Wydrążony pień

[Agnar]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

A więc Mirri lubiła się bawić innymi tak? Dobrze jemu nawet by pasowało bycie jej zabawką. Szkoda tylko że nie nadal nie może zrobić tego na co tak oboje czekali. Jednak teraz musiał się skupić na jednej rzeczy. Otóż dostał w swoje łapy barwnik do łusek i miał go użyć. Wtedy Mirri zaczęła się gramolić na jego piersi. Nim zdążył coś powiedzieć jego oczom ukazało się krocze samiczki. Jeszcze nigdy nie widział tego miejsca tak blisko. Mógł aż poczuć jego wspaniałą woń. Ale czy na pewno powinien jej dotknąć? Była przecież tak nieskalaną i delikatna. A co jak coś źle zrobi? Co wtedy?
– n na pewno mogę cię tu dotknąć? Pewnie jeszcze nikt tam nie dotykał.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Przewróciła oczami, choć i tak tego pewnie nie widział. Dała mu farbę i płótno miał przed sobą. Czy to nie wystarczyło? – Będziesz pierwszym, który chociaż zbliżył tam łapę. Do dzieła mój artysto – mruknęła i zabujała zadem, tak że niemal musnęła pachnącym podbrzuszem o czubek pyska partnera. W międzyczasie skupiła się na stojącym przed jej pyskiem atutem Ognistego. Sunąc powoli łbem po miękkim futrze na jego podbrzuszu, skubała ząbkami futro w okolicach wonnego narządu, fukając w członka ciepłym powietrzem. Co jakiś czas "przypadkiem" ocierała się o niego policzkiem, albo musnęła czubkiem nosa, czując jego ciepłą, pulsującą powierzchnię.

[Agnar]

A zatem artysta miał pozwolenie na to by poczuć swoje płótno. Powoli sięgnął łapą do kloaki swojej partnerki dotykając jej bardzo delikatnie. Była ciepła i miękka. Niesamowite uczucie. Był pierwszym który dotykał tam samiczkę i do tego tak piękną samiczkę. Dla niego było to też coś niesamowitego co Mirri mogła zauważyć że jego penis twardnieje jeszcze bardziej. Następnie zamoczył palec w barwniku i zaczął rysować szlaczki w około jej kloaki i na razie nie dotykał już tam. Zostawi sobie najlepsze na koniec.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Wstrzymała powietrzę i lekko wzdrygnęła się spięta, po raz pierwszy czując obcy dotyk w tamtych rejonach. – Przepraszam. Odruch – odpowiedziała szybko, po czym zobaczyła jak czerwony członek stwardniał. – Mmm.. chyba ci się podoba.. co? – zachichotała, czując łaskotki od mokrego palca Agnara, jeżdżącego po jej podbrzuszu. Ponownie wróciła do skubania jego futra, teraz jeszcze bliżej, muskając nosem o podstawę jego atutu. Długo jednak nie była w stanie się opierać. Nos zaczął wędrować wyżej, obwąchując dokładnie penisa, po czym zaczęła delikatnie ocierać o niego pyskiem. Powoli, raz policzkiem, raz noskiem. W różnych miejscach, pod różnym kątem.

[Agnar]

Czując pyszczek partnerki na swoim przyrodzeniu jak miał mówić że mu się nie podoba? To było naprawdę coś niesamowitego. Jeszcze lepsze niż kiedy robiła to łapą.
– jesteś niesamowita.
Agnar popatrzył łapczywie na jej kloakę a potem uśmiechnął się i zaczął podążać suchym palcem od jej podbrzusza w dół.
– ja też potrafię sprawić by ci się podobało.
W tym momencie jego palec najechał na szczelinę po której zaczął krążyć powoli ale na razie nie zagłębiał się do środka.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Mruknęła i przymknęła ślepia, gdy przyjemny dreszcz przeszedł po jej ciele, czując sunący powoli palec partnera. – Mmm.. – wystawiła język, gdy dotarł do krocza i krążył po brzegu jej wilgotnej kloaki. Po wypitym napoju i przy obecności ukochanego, jej wnętrze zrobiło się bardziej mokre, niż gdy sama się dotykała, a obrzeża szczeliny opuchły delikatnie, wyczuwając nawet najdelikatniejszy dotyk. Położyła głowę na chwilę na podbrzuszu partnera, muskając o wonny penis noskiem, próbując poukładać myśli. Zerknęła na stojący przed nią pulsujący członek i oblizała wargi. – Agnarrr.. mój ty bogu miłości! – mruknęła, po czym przejechała gorącym, mokrym językiem, po czerwonym prąciu, od podstawy aż do samego czubka. Po tym soczystym liźnięciu, kontynuowała ocieranie się łbem o penisa, dodając oblizywanie go co jakiś czas językiem w różnych miejscach.

[Agnar]

A więc z sekundy na sekundę było coraz bardziej gorąco. W prawdzie małe ciałko partnerki było nieco trudniejsze do operowania ale nie zamierzał się poddać. Przesunął pyszczek bliżej jej dziurki i palcem który do tej pory krążył z wierzchu wszedł do środka. Następnie czując ciepło powoli rozchylił jej kloakę by ujrzeć jej mokre wnętrze. To jeszcze bardziej go podnieciło i czując język partnerki który tak ciężko pracował z jego prąciem i sprawiał że on sam był teraz mokry, postanowił się odwdzięczyć. Wysunął więc język i powoli polizał mokre wnętrze kloaki Mirri

[Ślepa Sprawiedliwość]

Stęknęła w istnej ekstazie, czując jak wilgotny język powędrował do wnętrza jej kloaki. Tylne łapy same jej miękły, ale nie poddawały się, żeby nie usiąść przypadkiem na łbie partnera. Choć było naprawdę ciężko. Poddając się temu otumaniającemu uczuciu, jej śliniący się język oblizał dokładnie czubek prącia. Przymknęła oczy. Za językiem niczym zębata kloaka, zsunął się na penisa cały pysk partnerki, zamykając się na nim, lecz nie zaciskając zębów, aby go nie uszkodzić. Wilgotny, ciepły język mógł teraz bez problemu opleść przyrodzenie Agnara, trąc je z różnych stron, współgrając wraz z ruchem całego parnego wnętrza pyska uzdrowicielki.

[Zszargane Zaufanie]

Brasom poszedł trochę za daleko w Dziką Puszczę i dotarł do dziwnej polanki z wydrążonym pniem. Ciekawski pisklak, pierwsze co zrobił, to władował się do środka, patrząc co jest w środku. Jedyne co znalazł to stara gliniana miska, którą ktoś zostawił. Złapał ją w zęby i zarzucił sobie na łeb.

Po jakimś czasie zauważył małego świerszcza, który siedział przy krawędzi pniaka. Wyskoczył w jego stronę, człapiąc jak oferma i nie dość że go nie złapał, to jeszcze przeturlał się po ziemi, lądując na grzbiecie.

- Kundra - powiedział do siebie, otrzepując się z pyłu i szukając tego robala.

[Odłamek Raju]

Zbierała się w sobie żeby ponownie odwiedzić dziadka, ale obiecała też, że zrobi to dopiero po swojej ceremonii. Ta miała niedługo nadejść, więc nie niecierpliwiła się. Mimo to, lubiła się pokręcić bliżej świątyni. Trochę jakby zaglądała przez dziurkę do klucza do pokoju, w którym siedział jej zajęty krewniak. Wyparła tę myśl kiedy do jej uszu dotarł jakiś... dźwięk? Chyba głos.

Rozejrzała się ostentacyjnie po okolicy, a jej oczom ukazał się świst jakiegoś kształtu. Mrugnęła dwukrotnie w zaskoczeniu. Łapy same ją powiodły w tamtą stronę, aż ujrzała tam jakiegoś niewiele młodszego od siebie smoka. Przywodził jej na myśl Mahvran. To się nazywało wy-wer-na, tak?
– U-um – odezwała się cicho i chrząknęła by przełknąć suchość w gardle – cz-cześć. J-jesteś t-tu s-sam? – upewniła się bo nie chciała paść ofiarą zasadzki jakiejś rozsierdzonej matki za samą próbę rozmawiania z młodzikiem.

Zerknęła kątem oka na uciekającego świerszcza. Próbował go złapać? Przestąpiła kilka kroków w bok co by nie stać centralnie za nieznajomym i nie powodować u niego dyskomfortu.
– T-tak g-go n-nie z-złapiesz – posłała mu przyjazny uśmiech. – P-pokazać c-ci j-jak? – zaproponowała, wiodąc spojrzeniem za owadem, który osiadł na pobliskim pniu innego drzewa, kawałek od niej i wywerny.

[Zszargane Zaufanie]

- De "u'um"? - odburknął, gapiąc się na robaka, sziedzącego na pniaku. Odwrócił się dopiero gdy usłyszał pytanie o to, czy jest tu sam.

- Ye, a co? - odpowiedział, zadzierając łeb do góry, by spojrzeć na smoczycę. - Tata i tak jest blisko - dodał natychmiast, gdy zauważył, że była starsza i pachniała jakoś tak... obco.

Odwrócił się i znowu popatrzył na robala, a potem ponownie na smoczycę. Nie dokońca rozumiał co mówiła, bo nauka języków szła mu ciężko. Poza tym jej język był trochę inny od tych co znał.

- U-umiesz ł-łapać z-zigere? - zapytał w jej języku. - T-też b-bym ch-chciał. P-pokaż, p-pokaż! - dodał, podskakując i machając skrzydłami. Zaciekawienie wymieszane z radością, malowało się na jego pysku.

[Odłamek Raju]

Spauzowała cokolwiek miała na języku kiedy usłyszała dość nietypowy... dialekt? Przekrzywiła głowę zaintrygowana. Nie sądziła, że smoki mogły mówić w innej mowie niż wspólna! "Ye" to brzmiało jak potwierdzenie, a "zigere"... hmm, może owad? Albo zwierzyna?

Swoją drogą, nie była pewna czy uznawała za rozczulający fakt, że mała wywerna naśladowała jej sposób wymowy, czy może miało to się z niej naśmiewać. Na pewno poczuła z pierwszej łapy jak niewyraźnie się wypowiadała. To dlatego Ilun nie potrafił nadążyć. Uh, może powinna się w ogóle jak najmniej odzywać. Znów poczuła się samoświadomie.
– Y-yhym – potwierdziła, ale szybko znalazła coś, czym samczyk mógłby się jej odwdzięczyć – n-nauczysz m-mnie p-paru s-słów? Ch-chyba m-mówisz i-innym j-językiem – wyjaśniła spokojnie, choć nie brzmiało to jak jej warunek. Bardziej prośba w odpowiedzi na jego własną.

Podeszła bliżej i rozciągnęła się kilka razy. Przy skradaniu zawsze bolały ją stawy, nie była przyzwyczajona do takiego podkurczania kolan czy łokci.
– N-nazywam s-się E-Erlyn – postanowiła wybrać właściwe imię bo Ognisty na pewno zrobi to samo. Chciała brzmieć bardziej swojsko.

[Zszargane Zaufanie]

Malec przytakiwał energicznie łbem.

- Ye, mama mówi, że mówi Akarubi. Ja mogę uczyć Akarubi, co mnie uczyła mama.

Zamarł na chwilę w bezruchu, wpatrując się w smoczycę. Jednak, nim zrobiło się niezręcznie, malec uśmiechnął się szeroko, szczerząc małe ząbki.

- Dimo, Erlyn! - oznajmił głośno, płosząc niemal wszystkie ptaki w pobliżu. - Ja jestem Brasom! - dodał i rozpostarł dumnie skrzydła. W końcu miał być silnym wojownikiem, to powinien chociaż na takiego wyglądać.

- Pokaż jak łapać. Chcę łapać - machnął skrzydłami z niecierpliwością. Tuptał niespokojnie łapami w miejscu, czekając aż coś się stanie.

[Odłamek Raju]

Aka...rubi? Powtórzyła to kilka razy w myślach, ale nadal nic nie przychodziło jej do głowy. To słowo nie brzmiało ani trochę znajomo. Przedłużyła swój uśmiech i pokiwała pyskiem, zasadniczo nie mając wiele więcej do powiedzenia. Może nauka języka z takim brzdącem nie była roztropnym pomysłem, ale Erlyn nikogo nie dyskryminowała. Bez względu na powód.

No, trudno. Wywerna wydawała się jej niezwykle sympatyczna, więc nie mogła narzekać.
– M-miło c-cię p-poznać! – podniosła łapę i pomachała mu wesoło. – N-no d-dobrze, t-to n-nauczę c-cię j-jak ł-łapać. W-właściwie t-to s-się n-nazywa s-skradaniem – zrobiła krótką pauzę by przełknąć ślinę. Nie nadawała się do długich dialogów.

Na początek przyjęła pozycję i od razu złapała się na tym, że jej nowy kolega był zbudowany trochę inaczej. Ugh, próbowała sobie przypomnieć w jaki sposób poruszała się Mahvran. Chyba zwykle jakoś tak pochylona? Nie musiał więc wiele zmieniać, o ile cokolwiek. Mimo to, przycupnęła. Ugięła łapy, brzuchem niemalże stykała się z ziemią, ogon trzymała uniesiony w górze.
– M-musisz p-pamiętać, ż-żeby t-trzymać o-ogon n-nad z-ziemią. N-nie m-możesz n-nim h-haczyć o n-nic. D-drzewa, k-krzewy – próbowała mówić powoli, by mimo jej wady wymowy zdołał ją zrozumieć. – J-jesteś w-wywerną, w-więc m-masz t-trochę p-prościej. I t-tak ch-chodzisz p-pochylony. U-ugnij ł-łapy w k-kolanach, u-unieś o-ogon i o-obniż p-pysk t-tak, b-by sz-szyja b-była r-równo z g-grzbietem – poleciła i próbowała mu to na sobie pokazać. Pomimo różnic postawa była względnie podobna.

[Zszargane Zaufanie]

- Wywerną? Co to wywerna? Ja jestem smokiem! - malec poprawił Erlyn, kręcąc łbem na boki. Może to jakieś obraźliwe słowo, o którym nie wiedział? Ale, Erlyn nie wydawała się być zła.

Ugiął lekko łapy i wyciągnął łeb do przodu, balansując jednocześnie ogonem z tyłu. Trochę dziwni mu się tak stało i kilka prób zajęło mu utrzymanie w tej pozycji równowagi. W końcu jednak się udało i pewnie wyglądał jak prawdziwy drapieżca! Skrzydła miał złożone po bokach, jak większa smoczyca, a ogon trzymał nad ziemią. Starał się nie haczyć nim o żadne krzewy czy trawę. Jego szyja była na równi z grzbietem, gdy ruszył powoli przed siebie, stawiając chwiejne kroki.

- Skradanie! Jestem skradanie! - wykrzyczał, pisklęcym warkotem, chodząc w kółko Erlyn. Z każdym okrążeniem utrzymanie poprawnej pozycji szło mu coraz lepiej. Szyja równo z grzbietem, tak samo jak ogon. Łapy ugięte w kolanach i złożone luźno skrzydła. Proste!

[Odłamek Raju]

Zachichotała melodyjnie na drobne oburzenie Brasoma.
– W-wywerny t-to t-też s-smoki. P-po p-prostu – urwała, myśląc jak mu to najprościej przedstawić – r-różnimy s-się, p-prawda? J-ja m-mam cz-cztery ł-łapy. T-ty d-dwie. D-do t-tego n-nie m-mam ł-łusek t-tylko f-futro. T-to w-właśnie g-gatunek. J-jesteś w-wywernowym s-smokiem. J-ja p-północnym. – Oby takie wytłumaczenie mu wystarczyło. Wiele więcej na ten temat nie wiedziała.

Postawa Ognistego była w porządku, ale – o rety! Ależ on był głośny. Posłała mu pobłażliwy uśmiech i pogłaskała go po głowie, uważając na kolce.
– T-tak, d-dobrze a-ale m-musisz b-być c-cicho. I-inaczej c-cię z-zwierzyna z-zobaczy – przestrzegła go spokojnie, wracając do przycupniętej pozycji sprzed chwili. – S-skradając s-się m-musisz o-oszukać n-nie t-tylko w-wzrok, a-ale t-też s-słuch i w-węch o-ofiary. Z-zawsze s-stawaj p-pod w-wiatr. Cz-czyli t-tak, b-by n-nie w-wiał c-ci w z-zadek – tłumaczyła i przesunęła się tak, by zimne powiewy wiatru uderzały ją w pysk.

[Zszargane Zaufanie]

Skulił nieco łeb, gdy sięgnęła w jego stronę. Cała jego rodzina była wywernami i nie przywykł, by ktoś go ocierał łapą po łbie. Choć, musiał przyznać, że było to nawet przyjemne. Jakby otarł się przypadkiem o ciepłą kępę mchu.

- Cicho. Trzeba cicho - powiedział trochę ciszej, niemal mamrotając sobie pod nosem. - A jak lata? Jak lata to też oszukać wzrok, słuch i węch ofiary? Czy zapach ważny jak lata? Czy trzeba cicho jak lata? Czy wiatr nie wiał ci w zadek jak lata? - W powietrzu chyba było zupełnie inaczej niż na ziemi. A może było tak samo? Wolał się dopytać co do tego.

Stanął w miejscu, odwracając się przodem do chłodnego wiatru. W sumie to nawet mu się to podobało. Za każdym razem gdy wiał w niego od tyłu, to musiał mocniej zaciskać skrzydła, żeby mu się przypadkiem nie otworzyły. No i teraz na pewno w zad było mu cieplej.

- I lepszy smok wywernowy, czy pólnocny? - zapytał się z ciekawości, utrzymując pozycję skradania, będąc szyją i ogonem równolegle do ziemi. - Lepszy łuski czy futro? Lepszy cztery łapy czy dwie łapy?

[Odłamek Raju]

Skradanie w powietrzu brzmiało jak coś wykonalnego, ale niezwykle upierdliwego. W lesie utrudniałyby to drzewa, a na równinie trudno byłoby się schować. Zmarszczyła lekko nozdrza i zwęziła je w przecinki.
– T-to j-już z-zaawansowane t-techniki – postanowiła spróbować go odwieść od tego pomysłu – p-podstawą j-jest s-skradanie n-naziemne. J-jak p-podrośniesz t-to m-może n-nauczysz s-się t-tego w l-locie. – Dodała jeszcze, nie chcąc go całkowicie zrazić do próbowania nowych rzeczy. Tylko nie ze mną, pomyślała.

O nie, nie da się wciągnąć w rozmowy o wyższości rasowej!
– W-wszyscy m-mają s-swoje w-wady i z-zalety – odpowiedziała wymijająco. – S-skup s-się. W-widzisz t-tamtego m-motyla? – ukradkiem stworzyła maddarą ów owada, który siedział na pniu drzewa kilkanaście kroków od nich. Zielono-błękitne skrzydła kusiły swoim pięknem. – S-spróbuj s-się p-podkraść. U-uważaj n-na o-ogon, a-ale t-też b-by n-nie z-zrobić h-hałasu ł-łapami. P-patrz c-co m-masz p-przed s-sobą – poradziła i ustawiła się obok, robiąc młodemu miejsce.

[Zszargane Zaufanie]

- Motyla? Oooo... - Wpatrywał się w kolorowe zwierzątko, które pojawiło się na pniu. Jeszcze nigdy nie widział czegoś takiego ładnego i teraz był jeszcze bardziej zdeterminowany. Musiało mu się udać!

Idąc powolnym krokiem, zaczął obchodzić motyla dookoła, aż znalazł się w miejscu gdzie wiatr wiał w jego pysk, gdy był zwrócony w stronę zdobyczy. Dziwne było, że nic nie czuł, ale może motyle nie pachną? Na ugiętych łapach podszedł bliżej, zważając na to co miał pod nimi. Starał się ominąć dziwne rzeczy, w które mógłby przypadkiem wdepnąć. Przez cały czas utrzymywał niski profil, z szyją, grzbietem i ogonem na tej samej wysokości i równolegle do podłoża.

Gdy już znalazł się wystarczająco blisko motyla, rzucił się w jego stronę by złapać go w paszczę. Padł na ziemię jak długi, zamykając szczęki na zwierzątku, po czym uniósł łeb triumfalnie, trzymając owada w pysku. A przynajmniej tak sobie wyobrażał, że będzie.

[Odłamek Raju]

Zapominała czasem, że i ona była pisklęciem zimy. O owadach i innych przydatnych zwierzątkach wiedziała od Elli – podobno jej opiekunka przypominała pszczołę, ale Erlyn nie udało się jeszcze tego potwierdzić ani zanegować.
– N-niedługo b-będzie i-ich t-tu l-latać c-całkiem s-sporo – zapewniła Brasoma, zupełnie jakby chciała go pocieszyć. A przecież nie wyglądał na smutnego.

Skradała się za nim, trzymając odpowiedni dystans. Skupiała wzrok na jego łapach oraz ogonie, ale samczyk doskonale sobie radził. Przynajmniej na razie. Nadęła policzki powietrzem i wstrzymała oddech żeby się nie roześmiać na ten przezabawny widok. Gdyby to było prawdziwe polowanie to bardzo szybko ofiara by mu zwiała! Może nie nauczył się walki?
– N-nieźle – pochwaliła i podeszła bliżej, wiodąc spojrzeniem za kolorowym owadem który wzbił się wyżej w powietrze aż do momentu, w którym odcięła go od źródła maddary i ten wyparował. Pozostawił po sobie trochę pyłu. – A-ale t-ten a-atak z z-zaskoczenia w-wymaga t-trochę w-więcej p-pracy. N-nie u-uczyłeś s-się w-walki? – spytała i pomogła mu się podnieść z powrotem na łapy, strzepując z jego piersi śnieg.

Może powinna mu pokazać?
– Z g-grubsza t-to i-idzie j-jakoś t-tak – nie była ekspertem w tej dziedzinie bo w życiu nie walczyła ani nie polowała, ale była dobrym obserwatorem. Przybrała podobną postawę co przed chwilą: ugięła łapy, przycupnęła przy ziemi, ogon trzymała nad nią, skrzydła złożone niezbyt ciasno przy bokach. Przestąpiła kilka kroków, ostrożnie kładąc łapy na śniegu żeby ten nie chrupał, a później zatrzymała się. Wstrzymała oddech, przeniosła ciężar ciała na tyle łapy co starała się podkreślić przy ich mocniejszym zgięciu, a później wybiła się z nich. Przeskoczyła nad wystającym konarem jednego z drzew i wylądowała tuż za nim, z gracją obracając się w kierunku Brasoma. Uniosła brwi nieco wyczekująco. Niech spróbuje!

[Zszargane Zaufanie]

Malec pokręcił łbem.

- Nie - odpowiedział, podnosząc się z ziemi. - Tata mówił, że pierwsze bieganie, drugie skakanie i trzecie walczenie. Jak nie biega to nie skacze, a jak nie skacze to nie walczy.

Obserwował uważnie w jaki sposób smoczyca przygotowywała się do skoku. Oj, ale przecież jeszcze nikt mu nie mówił jak się biega, to jak się nauczy skakać. Chyba tak nie można?

Mimo to, zamierzał sam spróbować. Na ugiętych łapach jak do skradania, podszedł powoli w stronę konaru. Skrzydła miał złożone by mu nie przeszkadzały, szyję wyciągniętą do przodu, równolegle do ziemi, tak jak ogon i grzbiet. Stawiał nieco chwiejne kroki na ziemi, lekko balansując skrzydłami by zachować równowagę. Gdy znalazł się już wystarczająco blisko, przeniósł ciężar na... tylne łapy? Zatrzymał się w miejscu.

Stał tak głupio przed konarem, uginając to słabiej, to mocniej swoje łapy. Przymierzał się od skoku, jednocześnie panikując i nie wiedząc za bardzo co zrobić. Spojrzał proszącym wzrokiem w stronę Erlyn, żeby go poratowała.