Diamentowy Strumień

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Złamanych łap? Jej głowa wystrzeliła do boku jak gdyby zdzielił ją w potylicę sam Viliar. Nie... huh, nie widziała żadnych oznak obrażeń. Czy kulał, kiedy podchodził? Nie zwróciła uwagi bo patrzyła głównie na jego pysk.
– T-twoich złamań? – zapytała z lekkim niedowierzaniem, ale bez pretensji.

Wbrew sobie wstała i ugniotła koc łapami, podchodząc bliżej Pokłosia. Najwidoczniej przez troskę na moment zapomniała o tym, że może powinna się go bać. Schyliła się by spojrzeć na jego łapy.
– N-nie w-wygląda, jakbyś był ranny – bardziej odetchnęła z ulgą, niż stwierdziła. Wyprostowała się i trochę niepewnie musnęła nosem jego polik. Chyba jej nie ugryzie? Nonsens! Mógł to zrobić wiele razy, przestań popadać w paranoję!

[Maros]

Najwidoczniej poza nieudolnym posługiwaniem się własną maddara, stracił też zrozumiałe wypowiedzi. Szybko jednak skarcił sam siebie, za zbyt dużą oschłość, nawet jeśli był to tylko jego wewnętrzy monolog.
– Nie moich. Słońce zrobiło się zaskakująco aktywne na arenach. – nawet jeśli częściej łamali lub podpalali samych siebie, to nadal rany otrzymane podczas pojedynku.

Patrzył jak przechodzi mokrymi łapami bo białym futrze. Stłamsił ochotę wysuszenia go i wyczyszczenia z ewentualnego naniesionego piasku. Kiedyś może była by to cenna pamiątka po babci, tylko, że jak by nie patrzeć, była dla niego bardziej obca, niż bliska. Szkoda, że to właśnie on musiał sprzątać jej ciało z przystani.
Gdy się zbliżyła, pochylił nieco łeb.
– Bo nie jestem, nie ja walczyłem. – zauważył niepewność, chociaż nie zareagował na nią. Przechylił nieco łeb w jej stronę.
– A u ciebie? – odbił w końcu pytanie.

[Odłamek Raju]

Kiwnęła głową. No tak, Słońce. Może to też o to chodziło? W końcu jej stado zabrało dom Pokłosia.
– S-słyszałam. Poznałam jakiegoś smoka od was, strasznie duży. Ale bardzo miły. – Uśmiechnęła się kątem pyska na wspomnienie łagodnego olbrzyma.

Co u niej? Uh.
– Musiałam komuś wyciąć język. – Wypaliła pierwsze co jej przyszło do głowy. I szczerze? To z jakiegoś powodu nadal było ponad rewelacją jaką dziś usłyszała. Wręcz przed chwilą usłyszała. Nadal tego nie przyswoiła. Jej mózg wpadł w dziwny mechanizm obronny.

[Maros]

W sumie nie miał wyrobionego zdania o przejęciu przez Plagę terenów, całego połączenia stad i funkcjonowania tego. Jakoś tak, żył gdzieś z boku tego wszystkiego, mając własne problemy i cele. Szkoda, że ten najistotniejszy niedawno rozsypał się.
– Nie biorę udziału w tej ich integracji, więc nie będę dopytywać o kogo chodzi. Zapewne i tak kojarzę go jedynie z widzenia lub wcale. – nie było sensu udawać, że jest inaczej.

Kolejne pytające spojrzenie.
– Interesujący wypad z dziadkiem, czy raczej konsekwencje czyjejś głupoty? – spokojnie zdjął torbę, która z czasem zaczęła nieprzyjemnie wbijać się w ciało. Coś w środku zastukało, drewno zaszurało. Cóż, nie dało się nie zauważyć, że jest na coś przygotowany.

[Odłamek Raju]

Skuliła uszy. Odpowiedź... nie brzmiała miło. Nie brzmiała jak Maros. On nie był taki zimny, prawda? Czy to... czy to jednak była gra, a teraz ona zaczynała dostrzegać rysy w tej fasadzie przez to co powiedział jej Viliar?

Huh. Dziwne, że akurat go teraz wspomniał...
– Raczej z-zrobiłby to sam, gdyby chciał – zaskoczył ją odrobinę tym pytaniem. – Sprawy Plagi, ale, uh, nie mogę mówić więcej. Kodeks. – Postukała pazurem w krawędź skóry na której siedziała.

Podniosła wzrok kiedy usłyszała jak jego klamoty przewracają się w torbie.
– Z-znów się gdzieś wybierasz? – spytała niezobowiązująco, choć potarła się palcami lewej łapy o przegub prawej, zakłopotana tą dziwną atmosferą.

[Maros]

Kolejny głęboki wdech, na wpół przymknął ślepia.
– Przepraszam. – nie chciał wywołać takiej reakcji, tylko, że ciężko było udawać, że nic się nie stało.
Sprawy Plagi przemilczał, delikatnie jedynie kiwając łbem na znak, że rozumie. Nie zamierzał dopytywać, nie jego sprawa, nie jego stado.

Przyglądał się jej zachowaniu, cóż u obu nie było on raczej takie jak zawsze. Zerknął na torbę i kolejny raz skinął łbem.
– Muszę coś sprawdzić. Na wszelki wypadek wolę zabrać więcej rzeczy, niż później żałować, że czegoś nie mam. – wyjaśnił.

No dobrze, miejmy to za sobą.
– Dlaczego powiedziałaś Viliarowi o moich snach? – nie brzmiał chłodno. Łagodny, cichy głos, może nawet nieco zbyt cichy, chociaż siedziała na tyle blisko, by usłyszeć to bez problemu. Patrzył na jej pyszczek, czekał.

[Odłamek Raju]

Przeprosiny przyjęła w ciszy. Nie była pewna czy są szczere. Chciała wierzyć, że są. Obecnie miała w głowie taki mętlik, że każda dodatkowa myśl spowoduje eksplozję. Kiwnęła tylko głową. Również milcząco skwitowała jego wzmiankę o wyprawie. I tak nie powiedziałby jej nic więcej.

Zaskoczył ją kolejnym pytaniem. Z tego wszystkiego zapomniała dziadka zapytać jak właściwie wyglądała ich rozmowa. Był oszczędny w wyjaśnieniach, skupiając się tylko na wadach Marosa oraz jego sekrecie. Ale nie zamierzała go okłamywać, nawet nie musiała.
– Po tamtej nocy zostawiłeś mnie bez słowa i... płakałam. W takim stanie spotkałam się z dziadkiem przy mistycznym kamieniu – zaczęła, unosząc wzrok na niebo. – Chciał wiedzieć dlaczego płaczę i "czy osoba odpowiedzialna powinna zniknąć w niewyjaśnionych okolicznościach" – mimowolnie się uśmiechnęła na to wspomnienie. – Wolałam mu wyjaśnić, żeby nie musieć cię zeskrobywać z trawy. – Skrzywiła się lekko na samo wyobrażenie.

Zerknęła na niego.
– Chciał z tobą p-porozmawiać, ale obiecał być miły. – Dodała naprędce.

[Maros]

Może gdyby znał jej rozterki, znacznie łatwiej było by rozstrzygnąć wybór, między którym sam się miotał? Możliwe. Powinien po prostu się wycofać i liczyć na to, że Viliar nie zechce napuścić na niego Plagi i własnego stada.
W co on wierzył... Pewnie już wiedzieli.

Nie przerywał jej, nieświadomie przełykając ślinę na wspomnienie o " zeskrobywaniu z trawy". Powstrzymał cisnący się na pysk grymas bólu.
– Bez ostrzeżenia wniknęłaś w dość prywatne rzeczy. – odwrócił wzrok na bok, teraz też miał ochotę po prostu odejść.

– No to mamy te rozmowę za sobą...

[Odłamek Raju]

Nie wierzyła własnym uszom! On obwiniał ją? Szczęka jej opadła do samej ziemi!
– Oh— wiesz—jak możesz—ty—urghhh! – tupnęła łapą i aż powstało wgniecenie w tej nieszczęsnej skórze na której Erlyn siedziała. – Chciałam ci tylko pomóc. Wyglądałeś jak żywy trup! Skąd miałam wiedzieć, że zaleje mnie fala takich obrazów? Może gdybyś nie odszedł bez wyjaśnień jak obrażony cielak, to bym nie musiała się radzić dziadka i pytać czy to ja zawiniłam! – Wytknęła mu, lekko zrozpaczonym głosem.

[Maros]

Obwiniał? Na prawdę nie widziała, że daleko było mu do tego?
– A co miałem Ci wtedy powiedzieć? – w przeciwieństwie do niej, nadal był spokojny, chociaż na myśl o takiej rozmowie, znaczenie samo dawało o sobie znać.

[Odłamek Raju]

Wypuściła powietrze nosem i brzmiała przy tym jak tarpan.
– Nie wiem? – przekrzywiła głowę. – "Hej, Erlyn, ale nie mów nikomu o tym co widziałaś, to dla mnie ważne. Zobaczymy się później"? – zasugerowała pierwszą neutralną odpowiedź jaka przychodziła jej na myśl. Dlaczego smoki nie potrafiły normalnie się komunikować tylko uznawały odchodzenie bez słowa za jakąś normę społeczną? Obłęd!

[Maros]

W ogóle miało to sens, po fakcie?
– A sam fakt, że Ci zaufałem i pozwoliłem na coś takiego, nie jest jednoznaczny z tym? – na nowo skierował uwagę na torbę, jak by zastanawiał się nad odejściem zanim powie za dużo.
– Mniejsza, teraz to i tak już nieistotne.

[Odłamek Raju]

Jak najbardziej!
– Pozwoliłeś mi wprowadzić się w stan snu. Żadne z nas nie wiedziało, że zobaczę cokolwiek w twojej głowie – przypomniała mu. Nawet wtedy ostrzegała. Nigdy tego nie robiła, nie miała pojęcia jakie będą efekty.

Powiodła spojrzeniem za jego własnym, z powrotem na tę przeklętą torbę. I nie mogła się już powstrzymać.
– A co jest istotne, Fille? – ścisnęła wargi w kreskę. – Czy może Maros? Sama nie wiem jak cię mam nazywać i kim jesteś. – Dodała ciszej.

[Maros]

Czyli to tam pewnie polazł, gdy Fiain go unieruchomił. Nie mógł się powstrzymać, musiał jej wszystko powiedzieć. Pierwsze słowa uciekły gdzieś, jak by słyszane przez mgłę.
Właściwie nie wiedział jak zareagować. Powinien się tego spodziewać, a łudził się, że jednak się myli.

~ Co się stało?

Zignorował pytanie, jedynie odesłał do groty, gdzie Emis był ze Śpiochem.
Czarne uszy opadły, niemal całkowicie przylgnęły do łba.
– Czyli już z nim gadałaś... – wstał powoli i wycofał o dwa kroki. No spieprzaj, to potrafisz najlepiej.
Założył na nowo torbę, rozejrzał naokoło. Już kogoś zawiadomiła?
– Czyli nic tu po mnie. –

[Odłamek Raju]

Jej łapa wystrzeliła żeby chwycić za pasek torby Pokłosia.
– Przestań. Wiecznie. Uciekać. – Powiedziała powoli, cedząc słowo za słowem. Ostatecznie złapała go za sierść na szyi, wczepiając w nią palce. Nie robiła mu jednak przy tym krzywdy. – Odpowiedz. Co jest istotne. – Zażądała, a jej głos był na pograniczu histerii. Pokaż mi, że się co do ciebie nie mylę, proszę.

[Maros]

Tak jak ona wyciągnęła ku niemu łapę, tak on poderwał prawą z ziemi. Odruch wygrał, szczególnie wyczulony po ostatnim. Złapał ją za nadgarstek, nie użył jednak siły, gdyby naparła mocnej i tak osiągnęła by swój cel.
– A uwierzysz w słowa kogoś, kogo się boisz? – wysunął łeb do przodu, na tyle by między ich nosami pozostało zaledwie kilka łusek wolnej przestrzeni.
– I nie mów, że jest inaczej. Widziałem reakcje na ostatnim wyjściu za barierę. – wtedy też puścił łapę.

[Odłamek Raju]

Znieruchomiała, chociaż nie spojrzała w dół na swoją chwyconą łapę. Zabawne. Nawet nie zwróciła uwagi jak dużo potrafiła wyskrobać z siebie odwagi, gdy chodziło o coś na czym jej zależało. A miała serdecznie dość tych wszystkich tajemnic.
– Wciąż tu jestem, czy nie tak? – wytknęła mu, nie cofając się kiedy ten się zbliżył. – Nie mów mi jak ja się czuję. – Dodała, nieco ciszej.

Jej łapa, mimo że puszczona, nadal wisiała w powietrzu, lekko odrętwiała.

[Maros]

Zacisnął na moment szczęki, bijąc się z myślami.
– Mówię tylko co widziałem. – stwierdził krótko zmęczonym tonem.
– Widzę, że nie powiedział Ci wszystkiego z rozmowy. – no tak, nie powiedział by niczego, co mogło by postawić go przed Erlyn chociaż odrobinę w pozytywnym świetle.

– Ty. – padło po krótkiej chwili ciszy, podczas której na nowo usiadł i cofnął nieco łeb.

[Odłamek Raju]

Odstawiła odrętwiałą łapę.
– Powiedział mi wszystko – zapewniła po chwili milczenia. Viliar nigdy nie okłamał jej, ani tym bardziej nie pojawiałby się bez zapowiedzi na terenach jej stada, gdyby chciał tylko oczernić Marosa w jej oczach. Pomoże nawet jej kryć tę paranoiczną kupę kłaków!

Odchyliła lewe ucho. Ona?
– Więc czemu wiecznie uciekasz? Czemu mi nie pow—

Nabrała powietrza w płuca.
– No dobrze, to akurat mogę zrozumieć. – Miał mnóstwo powodów, które niekoniecznie równały się z zaufaniem. Mniejsza o to. Przetarła łapą pysk. – Nie dbam o to kim byłeś. Poznałam ciebie, Marosa, i to się dla mnie liczy.

[Maros]

Każdego innego, w tym momencie podejrzewał by o kłamstwo, ale tu nie potrafił.
– To skąd to pytanie? Ciężko kłamać w ślepia Viliarowi chwilę po tym, jak prawie Cię udusił. – wymamrotał cicho.

– Próbowałem. Wiesz, że byłem smoczycą, ponad położę życia poświęciłem walce. – marne wskazówki, tylko trudno czasami pokonać obawy. Ostatnie słowa sprawiły, że zeszło z niego powietrze. Barki opadły nieco w dół, to samo skrzydła.
– Tylko proszę, nie przekazuj tego dalej. – podniósł łapę jakiś szpon nad ziemię, ostatecznie jednak odstawił ją na miejsce.

[Odłamek Raju]

Skąd które pytanie? Oh, tamto?
– Bo chciałam to usłyszeć od ciebie – podkreśliła ostatnie słowo. I zaraz potem cicho westchnęła. – Mogłeś tam zginąć. Nie zabił cię tylko ze względu na mnie. Nigdy nie idź z nim rozmawiać chyba, że w moim towarzystwie. Proszę. – Położyła nacisk na kilka istotnych słów. Viliar nie rzucał ostrzeżeń na wiatr.

Trochę zakuło, że czuł potrzebę o to prosić.
– To nie mną ani moim dziadkiem musisz się przejmować – powiedziała cicho.