Spotkanie VIII

[Niepozorny Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Normalnie nagłe wezwania nie były niczym niezwykłym. Jednak Fazma nie doświadczył jeszcze ani razu by ktokolwiek chciał zebrać smoki poza terenami stada. Po tym samym fakcie mógł ocenić że sytuacja musiała być czymś innym niż zwyczajna ceremonia lub zebranie. I czy nie był to przypadkiem przekaz proroka? Po chwili zastanowienia, Fazma postanowił się pokazać na miejscu. Czy był tam w ogóle potrzebny? Nie. Nie miał dorosłej rangi, żadnych istotnych informacji lub poważania innych smoków. Nic by się pewnie nie stało gdyby sobie odpuścił. Zdecydował się jednak dołączyć ze zwykłej ciekawości, chcąc wiedzieć o co chodziło. A kto wie, może ta wiedza okaże się przydatna w przyszłości?

Gdy Fazma dał radę dolecieć na Skały Pokoju, powietrza widział już sporo sylwetek smoków. Chociaż zadziwiająco nie było tu zbyt wiele przedstawicieli Ognia? Czy na serio nikt ze starszych nie raczył odpowiedzieć na wezwanie? Lub może coś ich zatrzymało i jeszcze nie dotarli? Jeżeli pierwsze było prawdo i tylko Wstęga Lawy, Jesienny Liść i sam Niepozorny Kolec będą obecni...to chyba nie wyglądało zbyt dobrze. Ale pojawił się, to nie mógł się teraz wycofać i odlecieć jakby nigdy nic. Zdecydował się wylądować niedaleko Jesiennego Liścia.
– Cześć Jesmero. – Przywitał samicę z delikatnym uśmiechem. Może nie spędzali zbyt wiele czasu razem obecnie, Fazma nadal dażył ją pewną sympatią z czasów wspólnych pisklęcych zabaw.

Fazma rozejrzał się nieco dookoła. Zauważył kilka znajomych mu smoków. Między innymi, samego Strażnika Gwiazd. Nie żeby znał proroka szczególnie dobrze, jednak widział go kilkukrotnie na ceremoniach, jak i napatoczył się ostatnio na niego gdy odbicie Sekretu Lasu straciło przytomność. Przynajmniej dowiedział się od niego kilku interesujących rzeczy.
Co ciekawsze, wypatrzył także pośród zebranych Anareę, specyficzną samicę od której dowiedział się więcej na temat Bóstw i historii Wolnych Stad. Po chwili zastanowienia, samiec ostrożnie sięgnął do źródła po niewielką ilość energii.
~ Miło cię znowu widzieć Araneo. ~ Fazma wysłał przekaz z dystansu, zachowując kontakt wzrokowy. Proste i krótkie użycie maddary przychodziło mu już z niewielkim trudem. Gorzej jednak było z czymś wymagającym więcej energii, wtedy jego własne źródło potrafiło zachowywać się...nieprzewidywalnie. Gdy nad tym próbował myśleć, wydawało się że przyćmiewało jego umysł. A może to jego emocje? Nie był nadal pewny o co z tym wszystkim chodziło.
Samiec przejrzał jeszcze raz zebranych wzrokiem i coś rzuciło mu się w oczy. Ktoś. Konkretniej smok o czerwonej sierści, złotej grzywie i niebieskich oczach, wraz z krukiem i wydłużonym miniaturowym wilkiem zaraz obok. Fazma najeżył się, stawiając sierść podświadomie. Jednak nie miał powodu by się bać. Niezależnie od jego intencji, nic nie odważy się zrobić w otoczeniu innych smoków, w tym także tych z Stada Ognia. Fazma rozluźnił się nieco, jednak nadal czujnie obserwował Szaleja kątem oka. Może miał więcej z królika niż myślał, jego instynkt kazał mu obawiać się drapieżcy.

[Granica Lustra]

Na wezwaniu nie powinno zabraknąć też zwiadowcy plagi. Ten sam niepewny malec który na spotkaniu młodych trzymał się blisko strażnika teraz patrzył na niego z góry gdy przelatywał na miejsce spotkania. Jednak gdy łapy zwiadowcy dotknęły ziemi nie znajdował się on przed prorokiem lecz patrzył na niego podejrzliwie z za wszystkich. Niepewnie przyglądał się każdemu smokowi i w miarę przybywających kolejnych cały czas starał się trzymać za nimi wszystkimi. Zdołał tylko kiwnąć głową przywódczyni ziemi na znak powitania. Upewnił się też że wszyscy plagijczycy są bezpieczni gdzie siedzą i kontynuował swoją obserwację.

[Zjełczały Kolec]

Przywiodło go to słowo zagnieżdżone głęboko w trzewiach tutejszych smoków, przez które przepływała ich krew i kształtowała je niczym kamienie w rzece. Było ono esencją ich zachowań, misternie sporządzonym preparatem, którego wypicie umożliwiało w przeciągu kilku łyknięć pochłonięcie ogromnej ilości wiedzy o stosunkach międzysmoczych i dzięki temu sprawniejsze omijanie wszelkich czynów karanych. Prawa traktował jako wskazówki. Ich jasne i proste sformułowania wspomagały go w poruszaniu się przez ten świat pełen barier niewidzialnych, w które nieświadome wpadnięcie cielskiem i zburzenie skutkowało zgorszeniem wśród ogółu. Osobiście wolał nie natrafić własnym pyskiem o jedną z tych materii przeźroczystych.
Dowiedzenie się więcej o prawach musiało być więc rzeczą pożyteczną. Przesiąknie tym całym smoczym miazmatem jeszcze bardziej, aż wszystko stanie się dla niego zrozumiałe, odnajdzie się w tym niewidzialnym labiryncie i pozbędzie się, choć części niepewności. Był to zapach podobnie chroniący co odór wydzielany przez zaskrońca.
Z daleka ogarnął spojrzeniem tę masę kolorową, szukając dla siebie miejsca. Postać Strażnika i stojącej obok niego samicy była jądrem zbieraniny, wokół którego się wszystko napływało i falowało, dreptało w miejscu i szemrało, jednak nigdy nie podnosiło głosu. Znaczyło to, że zdążył, spotkanie się jeszcze nie zaczęło.
Dołączył do morza kolorów, łusek i futer, płynąc w kierunku Niepozornego Kolca i Jesiennego Liścia, znajomego zapachu stada Ognia. Stanął koło nich niepostrzeżenie, jakby wyłonił się z jakiejś czeluści wodnej.

[Impresja Niebytu]

Pojawiła się także Impresja, z niezadowoleniem przyjmując własne spóźnienie. Wylądowała nieopodal, a dostrzegając zebranych Ognistych, pomachała im jedynie łapą. Dalej przeszła odrobinę na przód, w taki sposób, by widzieć przemawiającego – a miał nim być zapewne Strażnik. Nie byłaby w stanie dostrzec niczego, gdyby siedziała zupełnie w tyle, toteż finalnie zasiadła odrobinę po boku we frontalnej części zgromadzenia, by nie zajmować miejsca będąc tak naprawdę do kogokolwiek zbliżoną. Uprzednio, gdy przechadzała się, skinęła łbem każdemu, kto spojrzał na nią przez jedno choćby uderzenie serca, by na końcu potaknąć także Prorokowi, wlepiając w niego zamyślone spojrzenie.

[Tonące Słońce]

Prawa wolnych? Ten stos wyssanych z palca, dawno zapomnianych i nieegzekwowanych w życiu bzdur, o których istnieniu więcej smoków nie pamiętało, niż pamiętało? Cóż. Czy to za sprawą czystej ignorancji, czy też nieustannego rozwoju, który siłą rzeczy na przestrzeni czasu odpychał przestarzałe rozwiązania i reguły.... spotkanie stad, mające odnosić się do rzeczonego terminu, brzmiało intrygująco, zwłaszcza że im lepiej pozna wprowadzane zmiany, tym sprawniej odnajdzie w nich luki, które będzie mógł w przyszłości wykorzystać.

Na skałach pokoju było mnóstwo Plagijczyków, co dostrzegł z pewną nutą satysfakcji, jeszcze w trakcie obniżania lotu. Na posadzce osiadł cicho, w mrokach znajdującej się za grzbietami zbiorowiska roślinności, spomiędzy której wychylił kolczaste ciało, co by ruszyć do przodu. Z niewidocznym na kamiennym pysku obrzydzeniem omiótł wzrokiem całe to pstrokate buractwo, od którego szło dostać oczopląsu, lecz nikomu tak naprawdę nie poświęcił dłuższej uwagi, bowiem posiądą ją dopiero, kiedy coś udowodnią – nie jemu, rzecz jasna, lecz fatum.

Przysiadł obok Mahvran, która pod skrzydłem skrywała jakąś hałdę białych kłaków, lecz dopiero po chwili dostrzegł, iż rzeczone kłaki mają parę złotych oczu oraz wystające rogi. Zamrugał, acz nie skomentował, gdyż nie było nawet czego – rogaty łeb przesunął w kierunku Strażnika Gwiazd, zwilżając przy tym ślepia trzecią powieką.
Ah, Ty stary, przeżarty przez korniki próchniaku...
Jeszcze kilkanaście księżyców temu odgryzłby mu żuchwę od reszty czaszki za maczanie paluchów w przywództwie Stada Księżyca, lecz teraz... teraz uściskałby go tak bardzo, że gardłem wyszłyby mu wszystkie, nawet najgłębiej osadzone wśród jelit korzonki – w końcu to dzięki niemu Tonące Słońce znalazł się w lepszym (pomijając dzikie demony na ceremoniach) miejscu, pozostawiając tę tonącą łajbę pełną zdradzieckiego nasienia daleko za sobą.

[Wędrowny Świergot]

Cóż, jako reprezentantka, musiała być na takim spotkaniu. Czy jej się to podobało, czy nie. W takim bądź razie, przyleciała właśnie tutaj na skały. Już z daleka widziała zbiorowisko smoków. Trochę jej to coś przypominało, ale no. Wtedy była znacznie mniejsza.
Naeda zaraz po wylądowaniu, rozejrzała się. Tak szczerze, najbardziej interesowały ją smoki ognia... widziała ich garstkę, to dobrze. Zauważyła nawet Wstęgę Lawy, co ją bardzo ucieszyło.
Naeda podeszła do córki, witając się z nią lekkim otarciem głowy o szyję, a potem jeżeli pozwoliła, usiadła nieopodal niej.

[Migot Sadiru]

Kiedy sygnał rozbrzmiał w głowie młodej adeptki, no to jak mogła nie przyjść? Nieco spóźniona, ale jednak wpadła na skały nieduża biała smoczyca. Złote błony zabłysnęły, odbijając światełko białymi kropkami, a kolorowa smoczyca wpadła między smoki. Obłęd kolorów, który ją otaczały, był bardzo zajmujący, więc Hess usiadła zaraz koło mamy, o którą się otarła i zaczęła się przyglądać smokom w pobliżu. Nie wpatrywała się w nikogo długo, ale jedynie przyglądała się ich kolorom oraz uśmiechała się szeroko, jeśli dany smok spojrzał akurat w jej stronę.

[Trel Cykad]

Tylu smoków, to ona jeszcze w życiu nie widziała! Byli tu przedstawiciele wszystkich stad! Nawet rozpoznawała niektórych. Marosa z Księżyca, choć dalej miała do niego żal o sytuację na arenie kultura nakazywała chociaż się przywitać. Tak też zrobiła skromnym skinieniem łba.

Nieco żwawiej zachowała się wobec Węgielka! Tu machała łapką niczym, Forrest Gump z nieco głupkowatym uśmiechem na pyszczku. Miała ochotę biegać i witać się z każdym, ale chłodne spojrzenie jej nowego kompana studziło jej entuzjazm. Demon skrzyżował ręce na piersi i wypuścił ciężko powietrze nosem, a następnie odszedł dalej, by nie rzucać się w oczy wszystkim smokom.

Aris nie bardzo rozumiała o co mu chodzi, ale nie dywagowała nad tym. Potuptała grzecznie do Mirri.
– Ciociu, co się dzieje? Święto jest jakieś? – wyszeptała podekscytowana.

[Szczerozłota]

Usłyszawszy wezwanie musiała zostawić Lansia w grocie w towarzystwie dwójki jednorożców. Wolała nie zabierać pisklęcia w takie miejsce. Zresztą, mogło się i tak nudzić.
Po ostatnich wydarzeniach na ceremonii, nie chciała też ryzykować zabierając go w takie tłumy, nie miała gwarancji, czy będzie bezpiecznie.
Zakołowała nad głowami innych, aż znalazła miejsce do wylądowania. Postanowiła usiąść obok samca, którego uważała, że zna najlepiej. Wylądowała zgrabnie przy Kharcie, uśmiechając się do niego blado.

[Huragan Popiołów]

Spał sobie spokojnie, aż tu nagle nie rozbrzmiał wokół niego głos proroka.
Wstawaj leniu. Głos bytu przebił się przez jego lekki sen. Jest kolejne śmieszne zgromadzenie, na którym powinniśmy się pojawić. Już i tak ostatnio spóźniasz się na Ceremonie.
Sproszkowany pokręcił głową i mruknął. Dopiero po chwili wybudził się na tyle, by móc dokładnie przeanalizować to co usłyszał. Myślenie zawsze zajmowało mu więcej czasu niż innym, może też z racji na głos w głowie, który często grał mu na nerwach.

Postanowił jednak posłuchać Retwarha i już niedługo Rejwach Pyłu gnał z zadowolonym uśmiechem w stronę miejsca zebrania. Bieg nie był tak szybką formą przemieszczania się, choćby z racji na przeszkody, przez co nie pojawił się na spotkaniu od razu. Widząc tłum dziwnie pachnących smoków, przez chwilę zawahał się. Stał w sporej odległości między drzewami, zastanawiając się co począć. W końcu wpadł na pomysł. Zamaskował szczelnie swój zapach warstwą powietrznych, magicznych tworów, a następnie wziął głęboki oddech.
Tłumy go stresowały. Na szczęście tego zdania nie podzielał Retwarh, więc w końcu oboje wkroczyli na Skały, stając gdzieś z boku. Nie był pewien czy rozpoznawał kogokolwiek z obcych stad. Jeżeli ktoś go zauważył, kiwał głową. Jeśli nie, pozostał niewzruszony, niczym posąg.
Doświadczenie nauczyło go, że bycie nierozpoznawalnym i niezauważanym było lepsze od bycia w centrum uwagi i robienia z siebie klauna.

[Jad Grzechotnika]

Samiec leciał powoli, zniżał z każdym machnięciem skrzydeł swój lot. Wypatrzywszy Mir, skręcił ku niej i wylądował przy jej boku. Szturchnął ją swoim nosem w ramię na powitanie i rozejrzał się po zgromadzonych. Trochę ich tu było i przyznać trzeba, że zapowiadało się całkiem ciekawie. Mógl też rozejrzeć się nieco po smokach z innych stad. Poznać ich oraz ich sposób myślenie. To jedyna taka okazja.

[Strażnik Gwiazd]

Reakcje na tłum, jeszcze nie rozpoczęcie zebrania.


Znów miał wroga. Nawet nie postarał się, żeby cokolwiek naprawić. Widząc jak smoczyca odchodzi w pośpiechu, na chwilę niemal zapomniał, po co tutaj przyleciał i co jeszcze miał zrobić. Cokolwiek czynił i jakkolwiek dobierał słowa, zawsze musiało zdarzyć się coś negującego cały jego wysiłek. Pieprzona smocza wrażliwość!
Wessał powietrze ostrożnie. Nie zacisnął szponów w gniewie, choć poczuł bolesne napięcie w łapach.
Nie powinien się dziwić, że coś tak prostego jak ton mogło ją odrzucić, skoro jej reakcja zdołała samodzielnie pogrzebać resztki spokoju, jaki zbudował podczas ich rozmowy. Wiedział ze nie zasługiwała na to by ją winić, zwłaszcza że jego nerwy nie zakiełkowały w nim przez nią.
Obserwowanie zbierających się smoków sprawiło, że dopadła go słabość. Nie miał już czasu, by wytłumaczyć Erlyn swoją reakcję. O ile miałoby to sens, a nie byłoby jedynie kolejnym sposobem na poniżenie samego siebie.

Będzie teraz o tym myśleć.
Nie przestanie o tym myśleć.
W ogóle nie przestanie.
Może to mechanizm obronny. Był to w końcu niesamowicie nieistotny problem w porównaniu ze stresem wywołanym przez bogów, zebranie, czy jego poszczególnych członków.

– Wszyscy będą mieli szansę się wypowiedzieć – rzekł sucho do Ziemistej, starając się utrzymać ton na wodzy. Tym razem wyszło mu to zdecydowanie lepiej, niż przy Erlyn.
Z kolejnymi smokami, w tym nawet Mahvran witał się wyłącznie krótkim skinieniem łba. Dla osób które rozmawiały z nim nieco częściej, mógł wydawać się zdezorientowany, dla całej reszty roztaczał chłodną, ale pewną siebie aurę. Zabawne jak drobne, niemalże nieistotne detale potrafiły całkowicie zmienić czyiś odbiór.
Miał ochotę spontanicznie wyrwać komuś gardło. Czy to normalne? Nie, nie, oczywiście że nie.
Przełknął rozcieńczony kwas napływający mu do jamy ustnej. Nic dziwnego, że jego głos brzmiał potem jak walące się drzewo.
Dopiero jeden z plagijczykow wytrącił go na chwilę z tego nerwowego transu. Spojrzał na niego pytająco, jakby nie wiedział o czym mówi. No bo skąd miał wiedzieć? Może
Plagijczycy stworzyli na jego temat jakąś historię, którą przekazywali sobie z jednego pyska do drugiego. Z innej strony kwestia samca brzmiała jakby odnosił się do czegoś konkretnego, jakby wcześniej rozmawiali albo się widzieli. A było tak? Nie pamiętał, ponieważ już zgnił mu mózg?

Przepraszam za moje słowa – zaczął w myślach, koncentrując uwagę na więzi z Sennah. Nie wiedział ile go słuchała i czy w ogóle, odkąd od dawna ich relacja była tylko czysto interesowna. Nie wiedział też czy chciał ani czy powinien to zmieniać. Niemniej gdy zamierzał wyrażać oczekiwanie, nie chciał by sądziła, iż miał ją za swoją służkę. Był pod nią, jak robal i jedyne czego teraz chciał to kontrolowanego przebiegu spotkania.
Proszę zadbaj o to by smoki nie mogły zranić siebie nawzajem. Niech zapamiętają to miejsce jako godne swojej nazwy – rzekł więcej, w swoich i jej myślach.

Powtórzył to samo kilka razy, jakby nie miał pewności czy usłyszy go za pierwszym. Potem przeprosił ją za to że się powtarza.

Dopiero potem uwagę przeniósł na Plagijczyka, który go zaczepił. Smoki w końcu jeszcze się zbierały.
~ Wybacz ale nie zrozumiałem do czego się odnosisz ~ przemówił do niego mentalnie po tym jak raz jeszcze prześledził swoje wspomnienia.


X X X X X X

[Mroczna Nowina]

Khart nie przepadał za wiadomościami mentalnymi, szczególnie od finalnie nieznajomych. Zmrużył ślepia lekko i podniósł łeb, aby odnaleźć tego, który wezwał tutaj te wszystkie smoki. Prorok... Nie do końca rozumiał jego rolę w tym wszystkim, jednak miał najwyraźniej wielką władzę, skoro smoki tak licznie przybywały.
~ Za czasów panowania Gradu Skał spotkaliśmy się na granicy i prosiłeś o azyl w Pladze. Trudno uwierzyć, że nie pamiętasz o tym wydarzeniu.
Odpowiedział nieco zaciekawiony, nawet przekrzywił łeb kiedy wpatrywał się w brązowego smoka.
Z konsternacji wyrwała go Velka do której to samiec się uśmiechnął i zapatrzył na nią.
– Nie wzięłaś małego smoka ze sobą.– stwierdził swobodnie, aby nawiązać jakąś rozmowę... Wciąż nie wiedział jaki status ma ich współpraca, w końcu nie byli przyjaciółmi, nie powinien się interesować jej dobrostanem... chyba.

[Ścigająca Burzę]

Przyszła tu z czystej ciekawości. Rzadko kiedy na skałach pojawiało się coś więcej niż kurz, mech i cykanie świerszczy. Nie przybyła tu w celi integracji czy zapoznania się z kimś, a dla zobaczenia o co tak naprawdę chodzi i czy wydarzy się coś ciekawszego, skoro tyle smoków ze wszystkich stad się tu zebrało. W razie czego odfrunie jeśli będzie zbyt nudno.
Kaskada usiadła gdzieś na uboczu nie dosiadając się do nikogo, a jedynie zerkając ciekawsko po obcych smoczych mordach.

[Wzburzone Cienie]

Tyle smoków... Tyle obcych mord. Usłyszawszy wezwanie i zobaczywszy Ognistych kierujących się w to miejsce postanowił udać się za nimi. Wciąż był smętny i ponury (jeszcze bardziej niż zazwyczaj) i nie miał na nic ochoty, ale był ciekaw, czy to wydarzenie ma coś wspólnego z ostatnim śmiertelnym pojedynkiem na arenach.
Zobaczywszy Erlyn zwęził ślepia, acz nie widział celu w zaczepianiu jej. Mir i Gorejący też tutaj byli, mieli okazję, żeby z nią porozmawiać bądź olać sprawę Burzowych i skończyć wyłącznie na obietnicach. Sam Cienie mógł zagadać do uzdrowicielki w dowolnej chwili, co też planował zrobić, aczkolwiek nie dziś i nie teraz, o ile w ogóle. W gruncie rzeczy nie był pewien czy istotnie chce poznać całą prawdę dotyczącą jego ojca.
Łowca usiadł nieopodal smoków ze swojego stada w otoczeniu swych kocic, które trzymały się blisko niego i tuliły uszy przed tak olbrzymim tłumem smoków.

[Zszargane Zaufanie]

W pierwszej chwili, gdy zobaczył jaki tłum zebrał się na skałach, chciał zawrócić. Szczególnie, że było tam mnóstwo smoków z Ognia, które pewnie nie pałały szczęściem na jego widok, zwłaszcza po śmierci Kazza.

Zwyciężyła jednak ciekawość, przez którą wylądował pomiędzy smokami i podszedł do pierwszego rzędu. Wszyscy grupowali się bardziej z tyłu więc było tu znacznie więcej świeżego powietrza. No i mógł bliżej patrzyć co się tak właściwie będzie działo. Przyleciał tu za innymi plagijczykami, nie mając pojęcia, że jakakolwiek wiadomość była przesłana.