Kanion Szeptów

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Nie cieszyłbym się tak bardzo ;)//

Czy rozważnie było wchodzić tak po prostu w krzaki, nie sprawdzając w ogóle tego co mamy pod łapami?
Bezchmurne Niebo zauważyło jakieś pięć ogonów przed sobą sylwetkę humanoida w ciemnej skórze i z kapturem naciągniętym na głowę, który trzymał jakiś duży, prosty kij z ostrym zakończeniem. W chwili, kiedy został zauważony, pojawiła się przy nim wyverna, która zaskrzeczała cicho mniej więcej w ten sam sposób co wcześniej na którą wskoczył i cichym cykaniem wydał jej nakaz do odlotu, a ta niebywale szybko się rozpędziła i wzbiła w powietrze, znikając chwilę później w kanionie...
Łowca Życia jednak miał inny problem w tej chwili, niż jeździec wyverny... Zauważył bowiem, że krzaki, które mija, zaczynają się same przewracać, a on właśnie potrącił łapami coś niebywałego. Był to jakiś stary sznur wykonany z przedziwnego materiału... Nie było jednak czasu na myślenie o tym. Łowca usłyszał zapadkę. Zapewne jakaś pułapka! Czy zrobi unik? Czy zarazem narazi na niebezpieczeństwo smoczycę za sobą?
Ona również usłyszała dźwięk, ale nie miała pojęcia co go spowodowało, a więc jej czas reakcji będzie znacznie gorszy...

//Twój wybór ;)//

//Każdy evencik jest dobry, nawet taki zły ;3

Dobra, był bardzo zaskoczony tym co widział. Wyverna i humanoid. Będzie musiał o tym poinformować wszystkich. Teraz jednak na głowie miał inne problemy, a mianowicie pułapkę. Wiedział, że jest szybszy niż Zwiastująca, więc postanowił ją uratować, wbrew temu, że była w innym stadzie. Działał instynktownie, bez marnowania czasu na rozmyślania. Obrócił się szybko w stronę Cienistej i popchnął ją przednimi łapami do tyłu, aby znalazła się jak najdalej od pułapki. Miał czasu tylko na to, ale jego umysł też pracował, zaprawiony w szybkim działaniu. Zaczerpnął maddary i spróbował stworzyć, zarówno na sobie jak i na Zwiastującej, warstwę czystej energii, która miała chronić przed ostrymi rzeczami takimi jak kolce, igły i tym podobne. Może uda mu się to wszystko wykonać za jednym zamachem i zdąży przed wpadnięciem do pułapki?

//Jeśli coś pomyliłem, piszcie na PW ;3

//A nagrody będą? *jak zawsze nic za darmo* xD

Zanim się obejrzała poczuła silnie pchnięcie w tył. Wskutek siły wylądowała na plecach, ale uśmiechnęła się delikatnie ~ Co to było? ~ zapytała, nadal niezbyt zapoznana w sytuacji. Wstała, otrzepując się z trawy i liści. Rozejrzała się w ciemności, ale nic nie przykuło jej wzroku. Usłyszała jedynie skrzeczenie wyverny, ale nie zdążyła jej dobrze dostrzec. Wszystko zadziało się za szybko. Patrzyła to na Bezchmurnego, to na poprzewracane krzewy. Coś tu jest zdecydowanie nie tak.

//Ha. Dla kogoś na pewno...//

Bezchmurny działał szlachetnie i być może właśnie dla tego los mu sprzyjał. Jego rzut na młodą adeptkę był piekielnie szybki i skuteczny. Samica nawet nie zauważyła kiedy znalazła się na ziemię.
A tym czasem przy ogonie Bezchmurnego przeleciała kolczasta pułapka zrobiona z drewna i tego samego sznura, na który nadepnął. Ktoś na prawdę się postarał...
Poza tym ten smród. Smród wyvernowego jadu...
Pułapka skosiła większość sztucznie wstawionych krzaków. W końcu blokowałyby siłę pułapki... Wszystko powyrywane utknęło w pułapce. Łowca mógł zauważyć duży krzak lawendy. Niestety przez niedbalstwo po prostu się zniszczył. Uratować się z niego dało jedynie cztery gałązki...
Jeśli oczywiście ktoś z tej dwójki się na to skusi?
Tym czasem humanoid i wyverna zniknęli. Tylko gdzieś w oddali było słychać pisk tego drapieżnika, który był ujeżdżany...

Dobra... Zrobiło się bardzo, ale to bardzo niebezpiecznie.
-Przepraszam, że cię popchnąłem, ale nie wiedziałem czego się spodziewać- powiedział. Miał szczęście, że ta pułapka go nie trafiła. Prawie poświęcił się... dla niczego w sumie. Zwiastująca była akurat na tyle daleko by nie oberwać. Ale skąd mógł to wiedzieć? Mniejsza z tym. Nie uda im się w mroku znaleźć humanoida i wyverny. Jeśli nawet, może być ich więcej i skończy się to śmiercią, nie koniecznie tych tajemniczych istot. Poświecił sobie kulą światła, aby dokładnie zapamiętać każdy szczegół i móc go odtworzyć, a następnie przekazać mentalnie. Odciął kawałek tego sznura, na którego nadepnął i zawiązał wokół swojej lewej przedniej łapy. Niby nikt raczej nie zabierze nagle tej pułapki... Ale kto wie? Na końcu jego wzrok spoczął na krzaku lawendy.
-Jeśli chcesz to możesz wziąć te gałązki. Myślę, że powinniśmy stąd odejść. Nie wiemy czy nie ma tu więcej pułapek.

~ Wezmę te gałązki, przydadzą się. Oddam je do zapasów Cienia ~ powiedziała, rozglądając się i zabierając lawendę. Nie wiedziała, co powinni teraz zrobić. Nie rozumiała tej całej sytuacji, wszystko działo się tak szybko, że nie zdołała zarejestrować wszystkiego. Była trochę zdekoncentrowana, ale nie dawała tego po sobie poznać. Nie traciła także czujności, nigdy nie wiadomo, co jeszcze ich czeka. Powinni zostać, czy iść dalej? Kiwnęła Niebu łbem. Lepiej stąd iść.

Mruknięciem wyraził zgodę. Nieważne z którego stada Uzdrowiciel, ważne by leczył.
-Dobrze, niech będzie. Liczę, że niedługo ponownie się spotkamy, ale bez niespodzianek pod postacią duszków czy dziwnych istot- stwierdził, a następnie kiwnął głową na pożegnanie. Rozwinął swoje szerokie skrzydła i wyskoczył w powietrze. Po chwili stał się tylko kolejnym ciemnym kształtem na tle nocnego nieba. Naprawdę, za długo już tutaj siedzieli.

//Po 11 stronach, mnóstwach nauk, dwóch eventach, dużej ilości księżyców, w końcu zakończyliśmy spotkanie xD Nigdy nie myślałem, że aż tyle nauczę ;3

/Wybaczcie, że tak późno/
Zwiastująca Łuska: +4 gałązki lawendy

Przyszła pora na trening magii precyzyjnej, bez której niestety ani rusz, jeśli jest się przyszłą uzdrowicielką. Do rzeczy. Najpierw niestety nudna, ale potrzebna teoria. Warto ją sobie przypomnieć.
~ Magia charakteryzuje się tym, że daje nam duże pole do popisu. Można za jej pomocą stworzyć niemal wszystko. Coś, co zastąpi jakiś zmysł, którego nam brakuje. Węch, słuch, smak, wzrok, dotyk, cokolwiek. Oczywiście także rzeczy codziennego użytku. Poza tym jest bardzo przydatna w czasie leczenia, gdyż potrafi odbudować zniszczone tkanki, więc jest powszechnie używana w uzdrowicielstwie ~ pomyślała, zabierając się za szukanie źródła swojej maddary.
Zamknęła ślepia, tak by odsunąć się od świata zewnętrznego, zapomnieć o nim zupełnie i skupić się na tym, by znaleźć źródło i nic nie było w stanie jej rozproszyć. Zapomniała o problemach, wyrzuciła zbędne myśli, nie słyszała śpiewu ptaków, szumu wiatru i drzew. Pierwszy krok wykonany, teraz trzeba znaleźć źródło. Smoczyca pamiętała, że jest ono gdzieś w umyśle, trzeba je tylko znaleźć, co niestety nie jest takie proste, jakie się może wydawać. Zwłaszcza, że nieposłuszna maddara błąkała się po całym jej umyśle jak mysz, a kotem była właśnie Muzyczna. Była to nieustająca gonitwa, aż w końcu źródło stanęło w jednym miejscu. Wtedy też Khamira poczuła bijące od niego ciepło i zatrzymała je w tym miejscu, by już nigdzie się nie zapodziało, bo poszukiwania są trochę męczące, cokolwiek by nie mówić.
Przyszła pora na stworzenie pierwszego tworu. Najpierw coś prostego, nie przekombinowango. Była to natomiast kula o wadze jakichś czterech kilogramów i średnicy trzydziestu centymetrów. Miała być idealnie wyszlifowana, wykonana z kamienia. Kamienna kula. Czego więc się spodziewać po jej wyglądzie? Bardzo twarda, w odcieniach szarości, chociaż łatwa do skruszenia, jeśli użyje się wystarczająco dużo siły. Miała być chłodna, ale nie zimna w dotyku i świecić jasną, czerwoną, świetlistą aurą, a pojawić się na wysokości klatki piersiowej Muzycznej, w odległości jakiś dwudziestu centymetrów od jej ciała. Przypomniała sobie po kolei wszystko. Chyba niczego nie zapomniała. Tchnęła więc maddarę w twór i otworzyła ślepia. Kula pojawiła się, na szczęście. Smoczyca dotknęła jej łapą, by sprawdzić jej materialność. Łapa nie przeszła, więc wszystko było dobrze. Teraz następny twór.
Był to natomiast diamentowy łańcuch. Tak, dosłownie diamentowy. Dosłownie. Dość długi, o grubych ogniwach. Twardy jak diament, co w sumie jest zrozumiałe. Bardzo ciężki, ważący jakieś dziesięć kilogramów. No, bardzo to może nie, ale jednak ciężki. Niemal niemożliwy do złamania czy skruszenia, odporny na ogień i kwas. No, chyba może być. Teraz tchnięcie maddary i gotowe. Łańcuch zgodnie z oczekiwaniami się pojawił, chociaż po dość długiej chwili. Ale ważne, że był materialny, bo i w jego wypadku łapa nie przeszła przez niego.
Następną, ostatnią sprawą była kwadratowa kostka. Dość spora, ale lekka – ważąca może koło kilograma, nie więcej. Miała unosić się nad ziemią na wysokości klatki piersiowej Muzycznej. Zrobiona z czegoś w stylu plastiku, o zielonym, żywym, wręcz neonowym kolorze. Ale to nie wszystko. Ale najpierw twór miał się pojawić. Dlatego też Muzyczna zanurzyła go w maddarze, a gdy się pojawił, zaczęła go transformować. Najpierw zrobiła z niego kulę zamiast kwadratu – co więcej, nie zieloną, a purpurową. Stopniowo kwadrat zaczął się zmieniać. Następnie Khamira pokryła go delikatnym puchem, ot taka fajna, przyjemna w dotyku pluszowa kula. Miała też kręcić się powoli wokół własnej osi, jednocześnie zmieniając kolejno barwę: z purpurowego na czerwień, z czerwieni na żółć, z żółci na zieleń, z zieleni na błękit i z błękitu na purpurę. I tak w kółko. Tchnęła w to maddarę i obserwowała, jak materialna, pluszowa kulka robi dokładnie to, co powinna. No, to teraz ostatnia sprawa. Kulka miała ponownie wrócić do kwadratowej formy. To było trochę ciężkie, ale ostatecznie się chyba udało. Smoczyca tchnęła maddarę w wyobrażenie i ostatni raz podziwiała efekt swojej pracy, po czym wszystko zniknęło a ona ruszyła do obozu.

Kolejny dzień, a właściwie wczesny poranek, i kolejne miejsce do nauki. Grzeszna raczej się nie śpieszyła, i tak oczywistym było to, że będzie tutaj pierwsza. Miała spotkać się z Lunarnym Kolcem. Chodziło o naukę latania. Po drodze cienista rozmyślała nad przeszłością. Latanie nie kojarzyło jej się najlepiej, bo to właśnie w trakcie wykonywania tej czynności straciła niemal wszystko, co miała. Oprócz tego, co straciła wcześniej. Starała się jednak wyrzucić te wspomnienia z pamięci, a skupić na dotarciu na miejsce spotkania. Miał to być Kanion Szeptów, miejsce położone gdzieś w okolicy Czarnych Wzgórz. Całe szczęście dotarła tam bez większych problemów, bowiem orientowała się gdzie są wzgórza. Dlatego też po kilkunastu minutach znalazła się już we wcześniej wspomnianym kanionie.
Rozejrzała się i upewniła, iż jest zupełnie sama. Następnie usiadła gdzieś z boku kanionu, opierając się o skalną ścianę i czekając na przybycie Lunarnego. Patrzyła gdzieś na ziemię, gdzie leżało kilka kamieni i niewielkie sterty piasku. Niedługo to wszystko przykryje biały śnieg, a okolica będzie lodowata.

Kanion był niemalże pusty.. jak chyba wszystkie tereny tutaj. Pora jesieni na wolnych stadach już dosyć mocno dawała o sobie znać. Samczyk zauważył jak jego łuski stawały się ciemniejsze, niedługo z pewnością ściemnieją już na brązowy.. szkoda, lubił kiedy były one bordowe.
Jednakże nie przyszedł tutaj rozmyślać swoich łuskach, coś innego go nagliło, albowiem przybył tutaj w celu.. niczego. Zamknął na moment ślepia i rozkoszował się czystym powiewem powietrza, które targało jego grzywę. Rudawe futro tańczyło w rytm śpiewu ptaków, a wzrok malca cały czas kierował się ku górze.
Niestety nic nie jest pewne i trzeba będzie być bardzo ostrożnym. Wiedział, że podróżowanie samemu po tak niebezpiecznych terenach nie jest zbyt mądrym pomysłem, jednakże czuł, że znajdzie tutaj rodzinę i przyjaciół. Wpierw musiał się nauczyć potrzebnych mu umiejętności do przetrwania.
Zamierzał też niedługo odnaleźć swoją rodzinę, gdyż w sumie tylko u nich mógł szukać bezpiecznego schronienia.. nie miał bowiem gdzie spać, a był już bardzo zmęczony. Zatrzymał się na terenach wspólnych, kierując się wzdłuż czarnych wzgórz.
Nie miał pojęcia gdzie się znajdował, więc wzbudziło w nim to lekki strach. Z pewnością jednak sobie poradzi, tyle już przeszedł.. nie sposób więc jest przegrać.
Drzewa delikatnie szumiały mu w uszach, samczyk zatrzymał się i przysiadł na zadnich łapach, owijając łapy ogonem. Chyba jeszcze nikogo tutaj nie było, gdyż w zasięgu jego wzroku panowały same pustki.
Ostatnie wydarzenia z jego dosyć krótkiego życia nauczyło go, iż trzeba będzie szybko rozegrać księżyce spędzone tutaj.
Zamierzał przećwiczyć wszystkiego co się nauczy, aby w późniejszych księżycach nie musieć się już wysilać. Zmrużył ślepia, zastawiając się. Może jednak nie było tu tak pusto? Może zaraz ktoś się zjawi?
Mimo to, zamknął ślepia.

Cichy szum liści porywanych przez wiatr, dobrze ukrywał ciche kroki zbliżającego się oprawcy. Jedyne zapach mógł ostrzec ziemnego że coś się zbliża, jednak Shierr nie zaprzątał sobie myśli tym by się ukryć. Nawet lepiej. Gdy już był wystarczająca blisko prychnął z słyszalną w głosie pogardą.
– Nikt Cię nie nauczył że samice nie powinny same przebywać w takich ponurych miejscach? Nie chcesz chyba by spotkało Cię coś niemiłego? – O dziwno, mimo wcześniejszej pogardy, teraz jego słowa brzmiały zupełnie neutralnie. Najwidoczniej nie zamierzał dogryzać Ursusowi, nazywając go samicą. On sobie po prostu nie zdawał sprawy, że samiec może tak wyglądać. Dla niego oczywistym było że to musi być samica.
Wyglądała na zamyśloną, ciekawe co rozkminiała?
– Jestem Shierr z ognia. A ty? – Tradycyjnie końcówka jego imienia. Przeklęte podwójne r brzmiało jak mruczenie jednak zignorował ten fakt. To dziwne że ognisty samiec teraz najzwyczajniej w świecie siedział na du-pie. Zwłaszcza patrząc na to żę to chyba pierwszy taki raz.

/Żartowałem z tym pomysłem. Po prostu nie lubie pisać posta jako pierwszy xD

Młody siedział sobie spokojnie, aby w pewnej chwili wyczuć woń jakiegoś smoka.. po chwili zastanowienia, oblizał się lekko i uśmiechnął. Ogniści tak pachnieli.. a ogniści byli lepsi niż cieniści więc..
.. chyba nie miał powodów do zmartwień.
Nagle usłyszał pogardliwy głos. Jednak nie to go zdziwiło.. on nazwał go samicą! Ursus spojrzał na niego zdenerwowany i odsłonił delikatne kiełki.
– Po pierwsze. Potrafię walczyć, więc niczego się nie boję. – Burknął, dumnie unosząc się i wypinając pierś.
Optycznie wydawał się większy.
– A po drugie.. nie jestem samicą. – Syknął, a jego rozwidlony język delikatnie zadrżał. Cóż, nie podobało mu się to.. że tak go nazwał.
Czy aż tak przypominał smoczycę?
Owszem, był piękny.. no ale bez przesady moi drodzy..
Słysząc, jak się przedstawia, na jego pysku pojawił się drapieżny uśmieszek. Jego mruczenie było.. zabawne przy przedstawianiu się.
– Ursus. – Mruknął, patrząc na niego uważnie. Niebieskie łuski oraz zielono, jasne oczy.. takich to jeszcze nie spotkał.
Mimo to nie był pewien, jaki ten smok jest.
Ogniści byli dosyć brutalni..
Ursus aż się ucieszył, że potrafił to i owo.
Jakoś da radę. Jego błękitne ślepia uważnie obserwowały samczyka.

Czyżby Ursus lękał się cienistych smoków? Ciekawe z jakiego to powodu mogło się stać? Szkoda że Shierr się raczej nie dowie.
– Umiejętności chyba nie pomogą komuś kto wygląda... tak mizernie – Jakie było jego rozbawienie gdy dostrzegł zdziwiony wyraz pyska Ursusa i jego słowa. A więc to był samiec? W głowie Shierra wciąż kryło się powątpiewanie w te słowa. Coś tak cherlawego nie mogło być samcem, a może jednak? W końcu jak tak pomyśleć to był ziemnym a Ci byli raczej dość mizerni.
– Ursus? Co to za dziwne imię? Panienka nie powinna się tak nazywać – Shierr rzadko bywał brutalny. Wolał być złośliwy i tutaj właśnie miał okazje taki być.
Nie umknął mu wcześniejszy fakt jak jasny samiec dumnie wypiął pierś, mówiąc że jest samcem, ubodzenie jego samczej dumy i traktowanie go jako samicę mogło być doprawdy fascynującym zajęciem, tylko czy samiec zrozumie słowo panienka? Poznał je kilka księżyców temu od ludzi których spotkał za barierą, jednak nigdy nie słyszał wcześniej by smoki go używały.

Cóż, może i nie lękał się cienistych.. ale sporo się o nich nasłuchał, toteż miał pewne wątpliwości do tego stada.
Szybko jednak spoważniał, patrząc na Niepokornego. Syknął cicho.
– Mizernie? – Warknął wręcz. Jednak.. co prawda to prawda, samiec był bardzo chudy.. Wyglądał jakby nie jadł.. w sumie i tak było.
Głos Niepokornego wzbudzał w nim małą agresję.. w dodatku te jego słowa.. jak on śmiał nazywać go samicą!
– Nie nazywaj mnie tak. – Burknął nieprzyjemnym głosem. Może nie znał dosadnego znaczenia słowa ''panienka'' jednak wiedział, że jest to dla niego obraźliwe.
Samczyk się bezczelnie uśmiechał, jakby myślał, że jest lepszy. A to Ci dopiero gadzina!
Młodzik poruszył nieznacznie łebkiem i zmrużył ślepia, uważnie obserwując samca. Nie spuszczał z niego ślepi, w których czaiły się ogniste płomyki.
– Jesteś doprawdy bezczelny. – Burknął, niemalże się unosząc. Cóż.. a czym on mu zawinił? Czy ogniści tacy już byli?
Hm.. chyba tylko smoki z Życia były tak ułożone!
I wychowane!

Jeju, nigdy nie spotkał tak dziwnego smoka. Shierr go obraził a ten nazwał go jedynie bezczelnym. Nieco go to zdziwiło, musiał przyznać, aż jego pierzasta kryza poruszyła się delikatnie między uszami.
– Oj tam. Droczę się z tobą a ty od razu się oburzasz. Zabawnie to wygląda wiesz? – Takiej reakcji faktycznie oczekiwałby tylko po samicy. Samiec raczej zachował się inaczej, jednak nawet spodobało mu się takie zachowanie. Lubił nietypowe smoki które nie zgrywały na siłę kogoś kim nie były, jak na przykład Piekielna. A niech ją Ateral zabierze z tego świata.
– Szkolisz się na uzdrowiciela? Zgadłem? Wydajesz się być strasznie sympatyczny jak na rangę walczącą – Po tych słowach leniwym krokiem podszedł bliżej Ursusa, przyglądając się mu z bliska, a następnie szturchnął go łapą w bok
– Łowcą i wojownikiem też raczej nie chcesz zostać – Pewnie Ursus dziwnie się poczuje będąc oglądanym niczym na jakiejś wystawie, z każdej strony, dokładnie i szczegółowo ale tego akurat Shierrek nie mógł wiedzieć.

Charyzmatyczny nie czuł się dziwnym smokiem.. był po prostu jaki był, choć on uważał, że odbiegał od innych. Oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Zaśmiał się lekko, jednak widać było na pysku Ursusa lekki grymas niezadowolenia. Cóż..
Był zły, że porównywano go do samicy!
– Mój Drogi, wcale się nie oburzam. – Rzekł, niemal przez zaciśnięte zęby i uśmiechnął się jak najsłodziej.
Wyglądało to dosyć zabawnie..
.. a jednak Charyzmatyczny był doskonałym aktorem! Granie, to jego cel w życiu! Musiał się nauczyć skrywać uczucia.
– Sympatyczny? Takim to jak bym się nie nazwał.. szkolę się na czarodzieja. – Sprostował, lekko wzruszając barkami i patrząc na Niepokornego z nieskrawalną ciekawością.
Szybko jednak się opanował. Widząc, jak ten podchodzi do niego, nieco się spiął. Dziwnie się tak czuł...
Ognisty oglądał go z każdej strony, a nawet pozwolił sobie jego dotknąć! Też Ci coś! Po prostu bezczelny!
– A co ja jestem.. posąg jakiś, że tak mnie oglądasz? – Burknął, pacając go końcówką ogona w pyszczek. Zrobił to jednak delikatnie, także nawet Niepokorny mógł nic nie poczuć.
Ta.. wystawkę sobie z niego zrobił.. Co za brak kultury!

Bo nie był dziwnym smokiem, jedynie nietypowym, a co za tym idzie, ciekawym.
– No dobrze, niech Ci będzie że się nie oburzasz – Mruknął wyraźnie zaskoczony i tym bardziej zmieszany, na widok uśmiechu Ursusa. Zdziwienie wręcz odbijało się na jego pysku. Taki słodki uśmiech, arw. Już sam nie wiedział czy Ursus jest na prawdę samcem czy samicą czy może samicą która uważa się za samca, a może to po prostu taki samiec który zachowuje się podobnie od samicy?
Albo po prostu łamał definicje twardego, zimnego i dzikiego samca którą znał Shierr.
– Czemu twierdzisz że nie jesteś sympatyczny? – Jego zachowanie mówiło co innego jednak jego odpowiedź pobudziła w nim ciekawość. Pierwszy raz spotkał smoka który go zaciekawił samym sobą.
– Czemu chcesz zostać czarodziejem? Musisz być sprytny i bystry skoro się na takie coś porywasz – Sam za bardzo nie przepadał za magią, jednak zdawał sobie sprawę jak trudna jest to umiejętność.
– Nie, skądże – Tutaj na jego pysk wpełzł już groźniejszy uśmiech, jednak nie z powodu słów samca, gdy poczuł lekkie uderzenie ogona na swojej mordce, poczuł lekki chłodny dreszcz który przebiegł mu po grzbiecie. Mimo że na razie tego tak po nim nie było widać, był samcem dość masywnym, a takie uderzenie wywołało w nim dziwne uczucie.
– Jedynie oceniam szanse – Po tych słowach popchnął samca na ziemie, stając nad nim i przyciskając go do ziemi, tak by się nie wyrwał.
– Dałeś się podpuścić, a ja nie przepadam, gdy ktoś mnie szturcha w mordkę. Co powinienem Ci zrobić za karę? – Groźny uśmiech na jego mordce poszerzył się lekko. Nie miał zamiaru zrobić nic, jedynie postraszyć i pokazać że to on tu jest górą, tak by Ursus wiedział, kto tu jest górą!

Ursus spojrzał na niego krytycznie, wystawiając lekko język i sycząc nim cicho, tak jakby był wężem. Widząc jednak jego zmieszanie, na pysku adepta pojawił się lekki uśmiech. O dziwo łagodny.
– Cóż, nie wszyscy za mną przepadają.. – Mruknął nieco zamyślony, przypominając sobie jak to Vel zachowywała się w stosunku do niego. Nie dobra z niej była smoczyca!
Od co!
Na jego słowa, powoli pokiwał łbem. Był bystry, Ursus czasem zachowywał się tak, jakby pozjadał wszystkie rozumy. Ale to chyba normalne w tym wieku..
Każdemu czasem odbija.
A może naprawdę był dobrą jednostką?
~ jedynie ocieniam szanse.. ~ Te słowa przebiegły po jego duszy, a po chwili młodzik został pchnięty na ziemię. Upadł, czując nacisk ciężaru ciała Niepokornego.
Warknął lekko, ukazując swoje kiełki.
– Złaź ze mnie! Co ja jestem! Znajdź sobie jakąś smoczycę, a nie! – Wręcz wrzeszczał, czując się dosyć dziwnie..
W końcu przyciskało go cielsko Niepokornego.
Stanowczo za blisko!
Ursus poczuł skrępowanie, po czym schował łepek, przykrywając go swoimi łapami.. jak on musiał żałośnie wyglądać.. dać się położyć takiemu Ognistemu..
Ale.. co on zamierzał z nim zrobić? Charyzmatyczny skrzywił się i zaczął pacać go ogonem bo zadku.
– Nie ładnie to tak leżeć na obcych. – Burknął, patrząc na niego z wściekłością.. oj, młody się zdenerwował.. jego pióropusz na łbie uniósł się ku górze.

Zaśmiał się cicho widząc reakcje Ursusa na to że przycisnął go do ziemi. Nie do końca rozumiał jego reakcji. W końcu taka sytuacja mogła się śmiało zdarzyć w walce dwóch wojowników czy nawet wojownika i maga, a on sam nie miał nic przeciwko kontaktowi fizycznemu, jednak nie mógł się oprzeć pokusie podroczenia się z nim.
Smoczycę? Ty wystarczysz – Chciał go zawstydzić, ot co. W sumie to dawno się z nikim nie droczył. Od dobrych kilku księżyców można by rzec.
– Po co zasłaniasz mordkę? Boisz się czegoś? – Spytał powstrzymując na chwilę śmiech. Doprawdy niczym samica!
Pierzasta kryza na łbie Shierra poruszyła się lekko, opadając odrobinę, tak że nie tworzyła już takiego irokeza.
Sam za to nachylił pysk do ucha samca, mrucząc do niego kilka słów, tak by tylko on mógł usłyszeć. Odnosiło się to do tego że cały czas stukał go ogonem po zadku lecz może nie koniecznie?
– No widzisz. Jesteś zdany na moją łaskę. Co jesteś skłonny zrobić bym Cię uwolnił? No chyba że lubisz blisko samców, Ursusku – Tutaj zamruczał do niego cicho, a w mruknięciu tym kryło się wyraźne rozbawienie. Nie do końca rozumiał zawstydzeni samca ale miał zamiar to wykorzystać na swoją korzyść.

A kto by się nie czuł niekomfortowo! Ursus nie był przyzwyczajony do takiej bliskości.. zwłaszcza, że był to jeszcze samiec. Dla niego nie była to zabawa.. nie kiedy czuł się dosyć dziwnie.
– Słucham?! – Niemal to wykrzyczał, patrząc na niego z iskrami ognia w ślepiach, oj.. gdyby tak było, to już byłby czerwony ze złości.
Targały nim bowiem przeróżne emocje..
Na jego słowa, spojrzał na niego wrogo, jednak nie zabrał łap. Po prostu dalej zakrywał nimi swoją mordkę.
Czuł się doprawdy nieswojo.
Widząc, jak Shierr się do niego nachyla, skrzywił się. Usłyszał jego cichy szept do uszu, zadrżał.
– Wypraszam sobie! Kiedy na mnie leżysz, mam ograniczone pole do manewru. Współczuję Twojej przyszłej partnerce, bo to Ty lubisz gdy masz blisko samców! – Wykrzyknął, choć nie zrozumiał do końca tego co chciał powiedzieć.
Młody był.. więc czasami łatwo było się pogubić. Przestał go stukać po zadku widząc, iż dla Ognistego sprawia to tylko przyjemność. Bezczelna gadzina się znalazła.. od co. Oblizał lekko swoje wargi, nie odrywając błękitnych ślepi od niebieskołuskiego samca.
– Ciekawie jak Ty byś się czuł na moim miejscu.. – Burknął, zaczynając się wiercić aby jakoś wydostać się spod cielska samca. Ciężki był! Nie potrafił się nawet ruszyć, a wierceniem chyba niczego nie zyska..
Niepokorny stanowczo naruszał jego sferę prywatności! Czując jego łuski na sobie.. wrr, zadrżał raz jeszcze.
Kiedyś mu za to odpłaci.. oj odpłaci..

Smoki Wolnych Stad

Kanion Szeptów

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu