Las

[Gwar Traw]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Właściwie to nie tego się spodziewał. Zamrugał, trawiąc tę niezwykle lakoniczną, ale wymowną odpowiedź. 'Tak'. Zabiła go. Ale co to właściwie znaczyło? Poderżnęła mu gardło? Utopiła go? Wyrzuciła go ze stada i przez to umarł? Nie, Mirri coś mówiła, że zabrali go z powrotem. Wiedział chyba nawet o swojej śmierci, skoro ostatnimi słowami było wyznanie miłości.

Cichą kalkulację przerwała dzika zmiana nastawienia Mory. Erja położył po sobie uszy i cofnął się o krok. Nie szukał zwady, chyba. Przynajmniej nie celowo. Otworzył pysk, żeby o coś jeszcze zapytać, ale nie zdążył. Łowczyni wzbiła się w powietrze i odleciała zanim wydukał chociaż jedną sylabę. I to wtedy uznał, jak bardzo przydatną umiejętnością był lot. Gdyby pobiegła, cóż, mógłby próbować ją gonić.

Stał tak jeszcze chwilę, ale ostatecznie wrócił do spaceru. Zbierał kwiatki, kończąc wianek, a następnie poszedł go wręczyć mamie. /zt

[Szczerozłota]

Velka miała kolejne zadanie do wykonania. Gerna powolutku przyswajała tajniki łowiectwa, został tylko jeden aspekt ich nauki.
Szczerozłota zabrała swoja podopieczną do lasu w Dzikiej Puszczy. Miejsce wydawało się być idealne do kolejnych nauk.
Gdy znalazły się na miejscu, Szczerozłota przystanęła, a następnie usiadła na ziemi i chrząknęła.
– Gerno, potrafisz się już skradać i wyśledzić zwierzynę. Ale Twoja nauka jeszcze się nie skończyła, powiedz mi zatem, co byś zrobiła aby Twoja ofiara w żaden sposób Cię nie wykryła? Czasem zdarza się, że przy otwartym terenie nie ma za dużo zarośli, drzew czy kamieni. W jaki sposób starałabyś się zatuszować swoją obecność? – zapytała z uśmiechem na pysku.

[Słodkie Wspomnienie]

Gerna bardzo nie lubiła terenów poza Plagą, ale Velka zabierała ją z uporem muła na lekcje właśnie tam. Nie była z tego zadowolona, ale nie to było celem lekcji. Przełknęła gulę złości i spojrzała na Szczerozłotą. Wysłuchała słów nauczycielki i odpowiedziała.
– Maddarą? Potrafi tworzyć rzeczy z niczego, więc być może mogłaby zrobić coś, co mnie osłoni. Mogłabym wyczarować na przykład krzew, który mnie osłoni i pozwoli mi się przekraść? – Kombinowała młoda smoczyca. Nikt jej o kamuflażu za dużo nie mówił, ale wspomniane krzewy i drzewa wydawały się dobrą ścieżką, nawet jeśli finalnie nauczycielka określi je jako błędne.

[Arachran]

Ranny i zmęczony od tego ciągłego szaleństwa skierował się tutaj, na tereny wspólne. W tej ciężkiej chwili instynkt mu podpowiedział, że to będzie najlepsze miejsce. Chociaż czy aby na pewno miał instynkt? W końcu był tylko marnym cieniem ... I nawet nie mógł powiedzieć, że cieniem samego siebie. Wylądował w miejscu gdzie drzewa były rzadsze, następnie oparł szyje o jedno z drzew i westchnął ciężko. Z początku zamierzał lecieć na tereny Ognia gdzieś na przełęcz albo jakiś wąwóz jednak zmienił zdanie.

[Niepozorny Kolec]

Jak tu można opisać najdziwniejszy zbieg okoliczności? Tak się złożyło że odbicie Sekretu Lasu uciekając od odpowiedzialności po tym co zrobiło, trafiło na kogoś kogo...chyba się nie spodziewało. Przynajmniej nie tutaj...nie teraz. A ten zbieg okoliczności akurat sprawił że niedaleko gdzie odbicie Sekretu wylądowało, znajdował się niewielki króliko-smok. Czy powinien się tu znajdować, nie do końca nawet potrafiąc się obronić przed nawet małymi drapieżnikami? Pewnie nie. Czy go tak naprawdę to obchodziło? Pewnie będzie jak stanie z takim oko w oko, ale na tą chwilę nie szczególnie. Być może robiło to z niego idiotę, a może było znakiem poważniejszego problemu...? Kto wie?
Niezależnie, niedaleko odbicia coś zaszeleściło w krzakach. Fazma akurat zwiedzał swobodnie tereny, jakby nigdy nic. Wiedział że pewnie Sekret Lasu, ani ktokolwiek komu jeszcze mogło na nim zależeć, nie poparłby plątania się po terenach w jego stanie i brakiem umiejętności kontrolowanego władania maddarą. Jedyne z czego korzystał to gęste otoczenie i jego mały rozmiar. Jedyne co mógł to zastygnąć niczym kamień i udawać że nie istnieje, licząc że nie zostanie zauważony. Pewnie też dlatego zamarł słysząc że jakieś stworzenie wylądowało w okolicy. Jednak w parę chwil do jego nosa dotarła znajoma woń. Arachan? Młody smok wyjrzał spośród zarośli, chowanie się nie miałoby i tak sensu, jego opiekun znał jego zapach i na pewno by go wyczuł. Poza tym był ciekawy co nagle sprowadziło czarodzieja tutaj.
– Arachan...? Co tu robisz? – Nastoletni smok zapytał ostrożnie, próbując wyczuć jak czy mu się dostanie po uszach, czy może mu się poszczęści. Jednak zaniepokojenie związane z tym szybko zostało zastąpione przez lekki szok, gdy Fazma dostrzegł w jakim stanie był Sekret Lasu. Zakrwawiona szczęka wydawała się złamana, części zębów brakowało. Fazma wyskoczył z krzaków, doskakując do zielonego smoka. – Rany! Od czego tak mocno oberwałeś? – W głosie Fazmy pojawił się cień autentycznego zmartwienia, może nawet autentycznej troski o kogoś innego, co było niezwykle rzadkie od dłuższego czasu. Czy coś stało się na arenie? Czy może był zmuszony uciekać przed jakimś naprawdę silnym drapieżnikiem? Czemu jednak tutaj?
– Chyba powinieneś wezwać uzdrowiciela...? – Powinni wezwać Akanth, Fazma był zdziwiony faktem że jego opiekun nie wezwał jej na miejsce gdzie był lub od razu nie ruszył do obozu. Sam jednak nie był w stanie tego zrobić...hm...może jednak chodzenie samotnie nie było najlepszym pomysłem w przypadku Fazmy...?

[Arachran]

Nie miał teraz ochoty zastanawiać się nad bólem, jak zemdleje to zemdleje mówi się trudno. Ocuci się sam prędzej czy później, nie miał ochoty zostać znowu dotkniętym przez uzdrowiciela. Kiedy ktoś odezwał się do niego imieniem smoka, którego był nędzną kopią, cały się spiął i nastroszył błony. To co zobaczył na pierwszy rzut oka zobaczył przypominało raczej łatwą przekąskę, niż porządnego smoka. Odruchowo drgnał chcąc go zaatakować, bo skoro był mniejszy i pachniał Ogniem to pewnie narobi problemów. Jednak równocześnie coś nim wstrząsnęło i powstrzymał się od jakiegokolwiek ruchu, poczuł jakby coś złapało go za głowę i szarpnęło tak mocno w tył że aż by się wywrócił gdyby stał i się ruszał. Dlaczego... nie chciał... Fazma? Ten smok wyraźnie był ważny dla Arachrana, czyżby odkrył jakąś swoją słabość, która była słabością tego drugiego? Wstał i podszedł powoli do Fazmy, komunikując się z nim mentalnie
– Hmmm... jakoś... nie czuję dobrze tego bólu... zdaje się, że już przywykłem do niego... Czekaj coś ci się tu zaplątało w futro
Powiedział i powoli ale nie ślamazarnie, wyciągnął prawe łaposkrzydło i wydłużonym kciukiem chciał dotknąć Fazmy za prawe ramię, żeby wyciągnąć z jego futra jakiegoś robala. Którego tam nie było. Może uda się w ten sposób podleczyć. Chociaż tyle "szkód" wyrobi.

[Niepozorny Kolec]

Fazma przez chwilę zastygł, widząc jak czarodziej się nastroszył. Nie do końca się tego spodziewał, no ale byli w dziczy, jego opiekun mógł spodziewać się jakiegoś drapieżnika, prawda? Gdy zielony smok się nieco zrelaksował, Fazma zdecydował by po prostu zignorować to. Króliczek lekko przekręcił głowę, przyglądając się samcowi. O dziwo ten nie wspomniał nawet nic o fakcie że Fazma nie powinien tu w zasadzie być sam. Nie wydawał się w ogóle zwrócić na to uwagę...
Fazma przez chwilę zastanowił się nad tym faktem, ale jedyne wytłumaczenie jakie mógł sobie wyobrazić to że Arachan może wpadł w lekki szok po dostaniu mocno w głowę i nie do końca wie co się dzieje dookoła. To by wytłumaczyło w sumie dziwaczne zachowanie. Chyba lepiej dla samego Fazmy, ale teraz nieco bardziej niepokoił się o stan swojego opiekuna.

Przywykł do bólu...? Fazma nie miał pojęcia jak to zinterpretować. Nie często widział by Arachan łaził po prostu ranny. Ale po fakcie nie często widział go w walkach, może rzeczywiście często się mocno ranił i po prostu tym razem Fazma miał okazję to zobaczyć?
– Na pewno dobrze się czujesz? – Młody samiec mruknął niepewnie. Przez chwilę próbował zebrać się i jakoś wysłać wiadomość do uzdrowicielki Ognia, ale jego maddara po prostu zawiodła. Nadal nie miał nad nią żadnej kontroli.
Tymczasem odbicie wyciągnęło w kierunku Fazmy skrzydło. Nastolatek skrzywił się lekko, jako że nie specjalnie lubił gdy ktoś traktował go jak jakieś pisklę. Nie próbował jednak uniknąć dotyku. Nie miał powodu by normalnie bać się dotyku Sekretu, a smok zdaniem Fazmy wydawał się...zdezorientowany...więc wolał być blisko.

[Narrator]

Konstrukt Katamu przebył niemałą drogę z tak dużą raną. Zostawiał za sobą krwawe ślady cieknące z jego brody, pomimo poruszania się drogą powietrzną. Nie był to tak wyraźny trop jakim mógłby być w przypadku spaceru, jednak gdyby ktoś próbował go szukać – miałby jakiś punkt zaczepienia.

Wylądował w dzikiej puszczy, a na spotkanie wyszedł mu nie kto inny, jak wychowanek pierwowzoru. Podobnie jak inne pisklaki, nie był świadomy zagrożenia jakie na niego czyhało. Zielone skrzydło sięgnęło różowego futra i próbowało je przeczesać w rzekomym geście pełnym uczucia. Nic bardziej mylnego! Fazma poczuł się odrobinę dziwnie, jak gdyby nagle chciało mu się spać. Młodzik zakołysał się, mrugnął parę razy by przepędzić to okropne uczucie, ale nagle... zniknęło! Samo Odbicie Arachrana runęło z hukiem na ziemię. Nie zdążyło się w pełni wyleczyć, tylko częściowo naprawiając szkody na szczęce. Lot przez taką odległość go wykończył i już lądując Konstrukt odczuł tego skutki, ale jeszcze przez kilka chwil był w stanie zachować przytomność. Niestety, nie był tak wytrzymały jak mógłby tego sobie życzyć... tylko co z tym zrobi sam Fazma?

Odbicie Sekretu – 1x średnia – zemdlał!

Informacje:
– Rzut na Wytrzymałość został wykonany ze względu na przemieszczenie się Katamu, a rana została obniżona o jeden poziom
– Jeżeli smoki w Dębie Samnar podejmą się próby tropienia/pogoni, Odbicie nie może się ocknąć dopóki nie uzyska pomocy uzdrowicielskiej

[Niepozorny Kolec]

Fazma lekko zmrużył oczy obserwując. Złamana szczęka wyglądała boleśnie, krew nadal kapała na ziemię. Na próbę kontaktu z Sekretem Lasu Fazma zastygł. Nie był szczególnie chętny na czułości, ale nie uważał że odpychanie teraz Sekretu było dobrym pomysłem. Z samcem wyraźnie było coś nie tak, chociaż Fazma nie miał pojęcia o co mogło chodzić, więc mógł jedynie podejrzewać osłabienie przez porządny cios w głowę i utratę krwi. Tak więc pozwolił by skrzydło czarodzieja przebiegło przez jego futro. W jednej chwili odczuł dziwne odczucie senności i zmęczenia. W tym także lekki przytłumiony ból głowy. – Mhmmm... – Fazma zamknął oczy, mrucząc z niezadowoleniem. Co się działo? Złapał jakąś chorobę? Nie mógł teraz położyć się i odpocząć, musieli wrócić do obozu.

Podczas gdy Fazma próbował pozbierać myśli, jego uwadze przeszło coś innego. Sekret Lasu zdawał się tracić przytomność i zaraz po chwili przewrócił się na ziemię. Fazma w szoku nawet nie zorientował się że dziwne uczucie zniknęło praktycznie natychmiastowo. Młody smok poderwał się na łapy, doskakując bliżej opiekuna.
– Arachan! Archan! Co się stało!? – Próbował przedniemi łapami nieco potrząsnąć zielonego smoka, mając nadzieję że uda mu się go dobudzić. Jednak nieskutecznie. No Świetnie...zemdlał. Różowy samiec rozejrzał się panicznie po otoczeniu, myśląc co robić z tą sytuacją.

Jednak akurat w tej chwili doszło do mentalnego połączenia, jako że ktoś próbował się z nim skontaktować. Szybko rozpoznał że była to wiadomość od przywódczyni. Na początku Fazma był zdezorientowany informacją o ataku na pisklęta, szybko jednak chłodny dreszcz przebiegł po jego grzbiecie. Dopiero po chwili zrozumiał co właściwie oznaczała ta wiadomość. I zaczął myśleć...dziwne zachowanie, poważne uszkodzenie szczęki, fakt że smok nie próbował użyć maddary by wezwać uzdrowiciela. Skąd przybył? Pisklaki były w obozie, prawda?
Z drugiej jednak strony Faźmie było ciężko w to uwierzyć. Nigdy raczej nie uwierzyłby że Arachan był zdolny do skrzywdzenia bezbronnych piskląt bez żadnego dowodu na to. To mogło być w sumie jakieś nieporozumienie i rzeczywiście był to żywiołak...

Niezależnie jednak, nie powinien raczej tak siedzieć przy nieprzytomnym opiekunie. Oboje byli potencjalnie wystawieni na niebezpieczeństwo jeżeli tu zostaną. Po chwili wahania, Fazma oddalił się od ciała, biegnąc pomiędzy drzewami. – Jest tu ktokolwiek!? Halo! – Miał nadzieję że natknie się na jakiegoś członka stada. Lub kogokolwiek kto mógłby dać Mir wiadomość by tutaj przyleciała. Szukał wzrokiem jakiejkolwiek znajomej sylwetki, jak i nasłuchiwał oczekując głosu smoków. Nie panikuj, po prostu nie panikuj.

[Narrator]

Zrozpaczony młodzik nie był już pisklęciem, ale zdecydowanie się tak poczuł ze swoim niedużym przeszkoleniem. Jak słusznie zauważył – nie był w stanie nawet wezwać pomocy, choć dotarła do niego mentalna wiadomość przywódczyni.

Fazma zaczął biec przed siebie i nawoływać o pomoc. Nie miał takiej siły płuc jaką mógłby mieć, żeby jego głos poniósł się aż do świątyni, jednak jeżeli ktokolwiek był w pobliżu – zdecydowanie usłyszy z oddali zrozpaczone "halo!".

Odbicie Sekretu – 1x średnia – zemdlał!

Każdy ma 24h na swój odpis, jeśli ktoś potrzebuje więcej czasu może poprosić o przedłużenie.

Informacja:
– Smoki w wątkach Dzikiej Puszczy mogą usłyszeć nawoływanie Fazmy ; ostatni post uczestników może być nie dalej niż sprzed 2 tygodni (nie dotyczy Świątyni, krzyk nie poniósł się na tyle daleko) ; Chętni mogą przejść z innego tematu od razu tutaj, ale w pierwszym poście mają normalną turę przybycia, bez akcji mechanicznej + muszą zawrzeć link do tematu z którego idą
 
– Mir Płomieni, Wzburzone Cienie i Jesienny Liść dotrą tu za 1 turę (ale w poście przybywającym nie mają akcji mechanicznych)

[Strażnik]

Jeszcze chwilę oglądał się za Veir, żeby w razie czego ruszyli równym tempem. Jeśli zdecydowałaby się dołączyć, prawdopodobnie byłaby tuż za którymś z drzew, które Strażnik wyminął, nim w końcu nie dostrzegł biegnącego różowego smoka. Przed czymkolwiek uciekał, lub kogokolwiek szukał, prorok nie był w stanie dostrzec teraz źródła jego popłochu. Po krótkim namyśle zdał sobie sprawę, że przecież kojarzył go z Ognistej ceremonii.
– Hej – powiedział głośno, bo krzyczeć nie lubił, choć tyle powinno wystarczyć by ściągnąć na siebie uwagę smoka. Nie musiał zresztą wkładać wielkiego wysiłku, by jego głos niósł się wyraźnie po otoczeniu.
– Co się stało?– Mała była szansa, że na wspólnych gonił za młodym jakiś drapieżnik, ale biorąc pod uwagę jaką dobrocią tryskały tutejsze smoki, nie czuł się tym w żaden sposób pocieszony. Pozostał zatem w gotowości, w razie czego nasłuchując, czy za Ognistym, nie toczył się żaden nieszczęśliwy furiat. Sam, na szczególnie przyjaznego nie wyglądał, mimo ostrożnej postawy, ale o ile różowy zwracał dość uwagi na otoczenie, powinien pamiętać brązowego smoka siedzącego przy boku Mir.

[Niepozorny Kolec]

Być może miał szczęście że ktoś był w pobliżu. Przez jakiś czas biegł, nie widząc nikogo. Był w panice i mógł jedynie nawoływać i liczyć że ktokolwiek usłyszy. Jednak po jakimś czasie coś młodemu rzuciło się w oczy. Jasno odznaczające się na tle otoczenia obręcze proroka, bez których możliwe że Fazma w ogóle by go przeoczył. Różowy smok postawił uszy, czując odrobinę ulgi że kogoś znalazł. Nie był do końca pewien kim był dziwny brązowy samiec, ale był pewny że na pewno kiedyś go już widział. Na ceremoniach może? Nie miał jednak na sobie zapachu Ognia...ani jakiegokolwiek innego stada szczerze mówiąc. Być może prorok...Fazma słyszał kiedyś że istniał taki smok. Nie było raczej czasu zastanawiać się pół dnia nad jego rolą. Nie miał w tej chwili żądnej lepszej możliwości niż zapytać o pomoc. Nie zauważył też jak na razie nikogo innego, jeżeli Ołtarz Cieni tu była, musiała być poza zasięgiem jego wzroku.

– Rany! Dobrze że kogoś znalazłem! – Kilkoma susami Fazma zbliżył się do Strażnika. Na pewno widział go kiedyś, więc smok musiał znać przywódczynię Ognia. Czy zechce pomóc? Nie miał pojęcia, szczerze mówiąc. Jednak to najlepsze co mógł zrobić.
– Proszę. Mógłbyś zawiadomić Mir Płomieni by tu przyleciała? Sam nie mogę tego zrobić, a to coś bardzo ważnego! – Jeżeli doszło do jakiegoś nieporozumienia, to Mir i tak zapewne powinna wiedzieć co się działo, skoro i tak poszukiwali Arachana. – Czarodziej Ognia jest ranny i stracił przytomność niedaleko stąd... – To chyba tyle ile mógł powiedzieć na szybko. Nie chciał pozostawać w tym miejscu zbyt długo, zostawiając Sekret samemu. Chociaż także nie dałby rady sam nic zrobić. Nie wiedział czy smok zaangażowałby się na tyle by za nim pójść do Sekretu lub czy w ogóle mógł mu ufać. Jednak próbował po prostu robić co mógł.

[Strażnik]

Słysząc słowo "ranny", z ledwością powstrzymał zirytowane westchnięcie do samego siebie. Nie mógł być na tyle wszechstronny by z jednej strony dobrze parać się walką a z drugiej uzdrowicielstwem, ale żałował, że nigdy nie zdołał dokończyć nauki rozpoczętej z Szarym. Jaki był z niego użytek, jeśli będąc na miejscu, nie mógł przydać się w żaden konkretny sposób?
– Gdzie on jest? – zapytał, próbując pojąć co ranny czarodziej robił poza terenami swojego stada, czy samą areną. Zaatakowano go tutaj, uciekał od innych Ognistych, czy po prostu zlekceważył rany ze zwyczajnego pojedynku i padł w trakcie drogi powrotnej do domu? Zapewne dowie się za chwilę. Jeśli młody zdecydowałby się robić za przewodnika, podążyłby za nim, co zasugerował zresztą mową ciała i wystawieniem jednej z łap do podjęcia kroku. Zapewne mógłby go wytropić bez większego problemu, gdyby się zaangażował, ale nie było potrzeby, by teraz ignorować wiedzę młodego. Gdyby chciał czekać, czekaliby obaj, jeśli iść, wtedy szli.
– Zaraz się do niej odezwę – zapewnił stanowczo, choć pierw chciał lepiej zorientować się w sytuacji.
– Wiesz co takiego mu się przytrafiło, czy po prostu się na niego natknąłeś? – dopytał, w ewentualnej drodze do wspomnianego smoka.
W międzyczasie wspomniał Mir o lokalizacji i fakcie że od różowego Ognistego dowiedział się o zemdlonym czarodzieju, który może potrzebować pomocy.

[Narrator]

Podczas gdy Fazma rozmawiał z prorokiem będąc nieco oddalonym od nieprzytomnego Sekretu Lasu, trójka Ognistych dotarła już na miejsce. Tropienie lecącego uciekiniera było niezwykle trudne, ale nawet te najdrobniejsze krople srebrzystej cieczy pozostawione na źdźbłach traw nie umknęły spostrzegawczej łowczyni. W końcu zauważyli nieprzytomną wywernę leżącą między drzewami. W powietrzu unosił się bardzo świeży i intensywny zapach młodego Fazmy. Jak ktoś nadstawił uszu to możliwe, że słyszał jakieś głosy w pobliżu – ale nie dało rady zrozumieć tego, jakie dokładnie padały słowa.

Jednocześnie cała trójka Ognistych zauważyła, że ciało nieprzytomnego czarodzieja zaczęło się nieznacznie poruszać. Chyba odzyskiwał powoli przytomność – najwidoczniej wędrówka do tego miejsca zajęła im dłużej, niż mogliby się spodziewać. Ewentualnie to tylko spazmy mięśniowe. Trudno było im to ocenić z tej odległości.

Odbicie Sekretu – 1x średnia – zemdlał!

Każdy ma 24h na swój odpis, jeśli ktoś potrzebuje więcej czasu może poprosić o przedłużenie.

Informacja:
– Mir Płomieni, Wzburzone Cienie i Jesienny Liść dotarli na miejsce, mogą napisać post fabularny (ale nie mają akcji mechanicznych)
 
– Odbicie Sekretu Lasu się wybudzi w następnej turze

[Wzburzone Cienie]

Gdy dotarli na miejsce zauważył, że... Czarodziej zemdlał, ale oczywiście że nie mógł być sam. Zebrało się tu całe dwuosobowe grono gapiów. Łowca odsłonił górną wargę i warknął cicho, jednakże nic nie zrobił. W tym momencie cieszył się, że to nie on jest przywódcą, tylko Mir, do której należało podjęcie decyzji, co zrobić z czarodziejem. No właśnie, co? Ciężki wciąż nie mógł do końca uwierzyć, że wyverna mogłaby skrzywdzić kogoś z rodziny, obstawiał, że to raczej jedno wielkie nieporozumienie. Wlepił pytające spojrzenie w Mir.

[Jesienny Liść]

Wkrótce po parze łowców, do których należało tropienie Sekretu na miejsce przybyła i Jesmera. W międzyczasie wylądowała i szła, mając uwagę na teren wokół, gdy Mir i Kugane pilnowali śladów. Ktoś tu już był, czuła w powietrzu zapachy które pamiętała z ceremonii, jeden z nich chyba należał do Fazmy. To odkrycie w duchu ją ucieszyło, miała dobre wspomnienia z różowym, jeszcze z dzieciństwa. Szkoda że teraz nie utrzymywali większego kontaktu. Przycupneła, obserwując główny obiekt zainteresowania zebrania, czyli Arachrana. To na pewno był on? Ciekawiły ją motywy jakimi się kierował, niezależnie od ich słuszności czy moralności. Głos jednak zostawiła przywódczyni, gotowa do zareagowania siłą, gdyby Sekret zdecydował sie na przykład na atak zamiast na wyjaśnienie sytuacji.

[Wędrowny Świergot]

Odetchnęła z ulgą kiedy udało się jej utrzymać trop. Wtedy też i dotarła do niej Jesienna, którą międzyczasie poprosiła żeby została z nimi. Jej pomoc może się rzecz jasna przydać, jeżeli będą mieć starcie z niebezpieczeństwem. Tak wyszło że dotarli w końcu do dzikiej puszczy, Naeda puściła się pędem żeby dotrzeć tam do tego miejsca. Nie chciała dopuścić, żeby sprawca przypadkiem uciekł. Nie, kiedy miała go tak blisko. W tym czasie dotarła do niej wiadomość mentalna od Strażnika... Westchnęła, z jednej strony nie chciała żeby mieszała się w to osoba nie związana z tą sytuacją, ale teraz było to nie ważne.
Międzyczasie, Naeda wysłała wiadomość mentalna dla Impresji Niebytu, chcąc by poinformowała ją o stanie piskląt.
Wyłoniła się, i wyszła przed swoją grupkę towarzyszących smoków. Widać było po jej ruchach i wyglądzie, że była zdenerwowana, a widok zemdlałego Sekretu mocno ją zirytował.
– Witaj Strażniku, Fazmo. Niestety od razu was poinformuję, ale wydaje mi się że to może nie być Sekret Lasu. – Naeda rzekła, podchodząc do cielska. Wpierw co zrobiła, to rozchyliła mu wargi swoim pazurem, sprawdzając jego szczękę, i z tego co mogła zauważyć, wciąż krwawił na srebrno. Brakowało mu równie kilku zębów. To potwierdzało ją w przekonaniu, że coś tu jest mocno nie tak.
– Ktoś zaatakował dwójkę piskląt. Moją córkę, jak i młode, bardzo małe pisklę. Wzburzone Cienie dostał od niego wiadomość mentalną, którą przekazał mi, że ponoć zaatakował je żywiołak. Moja córka miała rozcięty brzuch, a to drugie pisklę, miało coś nie tak z gardłem, nie przyglądałam się dobrze bo lecieli w strone obozowiska w jakiejś dziwnej magicznej bańce – Wytłumaczyła, patrząc się tu na Strażnika. On może lepiej zna się na takich rzeczach, wiec może wie o co w tym chodzi?
– A teraz, znalazłam jego zębiska, na miejscu zdarzenia, całe pokryte srebrną cieczą. Cokolwiek to jest, jest niebezpieczne, i chciałabym się go pozbyć zanim narobi więcej szkód. – rzekła do nich. Podkreślając to, Naeda w tym momencie przełożyła łapę, kładąc ją na szyi zemdlałego klona. Jeżeli przebudzi się, nie chciałaby, żeby miał możliwość zerwania się i ucieczki. Nie po tym wszystkim co zrobił.

[Niepozorny Kolec]

Fazma nie odpowiedział Strażnikowi na pytanie. Po prostu ruszył susami, starając się wrócić do Sekretu Lasu. Nie powinno być to trudne, smok był nieprzytomny i ranny. Nawet Fazma z swoim małym doświadczeniem w śledzeniu mógłby go teraz znaleźć.
– Oberwał od kogoś lub czegoś dość mocno w głowę. Brakuje części zębów, szczęka może być złamana i zachowywał się dość dziwnie zanim zemdlał. – Fazma dał radę odpowiedzieć łapiąc głębokie oddechy. Nie pozostało już jednak wiele, bo już za kilkoma kolejnymi drzewami pojawił się im widok ciała nieprzytomnego smoka. Dodatkowo, okazało się że posiłki już przybyły.

Na miejscu akurat wylądowali Wzburzone Cienie i Jesienny Liść, lądując przy ciele Sekretu.
– Oh, już ktoś jest! – Młody samiec wypowiedział z lekką ulgą. – Oh, cześć Jesmero. – Niedługo potem na ziemi wyglądowała także i sama przywódczyni Ognia we własnej osobie. Różowy młodzik spróbował zbliżyć się kilka kroków do nieprzytomnego, wyraźnie zaniepokojony.
Zastygł jednak na słowa Miru Płomieni. Wiedział że Sekret Lasu był podejrzewany o zranienie dwójki piskląt. Wiadomość do niego w końcu dotarła. Ale zarazem miał nadzieję że to była jedynie kwestia nieporozumienia i samiec próował ich bronić, czy coś podobnego. Po prostu nie mógł sobie wyobrazić by Arachan rzeczywiście był w stanie coś takiego zrobić. Nowa informacja na temat tego że mógł to nie być w rzeczywistości Sekret Lasu by w sumie wyjaśniała także sytuację, ale tylko w kwestii samego ataku. A pozostawiało to o wiele więcej pytać.
– Przepraszam, co? – Samiec zapytał zdezorientowany, przechylając głowę. – To w takim razie kto...lub co to jest? Wygląda jak Arachan... – Różowy samiec ostrożnie podszedł kilka kroków bliżej i wtedy dopiero dostrzegł srebrną ciecz. – Co to jest? – Zapytał cicho, chociaż ciężko powiedzieć czy rzeczywiście te pytanie było kierowane do kogokolwiek. Czy był to dowód? Nie był uzdrowicielem, nie miał wystarczająco wiedzy by określić czym mogła być. Czy jednak wystarczyłoby to żeby go przekonać. Fazma miał dość organiczone zaufanie do kogokolwiek i w tym momencie kompletnie nie wiedział co zrobić. Co jeżeli stado wybrało ich na cel. Nie miał wiele smoków poza nim i wizja utraty opiekuna go przerażała.

Jednak coś przyszło mu do głowy. Chciał dowodu i był sposób by mógł go dostać Jeżeli Arachan przed nim był fałszywy, to znaczyło że prawdziwy Archan nadal gdzieś był, pewnie na terenach stada.
– Myślę że można to sprawdzić. Chcę mieć pewność. Niech ktoś wyślę wiadomość do Arachana póki ten jest nieprzytomny, by mi jakkolwiek odpowiedział. Jeżeli odpowie, wszystko się potwierdzi... Fazma rozstawił łapy lekko, zerkając na Mir nieufnie. Było to coś łatwego do zrobienia, prawda? Jeżeli mówiła prawdę, powinna zrobić to bez problemu.

[Ołtarz Wyniesionych]

Zjawiła się i ona. Nieco spóźniona, ale zjawiła się. Kiwnęła łbem wszystkich tutaj obecnym, z wyjątkiem Strażnika. Zajęła miejsce obok niego, gdyż przyleciała tutaj z nim. Tylko zgubiła się gdzieś po drodze. Albo... po prostu wolno leciała. Albo Strażnik był dwukrotnie nagradzanym mistrzem wyścigów lotnych Wolnych Stad.
– Witajcie. Jak mniemam – Mir Płomieni, przywódczyni Ognia. Jestem Ołtarz Cieni. Przewodzę Pladze. – Przedstawiła się, ostatnie słowa kierując do wszystkich, na moment na każdym skupiając swój wzrok. Ponownie, oprócz Strażnika. Już się witali, już znał jej imię. – Uprzedzając pytania – przybyłam tutaj z Prorokiem. Naszą rozmowę przerwał krzyk. – Powiedziała. Słyszała większość słów reszty, a przynajmniej wszystkie ostatnie słowa Miru. Veir miała kilka spekulacji. Swój "strzał" bazowała głównie na przekazie mentalnym od Ziemi Przodków.
– Odbicie Katamu. Stawiam, że to ono. Kilka nadal kręci się po naszych terenach, według informacji od Ziemi Przodków – można poznać je po podaniu komuś jedzenia. Odbicia nie trawią pożywienia i od razu je wypluwają. Proponuję każdemu w stadzie zapobiegawczo podać mały skrawek mięsa, bądź owoców, by upewnić się, że mamy do czynienia z prawdziwym smokiem. Oczywiście sprawcą może okazać się każdy, ale najbardziej prawdopodobne jest odbicie Katamu. – Powiedziała. To potwierdzona informacja... usłyszała to również od swojego informatora-baranka. Miała nadzieję, że nie wbiła tutaj z informacją, którą znali już wszyscy, ale dołączyła nieco później.

[Strażnik]

Ah. Odbicie.
Mógł się spodziewać, że jeżeli pozwoli sobie poczekać z przekazaniem informacji od Naranlei w trybie natychmiastowym, wszystko wyniknie mu się z łap. Mieli szczęście, że zdążyli złapać to stworzenie nim wyrządziło więcej szkód, nawet jeśli zranionych piskląt nie dało się nazwać niczym. Krótkie ukłucie zawodu samym sobą zastąpił uważniejszą analizą samego zdarzenia.
Skoro mieli doczynienia z odbiciem, po Wolnych chodziło już tylko jedno, o którym nie wiedział.
Przywódczyni i pozostałym krótko skinął łbem. Miał nadzieję, że obecność Veir nie przyczyni się do żadnego konfliktu, choć to od Miru zależało czy pozwoli jej zostać.
Sprawy dotyczące kopii mogły być zresztą problemami każdego, więc nie były to tak samo prywatne sprawy, jak chociażby zdrada. O ile, no właśnie, Sekret o swoim odbiciu nie wiedział.
Bańka lecąca do obozowiska, jeśli nie byłaby dziełem smoka, mogła wynikać z opieki boga lub Naqimii, choć o ewentualnych interwencjach duszka wiedział tylko z kronik. Mir nie wydawała się szczególnie zmartwiona istotą ów bańki, skoro zdecydowała się pokierować tutaj, zamiast samodzielnie zadbać o los córki. Logika podpowiadała, że ktoś inny w Ogniu już się tym zajął a młode były mniej lub bardziej bezpieczne. To albo wyjątkowo dobrze chowała zmartwienie. Nie znał jej na tyle by potrafić to stwierdzić, ale skoro Mir nie wiedziała nic o twórcy osłony, Naqimia wydawała się jedyną pasującą opcją. W końcu jeśli duchy mogłyby bez konsekwencji porywać młode żeby je zabijać, smoki miałyby o tym już jakieś pojęcie.
–Naqimia dogląda młodych smoków. Skoro zdołał je zranić, zapewne to ona się nimi zajęła. Być może to również ona, jeśli okaże się, że żywiołak był jedynie wymówką, zdołała go w ten sposób uszkodzić – W końcu atak ducha był nieco trudniejszy do udowodnienia niż zbłądzony żywiołak, którego żadne boskie czy nie-boskie ustalenia nie interesowały.
Wyjaśnienia Veir podsumował skinieniem łba, nawet jeśli nie miał pewności względem części dotyczącej pożywienia. Z drugiej strony jeśli wiedza rzeczywiście pochodziła od Sekcji, powinien przynajmniej uwzględnić szansę iż to prawda.
Dziwnie czuł się stojąc tuż obok przewodniczki w roli towarzysza, jakby zyskał nagle wyróżnienie, którego nadejścia nie miał powodu wyczekiwać. Była to oczywiście drobna rzecz, zwłaszcza że zwyczajnie jego kojarzyła bardziej niż kogokolwiek z zebranych. Niepotrzebnie sie nakręcał.
Kontynuował równie spokojnie, z naturalną dla siebie surowością co zazwyczaj.
– Od niedawna wiem od Naranlei iż po Wspólnych wędrują trzy odbicia. Jeśli Sekret Lasu miałby być jednym z nich, pozostaje tylko jedno, którego tożsamość jest jeszcze nieznana – Nie była to informacja, której teraz desperacko potrzebowali, choć mogła uspokoić ich, jeśli spodziewali się większej katastrofy.
O samym odkryciu kopii nie myślał zbyt wiele. Srebrna ciecz i nie pasujące do niczego zachowanie wydawały się zdradzać ją ponad wszelką wątpliwość, ale pozostało jeszcze ustalić parę innych szczegółów.
Byłoby zabawnie gdyby mimo wszystko, była to pierwotna wersja, którą odbicie wrabiało, lub sytuacja była bardziej skomplikowana, niż zdecydowali się zakładać. Może to któryś z bogów znów testował ich inteligencję i podrzucił drobne, mylące dowody żeby się z nimi zabawić.
Koniec końców najlepiej będzie, jeśli wszystkiego dowiedzą się z jego pyska, a nie samych poszlak.

[Narrator]

Ping tury

Odbicie Sekretu – 1x średnia – budzi się!

Każdy ma 48h na swój odpis, jeśli ktoś potrzebuje więcej czasu może poprosić o przedłużenie.

Informacja:
– Odbicie Sekretu Lasu się wubudza, ale nie może wykonać w tej turze akcji mechanicznych