Prastare Drzewo

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smutek po jednej z wielu Mi, szybko zanikł gdy przed jego łbem zawisł w powietrzu śliczny ptaszek. Nie ruszał się przez chwilę, jak by bojąc się spłoszyć niewielkie zwierzątko, w końcu jedno powolutku uniósł jedną rękę, by ten mógł na niej przysiąść.

– Mogę odłożyć go na miejsce. – stwierdził krótko, gdy ta poruszyła łapą w trawie.
Przymrużył na moment ślepia, gdy niedokończone zdanie zawisło w eterze. No jaki? Momentalnie we łbie przeleciały wszelkie wyzwiska jakie usłyszał w swoim życiu, męcząco długim życiu.
– Nikt się taki nie wykluwa.

Znał te grę, może nie dokładnie w takiej formie, ale jednak. Brakowało jedynie palącego w gardło trunku i krzywego patyka, by zyskać obraz jednej z rozmów z Szarą Rzeczywistością.
– Tylko tych, względem których padły podejrzenia o złe traktowanie. – nie było to już tak neutralne, trafiła w drażliwy temat, nie oderwał jednak kwiatu, ciekaw jak daleko gotowa będzie się posunąć.
– Co możesz powiedzieć o swojej rodzinie?

[Odłamek Raju]

Edel się zawahał i zerkał co rusz na smoczycę. Nie zauważył jednak u niej żadnych oznak niepokoju, więc nieco pewniej wylądował na palcu wskazującym leszego. Przynajmniej nie będąc w locie nie produkował takich dźwięków swoimi skrzydełkami.

Pokręciła głową. Nie przeszkadzał jej brak wianka. Właściwie była zaskoczona, że samiec podjął tę niewinną zabawę i nie spalił jej wysiłku – dosłownie. Kiedy jednak rozbrzmiała odpowiedź rozmówcy, przez pysk Erlyn przeszło kilka emocji od zaskoczenia skończywszy na smutku.
– Przepraszam – rzuciła szczerze – widziałam już jak więź ze smokiem o podobnym nastroju wpływa na kompanów. To nie może być dla nich przyjemne – ostatnie bąknęła mniej wyraźnie pod nosem.

Zmarszczyła lekko nos zapytana o rodzinę. Którą miał na myśli? Każdy wiedział, że w tych stronach były dwie. Ta z krwi i po prostu stado. Pewnie chodziło mu o tę pierwszą.
– Pewnie powinnam powiedzieć, że jest okropna bo mnie zostawili. Wszyscy poza dziadkiem. – Podrapała się zakłopotana za uchem. Jeśli chciała liczyć na jego szczerość to sama musiała nie odpowiadać równoważnikami zdań. – Nie znałam ich. Nigdy nie s-spotkałam ani mamy ani taty. Jedynie brata, ale i on zniknął. – Przez moment była skonsternowana, prawie nostalgiczna, ale szybko jej minęło. Trudno tęsknić za tym czego się nie miało.

Ale teraz jej kolej!
– Nie czujesz się samotny? – przekrzywiła głowę i posłała mu lekki uśmiech.

[Maros]

Gdyby leszy musiał oddychać, byłby to moment w którym wstrzymał by oddech i zamarł w bezruchu. Ptaszyna przysiadła na jego palcu, a on wydawał się być w siódmym niebie. Czy może raczej puszczy? Wolną ręką, ostrożnie spróbował by pogładzić drobne ciałko na wysokości klatki piersiowej, dodając cichutko.
– Chcesz się nazywać Mi?
Jak widać, każdy z jego tymczasowych podopiecznych, otrzymywał takie imię.

– To działa w dwie strony, ja też odczuwam ich złość, strach, smutek. Ze swojej strony staram się to ograniczać, czasem jednak nie idzie w porę tego zatrzymać. – wyjaśnił, może nieco usprawiedliwiając się przez wcześniejszymi zarzutami, nie tyle co przed nią, a samym sobą.

Jak widać w nieco inny sposób definiowali to słowo, tu na szczęście jej domysł był prawidłowy.
– Rozumiem. – poniekąd potwierdziła jego dawne podejrzenia, o ile o Pestce wiedział, tak odnośnie Dziedzictwa mógł snuć jedynie domysły. Równie dobre, mógł nie wyściubiać nosa poza granice terenów stadnych Plagi. Ciekawe dlaczego odszedł, czy nie był tutaj w lepszej sytuacji będą potomkiem Boga?

Nie odwzajemnił uśmiechu, jaki pojawił się po następnym pytaniu. Zerknął na moment na Emisa, który zamruczał zadowolony z drobnej pieszczoty.
– Idzie do tego przywyknąć, często i tak opuszczam wasze tereny i poznaje te, znajdujące się naokoło. – lepsze to, niż siedzenie na zadzie. Swoją drogą, będzie musiał wyciągnąć Fiaina na jakąś wyprawę, musiał z nim pogadać.

– Dlaczego uzdrowiciel?

[Odłamek Raju]

Poruszyła uchem kiedy usłyszała jak Erys próbuje nazwać na nowo jej kompana. Koliber przekrzywił tylko główkę. Nie był aż tak rozumny jak reszta kompanów. Więź z nim była równie delikatna co sam ptaszek.
– Nazywa się Edel. – Powiadomiła leszego uprzejmym tonem, praktycznie śpiewającym. Zielone piórka drobnej istoty zafalowały kiedy rozbrzmiało jego imię. Lekko się napuszył pokazując swój brzuszek. Spodobała mu się ta pieszczota.

Odwróciła się znów przodem do samca. Wokół palców owijała pokłosia traw, ale bez wyrywania ich z ziemi. Zastanowiła się przez moment. Więc Maros miał równie skomplikowaną historię co każdy inny smok, jednak nie chciał tego za bardzo po sobie pokazywać. Nigdy nie rozumiała idei duszenia w sobie emocji. Dusiła się ilekroć próbowała, okropne uczucie.
– Mm – zamyśliła się – kiedyś myślałam o byciu łowcą. Ale w Pladze są traktowani jak wojownicy. Tak jakby. – Podrapała się po karku w zakłopotaniu. – W-wychowywała mnie też uzdrowicielka, która wolała przeprowadzać e-eksperymenty niż chodzić na wyprawy. Ziół ubywało, a nie przybywało. Jakoś tak... wyszło? – wzruszyła ramionami. Podobała się jej ta fucha, więc nie mogła na nią narzekać.

Jej kolej!
– Wędrujesz sam, prawda? – podchwyciła z jego poprzedniej odpowiedzi. – Nie boisz się, że ktoś zrobi ci krzywdę? Ja nie chciałam opuszczać granic Wolnych Stad, ale dziadek poszedł ze mną i przestałam się tak bać. – Uśmiechnęła się pod nosem na samo wspomnienie.

[Maros]

Erys w milczeniu patrzył na kolibra, starając się jak najlepiej zapamiętać podane imię.
– Edel, ładnie. – stwierdził w końcu, z zadowoleniem obserwując reakcję na gładzenie piórek. Nie przestawał, czerpiąc z tego tyle samo radości, co sam głaskany. Pilnował jednak, by omyłkowo nie zrobić mu krzywdy, w końcu był tak bardzo mały.

Nie lubił mówić o sobie w szczegółach, póki co pytania smoczycy nie przeszkadzały mu tak bardzo. Zapewne do czasu.
– Czyli bardziej z obowiązku, obawy o przyszłość stada. – powód jak najbardziej logiczny, brak uzdrowiciela mógł spowodować niemałe problemy. O wszystko musieli by prosić innych.
– Eksperymenty? – tym razem pojawiła się nutka ciekawości. Słyszał o niejednych wyczynach czarodziei lub istot potrafiących leczyć. Czarownice również nieraz podejmowały się ich, niekoniecznie niosących za sobą pozytywne skutki. Do teraz pamiętał tamte klatki ze zwierzętami i czarownice testująca na nich swoje wywary, nawet ten będący lekarstwem dla własnej uczennicy.

Kolejny raz skinął łbem, przytakując.
– Bywały takie chwile, jednak jak dotąd udawało mi się wybrnąć z takich sytuacji. Nie zawsze w jednym kawałku, ale jednak. – zwłaszcza gdy musiał radzić sobie z dwónogami, strasznie irytujące istoty. Do tego te ich drewniane ustrojstwa, którymi musieli nadrabiać słabość ciała.
– Z czasem poznaje się jednak sprzymierzeńców, spokojne ostoje gdzie nikt nie spróbuje wbić Ci noża w grzbiet, lub wgryźć się w gardło. – sam również nie był taki bezbronny, jedynie słabszy.
– Czyli wasi Bogowie, ruszają się poza świątynie. – temat sam w sobie wydawał się interesujący, zakrawał jednak o umowę z Fiainem, na co nie miał teraz siły.

– Jakie istoty zdołałaś poznać? Poza ludźmi, tych wszędzie pełno.

[Odłamek Raju]

Edel dziobnął delikatnie drewniany palec, sprawdzając czy był jadalny. Jak na takie małe istoty kolibry jadały zadziwiająco wiele. Ale nasycenie ptaszka było trudne – jadł głównie nektar, przygotowanie ich było męczące.

– Albo braku a-alternatyw – uzupełniła jego wypowiedź. Tak po prawdzie nie widziała siebie na piastunie, mieli za mało piskląt w stadzie, a do tego Plaga pozwalała tylko na jednego. Metodą eliminacji został jej tylko uzdrowiciel. Ostatecznie dobrze na tym wyborze wyszła. Co do eksperymentów, wyszczerzyła się lekko. – Ah-ah! Teraz moja kolej na pytanie. – Przypomniała mu. Nie wyciśnie z niej tylu informacji na raz.

Spoglądała na niego bardziej smutno niż dotychczas. Nikomu nie życzyła losu samotnika żyjącego w stadzie. Doskonale wiedziała jakie to uczucie. Miała wsparcie Plagi, tak, ale czy ich miłość i lojalność niepowiązaną z kodeksem? Czy gdyby nie zasady to skoczyliby za nią w ogień? Wątpliwe...
– Oh, cóż – machnęła lekko łapą – z tego co wiem to był jedyny taki przypadek. Idziemy n-niedługo jeszcze ra— – chwila. Głos ugrzązł jej w gardle a z tego wszystkiego albo nie usłyszała pytania samca, albo była w zbytnim szoku. Spięła się, co od razu wyczuł odpoczywający nieopodal Eisern. Demon podniósł rogaty łeb, zaś stalowe ślepia wbił w sylwetkę uzdrowiciela. Warknął cicho. – Ja... ja nic nie powiedziałam o bogach... – zauważyła ostrożnie. Gdyby była odważniejsza to pewnie wstała i cofnęłaby się o kilka kroków.

To nie tak, że Erlyn trzymała to w szczególnej tajemnicy. Zapytana prawdopodobnie udzieliłaby odpowiedzi. Jednak nawet w Pladze wiedziały o tym tylko trzy osoby (cztery, ale o Frar nie miała pojęcia). Synthier zaręczał, że wiedziała o tym tylko jej mama. Była jeszcze Kwintesencja Chaosu, ale jej od dawna nie było w tych stronach. Skąd więc Maros wiedział...? Skuliła uszy w przerażeniu.

[Maros]

Palec znieruchomiał, zaś łeb leszego przechylił się nieznacznie na lewo. Nie wiedział o co chodzi. Próba ataku, nie podobało mu się już?

W sumie nie zastanawiał się, jaką sam obrał by rangę gdyby nie musiał trzymać się założeń, jakie powstały przy zmianie. Nadal ciągnęło go do walki, do aren, ciągłego testowania samego siebie. Z drugiej strony, ich intensywność stawała się w końcu męcząca, a chęć podejmowania ryzyka zaczynała wpływać na innych i tworzyć problemy.
Uzdrowiciel miał go od tego odsunąć, poniekąd tak się stało. Tylko ile będzie tak zbierać zioła i okazjonalnie kogoś leczyć?
– Dobrze, cóż nie udało mi się zyskać dwóch naraz. – delikatny uśmiech wkradł się na pysk, co nie umknęło uwadze leszego.

~ Widzisz, jest miła.

~ I co w związku z tym? ~ obrócił łeb na leszego, jednocześnie posyłając mu pytające spojrzenie. Odpowiedzi jednak nie dostał.

Widząc wyraz jej pyska, zirytował się. Nie chciał czyjejś litości, nie potrzebował jej. Nic jednak po sobie nie pokazał.
Na reakcje demona, odpowiedział Emis, przeciągłym sykiem i odsłonięciem zębów. Przeniósł łapę na jego głowę, by wznowić drapanie.
– No już, już... – mruknął do niego, co nieco załagodziło napięcie. Przyjrzał się Erlyn, po czym westchnął cicho.
– Czego się boisz? Nie uważasz, że jest to historia, którą smoki chętnie przekazywały by między sobą? Wnuczka Boga Wojny. – wyjaśnił spokojnie, powinna domyślić się w jaki sposób pozyskał te wiedzę.
– Lubię poznawać takie opowieści.

[Odłamek Raju]

Edel znieruchomiał i obrócił główkę w kierunku zestresowanej smoczycy. Eisern natomiast nie poczuł się zrażony reakcją tygrysa. Krokodyl tylko cicho zasyczał – gdzieś tam z krzaków, nawet nie było go widać. Leniwy gad.

Trawiła jego spokój i słowa. Opowieści, tak? Tylko tym teraz była? Mocniej wtuliła uszy w czaszkę.
– To nie jest wiedza p-powszechna – odpowiedziała ostrożnie. Był jednak ze Stada Księżyca, więc odpowiedź narzucała się sama. Nie mogła podejrzewać też matki, odeszła niedługo po narodzinach Erlyn, a Maros był tu stosunkowo nowy. Inaczej byłby znaną osobistością mając taki wiek na karku. – K-Kwintesencja Ch-chaosu. – Skwitowała po chwili. – To ona ci p-powiedziała. – Zagryzła dolną wargę. – Kto... kto jeszcze wie? – nie chciała stać się plotką ani sensacją. Nie chodziło o kwestię sławy lub jej braku, a o to, że dla wielu osób mogła stać się wyrwą w pancerzu jakim był niewzruszony pan wojny. Nie chciała robić dziadkowi kłopotów.

[Maros]

Z kompanów chyba tylko leszy oraz koliber nie zareagowali zalążkiem agresji. Ten pierwszy nawet delikatnie i powoli odsunął rękę na której siedział ptaszek, by w razie ewentualnej walki nikt go nie uderzył.

Szkoda, że nie znał jej myśli, wtedy łatwo wytłumaczył by jej, czym, a właściwie kim była.
– Mogłem się nie odzywać. – mruknął podnosząc się z ziemi do siadu, skrzywił się z niewiadomego powodu, szybko jednak ślad po tym zaginął.
– Dowiedziałem się o tym przypadkiem, wypytywałem ją o ich historię zdobycia iskry Naranlei. – wyjaśnił, zastanawiając się, czy po prostu nie odejść.
– Ode mnie nikt. – dodał po chwili namysłu.

[Odłamek Raju]

Przez moment wydawać się mogło, że Erlyn zaraz się zapowietrzy. Zwłaszcza kiedy samiec gwałtownie (jak dla niej) się podniósł do siadu. Przełknęła ślinę. Od niego nikt? Przełknęła ślinę i pokiwała głową. Raz, drugi. Dobrze. Czyli nie było tak źle, jak na początku przypuszczała.

Zgarbiła się i poprawiła potarganą grzywkę przeczesując ją palcami.
– Boję się – przyznała cicho, ale nie brzmiała jak ktoś przerażony czymś zagrażającemu jego życiu. Ten strach dotyczył czegoś innego – że to jaka jestem wpłynie na to jak postrzegają mojego dziadka. W końcu – urwała i pokazała na siebie – spójrz na mnie. Bliżej mi do Uessasa niż Viliara. To mój tata był Dziedzictwem Wojny, nie ja. Z wojną i walką mam tyle wspólnego co demon z pływaniem – Eisern cicho parsknął za jej plecami. Nie podniósł się jednak z miejsca.

Wsunęła pazury płytko w ziemię.
– Poza tym... – uciekła spojrzeniem gdzieś na bok, wymownie – starczy, że już Plaga patrzy na mnie jak na u-utrapienie – czy to prawda, czy może sobie to ubzdurała bo nie była jak oni? – co pomyślą sobie o mnie inni, albo o Viliarze, kiedy dowiedzą się kim jestem. – Posmutniała. Znów zrobiła się samoświadoma. Przycisnęła skrzydła do siebie tak, że otulając się nimi wystawała spomiędzy nich tylko jej głowa.

[Maros]

Z początku chłodny wyraz pyska, złagodniał nieco wraz ze słuchaniem jej słów. Może rozumiał ją poniekąd? Bo... Czy sam nie stał się problemem dla stada, po tym wszystkim? Może gdyby odezwał się wcześniej, nie bojąc się wydania, Chaber nie otrzymał by tak poważnych ran.
Szybko jednak odepchnął od siebie to porównanie.
– Dlaczego miała byś być taka, by jak najbardziej dopasować się do Viliara? – skupił na niej wzrok, nie ruszył się jednak.
– Udając kogoś innego, sama sobie zrobisz krzywdę, tak samo próbując dopasować się do przychylnej opinii innych. – i mówi to stary dureń, który odgrywa szopkę życia, bo to dotychczasowe zrujnował. I gdzie ten chmiel, gdy go potrzeba...
– Viliar pozostanie tym, kim był. Ty również i nie zmieniaj tego na siłę, bo ktoś na ciebie krzywo patrzy. Nie bój się tego, kim jesteś i nie wstydź się, samej siebie.

~ Zrób coś. Smutna.

~ To zrób, jak taki mądry jesteś.

~ Ja bym przytulił. Jak te smoczyce z twoich myśli.

~ Nie pomagasz, to nie Pasja...

Chwilę ciszy, poświęcił na ciche chrząknięcie, jak by coś przeszkadzało mu w gardle. Nie nadawał się na takie rozmowy, jak miał radzić komuś coś, czego sam nie potrafił zastosować u siebie.
Na moment podniósł prawą łapę, jak by wahając się, szybko jednak odstawił ją na miejsce.
– Najlepiej być sobą i nie przejmować się tymi, którzy są niezadowoleni. Nie da się dogodzić każdemu, ważne, żebyś ty czuła się dobrze. Twojemu dziadkowi na pewno to nie zaszkodzi.

[Odłamek Raju]

– Tego nie powiedziałam – przetarła łapą pysk zanim uciekły na jej policzki łzy. Szczęśliwie nie rozpłakała się. – Ale inni tego po mnie by oczekiwali, tak myślę. Mój tata... – uciekła na moment myślami. No właśnie, co Ragan? – Na pewno by był zawiedziony.

Przeniosła na niego spojrzenie. Wpatrywała się w Marosa jeszcze parę chwil, w zupełnej ciszy, aż na nowo się uśmiechnęła. Może nie tak szeroko jak wcześniej, ale zdecydowanie poprawił jej nastrój. Ale dlaczego? Oh, otóż...
– ... mówisz to samo co mój dziadek. Jesteście całkiem do siebie podobni. – Przyznała. Oboje skrywali się pod skorupą niewzruszenia i twardości, ale ta szopka była bardziej dla nich samych niż otoczenia. Przynajmniej tak się jej wydawało. Cofnęła skrzydła by leżały naturalnie wzdłuż boków. – Dz-dziękuję. – Bąknęła zawstydzona.

Spojrzała znów na wianek. Nie urwał z niego ani jednego kwiatu. Czyżby źle go oceniła? Albo siebie...
– Poznałam tylko paru ludzi. Jeden mówił jak potłuczony i założył się z dziadkiem, że wygra z nim w bingo – zaśmiała się cicho. To było dobre wspomnienie. Ale teraz była jej kolej, o ile uzdrowiciel nadal chciał z nią grać. – Czego najbardziej się w życiu boisz? – uznała, że skoro jemu powiedziała o sobie tak wiele to wypadało żeby odbił piłeczkę.

[Maros]

Zacisnął na moment szczęki, gdy ocierała pysk.
– Tego nie wiesz. Równie dobrze, mógłby być dumny, że ma córkę spełniającą się jako uzdrowicielka. – nie warto tyrać na czyjąś uciechę, Przesilenie nawet tego nie zauważył, gdy robił co mógł by wykazać się jako wojownik, dał tylko nadzieję, że wszystko wróci do normy i po prostu odszedł.
– Takie gdybanie nic nie daje, a zawsze do łba przychodzą te najgorsze scenariusze. – dodał jeszcze po chwili, samemu na moment wpatrując się w ziemię między ich łapami.

Gdy podniósł na nią wzrok, wpatrywała się w niego. Po porównaniu, jakie padło milczał chwilę, szukając właściwych słów, nie kryjąc przy tym delikatnego zdziwienia.
– Podobni? W czym? – to był niemal odruch. Wolałby już porównanie do Tarrama, niż do niego. Chociaż dałby sobie łapę uciąć, że nie odpowie mu.

– Ludzie bywają nieprzewidywalni, często zależy im na zysku jakie mogą zapewnić im smoki.
Zaś na pytanie... Hm...
Popatrzył na wianek, bijąc się z myślami. Kompani popatrzyli na niego, szybko jednak dopływ emocji z więzi został zatrzymany.
– Głupiej śmierci, takiej która nie przysłuży się nikomu. – krótkie, konkretne. A czy to wszystko? To zachowa dla siebie.

[Odłamek Raju]

Nie ciągnęła już tematu Ragana. Nie znała go ani ona, ani nawet jej stado – nie licząc paru starszych, którzy i tak mieli o nim szczątkowe informacje. Dziedzictwo musiał być skrytą osobą.

Maros nie zadał pytania po udzieleniu jej odpowiedzi. No, nie licząc tego poprzedniego. Postukała się pazurem po brodzie.
– Co powiesz na małą wymianę? – zaproponowała po chwili. – Opowiem ci d-dlaczego tak uważam, a ty mi powiesz kto z Plagi chciał cię zabić. Detale za detale? – przekrzywiła głowę uśmiechając się lekko.

[Maros]

Popatrzył na Erysa, nie było to jednak karcące spojrzenie.

– Coś mogło mi się wymsknąć... – przyznał, jedynie na chwilę odwracając wzrok od kolibra.

– Dużo chcesz wiedzieć. Nie znasz mnie, nie możesz za wiele wysnuć odnośnie porównania. – przyjrzał się jej uważnie, w końcu jednak skinął delikatnie głową. Niech będzie.

– Dobrze, chociaż nie obiecuję fascynującej historii.

[Odłamek Raju]

Zauważyła jego wzrok. Póki jednak nie wyglądał na złego to nie zamierzała się wtrącać w jego relację z Erysem. Uśmiechnęła się za to na jego słowa.
– Czy to takie złe, że ktoś chce cię poznać i nie ma przy tym żadnego motywu? – przekrzywiła głowę. Na pewno nie wierzył jej na słowo. Niesamowicie mu współczuła. Nie mogło dziać się w życiu Marosa dobrze, skoro od samego początku spoglądał na nią wręcz podejrzliwie. – Może i cię nie znam, ale chyba słyszałeś co się mówi o pierwszym wrażeniu – poruszyła końcówkami uszu niczym hipopotam.

Zgodził się, chociaż tyle. Już wcześniej zauważyła jak jego wzrok błąkał się ku wiankowi, ale jednak samiec nadal nie zerwał ani jednego kwiatka.
– Viliar jest... – zamyśliła się. No właśnie, jaki? – Dumny. Nie lubi kiedy nie okazuje mu się szacunku. Nie mówię tu o, uh, padaniu na k-klęczki czy chwaleniu jego imienia, nie. Wydaje się też gruboskórny i niewzruszony – podniosła tu znacząco brwi – ale pod tą s-skorupą kryje się znacznie więcej. Na przykład... – urwała celowo, spoglądając na Pokłosie wyczekująco. Da mu tyle informacji, ile on sam da jej. Uznawała to za uczciwą wymianę, zamiast wypluwania z siebie na raz wszystkiego.

[Maros]

Czy złe? Zapewne przekona się z czasem, czy będzie to kolejna znajomość która dołoży kamień do tej ruiny, czy może zbuduje coś nowego obok. W to drugie jednak szczerze wątpił.
– Słyszałem, potrafi być też bardzo mylące. – sam chyba odczuwał to na relacji z pewnym duszkiem. Tylko w sumie czego w tym oczekiwał? On tylko sprowadził go na tereny stadne, nic więcej.

Dalej musiał powstrzymać uśmiech cisnący się na pysk.
– Czyli muszę założyć kult Pokłosia Wyborów. – rzucił z delikatnym przekąsem. Dobrze, nie zawsze był sztywny, z kijem w zadzie.
– To chyba jedyna cecha, obaj nie ukazujemy zbyt wiele, tak jak wiele innych istot. – nie dbał o szacunek innych, chociaż wracając do tych wspomnień, jak na zawołanie poczuł ucisk na łbie. Uh.

– Ah, teraz oczekujesz czegoś w zamian. – chwila milczenia, by poskładać do w sensowną całość.
– Młoda wywerna, pomarańczowe wnętrze skrzydeł, kiedyś proste rogi biegnące nad karkiem. – prosty opis, powinien jednak wystarczyć.
– Niedawno widziałem go bez jednej łapy. – drzucił na koniec.

[Odłamek Raju]

– Dam znać, jeżeli tak będzie – puściła mu przyjaźnie oczko.

Zaśmiała się cicho.
– Też miałbyś tylko jednego wiernego, trwałego wyznawcę – postukała się pazurem po piersi w żartobliwym tonie. Wysłuchała jego części wypowiedzi i nie ukrywała zdziwienia. Arkan był młodym, niezbyt doświadczonym adeptem. Do tego był nowy. Czemu miałby chcieć zabijać smoka z innego stada, do tego uzdrowiciela? Huh! – Mmm – zamyśliła się co więcej mogła powiedzieć o dziadku – uważam, że obaj jesteście samotni. I przeszkadza wam to, ale zakrywacie prawdę nie tyle przed innymi co samymi sobą. W końcu tak jest bezpieczniej, stabilniej. Nie z-zranisz czegoś, czego nie widać. – Przesunęła łapą po kłosach traw. – Ale pod tą skorupą jest poczucie humoru, pełnia osobowości, a nawet troska. Tylko ciężko znaleźć kogoś wartego pokazania tego wszystkiego. – Wzruszyła ramionami. A żeby trochę poprawić nastrój ciemnych chmur jakie nad nimi zawisły postanowiła zażartować. – Też oszukujesz w bingo? – szepnęła konspiracyjnie.

Pokręciła głową.
– Nie oczekuję. Ale szczerość nagradzam szczerością. To chyba uczciwe? – upewniła się. – Nie jesteś jednak z-zobligowany mi o-odpowiadać. – Zapewniła.

Czy miała więcej pytań na temat sprawy zabójstwa? Na pewno. Ale musiała się zastanowić jak o to pytać by nie przekroczyć granicy komfortu samca.
– "Kiedyś?" – podchwyciła. Nie widziała ostatnio Arkana więc nie mogła potwierdzić czy faktycznie stracił rogi.

[Maros]

Obserwował uważnie, śmiech odwzajemniając drgnięciem kącików pyska ku górze, oraz minimalnym ruchem uszu.
– Czyli znasz go. – nie dało się przeoczyć zdziwienia, jakie wymalowało się na pysku smoczycy. Nie było to jednak szczególnie odkrywcze, w końcu byli w jednym stadzie, pewnie nieraz go leczyła, widywała na ceremoniach.

Na dalsze jej słowa nie odpowiedział, mieląc je jedynie w myślach. Może miała rację, może nie. Tego jej nie powie, to jego sprawa, czy zamierza uzewnętrzniać się przed kimkolwiek, czy jedynie pójść na arenę i zbić wszystko w zalążku.
– Nie bardzo wiem, co to bingo. – odpowiedział również szeptem.

– Tak, to dobra wymiana. – tutaj musiał przyznać jej rację.

Kiwnięcie głowa, miało potwierdzić ostatnie pytanie.
– Już ich nie ma, ja je mam. – nie wyglądał na przejętego. Ot, mogła doszukać się w tym kolejnej cechy podobnej do Viliara, albo i nie.
– Gdyby nie Erys i Emis, wykorzystał by moment gdy byłem nieprzytomny i zabił. Dostał nauczkę, powinien liczyć się z tym, że po czymś takim, mogę zechcieć wziąć odwet i zrobiłem to gdy poległ w kolejnej walce ze mną. – szczerość, za szczerość. Wywiązał się z umowy.

[Odłamek Raju]

Wyraz jej pyska nieco złagodniał, choć dalej była zakłopotana.
– Trudno by było i-inaczej, prawda? – powiedziała mimo wszystko w miarę pogodnie. – Znam, ale... jest dość nowy. Dziwi mnie, że ktoś nie znający tutejszych smoków pakowałby się co rusz w kłopoty. – Podrapała się po skroni.

Wolała rozmawiać o czymś pogodniejszym niż kryzys egzystencjalny, więc to dobrze, że podjął temat bingo!
– Taka ludzka gra w skreślanie liczb. Nauczyć cię? – oczy się jej chwilowo zalśniły na myśl o powtórce z tamtego dnia.

Trawiła słowa w ciszy. Minęło kilka oddechów aż w końcu policzki Erlyn nadęły się jak u żaby żeby po chwili smoczyca parsknęła śmiechem. Złapała się za brzuch i omal nie wywróciła na plecy.
– Pfff—ahahah – nie mogła przestać widzieć tego w swojej głowie. Łysy Arkan musiał naprawdę wyglądać śmiesznie. To dopiero była ciekawa forma nauki pokory. Każdy inny smok pewnie próbowałby sam go zabić, ale nie Maros. – O r-rany! M-muszę g-go z-zobaczyć! – ścisnęła wargi dla chwili powagi, ale trudno było jej ją utrzymać. Co jakiś czas chichotała. – Z-zamierzasz mu je w ogóle oddać? – zaciekawiła się.

[Maros]

Cóż, jak widać tak bardzo szukał wrażeń, lub zwyczajnie był na tyle głupi, by wywoływać je na własne życzenie.
– Trafiła kosa na kamień, jak to mówili ludzie. – nie kontynuował jednak tematu samczyka, o ile ona tego nie zrobiła. Ułożył się za to ponownie wygodnie na ziemi, tylne łapy pozostawiając skryte pod ciałem, przednie zaś ułożone przed nim. Łeb pozostawał uniesiony, zwyczajnie było mu tak wygodniej.

Propozycja poznania czegoś nowego zdecydowanie skupiła na sobie większą część uwagi. Chociaż sama informacja o skreślaniu liczb, niewiele mówiła o zasadach jakie w tym obowiązywały.
– Możemy spróbować.

Gdy wybuchła śmiechem, zdębiał odrobine. Nie było co ukrywać, spodziewał się innej reakcji po kimś, kto należał do Plagi. Szybko jednak do łba wpadł mu iście pisklęcy pomysł i zanim zdążył go przemyśleć, wykonał. Sięgnął po maddare by stworzyć ledwie widoczną dla smoczych ślepi smoczą łapkę, miała ona delikatnie pchnąć uzdrowicielkę w tył, nie będzie sam się wylegiwał. Zadanie było bardzo proste, gdy tak śmiała się w niebogłosy.
– Za trzydzieści kamieni szlachetnych, taki był mój warunek gdy o nie zawołał. Niech chodzi, szuka, może prosi o nie innych.