Błękitna Rzeczka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słowa Zmiany mnie rozbawiły. Może to było dziwne, ale dla mnie ważne. Czułem ból, ale dla mnie nie był on ważny. Ta smoczyca była moją przyjaciółką... a może nawet podświadomie kimś więcej. ~ Wiem, że nie jesteś stara... Dla mnie to po prostu dużo znaczy.~ Powiedziałem lekko się uśmiechając i ruszając ją palcem w nos.

Nie bardzo wiedziała jak zareagować. Powoli sytuacja ją przerastała, nie była pewna, czy w ogóle myśli w taki sposób o Zapomnianym. Pewnie też dlatego wstała, odsuwając się szybko.
– Powinnam pewnie wracać do obozu i pomóc tam... – mruknęła powoli odchodząc. Mało to subtelne, ale... – Do zobaczenia. – Rzuciła jeszcze by zaraz wyskoczyć w górę i odlecieć. Musiała pomyśleć, najlepiej w samotności.

Może jednak trochę przesadziłem... Nawet nie pomyślałem o tym, że mogłem w jakiś sposób urazić Zmianę. Znowu zacząłem zachowywać się jak egoista. Gdy ta wstała zrozumiałem swój błąd. ~ Przepraszam... I żegnaj. Mam nadzieję, że niedługo znów się zobaczymy.~ Powiedziałem i po odwróceniu się wzbiłem się w powietrze i odleciałem w stronę obozu Życia...

Chłodny powiew wiatru poruszył delikatnie pierzastą kryzą znajdującą się między parą długich, postrzępionych uszu. Chłód nieprzyjemnie drażnił jego ciało, nie narzekał jednak ani nie drżał. Siedział wygodnie na pożółkłej trawie, rozglądając się i nasłuchując w oczekiwaniu na przybycie kolorowej samicy. Mimo że nie za bardzo za nią przepadał, zyskała jego uznanie jako całkiem dobra czarodziejka, a jedna z najgłupszych tradycji wolnych stad mówi, że ktoś aspirujący na wojownika musi znać chociaż podstawy magii. Że też ktoś musiał wymyślić takie zasady. Nie pozostało mu nic innego jak się tego nauczyć.
Musiał jednak przyznać że był nieco zaskoczony gdy ta się zgodziła, zwłaszcza po jego zachowaniu wtedy gdy samica chciała od Jadu pożyczyć kamienie. Chociaż z drugiej strony? Może Runa robi go w konia i wystawi go do wiatru by przez cały dzień oczekiwania marzł na tym wietrze?

Runa Ognia przywędrowała nad Błękitną Rzeczkę, z uwagą śledząc postępy Shierra i próbując sobie wyrobić o nim zdanie. Ale na podstawie samych ruchów było jej trudno, musiałaby jeszcze widzieć jego pysk, oczy... Ale miała czas. Była cierpliwa. Musiała być.
Wyłoniła się spomiędzy krzaków nie kryjąc swojego przybycia, okrążyła Shierr mierząc jego ciało uważnym spojrzeniem, po czym usiadła wygodnie naprzeciwko niego.
– Będziesz ze mną walczył na każdym etapie tej nauki czy na rzecz rozwoju zgodzisz się pokornie przyjmować moje słowa i akceptować wszystko co ci mówię... I postępować tak, jak każę ci postępować? – zapytała go wprost, nie życząc sobie marnować dnia na kłótnie z jakimś smarkaczem.

Przyglądała mu się? Wybrała chyba zły moment, teraz bowiem jego pysk przybrał wyraz lekkiego zamyślenia i znudzenia. W końcu co innego miałoby być po nim widać skoro jedyne co miał robić to czekać? Dopiero gdy w oddali dostrzegł zbliżającą się ognistą, machnął lekko ogonem, spinając się lekko, na chwilę tak krótką że ciężko ją było chociaż dostrzec.
– Mi również miło Cię widzieć – Nie krył nawet lekkiego rozbawienia w swoim głosie. Samica czepiała się jego zachowania a sama nawet nie była skłonna się przywitać.
– Nie wiem, sama się przekonaj księżniczko – Mruknął wciąż rozbawiony. W sumie nigdy nie zwracał uwagi na to, jak zachowywał się podczas treningów. To chyba zależało od tego jaki to był trening, dlatego nie zamierzał obiecywać czegoś czego nie był w stanie spełnić jednak o co chodziło z tą akceptacją? Przecież to nawet konieczne nie było.
– chociaż szkoda byłoby przychodzić tu i siedzieć w tym chłodzie, tylko po to by teraz wrócić – Raczej taka odpowiedź runie się nie spodoba, dlatego już nawet podniósł zad z ziemi, przeciągając zdrętwiałe kończyny i oczekując jej odpowiedzi.

– Nie mam cierpliwości do gierek – powiedziała zmęczonym głosem, patrząc gdzieś w bok – Jeśli nie umiesz wysilić się chociaż przez chwilę to naprawdę popełniłeś błąd zwracając się do mnie po tę naukę – wróciła wzrokiem do Shierra i zmierzyła go żółtym spojrzeniem od łap do czubka łba – Więc kiedy zadaję ci pytanie, oczekuję jasnej odpowiedzi, a nie drwiny. Prawo do drwin ma Jad Duszy kiedy uczy kogoś. Myślisz że twój ojciec byłby na tyle głupi, by kpić z kogoś, kto mu robi przysługę? – uniosła brew w pytającym geście – Choćby i miał o nim najniższe mniemanie.
Chciała jakoś pokazać Shierrowi, że chociaż próbował naśladować ojca z całych sił, co pewnie robił każdy młody smok, czasami były sytuacje, w których takie naśladowanie było niepotrzebne.

Czy próbował naśladować ojca? W życiu mu nawet taki pomysł przez łeb nie przeszedł, w sumie podobnie było z drwiną, bo świadomie nie zamierzał zadrwić z Runy, widać jednak wyszło tak a nie inaczej.
– Nie próbowałem z Ciebie drwić. To było nieświadome, poza tym nie naśladuje Jadu. – Eh, że też musiała być taka władcza. Z Zmianą było jakoś tak łatwiej się droczyć ale Runa? Była po prostu wielką formalistką.
– Przystanę na twe warunki księżniczko. Nie będę Cię drażnił i będę robił to co mówisz podczas tej nauki. Czy taka obietnica Ci wystarczy? – Obietnice i tak były tylko pustymi słowami. Nikt nigdy nie miał gwarancji że drugi smok ich dotrzyma, jednak skoro to miało zapewnić Runie spokój to Shierr mógł się na to pogodzić. W końcu to i tak tylko nauka.
– Możemy już zacząć? Chciałbym szybko się wyszkolić i osiągnąć dorosłą rangę. – Taa. Agresja wciąż spała a on czuł się odpowiedzialny za to by ją bronić. I mimo że przez kilka księżyców po jej zapadnięciu w sen czuł się załamany, postanowił wciąż trwać przy swoim postanowieniu, bronienia jej.

Jeśli uznawał swoje zachowanie za niepodobne do Jadu, to nie mógł być zbyt spostrzegawczy... Ale to nie było ważne. I to nie było jej problemem.
– Najpierw zacznij głęboko i regularnie oddychać. A także powiedz mi co udało ci się dotąd dowiedzieć o magii – nakazała cichym, ale uprzejmym głosem.
Może swoim zachowaniem pokaże temu młodemu adeptowi, że jest też inna opcja, poza kpiną i denerwowaniem rozmówcy.

To że zachowywał się podobnie nie znaczyło że go naśladował. To tak jakby stwierdzić że miły adept naśladuje innego miłego smoka bo jest miły. Po prostu byli podobni z zachowania jednak nie znaczyło to że Shierr go naśladował.
– O magii wiem mało. Nigdy się nią za bardzo nie interesowałem jednak Jad powiedział mi że można nią stworzyć co się zechce jednak ma ona swoje ograniczenia. Niemożliwym na przykład byłoby stworzyć coś w naszym obozie, gdy wciąż jesteśmy na terenach wspólnych, a także coś bardzo dużego. Wszystko wymaga odpowiedniej energii która się w nas znajduje i utrzymuje nas przy życiu. Jeśli zmarnujemy całą energie, umieramy. – dawno słyszał o magii więc to co usłyszał wtedy od Jadu było niczym zamglone wspomnienie, może jednak tyle wystarczy by zadowolić Rune?
– Wiem też że ta Energia nazywa się Maddarą – jednak nazwa chyba akurat tutaj nie była ważna.
Gdy skończył mówić, oczekiwał kolejnych poleceń. To o regularnym i głębokim oddychaniu było w miarę oczywiste. Niemal zawsze był spokojny i nawet gdy kogoś drażnił dlatego nawet teraz jego oddech był regularny i głęboki.
Runa będzie chyba zaskoczona, że Shierr taki spokojny podczas nauki, zwłaszcza że jak na razie tylko jedna osoba zauważyła ten właśnie fakt.

– Teraz wyobraź sobie jakiś obraz, który ma reprezentować twój umysł. Im mniej myśli i emocji, im mniej zakłóceń w twoim obrazie, tym lepiej skupisz się na czarowaniu, więc wykorzystaj ten obraz do oczyszczenia umysłu ze wszystkiego, co zbędne – rozkazała młoda smoczyca – Maddara to siła podobno nam przekazana przez jednego z bogów. Jest ona w każdym smoku, nie może istnieć poza nami w swojej pierwotnej formie, ale za jej pomocą możemy stworzyć coś nietrwałego. Trzeba jednak pamiętać, że nie dysponujesz w jednej chwili ogromną ilością maddary, by stworzyć coś ogromnego czy dalekiego, więc musisz znać swoje ograniczenia by zachować swoje życie. Na przykład mniej maddary stracisz tworząc coś blisko siebie i od siebie to ruszając dalej zamiast tworząc coś bardzo daleko, w tym samym miejscu do którego ruszyłbyś swój twór – uśmiechnęła się nieznacznie.
Jej ogon poruszył się lekko kiedy Runa obserwowała Shierra, by móc zdecydować czy jest już gotowy na dalszą część ćwiczenia.

Słuchał w ciszy słów Runy, nie za bardzo rozumiejąc o co jej chodzi. Ma po prostu być gotowy do użycia magii i znaleźć ją w sobie by móc formować z niej to co chce?
Wcześniej uważał ją za nieuczciwą siłę ale teraz nawet go zaciekawiła.
– Czy za pomocą magii mogę stworzyć coś co pomoże mi zlokalizować drugiego smoka, lub coś co ostrzeże mnie kiedy jest on w niebezpieczeństwie? Jakiś amulet który mógł by z sobą nosić? I czy można przechowywać energie w różnych rzeczach? Czy można tworzyć twory które nigdy nie znikają? – Teoria to też część nauki a w magii była ona chyba dość ważna.
Teraz jednak miał wyciszyć umysł by lepiej skupić się na czarowaniu. Emocji nie czuł, w sumie to był wyluzowany i spokojny więc tutaj akurat problemów nie było, jednak z myślami było ciężej. Co chwile jego umysł łapał w niewidzialne sieci kilka różnych myśli rozwijając je i kusząc by zagłębić się w rozmyślaniu. Dopiero po chwili udało mu się wyciszyć umysł i osiągnąć w miarę dobre skupienie.

– Możesz stworzyć sondy lub przesłać myśli drugiemu smokowi, ale głębsza więź jest niemożliwa. Tak jak przechowywanie magii gdziekolwiek poza twoim własnym ciałem. Tym samym tworzenie talizmanów jest niemożliwe – odpowiedziała mu na pytania cierpliwie – Teraz chcę, abyś wyobraził sobie prostą kulę o twoim ulubionym kolorze. Musisz pamiętać, że nasza magia jest bardzo prymitywną siłą i ty musisz za nią myśleć. To ty musisz wszystko określić, a ona się w to przeistoczy. Czyli musisz nadać swojej kuli konkretny kształt, barwę, temperaturę, wielkość, to jaka jest w dotyku, jak twarda, czy w jakikolwiek sposób się porusza. Kiwnij łbem, kiedy uznasz, że będziesz w stanie określić większej ilości szczegółów. I nie trać spokoju niezbędnego do czarowania.

A co jeśli prześle swoją maddarę na przykład tobie? – Ciekawiły go różne zastosowania magii, chociaż nie podobała mu się pewna rzecz. Runa chyba uważała go za jakiegoś głupka.
Na jej słowa jego lekko postrzępione ucho poruszyło się lekko.
– Nie musisz mi powtarzać dwa razy tego samego. Nie jestem tak głupi jak myślisz, wiem ze muszę być skupiony – Przecież już wcześniej kazała mu się wyciszyć i i skupić więc po co mówiła to drugi raz? Pokręcił lekko łbem, odruchowo, po czym przeniósł spojrzenie swych jadowicie zielonych ślepi na ziemie przed łapami. Wyobrazić sobie kulę w ulubionym kolorze? Jaki był jego ulubiony kolor? Potem do tego dojdzie. Najpierw się weźmie za pozostałe rzeczy potrzebne do wyczarowania kuli.
W jego głowię pojawił się okrągły kształt. Z początku była to szara prosta konstrukcja jednak już po chwili zaczął się z nią bawić. Pierwszym co zrobił to było lekkie powiększenie jej, tak by miała około dwóch szponów średnicy. Następnym elementem miało być to, że owa kula była stworzona nie z szkła, nie z kamienia ani też z drewna. Materiałem z którego była stworzona były... Łuski. A właściwie jedna wielka łuska zaokrąglona tak by stworzyła kulę. Nie miało być na niej widać żadnych łączeń zaś jej powierzchnia kuli miała być gładka i lekko błyszcząca w promieniach słońca. Teraz miał nadać kolor. To mogło być całkiem trudne, gdyby musiał to sobie wyobrazić od zera, jednak teraz miał ów kolor przed oczami. A raczej owe kolory. Kula miała przybrać barwy podobne do grzywy ognistej księżniczki. Fioletowa na dole i powoli jaśniejące ku górze aż do jasnej żółci. Starał się zadbać o to by twór pojawił się dokładnie taki jak to zaplanował.
– No dobra. Wyobraziłem sobie i co teraz? –

– Jeśli chcesz, by traktowano cię jak dorosłego i inteligentnego, musisz sprawiać takie wrażenie i tak samo traktować innych – uśmiechnęła się krzywo i zastrzygła uszami – Skoro wyobraziłeś sobie swoją kulę, to umieść swoje wyobrażenie konkretnie względem siebie, mnie i tego, co nas otacza. I dopiero wtedy odnajdź źródło swojej maddary, zaczerpnij z niego odrobinę i przelej tę energię w swoje wyobrażenie, powołując je do zaistnienia tak, bym mogła je zobaczyć – poleciła spokojnie – Źródło powinno być bardzo charakterystyczne i łatwe do znalezienia, ale każdy je odczuwa nieco inaczej, dlatego nie jestem w stanie dać ci tu szczegółowych rad.

Przecież nie mówiłem Ci byś traktowała mnie jak dorosłego księżniczko, raczej poczułbym się urażony że wyglądam tak staro! Powiedziałem jedynie że nie jestem taki głupi jak myślisz- W jego słowach było widać lekkie rozbawienie. Nawet ciekawa nauka jednak nie podobało mu się to że o czynach oceniała jego umysł. Niech tak robi jeśli chce, chociaż osobiście uważał że sposób ten ma wiele wad, bo nie zawsze Ci dzicy i szaleni byli głupi, tak jak to uważała Runa.
Już wcześniej poniekąd ustalił gdzie jego twór ma się znajdować. Kula miała leżeć na podeschniętej trawie przed jego łapami, tak by była dobrze widoczna zarówno dla Runy jak i niego samego.
Następnym etapem było przelanie maddary w myśl. Znaleźć źródełko maddary. Podobno maddara znajdowała się w każdej komórce smoczego ciała, tak samo jak krew i tlen wypełniający członki i ciało, dlatego po prostu skupił się w ciszy, starając się zebrać niewielkie drobiny energii z każdego fragmentu ciała, zbierając ją w jednym miejscu. Podczas tego całego procesu czuł przyjemne mrowienie na grzbiecie i łapach. Zupełnie jakby spadły na niego dziesiątki miękkich piór, zignorował je jednak bowiem gdy już zebrał odpowiednią ilość energii, przelał ją w już wcześniej przygotowany twór, tak by kolorowa kula pojawiła mu się przed łapami. Starał się sprawić by pojawił się każdy wcześniej zaplanowany element.

– A jednak swoimi słowami upewniasz mnie w moim przekonaniu – powiedziała cicho Runa – Czemu nazywasz mnie księżniczką? Co to znaczy?
Kula pojawiła się tam, gdzie Niepokorny sobie tego zażyczył.
– Takie są podstawy magii precyzyjnej. Czy masz jeszcze jakieś życzenia na dzisiaj? – zapytała, patrząc się na młodego adepta z zainteresowaniem.

/raport MP

Zmarszczył lekko nos słysząc jej słowa
– A co takiego powiedziałem że utwierdzam Cię w twoim przekonaniu? – Fajnie że nauka magii precyzyjnej dobiegła końca, chociaż to jeszcze nie koniec ich spotkania.
– księżniczka? Nie jestem pewien czy dobrze zrozumiałem ale ludzie tak nazywają samicę która rządzi w ich stadzie. Zazwyczaj księżniczka jest dość sztywna, oficjalna i ładna. Ty masz władzę i jesteś dość sztywna więc to chyba pasujące określenie.. – Pewnie się obrazi za nazwanie jej dość sztywną, miał jednak nadzieje że go zaskoczy i tak się nie stanie miał do niej bowiem jeszcze jedną prośbę
– Chciałbym jeszcze nauczyć się walczyć za pomocą magii. To też jest wymagane do zostania wojownikiem. Runo, tak w sumie czemu musimy przestrzegać tych głupich tradycji? Nie łatwiej by było gdyby wojownicy nie musieli uczyć się jak używać magii jeśli nie chcą? – Dopiero teraz zdał sobie sprawę że kolorowa kula wciąż tu leży. Anulował przepływ maddary, pozwalając magicznemu tworowi rozpłynąć się w powietrzu zaś sam przeciągnął się leniwie. Od siedzenia już go zadek bolał.

– A czy możesz powiedzieć dzisiaj z całą pewnością, że twoje życie nigdy nie będzie zależało od użycia maddary? Jeśli w walce stracisz możliwość dostatecznie zręcznego używania łap, to czy aby ocalić się przed pewną śmiercią nie wypadałoby znać podstawy tworzenia tarcz? – zapytała Runa, unosząc brew – To tak jak z ceremoniami i stadem, bo tych rzeczy także najwyraźniej nie rozumiesz. Jest przyczyna tego, czemu wszystko robimy tak a nie inaczej. I tą przyczyną nie jest wyłącznie odpowiedzenie "bo tak zawsze robiliśmy". Czasami wystarczy po prostu pomyśleć – niech adept sam zadecyduje które jej zdanie odnosiło się do której z jego wypowiedzi – Teraz powiedz mi, jakie są na ciele smoka najczulsze elementy, które najłatwiej będzie ci zaatakować i przed których zranieniem powinieneś się szczególnie bronić. A także powiedz mi jakie ograniczenia ma maddara w walce.

– Wciąż jednak szanse na pojawienie takiej tarczy są bardzo małe a nawet jak się pojawi to wątpię by zatrzymała silniejszy cios – Magia była zdradziecka a wojownicy którzy są w niej słabi raczej nie mają szans by używać jej w poważniejszej walce z powodu tego że tak czy siak efekty będą za słabe. A skoro już o słabościach mowa
– Słabymi częściami ciała smoka jest pysk, skrzydła, ślepia, pachwiny, brzuch i podbrzusze, gardło i cała szyja. Miejsca które ciężko obronić i których zranienie może łatwo zabić lub zostawić trwałe rany. Te miejsca trzeba bronić najlepiej a także dobrze jest je atakować u wroga. – Osobiście uważał że najlepiej jest w ogóle nie dać się trafić jednak zdawał sobie sprawę, czemu Runa o to pyta.

– Więc poddałbyś się śmierci bez wykorzystania wszystkich opcji? To nie brzmi jak zachowanie godne dziwnego wojownika – stwierdziła z rozbawieniem – Nie odpowiedziałeś mi na moje drugie pytanie, Niepokorny Kolcu – przypomniała mu, jednocześnie robiąc kilka kroków do tyłu aby odległość pomiędzy nimi zwiększyła się nieco.

Smoki Wolnych Stad

Błękitna Rzeczka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu