Ołtarz Erycala

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Sekcja zwłok siedziała koło posągu Lahae, razem z boginią uważnie obserwując wchodzących do jaskini. Każdego przechodzącego Plagijczyka obdarzała chłodnym spojrzeniem, widząc jak był to ich jedyny cel bycia w tym świętym miejscu. Żadnego podziękowania bogom, żadnego błagania. Tylko prosta prośba i pewność odpowiedzi.

- Nie rozumiem czemu duszki i Erycal w ogóle zgadzają się pomagać smokom, które nimi pogardzają - w końcu zdecydowała się odezwać.

Prychnęła z irytacją i zaszurała ogonem po ziemi.

- Nie powinniście mieć wstępu do świątyni, nic tu po was - dodała z przekąsem w głosie.

To nie było jakieś targowisko, żeby kupować sobie leczenie za kamyki. Na boską łaskę należało sobie zasłużyć. Przydałoby się, żeby ktoś o tym wreszcie powiedział tym bezbożnikom.

[Narrator]

Ołtarz Erycala od powrotu jego właściciela, zdawał się równie chłodny co jego pusty piedestał, przeznaczony do czci. Nie należał do wszystkich, lecz dla tych którym został przeznaczony pełnił zawsze tę samą funkcję. Prawdopodobnie dało się stracić ów przywilej, lecz wymagało to większego wysiłku, niż nie płaszczenie się na kamiennej ziemi. A przynajmniej tak wskazywałyby okoliczności, gdyż do uszu Obłędu doleciał łagodny szept.
Sześć szmaragdów.
Nie należał do boga, bowiem choć on przejął część obowiązków, być może nie w smak było mu dyktować smokom ich ceny.
Sekcja za swą odwagę i pobożność nie otrzymała nic. Ani kary, ani pochwały, ani wiatru w ucho.

[Efekt Motyla]

Po tym jak dostał po głowie za swoje zachowanie na ostatnie wyprawie, Morax postanowił wybrać się do świątyni. Och, nie po to by błagać bogów o mądrość, ale o wyleczenie pamiątki po tamtym wybryku, którym była sporych rozmiarów blizna na prawym barku, pozostałość po tym jak trafił go piorun rozgniewanej boginki. Stanął przed pustym i chłodnym ołtarzem, mając nadzieję że trafił we właściwe miejsce. Wolał widzieć tego, do kogo się zwracał, ale wiedział że po za bogami w tej krainie było sporo duszków i innych, pomniejszych moczy, które bardzo... losowo pokazywały swoje oblicza. Czuł się odrobinę niezręcznie, mówiąc do gołego kamienia, ale cóż najgorszego mogło się stać? Najwyżej ktoś ulituje się nad obcym i skieruje go do właściwego ołtarza, jeśli okaże się że próbuje prosić o uleczenie zwykłą podstawkę na misę z kwiatami.
– Witajcie Szanowni Patroni Uzdrowień. Jak dużą ofiarę powinienem złożyć abyście uleczyli mój bark? – zapytał. Jego głos był spokojny i ciepły jak zawsze, nawet pomimo niezręczności którą czuł.

//+1ST do akcji fizycznych

[Narrator]

O ile sam ołtarz rzeczywiście nie odznaczał się niczym nadzwyczajnym, nie był też zupełnie losowym głazem leżącym w kącie świątyni. Umiejscowiony niedaleko boskiego, do tej pory pustego już piedestału, zyskiwał trochę punktów w randze ważności. Nawiewający od Erycalowej przestrzeni chłód zdawał się naturalnym urokiem tego miejsca, choć trudnym do wyróżnienia, gdy na zewnątrz temperatura również nie pieściła się ze smokami.
Efekt Motyla nie czekał długo, choć tak jak zawsze przy boskich kwestiach, odpowiedź nie nadeszła natychmiast. Coś zbliżyło się do niego, tak iż wyczuł gęstniejącą atmosferę, choć nie potrafił precyzyjniej określić co przypominała mu obca energia. Nim zdążyłby jakkolwiek zareagować, uderzyłoby go przeświadczenie, że ktoś nachyla się nad nim, by chuchnąć mu ciepłym oddechem prosto w ucho, a następnie szepnąć właściwą cenę.
"Sześć topazów"
Nikogo obok nie było, tak jak i wrażenie obecności zniknęło wraz z końcem wiadomości. Nieprzyjemne uczucie pozostało.

[Mackonur]

Razem z Krabusiem udali się pod Ołtarz Erycala, gdzie mieli zamiar dokonać czegoś równie szalonego, co wskrzeszenie Absolutu Duszy, tym razem nie przywracali starego życia, a tworzyli ZUPEŁNIE NOWE. Byli pionierami smoczego i krabiego gatunku, dzisiaj zostaną prawdziwymi bogami, władza nad życiem i śmiercią na wyciągnięcie łap i szczypiec. Strażnik Gwiazd narodzi się ponownie, jako perfekcyjny organizm. Krabuś i Axarus mieli jednak różne poglądy na to, jak należy go wykorzystać! Łowca chciał zyskać nowego przyjaciela, a Krabuś chciał użyć go jako kolejny pionek do przejęcia władzy nad Wolnymi Stadami i ostateczne ich wyzwolenie. Strażnik był bezużyteczną kukiełką, spełnił swoje zadanie doskonale, ale teraz trzeba było się go pozbyć i zastąpić starego Proroka nowym, który będzie wykonywał każdy rozkaz Krabusia, będąc przedłużeniem jego szczypiec! Ten obecny miał za dużo wolnej woli, mimo iż nadal czasami był przydatny do jego planów, to jednak trzeba było pójść o krok dalej. To był wielki dzień dla smoków, era zmian, zapiszą to wszystko w kronikach!
"Dziewięć nefrytów za naprawę Strażnika Gwiazd" – Napisał na tabliczce, kukiełka oczywiście była z nim, łowca maddarą udawał, że chodzi obok niego. Na znak, że Strażnik zgadza się na zostanie ulepszonym – Mackonur pokiwał jego łbem za niego.
Niedługo zwoła się Bractwo Kukiełek, wszystkich wiernych, którzy zdecydowali się wpłacić datek na szczytny cel, niech obserwują nowe życie, które wywróci Wolne Stada do góry łapami. Gdy zaś nadejdzie odpowiedni moment – Krabuś obali starego dziada ze złotą obrożą i zastąpi go nowym dziadem ze złotą obrożą.

//Dziewięć nefrytów za nowego Strażnika Gwiazd

[Maros]

//inny czas

Przyszła na miejsce kolejny raz nocą, po wszystkich wydarzeniach na skale i tych po niej nie miała ochoty widzieć nikogo. Przysiadła przed ołtarzem, pusto wpatrując się w ołtarz
~ Ile? ~ maddarą nie chciała się jej słuchać, przez co głos zadrżał, nie był też zbyt głośny.

// +1st do akcji fizycznych

[Narrator]

Chłód dobywający się od ołtarza przez długi czas nie sugerował nic nowego. Oczywiście dla smoków, które jeszcze nie przywykły do powrotu Erycala był on obcy i być może trochę złowieszczy, choć nie niemożliwy do oswojenia.
Czy duch, który zawarł układ z Axarusem nadal o nim pamiętał? Czy był dość cierpliwy przez te wszystkie księżyce, aby wyjrzeć na niego w odpowiednim momencie? Na to odpowiedź była niestety tylko jedna.
Mróz połaskotał palce smoka oraz cienkie nóżki jego krabiego kompana, podczas gdy powietrze wokół zrobiło się nieprzyjemnie suche i gryzące w gardło. Ułożone na piedestale kamienie zadrżały, ale ostatecznie nie nastąpiła żadna zmiana. W głowie Księżycowego stopniowo zaczęły materializować się syczące, ledwie zrozumiałe szepty.
– Nie marnuj czasu. Gdzie jest ciało. Dlaczego tutaj jesteś? – powtarzały jedno po drugim, ciągle to samo, aż do bólu głowy. Kukła pozostała nietknięta, choć przez irytujący szum podtrzymanie jej maddarą stało się absolutnie niemożliwe, więc prawdopodobnie upadła bezwładnie na ziemię.

Innego wieczora niedługo po walce o terytoria przed ołtarzem zjawiła się Kwintesencja. Z perspektywy duchów, czy boga, nie miało wielkiego znaczenia kim była, ani co robiła, dopóki nic nie zakłócało ich interesów.
Cichy samiczy głosik szepnął samicy na ucho jej właściwą cenę. Sześć pereł.

[Maros]

Zaraz po usłyszeniu ceny, wstała i zwyczajnie wyszła. Nie miała po co dłużej tu siedzieć, a jedynie zwiększała szansę na natkniecie się na kolejnego gapia.

...

Jakiś czas później, wróciła tu. Nie z zapłatą, a kolejnym kalectwem utrudniającym walkę. Nie była zła na Pestkę, doskonale zdawała sobie sprawę, że młoda była zbyt słaba by sama z siebie zadać takie rany. Sam fakt, połamania barku był kwestią sporej dozy szczęścia. Wiedziała kto jej pomógł, przyłożył łapę do samego ruchu, ale nie stawił się na miejscu.
Interesujące było co innego. Powód. Zareagował przez nią, czy może bronił zadu partnerki syna. Jeśli to drugie, do łba nasuwała się inna myśl, jaka istniała szansa, że smoczyca w jakiś sposób zdoła dogadać się z Viliarem i powtórzy czyn Bandyckiej, albo któreś z ich dzieci?
Stała tak chwilę, by w końcu stworzyć prostą, maddarowa wiadomość.
~ Ile za to? ~ w oczekiwaniu dała pochłonąć się na nowo własnym rozmyslanią.

//+1st do akcji fizycznych

[Erycal]

Wyjątkowo tego dnia bóg zdecydowanie prędzej skierował swoją uwagę w stronę śmiertelniczki. Być może miał ku temu powód, choć tego Kwintesencja mogła wyłącznie się domyślać. Chłód z piedestału owiał jej opatulone ciepłym futrem i naznaczone licznymi bliznami ciało.
– Nic – rzekł cichy, beznamiętny głos, prosto w jej głowie.
– Musisz zwrócić się do boga, który chce, abyś zatrzymała swoje kalectwo – Nie zamierzał tłumaczyć który, choć smoczyca najwyraźniej miała swoje podejrzenia. A potem zimno zmalało, powracając do znośnej normy, jakby Erycal opuścił stanowisko.

[Maros]

Może po części mogła się tego spodziewać? Ustrudniania i kopania dołków pod łapami dla swej małej uciechy, czy tam zemsty. Słyszała Erycala, by jedynie mruknął niewyraźnie.
~ Niedoczekanie jego, jeśli myśli, że będę prosić o wyleczenie jego.~ zaraz po tych słowach wyszła.

Zt

Dodano: 2022-02-25, 11:26[/i] ]
Wróciła jakiś czas później, co prawda nie dowiedziała się tego co chciała, więc w torbie miała jedynie sześć pereł jakie duszki zażyczyły sobie za pozostałości po walce z Infamią. Przysiadła przed ołtarzem i wyjęła kamienie, by ułożyć je w równej link przed swoimi łapami.
~ A może wy wiecie, jaki kaprys ma Viliar, by nie pozwolić mnie wyleczyć? ~ posłała w eter, ciekawa czy któraś z niewidzialnych istotek w ogóle jej odpowie

// 6x perła za +1st do akcji fizycznych

[Narrator]

Chłodna atmosfera przy ołtarzu jasno zdradzała boską obecność. Patron uzdrowień nie był natomiast zainteresowany dawaniem Kwintesencji wskazówek. Duchy, nierzadko gadatliwe gdy smoki zwracały się do nich jako pierwsze, zdawały się w tej sytuacji zupełnie nieobecne. Wszystko wskazywało na to, że Erycal w pełni przejął urząd, lub przynajmniej rewir dotyczący większych uzdrowień.
Kamienie, które smoczyca ułożyła przed sobą uniosły się, niczym pochwycone przez niewidzialne łapki, a następnie poleciały w stronę ołtarza, na który opadły z głośniejszym brzdękiem, niż wydawało się to prawdopodobne. Kolejna fala zimna popłynęła ku Księżycowej, na pozór fali uderzeniowej wypływającej z samych pereł. Powietrze stało się gryząco chłodne, a energia otuliła smoczycę, przylegając ciasno do jej ciała i lodowatym dotykiem wślizgując się pomiędzy kępki futra, by zmrozić nawet osłoniętą nim skórę. Doświadczenie było nieprzyjemne, nie tylko dlatego, że wywoływało zawroty głowy i ogólną słabość, ale też zwyczajny ból. Gdy jej blizny zaczęły się zasklepiać, miała wrażenie, jakby jej żyły wypełnił lód, który rozproszył się po całym jej organizmie, kłując i ziębiąc wszystko, co miał na drodze.
Okropne przeżycie. A jednak, dziesięć oddechów później była już wolna. Nie tylko zdrowa, ale też pozbawiona jakiegokolwiek dyskomfortu, jakby torturująca ją moc była zaledwie mgięłką z przeszłości.

Kwintesencja Chaosu
– 6x perła
–

[Obłęd Agonii]

Skoro uzyskała zgodę przywódcy... chciała mieć to za sobą. Ciężko jej było na sercu ze świadomością, że od tak,na nią pójdzie całe sześć plagijskich szmaragdów, które umieściła na ołtarzu. Chociaż głową stada nie miała nic przeciwko, to wewnętrzne przeczucia dalej ją drażniły. Wbiła pusty wzrok w kamienie leżące u jej łap, całkowicie zatracona w myślach. Czy naprawdę czyni dobrze dla skarbca? Na moment odwracając się od poprzednich myśli, przeciągnęła pazurem po bliźnie po podcięciu szponami jej gardła, w sugestii iż właśnie w tym miejscu jest coś nie tak.

//6x szmaragd ze skarbca Plagi → wyleczenie niezdolności mowy i +1 ST do ziania.

[Narrator]

//kamienie do leczenia smoka powinny być w KP. W tym przypadku są, ale na wszelki wypadek piszę, żeby nie było, że zostaną pobrane ze skarbca

Gdy na ołtarzu ułożona została zlecona zapłata, kolejne wydarzenia nastąpiły już stosunkowo szybko. Nie było to przyjemne, ani zachęcające do ponownej wizyty, ale zapewne podobnie wyglądało samo zdobywanie kalectw. Jeżeli smoki nie chciały żeby bolało, powinny bardziej uważać.
Kłujący w gardło chłód zalał całe gardło Plagijki. Kilka uderzeń serca i miała wręcz wrażenie że się dusi, bowiem gęste zimno zupełnie sparaliżowało nie tylko cały przełyk i jamę ustną, ale także nozdrza.
Mimo trwającej moment, zdawałoby się niepotrzebnej, ale też jasno wypełnionej boską mocą tortury, ciało zostało uzdrowione. Całe doświadczenie natomiast, jakkolwiek intensywne, zdawało się zaledwie łatwym do zapomnienia wrażeniem.
Nie zdążyła nawet zauważyć, kiedy z kamiennego piedestału zniknęły szmaragdy.


Obłęd Agonii
– 6x szmaragd
– niezdolność mowy, +1ST do ziania.

[Maros]

W końcu mogła tu przyjść po raz ostatni, z resztą Erycal jej nie pomoże. Spokojnie przysiadła przed ołtarzem, gotowa na pewien czas oczekiwania. Jeden po drugim, ułożyła przed sobą sześć jaspisów, zgodnie z życzeniem duszków już jakiś czas temu. W świątyni panowała przyjemna cisza, do tego ołtarz znajdował się na uboczu, od głównych piedestałów gdzie zazwyczaj udawały się smoki.

//6x jaspis za częściowa ślepota, +2 ST do Percepcji opartej na wzroku

[Narrator]

Znajomy chłód przywitał Kwintesencję. Ani przyjazny, ani specjalnie wrogi. Po prostu zwiastujący obecność Erycala.
Nim dostapiła uzdrowienia, poczuła jak atmosfera wokół niej gęstnieje, by dopiero w niej mógł zawisnąć boski, pełen słyszalnej apatii głos.
– Uleczona zostaniesz jeszcze tylko trzy razy – rzekł jasno, nie dając smoczycy żadnej przestrzeni na negocjację. Nim zresztą zdołałaby cokolwiek powiedzieć, jej oczodoły wypełnił piekący ból, jak gdyby ktoś wylał wrzątek na połączenia nerwowe, które stykały się ze ślepiami. Łzy natychmiast wypełniły kąciki jej oczu, lecz nim zdołały pokonać całą drogę, skapując na chłodną posadzkę, całe doświadczenie było już tylko wspomnieniem.

Kwintesencja Chaosu
– 6x jaspis za częściowa ślepota
–

[Mackonur]

Łowca popatrzył się na swojego Kukiełkowego Strażnika i miał takie – "Ty, ale nic się nie zmieniło, nadal tak samo drewniany jak oryginał!". Jak to miał nie marnować czasu? O co chodziło? Przecież... przecież to właśnie był doskonale wykorzystany czas, czas na rewolucję i zmiany! Nowy, lepszy Strażnik dla każdego, dla pisklaka i dla dorosłego czarodzieja, smok, który zrozumie.
"Nie wiem, ale to ma coś wspólnego z moją mamą i ojcem-borsukiem" – Odpowiedział na pytanie. Nie do końca wiedział, jak działało to rozmnażanie, ale chyba mniej więcej dlatego był tutaj.
"Gdzie ciało? Przecież to wy mieliście mu je sprawić!" – Napisał, bardzo zbulwersowany, aż takimi WIELKIMI RUNAMI. – Zdenerwował się konkretnie, a Krabuś zaczął szczypać powietrze w różnych miejscach w świątyni, próbując w ten sposób znaleźć tego cwaniaka, co ich oszukał i dać im popalić!
"Gdzie ten, co mi obiecał naprawę Strażnika? Była umowa!" – Domagał się sprawiedliwości. Banda oszustów w tej świątyni, to był układ, mieli układ, wszystko zawarte! Tyle wiernych wpłaciło kamienie na szczytny cel.
"Nie pójdę, póki nie dacie mi nowego Strażnika, tak jak było w umowie" – Powiedział, po czym zaczął rozbijać obóz. Od tego dnia zamieszka pod Ołtarzem Erycala i będzie narzekał codziennie, póki ten cwaniak się nie zjawi.

[Narrator]

Czy obecność Mackonura przeszkadzała bogu jako tako? Zapewne zależało to od skali jego zaangażowania we wspomniany obóz. Prawdopodobnie gdyby zaczął zagracać ołtarz gałęziami, czy kamieniami, rzecz miałaby się inaczej, niż gdy po prostu wyłoży się na ziemi i będzie w ciszy kontemplować sens swojej umowy o naprawę proroka. Z hałasem póki co nie mieli problemu, ponieważ odgłos zapisywanych tabliczek łatwo ginął w kamiennym ogromie świątyni.

[Mackonur]

TAK ŁATWO GO NIE UCISZĄ. Tutaj się działa niesprawiedliwość i KTOŚ za to odpowie! Prawdopodobnie on sam, ale ktoś za to odpowie! Najchętniej krzyknąłby do któregoś na głos: "TY JĘDZO PRZEBRZYDŁA", ale no brak głosu to wszystko utrudniał. Nie, to był test, tak, to na pewno był test, musiał najpierw go zaliczyć, a dopiero potem Strażnik zostanie naprawiony! Gdyby wszystko było takie łatwe, to już istniałoby Stado Strażników, składające się z pięciu saren i dziesięciu Strażników, kontemplujących wspólnie, dlaczego nikt ich nie lubi. AXARUS ZALICZY TEN TEST. Najpierw próbował po prostu leżeć, ale w tym starczym wieku... no było mu po prostu zimno, wiecznie jakieś przeciągi, dlatego musiał rozłożyć prawdziwy obóz.



TERAZ POKAŻ W CO NAPRAWDĘ WIERZYSZ
To ty – i duszkowy oszust jeden!
Obóz tam, gdzie drewno twe
I los znów biednego Mackonura bije

Żadnych śladów duszkowych łap...
Tu od pór niesprawiedliwość się dzieje
Tu każdy dzień, to przekręt nowy

Łóżko z liści ścieli przed ołtarzem
TO TY – I DUSZKOWY OSZUST JEDEN
Każdy duszek kryje go
Jednak sprawiedliwość na ogonie mu już siedzi!

Pod ołtarzem Erycala...
Tylko Mackonur się kryje
I od teraz żyje tu

Axarus podrzuca Krabusia do góry, po czym go łapie

PODNIEŚ ŁEBEK, POCZUJ TĘ MOC (V)
Siły nikomu tu nie trzeba bo na jeden jest
Z TWYCH WŁASNYCH ŁAP – MA POWSTAĆ SZAŁAS
Zacznie się tu od nowa
Choć trudne też przyjdą dni

Najbardziej bolą Taty łzy
Tata (borsuk), przychodzi rozpłakana
I serce boli, oszukane...
Nadzieja gdzie?
Gdzie nasza umowa?

Czyjś głos, ktoś chyba go woła
"AXARUS, WYNOCHA Z MOJEJ ZIEMI" – głosem Erycala
To ty, i duszkowy oszust jeden!
Jesteś tu, gdzie masz swój dom
Gdzie serce dom twój ma!
A ma je... tutaj!

[Strażnik]

Nie miał wielkiej ochoty na interakcję z jednostkami niestabilnymi psychicznie. Spektrum tej przypadłości było u Wolnych, czy w ogóle istot żyjących bardzo szerokie, a że uwzględniał w nim również siebie, limit tolerancji miał względem tego stanowczo zapełniony. Funkcję miał jednak jasną i o ile bogowie byli w stanie sami o siebie zadbać, nie zamierzał ignorować dziwnych zachowań rozgrywających się w świątyni.
Axarus odwiedzał ów miejsce nie jeden raz, często mijając proroka siedzącego, bądź okazjonalnie leżącego niedaleko placu błogosławieństw, nigdy nie był dość ordynarny, aby zmusić go do interwencji.
Dziś dzień, póki co, również do takich nie należał, a Strażnika przyciągnęła zwyczajnie przedłużająca się wizyta przy ołtarzu. Naturalnie smoki długo czuwały na boską odpowiedź, która w większości przypadków nie była słyszalna dla pobocznych obserwatorów, więc wtrącanie się w ten rodzaj wymiany można by z łatwością uznać za nieuprzejmy. Strażnik zaczekał zatem, przyglądając się morskiemu z wejścia, skąd ołtarz i jego otoczenie było dobrze widoczne. Księżycowy nie wyglądał na takiego, który przetwarza proces uzdrawiania, to mógł stwierdzić na pewno.
– Wszystko w porządku? – spytał szorstko, podchodząc nieco bliżej, choć wciąż daleko poza zasięg łapy Axarusa. Ze swojej pozycji mógł dostrzec leżące obok morskiego drewniane tabliczki. Nie mógł przeczytać ich wszystkich, gdyż zapewne nie leżały ułożone obok siebie, ale na pierwszy rzut ślepia wyróżnił runy takie jak "umowa" i "naprawa". "Strażnik" był w tej kompozycji podejrzanym słowem, choć trudno mu było uwierzyć iż mogło dotyczyć jego. W końcu nie przygarnął sobie obiektywnie tego co oznaczało.
Wrócił pytającym spojrzeniem do Axarusa.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// inna linia czasowa

Smoczyca przybyłą pod Ołtarz Erycala, o którym już wiele słyszała. Historię od magicznym odzyskaniu utraconych kończyn. Z jednej strony sama chciałaby mieć znowu normalną łapę, ale z drugiej strony, wolała żeby było sposób na odróżnienie jej od odbicia. Magiczna proteza na pewno byłaby w tym pomocna.

Uzdrowicielka położyła przyniesioną misternie wykonaną metalowo-szklaną sztuczną przednią łapę, która miała zastąpić jej utraconą prawą przednią łapę. Siadając przy ołtarzu, ostrożnie nasunęła koniec mechanicznej łapy na swojego kikuta i pomodliła się do duchów i boga uzdrowień z prośbą o ożywienie kończyny.

// darmowa proteza (i montaż) łapy / ogona – użyj do końca '22
// a protezę dostałem ze zwiadówki Żerki, której podsumowanie może kiedyś nadejdzie xD
// kalectwo też z tej samej zwiadówki ale oops, dalej nie ma podsumowania
// misja już dawno była, a mi się już powoli sypie czasoprzestrzeń i chcę to teraz zrobić xD

[Narrator]

Cisza.
Dla stałej bywalczyni świątyni najpewniej nie była zaskakująca, bowiem musiała nauczyć się już, że dla duchów i bogów czas płynął trochę inaczej. Nigdzie ich nie gnało, więc patrzenie z góry na podważaną cierpliwość smoków musiało być dla nich świetnym zajęciem.
Teraz jednak w ogólnej atmosferze pojawiło się coś nietypowego, jak gdyby milczenie świątyni nie było jedyną przyczyną, która czyniła wyczekiwanie nieznośnym. Wszelkie odgłosy tła, nawet szum drzew dochodzących zazwyczaj z zewnątrz ucichły zupełnie, pozostawiając Sekcję w izolacji, z samą sobą. Słyszała wyraźnie swoje bicie serca i oddech. W pewnym momencie nawet naturalny szum obecny w uszach.
– Er... – surową atmosferę przełamał nagle niepewny, niemal pisklęcy głosik.
– Ja to mogę zrobić... tylko... czy mogłabyś, nooo... powiedzieć czemu? Czemu chcesz sztuczną łapę zamiast prawdziwej? Tak między nami to... – duszek zaśmiał się nerwowo.
– Bóg chyba nie przepada za taką formą uzdrowienia – szepnął konspiracyjnie, choć to jasne, że jego poglądy nie mogły się przed nikim ukryć.
– Ale wy smoki lubicie dużo gadać, więc wystarczy, że powiesz coś przekonującego! – klasnął w niewidoczne dłonie, motywując ją do działania. Nie był wprawdzie zupełnie pewny wyniku, ale najwyraźniej starał się przekonać zarówno siebie, jak i Ziemistą.