tylko wyglądu. Smoczyca pociągła mocno nosem, oczyszczając sobie zatoki ciepłą parą.
– Te opary robią cuda dla nozdrzy, nic lepszego niż regeneracyjna wizyta nad źródła.– Dalej nie skierowała łba w stronę młodego, który mógłby pomyśleć, że Opowiadająca mówi tylko do siebie.

[Operio]

Niezbyt zauważyłem wyłaniającej się smoczycy. Dopiero wtedy gdy się ode mnie odezwała. Momentalnie się zjeżyłem, wracając do rzeczywistości, strosząc pióra i prostując płetwę grzbietową, która teraz wystawała wyraźnie ponad bujną grzywę.
Skierowałem wzrok na adeptkę, rozpoznając w niej rodzinę.
– Wybacz, że tak zareagowałem. Byłem myślami zbyt daleko... – Zamknąłem ślepia, uspokoiłem oddech, a reszta wróciła do stanu neutralnego. Otworzyłem je, znów patrząc w parę:
– Zbyt przyjemne, przypomina ciepłą i parną grotę. Choć to jest znacznie lepsze. – Wsunąłem ogon w te dużą, ciepłą kałużę. Po chwili namysłu cały wskoczyłem, ochlapując wszytko w koło. Największa fala poszła wprost na starszą samiczkę.
Woda była przyjemna, ciepła i mokra. Nie przeszkadzało mi zamoczone futro, wręcz przeciwnie. Czułem w głębi siebie, że to powinno być moje miejsce. Nie na lądzie, lecz w wodzie czuję pełnię mocy...
Wynurzyłem pyszczek i zaciągnąłem się powietrzem mieszanki zimnego wiatru i lekkiego ciepłego powiewu o zapachu soli.

[Niezapomniana Pogawędka]

Smoczyca powoli zanurzyła się z powrotem w wodzie, zostawiając nad wodą jedynie łeb. Słuchała jak smok wskakuje do wody, zastanawiając się z kim kojarzy jej się zapach samca. Słyszała głęboki wdech, przez chwile zastanawiając się, czy młody nie potrzebuje pomocy, ale ten wydawał się dobrze radzić sobie w wodzie. To jej dało dało podpowiedź, której potrzebowała. To zapach Głębi, ten pisklak to jego potomek, Erja o nim mówił. Samica ucieszyła się na te myśl, w końcu miała chęć poznania pisklaka już od jakiegoś czasu.
– Co cię tutaj sprowadza? Jesteśmy trochę daleko od obozu, nim dalej tym niebezpieczniej.– Opowiadająca wciąż patrzyła się przed siebie, mimo że młody był teraz obok niej. Zastanawiała się, nas jego słowami, ale doszła do wniosku, że to tylko młodociane mądrości.– Smoki potrzebują ciepła, jak nie od natury, to od innych. Powiedz, jesteś może synem Światła Głębin? Słyszałam o tobie, ale nie miałam okazji się spotkać.