Polana

[Szczerozłota]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uważnie obserwowała ruchy swojego nowego ucznia, oglądając jego pozycję ciała i czy uczeń bierze pod uwagę wiatr, który mógłby nieść jego zapach i zdradzić jednorożcom jego lokalizacje. Sama siedziała niczym posąg, nie ruszając się ze skierowanymi uszami w jego kierunku, aby nasłuchiwać dźwięków. W jej mniemaniu całość przebiegła dobrze, jednorogi nie zwróciły uwagi na czyhające się "niebezpieczeństwo".
Gdy Ognisty ukazał się klaczy, ta prychnęła w jego stronę obrażona i wróciła do Velki. Kaszmir z kolei, spokojnie przyjął pojawienie się znienacka ogona, już był przyzwyczajony do wykorzystywania go w roli ofiary do nauki.
Smoczyca podniosła się i z uśmiechem podeszła do łowcy – Jak na mój gust, zrobiłeś wszystko dobrze, nie słyszałam nawet Twojego oddechu. – oznajmiła i rozpostarła skrzydła, nieco je przeciągając.
– Dobrze, skoro już poradziłeś sobie z moimi jednorożcami, czas abyś zapolował na mnie – puściła oczko w stronę samca i odbiła się od ziemi, wykonując skok w górze, a następnie machnęła mocno skrzydłami by wzbić się w powietrze.
– Teraz zrobimy coś nieco trudniejszego. Będę siedzieć na jednym z drzew. Tam będę mieć doskonały widok na całą okolicę – gdy skończyła swój wywód, odleciała na kilka susów od swojego ucznia, znikając z pola jego widzenia. Przysiadła na jednej z wyższych gałęzi i oplotła nim swój ogon, wczepiła szpony w korę. Miała obraz na całą dolinę, będzie ciężko podkraść się do siedzącej na drzewie smoczycy.

[Wzburzone Cienie]

Jak na złość teraz nie zrobił żadnego błędu. Teraz, gdy zależało mu, by ktoś mu wskazał co robi źle. Gdy smoczyca odleciała otworzył szerzej oczy ze zgrozy. Co niby miał zrobić? Że co? Jak? Naturalnym sposobem wydawał mu się atak z powietrza, błyskawiczny, szybki i brutalny, lecz on nie miał nic wspólnego ze skradanie. Musiał to zrobić na ziemi.
Tylko jak? Będąc na równym poziomie ze zwierzyna mógł się kryć za trawami, krzewami i tak dalej, lecz z góry wciąż był widoczny gołym okiem ze swoimi barwami burzowych chmur. Musiał coś wymyślić.
Może jeśli się zakamufluje to coś da? Z głuchym warknieciem znalazł błotnistą kałuże na samym skraju polany i wytarzał się w niej dokładnie brudząc zwłaszcza łeb. Zacisnął paszczę na soczystych trawach, wyrwał je z gleby wraz z korzeniami i machnięciem łba zrzucił je sobie na grzbiet i boki, by przykleiły się do zasychajacego błota. Zawiesił sobie na rogach więcej zieleniny w postaci polnych kwiatów (nieokreślonego dla niego gatunku, bowiem Ciężki niespecjalnie znał się na czymś tak przyziemnym jak nazwy roślin, które nie są jadalne), po czym ruszyłbw stronę drzewa.
Poruszał się z rytmem targanych przez wiatr traw, starał się kryć za pojedynczymi krzewami i w zagłębieniach terenu, by być jak najmniej widocznym. Szedł na ugiętych nogach, powoli, cichutko. Starał się poruszać skrajem polany dopóki było to możliwe, kryjąc się w cieniu drzew, pilnując żeby nie szurać ogonem, brzuchem czy skrzydłami po ziemi. Miał pochylony łeb, ale co jakiś czas zerknął w stronę drzewa, obserwując Szczerozlotą. Poruszał się głównie wtedy, gdy ta patrzyła w innym kierunku, zaś gdy jej wzrok padał na niego – zamierał w bezruchu praktycznie nie oddychając i nie mrugajac z obawy, że nawet minimalny ruch go zdradzi.
Starał się poruszać pod wiatr, chociaż na tej wysokości smoczyca raczej nie miała szansy go wyczuć. Dotarcie do podstawy drzewa zajęło mu wiele czasu, a gdy wreszcie się to udalo otrzepał się, zrzucając z grzbietu trawę, tak by jego cielsko okrywała wyłącznie maskujące błoto idealnie pasujące barwą do kory drzewa.
Ciężki uniósł skrzydło i zaczepił pazurem o pień najwyżej jak mógł, za moment to samo zrobił z drugim, po czym odbił się od ziemi i zawisł na drzewie niczym nietoperz. Wspinał się powoli, ale skutecznie. Nie miał na tyle sil, żeby wisieć tak bez końca, acz nie mógł poruszać się zbyt gwałtownie, by smoczyca nie poczuła wibracji i wstrząsu jeczacego pod ciężarem łowcy drzewa. Ciężki ustawił się tak, by Szczerozłota nie miała szans go zobaczyć, chyba że opuściłaby swój konar i przeszła na ten po drugiej stronie drzewa. Łowczyni powinna być zwrócona do niego plecami.
Bezszelestnie i cicho będąc na jej wysokości przestał wspinać się wyżej, zaczął za to okrążać pień, oprzeć nogi o drzewo i wyciągnąć przed siebie lewe skrzydło. Zamierzał stuknąć w prawy bark łowczyni informując ją, iż została upolowana... Pod warunkiem, iż nie zorientowała się o jego obecności już wcześniej. Mimo wszystko wspinanie się na drzewo było skomplikowane i wymagało niemałej precyzji ruchów.

[Szczerozłota]

Szczerozłota miała polanę jak na łapie, widziała doskonale wszystko. Będąc tak wysoko miała obraz na całą dolinę. To było bardzo ciężkie zadanie dla samca. Ale zrobił to, czego oczekiwała. Skradanie mogło pójść łatwiej dzięki technice kamuflażu, która mogła być bardzo pomocna przy całym polowaniu.
Wiatr delikatnie kołysał gałęziami drzewa, na którym siedziała, musiała tez skupić się na utrzymywaniu równowagi ogonem jak i skrzydłami. W pewnym momencie zastrzygła uchem, myśląc, że właśnie namierzyła skradającego się Ognistego samca. Nic bardziej mylnego, z zarośli wyskoczyła para brykających zająców, która nawet nie zwróciła uwagi na siedząca łowczynię.
Ta skierowała znów wzrok na polanę, nie dostrzegając zbliżającego się samca.
A gdy ten ja dotknął, aż zjeżyła się na moment, odwróciła łeb w jego kierunku i zrobiła bardzo delikatne "mlem" na jego nosie.
– Bardzo dobrze! Jestem pod wrażeniem! – zawołała wesoło kołysząc się na gałęzi. – Zadanie wykonałeś tak dobrze, że ciężko mi wymyślić jakies nowe – spojrzała w niebo i zamruczała gardłowo. Miała już pewien pomysł, który był dosyć niebezpieczny, ale mogło się udać. Rozłozyła skrzydła i wylądowała na ziemi z gracją.
– Poczekaj tu na mnie – poprosiła i wbiegła w równinę robiąc długie susy.

Smoczycy nie było długo, Złoty Pysk powoli chylił się ku horyzontowi, ozdabiając niebo odcieniem szkarłatu. Do głowy Cieni mógł dobiec delikatne muśnięcie umysłu z pokazaniem niedźwiedzicy wraz z trzema młodymi. Szczerozłota pokazała również gdzie samiec powinien się udać, oraz krótką instrukcję co ma zrobić.
Dwa niedźwiadki leżały obok siebie, wręcz wtulone. Trzeci był nieopodal największej niedźwiedzicy która miała coś przy swojej łapie. Coś małego i niebieskiego.
~ Twoim zadaniem jest podkraść się bezszelestnie do tych niedźwiedzi. Przy matce, leży mój koralik, przynieś go dla mnie a zakończymy szkolenie. Aha, i nie daj się pożreć. Powodzenia!~

[Wzburzone Cienie]

Cofnął się zaskoczony przez jej gest i potrząsnął łbem, gdy niemal spadł z drzewa. Stanie na nogach i utrzymywanie równowagą za pomocą jedynie jednej ich pary było trudne, choć Ciężki nigdy by nie przyznał, że do takich celów wolałby mieć dwie pary łap. Prędzej by sczezł.
Przyjał jej pochwałę z pomrukiem i zeskoczył za nią, rozkladając skrzydła i lądując na glebie twardo, ale pewnie. Jego cielsko łupnęło głucho, jak zwykle. Zaczekał, gdy ta zniknęła, pozbywając się w tym czasie resztek kamuflażu i dmuchając przez nos.
Uniósł łeb rejestrując jej głos i oczekując kolejnych trudności. Spodziewał się wielu rzeczy, ale nie czegoś takiego.
~ Żartujesz ~ mruknął gardłowo, niedowierzająco. A jednak nie był to żart. ~ Nie daj się pożreć?
Zadanie zostało jednak przed nim postawione i nie miał większego wyjścia.
Przyjął odpowiednią postawę, ustawił nieco szerzej łapy i ugiął je w stawach, a skrzydłami delikatnie podparł się o glebę, ogon uniósł delikatnie do góry, a oddech wyciszył. I ruszył powoli, zaczynając od ustawienia się w odpowiedni sposób do wiatru i zwierząt. Nogi stawiał bardzo ostrożnie, wcześniej upewniając się czy na pewno nie ma przed sobą przeszkód. Jeżeli takie się znajdowały, to po prostu omijał je, lub delikatnie przesuwał na bok, jeżeli było to możliwe.
Starał się iść jak najciszej było to możliwe. Oddychał cicho, pilnując, aby nie sapać oraz w szczególności zwracał uwagę na to, gdzie stąpa, aby nie wleźć przypadkowo na coś, co mogłoby obudzić niedźwiedzie. Profilaktycznie trzymał ogon nad ziemią, aby także o nic nie zahaczył. Im bliżej znajdował się celu, tym bardziej starał się być ostrożny. Starał się przemierzać drogę, chowając się za drzewami, aby nie poruszać się na widoku. Nie chciał przecież zostać zauważonym przez zwierzęta.
Cichutko i bezszelestnie zbliżył się do śpiących niedźwiedzi. Powoli wyciągnął lewe skrzydło i zacisnął szpon wokół koralika, po czym, wciąż poruszając się niczym mucha w smole, żeby nie przebudzić niedźwiedzi jakimś nieostrożnym, zbyt gwałtownym ruchem, zaczął się wycofywać. Powoli, patrząc pod nogi, stąpając ostrożnie i nie szeleszcząc. Zamierzał wrócić do Szczerozłotej, gdziekolwiek się kryła.

[Szczerozłota]

Na polane przybyła Szczerozłota ze sporymi... Pakunkami. Postanowiła nieco zintegrować się z nowymi przybyszami. Dwójka jednorożców towarzyszyła smoczycy również niosąc w swoich jukach różne rzeczy.
Zanim Velka wezwała towarzystwo, rozłożyła nieco futer by wygodnie przysiąśc i naszykowała dzbanki ze świeżą wodą oraz mięsiwo na drewnianych tacach.
Szczerozłota nie widziała powodu, by im nie ufac, nawet kiedy kwestią sporną była obecnośc Pomiotu. Dla smoczycy było najwazniejsze, że wiedziała że nie ona jest tym mordercą smoków z plagii.

/ Pomiotek i Gwiazdka! /

[Sięgający do Nieba]

Nie wychodził na tereny wspólne od kiedy trafił do tego stada. Podejrzewał jednak, że u boku kogoś z Plagi był bezpieczny, tak samo w obecności Czarciego Pomiotu, która, kto by pomyślał! opuściła wreszcie swe ukochane bagna. Wziął ze sobą Vanaspati, by ojciec był spokojny.
– To para? – spytał łowczyni, gdy kroczył nieopodal niej. Pytał oczywiście o jednorożce, przypatrując się majestatycznym koniom z ciekawościom. Wszyscy mieli takich ciekawych kompanów... Tylko Czart oswoiła jakiegoś padalca, któremu niedawno Hermes podrzucił do legowiska zepsutą rybę. Ciekawe czy prezent mu się spodobał, pod warunkiem, iż demon w ogóle zauważył tak drobną niedogodność.
– Co zrobisz, jeśli się rozmnożą? – zagaiła jeszcze, mrużąc oczy w świetle dnia. Nie znosił poruszać się w ciągu dnia, było to dla niego tak nienaturalne, jak wędrówki w środku nocy u zwyczajnych smoków.

[Czarci Pomiot]

Pomiot kroczyła na końcu wesołej kompanii, ze znajomym, demonicznym padalcem maszerującym po jej prawicy, napawając się w swojej wędrówce paroma chwilami nie spędzanymi w oparach drapiącego w gardło, walącego zgnilizną bagiennego powietrza. Każda sekunda poza nim zdawała się być zbawieniem. Mokradła nie są tak urocze, jakby się mogło wydawać. Były opustoszałe, brzydkie i nie wybaczały błędów, i o dziwo nie była jego jedynym mieszkańcem. Nie, musiała na domiar złego dzielić je z całą rzeszą niezbyt sympatycznych istot.
Malarowi natomiast ostatnio się szczęściło! Do jego legowiska trafiła jakaś zdechła ryba. Nieco śmierdziała zgnilizną, ale i tak doceniał czyjeś starania. Smakowała natomiast nieco kwaskowato, być może ze względu na nieco przekroczoną datę zdatności do spożycia. Podejrzewał kogoś z nowego stada – zapewne chciał się przypodobać wielkiemu Malarowi! Mógłby się nieco bardziej postarać, ale i tak miał szansę na zaskarbienie sobie sympatii demona.
Udzielał się mu nastrój Pomiot, która mimo pozornej spokojności, zdawała się nie przestawać ostrożnej obserwacji otaczającej ich okolicy – demon natomiast co jakiś czas oglądał się profilaktycznie za ich zady. Czart nadal odrobinę wątpiła w plagowy płaszczyk ochronny, ale powinni ruszyć z pomocą chociaż Szczerozłotej, jeśli coś zaczęłoby się dziać, prawda?
– Można zawsze zjeść młode – mruknęła do młodego, wlepiając w niego czerwone ślepia i w niepokojącym uśmiechu uniosła kąciki mordy do góry. Żartowała oczywiście. Gwiazdki nie ruszyłby nawet Malar – zapewne by się zatruł. Następnie zwróciła się do Szczerozłotej: – Co one właściwie jedzą? Mięso?

[Szczerozłota]

Szczerozłota po usłyszeniu Gwiazdki tylko krztusiła w sobie śmiech. A Juta...
Odsunęła się od wiecznie napalonego ogiera, który również usłyszał adepta i pierwsze co zrobił to spojrzał na klacz. Ona nie znosiła tego jednorożca, nie było w nim klasy, był gruby i tarzał się w gównie, myśląc, że to działa na inne samice jednorożców jak afrodyzjak.
– Obawiam się... Że z tego ich "związku" żadnych małych kucyków nie będzie, a nawet jeśli jakimś cudem. – urwała kręcąc łbem – Wiesz jak działają więzi? Kompani nie są z własnej woli z nami. Jednorożce to potężne i dumne stworzenia, które z łatwością zabiłyby smoka. Jeżeli urodziłby się taki malutki jednorożce, nie miałby więzi. Zostałby pewnie z matką, aż by nie dorósł a potem?... Pewnie by odszedł – nalała świeżej wody do kubeczka i podała naczynie w łapki malucha.
Gdy Pomiot dołączyła do nich, Velka wzdrygnęła się czując ten swąd. Na Szafirową Gwiazdę....Jak ona waliła!
– Można też zjeść, ale nie polecam. Lepiej założyć więź – wyszeptała tak, by jednorożce jej nie usłyszały. – Jedzą owoce i zioła. Ale ich pomoc w szukaniu innych zwierząt jest nie do opisania. Gdyby nie one, pewnie nie miałabym tyle mięsa – zachichotała i nalała wodę do kubka aby za chwilę podać Pomiot.
– Moja droga, co powiesz na kąpiel? Myślę, że w naszych rupieciach znalazłoby się coś, czym można by zatuszować chociaż trochę ten smród. Pomogę Ci umyć kolce na pleckach ~ – puściła oczko do czerwonej samicy, a następnie skierowała wzrok na malucha.
– Wiesz, swoim wyglądem przypominasz mi jednego bohatera z moich stron. Nazywał się Szafirowa Gwiazda. Ponoć jego łuski były niczym nocne niebo, tak jak Twoje – pokazała szponem na Gwiazdkę.

[Sięgający do Nieba]

Cóż, następnym razem do ryby napcha tojadu i wilczych jagód. Dzięki temu przynajmniej przetestuje odporność demona na trucizny i inne świństwa. Już niedługo, Malarze!
– Można, acz trzeba uważać, żeby nie połamać sobie na tym zębów – zgodził się z Pomiotem, uśmiechając się do niej zwodniczo. Jeszcze kilka księżyców i zje tą staruszkę na śniadanie wraz z jej demonem. Odwzajemnił jej spojrzenie, wpatrując się swymi kocimi oczami w jej czerwone. Ciekawe czy smoczyca zauważy, iż jego ślepia są identycznej barwy, co jej ojca.
Przeniósł spojrzenie na Szczerozłotą słysząc jej pytanie, lecz nim zdołał udzielić odpowiedzi ona już wyjaśniała, jak to jest.
– Czy zniewolenie przeszkadza im w naturalnym funkcjonowaniu takim jak rozmnażanie? Czyli bez więzi jednorożec nie słuchałby Cię, nawet gdyby rodzice dawali mu przykład, a Ty próbowałabyś go oswoić? – zadał jej swoje pytania, przypatrując się badawczo jednorozcom.
Gdy Szczerozlota bardzo bezpośrednio poinformowała Pomiot, że ta śmierdzi, Hermes zaśmiał się cicho. Nie mieszał się w ich rozmowy i propozycje łowczyni, wręcz odwrócił pysk udając zainteresowanie pobliskim krzaczkiem, by nie ukazywać jawnie swojego rozbawienia, aż nagle Szczerozłota zwróciła się wprost do niego całkiem interesującymi słowami.
– Czy możesz opowiedzieć mi o nim więcej? To interesujący przypadek, w końcu ja też nazywam się Gwiazda. Czego dokonał ten bohater? Był potężny? Rządził innym stadem? – drążył temat, wypinając pierś do przodu, gdyż jego ego zostało właśnie mile polechtane. Ktoś do niego podobny był bohaterem!
– Grupa do której należał mój ojciec też miała swoje legendy, ale one były inne. Ponoć chcieli złożyć mnie w ofierze, ponieważ wyglądałem jak nocne niebo usiane gwiazdami. Dlatego zginęła moja matka – zdradził jej część swojej przeszłości. Historia Hermesa pisała się jeszcze gdy ten znajdował się w skorupie swego jaja.

[Czarci Pomiot]

... → //się dopisze resztę za chwilkę, tylko dam zt xd

Nie było jej dane rozmawiać długo o myciu jej plecków, bo najwyraźniej obowiązki były ją w stanie dorwać w nadzwyczaj spokojny dzień. Cholera, naprawdę chciała, żeby ktoś ją wyszorował. Wkrótce przyjdzie jej się spotkać z królową i nie może tam przyjść waląc jak kupa zielska w którymś stopniu rozkładu. Rozłożyła skrzydła, szykując się do startu.
– Coś się stało na arenie. Ktoś z ognia zaatakował jednego z naszych. – Potężnymi uderzeniami skrzydeł wzniosła się nad ziemię i zawisła tam na kilka chwil, trzepocząc nimi jak oszalała, by jakoś utrzymały całą jej masę w tej samej pozycji. Skierowała swój wzrok na prawdopodobnie znajdującego się gdzieś w dole Gwiazdkę. – Lepiej tu zostań, młody. Może być krwawo. Zostawiam Ci Malara na w razie czego – po czym spojrzawszy na Plagijkę, machnęła łbem w stronę miejsca rzeczonego pojedynku. Mogła lecieć razem z nią, w końcu im więcej tym lepiej. W końcu odleciała, pędząc w kierunku jatki.

//zt. → ku mordobiciu here: https://smoki-wolnych-stad.pl/viewt ... 812#514812

[Szczerozłota]

Velka zacisnęła szczęki słysząc słowa Pomiotu. Czy odpowiednim było zabrać Gwiazdę ze sobą? By6ł w końcu adeptem, chociaż jeszcze nie potrafił walczyć.
– Gwiazdko, zostań tutaj z konikami, dobrze? – powiedziała ciepło do malca i machnęła silnie skrzydłami by polecieć za sześciołapą smoczycą.

[Sięgający do Nieba]

Hermes prychnął głośno, spoglądając koso na Malara. Odsłonił ku niemu zęby i klapnął nimi, gdy tylko Pomiot zniknęła wraz ze Szczerozlota. Został z prawdziwym zwierzyńcem, zaś smoki poleciały żeby się rozerwać. Albo kogoś. Hermes im zazdrościł.
Chętnie poszedłby z nimi, targany ciekawością i chęciami wykazania się, lecz zdrowy rozsądek zwyciężył. Nie opanował jeszcze maddary, nie mógłby się bronić. Czart miała rację.
Z głuchym westchnieniem wrócił do obozu Plagi.

Zt

[Zszargane Zaufanie]

Przykucnął na niewielkim podwyższeniu terenu, obserwując z daleka bijące się smoki.

Był nieco obolały, przez co nie mógł brać w nich czynnie udziału, co go trochę denerwowało. Widział często jak inni robili znacznie lepsze ruchy od niego więc na pewno jeszcze miał się czego uczyć. Tylko jak miał znaleźć chętnego mistrza?

Szukał wśród walczących kogoś, kto widocznie znałby się na tym fachu. Najlepiej kogoś kto wykonuje najcelniej ciosy, o! Na pewno któryś będzie chętny pokazać mu jakieś sztuczki.

[Strażnik]

Smok, który znalazł się w pobliżu pól pojedynkowych, nie był szczególnym amatorem takiego rodzaju rozrywki, ale akurat zdarzyło mu się, gdy akurat przechodził obok, spoglądać na to popularne zajęcie. Naturalnie lubił walkę jako taką, choć inne smoki mniej kręciła strategia, zwinność i wytrzymałość, a prędzej rozdzieranie sobie nawzajem kończyn. Być może szukanie osób, które tego nie robią, akurat na arenie, było tak samo produktuwne, co każde jego wygórowane w oczekiwaniach przedsięwzięcie.
Widząc na uboczu obserwującego scenerię Plagijczyka, zbliżył się do niego powoli, w widoczny sposób, żeby nie poczuł że próbuje się do niego podkraść.
Rzadko rozmawiał z różnymi członkami tego stada, co najpewniej nie było z jego strony najbardziej profesjonalne, więc znalazł dobrą okazję, żeby coś zmienić.
– Wyglądasz bardziej jakbyś obserwował, niż czekał – zauważył neutralnie, przystając po jego lewej, choć w sporym jeszcze odstępie. Kojarzył mu się z Fille, prawdopodobnie jak każdy, który przychodził na arenę albo jej okolice. Irytujące.
– Czy mogę obserwować z tobą? – Nie był mistrzem w tworzeniu relacji, czy zaczynaniu rozmów, choć niewątpliwie nauczył się już ignorować jakiekolwiek zażenowanie przy wymuszaniu interakcji.

[Zszargane Zaufanie]

- Ye - odpowiedział na oba pytania proroka. - Dimo, proroku. Usiądź i popatrz ze mną. Jak chcesz to możesz mi pomóc poszukać mistrza walki.

Wpatrywał się tak przez chwilę w walczących, po czym zerknął na Strażnika.

- Em... dziękuję za tamten kryształ - dodał, żeby przerwać niezręczną ciszę. Nie miał jeszcze okazji go wykorzystać, ale doceniał pewnego rodzaju uznanie. Nawet jeśli to było bardziej formalne, niż rzeczywiste.

[Strażnik]

Otrzymawszy stosowne pozwolenie kiwnął łbem i istotnie zajął miejsce w pobliżu kolczastego samca. Był jednostką, która lubiła rozmawiać, choć medytowanie w ciszy nie przeszkadzało mu, zwłaszcza u boku smoka, którego nie postrzegał za istotnego.
Słysząc jego niespodziewane podziękowanie, odchrząknął do siebie krótko, odwracając łeb od bijących się smoków. Od samca dobierającego słowa w tak cięty sposób, nie spodziewał się jakiegokolwiek pokazu wdzięczności, nawet jeśli tylko grzecznościowej.
– Otrzymasz ich więcej, jeśli będziesz aktywnym, uczynnym członkiem stada – odparł flegmatycznie, choć nawet w tej formułce byla jakaś iskierka szczerej zachęty.
– Swego czasu uczyłem paru wojowników, zarówno młodszych, jak i znacznie starszych od ciebie – dodał jeszcze, po niedługim namyśle. Nie zamierzał sugerować siebie na siłę, ale z wielu zajęć, które obrzydły mu przez relacje ze smokami, bycie nauczycielem pozostało nietknięte – zbyt szlachetne w samej idei.

[Zszargane Zaufanie]

Popatrzył na proroka zdziwiony tym, jakoby miał on być kiedyś wojownikiem.

- Ale przestałeś walczyć, bo to nie jest zadanie proroka, tak? - dopytał się, chcąc zrozumieć czemu tak było.

- W każdym razie - wrócił do wcześniejszego toku myślowego. - Ja szukam prawdziwego mistrza walki, a nie kogoś kto był mistrzem. Nie jesteś stary więc nie masz tyle doświadczenia, żeby mnie wynieść na mistrzowski poziom. No i nie walczysz już więc i tak nic nie pamiętasz, nawet jeśli coś umiałeś.

Raczej nie szukał młodzika co wyglądał na góra czterdzieści księżyców, żeby szkolił go w walce. Wolał kogoś starszego, kto rzeczywiście się znał na tym co robił.

[Strażnik]

Komentarz na temat jego wieku, w zaskakujący sposób zasmucił go bardziej, niż zdziwił albo zirytował. Nie wszyscy byli świadomi natury jego więzi, ani tego kim był dawniej, więc gdyby zechciał, mógł swoją tożsamość rekreować, stale przebudowując się i składając na nowo. Nie było to dla śmiertelników normalne, bowiem kiedy tracili bliskich, najczęściej zamykali się i po prostu czekali na nadchodzący koniec, zamiast szukać nowego źródła życia. Brasom był nieznajomym, z którym prorok nie miał nic wspólnego, lecz swoim spostrzeżeniem przypominał mu z jakiego rodzaju układem się godził.
– Jestem obecnie najstarszym smokiem w Wolnych Stadach – odpowiedział lekko, nie w formie przechwałki, a korekcji informacyjnej. Był przy tym śmiertelnie poważny, ale to nic nowego.
– To prawda, że zaprzestałem walki ze względu na proroctwo, lecz to nie oznacza, że zapomniałem o strategii – Przekrzywił łeb, żeby lepiej ocenić całą jego postać. Wywerny nie były jego ulubionym gatunkiem do nauki, ale zawsze mógł się przetestować.
– Nie powinieneś zresztą lekceważyć innych, w oparciu o pierwsze skojarzenie. Mistrz objawia się w praktyce, nie na podstawie zapowiedzi – A zatem nie zapowiadał się więcej, niemo rzucając mu wyzwanie.

[Zszargane Zaufanie]

Zdziwiony odpowiedzią, podniósł nieco łuk brwiowy.

- Zazdroszczę i współczuję - powiedział krótko.

Bycie najstarszym posiadało z pewnością wiele plusów i minusów. Z jednej strony autorytet, bo wiesz więcej niż wszyscy inni. Z drugiej strony pogarda, bo wszyscy czekają aż w końcu umrzesz. Na podstawie Mahvran dobrze widział jak bardzo potrafili być oderwani od realnego świata, żyjąc sobie we wspomnieniach tego co minęło. Przynajmniej w przypadku proroka miał ten plus, że nie musiał się martwić życiem i wszystkim co z nim związane.

- Wybacz moją ignorancję, proroku - dodał, wracając wzrokiem na walczących daleko przed nimi. - Jeśli jesteś mistrzem strategii, to chciałbym się od ciebie uczyć. Próbowałem już różnych taktyk podczas walki, ale większość kończyła się tragicznie. Wiedziałeś, że na Arenie Viliara nie można latać? Ja nie.

Nie rozumiał czemu wszyscy byli zmuszani do walki na lądzie. Co ze smokami morskimi, które najlepiej radziły sobie w wodzie? Co z wywernowymi, które najlepiej radziły sobie w powietrzu. Co z górskimi, co z pustynnymi, co z bagiennymi? Chyba jednynymi smokami, które na tym zyskiwały były zwyczajne, a pozostałe rasy były przymuszone do walki na ich zasadach.

[Strażnik]

Być może spontaniczny szacunek ze strony Plagijczyka nie powinien go dziwić. Kultywowali w końcu inną kulturę, poniekąd wspartą na ostrożności, a jednocześnie świadomości autorytetów. Interakcja z nimi sprawiała czasem, że o ile zdawał sobie sprawę z pewnych wad ich społeczności, naprawdę trudno było mu ich nie docenić, zwłaszcza przy zestawieniu z niektórymi skrajnymi indywidualistami z innych grup.
– Nawet ja, muszę się stale czegoś uczyć – mruknął w odpowiedzi, jakby w ramach zapewnienia, że nie postrzega jego pomyłki za istotną. Kuriozum. Pamiętał jak dawniej zaczynał rozmowę od przedstawienia się pełnym imieniem i funkcją, lub jeszcze wcześniej, gdy myśl że nie bycie docenionym na swojej funkcji, spędzała mu sen z powiek. Wciąż pragnął znaczyć coś, nie tylko dla jednej, czy dwóch osób, ale życie w bardzo surowy, bezwzględny sposób pokazało mu, że prędzej zdoła pożreć samego siebie.
Może to lepiej.
– Arena Viliara rządzi się swoimi zasadami, tak jak rządzi się nimi każdy z terenowych konfliktów – strategicznie ominął bezpośrednią odpowiedź, bowiem istotnie – nie miał o tym pojęcia. Nie lubił idei Viliarowej areny, więc pokonawszy nań pierwszy poziom, nie chciał nigdy więcej postawić tam łapy. Z ideologicznych względów.
– Może zacznijmy od tego w czym czujesz się najmniej pewnie – to powiedziawszy wstał powoli i odsunął się od niego, tak jak czyniły smoki przygotowujące się do pojedynku. Szybko przyjął też stosowną pozycję, choć napięcie mięśni, przy jego popularnych manieryzmach, wyglądało u niego niemal naturalnie.
– Powiedz mi o swoich słabościach – zalecił, tym razem bardziej stanowczym, decydującym tonem.

[Zszargane Zaufanie]

Rozstawił nieco szerzej łapy i pochylił się do pozycji bojowej.

- Kanibalizm mojego ojca wypaczył mi źródło, przez co nie jestem w stanie używać maddary - zaczął od jego najbardziej rażącej słabości. - Jeśli nie mogę czegoś zranić pazurem ani ogniem, jestem bezsilny. Czy jest sposób, w który mimo wszystko mógłbym to zranić?

Kilka razy spróbował zwrócić maddarę przeciwników, przeciwko im samym, ale nie przyniosło to żadnych skutków. Nie był pewien czy to przez Riromiego, czy przez samą niemożliwość tego wyczynu. Oprócz tego nie widział żadnego innego sposobu, może prócz jakiegoś umagicznienia jego ciosów przez jakąś zewnętrzną siłę.

- Poza tym, ciężko mi się walczy na lądzie. W locie jestem w stanie wykorzystać pełnię swoich możliwości, tak jakby drzewny walczył na drzewach, a pustynny na pustyni. Stojąc na dwóch łapach ciężko mi zachować równowagę podczas walki. Już dużo razy złamałem sobie przypadkiem skrzydło, albo szczękę, gdy straciłem balans.