Polanka

[Echo Zbłąkanych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Leżał tak jeszcze chwile, gwiazdy.. ładne, szkoda, że kojarzyły mu się głównie z tym paskudnym prorokiem, co o wszystkim musiał się wypowiedzieć i wszystko skrytykować.. Gardził nim. Jednak to nie pora na takie przemyślenia, teraz jest przyjemnie, i to się liczy!
-Fakt, od jakiegoś czasu już ciemno.. głupek ze mnie. – zaśmiał się na słowa Zirki. Zignorowanie faktu, że od początku spotkania słońce chyliło się ku zachodowi było dość śmieszne..
-Będę zaszczycony. Tak więc do obozu. – powiedział czarodziej, a miedzy oboma zdaniami ukłonił się lekko. Ah, o etykiecie nie należy zapominać, w żadnym razie!
-Pewnie, że tak, super się spędza z Tobą czas! – odpowiedział na kolejne słowa wojowniczki, z uśmiechem na gębie. Polubił ją, i jej towarzystwo wpływało pozytywnie na jego zwariowaną czasem psychikę. Podtrzymywał wcześniej wyczarowane twory, dodatkowo znów zawirowały świetliki, zielone dla odmiany, koło dziesięciu. Sobie wyczarował białą lilie za rogiem, tak dla zabawy!
Nagle zmaterializowała się diamentowa żaba, co wskoczyła mu na głowę i zagwizdała wesoło.
Echo zaczął wesoło iść w kierunku obozu, jednak wpierw upewniając się, czy Zirka idzie za nim, sam nigdzie się nie ruszy!

Mamuna olała dalszą walkę z kurczakiem, i szybko dołączyła do smoków. Dość jak na jeden dzień.. oczywiście walka będzie kontynuowana, ale może nie dzisiaj.. spojrzała na smoczycę i Echo. Zmarszczyła lekko czoło.. będzie musiała sobie z nim pogadać..
-Chodź Agree, dokończymy walkę kiedy indziej. Oni sobie już idą, bez nas! – zawołała do kokatrysa. No właśnie, idą sobie tak sami? Nic z tych rzeczy!

[Pamięć Barw]

Pokręciła głową, choć widać, że lekko się uśmiechnęła. W odpowiedzi poruszyła skrzydłem uderzając w jego bok, używając w ten sposób najulubieńszej formy zaczepiania smoków.
– Oj tam! Jakbym ja to zauwarzyła, to pewnie by mnie tu nie było. – odparła pogodnie. No bo faktycznie, jakby nie fakt, że jednak zasiedziała się na tym drzewie, to by pewnie się nie spotkali w ten sposób. Hah! Ten los się jednak czasem uśmiechnie.
– No i ekstra! W takim razie możemy iść. – odparła weselej i praktycznie wskoczyła z siadu na wszystkie cztery łapy, by ustać zaraz przy Echo. Ruszyła z początku przy nim, ale zaraz zrobiła postój. No bo czegoś jej tu brakowało! Czegoś nie było! Coś jej lekko na tym grzbiecie...Agree! Uniosła głowę i normalnie krzyknęła.
– Agree! Choć tu! – a ruszyła dalej dopiero, kiedy jej pierzaste stworzenie wróciło do swojej mamci. Czyli jakoś po chwili. Wtedy podeszła do Echo szczerząc się wesoło. No bo jak!? Tak bez jej kurczaka!? Ha!
– u kumcia! – zawołała na żabę, chcąc jeszcze pogadać po drodze do obozu. A bo co to, tak cicho niewypada!

Ale jeszcze nim dobiegł do swej kompanki, zerknął na "driade" niepewnie. Czy ona go przypadkie nie oszukuje? Ale nie miała go. Spojrzał i jakby faktycznie, ale jego jeszcze zawołali. Gdaknął do niej jakieś krótkie Jeszcze dokończymy! i zlazł z drzewa.

//zt

[Twój Stary]

Zmęczył się i chyba zaczynał mieć alergię na jakieś.. Rośliny. W powietrzu unosiło się bardzo dużo dziwnych pyłków i innych syfków a Basior idąc tak przez jakieś lasy czy bardziej zalesione równiny cały czas kichał. Dodatkowo chyba na starość odezwały się u niego powiązania z cząstką jaskiniowej rasy, ponieważ złapał się na lekkim światłowstręcie. Po zioła wolał chodzić wieczorami, przy arenie kręcić się w nocy i O DZIWO znajdował zawsze kogoś do leczenia.
Wracał na piechotę i zahaczył o Bliźniacze Skały, wchodząc na chyba najmniej zalesioną polankę w tym miejscu. Uporczywe kichanie ustało a samiec mógł odetchnąć pełną piersią.. I co zrobił jako pierwsze? Oczywiście iż wyciągnął skręconego fajka, przysiadając przy łysym, jeszcze ciepłym od promieni Złotej Twarzy kamieniu by odpalić go i porządnie się zaciągnąć.
Spojrzał jeszcze raz na swoją łapę, która lekko się trzęsła a potem...
~ Nie wracasz? Może to dobry czas by odpocząć? – zapytała go mentalnie Lolitka, która już dotarła do lecznicy.
~ Odpoczywam – odpowiedział, biorąc kolejnego bucha z wbitym w drzewa rosnące nieopodal wzrokiem.
~ Mówię o śnie.. Nocą raczej nikt nie będzie próbował się zabić, możesz...
~ Mogę. Ale nie chcę.
Lola przez chwilę nie odpowiadała mu więc wniósł iż po prostu nie zamierzała niczego dodawać. Pociągnął fajka jeszcze raz.
~ Momentami po prostu przesadzasz. Nie masz już dwudziestu księżyców – cichy i równie zmęczony głos Brzeginki podsumował całą ich rozmowę i potem dopiero rzeczywiście wyciszył się, wstrzymując od dalszej dyskusji. Basior zgasił fajka choć.. Nie zamierzał się jeszcze stąd zabierać.

[Maros]

Krążyła wściekła to po terenach wody, to wychodziła na wspólne, unikając tych częściej odwiedzanych miejsc. Bo jak niby miała komuś pokazać się na ślepia!? Była zielona, w jaśniejsze plamki jak ten przeklęty arbuz. Cholerne duszki.... Że też, nie utłukła obu gdy tylko ich zobaczyła, a było postąpić jak z Riromim. Nie, wtedy była inna sytuacja.
Maddara nie pomagała, kolor zszedł jedynie nieco z samych łusek, ale grzywa ani rusz. Ostatecznie zatrzymała się na jakiejś polanie, przysiadła na jej skraju i ponowiła próbę. Powietrze drgnęło, a wokół prawej łapy, którą uniosła nad ziemie miały pojawić się drobne bańki. Zupełnie jak te stworzone kiedyś w grocie przez Pasję, by doczyścić ja z krwi hydry.
– No dalej...– mruknęła, jednak nadzieję spełzły na niczym. Nawet nie zauważyła, że nie jest sama.

[Twój Stary]

Och, nie byli tu sami?
Basior podniósł zmęczony wzrok znad tafli wody, czując czyjąś obecność. Lola podpłynęła bliżej brzegu już nawet nastawiła się lekko bojowo..
Zielony, duży, puchaty smok. Pachniał stadem (jeszcze wtedy) Wody więc Uzdrowiciel zaczął szukać w pamięci gdzie on to poznał i czy w ogóle u sąsiadów takiego smoka poznał bo nuty takiego osobistego zapachu również były bardzo podobne, hmm..
– Kwintesencjo, czy to Ty?? Nie poznaliśmy Cię! Jak zmieniłaś kolor futra?? – I już. Nie musiał się zastanawiać ponieważ Lola była już przy Wojowniczce szczebiocząc z radości że ją widzi ale i zaskoczenia co jej się stało. Basior pomrugał szybko ślepiami a potem podszedł bliżej bo ojj, Chaos nie wyglądała na szczęśliwą, jeszcze mu tą brzeginią rzuci na drugi koniec jeziora.. Nie żeby miał coś przeciwko..
– Wybacz, Lola-–
– LOLITKA!!
–.. Lolitka, moja kompanka bardzo łatwo ekscytuje się spotkaniami z innymi. Widzę.. Że stało się coś niedobrego. Duszki? – strzelał ponieważ w innym wypadku jakoś pozbyłaby się tej barwy, prawda? A Duszki uwielbiały psocić!

[Gwar Traw]

Nie minęło dużo czasu odkąd wrócił z nieudanej wyprawy w towarzystwie Wspomnienia Nocy. Ostatnio niewiele mu w życiu wychodziło i trudno było nie mieć do siebie pretensji. Nawet obecność beztroskiego lemura w zakątkach umysłu piastuna nie pomagała na poprawienie nastroju. Bardzo nie chciał wychodzić z obozu, najlepiej by się dąsał na sam siebie przez jakiś czas, skryty w grocie rodziców, ale miał obowiązki z których musiał się wywiązać.

Umówił się z Pełnią, że ten wyśle swoją córkę następnego dnia, przed południem, na kolejną naukę. Tym razem biegu. Może i pływania? Erja nie był pewien czy miał siły na obie. Zerknął na swoje oparzone łapy. Polane alkoholem dzięki uprzejmości Jacka i Dylana nie bolały aż tak bardzo, jednak straciły swój naturalny kolor. Do tego rany po drzazgach. Nic przyjemnego. Ale kim by był, gdyby nie potrafił biegać mimo przeciwności losu?

Skjarr siedział na jego głowie, konkretniej jednym rogu, traktując go jak gałąź i zajmował się obracaniem łupiny orzecha w łapkach. Długi, biało-czarny ogon kompana owinął się wokół ucha piastuna i częściowo opadał po jego policzku. Przynajmniej Gwarowi było względnie ciepło.

[Pamięć Oceanu]

Odkąd nauczyła się latać, a później doszlifowała umiejętności z ojcem, niemalże całkowicie zrezygnowała z poruszania się po lądzie. Pewnie, wciąż darzyła zamiłowaniem wspinaczki po stromych klifach i niemalże pionowych ścianach, ale teraz miały zupełnie inny wydźwięk, kiedy w dowolnej chwili mogła po prostu rzucić się w przepaść, by przepleść ciało przez rzadkie powietrze i wyrównać skrzydła, na nowo powracając do upatrzonej ściany. Lubiła również szybować razem z ptakami, całymi ich stadami, zwłaszcza kiedy podróżowały ku nieznanym ziemiom. Nie mogła, rzecz jasna, zapuszczać się za daleko. Wiedziała o tym, choć nie do końca znała powagę sytuacji. Od pisklęcych lat żyła i wychowywana była poza tą magiczną barierą i jakoś nic złego jej się nie działo, tak jak wielu innym smokom, które docierały do Wolnych Stad z tajemniczych zakamarków.
A więc... czy naprawdę byli zmuszeni do gnicia na tym skrawku ziem, czy też sami się uwięzili?
Och... nieważne.
Daleko w dole dostrzegła znajomą sylwetkę. Erja niemalże nie wyróżniał się pośród traw. Na dobrą sprawę zauważyła go tylko i wyłącznie dzięki tym urwanym skrzydłom i czemuś dziwnemu, co siedziało na jego łbie. Jakaś... czapka? Chroniła go przed zimnem, być może. Pochyliła się, zeszła gwałtownie nisko i tuż przy ziemi uderzyła skrzydłami, wyginając ciało do tyłu, a nogi wyciągając do przodu, co by lekko opaść na glebę.
– Co masz na głowie? – zaczęła, nim nie opuściła spojrzenia srebrzystych ślepiów niżej. – Co Ci... w łapy... – Nawet nie do końca zapytała, co niemalże stwierdziła przyciszonym tonem. Przymrużyła lekko lewe ślepię i rozchyliła pyska, nie do końca rozumiejąc, jak w tak niedługim czasie mogło zmienić się aż tak wiele.
Erja był magnesem nieszczęść, najwidoczniej... jak nie urywał sobie skrzydeł, to gniły mu kończyny. Jak nie gniły mu kończyny, to na głowie zagnieżdżały się szczury. Okropieństwo... co się w tym Stadzie Ziemi w ogóle działo? Pasowało to bardziej do Plagi, musiała przyznać.

[Gwar Traw]

Nawet nie zauważył przybycia smoczycy, przynajmniej dopóki się do niego nie odezwała. Pochłonęły go myśli. Wzdrygnął się w zaskoczeniu na nagły dźwięk i podniósł wzrok na...całkiem wyrośniętą Sivailr. Przynajmniej w porównaniu z ich poprzednim spotkaniem. Nie zdawał sobie wcześniej sprawy z tego jak szybko smoki rosną, dosłownie w oczach.

Uniósł lekko brew na jej pytanie, nie rozumiejąc. Szybko jednak się zorientował, że mogła mieć na myśli jego kompana.
– Oh – zerknął w górę jakby mógł faktycznie na niego spojrzeć. – To lemur. Zwierzę z dalekich stron, mój kompan. – Wytłumaczył, a Skjarr patrzył na wywernę wielkimi, wytrzeszczonymi oczami...tylko po to by cisnąć w jej kierunku łupinką orzecha. Celował gdzieś w nos księżycowej.

Spytany o łapy wyraźnie się skrzywił i pokręcił głową. Nie chciał o tym rozmawiać.
– To nic takiego, przejdziemy do nauki? – zaproponował, chcąc jak najszybciej wyminąć niewygodny temat. – Przyznam, że nie uczyłem jeszcze wywerny biegu, ale poradziłem się trochę starszych smoków. Jest kilka sposobów, ale wyróżniłem dwa byś mogła sobie między nimi wybrać. Powiedz mi: jak bardzo polegasz na swoich skrzydłach? Nawet siedząc, stojąc, leżąc. Wykorzystujesz je do opierania się o ziemię bardziej niż to konieczne, czy może jednak masz na tyle silne łapy, że tego nie potrzebujesz? – musiał się rozeznać w jej anatomii i preferencjach, a nie chciał jej dotykać by wyczuć mięśnie pod skórą.

[Pamięć Oceanu]

Uniosła wyżej brwi, gdy łupinka orzecha odbiła się od jej nosa, na który to skierowała uwagę obydwu ślepiów, zupełnie jakby miała w naruszonym miejscu rozlewać się właśnie krew. Parsknęła, na całe szczęście rozbawiona, choć cięta uwaga lodowatych oczu przewierciła małpiatkę na wylot.
– Znam takich, którzy za podobną zniewagę zatrzasnęliby na jego wątłej główce zęby. – Słodkie słowa wydarły się z jej gardła karcącą melodią, którą ucięła opuszczeniem powiek i chwilą milczenia. Pewnie, że nikogo takiego nie znała... no, może poza Kugane, po nim można było spodziewać się wszystkiego, lecz nikt nie musiał o tym wiedzieć.
Na Erję spojrzała dopiero po chwili. Wyglądał na zmęczonego. Staruszek w młodzieńczej skórze.
– Oczywiście – stwierdziła, również ucinając temat, jako że nigdy nie miała w zwyczaju wiercenia dziury w czyimś brzuchu. W gruncie rzeczy... nie była to jej sprawa, czyż nie? Najwyżej poodpadają mu te łapy i będzie musiał żyć jako tyranozaur.
Ona by nie potrafiła.
Przechyliła głowę na bok i zamrugała. Nie spodziewała się takiego pytania... aż musiała się zastanowić i wszystko sprawdzić przed samym kolegą. Usiadła, przycupnęła, położyła się, wstała. Tak, definitywnie opierała się na skrzydłach.
– To pierwsze. Nigdy nawet nie przyszło mi do głowy, żeby poruszać się bez nich. Nie wiem nawet, czy potrafię... brzmi boleśnie. – Cmoknęła, nieszczególnie ufając swojemu kręgosłupowi.

[Gwar Traw]

Lemur albo jej nie rozumiał, albo zamierzał wziąć ją na swoją wełniastą klatę. Świdrował ją spojrzeniem wyłupiastych oczu, a rozcapierzone palce położył na czole Erji. Zupełnie jakby pokazywał wywernie, że ten smok należy do niego i nie zawaha się go użyć.

Piastun był nieświadomy tego co wyczynia jego kompan. Orzech uznał za niewinną zaczepkę, a spojrzenia w oczach Skjarra nie zauważył. Może faktycznie był smoczym Benjaminem Buttonem.

– Niektóre ptaki tak chodzą oraz kiedyś obserwowałem w nocy ekimmę, ale... – urwał, marszcząc nos. – Eh, może lepiej nie wspominać. Wyglądała trochę dziwnie. – Jak upośledzona, jednak to słowo nie wyszło z jego pyska. Więc drugi sposób, w porządku. Będzie dzięki temu prościej z pływaniem kiedy przyjdzie co do czego.

– Nie zaprezentuję ci tego na sobie, bo mając cztery łapy biegam inaczej – sprostował na wstępie, ciesząc się z odpoczynku dla poranionych kończyn. – Wykorzystam znowu iluzję z maddary. Przyjrzyj się jej ruchom i spróbuj je naśladować. Będąc wywerną niespecjalnie musisz przybierać odpowiednią postawę przed biegiem tak jak smok mojego pokroju, bo automatycznie to robisz. Pochylasz się, lekko uginasz łapy... – powiódł po niej uważnym spojrzeniem. Miała technicznie prościej, tak uznał.

Ból głowy był nie do zniesienia podczas próby wytworzenia iluzji. Zmrużył ślepia zwalczając nieprzyjemne mrowienie pod czaszką i na skroniach. Przed Siv pojawiła się inna wywerna, nieco większa od niej. Posiadała jednak czarne łuski z jasnymi, błękitnymi wzorami na całym ciele. Na tle zimowej bieli powinna być wyjątkowo widoczna. Iluzja zaczęła od powolniejszych ruchów by córka Wspomnienia Nocy mogła za nimi nadążyć. Ogon uniosła nieco ponad ziemię, szyję zaś zrównała do poziomu pleców, by kręgosłup tworzył niemalże idealną, prostą kreskę. Przebiegła kilka kroków do przodu. Kładła prawe skrzydło na ziemi wraz z lewą łapą, a zaraz potem zrobiła to samo w lustrzanym odbiciu, przekładając lewe skrzydło razem z prawą łapą. Ruch krzyżowy był konieczny do zachowania równowagi. Zadzierała palec do góry, żeby nie zatopił się zbyt głęboko w śniegu i nie zakotwiczył jej, spowalniając ją. Zatrzymała się po kilku takich krokach i obróciła, jakby czekała na towarzyszkę nauki.
– Bieg dzielimy na trzy rodzaje: wytrzymałościowy, czyli polegasz na tym by biec jak najdłużej wykorzystując swoją kondycję; siłowy, czyli biegniesz ile sił w łapach, taranując wszelkie nieduże przeszkody przed sobą; oraz zręcznościowy, czyli polegasz na sprincie, szybkiej przebieżce oraz zwinnym wymijaniu przeszkód – zaczął tłumaczyć. – Wybierz jeden z tych stylów i przejdziemy do dalszej nauki. – Był zasadniczo ciekaw na co postawi wywerna. Zorza wolała kondycję, a jak to będzie z Sivailr?

[Pamięć Oceanu]

Potrząsnęła lekko głową na boki. Nie wiedziała czym jest ta cała Ekimma oraz jak wyglądała, ale skoro przed nią postawione zostały ptaki to pewnie zanadto im nie ustępowała aparycją. Bez znaczenia. Widywała już tyle dziwnych tworów i kreatur, że żadna nie robiła na niej wrażenia. Czasami wchodząc na ceremonię można było się poczuć niczym na wystawie psów, z tym, że zamiast psów każdy prezentował kompanów o różnych kolorach, kształtach i zdolnościach. Jedne, boże dopomóż, mówiły. Inne zaś – rzęziły. Piszczały, skwierczały, bulgotały. Błony, pióra, futro, kamień, woda, powietrze. Duże. Małe. Masywne. Cherlawe. Pośród tego wszystkiego nawet najgorszy smok wyglądałby zapewne najprzystępniej.
– Cztery... – mruknęła pod nosem. Ciekawe na jak długo, przeszło jej dodatkowo przez myśl, nieustannie zwracając uwagę na poparzenia. Łapy Erji spisała na straty, co tu dużo mówić, aczkolwiek wciąż mógł domagać się implantów. W razie czego wiedziała kogo pytać o kierunek, w razie gdyby do tak tragicznej sytuacji doszło!
Choć póki co to ona musiała dojść do tego jak biegać niczym smok, a nie dziwaczna jaszczurka.
– ... – Tak, owszem, w gruncie rzeczy to jej pozycja od zawsze była przygotowana do biegania. Nigdy, nie licząc snu i lotu, nie prostowała nóg. Aż obejrzała się za siebie, co by obejrzeć własną sylwetkę, posturę, która była tak bardzo istotna, ale jej obserwacje przerwała nieproszona obecność. Przekręciła szyję i uniosła wyżej brwi na widok drugiej takiej jak ona. Rzadko, ale to niesamowicie rzadko widywała inne wywerny... ale za każdym razem czuła w piersi tlącą się tęsknotę, choć nie wiedziała nawet za czym. Zbliżyła się do czarnołuskiej bestii z tlącą się w sercu sympatią, nie mogąc zdusić żwawego zainteresowania, jakie wypełniało jej umysł.
Kiedy gadzina pobiegła, córka Pełni aż wyciągnęła za nią szyję, kompletnie zapominając o obecności Erji. Uważnie przyglądała się jej ruchom i w hipnozie już się wykręciła, by za nią podążyć, kiedy to do rzeczywistości przywrócił ją głos. Spojrzała kątem oka na zielonego, odcinającego się na tle bieli smoka i... sama nie wiedziała, co wybrać. Czy była jakakolwiek różnica? Czy miała stawiać na jedno, a nie polegać na wszystkim? Co najbardziej się opłacało?
– Chyba... chyba zręcznościowy – oparła po głębszym zastanowieniu się nad zagadnieniem. Była lotnikiem, nie biegaczem. Nie zamierzała polegać na wytrzymałości, ponieważ na ziemi była tak krótko, jak to możliwe. Nie zamierzała również polegać na sile – nie miała łusek, grubych rogów ani zbyt pokaźnych mięśni. Co najwyżej narobiłaby sobie siniaków. Postanowiła zatem skupić się na zręczności, by wraz z wartką ucieczką móc stosować zwinne uniki, pozostawiając wszelkie przeszkody za sobą, by trapiły kogoś, kto będzie musiał je pokonywać.

[Gwar Traw]

A więc zręczność. Sam preferował bieg na siłę, miał znacznie więcej krzepy niż gracji.
– Bieg przyda ci się do pogoni za zwierzyną, która się spłoszyła przy nieudanym skradaniu, ale też do potencjalnej ucieczki przed zagrożeniem. Co prawda można z tym drugim walczyć albo zmusić go do odwrotu, czego cię kiedyś nauczę, ale dziś skupimy się na odwrocie taktycznym – kąciki pyska mu zadrżały w mimowolnym uśmiechu na te określenie. – Do biegu polegającego na twojej zwinności polegasz też na refleksie. W przeciwieństwie do taranowania tego co zdołasz na swojej drodze, musisz odpowiednio szybko reagować by te przeszkody wymijać. Skręcanie na lądzie jest podobne do tego w locie i wodzie, różni się zasadniczo tylko brakiem manewrowania skrzydłami na taką skalę. Chcesz skręcić w lewo? Wykręcasz ciało w łuk w tym kierunku, ogonem tylko trochę sobie pomagasz, zapierasz się prawą łapą żeby się od ziemi odbić i uda ci się dzięki temu wykonać nagły zwrot w bok. – Wytłumaczył, a później wskazał pyskiem na czarne pisklę wywerny, przymykając oczy by utrzymać twór. Zaprezentował jej jak gadzina biegła przed siebie, przebierając łapami krzyżowo względem kładzionych na ziemię skrzydeł, a następnie wykręciła tułów w ładny łuk, w lewą stronę. Lewy palec wbił się w śnieg niczym naturalna kotwica, zaś prawa łapa odbiła się od ziemi, żeby nadrobić stracone momentum. Ogon tylko trochę podczas biegu przechylił się na lewą stronę, ale wyglądało to tak jakby działo się to naturalnie, samo z siebie.

Erja otworzył oczy i skupił się na córce Pełni.
– Zwinność to prędkość. Taki bieg szybciej cię zmęczy bo przeznaczysz na niego dużo energii. Ale to taktyka w której liczysz na to, że złapiesz swoją ofiarę szybko, albo uciekniesz przed zagrożeniem zanim ono cię dorwie. Zwracaj uwagę na otoczenie. Drzewa, kamienie, gałęzie. – Zwilżył gardło śliną i znów wskazał, tym razem palcem, na czarną wywernę. – Spróbuj ją złapać. Starczy, że ją chwycisz za ogon albo pacniesz.

Jak na zawołanie, ciemne pisklę pognało w głąb polany, oddalając się od Siv. Ewidentnie biegło wolniej, skupiając się na tym, żeby zmęczyć rywalkę zanim ta ją zdąży dogonić.

[Pamięć Oceanu]

Całą technikę polowania przypisywała bardziej do sytuacji ostatecznej. Nie chciała, nie planowała i nie zamierzała wskazanych przez Erję czynności wykonywać właśnie w taki sposób, ale kto wie, czy w przyszłości nie będzie postawiona w sytuacji podprogowej, podczas której będzie musiała radzić sobie z niesprzyjających warunkach oraz terenach z tym, co ma, toteż warto skupić się na szlifowaniu słabszych stron oraz poznawaniu techniki stosowanej przez potencjalne zagrożenie. Spojrzała w dal na drugą wywernę i wwierciła się w nią uważnym spojrzeniem. Nie wyglądało to jakoś szczególnie trudno, zwłaszcza że przy szybszym marszu również układała swoje kończyny "krzyżowo", co by nie przewrócić się na pysk i nie rozłupać nosa. Nigdy jednakże nie próbowała robić żwawszych i szybszych susów tego typu, ale wiedziała już, że sobie poradzi. Gorsze miała za sobą, a przechodzenie do lżejszego tematu nie powinno stanowić problemu.

Śmignęła przed siebie, przez polanę, przeklinając teraz porę roku i okoliczności. Z pewnością łatwiej byłoby bez śniegu i może gdyby na miejscu Erji stał Pełnia, wykorzystałby jakoś te dziwne czary-mary i pozbył się zbędnej przeszkody z okolicy. No, może.
Wedle wskazówek kolegi i tego, co zaobserwowała u drugiej wywerny, na zmianę opierała i odpychał się prawym skrzydłem oraz lewą nogą, a później lewym skrzydłem i prawą nogą, odpowiednio obniżywszy i wyciągnąwszy szyję oraz ogon, dzięki czemu przecinała powietrze szybciej. Palce jednakże były problemem. Nie potrafiła ich tak po prostu unieść, bo mimowolnie chciała się nimi odpychać od podłoża i przez ten konflikt interesów za bardzo skupiałaby się na tym, na czym nie powinna. Zrobiła na odwrót i palce po prostu podkuliła, poniekąd przytulając je do skrzydła, dzięki czemu ani nie zawadzały, ani nie miały większej styczności ze śniegiem. Doprawdy, na domiar wszystkiego musiała twardo zaciskać zęby, by po prostu nie odbić się od podłoża i nie rozwinąć skrzydeł, by dopaść maddarową koleżankę.
Po drodze, rzecz jasna, pojawiła się przeszkoda. W normalnych warunkach dawno temu zauważyłaby ją przed nosem i stosunkowo wcześnie zmieniła kierunek, ale przez wzgląd na biały, gładko usłany po okolicy śnieg, średniej wielkości gałąź powitała ją stosunkowo późno. Głośno wciągnęła powietrze do płuc przez otwarty pysk i instynktownie wybiła się wyżej tylnymi nogami, wspomagając swój balans ogonem i, rzecz jasna, skrzydłami. Rozpostarła je nieco bardziej, tak aby z pomocą powietrza gładko opaść na podłoże po drugiej stronie, nie obijając sobie przy tym delikatnych kości, ani tym bardziej palców. Po manewrze, jednakże, poślizgnęła się na ubitym przez łapy ściganej gadziny podłożu, lecz nie wyrżnęła fikołka, obniżyła ogon, szurając nim po śniegu, a także podparła się pazurami palców, zaraz po uniesieniu skrzydeł, dzięki czemu pościg mogła kontynuować.

[Gwar Traw]

Może i by wyczyścił teren ze śniegu, ale nie potrafił robić dwóch rzeczy na raz – zwłaszcza przy bólu głowy. Poza tym teraz szła zima, zamierzała tu zostać, więc logicznym było aby się Siv do tego przyzwyczaiła. Choćby było to męczące.

Erja obserwował zmagania uczennicy z biegiem. Zauważył, że naniosła zmiany w ułożeniu palców, ale nie skomentował tego. Może tak było jej wygodnie. Póki działało, póki się nie wywróciła – był zadowolony. Wzdrygnął się na jej fikołka, jednak nim zdołał jakkolwiek jej pomóc...poradziła sobie sama. Uśmiechnął się i pokiwał głową z uznaniem, nawet jeżeli wywerna tego nie widziała. Po jakimś czasie udało się jej dogonić czarnego rówieśnika, który zwolnił ze 'zmęczenia' i pacnięcie go było faktycznie możliwe.

– Dobra robota – rozbrzmiał jego głos, zaś czar prysł i Siv została z niczym. – Załapałaś jak to działa, więc teraz w ramach ostatniego ćwiczenia...ty uciekasz, a ja gonię – posłał jej przyjazny uśmiech. Stał trochę dalej od niej. Obawiał się trochę biegu z obrażeniami, ale trudno. – No, biegnij. Za trzy uderzenia serca ruszę za tobą – zachęcił ją.

[Pamięć Oceanu]

– Huh? – jęknęła cicho pod nosem, rozglądając się za wywerną, która ni stąd ni zowąd zniknęła, niemalże w tej samej chwili, w której jej ogon został tyknięty przez turkusowy nos. Nastroszyła piórka i odwróciła się ku Erji, szukając solidnego wytłumaczenia tak nagłego i nieusprawiedliwionego pozbycia się jej nowej koleżanki! Wydęła policzki, opuściwszy brwi na przymrużone oczy, ale kiedy tylko usłyszała, że teraz to ona będzie goniona, natychmiastowo otworzyła je szerzej, przy okazji się zapowietrzając.
– ... – otworzyła pysk i chciała coś powiedzieć, ale... ale. Ale! No właśnie, ALE! Jak to. Dlaczego. Prosta matematyka, cztery większe niż dwa, nie umknie mu, choćby się spociła! Chociaż... hm. Przednie łapy mu pewnie zaraz odpadną, poza tym jest gruby, za szybko biec nie powinien, bo jeszcze zawału dostanie. Może polegał na sile. Może na wytrzymałości. Na pewno jedno musiało bić na głowę drugie, prawda? Wytrzymałość zręczność, zręczność siłę, czy coś... ghah, że też nie zapytała o to wcześnej!
No, biegnij.
Cofnęła się o dwa kroki, niepewnie spoglądając na jego pysk, a następnie w oczy, jakby szukała podstępu, ale trzy uderzenia serca brzmiały jak coś, co nie dawało jej zbyt wiele czasu. Obróciła się natychmiastowo, twardo wbijając szpony nóg głęboko w śnieg, co by nie poślizgnąć się przy tak gwałtownym skręcie, nim świsnęła chyżo przed siebie, pozostawiając za grzbietem nie tylko Erję, ale także i jedno długie pióro, zrzucone z lewego skrzydła. Biegła szybko, starając się nie panikować i nie pamiętać o tym, iż jest ścigana. Przed oczami wyobraziła sobie Tatakae pod postacią małego ptaszka, którego miała teraz złapać, dzięki czemu tliła się w niej nuta specyficznej determinacji. Krzyżowym galopem kierowała się ku wielkiej skale, a kiedy zbliżyła się na długość lisiego ogona, wykonała dłuższy sus, zapierając się pazurami nie tylko tylnych łap, ale i również palców skrzydeł. Wygięła ciało tak, jak wcześniej zrobiła to czarna wywerna, a przy wymijaniu przeszkody pomogła sobie dodatkowo ogonem, który był niczym przeciwwaga. Zaczęła ją łapać zadyszka... i piekło, strasznie piekło, głęboko w piersi. Chyba zaraz umrze.

[Gwar Traw]

Wypełnił powietrzem policzki widząc uroczą reakcję Siv. Aż tak robił wiarygodne iluzje, że wzięła tę wywernę za prawdziwą? Trochę polepszył mu się humor, a że w myślach nie czytał to nie miał pojęcia jak nieprzyjemna i ostra potrafi być w swoich rozważaniach jego uczennica...

Poczekał tak naprawdę nieco dłużej niż trzy uderzenia serca, czekając aż pisklę będzie odpowiednio daleko by nauka w ramach ucieczki miała sens. Ugiął bolące łapy, ignorując dzięki odmrożeniom (na oparzenia były jak maść, ha), ogon uniósł i szyję pochylił. W końcu ruszył szarżą za Siv, a pod jego łapami śnieg był rozrzucany na boki jak gdyby wywernę goniło samo tornado.

Celowo nie dogonił jej od razu. Skupiał się na obserwowaniu jej ruchów, jednocześnie dając jej poczucie gonitwy. Długie uszy wyłapały nierównomierny oddech samicy co było jasnym sygnałem, że należy już kończyć zanim tej zapadną się płuca. Przyspieszył kiedy ta była zajęta skręcaniem i odbił się od ziemi, lądując na mijanym przez nią kamieniu. Odepchnął się od niego łapami i wylądował tuż przed nosem Siv, skutecznie blokując jej drogę. Nie pozwolił jednak żeby się o niego rozbiła – jak było trzeba to ją ustabilizował przednimi łapami, kładąc je ostrożnie na jej barkach.

– Starczy – sam sapnął, potrzebując złapać oddech. Szybko ściągnął łapy z jej ramion, prosto w objęcia chłodnego, miłego śniegu. – Było dobrze. Raczej sobie poradzisz jeżeli będziesz musiała uciekać inaczej niż drogą powietrzną, a walka będzie zbyt ryzykowna. – Uśmiechnął się do niej. Była zdolna, łebska, raczej nie będzie kłopotu z nauczeniem jej innych rzeczy.


// Raport Bieg I

[Pamięć Oceanu]

Ziemia się trzęsła, drzewa chybotały, a wzburzane ku niebu zaspy śniegu opadały z szeleszczącym łoskotem. Ponoć miała być ścigana przez Erję, a jednak feeria chaotycznego łoskotu brzmiała w jej uszach tak, jakby uciekała przed stadem wściekłych biesów, które lada moment miały wgnieść jej kręgosłup głęboko w znajdującą się pod puchem glebę. Zacisnęła mocniej zęby, nie chcąc oglądać się za siebie, ponieważ szczerze nie miała pojęcia co by wtedy dostrzegła.
Na uderzenie serca, jednakże, cały hałas ustał, zwieńczony jedynie zgrzytem pazurów... lecz nie zdążyła nawet mrugnąć, kiedy fałdy zielonego tłuszczu zwaliły się przed nią. Gwałtownie zahamowała, bijąc o powietrze pierzastymi skrzydłami, które wzburzyły śnieżynki do tańca wokół dwójki smoków, nim ponownie nie opadły na ziemię, kiedy już osadziła się twardo na podłożu i cofnęła o krok. Rześkie powietrze, łapczywie pochwytywane do gardła, nie smakowało za dobrze. Było siarczyście mroźne i wręcz bolesne, ale z każdym kolejnym odetchnięciem potrzebowała go mniej i rzadziej.
– Męczące to... uciekanie... – stwierdziła błyskotliwie, a kiedy chłód obcych łap opuścił jej barki, przekręciła się na bok i wywinęła orła, co by legnąć grzbietem w śniegu. Puchata, jasna pierś unosiła się nierównomiernie jeszcze przez chwilę, kiedy to wsunęła między miękkie kosmyki palce skrzydeł, a nos pochyliła, by zatopić go w znajdujących się na gardle i szyi piórach. Ach, tak, znajome ciepło... tlące się głęboko pod masą kości.
– ... ale mówiłeś, że można też kogoś... no. Zniechęcić. Jak? – zapytała, odchylając głowę do tyłu, co by z wyraźnym zaciekawieniem spojrzeć na wywiniętego do góry nogami samca. Wyglądał dziwnie nieproporcjonalnie z tej perspektywy.

[Gwar Traw]

Zaśmiał się gardłowo kiedy wywerna wywinęła kozła i wylądowała na plecach. Zastanawiał się skąd u niej taki brak kondycji i czy przekładałoby się to także na poruszanie się wodą. Z drugiej strony, uczenie pływania kogoś o takiej anatomii mogło się okazać dla niego kłopotliwe. Wrzucenie dzikiego ptaka do jeziora w ramach testu i obserwacji brzmiało okrutnie.

– To sztuka perswazji – odpowiedział na jej pytanie. – Ma ona bardzo dużo zastosowań. Od przekonywania innych do twoich racji, przez targowanie się z handlarzami o lepsze ceny, ale też do bardziej przyziemnych aspektów. Odstraszenie drapieżnika lub oswojenie go by został twoim kompanem. Do tego ostatniego potrzeba też podstaw działania maddary, więc tym zajmą się pewnie twoi opiekunowie jak nieco podrośniesz. Ale mogę ci pokazać jak uspokoić zwierzę – zaproponował i obrócił pysk w kierunku linii drzew z której przyszedł.

Nagle ujrzeć tam można było kilka...naście par oczu. Dwie hydry piastuna do tej pory były skryte za zaspą śnieżną, ale zawołane poprzez więź zbliżyły się i wyszły z ukrycia. Bifask trzymał się bardziej z tyłu, niezbyt nadawał się na obiekt do ćwiczeń więc pozostał na straży, kładąc się na skraju polanki. To czterogłowa Hjala o czerwonej, ciemnej łusce podeszła bliżej. Śnieg wirował pod naciskiem jej łap, a ziemia drżała. Hydra była większa od nawet młodego piastuna. A na pewno wyższa dzięki swoim licznym głowom.
– To moja kompanka, Hjala. Nie skrzywdzi cię, ale na potrzeby ćwiczeń może wyglądać trochę groźnie – przedstawił Siv swoją hydrę i uniósł łapę, by pogłaskać ją po pysku jednej z czterech głów, które się pochyliły by zaznajomić się z zapachem wywerny.

[Pamięć Oceanu]

Zamrugała prędko, próbując owinąć swoje myśli wokół tego wszystkiego w jakiś logiczny sposób, ale uh, było ciężko, niezwykle ciężko. Zamruczała coś niewyraźnie pod nosem, w dodatku nie w smoczym języku.
– W jakim celu przekonuje się kogoś do Twoich racji? – Brzmiało to jak brudna i kłamliwa technika. Jej zdaniem każdy miał prawo do swoich własnych opinii i w żadnym wypadku nie powinno się ich wpychać nikomu do gardła. Przekonywanie do zmiany zdania... oh, prawie jak manipulacja, a wręcz pranie mózgu. Nie, nie rozumiała tego, chociaż im dłużej nad tym myślała, tym bardziej dochodziła do w miarę sensownej konkluzji – lepiej wepchnąć komuś do gardła ugłaskujące nawet-kłamstwo, niż przypłacić uprzejmość otwartym gardłem!
– Okej – zgodziła się. Zdecydowanie wolała krwiożercze smokojady uspokajać, niż stawać z nimi w bitewne szranki! Przede wszystkim przydałoby się uspokoić tego wyliniałego lemura, który zachowywał się jak wściekły dzik, chociaż może to ich nat- co. To. Jest.
Zerwała się na równe nogi szybciej, niż w ogóle sądziła, że jest to możliwe. Wszystkie piórka oraz futro na jej ciele stanęły dęba, a łuski zaś zapewne by odpadły, gdyby tylko mogły. Przebrzydłe, oślizgłe jaszczury wylazły z lasu jak dwa koszmary senne. Każda głowa na długiej, wijącej się szyi, niczym pajęcze odnóża zakończone kuleczkami. Przemieliła ozorem w pysku, finalnie zaciskając na nim ostre zęby.
– Et ish'nhoi velgr... Nidd tra toskr – wyszeptała sykliwie, stawiając na sztorc długie i ostre pióra, znajdujące się pomiędzy łopatkami. Nie podobała jej się ta sytuacja i natychmiastowo odechciało jej się tej całej nauki perswazji. Instynkt w żadnym wypadku nie pozwalał jej ani na walkę, ani na próbę swoich werbalnych umiejętności w starciu z tym czymś. Nie.
Instynkt kazał jej gdzie pieprz rośnie.

[Gwar Traw]

Ha, dobre pytanie...
– Czasem niektórzy są przeświadczeni o swojej racji, nawet gdy jej nie mają – odpowiedział zdawkowo. – Przykładowo, ktoś ci może próbować wmawiać, że bogowie nie istnieją, ale przecież kroczą wśród nas i często możemy z nimi rozmawiać w świątyni. Takie smoki ciężko przekonać, tak bardzo są skupione na własnym przekonaniu. Choć to raczej skrajny przykład... – wzruszył lekko ramionami.

Zdziwił się jej reakcji. Była śmieszno-martwiąca, ale na razie nic nie powiedział. Ostrożnie obserwował samicę, aż w końcu podszedł bliżej i się z nią zrównał.
– Zwierzęta które spotkasz dziko na polowaniu lub wyprawie można zneutralizować na kilka sposobów. Albo przekonujesz je, że nie jesteś zagrożeniem i próbujesz je oswoić by zostały twoim kompanem, albo przeganiasz je robiąc dużo hałasu i wydając się dla nich groźniejszą, niż to może być w rzeczywistości – zerknął na jej napięte mięśnie i nastroszone pióra. – To jest hydra. Jedno z najniebezpieczniejszych zwierząt w tych stronach. Pomijając ich wiele głów oraz rozmiary dochodzi tu jeszcze jeden faktor: są niezbyt bystre, więc reagują bardzo różnie. Dzikich zwierząt nie należy lekceważyć.

Uznał, że bardziej się Siv przyda wpierw lekcja, która nie przyjdzie jej łatwo.
– Jeżeli zechcesz oswoić dane zwierzę to musisz mu pokazać, że nie jesteś zagrożeniem. Ta metoda zadziała tylko jeśli nie doszło jeszcze do konfrontacji, czyli walki. Bardzo pomaga podrzucenie im czegoś do jedzenia. Rzadko który drapieżnik po najedzeniu się będzie miał ochotę cię zaatakować. To nie smoki by się bić o tak trywialne rzeczy jak bogactwa czy wpływy – tłumaczył cierpliwie. – Usiądź, rozluźnij się. Mowa ciała jest istotna. Zmrużenie oczu pokazuje nieufność, stroszenie piór i sierści zakrawa o agresję, podobnie jak obnażenie zębów. Czyli... zrób przeciwieństwo tego, co robisz teraz – uśmiechnął się kątem pyska.

Hjala syknęła symfonicznie dwoma głowami, reszta falowała niczym przypływ na brzegu morza. Kompanka potarła łapą o śnieg, zgarniając go za siebie i pozostawiając pod sobą ślady po pazurach. Wyglądała na zdenerwowaną, ale nie podejmowała konkretnych działań.

[Pamięć Oceanu]

Bogowie... temat niesamowicie delikatny, zwłaszcza kiedy ktoś szczebiotał o ich dobroci, którą rzekomo otaczali smoki. Wiele gadów wiodło dobre i bezpieczne życie poza barierą, ale kiedy trafiały do jej wnętrza, nagle okazywało się, iż bez stosownego błogosławieństwa nie mogą już bezpiecznie opuścić tej przytulnej bańki, chyba że zależy im na powrocie z tysiącem nieszczęść. Kara za nieopłacone opuszczenie więzienia. Nagle wszyscy byli uzależnieni od duszków, które trzymały ich twardo za gardła.
Sivailr nie ufała żadnym Bogom, tak jak i nie ufała hydrom, które były wielogłowymi drapieżnikami. Kto wie czy w swoim życiu nie zdołały zasmakować smoczego mięsa? Kto wie, czy sprowokowane nagle nie postanowią zaatakować? Były wielkie i silne, górowały nie tylko nad nią, ale także nad Erją, którego mogły wgnieść w ziemię kciukiem, gdyby tylko zechciały.
– To potwory, Erja – wycedziła przez zęby, brutalnie niezadowolona z obrotu spraw. – Co zrobisz, jeśli przestaną się Ciebie słuchać? Sam właśnie powiedziałeś, że nie są zbyt bystre. Co jeśli ktoś je sprowokuje i rzucą się z zębami? Czy to w ogóle bezpieczne? – To, że ufała każdemu napotkanemu na swojej drodze smokowi nie oznaczało, że ufała każdej innej kreaturze. Odkąd tylko otworzyła oczy, matka powtarzała jej, aby wystrzegała się niebezpieczeństw. Pełnia również nie chciał, aby przez ciekawość skończyła w piachu... czy też w obecnej chwili w śniegu.
Rozejrzała się dookoła.
Tak, jedzeniem zdecydowanie mogłaby odwrócić uwagę tego czegoś, tyle tylko, że niczego przy sobie nie posiadała. Uniosła wyżej lewą brew i kątem oka uważnie przyjrzała się siedzącemu na rogach Erji lemurowi. Może by się nadał... chociaż po jego ostatnim pokazie najpewniej rozsierdziłby hydry jeszcze bardziej.
Cofnęła się o kilka kroków raz jeszcze, zwieszając szyję poniżej poziomu łopatek. Nie tyle usiadła, co przycupnęła i choć usłuchała się Erji, rozluźniając mięśnie ciała, tak twardo oparte na ziemi nogi miała spięte jak diabli, a pazury wbite w śnieg, w pełnej gotowości do odepchnięcia się od podłoża, w razie gdyby jednak musiała ratować swoje piórka, które póki co wygładziła, czy też starała się wygładzić. Zaalarmowane żyły własnym życiem, więc raz po raz podnosiły się samoistnie, a wtedy musiała znowu je kłaść.
I nie patrzyła w oczy.
Patrzyła na każdą szyję z osobna i na łapy, ale nie na pyski, oczami szeroko otwartymi, skoro nie miała ich mrużyć... aż zapomniała o tym, że powinna mrugać, ale kto by narzekał na dodatkową dekorację polanki.