Wnętrze Skalnego Giganta

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Mhm, ostatnio też nie mogliśmy ich dotknąć – dodała siadając obok i spoglądając w górę na tytaniczną sylwetkę. Czy naprawdę zobaczy jak się kiedyś ruszała? Albo może jak wyglądało to rumowisko dawno temu! Ach.. tyle możliwości..

Sam rezultat działania odłamka jednak nie był aż tak spektakularny. Już coś podobnego widziała na wyprawie, jak mogli patrzeć co zrobili wcześniej. Brr.. dziwnie tak było patrzeć na siebie, jakby ją ktoś oderwał jej duszę od własnego ciała. Przestąpiła z łapy na łapę, żeby upewnić się że jednak żyje.

Potem cykl się zaczął ponownie, identyczny, tylko pewnie z nimi siedzącymi na tym zboczu. – Ech.. chyba jednak nie zob- – W połowie zdania przerwał jej krzyk. No to nieźle..
Chyba ktoś się boi duchów.

– Myślisz, że to dalsza część iluzji, czy kogoś przestraszyły duszki? – zapytała, wstając z ziemi i oglądając się za Łaską. Poczekała chwilkę, po czym podeszła do nogi giganta i obeszła ją, żeby zobaczyć, kto tak przed chwilą się wydarł.

[Łaska Aterala]

Łaska aż wykrzywiła pyszczek z niesmakiem, kiedy jedyne co im się ukazało, to one same. Westchnęła głośno, bo liczyła na spektakularne bitwy. Sekcja zrobiła bardzo mądrą uwagę, na którą Aterala spojrzała na nią smętnie.
– Wybacz, miałam nadzieję na bardziej...! – zająknęła się i przykucnęła, kładąc długie uszy po sobie. Ogromne, szafirowe ślepia obróciły się ku źródłu dźwięku, a łapa przycisnęła odłamek do piersi. – C-co...? – obróciła się do Sekcji i niepewnie uśmiechnęła. Nie przyszło jej do łba, że ktokolwiek poza nimi mógł zobaczyć zjawy. Parsknęła krótko śmiechem – No tak, pewnie ktoś zobaczył jak zjawiasz się znikąd. Pójdźmy to lepiej wyjaśnić.
Wstała i ruszyła za koleżanką, ukradkiem chowając odłamek z powrotem do torby.

[Arachran]

// I guess... wolne? Od września nic nie ruszyło xD

Nie dało się ukryć tego, że już od dłuższego czasu na lini horyzontu widywał dziwny, ogromny przedmiot. A może to góra? Samotna, pionowa góra? Co rusz spoglądał na horyzont, chcąc tam polecieć ale zawsze coś go od tego odciągało. Jednak dzisiaj, kiedy znowu było zimno z czego nie był zadowolony, postanowił to zbadać. Im bliżej był tym większe miał wątpliwości co w zasadzie widzi. Góra? Człowiek? Górowy wielkolud! W końcu był na tyle blisko, że mógł podziwiać z bliska jego rozmiary. Co to w zasadzie było? Okrążenie go na skrzydłach trochę mu zabrało, ponieważ co rusz zwalniał gdy dostrzegał nowe rzeczy. Dziwne ruiny niedaleko giganta, brak przednich kończyn, krótkie nogi na których opierało się masywne, skalne cielsko. Czy to jakiś dziwny eksperyment smoków sprzed wielu, wielu pokoleń??? Arachran ostatecznie wylądował na najwyższym punkcie tego dziwnego zjawiska, patrząc na to wszystko z góry. Co rusz oczywiście drżał z zimna i kichał, pocierając łapą nos. Ta ciekawość kiedyś go zabije.

[Granica Lustra]

Świerkowy przelatując obok skalnego giganta mógł zobaczyć że w środku było dość ciemno. Wyglądało też że gdzieś w środku coś się poruszało. Ale... jak by tylko połowa smoka. Nie był tu sam, to było pewne. Wygląda na to że ten biały duch pół smoka czegoś szukał. Sprawdzał każdą ścianę i wszystko co wyglądało nienaturalnie. Gdyby się przysłuchać to można by usłyszeć głos tego ducha.
– Przecież coś musi tu być.
Czy mag odważy się rozwiązać tajemnice i złapać owego ducha? A może przestraszy się że chodzi po tym świecie coś co jest połową żywej istoty?

[Mgliste Wody]

Ilun wcześniej szukał miejsca do odpoczynku. Musiał wiele spraw przemyśleć, a gdy opuścił już Kurhan...nie miał siły wracać na tereny Plagi. Zaszył się w najmroczniejszym kącie, zadbało powłokę kamuflującą, by nikt go nie wywęszył i nie zauważył, a potem siedział i myślał. Myślał tak długo, że aż zasnął. Mimo to sen ten był krótki i płytki. Zbudził go dźwięk głosu syna. Co on tu robił? Najpierw przysłuchiwał się mu, po czym w końcu otworzył ślepia i cicho wyszedł z mroku.
– Najwyraźniej tylko ja – rzekł spokojnym, niskim głosem. Przyglądając się idealnej połówce jego i Frar.

[Granica Lustra]

Isira zaskoczyło to niezapowiedziane pojawienie się taty, z kont on w ogóle się tam znalazł. W ogóle go nie widział. A przecież powinien prawda?
– Tata?! JA nic tu nie robię przysięgam ja tylko... Ćwiczę kamuflaż, tak! Właśnie miałem się schować i podglądać wrogów co tu przylatują. Naprawdę.
Sam zauważył że miotał się w swoich odpowiedziach więc musiał jak najszybciej coś wymyślić.
– O, ty jesteś dobry w chowaniu, chcesz mnie nauczyć kamuflażu?
Zapytał zbliżając się szybko do niego próbując zmusić go by skupił się na ostatnim pytaniu a nie na tym co tu robił.

[Mgliste Wody]

Ilun był zbyt stary i zbyt doświadczony, by dać się tak szybko zwieść. Uniósł lewy łuk brwiowy ku górze, po czym pokręcił z niedowierzaniem głową.
– Serio, Isir? Próbujesz okłamać własnego ojca? – zapytał z lekkim rozczarowaniem w głosie.
Oczywiście, że przejrzał syna od razu, zwłaszcza to jego miotanie się. Po chwili milczenia i przenikliwego patrzenia się w ślepia syna, westchnął.
– Ale skoro tak bardzo upierasz się, że przyszedłeś się tu kamuflować...Może faktycznie cię tego nauczę. Jednak najpierw odpowiedz mi naprawdę...co tutaj chciałeś robić? – zapytał, nie dając za wygraną młodzikowi.

[Granica Lustra]

Isir odetchnął cicho wiedząc że jego próba poszła na marne. Jednak wiedział że prędzej czy później tata dowie się o jego planach.
– Ehh ja... Ja szukam innej magii niż maddara. Ona mi w ogóle nie idzie a wszyscy którzy chcą mnie jej uczyć albo rezygnują albo znikają. Chcę naprawdę chronić stado ale jak? Byłem już nawet pytać o to bogów, teraz tu szukam jakiejś wskazówki.
Powiedział po czym spojrzał tacie w oczy oczekując coś na rodzaj zawodu. Nie wiedział nawet czy ten będzie chciał go nadal uczyć kamuflażu. Może i z maddarą nie szło mu za dobrze ale każda umiejętność się przyda.
– Czy... czy teraz mógłbyś mnie nauczyć kamuflażu?
Spytał z lekką nadzieją.

[Mgliste Wody]

Ilun spojrzał na Isira z nieodganionym wyrazem pyska. Zastanawiał się, szukał odpowiedzi na jego wątpliwości.
– Spróbuj udać się do mojej siostry po nauki. Mah potrafiła nauczyć najoporniejszych, a każdy smok ma w sobie maddarę. Jednak jeśli pragniesz poszukać innego źródła magii...jak już podrośniesz, możesz tworzyć runy ochronne lub ataku. Nie będą tak skuteczne jak własna maddara, jeśli chodzi o atak, ale w obronie są niezastąpione. Niestety, od razu zgaszę ten zapał. Całej walki nie uda ci się przebrnąć samymi runami – powiedział spokojnie.
Gdyby syn miał jeszcze jakieś pytania, z pewnością mu odpowie, jednak teraz...teraz mógł faktycznie nauczyć go kamuflażu. Olbrzym rozejrzał się po ciemnym wnętrzu Skalnego Giganta. Było tu mnóstwo kryjówek i rzeczy, które mogłyby posłużyć do kamuflażu.
– Pewnie, najpierw jednak wytłumaczę podstawy kamuflażu. To umiejętność, jak sam wiesz, idealna do ukrywania się. Ale nie tylko, dzięki tej umiejętności możesz też ukrywać, maskować swoje pułapki i kryjówki. Do rzeczy – są dwa typy kamuflażu – naturalne i magiczne. My skupimy się jednak na tym naturalnym. Skoro ta umiejętność służy ukryciu się, masz pomysły co powinien zawierać dobry kamuflaż? Co powinien ukrywać? – zapytał, nie chcąc, by tylko on mówił. Lubił, by jego uczniowie też ruszali głową.

[Granica Lustra]

Isir bardzo dużo zawdzięczał swojemu tacie. Podziwiał go też w kwestii jego stoickiego podejścia i cierpliwości, brał z niego przykład na każdym kroku.
– Dziękuję tato na pewno spróbuję tego kiedyś ale jednak wolę by moja magia sama działała za siebie i już jestem umówiony na lekcję z kimś innym.
Powiedział spokojnie a potem mogli w końcu przejść do nauki. Słuchał uważnie tego co mówi tata i od razu nauczył się czegoś czego nie wiedział. Zawsze był przekonany że kamuflaż może być tylko naturalny a tu proszę maddara też może coś stworzyć.
– No kamuflaż powinien ukrywać to co nie pasuje do otoczenia otoczenia. Na przykład kompletnie biały smok nie pasuje do zielonego lasu albo fioletowy do górskich szczytów.
Powiedział dość pewnie. Było to w końcu jakkolwiek logiczne. Jednak co powinien zawierać dobry kamuflaż było już trochę cięższym pytaniem. Adept musiał się nad tym dłużej zastanowić.
– Jeśli chodzi o dobry kamuflaż to może jakieś gałęzie w lesie albo kamyki w górach.
Tą odpowiedź już podał z mniejszą pewnością ale nie musiał się bardzo wstydzić bo wiedział że tata go spokojnie poprawi i poda odpowiednią odpowiedź jak by się mylił.

[Mgliste Wody]

W zasadzie Ilun nie pamiętał, kiedy stracił po raz ostatni zimną krew...Chyba zawsze taki był. Hmm...no, może raz stracił zimną krew, ale nie rozsądek, gdy podrywał Frar, gdy oboje byli spici i uchachani...ale to opowieść nie dla uszu Isira. Przynajmniej póki nie interesowało go to...jeszcze. Wytłumaczenie syna przyjął po prostu skinieniem łba. Wiedział, że da sobie radę.
Wysłuchując odpowiedzi, Ilun uśmiechnął się lekko.
– Dobrze i źle. Biały smok może pasować do lasu...w końcu może udawać skałę wapienną. Fioletowy smok natomiast może udać rudę ametystu w takich okolicznościach przyrody jak góry. Ale faktycznie, normalnie...nikt by o takim udawaniu nie pomyślał. Kolor, wpasowanie się w otoczenie, to prawidłowa odpowiedź, zwodzi ona zmysł wzroku – podsumował wypowiedź syna, jeszcze bardziej ją szeregując.
– Jednak oprócz samego ukrycia siebie, warto też pamiętać o zatarciu własnych śladów. To wszystko, jeśli chodzi o wzrok. Prócz tego, mamy też inny, bardzo ważny zmysł, który pozwala nam znaleźć zwierzynę, czy chociażby zwietrzyć wroga...zapach. Jego przykrycie, ukrycie innymi, mocniejszymi zapachami może być równie bardzo przydatne w sztuce kamuflażu.No i warto pamiętać, by być cicho, jak w każdych łowieckich umiejętnościach – podsumował.
Wysłuchał też drugiej części odpowiedzi, która dotyczyła czym można się kamuflować. Uśmiechnął się pobłażliwie do Isira, kombinował, a to dobrze świadczyło, nie polegał tylko i wyłącznie na jego wiedzy. Skinął łbem.
– Same kamienie mogą nie chcieć współpracować, ale na dobry podkład, chociażby z błota czy dzięki pomocy maddary – to może się udać. W zasadzie wszystko, co znajdziesz w okolicy może służyć za twój kamuflaż, a co jest zgodne z otoczeniem – błoto, liście, kamienie, gałązki – najlepiej je przyczepiać na coś lepkiego, kleistego. Przy użyciu maddary jest to o wiele łatwiejsze. Zapach, jak już wcześniej wspomniałem, można eliminować na samym początku, nacierając się wonnym zielskiem, czy posypując się skruszonym kamieniem, który też ma swój zapach. Przejdźmy teraz do praktyki...ukryj się tutaj... – wskazał łapą wnętrze skalnego giganta.
Isir miał tutaj naprawdę wiele rzeczy do dyspozycji. Kamienie, papirusy, kurz, ziemia...a nawet kupki liści, które zostały tutaj zwiane przez wiatr.

[Maros]

//inny czas, póki co na zewnątrz skalnego giganta

Pierwszy był tutaj tygrys, który zaraz po wyjściu z wody otrzepał się z jej nadmiaru. Złote ślepia skierował ku górze, gdzie niedługo powinien dostrzec nadlatującego samca. Tak się też stało.
Nadal nieco chwiejnie, wylądowała na wyspie, by podobnie jak jej towarzysz rozejrzeć się naokoło. Przez niemal sto księżyców nie była tu ani razu, pozostałości olbrzyma widząc jedynie z oddali.
– Chodź, wysuszę Cię. – z pomocą maddary, mokre futro szybko powróciło do stanu sprzed kąpieli.
Razem powoli ruszyli przed siebie, mijając samotny buk oraz mały lasek, by w końcu dostrzec ruiny, zasypane kamieniami. Wdrapała się na nie, by sprawdzić co tu właściwie zastanie. Kompan ułożył się na ziemi przy linii drzew czuwając.

[Strażnik]

O ile nie miał interesu, by odwiedzać dziś Skalnego Giganta, obecność zupełnie obcego smoka w jego pobliżu, zdołała szybko go zaintrygować. Nie miał pewności na ile bogowie przejęliby się zniszczeniem tego miejsca, bo choć pamięć wszelkich zapisków mogła trwać bezpiecznie w ich umyśle, tak sformalizowana, fizyczna forma przeszłości, być może nie była dla nich tak samo istotna.
Nie myśląc wiele, zapikował w stronę górującej nad wolnymi stadami sylwetki, a potem zamaszystymi uderzeniami skrzydeł wyhamował, by łapy odstawić nieco dalej, na samych ruinach. Smok którego dostrzegł okazał się być mianowanym niedawno Obiecującym, a zatem nie był zupełnie nowy, nawet jeśli Strażnik nie miał okazji wyrobić sobie wobec niego żadnego rodzaju zaufania. O ile miał takowe do kogokolwiek.
Zapach czarnego futra mieszał się z wonią dużego kotowatego, z którym musiał mieć styczność całkiem niedawno. Rozejrzał się za nim na wszelki wypadek, prędko potwierdzając swoje przypuszczenie, gdy dostrzegł masywne zwierzę wypoczywające niedaleko. Samiec musiał być z daleka, biorąc pod uwagę że mimo wszelakiej różnorodności Wolnych, on podobne zwierzę widział tu tylko raz, również jako kompana.
– Witaj Obiecujący Kolcu – rzekł do niego, podchodząc nieco bliżej. Uważał pod nogi, żeby nie ześlizgnąć się z kamiennego kopca, który kiedyś stanowił schronienie dla smoków podobnych do niego.
– Zaszedłeś w pobliże kronik Wolnych smoków – błyskawicznie zlustrował go od szponów, aż do samego pyska. Obcy wydawał się masywniejszy przez gęstą warstwę futra i puchatą grzywę, ale poza tym nie sprawiał wrażenie szczególnie groźnego. A przynajmniej nie groźniejszego niż zwyczajny smok. Zachował więc stosunkową ostrożność.
– Rozglądasz się za informacjami? – zagadnął, jednym skrzydłem opierając się o mocniej wystający głaz. Głos miał jak zazwyczaj mocno przeżarty chrypą, a jednocześnie dziwnie pewny i zaangażowany, pomimo swojej suchości, jakby gotów był przeprowadzić z nieznajomym cały wywiad.

[Maros]

Futro potrafiło bardzo zmylić, po jego zmoczeniu oczom ukazywało się raczej drobne ciało, z którym nadal nie potrafił sobie czasem poradzić. O przybyciu Strażnika wiedział gdy tylko ten pojawił się na niebie, Emis z natury lubił obserwować i szybko wypatrzył pikującego drzewnego.
W pierwszym odruchu miał ochotę odejść, nie wdawać się w jakąkolwiek dyskusje, a najlepiej posłać go do Tarrama i więcej nie oglądać. Rosnącą irytację przerwał kompan, jeszcze większą, ze swojej strony. Jak widać, nie przepadał za tym aspektem więzi. Tak więc, przybyłego przywitał neutralny wyraz pyska.
Gdy Prorok podszedł bliżej, akurat stanął przed większym głazem, ugiął łapy, by wybić się z nich i znaleźć się nieco wyżej. Pazury zazgrzytały o kamień, zachwiał się nieco, szybko to korygując.
– Witaj... Hm, znany jedynie z ceremonii smoku. – wyraźnie utrzymywał dystans.
– Warto poznać lepiej miejsce, w którym zamierzam zabawić na dłużej. – w rzeczy samej, potrzebował informacji, a kto byłby lepszym źródłem, od boskiego pupilka?

[Strażnik]

Rzadko czuł się przytłoczony czyjąś fizycznością, więc o ile pozostał czujny, gdy ciemnofutry zajął wyższą pozycję, sam jedynie uniósł łeb, aby nie zrywać kontaktu wzrokowego.
– Na imię mi Strażnik Gwiazd – wyjaśnił z mechaniczną uprzejmością. Nie było w nim wrogości, ale ciężko byłoby go także uznać przyjaznym. Pomocnym prędzej. Tak jak narzędzia były pomocne.
– Można powiedzieć iż jako prorok doglądam ów miejsca. We wnętrzu Giganta znajdują się zapiski przybliżające losy części Wolnych pokoleń, ale mogą być dość chaotyczne, bądź wybrakowane, jeśli nie wiesz od czego zacząć – W zasadzie nie przeszkadzała mu rola przenośnej informacji, jeśli ktokolwiek zamierzałby rzeczywiście na tym skorzystać. Co ciekawe, wypowiedzenie na głos swojej rangi przyszło mu dziś zaskakująco gładko, niemal w odruchu, nawet jeśli nie było w jej przedstawieniu żadnej dumy.
– Chyba, że już masz coś konkretnego na myśli – dodał, wciąż z uwagą mu się przyglądając. Zastanawiał się czy zajęcie pozycji na kamieniu i patrzenie na niego z góry, dawało obcemu jakiś komfort albo budowało jego ego.

[Maros]

W sumie zaraz po znalezieniu się na kamieniu i ustawieniu w, w miarę stabilnej pozycji, jedynie na chwilę przeniósł wzrok na Strażnika. Nie było tu mowy, o żadnej satysfakcji z obecnej pozycji. Zwyczajnie szedł przed siebie, a ten przybył w takim, a nie innym momencie.
– Zapamiętam. Chociaż daruję sobie stwierdzenie, że jest mi miło Cię poznać. To pokaże dopiero czas. – albo jest już z góry przesadzone i nie ważne co zrobisz, zawsze będziesz na przegranej pozycji. Wraz z kolejnymi słowami, przeniósł spojrzenie z jakiegoś odległego punktu, na pozostałości kamiennego olbrzyma. W przeciwieństwie do Proroka, nie dbał o kontakt wzrokowy, przy okazji utrudniając to drugiej stronie.
– Nieco już słyszałem, pozytywnego i wręcz przeciwnie o historii stad, waszych Bogach i samych smokach. – powoli ruszył w kierunku wejścia do olbrzyma, przystając po kilku krokach, by zerknąć na swojego rozmówcę. Idzie? Zostaje?
– Na razie z zaciekawieniem poznał bym tych drugich. – dodał jeszcze, czekając, aż ten ruszy się. No chyba, że nadal woli podpierać kamień.

[Strażnik]

Mówiąc o czasie, ciemnofutry rzucił mu wyzwanie, które Strażnik przyjął niemo, z ledwie widocznym skinieniem łba.
Wprost wyrażone zainteresowanie bogami było dosyć rzadkie wśród Wolnych. Nie dlatego, że zupełnie o nich nie wiedzieli, a ponieważ część z nich wolała relację z nimi uczynić bardziej prostą i prywatną, niż opartą na czytaniu kronik. Częściowo być może było to także jego winą, gdyż nie do końca angażował się w pogłębianie relacji między wiecznymi, a śmiertelnikami. Bycie paranoicznym sceptykiem i perfekcjonistą utrudniało zrobienie kroku w którąkolwiek stronę. Choć być może było to jedynie wygodne usprawiedliwienie.
Ruszył za Obiecującym.
– Czy zechcesz powiedzieć coś o samym sobie, skoro pochodzisz zza granicy? – podjął bez cienia wahania, jakby informacje były mu należne. Gotów był go wysłuchać, jeśli zdecydowałby się uchylić rąbek tajemnicy, nawet jeśli spodziewał się, że od tego zacznie. Niemniej, nie widział problemu by zaryzykować.
– Ponadto co złego słyszałeś o Wolnych? Nie wątpię, iż informacje łatwo płyną w świat, choć kto wie na ile są precyzyjne – Nie czuł emocjonalnej potrzeby by bronić Wolnych, choć nie ukrywał iż w porównaniu z jego rodzimymi stronami i tak było to niesamowicie spokojne, dające perspektywy na normalne życie miejsce. To że jako jednostki nie potrafili ich wykorzystać, to już inna rzecz.

[Maros]

Co mógł takiego wiedzieć o wolnych, w sumie sporo nawet z własnych doświadczeń. Na tym też poniekąd skupił się, zaczynając od ostatniego pytania. Nie pomijał jednak zasłyszanych historii.
– Ponoć bardzo lubicie tępić ludzi, niejeden od was wybijał co tylko się dało, zabierał co zdołał unieść. – zadarł łeb ku niebu, by na moment obrzucić wzrokiem pozostałości olbrzyma, jak takie coś miało prawo powstać? Boska ingerencja?
– O mnie? Niewiele ciekawych historii mam do zaoferowania, ale jeśli tak bardzo jesteś ciekaw, to proponuję wymianę. Ja o sobie, ty o sobie. – to mogło by być interesujące, mniej gdy zacznie o historiach jakie wiązały się z nim samym. Na to jednak nie miał wpływu.

Dodano: 2022-07-29, 23:24[/i] ]
// inny czas

Wracał tu co jakiś czas, by na nowo zagłębić się w pozostawionych tu zapiskach. Uzupełnić swoje notatki o kolejne spostrzeżenia, czy też przemyślenia i domysły.
Podczas gdy on znajdował się w środku, przy wejściu leżał Emis, pilnując by nikt nie przeszkadzał.

Tym razem szukał jakiejkolwiek wzmianki o słońcu. Zaintrygowany informacjami od Fiaina, postanowił nieco bardziej poznać tę część wiedzy o bogach.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Zielona smoczyca szła bardzo powoli, przejeżdżając łapą dokładnie po trawie przed sobą, żeby przypadkiem na coś nie wpaść. Nad jej barkiem unosiła się powietrzna orlica, przekazująca byłej uzdrowicielce mentalnie, co znajdowało się przed nią.

W końcu Mirri dotarła do wejścia do Skalnego Giganta. Zatrzymała się na chwilę, czując w powietrzu zapach futra.

- Duży kot? - powiedziała, nie będąc do końca pewna o co żywiołaczce chodziło. - Raczej czyiś kompan.

Podeszła ostrożnie do tygrysa i podniosła powoli łapę. Wystawiła ją w stronę zwierzęcia, jednocześnie próbując wyczuć jakiś znajomy zapach. Nie była w nim w stanie wyczuć żadnego ze znanych jej stad.

[Maros]

Emis zaraz po dostrzeżeniu smoczycy i żywiołaka, podniósł łeb z łap. Szarpnięcie więzi, miało zawiadomić samca o zbliżającej Ziemistej, zbyt charakterystycznej, by nie rozpoznać jej przez sam przekaz kompana.
Na wyciągnięcie łapy, odpowiedział jej przeciągły syk. Obnażył zęby, jasno pokazując, że użyje ich, jeśli spróbuję go dotknąć, po czym wstał i przeszedł do wnętrza giganta.

Maros zerknął jedynie w stronę wejścia, nie przejmując się zbyt mocno niespodziewanym gościem.
– Na przyszłość, lepiej go nie głaskać. – odezwał się na tyle głośno, by słowa dotarły do Sekcji. Obrzucił jeszcze raz spojrzeniem fragment run, który akurat czytał.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Sekcja otworzyła trochę szerzej ślepia odruchowo, gdy usłyszała głos znajomego smoka, dobiegający z wnętrza Giganta.

- O, Maros, Maros! - zawołała, wymijając zręcznie tygrysa i wdrapując się do środka. - Nie poznałam Emisa bo widzisz, oprócz wzroku bogowie mi stępili też słuch i węch. Poza tym, coś się zmieniło.

Podeszła bliżej do uzdrowiciela i kiwnęła mu łbem na przywitanie. Potem przysunęła łeb bliżej jego futra i zaciągnęła się zapachem.

- Aaach - powiedziała, jakby coś odkryła. - Czyli to tak pachnie Słońce?

Hallius unosiła się nad grzbietem smoczycy, obserwując co się dzieje wokół. Przekazywała wszystko mentalnie przez więź smoczycy, by nie miała takich problemów z orientowaniem się w przestrzeni.