Jezioro

[Oko]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaszurgał łapami w ziemi, drapiąc ją pazurem w zakłopotaniu. Nie lubił, gdy ktoś na niego patrzył, zwłaszcza na jego oczy.
– Oko. – wymamrotał, gdy starszy się przedstawił, zapatrzył się w spokojną taflę jeziora, cały czas mając lewe oko zamknięte, tak, żeby samice nie domyślił się, co pod opuszczoną powieką się skrywa.
– Tak, w porządku. – odparł, z powrotem zwracając wzrok na adepta i uśmiechając się wesoło. Miał nadzieję, że Zapomniany nie poruszy tematu ślepej patrzałki, a o której na szczęście nie wiedział.
– Opowiedz mi o czymś. – poprosił ni stąd, ni zowąd, chcąc przerwać nieznośną cisze i odciągnąć Zapomnianego od siebie.

[Niebieski Kolec]

Po raz kolejny miałem powód do uśmiechu. Tylko o czym by mu opowiedzieć... Może o tym czym mam zamiar zajmować się w życiu. Tylko jego imię tyle mi przypominało. Mojego przyjaciela. ~ Może chcesz nauczyć się skradania? Chcę zostać łowcą i chyba mogę ci przekazać tą wiedzę.~ Powiedziałem i uśmiechnąłem się do niego pogodnie. Jak nie będzie chciał to trudno może wymyślę coś lepszego.

[Oko]

Odetchnął z ulgą, gdy zmienili temat. Nie lubił rozmawiać o sobie. Wręcz nienawidził.
– Dobry pomysł. Mimo, że będę kształcić się na czarodzieja to skradanie zawsze się kiedyś przyda. – to powiedziawszy mrugnął wesoło do adepta i uśmiechnął się szeroko jak to miał w zwyczaju, ukazując przy okazji ostre kły i jęzor. Uśmiech od ucha do ucha, nie ma co. Poruszył parę razy ogonem i machnął nim niczym biczem, przecinając powietrze z głuchym świstem. Uszy zadrgały lekko, gdy złożył dokładnie skrzydła, mocno przyciskając je do boków, aby mu nie przeszkadzały w nauce.
– Jestem gotowy. – rzekł, wydmuchując przez nozdrza smużki pary, która następnie zamieniła się w kręgi i rozpłynęła się w wilgotnym eterze.

[Niebieski Kolec]

Mój uśmiech się poszerzył. Nauczanie było czymś co lubiłem robić, a naukę sztuki łowieckiej przeprowadzałem pierwszy raz. Jednak każde wyznanie jest dobre. ~ Dobrze, a więc czym jest skradanie? I do czego służy?~ Teoria... Nigdy jej nie lubiłem, ale wszystko trzeba wiedzieć. Oczywiście jeżeli się pomyli to go poprawię. Zawsze stosuje metodę prób i błędów i nie mam zamiaru tego zmieniać.

[Oko]

Zastanowił się przez chwilę, ściągając w zamyśleniu czoło. Na jego pysku pojawiły się lekkie bruzdy. Przysiadł na zadku, wydymając wargi i poruszając ogonem wokół swoich łap.
– Trzeba być uważnym, korzystać ze wszystkich swoich zmysłów. Nie tylko to co zobaczymy może doprowadzić nas do celu. Węch i słuch są równie ważne. Skradanie to też sztuka podchodzenie do zwierzęcia czy innego smoka tak by nas nie usłyszał, dlatego trzeba poruszać się cicho i bezszelestnie i uważać na każdy drobiazg, ponieważ nawet najcichszy szelest może zdradzić naszą pozycję. Dobrze jest też iść pod wiatr, aby nas nikt nie wyczuł. – rzekł po długiej ciszy i spojrzał na Zapomnianego, otwierając ślepe oko i wpatrując się nim w adepta, drugie przymykając. Widział zamazaną, czarną plamę.

[Niebieski Kolec]

Zadziwiła mnie odpowiedź Oka. Był bardziej inteligentny niż mogło mi się zdawać. Byłby z niego dobry łowcą, ale wybrał profesję mojej mamy. ~ Dobrze... A nawet bardzo dobrze. Teraz zastanów się i pokaż mi jaka jest pozycja dogodna do skradania.~ Powiedziałem i nagle zauważyłem oko Oka... Trochę dziwnie to brzmi, ale tak było. ~ A więc to dlatego... Nie musisz się go wstydzić. Każdy z nas może mieć w sobie coś dziwnego. Patrz...~ Powiedziałem i otworzyłem pysk ukazując jego białe wnętrze. Ale to nie była jedyna dziwna rzecz związana ze mną. Przecież jeszcze do niedawna miałem dość poważne kłopoty ze sobą, albo raczej z głową...

[Oko]

Uśmiechnął się szeroko, szczerze i pokiwał łbem, przyjmując komplement. Poczuł, jak ciepło rozlewa się gdzieś w okolicach serca i rozchodzi się po całym ciele aż po sam koniec ogona.
– Wiesz... nawet mi to nie przeszkadza. Może i do końca nie widzę, ale inne zmysły są bardziej czułe. – odparł z zadumą i przycupnął, przerzucając ciężar ciała na biodra i wysuwając pazury, aby wczepiały się w wilgotną ziemię. Skupiony zaczął sunąć do przodu, delikatnie muskając brzuchem trawę. Jak to dobrze, ze nie miał łaskotek. Zauważył idealnie okrągły, rzeczny kamyk leżący i na brzegi i skierował się w jego stronę. Hyc! Skoczył, przygniatając go łapami.

[Niebieski Kolec]

Gdy mały zaprezentował swoją pozę i skoczył na kamyk nie mogłem powstrzymać cichego śmiechu. ~ To nie jest, aż takie proste. Spójrz.~ Powiedziałem i zacząłem pokazywać właściwe pozę. Ugiąłem lekko łapy tylko nie tak by dotykać ziemi. Ogon uniosłem, skrzydła przycisnąłem do ciała, a łeb uniosłem. ~ Powtórz.~ Powiedziałem z uśmiechem i zacząłem czekać na to, aż mały powtórzy.

[Oko]

– Nie? – spytał z zawodem, robiąc przez chwilę naburmuszoną minę. Jednak potem jego pysk rozświetlił promienny uśmiech. Nie można tracić wiary w siebie, prawda? Gdyby on się załamał, to pewnie już dawno skoczyłby z klifu.
– Się robi. – odparł, oblizując jęzorem wargi i uginając lekko łapy. Uniósł ogon, a jego końcówka chybotała się lekko w powietrzu, lecz po chwili zesztywniała, gdy ze zmarszczonymi brwiami spiorunował ją wzrokiem. Czasami nie panował nad swym ogonem, który wydawał się być małym szczeniakiem mającym nadzieję, że jago pan nie zauważy, że nasiusiał na najlepszy dywan w holu. Skrzydła miał już złożone, więc pozostało jedynie uniesienie łba. Gdy to zrobił, coś chrupnęła mu cicho w karku.

[Niebieski Kolec]

Uśmiechnąłem się widząc jak Oku podoba się ta nauka. Ja też nie miałem powodów do smutku, więc uśmiech na moim pysku był nie wiele mniejszy jak u mojego ucznia. ~ Teraz dobrze. Skoro już przyjąłeś pozycję spróbuj mi wytłumaczyć dlaczego ogon musi być podniesiony?~ Powiedziałem nie przestałac się uśmiechać.

[Oko]

Dlaczego ogon musi być podniesiony? Nawet się nad tym nie zastanowił!
– No bo... No, żeby nie przeszkadzał, jak się będziemy skradać, tak? I żeby nie pałętał się nam pod łapami i nie szorował po ziemi. – stwierdził pewnie, choć tak naprawdę to strzelał z odpowiedziami. Na szybko spróbował się wykaraskać z tej sytuacji i tak szczerze mówiąc wcale nie wiedział, czy mówi poprawnie, czy też nie. Ale przynajmniej coś tam z siebie wydusił, dobre i to, nie?

[Niebieski Kolec]

Cóż... Ja uczyłem się tak samo. Mi też się tak zdawało za pierwszym razem gdy się skradałem. Ta teoria... Też jej nie lubiłem. ~ Tak jak powiedziałeś ogon musimy mieć podniesiony by w niczym nam nie przeszkadzał. Musimy zawsze mieć nad nim kontrolę.~ Powiedziałem i ni stąd ni zowąd nieopodal pojawiła się mała sarna. ~ Chyba wiesz co masz robić.~ Powiedziałem i znacząco spojrzałem najpierw na Oko, a później na sarnę. Wiatr nie sprzyjał adeptowi.

[Dwuznaczna Aluzja]

Zimne Jezioro. Ciche i spokojne miejsce, przynajmniej wtedy, gdy nie ma tutaj zbyt dużego grona smoków. Chociaż czasem wystarczył jeden smok by wprowadzić tutaj totalny chaos.
Cienista szybowała wysoko na niebie, zakryta mleczną mgłą i białym obłokami sunących chmur. Od czasu do czasu uderzała o powietrze skrzydłami, by nie wytracić prędkości. Z łapami wzdłuż ciała patrolowała teren pod sobą. Leciała bezszelestnie niczym Cień, którym w końcu była. Zbyt wysoko, by ten można było dostrzec na ziemi. Jej purpurowa sylwetka z białą, spodnią częścią ciała przedzierała się przez gęste masy zimowego wiatru.

[Tejfe]

Adeptka wędrowała zamyślona po terenach Wspólnych. Nie miała zbyt dobrego nastroju. Bo, po co? Nie miała obecnie powodów, aby odczuwać szczęście. Wciąż nie mogła wyzbyć się z pamięci tego psychopatycznego spojrzenia, jakim obdarzyła ją Dwuznaczna. Wciąż nie mogła zapomnieć jej słów. Nie uchronisz ich przed ogniem i śmiercią.– Te okropne słowa zagłuszały jej umysł, niczym niedźwięczne echo. –Nie! Ona nie miała racji! Takie potwory jak ona, nigdy nie mają racji! Chciała po prostu zadać mi ból. Chciała zadać ból mojemu rodzeństwu.– Przekonywała samą siebie, choć w głębi duszy wiedziała, że w głównej mierze, Oczko i Kaszmir sami są za siebie odpowiedzialni i sami odpowiadają za swoje bezpieczeństwo. Ona może im tylko, w tym pomóc. Jednak to nie był jedyny problem, który przytłaczał Tehanu. Miała ich mnóstwo! Starała się jednak o nich nie myśleć, choć czasami wydawała się tak bezsilna i zdołowana. Tak jak w tej chwili. Hipnotyzująca spacerując wte i wewte, dotarła do Zimnego Jeziora. Na wpół zamarznięta woda nadawała temu miejscu przerażający, a jednocześnie piękny widok. Hipnotyzująca usiadła na brzegu jeziora i pozwoliła kapać łzom.

[Dwuznaczna Aluzja]

Aluzja wciąż szybowała w okolicy Zimnego Jeziora. Spojrzała w dół. Czarna, kocia źrenica zwęziła się do niemożliwości, niemal zupełnie zanikając. Szaro – błękitna sylwetka, tak znajoma i niepożądana.
Cienista była za Życiową adeptką. Postanowiła uprzykrzyć jej jeszcze trochę życie. Bezszelestnie zapikowała, celując w kawałek ziemi tuż za smoczycą. Skrzydła złożyła i z niebezpieczną prędkością zbliżała się do ziemi. Jednak tuż przed spodziewanym uderzeniem w ziemię wyprostowała lot i wpadła prosto na siedzącą nad brzegiem Tehanu, wpychając ją prosto w lodowatą wodę Zimnego Jeziora. Wzbiła się znowu w powietrze, po chwili znikając za chmurami. Lecz nie odleciała, tylko wciąż obserwowała Hipnotyzującą, bezpiecznie skryta za mgłą.

[Tejfe]

Samica zawyła z zaskoczenia, kiedy tylko jakaś dziwna siła wepchnęła ją do jeziora. Poczuła ból i przerażenie, kiedy jej szare łuski zetknęły się z zamarzniętym lodem, przebiły się przez niego, a ona sama z donośnym łoskotem wpadła do lodowatej wody. Woda pokryła ją całą, dostała się nawet do jej oczu i gardła. Samica wystawiła łeb znad jej powierzchni, wypluła ciecz i potrząsnęła łbem, chcąc aby krople wody spłynęły jej z pyska. Tak bardzo nienawidziła pływać! Ale wejście do wody samemu może i ujdzie, ale żeby tak haniebnie ją do niej wrzucić?! I to o Białej Porze?! Po krótkiej chwili, kiedy szok ustąpił, samica zaczęła wyczołgiwać się z tego okropnego, pełnego zimnej wody miejsca. Wydostała się z powrotem na mulisty brzeg. Wzdrygnęła się kiedy tylko poczuła, jak zimno powietrza dotyka jej zmarzniętych łusek. A myślała, że najgorsze minęło. Samica wstała na równe łapy i oddaliła się tak, aby być jak najdalej od zbiorowiska tej okropnej substancji. Będąc już w bezpiecznej odległości wyobraziła sobie, że przed nią pojawia się ognisko. Cieplutki zbiór pomarańczowo-czerwonych języków, które miały ogrzać jej ciało. Tchnęła maddarę, a ogień pojawił się przed nią. Aż, westchnęła z rozkoszy, kiedy tylko cieplutkie płomienie ogrzały ją i sprawiały, że niewdzięczne krople wody, powoli wyparowywały. Dopiero po dłuższej chwili, oczyściła umysł i zaczęła myśleć jasno. Przerażało ją to, że ktoś umyślnie chciał ją skrzywdzić, a ona nawet nie wiedziała o tym, że jest w pobliżu. Zastanawiała się kto mógł tu przybyć, po to, aby jej zaszkodzić. Po chwili jednak wiedziała kto to. Jak mogła nie wiedzieć? Straszyła ją i jej braci, chciała ich skrzywdzić, była sprawczynią jej łez. Była złem. Któż mógłby to być, jak nie ONA? Adeptka prawie całkowicie zapomniała o wcześniejszych łzach. Jeżeli Aluzja tu jest, ona nie mogła pokazać swojej słabości. Gdyż słabość to pożywienie dla demonów. Musiała być czujna i bardziej uważna.

[Dwuznaczna Aluzja]

Głośny, rozdzierający ryk wydobył się z cienistej piersi, kiedy smoczyca zaryczała tryumfalnie. Ciężko było jednak powiedzieć, skąd dokładnie pochodził... Z powietrza, ziemi, zza drzew czy krzewów? Był jakby wszechobecny.
Aluzja dopiero się rozkręcała. Połączyła swój umysł z umysłem Hipnotyzującej. Przesłała jej iluzję fizycznego bólu, potężniejszego od jakiegokolwiek innego. Trwało to tylko kilka sekund, pi czym iluzja agonii zniknęła. Zastąpił ją jednak potworny wrzask. A właściwie chaos – wrzeszczenie, ryczenie, piszczenie. To wszystko działo się w głowie Hipnotyzującej. Cienista wciąż szybowała ponad mleczną mgłą i obłokami, uśmiechając się do siebie z zadowoleniem psychopatki.

[Tejfe]

Samica nagle, niespodziewanie usłyszała okropny rechot, dobiegający zewsząd. Gdyby nie to, że wiedziała z kim ma poczynienia, to nie umiałaby poznać do kogo należy ten niebywale, okryty śmiech. Teraz jednak było to bez znaczenia. Samica nagle poczuła jak przez jej ciało przechodzi ból. Ból, który nie miał nigdzie źródła, czy ujścia. Był wszędzie. Nie miał końca, czy początku. Po prostu był, a ona go czuła. Zaryczała nieporadnie i upadła na śnieg. Jej lewa łapa trafiła do ogniska, które pojawiło się tu wcześniej. Jednak ból jaki sprawiało oparzenie, nie równał się z tym co czuła obecnie. Po krótkiej chwili, która dla Tehanu trwałą wieczność, wszystko zniknęło. Nie czuła już przeszywającego ją uczucia, nie czuła nawet śladów obecności bólu. Po prostu tak jakby go nagle miała, a potem gdzieś przepadł. Nie było go. Dopiero teraz zrozumiała, że była to tylko iluzja. Adeptka gwałtownie odsunęła łapę od ognia, gdyż mimo, że rozdzierające ją poczucie cierpienia zniknęło, wciąż czuła ból po oparzeniu. Zanurzyła łapę w śniegu, licząc na to, że on przyniesie jej ulgę. Myliła się. Hipnotyzująca ponownie zaryczała, jednak powodem jej wrzasku nie był śnieg, a dźwięk, który słyszała. Wrzaski, piski, zawodzenie. To wszystko przedzierało się przez jej łeb, tworząc w ten sposób nieokiełznany chaos. Adeptka zapłakała. Usilnie próbowała zagłuszyć dźwięki, zatykając sobie uszy, lub tworząc dźwiękoszczelną bańkę wokół swojego łba. Jednak to wszystko było na nic. Głosy były w niej, a ona nie umiała się ich pozbyć. Ponownie zwinęła się w kołyskę i kołysząc się na śniegu łkała. –Proszę! Zostaw mnie! Odczep się ode mnie! Daj mi spokój!– wrzeszczała wniebogłosy. Nie wiedziała gdzie jest owa sprawczyni i w, któą stronę ma się zwracać. W tej chwili nie wiedziała praktycznie niczego. Poza jednym. –Nienawidzę Cię!

[Dwuznaczna Aluzja]

Piski i wrzaski umilkły. Wszystko umilkło. Nastała nieposkromiona cisza, przerywana jedynie szlochem adeptki oraz podmuchami silnego wiatru.
Cienista znowu zapikowała. Pędziła w stronę ziemi na nieubłagane spotkanie z twardą ziemią spowitą białym puchem. Jednak znowu wyszła z tego cało, bezszelestnie wręcz lądując na ziemi, dokładnie ogon przed zwijającą się z nadmiaru emocji samicą. Oblizała lubieżnie wargi, psychopatyczny uśmiech wykrzywił jej pysk, zakrzywione, śnieżnobiałe kły błysnęły złowieszczo. Ogon strzelił jak bicz, a dojrzała cienista wojowniczka górowała nad leżącą Tehanu. Zionęła szeroką wiązką lodu, gasząc ognisko stworzone przez adeptkę i bez słowa, nadal z tym psychopatycznym uśmiechem, patrzyła wprost na nią.

[Tejfe]

Dźwięki zniknęły, nastała głucha cisza. Adeptka poczuła nagle przeszywające ją zimno. Ktoś zgasił ognisko, a Hipnotyzująca już wiedziała kto. Otworzyła zapłakane ślepia i zobaczyła cień. Delikatnie, jakby z obawą podniosła łeb do góry. Nie myliła się. Dwuznaczna Aluzja. Bestia, we własnej osoby. Tehanu zawsze myślała, że przy następnym ich spotkaniu nie okaże strachu, że będzie waleczna jak lew. Ale teraz kiedy ta samica stała tak nad nią, nad zdołowaną, zziębniętą i przerażoną, to jak miała nie okazać słabości? –Zrób ze mną co chcesz. Kopnij, wyśmiej, co chcesz. Ale potem... potem odejdź. Proszę.– powiedziała dławiącym się, zlęknionym głosem, który ani trochę do niej nie pasował. Powinna była wstać, walczyć... ale nie. Była zbyt wyczerpana psychicznie, fizycznie zresztą też. Poza tym będzie miała jeszcze okazje odwdzięczyć się jej, ale nie teraz. Musi nabrać siły. Musi odpocząć.

[Dwuznaczna Aluzja]

Rany pokrywające całe ciało cienistej wojowniczki nadawały jej jeszcze bardziej mrocznego wyglądu. Typowy Cień. Widząc adeptkę w tak żałosnym stanie i sposobie bycia parsknęła kpiąco.
– Teraz widzisz, co czułam, gdy te sk**wysyny pozbawiły mnie wszystkiego co miałam – warknęła z szaleństwem widocznym w złotych ślepiach otoczonych czarną obwódką. Uśmiech psychopatki poszerzył się.
– Poderżnęłabym Ci to nędzne gardło. Ale tego nie zrobię. Będziesz cierpieć do końca swych dni, patrzeć na truchła swych bliskich – odpowiedziała z paskudnym śmiechem wydobywającym się z jej piersi. Stała wciąż ogon od Hipnotyzującej.