Błękitna Skała

[Pikujący Upiór]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Na pierwsze z pytań Sekcji pokręcił przecząco łbem.
– Absthinius. – powtórzył imię Kruczego Władcy, próbując poprawić Sekcję. Rozumiał, z czego może to wynikać. On sam nie od razu zapamiętał jego imię, a co dopiero uzdrowicielka z Ziemi, która do tego musiała przedzierać się przez jego wady wymowy.
Drugie pytanie było już nieco trudniejsze, gdyż nikt nie wiedział, co się stało z biednym Absthiniusem i czy w ogóle są jeszcze jakieś szanse na jego przywrócenie. Lecz Hebog był optymistą i osobiście wierzył, że ów bóg gdzieś tam jest.
– Czy my szukaliśmy jego iskrhy? – powtórzył, będąc pogrążonym we własnych myślach. Samica musiała poczekać parę chwil, nim w końcu doczekała się od niego odpowiedzi.
– Nie, nie szukaliśmy. Zrhesztą nie sądzę, żeby była w tym jakaś potrzeba. Bo widzisz, Absthinius jest nie taki, jak ci bogowie Wolnych Stad. W sumie to nikt nie wie, co się z nim stało. Mimo to uważam, że rhaczej nie zniknął od tak, jak tamci bogowie, inaczej Plaga by o tym wiedziała. Tutaj chodzi barhdziej o powolny, lecz skuteczny zanik wiarhy w niego, którhy przenosił się z pokolenia na pokolenie, aż w końcu został w pełni zapomniany. To właśnie brhak wiarhy mocno wpłynął na Krhuczego Pana. Tak barhdzo, że aż więź pomiędzy nim a Cieniem niemal całkowicie się utarhła i Krhuczy Pan utrhacił możliwość dotychczasowego kontaktu z nimi. Tutaj nie trzeba szukać rhesztek jego mocy. Nie... O wiele lepszym rhozwiązaniem jest po prhostu przywrhócenie wiarhy w niego. – objaśnił, chociaż jego wypowiedź mogła przypominać jakiś monolog. Jednak miał nadzieję, że takim potokiem słów wytłumaczy uzdrowicielce, w czym rzecz. – Nie będzie to łatwym zadaniem, którhe da się wykonać na rhaz-dwa i pewnie ujdzie na to dziesiątki księżyców. Widzę jednak, że już terhaz są jakieś skutki moich działań. Młode pokolenie Plagijczyków wydaje się być tym zainterhesowane, więc wystarhczy ich jedynie jeszcze trhochę popchnąć w odpowiednim kierhunku i wszystko się już samo potoczy tam, gdzie powinno. – dodał z lekkim uśmiechem.
Kolejne pytanie. Niby proste, ale jednak potrafiło dać do myślenia na kolejne najbliższe chwile. Być może Hebog by już dawno dał odpowiedź, gdyby nie fakt, że nawet on stosunkowo niewiele wiedział o Kruczym Władcy. Nic dziwnego, bowiem źródeł informacji było wyjątkowo mało, więc każda wieść była na wagę kamieni szlachetnych. Na razie Plagowy uzdrowiciel opierał się jedynie o to, co mu było wiadomo oraz o własne domysły.
– Co masz na myśli pod "stadem Cienia"? To, którhe narhodziło się w Wolnych Stadach było utworzone przez Kalhairha, zaś to, którhe istniało do przybycia do Wolnych Stad, to nikt nie wie. Mimo to śmiem wątpić, że zostało ono stworzone przez Krhuczego Pana, którhy wtedy był zwykłym smokiem. Tym barhdziej, że śmierhtelnicy bogami nie zostają. Tak więc możesz być pewna, że Absthinius to najprhawdziwszy bóg. – odpowiedział na ostatnie z jej pytań.
– Nie zrhozum mnie źle, ale... Czemu cię tak nagle zainterhesował Krhuczy Pan? – spytał spokojnie, czysto z ciekawości. Smoki z Wolnych Stad zazwyczaj nie interesowali się Cienistym Bogiem, a na jego kapliczkę nie zwracali żadnej uwagi, podobnie jak i tutejsi bogowie, jakby udając, że jej w ogóle tam nie ma. A tutaj proszę, jaki wyjątek! Nic więc dziwnego, że Hebog nieco się zdziwił.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Hmm.. Powiedziałeś, że dzięki Absthiniusowi na Wolnych Stadach pojawili się pierwsi Cieniści. Dlatego myślałam, że to on utworzył wasze stado – odpowiedziała, wyjaśniając swoją wcześniejszą pomyłkę. Powtórzyła też imię, tym razem poprawnie, nie chcąc wyglądać jakby nie miała, żadnego szacunku dla zapomnianego bóstwa.

A więc Kruczy Władca podupadł dlatego, że przestał mieć wyznawców? Ciekawe... Uzdrowicielka miała pewien pomysł, żeby go przywrócić do łask.
– Zainteresował mnie dlatego, bo zobaczyłam kiedyś jego kapliczkę przy świątyni. Widziałam jak czasem tam przychodziły smoki Plagi, ale były tam tylko dziwny kamienny blok, stare ślady zaschniętej krwi i resztki spalonych ziół. No i mnie zaciekawiło co tam robicie. Udało mi się tylko dowiedzieć, że to właśnie kaplica Kruczego Pana. A teraz wiem już więcej – odpowiedziała, spoglądając w stronę Dzikiej Puszczy. Była dobrze widoczna, tak samo jak samotny pagórek. Pamiętała, że gdzieś w jego pobliżu była Świątynia, teraz skryta przed ich wzrokiem przez drzewny dach.

– A gdyby tak przyłączyć Kruczego Pana do panteonu Wolnych? – zapytała, odwracając się w stronę uzdrowiciela. – Byłby czczony na równi z resztą bogów i wróciłby do swoich dawnych sił. Plaga mogłaby wtedy tak samo prócz niego oddawać też cześć pozostałym bogom. Jak myślisz, jakiego aspektu mógłby być wtedy patronem? – zapytała z ciekawości. Była pewna, że takie złączenie wiar byłoby bardzo pożyteczne, w porównaniu z odizolowaną czcią. Szczególnie w przypadku pozostałych stad, dla których dodanie dodatkowego boga do już istniejących piętnastu raczej nie byłoby problemem. Szczególnie patrząc na niedawne dodatki w postaci Sennah i Kaltarela.

[Pikujący Upiór]

Mruknął po tym, jak Sekcja wyjaśniła swoją pomyłkę. Cóż, zdarza się. Chociaż jeśli chodzi o to, że mógł być stwórcą Cienia, to coś w tym było. Właściwie to Hebog tak i twierdził. W końcu nikt nie wiedział, jak ono powstało, więc miał prawo tak sądzić.
Kolejna odpowiedź na jego pytanie. Czyli że ktoś jednak interesował się tą kaplicą, która znajdowała się nieopodal świątyni bogów. Co prawda wciąż nie rozumiał, po co została ona wyryta właśnie w tym miejscu, a nie gdzieś na terenach Plagi. Może to forma inwazji religijnej lub próba udostępnienia Cienistej religii Wolnym Stadom? Cokolwiek by to nie było, ale ani prorok, ani bogowie nie wydają się być tym szczególnie zainteresowani.
– To dobrze, że ktoś jednak zwrhaca uwagę na nietypowe miejsca w pobliżu świątyni. Kiedyś ja tam modliłem się, ale terhaz nie widzę w tym potrzeby, bo w Pladze mamy ołtarz, którhy jest o wiele bliżej. – wzruszył ramionami. Po co Plagijczykowi pokonywać duży dystans do świątyni, skoro o wiele lepiej jest pójść do ołtarzu, który znajduje się blisko obozu i o wiele lepiej się prezentuje.
Zamyślił się, słysząc pytanie Mirri dotyczące przyłączenia Absthiniusa do bogów Wolnych Stad. Już samo to zdanie budziło w nim odruchową niechęć i duże wątpliwości. Zmarszczył nieco brwi.
– Nie wydaje mi się, że to byłby dobrhy pomysł. Znaczy... Absthinius może i przyjmie smoków z innych stad, ale macie przecież swój odpowiednik. Nawet dwa. Aterhala i tego... Tarrrrama. – odpowiedział. Nie rozumiał, po co Wolnym Stadom jeszcze i trzeci bóg. Do tego nie każdy smok z chęcią zaakceptuje "nowego" boga, szczególnie ci, którzy patrzą krzywo na Plagę. Poza tym obaj bogowie gdzieś się podziali, a Hebog nie chciał, żeby i Absthinius przepadł, tym razem z innej przyczyny.

[Ślepa Sprawiedliwość]

To w końcu chciał, żeby Kruczy Pan miał więcej wyznawców, czy nie chciał? Rozwiązanie, które zaproponowała smoczyca wydawało się jej najlepsze z możliwych. Albo przynajmniej wykonalne.
– Wolne Stada już dużo razy przyjmowały nowych bogów do swojej wiary, przynajmniej z tego co jest napisane w Gigancie. Kiedy upadł Tarram, jego miejsce zajął Ateral, nowo powstały z boskich i smoczych łez. Dość niedawno też boskość odzyskał Kaltarel, niszcząc Barierę. Jeszcze bliżej, bo już za życia Strażnika, narodziła się Sennah, Bogini Lata.
Przewróciła oczyma.
– Myślę, że akurat z samym przyjęciem nowego boga nie byłoby problemu. Bardziej mnie zastanawia czego bogiem jest Absthinius.
Wbiła wzrok w pysk Pikującego, doszukując się najmniejszych zmian w ekspresji podczas odpowiedzi.
– Mówisz, że jest jak Tarram i Ateral, czyli jest Bogiem Śmierci. Ateral jest też Bogiem Sprawiedliwości. Może Kruczy Pan ma odmienną od nich domenę i dogmaty. Jakie są cechy i zachowania, które ceni najbardziej u swych wyznawców?

[Migot Sadiru]

Hess wybierała się na różne spacery w ciągu swojego krótkiego życia. Niektóre bezpieczniejsze, inne mniej, ale maluch był zbyt głodny podróży, aby sobie podarować. Tym razem obiecała sobie nie wchodzić na żaden piasek i nawet udało jej się nie wejść na żadną pustynię. Malizna musiała wyjść wcześnie rano, bo gdy przybyła na błękitną skałę, to było ledwie południe. Wcześnie, więc miała dużo czasu na brykanie. Nikogo w pobliżu na razie nie było, więc usiadła pod kamieniem, aby odpocząć. Mały, białawe łapki bolały od tak długiego spaceru.

[Ołtarz Wyniesionych]

Piastunka uzupełniała swoje surowce, które przeznaczy na modlitwy, do kadzideł, czy do barwników. No i chciała jeszcze wyleczyć Erlyn z jąkania się... może Odłamek kiedyś zmieni zdanie? Gdyby Veir była pozbawiona moralności, to prawdopodobnie poprosiłaby Kharta o umieszczenie ziół w następnym posiłku dla Odłamku, ale na szczęście Veir miała moralność, nawet dużo. Lubiła Erlyn, szanowała jej wybór.
W końcu Piastunka trafiła na Błękitną Skałę, a wkrótce również i na Hesshe. Kolejne pisklę z Ognia, błąkające się po Wspólnych? Nie, to chyba akurat nie wyglądało na zgubione. Dłuższy spacer? Poznawanie nowego świata? Gdyby trafiła na Erlyn, to prawdopodobnie skończyłaby w jej Grocie Uchodźców.
– Witaj, wszystko w porządku? – Zapytała. – Jestem Veir. Piastunka. Nie musisz się mnie bać. – Rzuciła po chwili, po czym...
– Masz ochotę na owoc? – Zapytała. Jak mawiają – nie bierz cukierków od podejrzanych panów, ale hej! Ona była tylko podejrzaną panią. Było to liczydło górskie, do którego Veir miała olbrzymią słabość. Wyciągnęła je w kierunku Hesshe.

[Migot Sadiru]

Veir miała szczęście, bo nikt Hess nie powiedział o miłych panach z płaszczami. Hess też miała w sobie dużo odwagi. Za dużo, jak na takiego małego kluska, który nawet biegać nie umie. Znaczy, Hess umiała się szybko przemieszczać. Czy wyglądało to jak bieg? Broń Kammanorze, ale na pewno skutkiem było to, że mała dobiegała do celu w sekundy. Miarą sekund było też oślinienie swojego przeciwnika, co na ten moment zdawało się być jej głównym atutem przeciwko światu. Zresztą, czy świat już wiedział, że mała umiała robić bąbelki ze śliny?
Biały łeb obrócił się gwałtownie, a błony rozpłynęły się po bokach jej szyi, niczym jakieś włosie. Fioletowa smoczyca pachniała inaczej, ale to wcale nie przeszkadzało.
– Coo? – Mała zapiszczała, podnosząc się na łapcie, a maleńkie skrzydełka pomogły w tym procesie, odpychając paliczkami się od ziemi. W głosie słychać było ekscytację i podniecenie malizny, która zaraz zaczęła przebierać nogami. – ChęĘęĘęĘę! – Dodała podczas "biegu", w którym też uczestniczyły skrzydła, odpychając ziemię, czy czasami podtrzymując małą przed upadkiem, gdy się przechyliła. Jej głos skakał w rytm jej własnych kroków. Hess natychmiast znalazła się przy piastunce, a jej ślepia powlekły się po trzymanym owocu. Bez czekania zamierzała ugryźć to, co jej oferowała piastunka, nie wyjmując nawet owocu z jej łapy. Jeśli Veir pozwoli, to mała zapewne zaraz owali jej owoc w łapie, brudząc się, ją i trawę.

[Ołtarz Wyniesionych]

Cóż za urocze pisklę. Veir została obśliniona, ale przetrwała to dzielnie. Pozwoliła młodej na zjedzenie owocu, chociaż obie się przy tym ubrudziły. Po chwili piastunka wyciągnęła z torby kawałek czerwonego materiału, którym najpierw wytarła sobie dłoń, po czym pyszczek malutkiej Hesshe, o ile ta jej na to pozwoliła. Horgifellijka po chwili... postanowiła zrobić młodej przysługę. Próbowała biegać, co nie było jakoś bardzo skomplikowane. Każdy to potrafił. Ale to robić to umiejętnie? Tak, żeby dogonić zwierzynę, omijając przeszkody? Przyda jej się to w przyszłości. Zwłaszcza, że jest to stado sojusznika.
– Jak ci na imię? – Zapytała. Młoda nie była zbyt rozmowna ze względu na wiek, ale to powinna kojarzyć. Veir miała już opracowaną strategię. Będą bazowały głównie na pokazywaniu. Veir rozpoczęła od nagłej zmiany pozycji, co powinno zwrócić uwagę samiczki. Ugięła mocniej łapy, skrzydła docisnęła do siebie, ogon uniosła delikatnie w górę, żeby jej nie przeszkadzał. Łeb docisnęła do szyi. To była pozycja. Nie wolno o niej zapominać.
W pewnym momencie Veir ruszyła do przodu, miała nadzieję, że samiczka zwróci uwagę na jej łapy. Jeżeli nie będzie za nią nadążała, to spróbuje ją naśladować, prawda? Horgifellijka postawiła prawą przednią łapę do przodu, po czym lewą zadnią. Lewą przednią i prawą tylną. W ten sposób poruszała się do przodu. Była coraz szybsza i szybsza, ruchy po prostu zyskiwały na częstotliwości. Wytaczała jej i młodej bezpieczną trasę, żeby ta w nic nie przywaliła, czy coś. Jak tam jej pójdzie?

[Migot Sadiru]

Uśmiech nie schodził z pyska małej samiczki, która zjadła podarek. Dała się nawet wyczyścić, nadymając wargi i policzki. Chciała tylko pomóc, a że przy okazji wyglądała zabawnie. Hess najwyraźniej była też przyzwyczajona do dotyku i czułej opieki. Szklista była bardzo opiekuńcza i kochana, chociaż nieco zabiegana.
– Hessssssssssshe. – Mała zapiszczała radośnie, bo rozumiała czym były imiona. Zresztą, doskonale zdawała sobie sprawę, że była Hesshe, a nie kimś innym. Maluch zresztą, może nie umiał za dużo mówić, ale słuchać umiał i słowa pozwalały na jakąś komunikację.
Veir poprawiła swoją pozę i na nieszczęście Hess była mało... domyślna, bo zamiast naśladować piastunkę, to jej się intensywnie przyglądała. Błękitne ślepia spoglądały uważnie na samicę, która zaczęła iść do przodu.
– Uuu!! Bawimy się? – Zapiszczała, gdy zauważyła, że piastunka przyśpiesza. Maluch ruszył za nią. Z początku, tak samo jak zwykle, czyli kijowo. Veir szybko oddalała się od malucha, więc Hess miała motywację, aby spróbować czegoś innego. Pierwszą zmianą były skrzydła, które przytuliły się do grzbietu, gdy mała samica kontynuowała przebieranie nogami. Odruchowo zaczęła naśladować ruchy smoczycy, próbując nadrobić swoje zaległości. Nogi poruszały się coraz równiej, wyrównując krok. Ogon wyprostował się, a łapki poruszyły się nieco szybciej. Szło jej całkiem dobrze.

[Ołtarz Wyniesionych]

Zatem Hesshe. Ładne imię. Z pewnością było to dziecko jakiegoś bardzo przystojnego ojca, ale już dosyć słów narratora! Młoda co prawda nie naśladowała pozy, ale notowała wszystko w swojej główce. Na szczęście zastosowała kilka wskazówek z postawy w faktycznym biegu. Na początku miała problemy z biegiem, ale zadziałała tutaj złota kombinacja. Mowa tutaj o własnym kombinowaniu, oraz podglądaniu nauczyciela. W ten sposób Hess biegała już jak mistrzyni, ale brakowało jeszcze czegoś bardzo ważnego. Skręcania.
– Tak, bawimy się. Będzie coraz ciekawiej. – Miała nadzieję, że zaciekawi w ten sposób młódkę. – Bieg byłby nudny, gdyby robiło się to tylko w jednym kierunku, prawda? – Dodała po chwili. Veir postanowiła wprowadzić swego rodzaju "ulepszenia" w swoich naukach biegu. Uważała, że mogłyby być nieco ciekawsze. Teraz czas na hamowanie. W ten sposób zakończą sobie te podstawy podstaw, a potem czas na nowości! – Zmniejszaj swoją prędkość, stopniowo. Jeżeli nie wyrobisz, możesz zaprzeć się łapami, nieco do tyłu. – Wytłumaczyła i właśnie to zrobiła. Znaczy, ten pierwszy przypadek. Coraz bardziej zwalniała, aż całkowicie się nie zatrzymała. Jaką metodę wybierze Hess? Czy starczy jej czasu na bezpieczne hamowanie?
– Teraz skręcanie. – Powiedziała. I zaczęła rysować po skale maddarą, lub po ziemi, jeżeli znalazła takie miejsce. Narysowała półokrąg otwarty w lewo. – Wyobraź sobie, że to twoje ciało. To jest twój ogon. – Wskazała na dolną część półkola. – Wyginasz się w ten sposób przy skręcie w lewo. W prawo półokrąg jest odwrotny. – Dodała po chwili. Narysowała również i tę wersję. Dla pewności. No, to czas do biegu! Ruszyła. Czas na bieg przełajowy. Piastunka energicznie przebierała łapami, na ten moment nie było nic nowego... aż do momentu, gdy obie natrafiły na kilka przeszkód. Było dużo drzew, skał, gęsta roślinność i nieco łagodniejsza polanka. To długi, wyczerpujący bieg wśród natury! Veir omijała przeszkody, uginając ciało w konkretne strony, bazując głównie na swoim ogonie. Gdy chciała skręcać w lewo, otwierała się w lewą stronę. Przeciwnie do prawej.

[Migot Sadiru]

Jakiego narratora! To były fakty. Hess podążała za długą smoczycą, przebierając łapkami w równy sposób. Hess przede wszystkim chciała złapać Veir i to był jej cel na ten moment. Smoczyca mówiła coś o zatrzymywaniu, a była to całkiem przydatna umiejętność, więc czemu by tego nie wykorzystać? Mała obserwowała samicę, która zaczęła zwalniać. Hess zrobiła to samo, mocno tupiąc łapami, aby powoli wyhamować. Ruszała łapami coraz wolniej, aż udało jej się zatrzymać. Poderwała łeb, aby spojrzeć na Veir. Zaczęła mówić o skręcaniu, a Hess miała już plan! Sprytny. Obserwowała wyjaśnienia, ale kiedy tylko mogła, ruszyła.
Maluch się rozpędził, przebierając równo łapkami. Biegła rytmicznie, z prostym ogonem i skrzydłami na plecach. Mała już umiała poruszać się szybciej, bo wystarczyło naśladować Veir, ale teraz trzeba było skręcić. Hess zgięła się w lewo, wyginając szyję, ciało i ogon. Małe łapki odbijały się od ziemi, gdy zaczęła skręcać. Hess planowała zrobić po prostu kółko, więc zgięła się mocno i tuptała. Z czasem jednak kółko robiło się coraz mniejsze, bo mała nie potrafiła jeszcze wymierzyć równego kółka. Nie było to jednak takie złe, bo im dłużej kołowała, tym bliżej była ogona. Hess kręciła się w kółko, aż jej pysk rozwarł się i złapał końcówkę ogona. Na tyle mocno, aby mogła się trzymać za niego. Bolało, ale wielką nagrodą był fakt, że to się udało. Niestety Hess zaczęło kręcić się w głowie i malizna upadła na ziemię, nadal trzymając ogon. Cały świat wirował w małej głowie, zapominając już...najwyraźniej, że miała się uczyć biegania.

[Ołtarz Wyniesionych]

Była zatem swego rodzaju marchewką na patyku, zachęcającą młodą Hess do działania! Ważne, że ruszyła za nią. Poszłoby Hess perfekcyjnie, gdyby nie ta cała akcja z ogonem... to z pewnością byłaby bolesna metoda skręcania. Veir podeszła do niej z matczyną czułością, czy raczej to wyglądał. Nie miała czegoś takiego, ale za to może coś bardziej w stylu... piastuńskiego podejście?
– Hej, wszystko w porządku? – Nim to powiedziała, zawróciła jeszcze, ponownie skręcając, ale tym razem "dłużej przytrzymała" swój skręt, przez co po chwili znalazła się z drugiej strony. Nowy manewr, ale możliwe, że przez wirujący świat ciężko będzie jej się skupić.
– Wystarczy, że przechylisz ciało w odpowiednią stronę i nieco się w nią wygniesz, tak jest o wiele łatwiej. – Wytłumaczyła, została też przy Hess do momentu, aż ta nie poczuła się lepiej. Gdy tak się już stało, mogły ruszyć dalej. Veir zaprosiła ją do dalszej części biegu i ruszyła. Ponownie, najpierw zaczynała od szybkiego chodzenia, aż płynnie nie przeszła już do czegoś na wzór sprintu.
– Teraz będziemy pokonywać przeszkody. – Ostrzegła młodą, po czym ruszyła w kierunku przewalonego drzewa. Dosłownie kawałek przed nim, ugięła mocniej łapy i przeniosła ciężar ciała na te tylne, po czym mocno odbiła się od ziemi i wyskoczyła do przodu. W ten sposób bez problemu ominęła przeszkodę. Lądując, przeniosła tym razem ciężar ciała na przednie łapy.
– Uginasz łapy, stawiasz głównie na te tylne, gdy chcesz skoczyć do przodu. Gdy to już zrobisz – mocno odbijasz się od ziemi. Wszystko jest zrozumiałe? – Zapytała i ustawiła się jakiś kawałek za kłodą, by móc nadzorować samiczkę.

[Migot Sadiru]

Hess puściła ogon, który opadł na ziemię nieprzyjemnie. Potrzepała lekko łbem i zaczekała, aż przestanie jej się kręcić. Podniosła się na łapki i spojrzała na smoczycę, która przy niej była. Hess obdarowała ją zaraz szerokim uśmiechem i podniosła się na jeszcze trzęsące się łapcie.
– Złapałam ogon! – Zapiszczała zadowolona z siebie malizna, ale Veir zaraz przeszła do kolejnego ćwiczenia.
Maluch rozpędziła się, tupiąc małymi łapkami. Przed nimi było powalone drzewo. Dla Veir może była to nietrudna przeszkoda, ale mała była po prostu...mała i taki skok mógł ją kosztować dużo sił. Plusem było to, że jeśli przeskoczy drzewo, to dobrze wykona skok.
Hess rozpędziła się, tupiąc mocno łapkami. Przed drzewem zaczęła się już szykować. Przednie łapki miały w pewnym momencie przyjąć ciężar ciała. Do nich miały dostawić się zadnie, a potem mała miała oprzeć na nich ciało i wybić się z całej siły do góry. Uniosła wówczas przedni łapy i podkurczyła je. Miała przelecieć nad drzewem i wyciągnąć przednie łapki, aby opaść na ziemię za drzewem. Znów, do przednich dołączyłyby tylne, które wybiłyby ją do przodu i bieg zacząłby się od nowa.

[Ołtarz Wyniesionych]

– Brawo. – Powiedziała jej tylko. Pierwszy wróg pokonany. Najpierw jej własny ogon, a potem będzie bawiła się oderwanym ogonem swojego wroga.
– Świetnie, dobrze ci poszło. – Dodała po udanym skoku nad drzewem, kolejna pochwała do kolekcji! Czas zatem na ostatnie zadanie. Młoda już niemal opanowała całkowicie umiejętność biegu.
– Został nam sprint. Dajesz z siebie wszystko, jak najszybciej potrafisz... do tamtego głazu. Zatrzymamy się przed nim, hamując. Która zrobi to pierwsza... wygrywa. Energicznie przebierasz łapami, ale też starasz się nie zgubić płuc. – Powiedziała. Gdy samiczka była gotowa, obie ruszyły przed siebie. Veir przebierała łapami jak najszybciej tylko potrafiła, zręcznie omijała przeszkody, jednocześnie głęboki wdech i wydech, by nie paść gdzieś po drodze. Połączenie zręczności z wytrzymałością. Sprint. Niektóre przeszkody również pokonywała za pomocą skoków, odbijając się od ziemi, aż w końcu dotarła na miejsce. Zahamowała, mocno zapierając się łapami. Ciało delikatnie do tyłu. Pierwsza? Druga? Jako poszło Hess?

//Po twoim poście raport z Biegu I

[Migot Sadiru]

Hess była po prostu dumna z siebie, że udało jej się przeskoczyć przeszkodę. Przyszła jednak pora na ostatnie zadanko. Hess była już rozpędzona, więc wystarczyło obrać cel. Głaz? Da się zrobić, więc skręciła lekko w stronę kamienia. Przechyliła lekko ciałko, ale przede wszystkim wygięła szyję, ciało oraz ogon, aby ułożyć je w jedną linię, która miała dociągnąć ją do odpowiedniego toru. Potem po prostu biegła, ale z całych swoich sił. Uderzała intensywnie łapkami, łupiąc nimi o ziemię, niczym mała maszynka do zbierania żwiru. Chciała się rozpędzić, aż wyprzedzi nauczycielkę. Tam, miała zwolnić, a konkretnie przez silne uderzenia łapami o ziemię. Miała w ten sposób tracić prędkość, aż zatrzyma się bezpiecznie przy kamieniu. Jeśli siły pozwolą, dotrze tam pierwsza.

[Surtr]

Jeden cichy trzask wystarczył by spłoszyć każde inteligentniejsze stworzenie z okolicy. Kolejny, połączony z intensywnym szelestem liści trących o łuski, sprawił że niewielka polanka pod błękitną skałą stała się niepokojąco cicha. Nieznany zapach obcego sprawiał że żadne mniejsze zwierzę nie chciało podjąć ryzyka i przekonać się, kim jest ów nowy przybysz? Krwiożercza bestia, nie bojąca się zasadzek, sygnalizująca swoją obecność? A może olbrzym tak wielki iż na nic są tutaj techniki skradania i kamuflażu? Nic bardziej mylnego.
Piaskowołuski samiec, najzwyczajniej w świecie był niezdarą. Na nic mu zwinne łapy, czy smukła sylwetka, gdy jego umiejętności nie są wcale lepsze niż świeżo narodzonego pisklaka. Chociaż czy można go winić za ten chaos? Ktokolwiek dałby radę się przedrzeć przez te chaszcze na tak niewielki skrawek odsłoniętej ziemi? Niee, niemożliwe.

Pytanie jednak. Czemu podjął się dotarcia tutaj? Nie była to przyjemna przeprawa, zwłaszcza ze względu na białe wstęgi, co rusz plączące się w gałęziach.
Nie mógł jednak odpuścić tak dobrej kryjówki. Zewsząd dobiegała go masa zapachów. Znajomych, ale innych. Nie należały do mniejszych ras jak ludzie, elfy czy mniejsze drapieżniki. Bez wątpienia był to zapach licznych smoków a on otoczony był nim z każdej strony. Jeśli miał zapewnić sobie bezpieczne schronienie, póki nie rozezna się w sytuacji. Musiał pocierpieć.
Został jednak wynagrodzony niewielką polanką, z każdej strony obleganą przez liczne chaszcze i krzaki. Wielka skała co prawda była dość widowiskowa i mogła przyciągnąć nieproszonych gości, wierzył jednak w to, iż smoki patrzące w górę, nie zwrócą uwagę na to, co kryje się na ziemi.

Jedyne co mu pozostało, to jakoś się tu urządzić. W tym celu znalazł największy krzak u podnóża skały, i zaczął kopać w ziemi, chcąc wykopać sobie niewielkie zagłębienie. Tuż pod rozłożystymi gałęziami. W ten sposób będzie mógł się ukryć przed spojrzeniami z nieba. Plan idealny