Ukryty zagajnik

[Słodycz Ziemi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zwinnie przemykała między gęstymi krzewami, chichocząc do siebie za każdym razem gdy jakaś gałązka zaczepiała o jej niesforne loczki. Czuła się tu idealnie. Dużo drzew, zieleni i przede wszystkim cień. Niewielki zagajnik ukryty w samym środku niczego miał w sobie coś tajemniczego, nie spodziewała się też, że mogłaby w takim miejscu kogoś zastać.
Goździk wypadła spomiędzy zarośli, skupiona na swojej grzywce i wyplątywaniu z niej listków oraz igieł. W pierwszej chwili nie dostrzegła odpoczywającej tu smoczycy, przynajmniej dopóki nie poczuła znajomego zapachu. Uniosła wzrok i zatrzymała się gwałtownie, spoglądając na pisklę Ziemi. Nie, już nie pisklę, a dorosłą młodą samiczkę. I nie Ziemi, a Wody. Ogarnęło ją dziwne uczuciu na widok Sahidy, smoczycy wychowanej przez Ziemię, którą ostatecznie porzuciła. Mina jej trochę zrzedła, w pierwszym odruchu miała ochotę ostentacyjnie odwrócić się i odejść w drugą stronę. Nie mogła się jednak na to zdobyć, w Ostoi nadal widziała to małe pisklę, które wędrowało razem z córką Goździk na Szczerbatą Skałę podczas ceremonii mianowania na Adeptki. Nie odeszła też ze względu na szacunek jakim darzyła Pogoń i Bojowego.
Łowczyni musiała dziwnie wyglądać, stojąc tak w zawieszeniu, bijąc się ze swoimi myślami. W końcu z cichym westchnięciem ruszyła w kierunku Wodnej.
– Dzień dobry, Ostojo. – Zaczęła i odchrząknęła cicho, zdając sobie sprawę, że jej głos zabrzmiał nieco zbyt sztywno. – Jak.. Jak sobie radzisz w nowym Stadzie? – No, teraz ton jej wypowiedzi przynajmniej był neutralny.

// Koniec fabu, temat wolny! ;)

[Maros]

Na to skryte przed światem i wyjątkowo ciche miejsce natknęła się jakiś czas temu, podobnie jak wtedy dostała się tu z pomocą skrzydeł, nie chcąc przedzierać się przez krzewy. Pod prawym skrzydłem miała torbę, a w niej potrzebne zioła i kamienie. ta wylądowała na ziemi, chwilę po tym jak po kilku manewrach wymijających gałęzie, sama stanęła na ziemi.
Rozejrzała się naokoło, spod jakiegoś krzewu wygrzebała płaski kamień, największy jaki znalazła. Ułożyła go w miejscu, gdzie trawa zdawała się najmniejsza, a dla pewności część znajdującą się za blisko wyrwała i odrzuciła gdzieś na bok. Ostatnie czego chciała, to pożar. Z leżącej obok torby wyjęła wszystkie kamienie, łącznie czternaście sztuk oraz sakiewkę z lawendą. Do tego garść kawałków pazurów niedźwiedzich oraz rylec runiczny.
Najpierw na kamieniu ułożyła dwa diamenty, dwa rubiny oraz trzy szafiry. Każdy ułożony od siebie w mniej więcej w równym odstępnie, by żaden nie wadził drugiemu, a następnie sięgnęła do źródła maddary. Naokoło każdego z nich, miały pojawić się maddarowe płomienie, o barwie pomarańczowej, niezwykle gorące by rozgrzać kamienie szlachetne. Odczekała, aż każdy z nich stanie się dostatecznie miękki i dopiero wtedy odcięła dopływ maddary. W każdym z nich zatopiła kawałek niedźwiedziego pazura, pilnując aby w całości zostały pochłonięte. Jeszcze tylko ostrożnie usunęła wszelkie bąble powietrza i mogła zostawić je do ostygnięcia.
Gdy tylko stały się dostatecznie twarde, zsunęła je na trawę, zaś na kamieniu ułożyła agat, dwa jaspisy, dwa korale oraz dwa szmaragdy. Podobnie jak przy pierwszych, tak i tutaj sięgnęła po maddarę i stworzyła pomarańczowe mające je otoczyć i rozgrzać wystarczająco mocno. Gdy tak, czekała z sakiewki wyjęła kilka gałązek lawendy. Intensywny zapach ziółka rozszedł się naokoło, a widząc, że kamienie są dostatecznie miękkie odcięła dopływ maddary. W każdym kamieniu zatopiła gałązkę lawendy, a gdy całe się z nich zatopiły, usunęła bąbelki powietrza.
Pozostało zaczekać, aż wszystko ostygnie. Te zrobione wcześniej ostygły znacznie wcześniej, więc mogła powoli i ostrożnie wyryć na nich odpowiedni run. W tym wypadku był to run ataku mocy. Każdy znak starała się wykonać jak najlepiej, uważając, by nie zniszczyć kamienia i tak każdą z siedmiu run.
Kolejne siedem otrzymało run ataku pazura, je również wykonała ostrożnie i dokładnie. Kolejne siedem run trafiło na stosik obok torby. Część z nich trafi do skarbca, a część do jej groty.
Nie wracała jednak od razu do obozu. Z torby wyjęła pozostałe sakiewki, chcąc sprawdzić, w jakim stanie ma zapasy ziół. Pewnie czegoś będzie trzeba poszukać.

// 7z runa ataku mocy:
-3x szafir, 2x diament, 2x rubin

7x run ataku pazura:
-1x agat, 2x jaspis, 2x koral, 2x szmaragd
7x lawenda

[Ślepa Sprawiedliwość]

Sekcja, przyciągnięta mocnym zapachem prażonej lawendy, przyszła sprawdzić co takiego go wywoływało. Czyżby ktoś zapomniał dogasić ognia i zajęły się przez to cenne zioła. To by było niedopuszczalne! Podchodząc jednak bliżej, zauważyła wojowniczkę z Wody, która skrobała coś na kamieniach szlachetnych, które w krótce zaczęły jej przypominać te magiczne skałki leżące w skarbcu na specjalnym miejscu. Nie chcąc przeszkadzać w tworzeniu, poczekała aż Kwintesencja skończy, podchodząc dopiero, gdy tamta sprawdzała zioła w torbie.
– Dzień Dobry Kwintesencjo! – przywitała się siadając obok tego płaskiego kamienia, który znalazła wodna smoczyca. – Co teraz tworzyłaś? – dopytała się, ciekawsko przekrzywiając łeb na bok i przyglądając się torbie Wodnej.

[Maros]

Niektórych nie trzeba było więcej, zaś ilości innych wręcz domagały się o uzupełnienie. Kilku brakowało, a to oznaczało mozolne poszukiwania na następnym polowaniu i wymiany z uzdrowicielami. Każdą sakiewkę sprawdzała, by upewnić się, że nic nie zgniło. Jedna zepsuta roślinka, mogła zniszczyć całe zapasy, a tego nie chciała.
Cisze przerwały zbliżające się kroki, po nich przez zapach ziół przebił się zapach uzdrowicielki, która poniekąd ziołami również pachniała.
– Wolna chwila między patrolem aren?– przywitała ją niewielkim uśmiechem, zawiązując jedną z sakiewek.
– Runy.– sięgnęła po jedną i położyła na kamieniu obok, by smoczyca mogła ją obejrzeć.
– Tylko nie przełamuj, bo się zmarnuję- dodała po chwili. Co prawda nic takiego pewnie by się nie stało, a sama runa nie wyrządziła by nikomu krzywdy.
– Potrafią czasem uratować zadek w walce, przydatne na wypadach za barierę, gdy przyczepi się do ciebie jakieś dziadostwo.– wyjaśniła po krótce.
Kilka sakiewek trafiło do torby, pięć z nich zostało na trawię, ułożone jedna obok drugiej.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Mhm. Łooo – przyjrzała się bliżej magicznym kamieniom, potem popatrzyła się na chwilę na Kwintesencję, jakby mieć pewność, że może jedną dotknąć. Wzięła wtedy jedną runę do łap i przejechała po niej palcami, po wyrytym na niej słowie. – Czyli jak taką przełamię, to stanę się silniejsza, tylko że na chwilę, tak? – dopytała się z ciekawości, odkładając kamyk z powrotem na ziemię. Popatrzyła się na niego przez chwilę.
– Nauczysz mnie jak się je robi? Nie wyglądało to na bardzo trudne – zapytała, podnosząc łeb i przekrzywiając go lekko w pytaniu. Przydałyby jej się takie magiczne kamyki, właśnie na wypadek gdyby coś ją chciało zabić.

[Maros]

Spokojnie czekała, aż Sekcja obejrzy jedną z run i po odłożeniu, na chwilę ją tam pozostawiła.
– Tak, wzmacniają twój atak na kilka oddechów. By się przed tym obronić, rywal musiał by użyć runy ochronnej. Wtedy moc w runie nie zadziała i atakujesz jak zawsze. – wyjaśniła, powoli stukając kamyczek, by ten obrócił się w miejscu.
Nauka? Uczyła już wszystkiego, poza wytwarzaniem run, czy eliksirów. W sumie czemu by nie?
– Jasne. Masz dwa rodzaje tych run. Ataku Pazura i Ataku Mocy. Te pierwsze wzmacniają atak fizyczny, drugie magiczny. Jak sama nazwa mówi. – zaczęła tłumaczyć, jak zwykle nie za szybko, spokojnym głosem.
– Przed każdą z nich, jak już wcześniej mówiłam jest odpowiednia runa chroniąca. Jeśli ty użyjesz tej magicznej, a inny smok spróbuje obronić się runą do ochrony przed fizyczną, zmarnuje ją, a twoja zadziała. – mówiąc to, sięgnęła po dwie sakiewki, jak dotąd leżące z boku. Rozwiązała je i z jednej wysypała pazury, z drugiej wyjęła gałązkę lawendy.
– Do runy ataku pazura potrzebujesz agat, jaspis, koral lub szmaragd. Do tego pazury niedźwiedzia lub wilka. Do Run Mocy ametyst, diament, rubin lub szafir oraz gałązkę lawendy. – obróciła gałązkę ziółka między palcami prawej łapy.
– Dalej robi się je bardzo podobnie. Kamień z którego chcesz zrobić runę, trzeba odpowiednio mocno rozgrzać, na tyle by stał się miękki i dało się w nim zatopić lawendę lub pazur. Najszybciej zrobisz to z pomocą maddary, w zwykłym ognisku również się da, trwa to jednak dłużej. Układasz sobie na przykład rubin na kamieniu, nie chcemy wywołać pożaru, a i nie przykleją Ci się dzięki temu do runy niepotrzebne śmieci. Rozgrzewasz go, uważając by nie przesadzić, i gdy jego powierzchnia będzie wystarczająco miękka ostrożnia zatapiasz w nich odpowiednią rzecz. Oczywiście wtedy przestajesz go już podgrzewać. Jeśli już zatopisz w nim co trzeba, najlepiej pozbyć się wszystkich bąbelków powietrza, mogą osłabić one runa i sprawić, że pęknie przy przypadkowym uderzeniu. Po wszystkim, zostawiasz kamień by wystygł, nie przyśpieszając tego w żaden sposób. – tu zrobiła krótką przerwę, wyjmując z torby inną runę. Ułożyła ja na ziemi obok tej oglądanej, tak by widoczne był znajdujące się na nich wyryte znaki.
– Na koniec musisz stworzyć rylec, to coś jak twory którymi lubicie atakować. Bardzo ostry na jednym z końców, nieco podłużny i bardzo wytrzymały. Odporny na złamanie lub wykruszenia. Musi dać się nim wyryć Runy na przygotowanych kamieniach. Trzeba to robić bardzo ostrożnie, jeden znak źle i cała praca na marne. Wyglądają one tak – najpierw podniosła runę Ataku Pazura, na jej powierzchni znajdowały się następujący znaki "ZXCV", kolejna była runa Ataku Mocy, a na niej "QUIY".
– Najlepiej robi się na na najgładszej stronie kamienia. Tam najłatwiej uniknąć niechcianego osunięcia końcówki rylca, czy wykruszenia. Spróbujesz zrobić pierwszą rune? Zobaczymy jak wyjdzie. – zaproponowała, dając jej również czas na pytania.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– O, a czy jak użyję obronnej runy, żeby się ochronić przed kimś, kto nie używa run? Czy wtedy też zadziała? – dopytała się, chcąc poznać lepiej możliwości tych specjalnych tworów. – I jak ja użyję takiej runy, to ona mnie ochroni tylko przed jednym atakiem, czy kilkoma na raz?
Spojrzała na trzymane przez Kwintesencję pazury i lawendę.
Kamieni miała pod dostatkiem. Zioło też raczej łatwo będzie zdobyć. W końcu była uzdrowicielką i wiedziała gdzie takich szukać. Z pazurami, jednak, mogłoby być trochę ciężej. Chociaż.. chyba powinna dać sobie radę z niedźwiedziem, albo sforą wilków.

– Mhm. Mhm – odparła, słuchając metody tworzenia tych skał. Wydawało się proste.
Najpierw rozgrzać kamień do miękkości i nie więcej, uważając też żeby się nie zabrudził. Potem, zatopić w nim odpowiedni składnik: pazur albo gałązkę lawendy. Następnie, pozbyć się z wnętrza bąbelków powietrza. A pod koniec zostawić by ostygł.
– Hmm..
No i oczywiście narysować na nich literki, które nadadzą im mocy. Ciekawe jakie było ich znaczenie.

– I te znaki muszą być akurat takie, czy mogą być jakieś inne? Próbowałaś eksperymentować ze słowami pisanymi na kamieniach? – zapytała, przyglądają się wyrytym znakom na jednym z kamieni.
Może sama spróbuje. Najwyżej zmarnuje niepotrzebnie kamyk.

– Dobra, to spróbuję najpierw zrobić tą z pazurem, bo się wydaje łatwiejsza.
Agat, jaspis, koral albo szmaragd, tak? Chyba jakieś miałam..
Pogrzebała chwilę w torbie, co jakiś czas wyciągając kolorowy kamień, żeby sprawdzić czy to jeden z tych czterech. Niestety, po przekopaniu się przez całą zawartość nie udało jej się znaleźć żadnego z wymaganych.
– No to może jednak zacznę od tej z lawendą – burknęła pod nosem.
Ametyst, diament, rubin lub szafir. No te to musiała mieć.
Jest!
Położyła na ziemi niezapisaną kamienną tabliczkę, a na niej błyszczący się diament. Następnie, przeszła do podgrzewania go maddarą.
Aj, czemu musiała sobie wybrać najtwardszy ze wszystkich kamieni!
Biały, niezwykle gorący płomień otoczył błyszczącą skałkę, podgrzewając ją do coraz wyższych temperatur. Gdy smoczyca zauważyła, że diament zaczynał się odkształcać, rozwiała magiczne płomienie i chwyciła w pazury gałązkę lawendy. Ostrożnie zatopiła ją w gorejącej skale, obracając ją nieznacznie, by pozbyć się bąbelków powietrza ze środka runy. Po tej stresującej operacji miała chwilkę wytchnienia, gdy kamienie stygnął.
– A teraz runa.. – powiedziała do siebie, formując z maddary w łapie długi rylec, trzymając go dla lepszej precyzji pisma. Obróciła ostrożnie kamień, odkrywając spłaszczoną od tablicy część i zaczęła ryć w niej litery. Igła powoli skrobała twardą powierzchnię, formując na niej rowki przemieniające się zaś w znaki pisma. Gdy skończyła, litery ułożyły się w słowo "ĆRPN".

[Maros]

Pytania były istotną częścią nauk, pozwalały pozyskać potrzebne nam informacje, te zaś oszczędzały nam niepotrzebnych błędów na których normalnie musielibyśmy uczyć się i narażać na niepotrzebne rany.
– Tak. Wtedy pozwala Ci uniknąć ataku. Chroni tylko przed jednym. Użycie takich przedmiotów w walce również jest ograniczone, a naruszenie tej granicy może wywołać niepożądane skutki. – proste pytania, tak więc i odpowiedzi były proste. Do tego kolejna garść potrzebnych informacji. Sama nigdy nie użyła zbyt wielu przedmiotów, wiec nie przekonała się na własnej skórze, jaki efekt wywołało by takie działanie.
Składnik na szczęście nie były trudne do zdobycia. Pazury będące niejadalną częścią drapieżników, do tego zabijając jednego, zyskiwało się całkiem spory zapas. Zioła tym bardziej.


– Z tego co wiem, to właśnie te znaki nadają runą moc, więc pewnie tak. Nie próbowałam używać innych, nie mam szczęścia do kamieni, więc zniszczenie go eksperymentem nie jest mi na łapę. – niestety, na polowaniach nie wpadało ich zbyt wiele. Nic się na to jednak nie poradzi.

Dalej pozostało jej obserwować przygotowanie potrzebnego kamienia oraz sam proces przygotowania runy. Sama nie miała na chwilę obecną więcej kamieni, więc nie miała jak poratować Sekcji brakującym. Obserwując, raz po raz kiwała delikatnie łbem, by utwierdzić Ziemistą w przekonaniu, iż robi wszystko jak należy.
– Świetnie, a z każda kolejną będzie łatwiej. – pozostało zaczekać, aż diament wystygnie. Samo wyrycie run również przebiegło dobrze.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Sekcia podniosła w łapy własnoręcznie stworzoną runę. Była jeszcze przyjemnie ciepła, nie na tyle żeby poparzyła palce.
Smoczyca spojrzała na nauczycielkę.
– To teraz trzeba wytestować czy działa, co nie? – odezwała się po chwili.

Nim Wodna zdążyła zareagować, uzdrowicielka przełamała kamień w łapach, od razu czując wydobytą z niego energię. Nieprzyjemne ukłucia przebiegły po ciele zielonej smoczycy, skupiając się w źródle, z którego zaczerpnęła całą energię, żeby nie eksplodować. Potężne niewidzialne łapy nacisnęły na leżącą przed nią tablicę, krusząc ją i podnosząc w powietrze. Dziury po pazurach zaczęły wyrywać się coraz mocniej w skale, obsypując pyłem rosnącą pod nim trawę. W końcu, łapy pociągnęły, rozrywając tablicę, której szczątki rozleciały się pomiędzy drzewa, zostawiając po sobie chmurę pyłu.

Sekcja kaszlnęła kilka razy, odmachując chmurę przednią łapą. Gdy wszystko opadło na ziemię, popatrzyła się podekscytowana na wojowniczkę.
– Zadziałało! – krzyknęła rozradowana. – Jakie to wspaniałe uczucie! Jakby nikt mi nie mógł stanąć na drodze!
Popatrzyła sobie na łapy, czując się jakaś taka silniejsza.
– Szkoda tylko, że nie da się z nich korzystać ciągle. No i że są takie drogie.

// zt, temat wolny

[Jaśniejąca Konstelacja]

Leciała ze świątyni, ale zalążek śnieżycy i zimnych prądów wiatru uniemożliwiły jej powrót do domu. Zmuszona do nagłego lądowania skryła się w niedużym zagajniku. Feniksy nie były daleko od świątyni, więc leciały tuż za nią. Capella usiadła na gałęzi jednego z drzew, pilnując by nikt niepowołany nie zbliżył się zanadto do Sasanki.

A Pollux? Cóż, był z nią znacznie bliżej. Wsunął się ostrożnie do młodnika, nie chcąc niechcący niczego podpalić. O tyle dobrze, że zimą było o to trudniej. Ptak szturchnął dziobem lewy nadgarstek Sasanki. Ale to na nic. Płakała. Nie szlochała, nie łkała – była cicho. Łzy strumieniem ciekły po jej policzkach, kiedy ta przytulała pobliską brzozę.

Feniks znał dobrze książkę kontaktową relacje czarodziejki z innymi smokami. Próbował sięgnąć umysłu Sekcji Zwłok, pokazując co widzi. Obraz rozpaczy i nędzy, któremu nie mógł jakkolwiek pomóc przez braki...huh, we wszystkim, jakby na to nie spojrzeć. Kompan nie był pewien czy uzdrowicielka była w pobliżu, ale warto było spróbować.

[Ślepa Sprawiedliwość]

 Wpakowywała zadowolona liście babki lancetowatej do swojej torby, gdy jej umysł nawiedził dziwny obraz z nieznanego źródła. Znała to miejsce – to tam uczyła się run, wcale nie tak dawno. Znała też smoczycę. Już raz widziała ją smutną, ale nigdy aż tak.
 Immanorze, nie jest dobrze.
 Zerwała się z ziemi, zarzuciła torbę na szyję i wybiegła z Warsztatu w stronę głębi Puszczy. Nie zwracała uwagi na nikogo, byle tylko dobiec na miejsce.
* * *  W trakcie biegu naszły ją wątpliwości, przez co zatrzymała się przy starym buku.
 A co jeśli to pułapka? Czemu ten ktoś kto przesłał mi obraz, by jej nie pomógł? Ale z drugiej strony.. skąd by wiedział żeby przesłać mi akurat jej obraz? Ech.. trudno. Najwyżej będę żałować.
 Ruszyła ponownie w stronę zagajnika, jednak tym razem nie biegnąć, a idąc szybkim krokiem.
* * *  Odchyliła wilgotne gałęzie dużej kaliny, odsłaniając wejście do Ukrytego Zagajnika. Wchodząc ostrożnie do środka, zobaczyła to, co było w obrazie. Rozglądając się paranoicznie dookoła, dostrzegła tylko dwa kolorowe feniksy, czuwające przy smoczycy. Jeden dalej, drugi bliżej.
 Może to od nich dostała ten obraz? Nigdy nie otrzymała takiej wiadomości od zwierzęcia.
 - Sasanko! Czy... - "wszystko w porządku?" No oczywiście, że nie. Przecież wystarczyło na nią spojrzeć.
 - Co.. co się stało? - zapytała ciszej.
 Podeszła bliżej Pestki i zatrzymała się krok przed nią, siadając na ziemi. Już się nauczyła na Strażniku, że nie zawsze dotyk jest dobry i szczególnie w takich emocjonalnych sytuacjach powinna uważać, żeby nie zaszkodzić jeszcze bardziej.

[Jaśniejąca Konstelacja]

Capella ostrożnie nastroszyła płonące pióra kiedy usłyszała szelest nieznanego pochodzenia. Rozluźniła się dopiero kiedy rozpoznała w przybyszu Sekcję Zwłok. Pollux dołączył do partnerki niedługo później. Feniksy uznały, że lepiej ich smoczycy pomoże ktoś, kto mówi w jej języku. Same czuwały.

Sasankę tak bardzo bolała głowa, że najchętniej by ją sobie rozdrapała. Próbowała nawet sięgnąć ją łapami żeby tylko szponami przeciąć sobie skronie i zakończyć swoją gorycz. Powstrzymał ją tylko strach przed bólem oraz, o dziwo, pojawienie się kogoś bliskiego. Pociągnęła nosem i obróciła pysk w kierunku uzdrowicielki. Mirri widziała mokre od łez łuski na policzkach, czerwone od ciągłego płaczu oczy. Czarodziejka nawet nie wiedziała jak długo siedziała w zagajniku.
– M-Mirri – bąknęła pod nosem i zrobiła coś, czego sama się po sobie nie spodziewała...

Rzuciła się w objęcia Ziemistej. Przewiesiła szyję przez jej ramię, przednie łapy oparła o jej barki. Przynajmniej dzięki temu uzdrowicielka nie będzie musiała na nią patrzeć. No, nie bezpośrednio. Nie w oczy.
– N-niech przestanie boleć – mamrotała, wyraźnie dla siedzącej obok samicy, ale dla każdego kawałek dalej byłoby to niewytłumaczalnym bełkotem. – Mam dość, tak bardzo mam dość... – pociągnęła nosem. Dlaczego los się na nią uwziął? Gdy w końcu było dobrze, kiedy zaczynała mieć namiastkę szczęścia...wydzierano jej to siłą.

[Ślepa Sprawiedliwość]

 Przez moment przez głowę przeszło jej, że Sasanka ją zaatakuje. Poczucie, instynkt, który natychmiast stłumiła. Objęła przyjaciółkę przednimi łapami, pozwalając oprzeć się na sobie, samej wstydząc się, że o czymś takim pomyślała.
 Co się musiało stać, że Sasanka była w takim stanie? Co ją bolało? Czego miała dość?
 - Sasanko, co się stało? Proszę. Kto cię skrzywdził?
 Przycisnęła smoczycę bliżej siebie. Jej oczy stały się wilgotne ze smutku i złości.
 Obiecała na przysiędze, że nie pozwoli by ktokolwiek został skrzywdzony. To, że coś takiego stało się jej przyjaciółce.. to było nie do pomyślenia.
 - Nie pozwolę, żeby zrobił to znowu.
 Czemu smoki musiały się bez przerwy krzywdzić? Czemu nie mogły żyć normalnie, bez zła? Jeśli to znowu ktoś z Plagi, to straci nad sobą panowanie. To stado nie powinno istnieć.

[Jaśniejąca Konstelacja]

Jedyna widoczna blizna na jej ciele schowana była za łokciem, a o jej istnieniu wiedziały zaledwie trzy osoby. Z czego jedna, prawdopodobnie, już nie żyła. Na samo wspomnienie o tym, że Żaby już nie zobaczy, nie przytuli ani nie usłyszy od niego słowa wsparcia zrobiło się jej niedobrze.
– J-ja...on...ja... – nie potrafiła znaleźć słów.

Bóg miłości powiedział mi, że mój partner mnie z rozmysłem okłamuje i nie odwzajemnia moich uczuć. Co u ciebie?

Aha, mhm, nie.

Jak zresztą powiedzieć, że to ona sama miała ochotę się skrzywdzić...? Odchyliła się i puściła uzdrowicielkę, przegubem łapy próbując wytrzeć sobie nos. Spoglądała na Sekcję jak sarna na czającego się w jej kierunku drapieżnika. Gdyby tylko jej krzywda była taką łatwą do powstrzymania. Sama sobie to zrobiła. Zaufała złemu smokowi.

Z n o w u. Oj tak, jej wewnętrzny głos świętował.

Zwilżyła gardło śliną i próbowała uspokoić się chociaż na tyle, by sformułować jakieś solidne zdanie. Jak się okazuje – nie było to wcale takie proste. Zupełnie jakby większość znanych jej słów czy frazesów została wymazana ze wspomnień.
– J-jak byś się poczuła – zaczęła cicho, kasłając przez bolące gardło – g-gdyby Uessas ci powiedział, że A-Agnar n-nigdy cię nie...że cię oszu... – urwała. Może dla Mirri uczucia nie miały takiego znaczenia? Nie, wróć, miały, ale ta rana była nadal świeża. Sekcja w dalszym ciągu nie wiedziała co naprawdę wydarzyło się z jej partnerem. Mimo to, Sasanka nie potrafiła powiedzieć wprost co się wydarzyło. Nie przejdzie jej to przez gardło.

Objęła się skrzydłami tak, że jej spód szyi i pierś były zasłonięte przez błony. Marny to kocyk, marne to pocieszenie, ale jednocześnie nie chciała niczyjej bliskości zbyt długo. To nie wina przyjaciółki, że Sasanka czuła się teraz wybitnie brudna, a wszystkich dookoła traktowała jakby byli skażeni. Co jeżeli gdzie indziej też nie dostrzegała zła? Ragan był przecież nieskazitelny...

Ha, no właśnie! Głupia!

– B-boli mnie głowa... gardło... w-wszystko – wymamrotała, posyłając jej spojrzenie przekrwionych ślepi. Wyglądała jak zbity wilk. – N-nie mogę p-przestać o tym myśleć, w ogóle nie m-mogę myśleć. Ja... chyba zwariuję, Mirr. – Czknęła i zacisnęła powieki w bezradności.

[Ślepa Sprawiedliwość]

 Spuściła wzrok na ziemię.
 - Nie wiem.
 Zawahała się przez chwilę.
 - Pewnie dostałabym to na co zasługiwałam.

 Poczuła się okropnie, a łzy spłynęły po jej policzkach. Była jak ten samiec co skrzywdził Sasankę i teraz widziała do czego doprowadziła. Agnar jej wybaczył, ale czy naprawdę? Nigdy tego się nie dowie. Jednak czy wyznałby jej po raz ostatni miłość w momencie swej śmierci, gdyby było inaczej?

 - Ja...
 Czemu ją to musiało nękać? Czemu ta jedna głupia rzecz, którą zrobiła, musiała wiecznie powracać i wyniszczać ją od środka?
 Jej pysk wykrzywił się w grymasie rozpaczy.
 - On mnie kochał bezgranicznie. Nie miał nikogo innego, nie miał wyboru. A ja...
 Słowa przechodziły jej przez gardło jak sztylety.
 - J-ja nie wiem czy go kochałam. Dalej nie wiem. Oszukałam go.

 W przypływie gniewu podniosła się z ziemi. Rzuciła się z wrzaskiem na otaczające ich krewy i zaczęła ciąć je bezmyślnie szponami, rozrywając gałęzie na strzępy.
 - Agnar to Ty, a ja jestem Nim! Tym co cię skrzywdził! Manipulanckie ścierwo!
 Już nie było bólu. Niszczyła wszystko, a krew lała się z jej łap.
 - Pytasz złego smoka, ROZUMIESZ!? - wydarła się na cały głos.

 Wraz z tym jak furia ustąpiła, Sekcja opadła z sił a jej krzyk przerodził się w jęk i rozpłakany bełkot. Upadła na ziemię i schowała łeb pod zakrwawionymi łapami.
 - Wiedział. Mógł mnie zostawić. Dalej mnie kochał. Czemu mi to zrobił? Nie miał nikogo. Nie mogłam.
 Nienawidziła go za to, czym się przez niego stała. Nienawidziła go za to, że tak szybko pogodziła się z jego śmiercią. Nienawidziła go za to, że też chciała go kochać, a nie umiała.
 Nienawidziła go za wszystko.

[Wspomnienie Nocy]

O ustalonej porze Pełnia zjawił się na granicy zagajnik w dzikiej puszczy. Zapadał zmrok, słońce już skryło się za horyzontem. Na razie nie widział nigdzie Sekcji, ale nie okazywał zniecierpliwienia. Przysiadł przy jakimś drzewie i zaczął układać sobie futro oraz czyścić pióra na ogonie. Nigdzie mu się nie spieszyło. Towarzyszył mu wyłącznie Wutai siedzący na pobliskiej gałęzi i przyglądający się smokowi w ciszy.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Przyleciała na miejsce chwilę później, nim zrobiło się całkowicie ciemno. Na szczęście nie trudno było wypatrzeć biały punkcik na skraju zielonej puszczy. W drugą stronę pewnie byłoby trochę gorzej.

- Cześć! - zawołała, lądując i przejeżdżając przy tym po ziemi dobre pół ogona. Niemal się nie rozwaliła na rosnących gęsto drzewach. - W zimne pory jest tu znacznie ciszej niż normalnie. Urokliwie, ale też tak tajemniczo, prawda?

[Niepozorny Kolec]

Czego w sumie Fazma mógł szukać dalej na tych terenach, krążąc po Dzikiej Puszczy. Jedna odpowiedź. Brak innego zajęcia. Nauczył się już kilku rzeczy. Sekret Lasu nauczył go jak przywołać maddarę i z niej ogółem korzystać. Według ich rozmowy miał mu także nieco później pokazać jak używać jej do ataku i samoobrony. Jednak dni mijały, Sekret zdawał się stale podbuzowany, zaszywając się gdzieś. Fazma wiedział że na pewno dotarła do niego sprawa z odbiciem. Biorąc pod uwagę że dwa młode smoki się go teraz pewnie panicznie bały. Chociaż Fazma z wszystkiego czuł jedynie frustrację. Stado wiedziało że nie była to jego wina, dwa nielubiące się smarki to nie koniec świata! Więc nie wiedział czego strzelał focha (chociaż Fazma naprawdę sam nie był lepszy, robiąc księżycami focha po zniknięciu Mory).
W międzyczasie postanowił udać się ponownie na spacer po terenach. Przelatując nisko nad ziemią zagłębił się w Dziką Puszczę, nim ta stała się za gęsta na wygodny lot. Musiał się wylądować i przemierzać dalej na piechotę. Puszcza była spora. Wspomnienia po ostatnich zdarzeniach budziły w nim lekki niesmak, ale zarazem chęć poszukiwania czegoś. Nadal miał wiele pytań o sytuację, do których odpowiedzi już pewnie nie dostanie. Więc chodził, wędrował bez celu. W zamyśleniu udało mu się dotrzeć do niewielkiego, przerzedzonego zagajnika. Miejsce wydawało się spokojne, bardziej bezpieczne niż gęste odstępy puszczy. Dobre miejsce by usiąść i chwilę pomyśleć. Tym razem miał ze sobą sztylet. Nie żeby mu to wiele pomogło w razie niebezpieczeństwa, ale lepsze to niż nic. Nadal nie panował do końca nad maddarą tak jak dokładnie chciał. Nadal też nie rozgryzł czemu statyczny szum czasami pojawiał się w jego głowie gdy jej używał, a czasami nie. Fazma usiadł, bawiąc się w łapach sztyletem. Zabawa z drewnem odrobinę nauczyła go jak w miarę zręcznie się tym posługiwać.

[Puste Łąki]

Tak się złożyło, że królik różowy miał szczęście do spotkań z postaciami pewnego usera, na szczęście trafił tym razem na tą nieco normalniejszą. Chyża jak zwykle szalała w powietrzu, wykonując salta, śpiewając donośnie i tak dalej. W końcu, nieco zmęczona, wylądowała na małej polance. Jak to ona, nie wysiedziałaby w miejscu więcej niż kilka chwil, więc poszła na łajzy. Towarzyszył jej tuptuś plus niebieski wianek na głowie. Ćwierkała sobie po drodze, buszując to tu, to tam, chcąc znaleźć jakieś skarby. Wlazła w obszar jakiegoś zagajnika, który był lekko ja uboczu. Ptaki ćwierkały, było ciepło i pięknie. Młoda jak zwykle wyczarowała wokół siebie z pięć maddarowych motylków, błękitnych, które w czasie lotu gubiły ze skrzydełek srebrny pył.
Wtem zauważyła… ojojoj, jaki słodki!
Motyle pofrunęły w kierunku Fazmy, otaczając go, tańcząc wesoło w rytm emocji Firletki.
– Heeeej, witaj! Jaki Ty jesteś ładny! Mogę Cię pogłaskać? – zaśpiewała, jednak nie podeszła bliżej, widząc, czym się bawi samiec. Była lekkoduchem, ale nie aż takim.

[Niepozorny Kolec]

Fazma miał dziwne szczęście (albo raczej pecha) by przyciągać szczególne zainteresowanie niecodziennym wyglądem. Czy to wywoływał sympatię, pogardę, litość lub okazję na łatwy cel...zawsze prawie była jakaś reakcja. I szczerze to żadna z tych mu za bardzo nie podchodziła. Był smokiem jak i oni. Nie jakąś małą Przytulanką!

Samica nie kryła szczególnie swojej obecności, więc Fazma dał radę ją zauważyć jeszcze zanim podbiegła wprost do niego. Być może dla tego nie spotkała się z absolutnym szokiem i reakcją obronną, bo jakby próbowała...ciężko powiedzieć co by się w zasadzie stało. Gdy Fazma usłyszał pytanie samicy, błękitne oczy się lekko rozszerzyły a pyszczek zmarszczył ukazując kiełki.
– Chcesz stracić palce, proszę bardzo. – Odpowiedział chłodno. Jak na razie samica z wonią Stada Księżyca nie zapunktowała u Fazmy zbyt wysoko. Nie miał ochoty na bycie tarmoszonym jak jakaś zabawka. Groźba była w sumie pusta, bo ile mógł tak naprawdę zrobić, ale miał nadzieję że to odstraszy Chyżą od prób dotyku którego sobie nie życzył. Chociaż przynajmniej miała tyle rozumu i przyzwoitości by zapytać. Pokazał jeszcze przelotnie ostrzem w jej kierunku, sygnalizują: "Mam nóż i nie zawaham się go użyć".

Nie to że Fazma koniecznie chciał sobie robić wroga. Po chwili obniżył ostrze, zaczynając się nim ponownie bawić. Nie ruszał się z miejsca, nie chcąc by niebieska pomyślała że to on stanowi wyraźne zagrożenie. To nie byłoby raczej zbyt korzystne mimo wszystko. Fazma westchnął cicho, przerywając kontakt wzrokowy.
– Skoro ten fakt mamy za sobą, mogę zapytać jak się nazywasz? – Ton tym razem mniej ostry i oziębły. Wyglądała na młodszą nieco od niego, nie była raczej zbyt poważnym zagrożeniem. Jakby co to przynajmniej mógł teraz wezwać kogoś na pomoc. Może powinien był się tego nauczyć zanim zaczął beztrosko wędrować po nieznanych terenach, bez jakiegokolwiek środka samoobrony? No cóż, szczegóły.
– Nazywam się Niepozorny Kolec. – Jedno z długich uszu drgnęło, Fazma podążał za nią przenikliwym wzrokiem. Górowała nad nim wzrostem już w tym momencie.

[Puste Łąki]

Cóż, miała do czynienia z chamem. Nieco wyrosła z bycia miłym pisklakiem, w trakcie walk obudził się w niej zew krwi. Poza tym, nie lubiła, jak ktoś był dla nie niemiły. Kiedyś by uciekła, ale wiedziała, że włada dość dużą mocą, potrafiła się bronić, a również i atakować. Syknęła zirytowana na słowa królika. Chciała być uprzejma, cóż, da się inaczej.
Oczy zapaliły się jej na niebiesko, co oznaczało, że była wkurzona.
– Możesz stracić dużo więcej, niż palec, mogę nawet powiedzieć, że któreś z Twoich pięknych oczu. Masz dwa, z pewnością poradzisz sobie bez jednego. – zaćwierkała wesoło, co tylko nadawało całej sytuacji bardziej makabryczny wydźwięk.
Przed Fazmą pojawił się wesoły motylek, srebrny. Podleciał nieco bliżej, a skrzydełka zalśniły mu, ukazując bardzo ostre krawędzie.
– Jeżeli dalej będziesz niegrzeczny, to motylek zatopi się w gardziołko, więc milusi bądź, i będzie fajnie! – zaćwierkała jeszcze radośniej, a z oczu jakby wystrzeliły niebieskie płomienie. Wizja lecącej krwi z rany na gardle i refleksów skrzydełek motylka była urocza!
– Jestem Chyża Łuska, miło mi Cię poznać! – dodała, obnażając kły. Hihi, zaraz królikowi wybuchnie oczko, pamparam, będzie fajnie, haha! Będzie milusi, zostanie przyjacielem! Oczko, motylek, da świetne przedstawienieee!