Mała plaża

[Gwiezdna Egzekucja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Sorka za zamułę. Studia mnie biły po łbie.

Ofelia cofnęła lekko pysk w tym samym momencie co Znamię, zaskoczona nagłym ruchem. Trochę zbita z tropu podążyła wzrokiem za samicą, mrugając kilkukrotnie jakby to miało jej pomóc zrozumieć powód takiego rozwoju sytuacji. Myślała, że idzie jej całkiem nieźle.
Widząc jak wojowniczka klepie piach obok siebie, Ofelia schyliła się lekko i pokiwała łbem, chichotajac cicho w niedowierzaniu.
No tak. Oczywiście. Eramir mógł być człowiekiem, a i tak podrywał smoki lepiej niż ona.

Ofelia niespiesznie dźwignęła zad z ziemi. Jej ogon przesunął się po piasku jak ciężki pyton, gdy ponownie odwróciła się w stronę Znamienia. Jej pysk był dużo mniej wyrazisty, gdy nie starała się robić min, ale nadal pogodny.
Usiadła we wskazanym miejscu, w odleglości dogodnej do prowadzenia konwersacji. (Gdyby usiadła bliżej ciągłe patrzenie w dół zabiłoby jej szyję.) Ewidentnie jednak nie zachowywała nadmiernego dystansu. Ogon skuliła przed sobą i gdyby Bestia chciała, na pewno byłaby w stanie oprzeć na nim swoją łapę.
Jej ucho drgnęło mocno, gotowe do wysłuchiwania się w opowieści o pustynnych piaskach.

//Znamię Bestii

[Trefna Topola]

• Skalny Gigant położony był niedaleko, lecz Topola nie czuła się po pierwsze na siłach a po drugie godna by wdrapywać się w tamtejsze rejony. Może kiedyś, gdy dojrzeje i będzie wiedzieć o tutejszej kulturze dużo więcej, chociaż mieć jakiś przyzwoity poziom tej wiedzy to.. Się tam wdrapie. I poczyta. Ale teraz? Była trochę (bardzo) świeżakiem i nie zamierzała narażać się tutejszym bóstwom.
  Dlatego wypłynęła na Małą Plażę i zaczęła ogarniać swoją grzywę, wyczesując z niej glony, które to zaplątały się podczas pływania.
  Ah, no zaproszenie.
  ~ Sekcjo Zwłok, zapraszam Cię na Małą Plażę. To ja, Trefna Topola – Mam nadzieje że Uśmiech Losu przekazał Ci moją prośbę. I czy... Czy mogłabyś wziąć na nasze spotkanie wosk? – wysłała taką wiadomość, spoglądając po drzewach czy nie czai się tu gdzieś czarny jak smoła kruk. Alzali.. Miała wrażenie że ma wobec niej jakiś plan z tym spotkaniem.
  A może to tylko głupie przeczucie?
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Wosk trochę wybił ją z tropu.

~ Och, dobrze, wezmę wosk i już lecę ~ piastunka odesłała wiadomość zwrotną.

W okolicy nie było żadnego kruka, ale obecność Topoli przyciągnęła uwagę brzeginki.

– Hej! A na co ci ten cały wosk? – zapytała się Limo. – Nie macie własnego w Słoneczku?

Kobieta, o skórze w kolorze bladego błękitu, siedziała sobie na piasku plaży. Oczywiście była to ta część plaży, która była pod wodą, a nad powierzchnie jeziora wystawała tylko głowa brzeginki o długich włosach i jej muskularne barki.

Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Może martwiła się niepotrzebnie? Odpowiedź Sekcji.. A raczej jej głos wydawał się bardzo miły to też jakoś tak odpłynęło w niej całe to zestresowanie. Trochę jednak nie spodziewała się tutaj.. Brzeginki! Podskoczyła a potem spojrzała na nią, w pierwszej chwili myśląc że to..
  – Kia or-– Ej nie, Ty nie jesteś trytonem! – zmarszczyła pysk a potem w sumie zachichotała do siebie bardziej niż do brzeginki. A, sprawa z woskiem, co?
  – No nie mamy wyobraź sobie! A potrzebuje go, ponieważ mój uczeń potrzebuje czegoś by dobrze przytkać sobie uszy.. Jest wrażliwy na dźwięki, biedaczek.. – nie czuła że ta przypadłość Eshela była jakimś wstydliwym sekretem a nawet lepiej by więcej smoków o tym wiedziało, ponieważ mniej sprawi mu ból drąc się w niebogłosy.. Jednak kompanka to nie smoczyca to też w dalszym ciągu, grzecznie na nią tu czekała.
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– O nie, nie wytrzymałabym z tymi sztywniakami – odpowiedziała Limo, odmachując ręką. – Jestem brzeginią, które są o wiele lepsze od trytonów, moim zdaniem. No i ładniejsze, phi.

Na wzmiankę o wrażliwym na dźwięk uczniu, brzeginka pokręciła głową i strzeliła kostkami pięści.

– Okropne. Ja bym ładnie wyperswadowywała te ryczące smoki, żeby były ciszej.

Chwilę potem z wody wynurzył się łeb czarnej piastunki. Powęszyła w powietrzu i zwróciła łeb w stronę uzdrowicielki. Na oczach miała wyczuwalny magiczny kamuflaż w formie białych tęczówek na jej "naturalnie" czarnych ślepiach.

– Cześć! – przywitała się z Topolą i wyszła na brzeg, ociekając wiodą. Pogrzebała chwilę w torbie i wyciągnęła z niej trzy laski wosku, o średnicy kilku łusek i długości dwóch pazurów.

– Nie wiedziałam ile potrzebujesz jak je brałam, ale myślę, że powinno starczyć na długo. Możesz je sobie nadtapiać i formować na ciepło, albo roztopić i przelać w jakąś nową formę. Maddara spokojnie wystarczy.

Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Komentarz Brzeginki rozbawił Topolę, która poczuła się trochę rozluźniona. Bo fakt, stresowała się trochę tą smoczycą, w jej umyśle była ona nawet trochę onieśmielająca! Ot, ślepa i mająca dostęp do niby oczywistych a jednak rzadkich składników? To już dla Uzdrowicielki było dużo, jeszcze więcej to to że ich drogi skrzyżował sam duszek!
  – Nigdy nie widziałam brzeginki na żywo, miło mi Cię poznać. A ja sama nie lubię hałasu, jednak mój uczeń po prostu nie może przy nim funkcjonować – wzruszyła barkami. I wtedy przybyła do nich sama bohaterka tej historii. Czuwaliczka widziała, że ma problem z jej znalezieniem, także powiedziała dość donośnie "tutaj!" by nie tylko zapachem mogła ją namierzyć.
  
  – Dzień Dobry Sekcjo, bardzo Ci dziękuje! A.. Potrzebuje na tyle by zrobić coś, co dobrze zatyka uszy i eliminuje wszelkie dźwięki. Trefna Topola z tej strony, jak już wiesz – zachichotała, biorąc jedną z lasek do łap – Nie mam pojęcia jaki kształt im nadać, by było dobrze, hm.. – rzuciła pytanie trochę w eter, myśląc nad koncepcją co mogłaby z tego stworzyć by pomóc Wilkowi.
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Och, nic prostszego, daj mi kawałeczek.

Pożyczyła z powrotem jedną z woskowych lasek i ucięła sobie pazurem małą pastylkę. Oddała Topoli resztę.

Pobudziła lekko Ogień Kammanora i chuchnęła kilkukrotnie w trzymany kawałek wosku. Potem, pokręciła nim w palcach, aż zrobiła się z niego kulka.

– Zrób sobie z niego kulkę i obracaj w palcach, aż będzie mocno plastyczna. A potem wystarczy tylko, pyk...

Wcisnęła sobie ostrożnie woskową kulkę do ucha.

– Jak będzie wystarczająco miękka, to sama się dopasuje do kształtu w środku ucha.

Używając maddary, odepchnęła kulkę od wewnątrz ucha. Wyskoczyła ona z dziurki i wpadła smoczycy do łapy.

– Widzisz? Łatwizna – skwitowała Limo.

Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Przyglądała się pracy Sekcji z zapartym tchem, a potem gdy już uformowała jedną kulkę to sama Topola poczęstowała się jednym kawałeczkiem z plasterka i zaczęła swoją pracę, nie próbując topić tego oddechem a maddarą. Ulepiła dość średniej wielkości zatyczki, dając im na końcu coś na kształt ogonka by łatwiej było je wyjmować. Wetknęła sobie najpierw jedną, potem drugą do ucha.. No.. Na nią pasowało. Wyciągnęła je i oczyściła..
  – Hm.. Rzeczywiście łatwe. Ale skąd pewność że wosk będzie trwały.. Jak szybko zużyją się takie zatyczki? – zapytała, myśląc czym by je tu pokryć by utrwalić proces. A może zrobi ich po prostu więcej? Na zapas?
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Wosk się nie psuje – odpowiedziała smoczyca. – Sama go używam do smarowania mojej łapy, żeby się nie zwietrzała.

Podniosła swoją metalową protezę, żeby Topoli łatwiej było się jej przyjrzeć. Kończyna była pokryta cieniutką warstwą czegoś tłustego, nadającego jej wyjątkowy połysk.

– Wiadomo, coś tam się ściera i zawsze trochę wosku zostaje w uchu – powiedziała, spoglądając w bok – ale tak, to powinno starczyć na długo. To bardziej kwestia tego, jak bardzo chcesz, żeby były czyste, bo z każdym użyciem trochę miodu z uszu zostanie w zatyczce, nawet jeśli ją dokładnie wyczyścisz.

Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Przyjrzała się z pewnym zachwytem łapie Samicy, która to była wykonana bardzo precyzyjnie. Nigdy w sumie nie widziała czegoś takiego na smoku! Niesamowity wynalazek, niesamowity!
  – Oh, hm. Sama wykonałaś tę protezę czy to podarunek jakiegoś rzemieślnika? – zagaiła, wodzona ciekawością. Potem słuchała o właściwościach wosku bo szczerze? Oprócz topienia nie używała go w żadnym innym celu, to też dobrze było dobrze dowiedzieć się czegoś nowego. To nie miód z uszu ją martwił, to zawsze można było wyczyścić. Tu chodziło bardziej...
  – Czy temperatura ucha nie będzie dla tego wosku zbyt inwazyjna? Raczej mój uczeń będzie je nosił dość długo, gdy będzie je już zakładać. Dziękuje za porady Sekcjo – zachichotała, pełna wdzięczności. Szczerej! Samica przyszła jej bezinteresownie z pomocą tak o!
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Wzruszyła barkami.

– Na pewno się nie roztopią – stwierdziła Sekcja. – Nosiłam je tylko, gdy odkuwałam sobie sufit w mojej dawnej jaskini. Nie wiem co się stanie od dłuższego noszenia.

Podrapała się po podbródku w zastanowieniu.

– Jesteś uzdrowicielką więc nawet jakby wynikły z tego jakieś mniejsze rany, to sobie poradzisz. O ile w ogóle jakieś będą.

Ale nie było co się teraz tym martwić. Z pewnością nie było mowy o żadnym kalectwie, na szczęście Topoli i jej samej. Poza tym, nie było to coś, z czym dorosła uzdrowicielka by sobie nie poradziła.

Zamknęła i otworzyła dłoń metalowej łapy, zastanawiając się przez chwilę nad jej misternym wykonaniem. Zadumała się w podobny sposób, jak czasem smoki patrzą się na swoją łapę, zastanawiając się, jak ona działa.

– Chciałabym móc tak pięknie kuć i giąć metal – westchnęła. – Niestety zrobienie takiej protezy jest daleko poza moimi umiejętnościami, a co dopiero zaraz po utraceniu jednej z łap. Dostałam ją w podarku od smoczego kowala, w zamian za zasługi i pomoc, jaką wykazałam się w Mieście na Pustyni. W nim też w sumie straciłam tą kończynę.

Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Historia o odkuwaniu jaskini była bardzo ciekawa. W sumie to.. Aie wszędzie kopała wszystko własnymi łapami i Topoli aż było głupio że jej nie pomogła, skoro dość dobrze szło jej władanie magią.. Z drugiej strony... Sekcja nie była większa od niej, ot nawet chyba były tych samych rozmiarów! Więc jak ona dała sobie radę z tak ciężką robotą, niesamowite..
  – Brzmi ciekawie, taka drobna smoczyca biorąca udział w tak ciężkiej pracy. Ja pewnie bym sobie połamała dziesięć razy łapy. Ale dobrze, uspokoiłaś mnie że te zatyczki są w sumie niegroźne.. Eshel jest.. specjalny. Znaczy, mój uczeń dla którego chciałam je zdobyć – powiedziała pogodnie. Potem słuchała z zaciekawieniem o kowalu oraz o pustynnym mieście. Straciła tam kończynę?
  – W jednej z kultur czczono pokracznego, karłowatego boga z protezą zadniej łapy, który patronował każdemu kunsztowi jaki powstał. Pamiętam że często smoki z takimi umiejętnościami szły składać mu dary by obdarzył ich swoim błogosławieństwem, może powinnaś spróbować? – zachichotała – Choć nie wiem czy plemię, które wyznawało tego boga dalej istnieje. Pamiętam je z dzieciństwa, gdy podróżowałam z naszym plemieniem. Było zaprzyjaźnione, choć wierzyliśmy w inne rzeczy – wyjaśniła, nie wiedząc że chyba weszła na teren na który chciał by weszła Alzali. Choć może nic strasznego się nie stanie?
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Z maddarą nie taka ciężka. – Sekcja uśmiechnęła się półgębkiem.

Gdyby miała własnymi łapami skuwać sobie sufit, to rzeczywiście, nieźle by się przy tym urobiła. Na szczęście mogła to robić z bezpiecznej odległości przy pomocy maddary, jak i z pomocą swojego dawnego żywiołaka ziemi, który czuł się jak w swoim żywiole. W sumie, to miała już tylu różnych kompanów w ciągu księżyców, że omal o nim nie zapomniała

Podrapała się po podbródku, gdy opowiedziała jej o karłowatym bogu.

– Wolę służyć naszym smoczym bogom, niż szukać innych podobnych sił, by oddawać im cześć – odpowiedziała po chwili namysłu. – Wiesz, Su proponował mi coś podobnego, żeby poszukać kogoś, kto wyleczy moją ślepotę. Ja jednak myślę, że skoro bogowie nałożyli na mnie taką karę, to nie powinnam się od nich jeszcze bardziej odwracać.

Trefna Topola

[Trefna Topola]

• Ah no tak, maddara! Nie pomyślałaby że to o nią chodzi.. Uśmiechnęła się więc trochę głupkowato (i dobrze że Sekcja tego nie widziała bo uh..) i również tak pokiwała głową.
  – Tak, też fakt.. – ojoj, chyba jednak mimo usilnych starań wyszła na tego debila. No cóż.. Miejmy nadzieje że Sekcja jest smoczycą z dużym poczuciem wyrozumiałości.. Na taką przynajmniej wyglądała.
  – Oh, znasz Su! – zauważyła, po chwili jednak znów łapiąc się na tym że niegrzecznie się wtrąciła. Pozwoliła więc Ziemistej dokończyć a potem zrobiła krótkie oh... I po chwili Piastunka poczuła na obu łapach opór (w sumie to na protezie a na swojej własnej uścisk) – Palce Czuwaliczki były kościste i długie oraz wyczuwalnie zimne choć uniosła zdrową łapę do góry, ściskając swoimi dwiema w geście... Wsparcia?
  – Nie wierzę, nie wierzę że Ciebie też pokarali bogowie! Czyli.. Ja nie jestem sama na tym świecie! J-Jak z tym żyjesz? Jak sobie radzisz? – głos Czuwy był lekko rozdygotany, nie wiadomo jednak czy ze strachu, współczucia czy sympatii? A może wszystko naraz?
  
  Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

Bardzo dobrze czuła łapę Topoli na swojej protezie. Dzięki magii duszków, była ona równie sprawna co jej żywa kończyna.

– Um... cóż... Jakoś manewruję między smokami, żeby mnie nikt nie zabił, choć czasem jest ciężko.

W jej głosie czuć było zmęczenie. Takie ciągłe nienaprzykrzanie się innym było wyczerpujące.

– Pomagam bogom i jestem na każde ich wezwanie. Do tego piszę kroniki i organizuję różne wydarzenia, żeby poprawiać życie wszystkich Wolnych. Może Bogowie i smoki mi kiedyś wybaczą za to, co im zrobiłam.

Skierowała łeb w bok w zastanowieniu.

Nie była pewna czy kiedykolwiek będzie mogła otrzymać wybaczenie. To nie od niej to zależało, niestety. Mogła tylko próbować choć w części naprawić szkody, jakie wyrządziła.

– A ty? Co zrobiłaś, żeby cię bogowie ukarali? Mój występek z pewnością będzie zapisany w kronikach. Wiem to, bo sama je piszę.

Trefna Topola

[Alduin]

Alduin był zmęczony po treningach. Ostatnie kilka dni nie dawał sobie w ogóle odpoczynku. Teraz jednak postanowił nieco zregenerować swoje obolałe mięśnie i wybrał się na plaże liczył na spokój by mógł bez przerwy nacieszyć się odpoczynkiem. Gdy znalazł się na miejscu pierwsze chwilę spędził na leniwym leżeniu w słońcu i korzystaniu z resztek ciepłych promieni. Niestety nie mógł odpędzić od siebie wrażenia że coś się wydarzy co przerwie mu jego odpoczynek. Dziwne to uczucie.

[Płatki na Wietrze]

Ugh, który to już raz przychodzi w podobne miejsce, żeby przesiedzieć cały dzień i ostatecznie nic z tym nie zrobić? Nie zliczy… Tym razem miał pewną przerwę w tym, które słowo by tu najlepiej pasowało… Rytuale? Myślał, że teraz znajdzie w sobie tę odrobinę odwagi, ale bardzo się mylił.

Kairaki po prostu siedział na brzegu jeziora, na piasku i od czasu do czasu rzucał w jego stronę kamyki. Czasem fizyczne, a czasem wyczarowane maddarą. Te drugie gdzieniegdzie pokryte są szronem, czasem są z samego lodu, ogólnie posiadają pewne defekty z motywem lodu i zimna. Kiedy znajdzie w sobie odwagę, żeby spróbować wejść do głębszej wody? Myślał, że jeśli nie będzie to rzeka, to będzie mu łatwiej… No i myślał, że po tym co ostatnio się wydarzyło poczuje się dostatecznie zmotywowany... Chyba za chwilę stąd pójdzie...

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Ból po stracie jest jak futro z cierni. Na początku nie wiemy, o co chodzi, miotamy się na wszystkie strony, sprawiając, że kolce rozrywają skórę i całe ciało spływa krwią. Składamy się jedynie z cierpienia. Potem uczymy się, że miotanie nie ma sensu. Trwamy w bezruchu, rany zaczynają się zasklepiać, a my powtarzamy sobie, że dojdziemy do siebie. W końcu trzeba się ruszyć i wtedy uświadamiamy sobie, że to futro zostanie z nami na zawsze, a nasza skóra jest pokryta różowymi, delikatnymi bliznami, gotowymi otworzyć się, boleć i krwawić przy najmniejszym ruchu. Nie da się w tym futrze żyć tak jak przedtem. Nie da się w nim zapomnieć o bólu i żyć tak samo jak przedtem.
Yulo do tej pory stracił jedynie ojca, ale w jego odczuciu nie była to żadna strata, gdyż ten zmarł przed jego urodzeniem, a skoro nie miał uczuć wobec tamtego samca to i nie odczuwał niczego po jego stracie. Brat jednak był jedną z najważniejszych istot żyjących na świecie, a teraz go już nie było...
Samiec już tak nie płakał, właśnie trwał w uczuciowym bezruchu, ale życie płynęło dalej tak jak rzeki. Części wspólne były spokojniejsze, a przynajmniej większość smoków nie lądowała tutaj, aby zapoznawać inne smoki. Yulo teraz nie chciał spotkań ze Słońcem, które miało dla niego jedynie kondolencje, kolejne dawki wspomnień i smutek- kolejne poruszenia futra i kolejne rany...
Przyszedł więc nad jezioro i zobaczył nieznajomego. Uszanował jego prywatność i nie podszedł zbyt blisko, ale również nie zamierzał odpuścić sobie obserwacji jeziora. Siadł trzy ogony od samca, chwilę popatrzył na niego.
– Witaj
powiedział krótko, a potem skierował wzrok na wodę i utonął w myślach. Czy miał traumę, czy bał się wchodzić głębiej w wodę? Nie był tego taki pewien. Może gdyby był młodszy i dowiedział się o śmierci brata to bałby się jakiejkolwiek wody, w której mógłby skończyć jak Eshel? Był jednak prawie dorosły i rozumiał, że jego brat tak po prostu nie utonął bez przyczyny. Czy będzie mu dane poznać powody dla których zginął...?

Nieugięty Kolec

[Płatki na Wietrze]

Wzdrygnął się słysząc powitanie. Oczywiście, że nie mógł mieć chwili spokoju. Oczywiście, że kiedy robi coś takiego, ktoś musi go zaczepić. Przerwał rzucanie kamieni do wody i spojrzał w stronę nieznajomego, trochę zdziwiony oszczędnością jego słów. O nic nie pytał, nie powiedział nic więcej, tylko przeszedł i usiadł obok. Patrzył się w wodę, jak on. Czy miał podobny powód, czy zgoła inny? Wyglądał do tego bardzo… smętnie? Uh, domyśla się, że raczej nijak nie pomoże, ale za bardzo kusi go, by spróbować zdziałać cokolwiek… Ot, chociażby zapytać... Chociaż, czy takie pytanie każdego o wszystko to dobry pomysł? Raz skończyło się to źle... Z drugiej strony, jemu takie coś mniej więcej pomagało.
– Yhm, cześć – odpowiedział cicho, nie odrywając wzroku od nieznajomego. – Ym, czy… Dobrze się czujesz? Wszystko dobrze? – Zapytał niepewnie, zerkając to na towarzysza, to na wodę. Cóż, Kairaki liczył, na jakąś rozmowę, próbę pomocy, czy cokolwiek takiego. Wszystko wydaje się być lepsze, niż rzucanie kamieniami, patrzenie się w wodę i denerwowanie się na swoją słabość.

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Przez chwilę nic się nie działo, jakby smok o aparycji gryfa po prostu nie dosłyszał powitania i pytań. Chwila się przedłużyła, aż nagle uniósł wzrok o nieco szklistym odcieniu. Na jego obliczu nie było nic, ale to było zarazem najbardziej wymowne- krył w sobie wielki ból.
– Moim rozsypanym sercem i podziurawioną duszą targa huragan. Powódź zatopiła wszystkie szczęśliwe chwile, siejąc spustoszenie… Chciałbym umrzeć, by ukoić ból… I żeby pozbyć się tego... hm, strasznego egozimu. Opłakujemy nie tyle śmierć bliskich, ile swoją samotność... To takie egoistyczne.– samiec mimowolnie znów przeniósł wzrok na taflę jeziora i westchnął cicho. Czuł się parszywie i źle, był też zły na siebie. Jeszcze wczoraj nie chciał mieć sił na podniesienie się, a teraz ból zelżał i chodził od tak sobie po terenach smoków i rozmawiał z nieznajomymi, jakby zapominał, że jego brat umarł. Eshel skończył co miał do zrobienia na tym świecie. Ale Yulo nie, on jest żywy,.. To znaczy, że miał nieskończony potencjał, może zrobić, co tylko zechce, stworzyć, co zechce, marzyć, o czym zechce. Jeśli zmieni świat, świat się zmieni. Potencjał. Gdy umrze, to wszystko przeminie. Dobiegnie końca. Stworzy już wszystko, co miał stworzyć, wyśni swój sen, zapisze swoje imię. Mógł zostać tu pogrzebany, nawet utopić się jak Eshel... mógł nawet krążyć po cmentarzu, ale jego potencjał się wyczerpie. No tak, ale poczucie winy nie jest tak ciężkie jak poczucie straty, ale więcej zabiera.
W końcu nieco przytomniej spojrzał na samca obok.
– Nie... Mój brat się utopił i dowiedziałem się o tym niedawno.
Powiedział to głosem pozbawionym uczuć i nawet na pysku nie pojawił się przygnębiony wyraz. Był nieco jak głaz na zewnątrz, a w środku znów poczuł ukłucie smutku. Mimo wszystko im więcej wyrzucał z siebie uczuć, im częściej powtarzał tą prawdę, coraz łatwiej było mu o tym mówić.

Nieugięty Kolec

[Płatki na Wietrze]

Nie słysząc odpowiedzi od rozmówcy, Kairaki znowu przeniósł swój wzrok w stronę jeziora. Już miał chwycić w swoją łapę jakiś kamień i ponownie nim cisnąć, gdy nagle samiec w końcu się odezwał. Co prawda, nie była to żadna odpowiedź na jego pytanie, ale przynajmniej coś powiedział. Adept zwrócił ku niemu swój wzrok, nie odzywając się póki co.

Hm, niby brzmi to, jakby rozmówca mówił o sobie, ale część z tego Kairaki odbierał nieco… osobiście? Co prawda on odejścia Kokoro nijak opłakiwać nie zamierza, ale… Czy coś z tego nie było powodem, czemu nie mógł w pełni cieszyć się jej odejściem? Czy nie chciał poczuć się bardziej samotnym, niż już jest?

Na późniejsze wspomnienie o utopionym bracie Kairakiego przeszedł naprawdę nieprzyjemny dreszcz, można chyba było to aż zauważyć… Kolejna osoba, mająca przykre doświadczenia z wodą. Co prawda tym razem to jego bliski, ale wciąż… Ciekawe, czy przyszedł tu, z podobnego powodu, co Kairaki.
– Ummm… Czy było to… Tutaj? To dlatego tu przyszedłeś? – Ugh, dlaczego musi pytać o takie rzeczy? Bo jest zbyt ciekawy tego typu tematów. Czy liczy, że będzie to w stanie jakoś do siebie odnieść? Być może. Ciekawe jak w sumie czułby się nad Potokiem – nie przychodził nad niego, od czasu tamtego wypadku…

Powiernik Pieśni