Cicha Jaskinia

[Malachitowa Noc]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

No więc czuła się, jakby spadała. Bardzo szybko i bardzo głęboko. I nie wiedziała, jak długo ma spadać, i czy wyląduje miękko, czy rozbije się o skały.
Serce dudniło w jej piersi, śledziła każdy jego ruch, dziwnie spięta. Drżące wrażenie rozprzestrzeniało się po jej ciele z niesamowitą siłą oraz szybkością, jakby obserwowała płonący las.

Złote źrenice przeskakiwały po jego grdyce, gdy pił. Chyba tak trochę słyszała go, jak przez wodę.
– Hm? – Ah, tak. Wioska. Domostwo. Niebezpieczne. Pyszne.
Zamrugała powiekami raz jeszcze, wytrącając się z transu. Oh, Bogowie. Chyba dopiero zaczynała pojmować sens słów Gheiny.

– N-nie wiem? Może we-eźmiemy Pasterza? – strzeliła, nie będąc pewna wątku ich rozmowy.
Jego łapa przesunęła się od łokcia, po ramię, aż do jej szyi, przy piersi. Język mignął między zębami, nawilżając gdzie wargi. Nawet nie drgnęła pod tym dotykiem, niczym sparaliżowana, a gdy jego ogon owinął się wokół jej kostki, spomiędzy jej warg wydobyło się głuche westchnięcie.

Dlaczego on był taki spokojny? Miała wrażenie, że zaraz wylezie z własnej skóry, a jego oddech nawet nie przyspieszył. Może wcale... wcale nie czuł tego, co ona.
Opuściła lekko głowę, zrywając kontakt wzrokowy i nawet nie była pewna, dlaczego kąciki oczu zaczęły ją piec.
Czuła bliskość jego pyska, bo gdy tylko spuściła nieco głowę, jego nos otarł się o jej własny.
Nie zrozumiała, co mamrotał. Ogon smoczycy oplótł się ochronnie o jej lewą łapę.
– Właśnie dlatego chciałam, abyś nauczył mnie swojego języka... przynajmniej wiedziałabym, czy mnie nie przeklinasz – próbowała zażartować, walcząc z własnymi emocjami, które wymykały się spod kontroli.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

W gardle utknęło mu coś jeszcze, tym razem był to śmiech. Malachitowa Noc nie usłyszała go, ale mogła zauważyć, jak kąciki jego pyska drgnęły w górę.
– Pasterz jest uzdrowicielem – a to pech, prawda? Inna sprawa, że był diabelnie dobry w tym co robił, nie tylko w w kwestii leczeń. – Poza tym, obecnie zajmują go inne sprawy. Ostatnio leczyłem pod jego nieobecność stado Ziemi – wyjaśnił, jakimś cudem potrafiąc nadal konstruować pełne zdania.

Nieco zdziwiła go jej nagła zmiana reakcji. Czy powinien zapytać? A może gdzieś przesadził? Cały dzień go nurtowało dlaczego jej obecność wszystko pogarsza. Właściwie to był pewien, że to z jej powodu ciągle odczuwał coś na wzór migreny. Ilekroć w swojej ocenie zaczynał ją rozumieć, ta za każdym razem wszystko znów przekomplikowywała. W jednej chwili oferuje mu masaż mięśni, strawę i zdaje się łaknąć tej całej bliskości, w drugiej zaś ucieka spojrzeniem, cofa się lub drży. Czy drganie nie jest oznaką strachu?

Jej milczenie lub brak słów irytowały go. Nigdy nie była cicha, zawsze gadała co ślina na język przyniesie. Chciał, by mówiła. Mogłaby to robić cały dzień i mówić o rzeczach, których by nawet nie zapamiętał lub używać niezrozumiałych dla niego frazesów. Najlepiej żeby na niego patrzyła, gdy to robi, zwracała na niego uwagę. Robiło to przedziwne rzeczy z jego żołądkiem oraz pulsem. Osobliwy rodzaj adrenaliny pobudzał się wtedy do życia. Ale nie wiedział jak to się nazywa. To uczucie pochodziło tylko i wyłącznie od niej, a Eshel uznał, że bardzo mu ono odpowiadało.

Sam z siebie zaczął tylko parę rozmów w życiu, więc nie wiedział dotąd, że to takie... pracochłonne.
– Przekleństwa są bardzo podobne do mowy wspólnej – przynajmniej niektóre, ale nie znał nawet wszystkich. – Na przykład "kundra". Brzmi znajomo? – zapytał. Być może to pociągnie rozmowę dalej.

Potarcie nosów, choćby chwilowe, zwiększyło ciśnienie jego krwi. Wyczuwał to jako uzdrowiciel, to oczywiste. Nawet zakręciło mu się przez moment w głowie. W klatce piersiowej coś go ścisnęło, a żołądek zdawał się zawiązać w supeł, tylko taki miły. Nie wadził mu. Tego też chciał więcej. Naturalnym więc było nieco śmielej przysunąć się po to, czego pragnął. Kufą otarł wzdłuż jej własnej, sprawdzając swoją teorię.

[Malachitowa Noc]

Parsknęła śmiechem słysząc o Pasterzu. Nie wiedziała dlaczego ubzdurało jej się, że jest wojownikiem.
– O-oh, to wiele zmienia – zauważyła zawstydzona.

Już sama nie była pewna, o czym rozmawiali. Znaczy, pamiętała, że chodziło o misję, ale gdzieś po drodze wątek rozsypał się w drobny mak, jakby ktoś zdmuchnął dmuchawiec. Żegnaj spójna myślo, żegnaj...
Zapach Eshela nieco się zmienił, co od razu zaalarmowało jej zmysły. Uszy odkleiły się od głowy, stercząc zabawnie, poruszając się niezależnie, jakby badała dźwięki.

Bała się, że jeżeli za gwałtownie się poruszy, albo coś powie, to ta chwila minie. Nawet jeżeli działa to na niego inaczej, niż na nią. Ale nie odsuwał się, wręcz przeciwnie, zdawało się, jakby bardziej nachylał się ku niej, owijał, aż poczuła się niczym w bezpiecznym kokonie ciepła. Przylgnęła więc bokiem do jego boku, opierając się barkiem o jego ciało. Ogon odwinął się od jej łapy, a następnie przesunął ku jego własnemu, wsuwając się pod niego, aby spleść się z nim, nawet pomimo, gdy jego własny zniewalał jej łapę.

– Kundra... Kurna? – strzeliła ślepo, przymykając oczy. Tym razem jednak nie unikała jego wzroku, a jedynie rozkoszowała się tarciem futra o łuski. Nie siedziała biernie, tylko odpowiedziała tym gestem, również ocierając się o jego pysk, sunąc nosem po jego żuchwie aż do podgardla.
To za tym wtedy tęskniła, nie zdając sobie z tego sprawy. Ale tym razem to wydawało się właściwe, takie jakie powinno być. Z nim.

– A jak powiedzieć: doprowadzasz mnie do szaleństwa? – mruknęła otwierając ślepia, aby spojrzeć w jego złote tęczówki. Na jej pysk wrócił uśmiech, ale delikatny, trochę niepewny.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Pokręcił głową.
– Blisko – zahaczył nosem o krawędź jej zakolczykowanego ucha – zamień "n" na "w" – podpowiedział. Sam raczej nie był wulgarny, zazwyczaj przeklinał w myślach, choć zdarzało mu się zapomnieć. Jak chyba każdemu.

Zadarł pysk, odsłaniając gardło. Z tyłu głowy czuł niezadowolone spojrzenie i krzyk matki, która zawsze kazała mu chronić krtań, nie ważne co by się działo. Cóż, najwyżej pomacha jej z zaświatów.

Zapytany o tłumaczenie tego wyrażenia aż zaniemówił.
– ... – jaka była na to szansa? – Oto ter mi darvian – powiedział te same słowa, co chwilę temu. Może smoczyca nie skojarzy.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Oh.
No tak, mogła się domyślić, pierwsze przekleństwo, którego nauczyła jej Gheina, gdy się poznały. Zachichotała, powtarzając cicho to nowe słowo.

Kiedy zadarł pysk, zaciekawiona i podekscytowana, skorzystała z tej sposobności. Nosem przesunęła po jego szyi i gardle, aż do podgardla, rozwarła nieco szczęki, zahaczając delikatnie kłami o łuskowaną skórę, językiem sunąć po jego gardle. Zamruczała zaskoczona, gdy jego smak rozlał się po jej języku, a gamę miał naprawdę bogatą.

Kiedy wypowiedział te obce słowa, jej język znieruchomiał na jego skórze na chwilkę, a zaraz potem owial go ciepły oddech smoczycy, gdy westchnęła. Sese może była nie domyślną w wielu sprawach, głównie w relacjach między smokami, ale to nie oznaczało, że była głupia.
Przyjemne ciepło rozlało się w jej piersi na granicy wzruszenia. Nos powędrował dalej do jego policzka.

– Oto ter mi darvian – szepnęła do jego ucha.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Nawet nie drgnął, gdy jej kły szczypnęły mu gardziel. Znieruchomiał, ale nie dlatego, że mu się nie podobało. Bardziej chyba czekał na to, co mogłaby zrobić dalej. Niestety, nic takiego nie nastąpiło. Opuścił więc pysk, znudzony oglądaniem sufitu. Widok przed nim podobał mu się bardziej.

Jej akcent pozostawiał wiele do życzenia, ale przynajmniej brzmiała zrozumiale.
– Mhm – mruknął, i była to jedyna pochwała jaką od niego usłyszała. Był zbyt zajęty... innymi rzeczami. Myślami błądził wokół jej ostatniej prośby. – Mógłbym pójść, ale wioska znajduje się za szczeliną nad morzem. Nie latam, a Ziemni potrzebowali złączonej siły trzech smoków, żeby ich bezskrzydła wojowniczka przeszła – z drugiej strony, był dość długi. Pewnie nie potrzebował aż tak solidnego mostu, jak smoczyca o której opowiadał mu Pasterz.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Hah, samica również działała po omacku, a do tego... naprawdę nie wiedziała co robi, chociaż... chciałaby więcej. Jednak oboje byli wykończeni ostatnimi wydarzeniami, a to, co się między nimi rodziło, jeszcze zbyt delikatne, aby brała sobie nauki siostry i jej Cirka do serca.
Zadowoliła się więc skubnięciem go w ucho, a następnie wtuleniem w jego ciało, czerpiąc pociechę z bliskości.

Na pewno akcent miała strasznie twardy, słowa były obce, ale... oddawały wszystko to, co czuła.
– Hm.. Gheina nie jest najlepsza w kreacji... ja radzę sobie całkiem dobrze. Jak bardzo uzdolnieni byli ci Ziemni? Mogłabym ewentualnie zapytać jeszcze tatę? – mówiła, chociaż w jej głosie wkradło się zwątpienie. Tata też czarodziejem raczej nie był, ale był za to silny... Tylko co, przerzuciłby Eshela przez szczelinę?

Do tego naprawdę zaczęła rozważać wszystkie implikacje, jakie mogły pojawić się w trakcie, a świadomość, że może wpakować Eshela w niebezpieczeństwo... Aż zadrżała na tą myśl.
Westchnęła sfrustrowana, zaciskając palce na jego łapie.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Chociaż lubił jej bliskość, której znaczenie dopiero co zrozumiał, jemu również nie było śpieszno do czegoś więcej. W tak krótkim czasie zdążył zauważyć swoją preferencję do małych, pozornie nieistotnych gestów. Za każdym muśnięciem lub dotykiem kryła się jakaś historia.

Wzruszył ramionami na jej pytanie.
– Nie wiem – nie pytał o takie detale, nie wydawało mu się to istotne. – Jeżeli uważasz to za dobry pomysł – odpowiedział wymijająco. Nie miał zdania na ten temat, jej ojca znał zaledwie z widzenia.

Kiedy Malachitowa Noc tak gorączkowo myślała, on wpatrywał się w jej lico. Trybiki w jego głowie chodziły na tyle głośno, że z pewnością byłyby niedługo słyszalne nawet dla zmarłego. Pióra na końcówce ogona ściskały się ku sobie, a później rozluźniały. Myślał, kalkulował, aż w końcu...
– Mogę cię pocałować? – wypalił z taką prostotą, jakby pytał ją o pogodę. Znał ten gest, nie raz go widział u matki i ciotki. Dodatkowo, dużo mu mówiono o istocie przyzwolenia (nie mógł wiedzieć, że podłożem był gwałt na Topoli), więc uznał, że wypada o to zapytać.

[Malachitowa Noc]

Sese dopiero po chwili zrozumiała, że Eshel jakoś tak dziwnie zamilkł. A i jego odpowiedzi stały się nieco wymijające, gdy ona sama dopiero rozum w miarę... starała się odzyskać.
Poczuła, jak jego pióra muskając jej kolano, jakby nie było, dalej owijał ogon wokół jej nogi. Kąciki jej pyska uniosły się ku górze, ponieważ to łaskotało.
– No nie wiem... tata w szał wpadnie... ale jakby mu nie mówić wszystkiego – mamrotała, unosząc jedną z łap, aby postukać się w zastanowieniu w nos.

Wtedy padło pytanie.
Zamarła. Uszy uniosły się do góry. Zerknęła na niego najpierw kątem ślepia, powoli okręcając ku niemu pyszczek.
– M-możesz? – głos samicy uniósł się o oktawę, przechodząc w pytające nuty, ale zaraz kiwnęła głową, że tak, oczywiście, że możesz. Dlaczego pytasz o to tak późno?!
Serce znowu zaczęło walić w jej piersi z ekscytacji, miała ochotę jednocześnie się śmiać, a zaraz potem niemal wstrzymała oddech.
Leciutko przysunęła pyszczek ku niemu, patrząc wprost w jego tęczówki, badawczo, z zaciekawieniem, ale przede wszystkim z radością.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Nie miał zdania na temat zabierania jej ojca na tę wyprawę.
– Może powinnaś jednak być szczera, zamiast go okłamywać – zasugerował. Sam nie okłamał nigdy matki, ale też nie o wszystko go pytała. Gdyby zainteresowała się tym, co tu teraz robił, zapewne opowiedziałby w szczegółach, bezwstydnie.

Otworzył pysk, żeby się upewnić dlaczego odpowiada mu pytaniem na pytanie, ale na szczęście wyłapał kiwnięcie głową. To chyba wystarczające przyzwolenie. Zastanawiał się nad tym jak ten temat ugryźć. Zawsze słuchał o instynktach, że "po prostu takie rzeczy się wie, kiedy przyjdzie co do czego", ale nie czuł, jakby tak teraz było. Patrzył na jej pysk oczami, a mentalnie na scenę rozgrywaną przez matkę oraz ciotkę. Drobne czułości na powitanie lub pożegnanie, subtelne gesty. Przekrzywił głowę, gdy jego nos nie wiedzieć kiedy stykał się z jej własnym. Nie spuszczał z niej spojrzenia nawet na chwilę, być może przestał na jakiś czas nawet mrugać.

Poprawka, jednak czuł.

Szczypnął jej górną wargę wystającymi kłami, aby to miejsce pogładzić koniuszkiem języka. Wsunął go pod dolną wargę, odrobinę niezdarnie ją zasysając. Przymrużył ślepia, sunąc nosem wzdłuż kufy Seaynah, aż do momentu natrafienia na prawy kącik pyska. Liznął go eksperymentalnie, nienachalnie. Zastrzygł uszyma, badając jej reakcję przy użyciu dosłownie każdego ze zmysłów – nawet nie zauważył kiedy jego prawa przednia łapa splotła palce z jej własną.

Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Uszy smoczycy delikatnie opadły, nieco smętnie, kiedy usłyszała dobrą radę w kwestii taty. Zdawała sobie sprawę, że Eshel ma rację i w końcu będzie musiała porozmawiać z tatą na temat zdarzeń, w które wciągnęła nie tylko siebie, ale i siostrę, jak i Eshela. A także, co planowali na przyszłość.
Westchnęła cichutko, obawiając się jego furii podyktowanej, bądź co bądź, troską. Nie była tylko pewna, jak zareagowałaby mama, nie chciała ich martwić teraz, kiedy na świecie pojawił się Arok, który wymagał uwagi. Tata i tak był już dla niego surowy...

Skinęła jednak powoli pyszczkiem, jednocześnie obiecując sobie, że zdobędzie się na ten krok...

Jednak niebawem wszystkie inne "zbędne" myśli rozpierzchły się w umyśle uzdrowicielki. Poczuła delikatny, ciepły oddech na swych wargach, kiedy samiec uchylił pysk. Przekrzywiła delikatnie głowę, patrząc na niego, gładząc jego łapę palcami. Ekscytacja wiła się w jej żołądku, niczym gromada węży, łaskocząc, zaś serce biło nierytmicznie, jakby miało zaraz rozsadzić jej pierś. Zetknęła się z nim nosem, uśmiechając się delikatnie, czerpiąc radość, że i on nie spuszcza z niej bacznego spojrzenia, a kiedy szczypnął kłami jej wargę, z spomiędzy zębisk wydobył się cichy jęk, jednak wcale nie bólu, a przyjemności. Westchnęła, czując jego język, uchyliła pysk, wysuwając swój własny, jagodowy, badając go, smakując. Odpowiadała na każdą pieszczotę niemal od razu, wysuwając głowę tak, aby móc się otrzeć o niego, przymykając delikatnie ślepia, gdzie nosem natrafiła na jego lewą krawędź pyska i tam również liznęła go czule, pomrukując.
Kiedy splótł ich palce razem, zacisnęła je lekko, uśmiechając się szeroko, szczęśliwa.

– Wow – szepnęła, nie odsuwając się od niego nawet na łuskę.

Kołysany Wiatrem

[Kołysany Wiatrem]

Gdyby lepiej odczytywał emocje, zapewne poradziłby jej więcej. Niestety, był jako-tako upośledzony w tych kwestiach, więc i on milczał.

Stłumił chęć zapytania ją, czy była chora. Nigdy nie widział języka o takim kolorze, ale słowa Nytby rozbrzmiały w jego głowie jak dzwony alarmowe. Lepiej nie teraz, uznał. Kontynuował te drobne pocałunki wzdłuż jej szczęki, aż dotarł do policzka. Tam się na moment zatrzymał.

Ślepia same mu się zamykały. Teraz nawet na pół oddechu jego organizm się wręcz wyłączył, a system nerwowy niechętnie wrócił do pracy.

– Mhm – mruknął, chyba bardziej sam do siebie niż do niej. Był zmęczony, kleiły mu się oczy, jednak z jakiegoś powodu nie chciał spać. Szczypnął siekaczami krawędź jej ucha, na koniec liznął ją w to miejsce, aż wreszcie cofnął pysk. – Padam z łap – przyznał, ziewając szeroko. Wbrew temu co sądzą niektórzy malarze, wcale nie miał żółtych zębów. – Muszę się zdrzemnąć, jeżeli mamy niedługo wyruszyć. Garamo, to znaczy "wybacz" – przetłumaczył swój odruch.

Ułożył pysk na łapach i oddał się w objęcia Lahae. /zt