Czarny Staw

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Miała ochotę powiedzieć, ze nie lubi jak on za dużo myśli. Rzadko zwiastowało to coś dobrego, zwłaszcza gdy w połączeniu z tym zdaniem na jego pysku nie pojawił się uśmiech. Nie żeby Maros często ją nim obdarowywał, ale jednak przywykła do nieco innej atmosfery w ostatnim czasie. Nic jednak nie powiedziała. Może to tylko złe przeczucie, niczym niepodparte...

Zresztą, miała za dobre wieści! Zachichotała na jego przezorne rozglądanie się.
– Tak jakby... P-Plaga odeszła? – zastanowiła się jak to najlepiej wyjaśnić bez wdawania się w szczegóły. – Stado poznało historię Cienia, powody powstania Plagi. Jednogłośnie się to nie s-spodobało, ta s-spuścizna. Chcemy się o-odciąć od stygmatów i Cienia i Plagi, m-mamy dość bycia z-złoczyńcami na językach innych, cz-często za samą nazwę stada. – Lekko skrzywiła nosek. Może odrobinę podkoloryzowała sytuację, ale była dobrej myśli. – Teraz jesteśmy Stadem Mgieł. Ładne, prawda? – obróciła się wokół własnej osi, jak gdyby prezentowała mu się w całkowicie nowej szacie, fizycznej. – Z-zdaje się, że w-wasi p-przywódcy dostaną wezwanie od naszego, niedługo. N-nie mogę mówić więcej o naszych p-planach politycznych, no wiesz. Nie moja działka. – Podrapała się lewą przednią łapą pod uchem.

[Maros]

Może gdyby poruszyła temat jego humoru, przestał by przenosić go w ich spotkania? To jednak były gdybania, a tych nie lubił, więc szybko temat został odsunięty.

Odpowiedzią na chichot, było delikatne przechylenie łba na prawo. Już bardziej nie dało się dać znać, że za nic nie rozumie, o co chodzi. Pozostało czekać na wyjaśnienie, chociaż i to wywołało mieszane uczucia.
– Zasłużyli sobie na to miano, nie bez powodu. – o dziwo nie brzmiał chłodno, a całkowicie neutralnie.
– Nie oni jedyni. – dodał jeszcze pod nosem, siadając na chłodnej ziemi. Nie dotyczyło to całego młodego pokolenia Plagi, czy raczej teraz Mgły, ale jednak, czyny starszych lub dawno martwych smoków odbijały się właśnie na nich.
Uśmiechnął się, gdy zaprezentowała się przed nim.
– Bardzo ładne.[/b]
Kwestie przywódców przemilczał, nie chciał się w to mieszać. Nie jego sprawa, nie było sensu się mieszać.

[Odłamek Raju]

Skuliła uszy na jego beznamiętną odpowiedź. Chyba... chyba nie tego spodziewała się usłyszeć?
– Ale tamte smoki to nie my. – Wydukała, mając nadzieję, że tylko źle odebrała jego słowa. – To U-Uśmiech Sz-Szydercy doprowadził do rozpadu Cienia. – Podważył autorytet przywódcy, złamał kodeks, a i tak został w oczach takiej Mahvran bohaterem. Dlaczego? Może przez pokrewieństwo? Przez zakłamaną historię? Nie umiała określić gdzie popełniono błąd. – Ze s-starej k-krwi C-Cienia czy n-nawet P-Plagi została tak n-naprawdę t-tylko M-Mahvran. Ale i ona m-musiała nam p-pozwolić k-kreować s-stado na takie, jakim je chcemy mieć. – Koniec bezsprzecznej dyktatury brzmiał jak dobry początek, ale czas pokaże na ile to było iluzją.

Erlyn miała za to inny problem. Przygryzła policzek od środka, patrząc niepewnie na siedzącego przed nią Marosa.
– M-myślałam, że t-to dobra wiadomość... – odezwała się po chwili ciszy. Nie lubił Plagi, prawda? A Mgły nie chciały być jak Plaga. Przynajmniej woleli ominąć jej negatywne cechy.

[Maros]

Właśnie dlatego wyzbył się chłodu z wypowiedzi, wiedział, że sama treść jego odpowiedzi, wywoła niezbyt pozytywną reakcje. Ale taka była prawda, tak samo jak on miał sporo za uszami, tak Plaga miała swoje. Nawet jeśli dotyczyło to zmarłych.
– Zgadza się, nie wy. Dlatego nie potępiam tej zmiany, a jedynie stwierdzam oczywisty fakt Kruszyno. – może to, wyjaśni intencje jego słów?
– Mam nadzieję, że pozwoli wam to odciąć się od przeszłości, którą wiele smoków nadal żyje. – w tym on, ale tego nie dało się tak łatwo zmienić.

– Będzie dobra, jeśli wasze ustalenia tam, na prawdę uda się wprowadzić w życie. Zakładam, że nie tylko nazwa została zmieniona. – był uprzedzony do tego stada, od pisklęcia mu to wpajano.

[Odłamek Raju]

Wątpiła, że odetną się całkowicie. Nie było to możliwe dopóki żyły relikty przeszłości, jednak nie wypadało życzyć nikomu śmierci. Nawet jeżeli, w teorii, dobrze by zrobiła stadu.

Nad pytaniem Pokłosia musiała chwilkę pomyśleć. Ile mogła mu powiedzieć?
– Um, n-na razie n-nazwa i p-postanowienia p-polityczne, ale p-padały s-słowa o z-załagodzeniu tonu kodeksu. – Nie była pewna na ile to są faktycznie sprawy stada, a na ile nie. Wieści i tak się de facto szybko rozchodziły po Wolnych. – B-będziemy p-pewnie się w najbliższym czasie dużo spotykać na różnych rozmowach organizacyjnych, ale... to dobrze. Stado chce zmian i je otrzyma. – Uśmiechnęła się, będąc po prostu dobrej myśli. Nadal nie czuła się zbyt pewnie pod "protektoratem" Mahvran, ale miała wsparcie osób którym bardziej ufała. Veir, Hermesa, Hadesa, zapewne też Pomiot, Gerny, Kharta. Nie powinna się więc przejmować na zapas.

[Maros]

Nie musiała wyjaśniać, celowo nie dociekał, wiedząc, że i tak nie mogła powiedzieć. Kolejny raz, nie jego sprawa. Przynajmniej do czasu, aż nic jej nie groziło.
– Czas pokaże ile udało się zmienić. – czy nie powinni uznać tego, za temat wyczerpany? Co jeszcze miałby dodać?

Chociaż, znalazło by się coś.
– Może po tym wszystkim, będziesz czuła się lepiej w tym stadzie. – dodał ostrożnie.

[Odłamek Raju]

To stwierdzenie brzmiało dość pesymistycznie, ale nie zamierzała mu tego wypominać. Sam się przekona, to najlepszy dowód na utarcie nosa komukolwiek.

Padło jednak stwierdzenie, które Erlyn zbiło z pantałyku.
– To znaczy? – spytała ostrożnie. Zawsze była pewna, że dobrze kryje swoje prawdziwe odczucia względem Plagi, nawet w kontaktach z Marosem. Bezpieczniej nie było mówić o tym na głos.

[Maros]

Zwyczajnie nie lubił robić sobie, ani komuś innemu nadziei na powodzenie, gdy temat był wyjątkowo niepewny. Przynajmniej z jego strony, w końcu nie miał pełnego rozeznania.

Dalej westchnął cicho.
– Nie jestem ślepy, widzę zmiany w zachowaniu i mniej szczere uśmiechy. – nie chciał się kłócić o to, że nie mówi mu prawdy. Chociaż czasem bolało nieco, gdy nie mogli od tak porozmawiać o tym, co się dzieje.
– Nie naciskam do rozmowy na ten temat, możemy go zmienić. – po sobie wiedział, że opcja wycofania się, czasami była dobrym rozwiązaniem.

[Odłamek Raju]

Mózg Erlyn przeszedł niemałe zwarcie podczas próby znalezienia sytuacji o których mówił. Mniej szczere uśmiechy…? Zmiany w zachowaniu? Nie uważała, aby coś się zmieniło. Czasem martwiła się tym czy owym, ale to przecież każdemu się zdarza.

Tak więc…
– M-mniej szczere? – zrobiła nieduży krok do tyłu. – T-to nieprawda. Nie k-kłamię… – nie zawsze jej uśmiech sięgał uszu, ale nie robiło to ich mniej szczerymi. Dlaczego tak uważał? Oklapły jej na bok uszy.

// edit: ze względu na zawirowania jakie nastąpiły na fabułach poza tą, w międzyczasie, uznajemy z Pokosem, że się rozeszli, więc /zt x2 i temat wolny!

[Rytm Słońca]

Idąc dalej za nitką i korzystając z narracyjno-smoczej supermocy bilokacji półpustynny młodzieniec dotarł w dość... niepokojące wyglądowo miejsce, choć widok pobliskiego wodopoju go odrobinę ucieszył. Nie widząc tu jeszcze nikogo, w pobliżu tego miejsca, postanowił przycupnąć sobie przy brzegu stawu i napić się z niego trochę wody w ramach przerwy w wędrówce. Przy okazji przysłuchiwał się dziwnym szeptom towarzyszącym mu przez całą drogę.
"W sumie..." – zaczął się zastanawiać w umyśle i odwrócił łeb na nieco przygnębiającą okolicę – "znajdę tu w takiej pogodzie jakiekolwiek kwiaty?"

[Śniący Kolec]

Mijały chwile, a druga osoba się nie zjawiała. Mogłoby się wydawać, że w ogóle nie przyjdzie.

Dopóki z okolicznych krzaków nie dobiegł szelest, początkowo odległy, przytłumiony. Potem następny i następny, coraz bliżej, miarowo narastając, aż w końcu zza pozbawionych liści powykrzywianych krzaków dało się widzieć plamy burgundy i fioletu.

Po chwili cały zbrukany smok stanął w pełnej swej okazałości przy czarnym brzegu.

Długie futro gęstymi, zmatowiałymi kłębami wisiało na ciele, które mogło być albo absolutnie wychudzone, albo też nie. Trudno powiedzieć przez tę skorupę martwego włosia i brudu. Jednie nieliczne, zbliżone miejsca odsłaniały trochę gołej skóry, która nigdy nie zagoiła się w zdrowy sposób. Wiek samca? Dorosły chyba, lecz niewielki, trudny do określenia. Spod długiej, sfrendzlonej grzywy pełnej gałązek błyskały dwa ślepia, pełne piachu. Ich tęczówki barwy różowego zachodu były pokryte bielmem. Ślepiec.

A mimo to, jakby ktoś się przyjrzał, to wydawały się podążać za czymś. Linią, która go tu sprowadziła, pewnie, jak i drugiego smoka, który już tutaj czekał, i od którego dystansu dwóch ogonów stanął nowoprzybyły.


Lark uniósł łeb, uśmiechnięty w swoisty sposób, i zaczął się rozglądać, ślepiami błądząc po okolicy.
— Ah. — Mruknął cicho, zastygając na moment. Kwiat związany z całą tą podróżą zawieszony miał nad jednym z długich, zajęczych uszu, zwisających po bokach jego szyi.



@Khamsin

[Rytm Słońca]

Khamsin miał sobie już pójść, choć... szukać też potem być może jakichś innych kwiatów, ale usłyszał ów szelest. Zaciekawiony odwrócił się w stronę dźwięku, przechylił łeb na bok i...
Na Ducha Mody i wszystkich przodków, ten smok wyglądał gorzej niż najsuchszy kaktus, jakiego Khamsin w życiu widział. Cały ubłocony, ropiaste oczy, dziwny... grzyb. Co mu się stało? Samiec przeniósł swój ciężar do tyłu i zaprzeczająco pokręcił łbem. Nie ruszając się z miejsca odezwał się w stronę samca z... takim samym kwiatem, jakiego Khamsin miał wplecionego między rozdwojoną końcówkę prawego rogu. Widząc to przeszły go niemałe dreszcze. Chyba to nie... kolejny szaleniec tego samego dnia.
– Rety. P-pytanie. Dwa. Nic ci nie jest. Ktoś cię napadł. Już zaraz wzywam jakiegoś uzdrowiciela. – Samiec smagnął po ziemi za sobą nerwowo ogonem i zatrzepotał skrzydłami. Jednakże jego płaski jak tafla kałuży głos pozbawiony emocji nijak nie pasował do wypowiedzianego przez półpustynnego tekstu.

Śniący Kolec

[Śniący Kolec]

Podniósł uszy, słysząc wpierw szelest, po czym głos Khamsin. Chyba próbował obrócić łeb w stronę, skąd dźwięk dochodził, ale jeśli tak to chybiał w cel, wpatrując się w przestrzeń obok drugiego smoka.

Na emocjonalne słowa, wypowiedziane całkowicie pozbawionym emocji głosem odpowiedziało wpierw jedynie jąknięcie.
— Yyy, rozumiem.
Nie odpowiadało to na nic. Czy wypowiedzi o uzdrowicielu zrozumiał jako oznajmienie, zamiast pytania? Cokolwiek kryło się za odpowiedzią nowo przybyłego, ten musiał uważać za wystarczająco, usiadł bowiem na zadzie z nisko opuszczonym łbem. I chyba czekał.

Jego nos wydawał się jedynie intensywnie poruszać, na ile płaskie, króliczo podobne nozdrza pozwalały. Węszył?
— Daleko jesteśmy od obozu? — Zapytał, kładąc i podnosząc co chwilę miękką, pozbawioną przeciwstawnych palców łapę z piaszczystego brzegu. Jakby go parzył? A może szukał czegoś opuszkami palców? Tylko czego. — Były tu może jakieś kwiaty?

Khamsin

[Rytm Słońca]

Drżący i z lekkiego zimna i z lekkiego strachu przed maszkarą Khamsin od razu wysłał wiadomość mentalną do jedynego uzdrowiciela, którego znał. Płocha Ćma.
~ Dzi-dzień dobry, z tej strony Khamsin. Um, przepraszam, jeśli przeszkadzam, ale spotkałem na terenach wspólnych smoka, który wygląda gorzej niż najsuchszy kaktus na pustyni. Ch-chyba nie jest z naszego stada, bo nigdzie go wcześniej nie widziałem, ale, um, wolę się upewnić i zapytać, czy nie można mu pomóc? Ma zaropiałe oczy i jakiejś połowy łusek i futra mu brakuje, a druga połowa wygląda, jakby miała odpaść po szturchnięciu. ~ Wysłał wiadomość mentalą, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że jego głos w jej treści był wyraźnie intonowany i z łatwością, w przeciwieństwie do jego głosu fizycznego, dało się wychwycić która kwestia jest zdaniem, która pytaniem oraz która wyraża lekkie zaniepokojenie (spoiler: każda).

Aby zabić czas na odpowiedź w zasadzie to znanej mu tylko z ceremonii dziwnie mówiącej smoczycy postanowił na razie... iść za nurtem i podjąć próbę rozmowy i przytrzymania tu tego dziwnego przybysza.
– Um... bardzo daleko. Pytanie. Z jakiego stada jesteś. Tu... kwiaty nie rosły, mam tylko jeden, który... zaprowadził mnie w to miejsce. – Złapał się widocznie za swój róg skrzydłem, ale raczej rozmówca tego... nie widział. Ciągle dla niewidomego głos samca brzmiał tak, jakby zdania przez jego wypowiadane były tylko ciągiem losowych słów bez żadnego nadanego im charakteru wypowiedzi. Choć już teraz Khamsin, niezdolny do jakiejkolwiek intonacji i mimiki pyska starał się jak mógł to podkreślić swym głosem, choćby robiąc dramatyczne pauzy i niektóre ważniejsze słowa wypowiadając głośniej.
Zrobił parę kroków w tył i tym sposobem wszedł do zimnej wody po kostki w łapach. Pluśnięcia nie były trudne do przesłyszenia.

Śniący Kolec

[Śniący Kolec]

Zapadła krótka pauza, gdy wypowiedzi Khamsina opuściła jego pysk. Przybysz wydawał się zamyślony albo może zasmucony, a przynajmniej tak dało się zinterpretować jego zwieszony łeb. Ten uniósł się na dźwięk plusków. Trójkątny, króliczy nos zaczął poruszać się, łapiąc pewnie woń ukrytą w powietrzu.

Po chwili uśmiechnięty pysk otworzył się, a jegomość przytłumionym głosem odpowiedział.
— Emm, z naszego? — Trudno powiedzieć, co wyrażał jego głos. Jąkanie było dowodem kłamstwa, czy zakłopotania pytaniem? — Oh to w takim razie, a zależy ci na tym kwiecie? Czy chciałbyś go oddać? — Odwrócił się ciałem w stronę plusku, próbując złapać ślepymi oczyma rozmówcę. Oczywiście, ten mógł zauważyć, że ślepia barwy różowego zachodu patrzyły trochę w bok od celu…

— Mogę wymienić go na kamienie, mam parę, gdzieś… Jak chcesz to dam ci jeden albo dwa, w zamian za kwiat! — Malowała się swoista ekscytacja w jego głosie, mocno zmieszana z nerwowością. Czym miałby się stresować? Samym spotkaniem? A może to sama propozycja była w jakiś sposób nieodpowiednia?


Khamsin

[Płocha Ćma]

Z pewnością nie spodziewała się losowego pytania w środku swoich obowiązków. Z tego wszystkiego aż przystanęła, zaskoczona nie tylko nagłym głosem w swojej głowie, ale także całym opisem. Zamyśliła się, próbując przeanalizować sytuację na podstawie samych słów, dlatego też samiec musiał chwilę poczekać na jej odpowiedź.
~ To może być skutek aktualnie trwającej choroby, ale także niewyleczonej, powikłania po niej. Gdzie go spotkałeś? Nie mamy w stadzie smoka w takim stanie, o którym mówisz, więc może to ktoś z Ziemi albo Mgieł? Albo jakiś samotnik? Jeśli chcesz, mogę do was przyjść i zobaczymy, co dalej ~ odpowiedziała wreszcie i zaproponowała pomoc. Nigdy nie widziała smoka w tak złym stanie, więc to, co przekazał jej Khamsin było co najmniej... przerażające. O ile w panice nie przesadzał, ale raczej nie wydawał się być takim smokiem – chociaż obecność intonacji w mentalnej wiadomości ją zaskoczyła. To było trochę jak z jej wadą wymowy.

[Rytm Słońca]

Spiął się jednocześnie słysząc plusk swoich łap zatapianych w płytkiej wodzie, widząc, jak niepokojąco wyglądający smok od razu zwrócił się łbem (i nie do końca swymi zamglonymi ślepiami) oraz po prostu czując to gryzące zimno wody w kostkach. Zatrzymał się w miejscu i trzymał tym razem ciekawsko machany ogon nad chłodną taflą.
– Nie kojarzę cię. Pytanie. Jak ci na imię. – Kontynuował ekstremalnie nudnym, płaskim głosem po tym, jak rozmówca powiedział że jest z "naszego" stada. Khamsin był czujny i tak dziwnie... odpowiadającego i opowiadającego smoka wolał trzymać cały czas na dystans od siebie. Jego stan jednak... chciał mu pomóc. Postanowił więc wymyśleć coś kreatywnego na niedorzeczne pytanie o odsprzedaży kwiatu za jakieś kamienie. Phi, kamienie? Przecież wszędzie są otoczaki. Szkoda, że młody nie załapał, że kamienie szlachetne są tu tak popularne, że skrótowo po prostu mówi się na nie "kamienie".
– Kamienie. Czemu miałbym wymienić kwiat na kamienie. Jest zbyt śliczny, żeby go oddać. Bezcenny. Jak zdrowie. Takiej rzeczy nie powinno się oddawać nawet za władzę nad światem. – Przytakiwał łbem mówiąc to, ale z zerową tonacją głosu to i tak nic nie dało.

Zdziwił się trochę tym, że uzdrowicielka brzmiała mentalnym głosem znacznie wyraźniej i inaczej niż wtedy, gdy mówiła coś na głos. Ciekawe. Odpowiedział jej szybko, przerywając konwersację z nieznajomym.
~ Nie znam jeszcze tutejszych nazw miejsc, ale spróbuję opisać... Tu obok jest długa, głęboka dolina, a my we dwójkę znajdujemy się przy stawie, w którym woda wydaje się być czarna jak turmalin. Z resztą... O, wyślę obraz. I jego wygląd też.~ Wpadł nareszcie na ten trywialny i genialny pomysł, po czym posłał wiadomością mentalną widok okolicy i... tragiczny stan dziwnego smoka z Mgieł. Choć co do zapachu nie był jeszcze pewny. ~ Zaprowadziła mnie tu woń jakiegoś dziwnego, ale pięknego kwiatu, i jego chyba też, co jest dość... niepokojące, jak dla mnie. Nie wiem z jakiego stada pochodzi, ale gdyby nie ten kwiat, pewnie pachniałby jak mokry wielbłąd. Mimo wszystko... chyba miło byłoby mu pomóc. Tak się tu, w Wolnych Stadach robi, prawda? Pomaga nawet jeśli ktoś jest z innego stada? ~ Dodał dla kontekstu, a potem szybko na głos odezwał się do rozmówcy, by ten nie martwił się tak długimi impulsami maddary tuż obok niego.
– Jakby co rozmawiam z uzdrowicielką. Możliwe, że zaraz przyleci ci pomóc. Ja niewiele mogę zrobić.

[Śniący Kolec]

Mrugnął, w końcu kierując pysk w odpowiednią stronę.

— Lark. — Odpowiedział bez wahania, chociaż na tym wymiana imion poprzestała. Nie wydawał się mieć zamiar zapytać o imię współrozmówcy. Brak kultury, oznaka niechęci, czy może po prostu brak pomyślunku? Zrelaksowana poza samca nie wiele mówiła. Chociaż, zrelaksowana czy swoiście nieobecna?

Pokiwał łbem, słysząc odpowiedzieć na swoją propozycję, dalej uśmiechnięty, jak od początku całego tego spotkania.

— Hmmm, prawda. — Nastała krótka pauza, Lark obniżył łeb, drapiąc się pazurem skrzydła pod szczęką, jakby w zadumie. Po chwili dodał. — Mając władzę nad światem można, chyba, byłoby mieć wszystkie kwiaty dla siebie, hmm.

Podniósł ślepia, jakże barwne, i spojrzał prosto na kwiecie wplecione w prawy róg Khamsin.

Tego dnia, w wiecznie zamglonym łbie Larka zrodziła się pewna myśl. Myśl, która potencjalnie zmieniła trajektorię tego smoka na drogę, którą nie powinno się dążyć.

Musiał być to zbieg okoliczności, przecież chwilę temu zdawał się nic nie widzieć. Chyba że smok wyczulił się na charakterystyczną aurę, którą każdy kwiat emanował.


— Pomóc? Och, dobrze. — Głos lekko zaskoczony jakby wyrwany z przemyśleń. Obniżył tułów, zmieniając pozycję z siadu do leżenia na brzuchu.

[Rytm Słońca]

– Miło cię poznać Lark. – Powiedział płasko już z automatu, skacząc w powietrze przednimi łapami. Rozmówca chyba nie był zainteresowany imieniem Khamsina, więc... cóż, jego strata!

– Może trochę przesadziłem z tym porównaniem. – Dopowiedział do tej "władzy nad światem". Faktycznie, chyba posiadając taką moc wszystkie kwiaty należałyby do niego. To było trochę przerażające. Ale z drugiej strony... może i dobre? Kwiaty w dobrych rękach nigdy nie zwiędną. Tylko pierw trzeba mieć te "dobre ręce".

Czekał i przyglądał się dziwnemu samcowi, a przede wszystkim jego wspaniałemu kwiatowi. Aby przerwać krótką niezręczną ciszę, Khamsin postanowił zadać ponownie pytanie z początku rozmowy, które chyba niezbyt zostało odebrane przez Larka.
– Więc... Pytanie. Co się stało, że jesteś w takim stanie. Nie mam na celu urażenia cię, ale wyglądasz na... conajmniej trochę cierpiącego w każdym znaczeniu tego słowa. – Kontynuował tym płaskim głosem. On w przeciwieństwie do bardzo dziwnego rozmówcy nie kładł się na ziemi. Cóż, może dlatego, że stał w lodowatej wodzie i trochę go zmroziło.

Śniący Kolec

[Śniący Kolec]

Był raczej… pasywny? Nie wydawało się, by osobiście podejmował jakieś tematy, bardziej jedynie odpowiadał na to, o co drugi smok go pytał. Nie licząc własnej inicjatywy z kwiatem.

Na grzeczność odpowiedział jedynie niemym skinieniem łba. Albo niebyła to odpowiedzi, a jedynie kiwanie się przysypiającego smoka? W sumie miał zamknięte ślepia…

Otworzył je jednak znowu, mrużąc je i mrugając, gdy Khamsin spróbował naprostować swoje porównanie. — No tak, świat jest duży, ale stada… — To ostatnie mruknął prawie do samego siebie, wielce sennych, jakby nieobecnym głosem.

Rozciągnął się, wyciągając długie, pokryte gołymi łatami blizn łapy, po czym wracając do poprzedniej pozy, wciąż leżąc na zimowej trawie.

— Och, no tak.

Jego ekspresja, wiecznie utrzymana w dużym uśmiechu, wydawała się teraz trochę bardziej skupiona. Napięta. Zastanawiał się?

— Hmm, nie wiem. Spałem. Wpierw było swędzenie, potem bąble i ból. Bąble znikneły, zostawiając, te no. — Wskazał na jedną z blizn. Nierówna skóra, niby zagojona, ale wyglądała… dziwnie. Do tego była łysa. Wiele takich znajdowało się na skórze Larka, formy po dużych krostach pozostawiających swoiste dziury. Ile z nich ukrywało się pod splątanym futrem? — Trudno z tym robić, hmm, wszystko?

— Potem zaczęły mnie swędzieć ślepia, dużo w nich było piasku. Nie ma różnicy, czy mam je otwarte, czy nie.



Porywisty Kolec

[Rytm Słońca]

– Biedactwo. – Spuścił łeb na dół i opuścił swój ogon na samą ziemię... a raczej lodowatą wodę. Dlatego dość szybko uniósł go z powrotem w górę.
– Przepraszam, ja sam nie wiem co w takiej sytuacji robić. Ale uzdrowiciel na pewno albo dobrze się tobą zajmie, albo choć powie, co można jeszcze zdziałac, by uratować twoje... – Nagle Khamsin zwolnił ze swą jednostajnie neutralną wypowiedzią, by przejechać swoją prawą łapą po własnych nozdrzach, śnupiąc nosem. Nie wiedział czemu, ale nagle jakby... woda zaczęła mu cieknąć z niego? Biedactwo, jeszcze się nie zorientował, że ma małe uczulenie na smoczą sierść z genów północnych. – zdrowie... – Dokończył, wycierając trochę ogluconą łapę w wodę, w której stał.
W zasadzie mógł w końcu z niej wyjść, skoro smok z kwiatem nie wykazywał agresji. Krok po kroku wyszedł z płytkiego zanurzonego pod wodą piaseczku i stanął na brzegu. Jednak robił wszystko, aby nie zbliżać się do dziwnie uśmiechającego się samca.
Śniący Kolec Płocha Ćma