Świątynia

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Spuściła łeb.

- Bez oczu będę się musiała mocno wysilić, żeby choćby nie być obciążeniem. Co dopiero być pomocną.

Jakby sama ślepota nie wystarczyła, to jeszcze ciągle ściekał z niej ten czarny syf, którym brudziła każde miejsce, w którym się znalazła. Pod jej łapami już pewnie uformowała się cała kałuża, która chlapała, gdy amoczyca przestawała z jednej łapy na drugą.

- Rozumiem o co ci chodzi, choć trochę ciężko to w całości ogarnąć. Muszę jakoś zachować swoją wiedzę tak, żebym mogła się potem z niej uczyć jak wrócę. Inni też. Nie mogę się poddawać, bo zmarnuję to wszystko. Muszę tak jak potrafię, zrobić świat lepszy dla mojego przyszłego ja, tak?

Z jednej strony brzmiało to trochę oczywiście, ale tak naprawdę nigdy się nad tym nie zastanawiała w ten sposób. Po prostu nie psuć świata i mieć nadzieję, że inni też tego nie zrobią, widząc co się stanie, gdy się popełnia błędy. Być dobrym dla innych i wnosić sobą pozytywny wpływ.

Jedna rzecz jednak nie dawała jej spokoju.

- Ale... skoro długowieczność jest taka okropna, to czemu ty dalej chcesz być prorokiem?

[Strażnik]

Nie odpowiedział na jej żal dotyczący ślepoty. Niektórzy rodzili się bez wzroku i potrafili sobie poradzić. Ona natomiast, nawet jeśli miałaby nigdy nie przyjąć w pełni skali tego co zrobiła, mogła przynajmniej fizycznie ponieść konsekwencje.
Dopiero potem niechętnie skinął łbem, rzecz jasna bardziej do siebie, niż do niej.
– Ucz się, ucz innych, nie krzywdź po drodze. Tylko tyle i aż tyle mogłabyś teraz zrobić jako minimum – Rozważanie nad realnym wpływem, które mogłaby mieć na przyszłe wcielenie nie miało bowiem żadnego sensu. Nie wiedział też jaki "powrót" miała na myśli, ale nie miał ochoty dopytywać. Może do czegoś nawiązywała.

– Jestem prorokiem, ponieważ wyrzuciłem poprzednie życie i nigdy nie zdołałem go odzyskać. Moimi korzeniami są decyzje, których nie da się cofnąć, ani których nie da się odpracować. Dostałem jednak szansę by kontynuować mimo to i wnieść coś do waszego życia nie jako smok, ale przestroga i doświadczenie. Coś czego nie jesteście w stanie nosić w podobny sposób, ale i nosić nie powinniście, bowiem to nie dar, nie błogosławieństwo, tylko służba, która nie ma w sobie żadnych zalet krótszego życia. – opowiadał jakby już miał tę odpowiedź dobrze przygotowaną, dobrze znaną. Część z niej na pewno, choć obecnie znacznie łatwiej było mu zebrać myśli, ze wzgledu na buzujący wewnątrz żal.
Sam się uprzedmiotawiał, ale to nie oznaczało że nie zamierzał patrzeć z pogardą na tych, ktorzy traktowali go w ten sam sposób.

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Pewnie tak... - odpowiedziała na jego długi wywód, pluskając cicho palcami zdrowej łapy i ciemną kałużę, która zbierała się pod nią.

- Skąd się ta cała woda bierze... - powiedziała do siebie cicho w zastanowieniu. Dopiero teraz zauważyła, że te łzy lały się jej wiecznie z oczu, a mimo to nie odwadniała się ćwierć dnia. W sumie to nawet nie czuła różnicy. Było to trochę jak taka długowieczność, tylko że bardziej długowieczne łzy. Hmm... ciekawe co jeszcze mogliby bogowie robić niekończącym się.

Brrr.

Przeszedł ją zimny dreszcz.

Niekończący się ból mógłby być okropny. Albo niekończący się głód. Patrząc na to z tej perspektywy, to jednak chyba nie było aż tak źle.

- Emm, przepraszam - powiedziała, zauważając, że byli w połowie rozmowy.

Zrobiła kółeczko pazurem na podłodze.

- Tak sobie myślę, jak powiedziałeś o tych umierających bliskich i rodzinie - powiedziała, w lekkim zastanowieniu. - A gdyby ktoś z rodziny, albo ktoś bliski też by nie umierał? Albo nawet kilku? Wtedy też by było tak samo źle? Może bogowie?

Podrapała się pazurem po podbródku.

[Strażnik]

Rozkojarzyła się? Zwykł gadać dużo i nie raz zdażyło mu się, że rozmówca był zmęczony interakcją, lecz teraz nie sądził, że zdążył się nawet rozpędzić.
Prychnął krótko, uwalniając chmurkę kwasu z pyska. Sekcja mogła być ślepa, ale dobrze znała woń zgnielizny z jego mordy. Szybko się rozmywał, ale pierw musiał zdewastować komfort czyichś nozdrzy.

– Tak. Są bogowie. Prorokom powinni wystarczyć – odpowiedział z nieskrywaną, lodowatą wrogością.
– Nie zostaniesz prorokiem. Czy zostanie ktoś inny, nie twoja decyzja. A zatem możesz o tym nie myśleć

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Powinni - powtórzyła za Strażnikiem, jednocześnie unikając pyskiem przed kwasową chmurką.

- Powinni. - Pokiwała łbem.

Tak, powinni. Ale wiadomo jak bywa.

- ALE - powiedziała nieco głośniej. - Gdyby było na przykład dwóch proroków, albo nawet trzech. Czy wtedy bycie długowieczny też byłoby takie okropne? Szczególnie jakby byli dla siebie bliskimi albo rodziną?

[Strażnik]

Niemal zgrzytnął zębami, ale powstrzymał się. Kim ona była żeby go tak denerwować? Nikim. Żałosne.
Kontynuował ostrożniej, wnikliwie.
– Już jedna osoba wzbudza zazdrość, ale nie można powiedzieć, że przynajmniej nie płaci za to ceny.
Do czego dążysz tymi pytaniami? Interesujesz się empatycznie moim losem, czy może zamierasz żebrać, o to by cię rozpatrzono? – Być może pozostało mu docenić jej chwiejność, za to że przynajmniej nie wykonywała żadnego wysiłku by podtrzymać swój fałsz.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Dokąd zmierzała z tą rozmową? Sama w sumie nie była do końca pewna. Żeby dowiedzieć się jak najwięcej? Żeby mieć informacje do podejmowania dobrych decyzji? Albo może, żeby być nieco złośliwa, jak to też czasem się jej zdawało.

- Nie ma najmniejszej szansy, żebym została prorokiem - odpowiedziała Strażnikowi. - Nawet sam to powiedziałeś. ALE, mi nie chodzi o mnie, tylko ogólnie. Wiesz. Gdyby na przykład, hmm... (kogo najmniej nielubisz), ASTRAL! Gdyby na przykład Astral został drugim prorokiem. Czy byłoby dla ciebie lepiej czy gorzej?

[Strażnik]

"Tylko ogólnie", nie było żadną odpowiedzią. A zatem celowo go prowokowała. Po cholerę? Miał cierpliwość do idiotów, ale tylko takich, których już nie poznał od pozornie lepszej strony. W przypadkach takich jak ten zwyczajnie nie wiedział jak się zachować. Co myśleć.
Zamiast poczuć dodatkowy napływ energii, na chwilę wszystko ucichło, a on poczuł jak na jego piersi siada dodatkowy ciężar.
– Jak wygląda obecnie nasza relacja z twojej perspektywy? – zapytał sucho. Spodziewał się prostej odpowiedzi.

Strażniku, sam przecież powiedziałeś, że cię zdradziłam i nie zasługuje na wybaczenie, więc nie będę się więcej zbliżać. Teraz po prostu przełknij dumę, bezużyteczny idioto i odpowiedz na moje pytania, bo taka jest twoja rola.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Zamilkła na chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią.

- Jednostronnie - odpowiedziała w końcu, przerywając ciszę. - Ja ciebie lubię, a ty mnie nie. Ja tobie ufam, a ty mi nie. Ja się w ciebie zapatruję, a ty spoglądasz na mnie z góry.

Westchnęła.

- I nie mówię, że niesłusznie. W końcu to ja teraz brodzę we swoich własnych łzach, okaleczona... ukarana przez bogów, a ty jesteś ich przedstawicielem. A przynajmniej powinieneś być.

Chyba że się myliła. Z jednej strony miała nieco nadzieję, ze tak było, ale z drugiej strony czuła, że to wszystko to jednak prawda.

[Strażnik]

Lubiła go? Absurdalne stwierdzenie. Był użyteczny, odpowiadał, ale nie był dla niej osobą. Inaczej domyśliłby się, że czekał na cokolwiek więcej.
Może uznała, że to niepotrzebne, ponieważ wspomniał kiedyś, że przeprosiny nie miały znaczenia, jeśli zamierza powtarzać to samo w przyszłości.
– Nie wystąpiłaś wyłącznie przeciw bogom. Wystąpiłaś przeciwko mnie. Czy to, że jestem ich reprezentantem wpłynęło jakkolwiek na twoją decyzję? Nie. Czy to, że mi ufasz ma znaczenie w czymkolwiek w twoim życiu? Nie. Ufasz jedynie, że cię wysłucham i nie podniosę na ciebie łapy. Nie zdradzę – zamilkł na chwilę.
– Istotnie, tych postaw zamierzam się trzymać. Tego samego nie można powiedzieć o tobie. Niemniej jedyne co cię interesuje to własny komfort i fakt, że musisz mierzyć się z konsekwencjami
Oczekiwanie, że cokolwiek pojmie było ryzykownym i wyczerpującym działaniem. Niepotrzebnym. Niemniej, nie zamierzał przestawać.

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Co? Nie, nie przeciwko tobie - próbowała się tłumaczyć. - Nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby cię zdradzić, albo nawet przeciw tobie coś czynić. Nie chodzi mi o twoje prorokowanie. Jakby, gdy wtedy podejmowałam decyzję, akurat o tobie nie myślałam.

Wzięła dwa niepewne oddechy.

- Po prostu lubię cię jako smoka. Wiesz. Jako osobę, a nie rolę którą pełnisz. Że nawet mimo tego wszystkiego co zrobiłam, nadal chcesz ze mną rozmawiać. Nawet mimo tego, że spisałeś mnie na straty, nadal próbujesz coś zmienić.

Odwróciła łeb w jego stronę, a przynajmniej w stronę, z której dochodził jego głos. Trochę by było niezręcznie, gdyby się okazało, że to tylko maddara. Albo co gorsze, ktoś maddarą udawałby głos Strażnika.

- Ja zawsze to podziwiałam i starałam się robić to samo. Wysłuchać każdego, rozmawiać z każdym, nawet gdy go nie lubię. Z czasem nauczyłam się widzieć w nich takie małe rzeczy, za które i ich mogłabym polubić. Z wyjątkiem jakichś morderców i psychopatów oczywiście. Ale to tam wiadomo, chyba nikt ich nie lubi.

[Strażnik]

Prychnął krotko, z lekceważeniem.
– To iż nie myślisz jak twoje działania mogą wpłynąć na smoka, wobec którego rzekomo żywisz sympatię, samo w sobie jest ogromnym świadectwem. Istnieję w twoich myślach wyłącznie, gdy po drodze jest ci rozmowa za mną.
Nie szanujesz mnie jako osoby, ani nie obchodzi cię... – Zacisnął szczęki gwałtownie, na krótką chwilę.
– Moje słowa wobec ciebie, tam na Skałach, były szczere. Mówiłem w gniewie, lecz nie na pokaz. Konfrontowałem twoje działania, a także sytuację przed którą postawiłaś zarówno Ziemię, jak i całe Wolne. Czym zatem były twoje słowa wobec mnie? Samoobroną? Czyżbyś zupełnie przypadkowo, w imię "wiarygodności", nazwała mnie chędożoną wydmuszką stworzoną z najgorszych cech smoków i bogów?
Naturalnie epitety warte najgłębszych z przyjaźni. – Może i był okropną osobą, ale przynajmniej nie pochlebiał wprost tym, których sekretnie uważał za wrogów.
Sekcja swoje zdanie i opinie musiała tworzyć na poczekaniu, bądź pielęgnować je w sekrecie przez długi czas.


//edit cringe błędów

[Ślepa Sprawiedliwość]

Ach, no tak. Powiedziała wtedy te rzeczy.

- Ja wiem jak to wygląda - westchnęła. - Jakbym miała jakieś ukryte intencje, albo odczucia co do inmych i tylko przywdziewała różne maski, zależnie od okazji. Manipulowała i odzukiwała bez przerwy. Chyba.

Żal ścisnął jej gardło, bo nawet sama nie potrafiła określić czemu zachowywała się tak a nie inaczej. Strażnik traktował to, jakby to było jakieś niezwykle proste. Może poprostu sam był prosty i to dlatego?

- Po prostu, to co mówię odzwierciedla to co czuję w momencie kiedy to wypowiadam, tak? Analizując moje słowa, nie biorąc kontekstu moich uczuć, które mną w danym momencie targają, można dojść do błędnych wniosków. Tak, wyzwałam cię wtedy od najgorszych ścierw, bo tak się wtedy wobec ciebie czułam. Tak cię wtedy widziałam. Czy to znaczy że ogólnie cię tak postrzegam? Nie. Wtedy wygrzebywałam najgorsze określenia, jakie byłam w stanie rzucić, by ciebie zranić słowem. Czułam się tak źle, że nie mogłam tego powstrzymać w środku siebie.

Podniosła jedną łapę w górę.

- A przynajmniej tak mi się wydaje, bo to wcale nie takie łatwe określić samego siebie, wiesz? Szczególnie, gdy jest się tak krótkowzrocznym i lekkomyślnym jak ja. Mówię to co myślę i się z tym nie ukrywam. Czasem może pokieruję bardziej rozmowę w tą stronę co chce, a czasem poprostu gdziekolwiek, bez żadnego celu.

[Strażnik]

Czy ona była chora? A może to oni, jako gatunek? Zamiast zbliżyć go do odpowiedzi, jedynie pogrążała ich obojgu. Dlaczego twierdziła, że to takie trudne? Jakby ktoś inny kierował nią zamiast niej, jakby nie istniała żadna wewnętrzna konsekwencja, która miała znaczenie. Czy on też taki był? Czy to co stało się z Kazesem było jego normą, reakcją którą wyhodował w podświadomości i tak jak Sekcja, nadal mógłby sięgnąć po nią w panice?
Czy oni mieli szansę się zmienić, czy ich los był zdeterminowany przez nieokreślone siły, które decydowały nie w oparciu o to co dobre, a ze względu na dziki kaprys.
Wewnętrzny dyskomfort pogłębiał się.
Wszystko dowodziło, że część z nich po prostu była zła, niezmiennie, podczas gdy inni mieli więcej szczęścia, by się tacy nie narodzić.
Przełknął panikę. Dlaczego panikował, kiedy powinien być zły?

– Nie można cenić kogoś, a potem nie uwzględniać, gdy coś co robisz może go bezpośrednio dotyczyć – powiedział, podtrzymując surowość bardziej dla własnego komfortu, niż dlatego że miał na nią siłę. Nie tak powinno to działać.
– Zraniłaś mnie w nieodwracalny sposób – Dodał, znów z naciskiem. Nie chodziło teraz wyłącznie o niego – bardziej o fizyczne udowodnienie jej, że jeśli chciała być lepszą osobą, choć trochę, musiała przestać szukać uzasadnień albo usorawiedliwień wobec swoich działań.
Musiała je po prostu zauważyć, a potem zmienić, tak jak on przynajmniej próbował.

[Ślepa Sprawiedliwość]

- Nie zrobiłam tego specjalnie - odpowiedziała na zarzuty Strażnika. - To nie jest tak, że cię specjalnie wypieram z pamięci, albo specjalnie ignoruję to czego mnie uczyłeś. Po prostu... ech...

Westchnęła, pochylając łeb.

- Muszę się zmienić, ale nie potrafię tego zrobić samodzielnie. Zawsze gdy staję przed jakimś samodzielnym wyborem, udaje mi się znaleźć sposób, żeby ranić ważnych dla mnie smoków. Nie mogę podejmować własnych decyzji, bo zawsze się to skończy źle.

Zacisnęła zęby, jakby coś wessało jej klatkę piersiową od środka.

- Wybacz mi, że w ogóle chcę cię o coś jeszcze prosić - powiedziała z dalej pochylonym łbem. - Ale, gdy wtedy chciałeś mi służyć radą, gdy jeszcze byłam przywódczynią... Czy gdybym teraz cię poprosiła, żebyś został moim opiekunem... Mówił co mi wolno, a czego nie wolno, co muszę robić i czego nie mogę robić. I w ten sposób jakoś mnie zmienił, nie wiem... Zgodził byś się?

[Strażnik]

Jaki był sens uczenia kogoś o honorze, bądź właściwym postępowaniu, jeżeli w kluczowych sytuacjach i tak o wszystkim zapominał? Czy nie mówił już kiedyś, że czyny są ważniejsze niż intencje? Choć może nie opowiadał o tym jej, a Szaremu? Czy to jednak nie absurdalne, że po tylu księżycach życia, sama nie doszła do tego wniosku? Od czego miał zacząć? Od zupełnych podstaw? Niemiłe słowa ranią, kłamstwa odstraszają?
– Nie obchodzi mnie czy zrobiłaś to specjalnie. Zrobiłaś to, a twoja jedyna odpowiedź to usprawiedliwienia – Ile razy miał powtarzać? Czy mówił w obcym języku? Czy to, czego oczekiwał od smoków, było nierealne?
– Sympatia i szacunek to ciąg działań i myśli, które dotyczą osoby darzonej ów emocjami. Ty nie masz żadnej stałości, co sama zresztą przyznałaś, więc nic co powiesz teraz, nie będzie miało znaczenia później, gdy przyjdzie ci znów zmierzyć się z gniewem. Nie chcesz zatem słuchać się żadnych rad, a część winy zrzucić na mnie, gdy jako twój "opiekun", nie zdołam stworzyć z ciebie nowego bytu.

Możesz pytać o cokolwiek, tedy odpowiem. Nie będę jednak nikim więcej, niż jestem teraz i byłem wcześniej. Moja obietnica dla ciebie, jako przywódczyni została sformułowana po to, byś odnotowała mnie w procesie podejmowania decyzji. – Nadal czekał aż powie coś wartościowego. Dlaczego, gdy każdym kolejnym zdaniem jedynie się pogrążała?
– Masz ostatnią szansę, żeby powiedzieć mi to, na co czekam – dodał, rzeczywiście ze słyszalnym, surowym oczekiwaniem.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Zacisnęła zęby, czując nagły napływ emocji. Była na krawędzi rozpłakania się.

Czemu ciągle ze wszystkiego próbowała się tłumaczyć? Czemu choć raz nie przyzna tego, że jest winna? Że to co się stało jest tylko przez nią i nikogo innego? Czemu ciągle chciała pogrążać innych i w tym też siebie?

- Strażniku, ja... - powiedziała, chyląc łeb aż do ziemi. - Ja cię przepraszam za to wszystko co zrobiłam. Tylko ja jestem winna tego wszystkiego co się stało, bo to przez to, że zapragnęłam mocy iskry, teraz świat się rozpada na naszych oczach. To ja skrzywdziłam bogów swoim zachowaniem, kierując się tylko i wyłącznie egoizmem. Jestem winna wszystkiemu co się teraz dzieje.

Ugięła łapy i rozpłaszczyła się przed prorokiem na ziemi.

- Zraniłam też ciebie, tylko z mojej winy, bo nawet o tobie nie pomyślałam gdy podejmowałam wtedy decyzję. Oszukałam też moje własne stado, żeby egoistycznie ratować skórę. To ja jestem winna. To ja zrobiłam te wszystkie chore żeczy.

Poczuła duszący ucisk w sercu. Leżała upokażająco na ziemi przed Straznikiem, nie mając odwagi spojrzeć mu w ślepia.

- Jestem zdrajczynią Wolnych i naszych bogów - załkała gorzko. - Zdradziłam moje stado, zdradziłam wszystkie smoki, zdradziłam bogów i zdradziłam też ciebie, wyrzucając wszystkie nauki w błoto. Myślałam tylko egoistycznie o sobie i o nikim innym. To jest skaza, zostanie na mnie do końca życia, jak moje czarne ślepia.

[Strażnik]

Sekcja była doprawdy geniuszem. Jeśli jej życiowym celem było czynić wszystko na przekór innym, w tym spełniała się najlepiej. Oczekiwał przeprosin? Niech będzie! Da mu najbardziej obcesowe, rozrzewnione i wywołujące ścisk organów przeprosiny. Oj tak, a potem przeciągnie je do tego stopnia, żeby tylko marzył, aż się skończą. Miał ochotę zwymiotować na jej widok.

Cofnął się o krok, jakby w obawie, że zatruje go swoją żenującą aurą.
– Kiedy mówisz o czymś na pokaz, nic dziwnego, że w twojej głowie nie ostaje się żadna wartość – powiedział, nie skrywając obrzydzenia. Odchrząknął jednak prędko, by opanować napływ kolejnych emocji.
– Jeśli przepraszając, sprowadzisz się do roli największej ofiary własnych czynów, twoje słowa nie są reprezentacją skruchy, a kolejną manifestacją paniki i próby naprawienia rzeczy na siłę. Nie dla komfortu drugiej osoby, a znów, wyłącznie dla ciebie. Podnieś się zatem natychmiast, ponieważ nie da się na ciebie patrzeć – Niuans nie był najmocniejszą cechą smoków, a więc i jego.
– Powinnaś... – podjął głośniej, jakby w ramach rozkazu. Kontynuował ostrożniej, ale nie bez autorytarnego tonu.
– Musisz to co mówisz wcisnąć także do swojego wnętrza. Pamiętać o tym. Rozważać w zestawieniu z innymi okolicznościami. Nie wiem, jeśli ci to pomoże, zapisz zasady których powinnaś przestrzegać i wypracuj odruch by do nich zaglądać

[Ślepa Sprawiedliwość]

AAAAAAAAA!!!

- Strażniku, proszę! - jęknęła, kłaniając się dalej najniżej jak potrafiła. - Jak inaczej mam udowodnić, że naprawdę czuję żal? Jak mam udowodnić, że naprawdę czuję skruchę? Ja już nie wiem co mam powiedzieć, co mam zrobić, żebyś mi uwierzył. Nie jestem ofiarą, to ty jesteś ofiarą, tak? Jak nie przez poniżenie to jak inaczej? Ja nie wiem, ja tak bardzo nie wiem. Ja nie rozumiem, co mam zrobić, co mam mówić.

STRAŻNIKUUUU!!! CZEGO TY ODE MNIE CHESZ???!!!

- Mogę ci służyć, dbać o twój komfort - wybełkotała, podnosząc się z ziemi na jego rozkaz, jednak dalej mając pochylony łeb w stronę ziemi. - Być na twoje kiwnięcie palcem, żeby tobie było najlepiej. Być tylko dla twojego komfortu i robić wszystko żeby tobie było dobrze. Mogę zapisać te zasady, którymi mam postępować na kamieniu. Mogę je nawet wyryć sobie na ciele jako blizny, żeby na zawsze o nich pamiętać. Zrobię wszystko co tylko zechcesz, powiem co tylko zechcesz.

[Strażnik]

Pierwszy raz od dawna, gdy tak obserwował jej reakcje, przez gniew przebiła się nuta lęku. Był Sekcją bez reszty obrzydzony, a jednocześnie wokalnie stawiał się ponad nią i wyrażał oczekiwania. Zupełnie jak przy Kazesie, który był równie żałosny i ckliwy, który też nie słuchał absolutnie nic, a może słuchał, ale niczego nie zapamiętywał.
Na litość boską! Jak można było żyć w ten sposób? Tak bez gruntu, z dnia na dzień, bez myślenia o konsekwencjach, o relacjach, o tym wszystkim co się łączy, co MUSI się łączyć. Czy to on był wariatem, że śmiał tego oczekiwać?
– Cicho już. Cicho bądź – wydał z siebie dziwny dźwięk, na pograniczu warkotu i jęku.
– Uspokój się – poprawił szybko, zwyczajniejszym tonem, ale odwrócił od niej głowę.
– Nie mów takich rzeczy. Jakby chodziło o zadowolenie mnie – Nie wnioskował przecież o jakieś abstrakcyjne, z zadu wyciągnięte wartości. Nie dla niego odstawiać przedstawienie, a dla wszystkich, przez co również i dla samej siebie.
Westchnął zrezygnowany.

[Ślepa Sprawiedliwość]

UEŁAŁU ŁAŁIŁU ŁE ŁEŁE ŁEŁU!!!

- Chciałam zadowolić wszystkich, od kiedy byłam małym pisklaczkiem - jęknęła, przez zaciśnięte zęby. - Ale się nie da. Nie da, nie da, nie da! Bo to niemożliwe, bo każdy chce co innego. Nie da się zadowolić ani wszystkich, ani kilku, ani nawet dwóch smoków.

TYLKO JEDEN! TYLKO JEDNEGO SIĘ DA!

- Strażniku, błagam cię - podeszła niepewnie dwa kroki w jego stronę. - Ja chcę zadowolić chociaż jednego, ważnego dla mnie smoka. Jednego. Jedynego. I nie jestem w stanie zrozumieć czego ode mnie chcesz. Nie potrafię, nie umiem. Najpierw mówisz, że nie dbam o twój komfort, a potem jednak, że to nie chodzi o twój komfort. Jak coś mówię, to są to puste słowa, albo na pokaz, a jak coś robię to sprowadzam się do ofiary, albo próbuję na siłę. TO CO MAM ZROBIĆ? CO MAM MÓWIĆ? NIC???

Czuła się jak największy idiota całego świata. Nie potrafiła zrozumieć co od niej oczekiwał.

- Strażniku, proszę - wybełkotała bezsilnie przez łzy. - Powiedz mi czym mam być. Cokolwiek. Błagam.