Strzeżony Dąb

[Infamia Nieumarłych]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Chropowata kora drzewa pod jej palcami drażniła ją, ale nie na tyle, by faktycznie zmusić samicę do powrotu na ziemię. Pomijając już zwyczajną wygodę w prowadzeniu rozmowy na nieco bliższy dystans, nie znosiła gdy ktoś miał nad nią przewagę wysokości; więc naturalnym była chęć nadrobienia tej utraty, a jeszcze lepiej jeśli to Mahvran ma okazję znaleźć się wyżej. Tym razem jednak zadowoliła się tym pierwszym, nie chcąc tracić cennych chwil na próbę wspięcia się na którąś z wyższych gałęzi. Szczerze mówiąc, nie była pewna czy wyczuje ją tak dobrze, jak czystodrzewny Strażnik. Wczepienie się w masywny, stary pień było po prostu stabilniejsze, nawet jeśli nieco mniej wygodne – chociaż obecne położenie było dla niej całkiem naturalne.
Mimo to, dużo by dała za komfort miękkiego piasku, albo chłodnego, puszystego śniegu.
Spojrzała na niego nieco spode łba, gdy wspomniał o przyjaźni. Wyrobiona już za młodu paranoja, kultywowana przez te wszystkie księżyce z niezwykłą czułością sprawiła, że wiedźma od razu zaczęła doszukiwać się w propozycji drugiego dna. Bo oczywiście, cholera, że drugie dno było, nie była na tyle naiwna i głupia wręcz by sądzić, że samiec oferuje to szczerze i bezinteresownie. Wykorzystywali siebie oboje, w taki lub inny osób, oboje tego świadomi, ale z czystej chyba kurtuazji nie wspominając o tym na głos.
Czasem po prostu nie potrzeba było słów.
– Skąd wiesz, czego chcę? – Zapytała zamiast tego, siląc się na względną nonszalancję, chociaż widać było, że zaciska lekko zęby. Nie podobała jej się jego duma, sugerował bowiem, że zamierza w jakiś sposób próbować stać się kimś na równi z Khardahem – coś, czego osiągnąć nie mógł. Czy też raczej – mógł stać się kimś na równi, ale absolutnie nie, jeśli będzie podążał tą drogą.
Nie, żeby zamierzała jakkolwiek go wyprowadzać z błędu, czy pomagać. Nie, wolała patrzeć jak próbuje sam wyczuć odpowiedni grunt i ewentualnie ponosi tego konsekwencje. Pomóc to mu mogła, ale dopiero gdy będzie już tonął w ruchomych piaskach, gdy jej pomoc będzie równa z ocaleniem go przed ostatecznym upadkiem, a nie wówczas, gdy ma zapobiec pojawieniu się takiego ryzyka. Nie, ona chciała być jego ostatnią, najcenniejszą linią obrony, tą, która nie powstrzyma pierwszej fali natarcia, lecz tą, która odepchnie najeźdźców gdy wszystko wygląda na stracone.

[Strażnik]

Jako prorok...?
Jej odpowiedź była wymijająca, lecz nie zniechęciła go, ponieważ zdawała się wynikać prędzej ze zdezorientowania niż zdecydowanej negacji. Skoro tak, kolejny oddech nabrał długo, by wypuścić go z lekko słyszalnym drżeniem.
Po raz kolejny swoim postępowaniem wstępował na ścieżkę z której nie było już powrotu. Czuł wobec niej zawód, lecz świadomość, że to on pierwszy wyciągnął do niej łapę stawiało go w roli jednostki z największą odpowiedzialnością.
Wciąż to ona była bardziej pokrzywdzona tym kim był, dlatego chciał jej za to zadośćuczynić. Nie była to decyzja zupełnie altruistyczna. Doszedł do etapu, w którym myślenie o Mahvran i Kazesie stało się nierozłączne.
Kazes był reprezentacją ogromnej nienawiści i stłamszenia, ale i tęsknoty, której zechciał się teraz złapać, na chwilę ignorując całą resztę zawartości.
Dusiło go to co teraz robił, ale szedł naprzód, z irracjonalną, wymuszoną wręcz pewnością siebie. Jakby mówił prawdę, której nie dało się zaprzeczyć.
– Żadne z nas nie jest tak skomplikowane, jak próbujemy sobie wmówić.
Nie jestem w stanie samego siebie rozwiązać, tak jak ty nie jesteś w stanie pomóc samej sobie.
Nie wierzę że któreś z nas ma alternatywę. Nawet ja, jeśli nie zaufam ci teraz ani odrobinę, nie będę w stanie otworzyć się na innych.
Nie wierzę, że istnieje smok, który nie potrzebuje przyjaźni. – Zauważyła jak usztywnia mięśnie łap, mocniej wbijając szpony w grubą korę.
– Ja potrzebuję jej bardzo mocno.
Wiem, że to nie rodzaj układu, który da się wynegocjować lecz możemy przynajmniej spróbować utrwalić go w naszych życiach w postaci słów, żeby miał szansę zaistnieć jako... praktyka. – Niemożliwe że tego nie chciała. Nie znał jej, ani nie rozumiał zupełnie, ale nawet jeśli potrafiła kochać, gdy on nie potrafił, wciąż musiał istnieć jakiś aspekt podobieństwa.

[Infamia Nieumarłych]

Bardzo, ale to bardzo nie podobało jej się to, co mówił. Właściwie to dlatego, że miał rację, tylko za żadne skarby tego świata Infamia nie zamierzała tego przyznać – nawet przed samą sobą. Nie była w stanie sobie pomóc? To prawda, ale przecież nie pokiwa głową, zgadzając się z jego stwierdzeniem, bo tylko przypieczętuje swój los jako kogoś zależnego od niego – to tak, jakby dobrowolnie podpisywała pakt o swojej własnej niewoli. Zamiast tego więc zacisnęła lekko zęby, uwydatniając linię żuchwy, w ten subtelny sposób pokazując swoje niezadowolenie, mimo że nie zamierzała zaprzeczać jego słowom w jakikolwiek bezpośredni sposób.

Spojrzała przelotnie na jego łapy, mocniej wpijające się w gałąź. Zastanawiała się jak wytrzymały był ten kawałek drzewa. Strażnik nie należał do dużych smoków, ale mimo wszystko, dysponował jakimś ciężarem...
... Czy gdyby nagle skoczyła mu na grzbiet, gałąź załamałaby się pod nimi?
Ah, tyle księżyców, a takie myśli nadal przychodziły jej do głowy. Co więcej, bawiły ją!
Nie próbowała jednak testować tego w praktyce. Sytuacja zdawała się być zbyt poważną, by sobie na to pozwalać. Już i tak kiedyś przekroczyła pewną linię dziecinności, gdy ugryzła Strażnika w ogon, zanurzona pod wodą.

Czy chciała przyjaźni? Skosztowała jej już niegdyś, a utrata tak bliskiego smoka męczyła ją do dzisiaj. Teoretycznie masochistyczna próba powiązania ze sobą Strażnika brzmiała bezpieczniej – w końcu nie mógł go zabrać wiek – ale Rakta też nie zginęła z przyczyn naturalnych. Mógł podzielić jej los. Zwłaszcza, że nie zdawał się być wybitnym wojownikiem.
Mogła się z nim zaprzyjaźnić, ale wolałaby wtedy go trzymać na łańcuchu na Smoczym Cmentarzysku, by mieć pewność że nic mu się nie stanie. Wypaczona forma opieki. Jak to się nazywało...
Ah, tak. Niewolnictwo.
– Na Otchłań. – Westchnęła, zerkając na chwilę w górę, ku rozpościerającej się nad ich głowami koronie drzewa. – Ależ jesteśmy spieprzeni.
Przymknęła ślepia, skupiając się na moment na wietrze smagającym ją po pysku.
– To powinno przychodzić naturalnie. Ale przy naszej chorej pasji kontrolowania wszystkiego chcemy popierać słownymi układami nawet coś takiego jak przyjaźń czy podstawowa sympatia, podczas gdy powinno to przychodzić naturalnie, jako konsekwencja naszych czynów.
Spojrzała na niego ponownie, nieco zmęczona.
– Już i tak wpuszczam cię do mojego życia bardziej, intensywniej, niż nakazuje to zdrowy rozsądek. Zaakceptuj to i nie drążmy więcej, Strażniku. – Zakończyła, skrobiąc delikatnie szponami chropowatą korę.

[Strażnik]

Nie drążyć?
Równie dobrze mógłby z dnia na dzień zupełnie zmienić swój charakter. Nie potrafił pozostawić raz poruszonego, nierozwiązanego konceptu, zwłaszcza że właśnie to definiowało jego tożsamość.
Jej westchnienie było dobrym znakiem. Jakby osiągnęli w końcu podobny poziom.

– Chciałbym być na tyle istotny, byś nie czerpała satysfakcji z mojego cierpienia.
Sam nie chciałbym świadomie uczynić czegoś mogącego cię zranić.
Miał wrażenie, że mówił rzeczy, których smoki wypowiadać nie powinny. Łamał niepisane zasady, wprost nazywając emocje i oczekiwania.
Infamia zdawała się jednak ten styl akceptować, o ile jej reakcje nie były po prostu wywołane bezradnością wobec wylewającego się przed nią proroka. Jeśli była w jakiś sposób zażenowana, nie byłaby w tym uczuciu osamotniona. Mimo uporu z jakim Strażnik wypowiadał kolejne kwestie, w środku czuł się jak naiwne, bełkoczące pisklę. Nie zamierzał jednak donikąd, stale znajdując metodę w całym tym chaosie. Nie koniecznie sprzyjając sobie samemu, ale to już nieistotny detal.

–Jak się na ten aspekt zapatrujesz Mahvran? – Wyjątkowo, mimo odniesienia się do niej po imieniu, odwrócił głowę, spoglądając naprzód, ku rozwidleniu gałęzi. Zupełnie jakby nie chciał nawet oceniać jej ekspresji.

[Infamia Nieumarłych]

To, że nie chciał jej zranić zdawało się być bajaniem niepoprawnego optymisty. A może to po prostu jej pesymizm? W ich układzie starcia i konflikty, przeplatające się z nieprzemyślanymi obelgami zdawały się być nieuniknione.
Zacisnęła znów zęby, jakby chciała coś powiedzieć. Bo i chciała – chciała wspomnieć o tym, jak poświęciła trzy imiona członków rodziny, by mieć pewność, że nie straci jego własnego. Była to obrzydliwa prawda, wymagająca jeszcze bardziej paskudnie pseudoczułego, emocjonalnego wyznania, więc powstrzymała się. Nie, to zdecydowanie lepiej zabrać ze sobą do grobu. Im mniej prorok wie o jej własnym poświęceniu wobec ich sprawy, tym lepiej.

Był dla niej istotny. Wpełzł do jej życia w odpowiednim czasie, w odpowiedni, niepoprawny sposób, ślisko, nie prosząc o pozwolenie, sprawiając, że zdała sobie z tego sprawę zbyt późno, gdy próba odcięcia się od niego wywołałaby ciężkie skutki uboczne.
Ale tego, rzecz jasna, też mówić nie zamierzała.
– Zgaduję, że to jest to co jednostki psychicznie stabilne nazwałyby "uczciwym układem". – Odpowiedziała sucho, czując dziwny dyskomfort gdy jej własne imię przepełzło mu po języku. Było to nienaturalne, bo praktycznie nigdy go nie używał, a i teoretycznie nie powinien – bah, nie powinien go nawet znać. Ale był prorokiem, ponad resztą a jednocześnie na samym dnie.
Zaakceptowała to więc w ciszy. Chociażby dlatego, że ilekroć ktoś mówił do niej po imieniu, zazwyczaj było to z wyrzutem, oskarżeniem bądź żądaniami.
– Chciałeś omówić coś jeszcze. – Przypomniała łaskawie, czując się już przyduszona ich obecnym tematem. Wolała pewne sprawy pozostawiać niedopowiedziane, oczywiste na poziomie podświadomości, bo słowa zdawały się dziwnie wiążące i ciężkie – nawet, jeśli sama uważała je tak naprawdę za puste.

[Strażnik]

Znów umknęła od odpowiedzi. Możnaby powiedzieć, że słusznie, ponieważ oboje byliby hipokrytami, gdyby teeaz uderzyli się w pierś i zaczęli zarzekać, że wszystkie ich reakcje wynikały wyłącznie z troski o drugą osobę. Nie perfekcję miał tu jednak na myśli, a pewien proces. Nawet jeśli mieliby zbesztać się bez opamiętania, chciał by niszczyło im to dzień. Tak by wiedzieli, że nie chcą tego powtarzać, nawet jeśli czasami poddadzą się swoim emocjom. Być może właśnie ryzyko niepowodzenia było tym co odrzucało Infamię, bowiem choć w wielu innych kwestiach żywiła się adrenaliną, gdy przychodziło do jej prywatnego, wewnętrznego świata, nie mogła pozwolić by go naruszono. Dobrze wiedział jak to jest, dlatego postępował wbrew sobie, żeby się z tej pułapki wyrwać.
Czym bliżej sedna zbliżała się ich rozmowa, tym większe napięcie czuł w piersi. Nie odwrócił się do niej wciąż, gdy kontynuował mówić.
– Nie jesteśmy stabilni, lecz zgodziłaś się na partnerstwo oparte na dążeniu do zmian. Nawet jeśli chcę być przyjacielem, nie partnerem, wciąż uważam te warunki za istotne – westchnął cicho, nieco dłużej formując kolejną wypowiedź.
– Może nie jestem stabilny, ale nie czuję się dobrze, gdy nie mogę... – znów na chwilę zabrakło mu słów. Szponami zaczął wystukiwać na gałęzi jakiś rytm, podczas gdy złośliwy szum wokół wezbrał na sile.
Od kiedy to jego emocje miały takie znaczenie? Czy nie sądził, że to absurdalne oczekiwać czegoś od osoby, którą silą wciągnął w tę relację?
Może właśnie tak czuł się Kazes, gdy próbował się z nim porozumieć. Żadne słowa nie mogły trafić, żadna postawa i staranie nie miało znaczenia. Stał z góry na straconej pozycji, poświęcając się osobie, która widziała w nim jedynie narzędzie.
O bogowie. Do Kazesa się przyrównywał? Co za biedne stworzenie, prorok mieszkający na bezpiecznym terytorium, z bogami nad sobą, z nieskończonym czasem w łapach i niemalże zerowymi oczekiwaniami. Jakże porównywalne było jego cierpienie!
Odchrzaknął pod nosem. Myśli zupełnie przerwały jego wypowiedź, więc niemal całkowicie zapomniał co takiego mówił.
– Nie pytałem jak widzą to inni, lecz jak działa to twoim zdaniem, w naszym układzie – podjął od nowa, tym razem znów na nią spoglądając.
– Czy to źle dla ciebie, jeśli cierpię? – Pytanie zdawać się mogło głupie, ale było dla niego cholernie ważnym korzeniem ich relacji. W smoczych interakcjach nie było nic nadzwyczajnego w byciu zobojętniałym wobec stanu drugiej osoby. Zwłaszcza, gdy nie była i nie mogła być równa.

[Infamia Nieumarłych]

Nie przywykła do takich rozmów i wątpiła, by kiedykolwiek potrafiła. Właściwie to miała szczerą nadzieję, że nigdy nie będzie musiała traktować ich jak rutyny. Strażnik był pierwszym smokiem w jej życiu, z którym musiała ustalać, opisywać, walidowac swoją relację. Tutaj był nacisk na opisanie konkretnego schematu, co z kolei ją dusiło, zupełnie jakby z każdym kolejnym słowem i stwierdzeniem na jej szyi zaciskała się jakaś obroża.
Mimowolnie przejechała wzrokiem na tak doskonale jej znajomy, a nadal w pewien sposób niezrozumiały, złocisty metal okalający nasadę jego szyi.
Oby nie skończyła tak samo.

Poprawiła nieco swój chwyt na korze, skrobiąc o nią lekko szponami prawej, zadniej łapy, nim nie skupiła się na formułowaniu odpowiedzi. W ruchu, nawet drobnym, znajdowała ukojenie i chwilową ucieczkę od wymagań otoczenia.
– Nie chcę, żebyś cierpiał. – Przyznała oschle, ale szczerze, chociaż ścisk który złapał ją nagle za gardło wprawił ją w niebotyczny dyskomfort. Patrzyła na jego bark.. – Już swoje wycierpiałeś, jak mniemam.
Odchrząknęła cicho, jakby przywracając się do porządku i chcąc jak najszybciej zakopać tę wrażliwą część siebie, która bezczelnie wychodziła na zewnątrz, zabierając tymczasowy prym wrodzonej złośliwości i generalnej antypatii. Nie chciała, by cierpiał, ale jednocześnie nie czuła większych oporów przed wbijaniem w niego szpil. Sama tego nie potrafiła pojąć, ale nie chciała też wnikać we własną psychikę, bojąc się niewygodnej, potencjalnej prawdy.
– Widzę to tak – ufamy sobie, w pewnym sensie i jakimś stopniu. Wylewam na ciebie niektóre swoje żale, gdy dusi mnie świat i moje obowiązki, licząc na to, że zachowasz je dla siebie, i jestem otwarta na to samo z twojej strony. Mogę spleść z tobą ogony, bądź udostępnić swoją szyję dla twojej głowy, ale w tym wszystkim zachowując pewien bezpieczny dystans. – Wyjaśniła, zerkając na jego pysk, wpijając w niego pytająco onyksowe ślepia. Czy to mu wystarczy? Myślała, że to oczywiste, że nie traktowała go jak zrzuconego jej z niebios kochanka, że nie odda mu swojego ciała i nie liczy, że on to zrobi dla niej. A mimo to od jakiegoś czasu niewypowiedziany dyskomfort zdawał się wisieć nad ich głowami. Może więc jednak słowa potrafiły tutaj pomóc w uściślaniu realiów tej relacji. Może.

[Strażnik]

Jej wypowiedź była ważnym zapewnieniem. Nawet jeśli nie wierzyła w słowa, a i on wahał się przy skali w której im ufał, nie powstrzymywało go to, przed tym by się na nie powołać. Większość smoków, jakkolwiek naiwnych, pysznych, radosnych, czy zatwardziałych, w jakiś sposób ceniła wewnętrzną konsekwencję. Ufać innym to jedno, ale wypowiadać stanowiska wobec których nie było się przekonanym to co innego, zwłaszcza gdy ktoś obcy zwraca uwagę na każde słowo. Jeśli Infamia nie chciała być uznana za niespójną, a przez to zbyt nieprzewidywalną i zbyt męczącą w interakcji, by tę wymianę kontynuować, miała przed sobą dwie drogi. Mówić względną prawdę, lub nie mówić nic.
Obawa przed zdradą wciąż istniała, ale z nią już nauczył się żyć. Jako tako.

Nabrał powietrza przez nozdrza, delektując się wonią liści zmieszanych ze znajomym zapachem samicy.
– Czy spojrzałabyś na mnie inaczej gdybym... przestał być prorokiem? – zapytał ze słyszalnie mniejszą pewnością, choć wciąż bardzo donośnie.

Czy zaopiekowałbyś się mną mną, gdyby nie zasady twojego stada?

– Wiem, że nie masz szacunku do mojej rangi, lecz wydaje się ona istotna w podtrzymaniu wartej uwagi dynamiki

Czy istniało między nami cokolwiek poza twoją potrzebą dopełnienia obowiązku?

– Proroctwo wydaje się jedynym korzeniem, łączącym nas i dzielącym jednocześnie. Co gdybym zrezygnował? – Tym razem pytanie wybrzmiało znacznie mocniej, jak gdyby oczekiwał od niej wybrania ścieżki, którą mają dalej podążyć.

Kazes który rozbrzmiewał mu w głowie, nie był już głosem związanym z jego prawdziwą osobowością. Wypaczony przez dziesiątki księżyców stał się nienawistną kulą gniewu, przywołującą istotne dla Strażnika dialogi, lecz dekonstruując je i wykrzywiając. Jak wiele z tego powiedział? Jak dokładnie brzmiały jego słowa?
Wiedział tylko, że błagał wiele razy, bez skutku.
Czy Mahvran była ostateczną karą za to co się wydarzyło?

[Infamia Nieumarłych]

Jej wzrok stał się bardziej pusty i intensywny zarazem – jakby wraz z jego pytaniem coś z niej uleciało, a zarazem wybudziło. Złociste szpony zaczepione o korę drzewa zaszurały o nią, jakby z lekkim niepokojem, a samica poświęciła chwilę na przełknięcie pytania i sugestii, jakby nie była pewna jak się do niej odnieść.
Przecież oczywistym było, że nie porzuci dla niej proroctwa. To by nadało ich relacji zupełnie inny sens – taki, którego przecież chcieli uniknąć. Jego pytanie miało więc jakieś drugie dno, i chociaż nie wiedziała jakie – ale zakładała, że potencjalnie negatywne i wykorzystujące – i tak uznała jego istnienie za absolutny pewnik. Spięła się minimalnie.
– Rezygnacja z proroctwa będzie oznaczała twoją śmierć. – Stwierdziła zimno, buchając ciepłym powietrzem z nozdrzy. Jeśli zrezygnuje z proroctwa, praktycznie wszystko będzie na nic. Gardziła nim za tą sztuczną formę podtrzymywania życia, co było oczywiście chore, bo sama była potencjalnie gotowa się ku temu poświęcić, chociaż nie powiedziałaby mu tego nigdy, choćby trzymano pod jej gardłem rozżarzone do białości ostrze.

– Jak wyobrażasz sobie swoje życie bez proroctwa, zakładając w ogóle, że byłoby realne? – Odbiła pytanie pytaniem, patrząc na niego uważnie. – Wrócisz do Ziemi, spróbujesz znów być potulnym wojownikiem? – Ciągnęła dalej, nieco rozbawiona, chociaż rzekomy humor w jej głosie nie odbijał się w mimice pyska. – Czy to nie cofanie się w rozwoju, powrót do punktu wyjścia, coś co przeczy idei parcia naprzód i zgłębiania nowych pojęć?
Przekrzywiła lekko ukoronowaną kręconymi rogami głowę, wodząc powoli ogonem po teksturze drzewa.

[Strażnik]

Przymknął ślepia, znów wzdychając powoli, jakby nie potrafił dotlenić się w zwyczajny sposób. Serce waliło jak oszalałe, dlatego musiał znaleźć dostatecznie skuteczną metodę by nie przegrzać swojego ciała.
– Nie wyobrażam sobie życia bez proroctwa – odrzekł gorzko, z nutą zbłąkanej wrogości.
– Nie uważam, że jestem dobrą osobą, lecz nim przyjąłem na siebie tę funkcję, byłem znacznie gorszy. Obrzydliwszy – ostatnie słowo niemal wysyczał.
– Może nie jest to styl życia pełen godności, lecz nikt i nic innego, lepszego mi nie zapewni.
Zatem tak. Odejście z proroctwa byłoby końcem. – zrobił krótką pauzę. Ostrość jego spojrzenia znów osłabla, a on sam przeniósł uwagę na okoliczne gałęzie. Nie było dla niego innej drogi. Mógł mieć momenty w których gardził bogami, lecz jednocześnie pojmował, że litowali się nad nim i dawali szansę. Być może przed pozbawieniem go funkcji powstrzymały ich wyłącznie wewnętrzne zasady, nie sympatia, bądź szacunek do jego pracy, ale to nie miało znaczenia. Czuł, że coś było ponad nim, a to czyniło drogę odrobinę łatwiejszą, nawet jeśli nie łatwą.
– Nie cierpisz zatem tej części mnie, której nie zdołam zmienić, chyba że zdecyduję się skończyć ze swoim życiem – prychnął, powracając do jej ciemnego pyska i pustych, czarnych oczu. Może była dokładnie tym samym czym niegdyś Quaz był wobec Kazesa. Wielką, czarną, niekończącą się dziurą, która jedynie brała. Nienawidziła go za to kim był i właśnie dlatego zostawała obok. Chciała czuć się lepsza.
Zapewne była to uczciwa wymiana, lecz nie taka z którą zamierzał bez walki się pogodzić.
– Wspaniała myśl – dodał z cynicznym przekąsem i na chwilę znów przymknął oczy, żeby powoli nabrać powietrza.

[Infamia Nieumarłych]

Westchnęła cicho, spoglądając w górę. Z małej dziupli przy gałęzi nad jej głową wysunęła głowę wiewiórka, która, zauważając smoki pod nią, momentalnie skryła się z powrotem.
– Nie da się zniwelować wszystkich cech, które druga strona układu uważa za negatywne. – Powiedziała, zaskakująco cierpliwie, znów tak, jakby tłumaczyła coś dziecku. Spojrzała w bok, na okoliczne liście, wysuwając ku nim palce lewego skrzydła, jednocześnie mocniej wpijając się w drzewo pozostałymi kończynami. Zerwała mały żołądź, przenosząc wzrok z powrotem na dziuplę.

– Nawet miłość nie jest perfekcyjna, a nam jest do niej daleko. To prawda, nie znoszę idei proroctwa, ale jestem w stanie przymknąć na to oko, bo jesteś mi potrzebny.
Skrzywiła się lekko, jakby niezadowolona z tego stwierdzenia, wysuwając palce ku górze, jakby chcąc by rude stworzenie spróbowało podejść bliżej. Czarne oczy wiewiórki błysnęły w mroku, gdy wysunęła powoli głowę, poruszając lekko policzkami.
– Tśśśś... No, chodź... – Wyszeptała miękko, nie zwracając jakoby uwagi na swojego faktycznego rozmówcę, chociaż po chwili ciągnęła ich rozmowę dalej. – I we mnie są cechy, których nie trawisz. Traktuj więc własne jako rodzaj balansu. Nie dogodzimy sobie w pełni, a i absolutne zbaczanie z wyznaczonych sobie, życiowych ścieżek tylko po to, by zadowolić drugą stronę jest cholernie niezdrowe. Można zmienić się w pewnym stopniu, ale nie w całości, bo inaczej nic z nas nie zostanie. Najgorsze, co można zrobić, to utracić własną osobowość, a jeszcze gorzej gdy samemu się jej pozbawiasz.
Wciąż próbowała skusić wiewiórkę orzechem, cierpliwie, nie wykonując żadnych ruchów mogących ją wystraszyć, ale zwierzątko, mimo że zainteresowane, pozostawąło nieufne – chociaż spoglądało na smoczycę z bezpiecznej, małej nory.

[Strażnik]

Słysząc że zmienia pozycję, dość odruchowo spojrzał ku jej kończynom, by dostrzec jej próbę ujarzmienia wiewiórki. Nie zamierzał jej w tym przeszkadzać, nawet jeśli wątpił, że maleńki ssak zdoła się do niej przekonać, zwłaszcza gdy stale rozmawiali.
– Jestem krytyczny, lecz znoszę wszystko, co nie jest świadomą krzywdą siebie albo innych. To, że próbuje przekonać cię do zmiany poglądów nie równa się z faktem, że tobą gardzę – podjął sucho, jakby na chwilę zeszła z niego energia. Chrypka uwydatniła warkotem niektóre słowa, ale nie przejmował się tym. Nie tak jak ukłuciem zdenerwowania, które nacisnęło złośliwie na jego gruczoły kwasowe.
– Mam wiele... nienawiści w głowie. Nierzadko widzę cię jako niższą, niż ja.
Nie mogę znieść twojej obojętności, czy niechęci wobec przepracowania doświadczeń, które wpływają na twoją percepcję rzeczywistości – mimo szorstkiego tonu nie mówił z niechęcią. Dziwna łagodność… chłodna czułość wręcz, mocno kontrastowała z samą treścią.
– Rozumiem jednak, że nie jesteś mną. Nie mogę samym pragnieniem dopasować cię pod moje preferencje. Będę przez to nieszczęśliwy lecz... finalnie nie pozostanie mi nic innego, jak starać się, po drodze akceptując to kim jesteś – Zdawał sobie sprawę, że nie było to zdrowe postrzeganie relacji, lecz przełknąwszy wypowiedzenie najcięższego słowa, czuł jakby nie było przed nim teraz żadnych barier. Nie miał pojęcia co uczynić, by zmienić swój sposób rozumowania, więc równie dobrze mógł po prostu go opisać. Ostatecznie to do niej należała najważniejsza decyzja, gdzie pójdą, choćby nie przyjął jej radośnie.
Miał w głowie kolejną wypowiedź, lecz wyraźnie zawahał się przed jej zwerbalizowaniem, powracając do wystukiwania rytmu na gałęzi.

[Infamia Nieumarłych]

Parsknęła cicho. Nie gardził nią, ale nie przeszkadzało mu to by dawniej przyznać, że jej nienawidził. Co więc tak naprawdę czuł? Kogo chciał bardziej okłamać, siebie, czy ją? I kiedy kłamał, a kiedy mówił prawdę? Pokręciła powoli łbem, nie mając już nawet sił wypominać mu tego błędu w logice, wiedząc, że i tak nic to nie da. Przez tę niechęć do drążenia tematu pewnie pozbawiała się kolejnych informacji, ale faktycznie miała już tego trochę dosyć. Zwłaszcza, że drugi temat wciąż czekał na bycie poruszonym, a to, czego ma dotyczyć, zaczynało ją fascynować. A fascynacja – bardzo drażnić.
Nie mówiła nic przez chwilę, po czym odetchnęła ciężko.
– Myślę, że naszym przeznaczeniem nigdy nie było szczęście. – Przełknęła ciężko ślinę, wciąż próbując zainteresować sobą rude stworzenie. – Cóż, ja kiedyś byłam, ale potem mi to odebrano. Dosyć szybko zresztą.
Skrzywiła się, po czym za pomocą magii bardzo powoli położyła żołądź w wiewiórczej dziupli. Spojrzała na korę drzewa przed swoim pyskiem, nim nie wygięła lekko szyi w kierunku Strażnika, choć jej wzrok utkwiony był gdzieś w dole, nie na jakiejkolwiek części jego ciała.
– Mamy już tylko i wyłącznie siebie. Ten świat nas nie chce. Może nigdy nas nie chciał. – Wydusiła sucho, smagając powietrze rozwidlonym językiem. – Wzajemna akceptacja to jedyne, co nam pozostało. Bo całej reszcie robimy na złość samym faktem oddychania.
Wykręciła powoli ciało w dół, po czym zgrabnie zsunęła się z drzewa, obracając się w miejscu na trawie, jakby przygotowując sobie miejsce do położenia się.

[Strażnik]

Niema akceptacja jego stanowiska, choć jednym mogłaby się zdać pocieszająca, zasiała w nim jedynie dodatkową wątpliwość. Zamiast walczyć, Mahvran poddawała się wobec wszystkiego co sugerował. Być może to właśnie moment, w którym aby uciec od niekonsekwencji, zaczęła zamykać prawdę w sobie, zmuszając go do kolejnej wędrówki na ślepo.
W każdym razie trafiała w sedno mówiąc, że im obojgu szczęście nie było dane. Sądził, że jej było do niego znacznie bliżej, choć to nie oznaczało, że znał formułę by wyleczyć ją ze stanu który okupowała.
– Nie wszystkim czynię na złość tym, że dycham. – zaprzeczył. jeszcze w trakcie jej ucieczki ku ziemi. Pojął jednak prędko, że była to reakcja poniżej jego poziomu, więc mruknąwszy coś do siebie, tylko pokręcił łbem.

Przez dłuższą chwilę nie mówił już nic, zmęczony zarówno sobą, jak i nią. Nie chciał mieć wobec niej żadnej konkretnej agendy, ani prosić o przysługi. Pojmował, że była niezależnym bytem, mogącym uczynić cokolwiek z tym co zdobyła, niezależnie od tego jak wpływało na niego.
A jednak, nie potrafił tego w żaden sposób pogodzić. Jej trzymanie się fragmentu iskry nie było przecież postępowaniem neutralnym, zwłaszcza jeśli chciała zachować wobec niego chociaż pozór szacunku.
Przełykając ślinę, w końcu poczuł rozcieńczony kwas spływający mu po gardle. Stres wżarł się w niego tak głęboko, że obecność drzewa przestała jakkolwiek mu pomagać.
W końcu podjął decyzję by zsunąć się z gałęzi, jak gdyby chciał runąć bezwładnie ku ziemi. Oczywiście w porę rozpostarł skrzydła i jednym sprawnym uderzeniem ramion dostosował ciało, by drobnym półkolem poszybować ku ziemi.
Nie mając już kalectwa utrudniającego oddychanie, był w stanie wylądować bardzo zgrabnie, nawet jeśli ptasie palce, mimo dobrego synchronu, odbierały mu gracji.
– Miałem sen – zaczął znów dziwnie oficjalnie, stając bezpośrednio przed nią, tak że gdyby wyciągnął przed siebie przednią kończynę, byłby w stanie położyć jej łapę na pysku. Nie żeby planował to robić.
– Byłaś w nim ty – dodał, siadając ostrożnie.
Miał przeczucie co się zaraz wydarzy. Jak głęboko zrani ją myśl, że cała ich rozmowa była wyłącznie budulcem do tego jednego wyznania. Oczekiwania wobec niej. Manipulacji. Nie wyobrażał sobie zresztą, że mogła istnieć rzeczywistość, w której mógłby potrzebować przysługi, nie nadeptując przy tym na autonomię drugiego smoka.
Odchrząknął nerwowo.
– Posiadłaś fragment iskry – dokończył. Było to zaledwie suche stwierdzenie, lecz nie decydował się na formułowanie czegoś więcej, chcąc pierw zrozumieć jej reakcję.

[Infamia Nieumarłych]

Trawa byla miękka pod jej palcami, chociaż nadal nie była idealnym miejscem do położenia się. Niestety, w Dzikiej Puszczy nie uświadczyłaby ani śniegu, ani piasku, więc musiała zadowolić się tym, co oferował jej las. Westchnęła, ugniatając zieloną roślinność jeszcze przez kilka chwil, niczym niezdecydowana kotka, już-już gotowa do tego, by się położyć.

Nie zrobiła tego. Wybił ją totalnie z rytmu.
Zatrzymała się nagle, jakby zamrożona jakimś potężnym czarem. Spojrzała na niego czujnie, spode łba, czekając aż dokończy. Intuicyjnie czuła, że ewenement, jaki czaił się za wyznaniem o śnie jej się nie spodoba. Śniła mu się? Cóż, na pewno nie w dobrym kontekście. I tak, jak sen u każdego innego mogłaby zignorować, tak czuła że sny nawiedzające proroka mogą mieć z grubsza... Inną wartość.
Obserwowała go więc, rezygnując z oryginalnego planu na położenie się, zamiast tego stojąc do samca częściowo bokiem, z wygiętą ku niemu szyją. Gdy powiedział o iskrze, początkowo przez jej pysk przeszedł cień autentycznego zdziwienia, graniczącego z szokiem, nim nie uporządkowała swojej mimiki, zastępując ją chłodem. Nie miała pojęcia, o czym mówił. Ale wolała by myślał, że coś ukrywa, niż przyznawać się, ze faktycznie była nieświadoma posiadania w swojej kolekcji czegoś o takiej wartości.
– Czyżby? – Spytała jedynie, ostrożnie, patrząc na niego z dołu. Mimo bycia znacznie większą od niego w kłębie, to on zawsze siedział wyprostowany, podczas gdy jej głowa niemalże stykała się z podłożem. Tworzyło to dziwną zbieżność, kontrast, ale nie przeszkadzało jej to. I z dołu można było zdominować sytuację, jeśli tylko wiedziało się jak. A Strażnika znała już po prostu zbyt długo, by był w stanie ją przycisnąć, osłabić jej poczucie autorytetu, toteż tym bardziej nie musiała silić się na sztucznie oficjalną pozę.
Nie mówiła nic więcej, wymuszając na nim rozwinięcie tematu. Jej umysł zaczął katalogować wszystkie przedmioty, jakie ostatnio wpadły jej w łapy, próbując namierzyć potencjalną iskrę.

[Strażnik]

Z jej zmianą postawy i oszczędnym pytaniem, nerwowa gula w gardle jedynie narosła.
Czy to właśnie wrogość, której się spodziewał? Samica zdawała się zdradzać chłód, który w swojej paranoi mógł bez problemu połączyć z zawodem i niechęcią, zwierzęcą nieufnością wręcz.
Krótkie czyżby, samo w sobie brzmiało jak kpina, jakby chciała podważyć realność tego co jej powiedział, a jednocześnie złośliwie pociągnąć go za język. Momentalnie dostrzegła jak i jego, dość sztywna, lecz wciąż relatywnie swobodniejsza pozycja, nabiera dodatkowego chłodnego dystansu. Nie zamierzał o nic żebrać, jego sprawa była bowiem logiczna.
Nie bał się jej, choć atmosfera napięcia, która nagle między nimi zawisła, przypominała dwa niepewne następnego ruchu drapieżniki.
– Tak. Sen przybliżył mi także, w jaki sposób Wolni rozprawili się z zasianymi przez ducha roślinami. Fragment, który posiadasz należy niezwłocznie zwrócić bogini. Odłamki iskier mogą być niebezpieczne, bądź przyciągnąć obce siły, chcące je wykorzystać.
Nie trudno domyślić się, że sen został mi zesłany po to, abym jeden z tych odłamków odzyskał – Oficjalną wiadomość podsumował znów solidnym odchrząknięciem.
– Byłbym wdzięczny gdybyś mi go dała – Z tą wieścią kiwnął jej łbem krótko, w ramach wyuczonej, grzecznościowej prośby.

[Infamia Nieumarłych]

Niedobrze, że wyłożył karty od razu, chociaż poniekąd udało mu się dzięki temu wybić ją z rytmu ową bezpośredniością.
Powstrzymała kąśliwy uśmiech, gdy wspomniał o siłach mogących chcieć wykorzystać iskrę. Ojej, jakże niefortunne byłoby, gdyby to ona była takim bytem. Niestety, problem w tak bezczelnym użyciu – a raczej jej próbie, mogącej mieć tragiczne skutki – iskry byłby dosyć poważny w jej obecnym położeniu. Widziała przecież, jak własne stado potraktowało Sekcję Zwłok. Z jednej strony, Mahvran powinna być zahartowana, z drugiej, władza w Mgłach i Strażnik były jedynymi kwestiami wartymi czegokolwiek w jej życiu, na tym etapie. Jawne użycie iskry – a w końcu stałoby się przecież jawne – oznaczałoby praktycznie na pewno utratę obu.
Ale czy z kolei dobra wola coś jej da?
Widać było, że przez jej umysł przebiega stos myśli i scenariuszy, a czarodziejka usilnie próbowała uchwycić się konkretnie któregokolwiek, chociażby chwilowo.
– Mowa o Lahae, jak mniemam. – Powiedziała powoli, imię bogini samej w sobie wypowiadając niemalże w taki sposób, jakby chciała ją opluć samą tonacją. – Gdzie są w takim razie pozostałe dwa? Wielebna niewiele zrobi z jednym.
Nie mówiła jeszcze kategorycznego nie, ale nie zamierzała też zbyt łatwo oddawać cennego przedmiotu w swoim posiadaniu. Najpierw wyciągnie kilka informacji. Nie zamierzała działać w tej kwestii pochopnie, bo albo straci bardzo dużo, albo, możliwe, coś zyska.
Odwróciła się już w całości przodem do samca, nadal stojąc, acz minimalnie bardziej rozluźniona, niż na samym początku poruszenia tematu.

[Strażnik]

Nie wiedząc jaka dokładnie gra odbywa się w jej umyśle, jego dystans narastał, z każdą kolejną wypowiedzią. Parcie naprzód było tutaj zaledwie wyuczonym mechanizmem, tak jak rozmowa z przywódcami na temat wstępu do Plagi. Nie liczył na swoje powodzenie, choć to nie oznaczało, że nie zamierzał starać się, jakby miał pewność, iż jest to dla niego najlepsza droga. Mimo swojej toporności, opłaciło mu się to w życiu niejednokrotnie, nawet jeśli po drodze zraniło też innych. Istotnie, szkoda że gdy na myśli miał coś przynajmniej powierzchownie dobrego, szanse powodzenia zdawały się niższe, jak gdyby świat sam w sobie dostosowany był pod krzywdę. Prędzej zdołałby sparzyć się z Mahvran niż wzbudzić jej szczere zaufanie.
– Istotnie – odparł, gdy zapytała o Lahae.
– Nie wiem gdzie znajdują się pozostałe fragmenty. Być może jest to informacja, która wyłoni się z czasem, gdyż priorytet zyskał odłamek będący najbliżej – Na tej suchej informacji zakończył wypowiedź. Nie przekonywał więcej, przynajmniej póki co, jak gdyby czekał, aż sama zdradzi w którym kierunku zmierza.

[Infamia Nieumarłych]

Ah, czyli fragmentów rzeczywiście brakowało dwóch. Strzelała w tę ilość, bazując na doświadczeniach z Viliarem, ale słysząc, że Strażnik nie próbował wyprowadzić jej z błędu zgadywała, że udało jej się wyciągnąć prawidłową informację. Potencjalnie przydatną.
Odetchnęła powoli, wciąż ważąc swoje szanse i decyzje.
– Pokaż mi swój sen, proszę. – Powiedziała stosunkowo miękko, chociaż z nadal utrzymującą się nutą stanowczości i rzekomego autorytetu. Wiedziała już, że brakowało dwóch fragmentów, a nie na przykład jednego czy trzech. Teraz chciała dowiedzieć się, który z jej przedmiotów faktycznie był owym cennym odłamkiem, bez bezpośredniego pytania o to i zdradzania swojej absolutnej, upokarzającej wręcz niewiedzy i nieświadomości.
Liczyła, że Strażnik nie spróbuje utrudniać jej tej prywatnej misji, ale nie wykluczała możliwości, że stanie się jeszcze bardziej podejrzliwy. Wtedy będzie musiała spróbować czegoś innego, bo wolałaby spłonąć żywcem niż wprost przyznać się, że nie ma pojęcia, o czym do niej do tej pory mówił.

[Strażnik]

Zmrużył ślepia. Udostępnianie jej własnego umysłu, gdy nie miał pewności do czego właściwie dąży, wydawało mu się już zbyt wielkim poświęceniem. Nie z racji samej podejrzliwości, choć ona również miała tu swoją rolę, lecz niechęci wobec bycia ciągniętym za nos. Wedle tego co sądził, powinna posiadać już dostatecznie informacji, by obrać kolejne stanowisko, więc no rozumiał w co takiego się bawiła.
– Słowne udostępnienie treści powinno być wystarczające – podjął stanowczo.
– Nie jest to zresztą na tyle jasne wspomnienie, bym zdołał ubrać je w konsekwentną wizję. Istotnym jest to, co z niej pozostało. – zrobił krótką pauzę. Nie przyglądał jej się z większą nieufnością niż zazwyczaj, ale zastanawiała go zmiana w jej tonie.

[Infamia Nieumarłych]

Oj nie, tak łatwo to nie pójdzie. Przekrzywiła lekko łeb bokiem, zerkając na samca z półprofilu, mrugając bardzo powoli, jakby na siłę. Był uparty, trudny i ciężki do zmanipulowania. Uwielbiała go za to i nienawidziła zarazem. Lubiła wyzwanie, ale akurat teraz wolałaby prostsze odpowiedzi i mniej zapierania się. Podejrzewała, że w tej kwestii myśleli tak samo, a zarazem oboje sobie utrudniali.
– Pokazałam ci niegdyś jeden z najbardziej traumatycznych epizodów swojego życia. – Przypomniała łaskawie, przejeżdżając palcem wzdłuż linii pyska, by zetrzeć krople czarnej śliny, ściekające spomiędzy popękanych warg. – Pokazanie mi w zamian krótkiej, nienacechowanej do tego tak jak moja żywymi emocjami wizji nie powinno być tak dużym problemem, Strażniku.
Spojrzała w bok, po czym chwyciła w palce mały, szary kamień, wyciągając następnie łapę z nim w kierunku samca. Pechowo się złożyło, że trafił na czarodziejkę. Pechowo, że była równie uparta, co on.
– Czuję, że nie masz silnego źródła, więc cię wspomogę. Niektórym smokom, i nie tylko im, w przekazach tego pokroju pomaga trzymanie jakiegoś przedmiotu w łapie i jednoczesne badanie jego ciężaru i faktury. Wymaga to podzielności uwagi, co może przeczyć zamysłowi magicznego skupienia, ale reguły magię okalającą są dosyć ruchome i nie podlegają każdemu w równej mierze. Odczuwanie silnego fizycznego kontaktu z jakimś elementem otoczenia nadaje poczucie lepszej więzi z naturą, a magia istnieje w wielu postaciach i jest właśnie częścią natury. – Wyjaśniła, głosem zmęczonej mentorki, czekając, aż samiec skorzysta z kamienia, albo i nie.
– Mam pełne prawo do wglądu w zeznanie, w tym wypadku twój sen, jeżeli sugeruje mi się coś i chce mi się coś na tej podstawie odebrać.
Teoretycznie w smoczym prawie coś takiego chyba nie istniało, ale nie zamierzała zwracać na to uwagi. Jeżeli prorok czegoś od niej chce, to musi się nieco bardziej wysilić.