Trakt do Prastarego Drzewa

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nieuprzejmy? On taki po prostu był, chociaż .. nie pamiętał, co takiego mogło wywołać gorszy humor. Wtedy, nie było o to trudno. Nie dość, że miał co robić przez kozła, to jeszcze kilka innych spraw.
– Wtedy, rzadko kiedy, taki nie byłem. – Przyznał, owijając ogon łapami.

Tak samo uparta, a to ponoć on o siebie nie dbał.
– Jeśli zobaczę, że mi tu zasypiasz na siedząco, wracasz do groty. – Oznajmił.

Po chwili kontynuował.
– O dziwo, twoja mama nie zraziła się tym. Wymyśliła, że zrobi mi wianek. Miałem zrywać z niego kwiaty, jeśli nie będę chciał odpowiadać. Skończyło się na tym, że nie zerwałem żadnego

Wyśnione Szczęście

Zrobiła skwaszoną minę na jego słowa o powrocie do jaskini.
– Hej, nie jestem już dzieckiem! – zaprotestowała. Zresztą, co by jej zrobił? Nie miał jak jej zmusić, ot co!

Zaśmiała się cicho, gdy usłyszała podsumowanie historii wianka. Szybko jednak ten uśmiech przerodził się w przygnębienie. Mama odeszła, a Bealyn nie potrafiła tej rzeczywistości zaakceptować. Co chwila łapała się na próbie myślenia, że Erlyn nadal mieszka na północy…
– Jest- była taka cudowna… – wymamrotała, pociągając nosem. Viliar rzadko się uzewnętrzniał, jednak kilka słów potrafiło świetnie podsumować całość. Nie tylko dla niego Erlyn była ulubionym elementem tego świata. – Mama miała wspaniałe serce. Sprawiła, że pokochał ją Bóg Wojny i smok, który planował ją zabić. – Zasłoniła sobie pysk obiema łapami, gdy łzy znów zaczęły spływać z jej oczu. Nie będzie nigdy drugiego takiego smoka. Bealyn zawsze chciała jej choć w połowie dorównać. Nie umiała być tak otwarta, tak łagodna, tak bezkonfliktowa.

Szloch uzdrowicielki był jedynym, co teraz wybrzmiewało z jej gardła. Tama emocji puściła. Dobra mina do złej gry wyczerpała się.
– Nie mogę uwierzyć, że już jej nie ma. Nigdy jej nie przytulę, nie poczuję jej łapy czeszącej mi grzywę. Nie przyrządzi mi tych paskudnych obiadów z ryb i owoców. Ani— ani nie utula mnie do snu. – To ostatnie było nieziemsko głupie, bo przecież nie była już pisklęciem, lecz w oczach Erlyn zawsze nim pozostawała.

Pod nosem mamrotała naprzemiennie: „wróć do mnie” i „dlaczego chciałaś już odejść”.

Maros

Prawda nie miał. Mógł co najwyżej pogrozić widmowym paluszkiem, co w pewnych sytuacjach doprowadzało go do szału. Bierny obserwator, mogący wtrącić kilka słów – ta rola była poniekąd katorgą.
Pokiwał delikatnie łbem.
– Prawda. – Trudno było się z tym pogodzić. Nie miał przed sobą kilkuksiężycowej Bealyn, a wyrośniętą smoczyce. Dla niego jednak, zawsze będzie dzieckiem. Zawsze będzie pamiętał dzień, gdy szykowała teatrzyk i odgrywała w nim historię, nie zdając sobie sprawy, że wydarzyły się one naprawdę.

Erlyn wybaczyła by największemu wrogowi...
Do obecnego stanu, nie dało się przyzwyczaić. Ponownie złapał się na wyciągnięciu łapy, ale po co? Zawisła na moment w powietrzu, zaraz obok jej prawego barku. Chciał sobie dać tym jakąś nutę normalności? Wykorzystać czas, zanim zapomni.
– Nie będzie jej fizycznie... – Zaczął cicho.
– Ale na pewno będzie na Ciebie spoglądać. Cieszyć z sukcesów, tych małych i większych. Będzie mogła zobaczyć, jak wygląda twoje życie na Wolnych, nie z opowieści, a na własne ślepia. – Nawet nie próbował się uśmiechać, może za życia mu wychodziło, ale teraz stał przed skalną ściana, której nijak nie był w stanie przeskoczyć lub ominąć.
– Zawsze chciała twojego szczęścia i to się nie zmieni. Będzie w twoim sercu i wspomnieniach, a te pielęgnowane, nie blakną.

Wyśnione Szczęście

A jej ten widmowy paluszek by wystarczył. Tylko się zgrywała.

Słuchała taty, który zapewne mówił same prawdziwe i mądre rzeczy, jednak jej serce było teraz zbyt roztrzaskane. Umysł wiedział o rozsądku, ale emocje go przyćmiewały.
– P-powinnam spędzać z nią więcej czasu – przyznała żałobnym głosem. – Tak bardzo skupiłam się na twoich notatkach, na życiu tutaj, na wojnie – o ironio! – że nie odwiedzałam jej tak często, jak bym mogła. – Oczywiście, że przeszła w tryb wyparcia.

Ale to nie był koniec.
– Trzeba wam było tu zostać. Najwyżej nie przyszłabym na świat, ale ona byłaby z tobą szczęśliwa. Oboje byście żyli. Co z tego, że w Pladze. Ja nie odczuwam często, że mam stado, to wy tym bardziej. Nie musielibyście odcho-

Zaraz, chwila. Zamarła w bezruchu, podnosząc zapłakane spojrzenie na tatę. "Skarbie, to.... O wiele bardziej skomplikowane, niż sądzisz. Z czasem i tak, musiałbym te tereny opuścić".
– ... wyjaśnij – poprosiła cicho, nawiązując do ich rozmowy sprzed dwóch dni.

Maros

Pokręcił łbem na jej słowa, nie powinna szukać w sobie winy. Nie było to łatwe, ale nie pomoże jej to, w żaden sposób. Wręcz przeciwnie.
– Na pewno, nie zrobiłaś nic źle. Ona nie miała, Ci nic za złe. – Tego był pewien.

Dalej jednak, dosięgły go, jego własne obietnice. Szybciej, niż myślał i jakoś się przygotował.
– Po odejściu ze Słońca, jako samotnik chciałem dołączyć do Plagi. Dla Erlyn, żeby po utracie spokojnego miejsca spotkań na stadnych, miała mnie przy sobie. Czuła się źle w tamtym stadzie. – popatrzył po okolicy, nie po to, by aby sprawdzić czy ktoś kręci się w okolicy. Próbował zebrać myśli.
– Gdyby Infamia się zgodziła, dla mnie po czasie, byłby to pewnie wyrok śmierci. – jak to ugryźć? Uh... Nie będzie lekko.

Mama nikomu nie miała za złe, taka już była. Ktoś mógłby ją poćwiartować, a ona pogłaskałaby go po głowie mówiąc, że nic się nie stało. To... to żaden argument, ale teraz uwaga Bealyn była skupiona na czymś innym (co pewnie wyjdzie jej chwilowo na zdrowie).

Obawiał się jej reakcji, a jak na razie urósł w jej oczach. Pomimo zagrożenia życia, chciał uszczęśliwić swoją partnerkę. Tylko jedna rzecz się jej nie zgadzała...
– ... wiem, że Plaga to banda oszołomów, przynajmniej kiedyś, ale dlaczego mieliby chcieć zabijać byłego Słonecznego? – zapytała, nie rozumiejąc zależności.

Maros

Nie bez powodu mówił, że jest to skomplikowane. Historia była długa i odsłaniała wiele... Tematów, które chciał kiedyś zapomnieć.
– Bo zabiłem dwa smoki z tego stada. Bandycką, a później uzdrowiciela. Nie udało się tego ukryć. – Patrzył na nią, zastanawiając się, w którym momencie tej rozmowy, odwróci się i odejdzie.

Bealyn miała dość osobliwe podejście do zabójstwa. Nie licząc południowego frontu – który był ofensywą konieczną – pozbawiła życia tylko jednej istoty rozumnej. Oprawcy Rabarbar, porywacza i gwałciciela w jednym. Nie miała najmniejszych wyrzutów sumienia.

Więc czy mogła mieć pretensje do taty? Na pewno miał swoje powody. Nawet jeżeli ona ich nie zrozumie, dla niego były wówczas wystarczające. Nabrała powietrza w płuca, nadymając lekko policzki.
– O Bandyckiej już wiem, samoobrona – kiwnęła lekko pyskiem. – Ale dlaczego uzdrowiciel...? – przyglądała mu się badawczo. – Poza tym, skoro zabiłeś ich będąc w Słońcu, czemu wtedy ci nic nie groziło? – brnęła dalej.

Maros

Pod tym względem, różnili się bardzo mocno. Miał na łapach sporo krwi, nie znaczyło to jednak, że każde odebrane życie ruszyło jego sumienie. Tych było niewiele, bardzo niewiele.
– Bo dałem się podejść i powiedziałem mu o Bandyckiej. Po jakimś czasie, sam przyznał się, że powiedział Prorokowi. – Po tyłu księżycach, widział lepsze rozwiązania tej sytuacji.
– Po tym, jak z pomocą twojej babci i mojego brata, pozbyliśmy się ciała, na jakiś czas odszedłem na południe. Do tego czasu, Wolne znały mnie jako Kwintesencja Chaosu lub Fille. – Jego sylwetka rozmyła się na chwilę, a gdy wróciła do normy, nie było już czarnego samca, a znacznie większa i mocniej zbudowana smoczyca, o jasnobrązowych barwach, białą grzywą oraz perłowych rogach. Naznaczona niejedną blizna, jedne były bardziej charakterystyczne, drugie mniej. Wszystkie jednak pasowały do tych, które można było wyczuć pod futrem Marosa.
– Pomogły mi dwa duszki. Zmieniły praktycznie wszystko, od wyglądu, przez płeć. Jeden ukrył duszę przed bogami, przez co nawet bogowie nie wiedzieli, kim jestem. Jedyne co się nie udało, to zerwanie więzi Brata Krwii z bratem. Wtedy nazwałem się Maros, a według kultury Wolnych, Pokosie Wyborów. – Bacznie ją obserwował.
– Kamuflaż nie trwał jednak wiecznie.

– Dlaczego więc nie zabiłeś pro—
Ach, głupie pytanie. Chociaż, czy na pewno? Skoro wiedziało już więcej smoków, czy śmierć tamtego uzdrowiciela coś faktycznie zmieniła?

Słuchała jednak dalej. Padło imię, które kojarzyła z kronik Skalnego Giganta, ale było zaledwie wspomnieniem przy Odbiciach Katamu. Sobowtórach, a o oryginałach nie wspominano. Otworzyła pysk, żeby o coś zapytać, jednak kiedy widmowa sylwetka nabierała innych kształtów (zrobiła się masywniejsza) oraz kolorów, zrobiło się jej słabo. Nie ze względu na sam fakt tego wszystkiego, ale... na wszystkich bogów, czy ona miała na ciele miejsce, które nie było okraszone blizną? W przypadku Sekerina, ten jeden malutki kawalątek na udzie był nawet uroczy, ale nigdy nie widziała tak poturbowanego przez życie smoka. Przez chwilę tylko to dominowało jej myśli, a nie sama rewelacja. Taak, priorytety Bealyn były naprawdę pokręcone.

Usiadła z wrażenia i potarła palcami o skroń. Iskra, nieudana jej kradzież i sabotaż, uzdrowiciel, prorok, duszki, Kwintesencja, Maros, Pokłosie, kamuflaż. Straszliwie tego dużo. Musiała to wszystko przetrawić. Na polanę wbiegł w międzyczasie jej włochaty słoń, w trąbie trzymając skórzane ramiączko torby. Podał je smoczycy, a potem zajął się sobą. Bealyn wyłowiła z dna torby swój dziennik oraz magiczne pióro, które miało narysować sylwetkę... cóż, wcześniej ojca, a teraz...?
– Czyli mam dwie mamy – wymamrotała z ponurym śmiechem. Zaczynała rozumieć co miała na myśli Erlyn. Dostrzegać drobne detale, wcześniej nie trzymające się kupy, ale teraz były niczym brakujące elementy układanki. Wszystko nagle nabrało sensu.

Kiedy pióro skończyło bardzo detaliczny szkic, uzdrowicielka westchnęła. Trwało to wiele oddechów. Nadal nie czuła, że wszystko rozumie. Być może nigdy nie zdoła.
– Nie trwał? – podchwyciła w końcu. – Jak dla mnie, wyglądałeś-aś? całkiem przekonująco – uciekała spojrzeniem na bok. Czuła się trochę nieswojo rozmawiając z tatą, który nie był tatą. A może mamą, która nie była tatą? Trudno było jej się w tym odnaleźć.

Maros

Westchnął cicho, obserwując jej reakcje. Jednocześnie nie mógł jej się dziwić, to było... Dużo, jak na krótką chwilę rozmowy, a przynajmniej jemu się tak wydawało. Popatrzył w dół, na swoje łapy, dziwnie było do tego wrócić. Dobrze, że nie odczuwał masy ciała, i zmienionego środka ciężaru. Wtedy, przyzwyczajenie się do znacznie drobniejszego, ale i mniejszego zamiennika, trochę mu zajęło. Nie mówiąc o walce, czy szczegółach, jak określanie płci w rozmowie.
– Proroka? Raz otarł się niemal o śmierć, po części z mojej winy. – Przyznał, ale nie była to przechwałka. Czy po takim czasie, czuł do niego niechęć? Chyba nie....

Czarną uszy opadły, gdy odwróciła wzrok. Jeśli zdecydowała się odwrócić ku niemu łeb, widziała już znajomy pyska Marosa.
– Nie... Wyszłaś z jaja, gdy już zaczął zanikać. Pamiętasz teatrzyk o Viliarze i Fiainie? Część z niego, wydarzyła się naprawdę. Jak wiele historii, które słyszałaś.– zmieniając wygląd, pokazał też z czym czuję się lepiej. Nie chciał wracać do Fille.

Odwróciła pysk, gdy kątem oka zauważyła tę przyjemną czerń. Nie żeby była obrzydzona, zwyczajnie... nie umiała na niego patrzeć inaczej. Otuliła ogonem przednie łapy, kiwając co jakiś czas głową. Nigdy nie przypuszczała, by te wszystkie historie miały w sobie choć ziarno prawdy. Brzmiały zbyt nierealnie.

Skupiła się na chwilę na piórze oraz samej sylwetce ducha. Na osobnej stronie kreśliła bardzo dokładny szkic, niemalże robiąc mu mentalne zdjęcie. Zabawka od Marcela była przydatna do pisania, ale do rysowania jeszcze bardziej. Starczyło skupić się na tym, na co patrzyła, a pióro zachowywało nawet najmniejszy detal, który ona sama by przeoczyła.

Zamknęła dziennik i schowała go do torby. Wstała, powoli zbliżając się do ducha. Omal nie zetknęła się z nim nosem.
– Bez względu na wszystko, zawsze będziesz moim tatą. Twoja przeszłość i grzeszki tego nie zmieniają – zapewniła, delikatnie się uśmiechając. Liczne blizny na jego poprzednim ciele tworzyły w jej głowie pewien obraz tego, jakim był zabijaką zanim poznał mamę.

Wsunęła pysk pod jego głowę, nie przejmując się brakiem doznania fizycznego. Czuła, że go przytula i tylko to się dla niej teraz liczyło.
– Mama naprawdę była niesamowita. Z takiego awanturnika zrobiła ojca opowiadającego bajki na dobranoc. – Po jej policzku znów pociekły łzy, gdy przypomniała sobie, że świat stracił najczystszą duszę, jaka mogła po nim stąpać. Była dumna. Erlyn może nie miała dokonań pokroju czempionatu areny, podbojów bitewnych czy nawet uzdrowicielskich ponad zwyczajową normę, ale była bardziej niezwykła niż wszystkie te smoki zebrane do kupy.

Maros

Popatrzył na pióro, nieco zaskoczonym. Nie żeby, nie widziała magicznych przedmiotów, nieraz przewijały się one przy duszkach, czarownicach, czy innych istotach. Zerknął na kartki, później na Bealyn. Rysowała go?
Ostatecznie nie spytał, domyślając się o co chodziło. Nie chciała go zapomnieć... Nic innego, nie przychodziło mu na myśl.
– Odratowała wrak, który zbłądził i niemalże zatonął...– po tym długo milczał, gdy powoli to wszystko do niego docierało. Otulił ją skrzydłami, a przynajmniej spróbował. Mogła zadawać pytania, odpowiedział by na każde.

Zaczynała się już przyzwyczajać, że chociaż Maros był tu duchem, tak nie mogła go poczuć. Ostatecznie było to o wiele lepsze od braku rozmowy z nim. Marzyła o niej przecież od dziecka! Opowiedziała mu wiele na północy, ale nie wszystko.
– To... jak jest po drugiej stronie? – zapytała cicho, nieświadoma jego wcześniejszej rozmowy z Viliarem.

Maros

Sam chciałby to wiedzieć. Ostatnim co pamiętał, był wieczór przed śmiercią, gdy kładli się spać. Czy dopatrzył się u siebie czegoś podobnego, co u Erlyn? Trudno powiedzieć, nie było to zbyt wyraźne wspomnienie.
– Na pewno będzie jej tam dobrze, Viliar o to zadba... – To ostatnie, zabolało podwójnie.
– Ja dołączę do niej, nieco później... – Dodał jeszcze. Tylko ile?

Ściągnęła brwi ku sobie i cofnęła pysk, aby móc na niego spojrzeć. Wyglądała na skonsternowaną.
– Jak to później? – zapytała zdezorientowana. – Znaczy... jak już będziesz musiał wrócić, tak...? – upewniła się. Może po prostu sam Maros nie wiedział jak długo mu będzie dane spędzać czas wśród żywych?

Maros

Bardzo chciał wierzyć, że Viliar zwyczajnie kłamał, by dopiec mu w tamtej grocie. Ale z drugiej strony, czy wtedy rzeczywiście, nie pamiętał by niczego po śmierci?
– Nie było mnie, tam gdzie trafi twoja Mama, a przynajmniej tak myślę. – popatrzył na niebo, gdzie wieczorem było by widać gwiazdy, o ile nie zostaną one zasłonięte chmurami.
– Nie każda dusza, zostaje w krainie Aterala. Niektóre wracają do świata śmiertelnych, zaczynając od nowa, a Viliar mi to dobitnie potwierdził. – Nie mógł zrobić nic więcej, niż czekać, aż ten w którego ciele siedzi, umrze.

Wyśnione Szczęście

Jej pysk spowiło zdezorientowanie.
– Ja—umm—to nie były tylko takie opowiastki? – zdziwiła się. Zawsze była pewna, że te historie o reinkarnacji były wyssane ze szpona. Traktowała je z przymrużeniem oka, wszak nie było raczej żadnego udokumentowanego przypadku, który stwierdziłaby prawdziwość tego wierzenia.

Skoro jednak dziadek to potwierdził, a z tego co wiedziała nie zdarzało mu się kłamać, musiała być to prawda. Ścisnęła wargi.
– Więc jakim cudem jesteś tutaj...? Co się dzieje z twoim, uh, nowym wcieleniem? – skrzywiła się odrobinę. Dziwnie czuła się z myślą, że jej tata może być jakimś losowym smokiem mijanym przez nią przy świątyni. Oczywiście, mógł być też daleko od Wolnych Stad. Ciekawe czy gdyby o to zapytała bogów...

Maros

Kiedyś sam by tak pomyślał, teraz jednak nie było innego wyjaśnienia, a przynajmniej on takiego nie widział.
– Jak widać, nie. – Erlyn liczyła, że go tam znajdzie. Jak bardzo się zawiedzie?
Kolejne pytanie, było dla niego tak samo dużą niewiadomą, co dla niej.
– Nie mam pojęcia. O to musiała byś dopytać dziadka, może ci powie, czy ciało może wtedy normalnie funkcjonować, a jeśli nie, co z nim się dzieje.

Parsknęła cicho.
– Nic mi nie powie. Za bardzo cię nie lubi – przypomniała mu, jakby zdążył o tym zapomnieć. Może gdyby zapytała o to mama, to uzyskałyby odpowiedź.

Trybiki w jej mózgu działały na najwyższych obrotach. Jak zawsze, Bealyn wolałaby rozłożyć to na czynniki pierwsze. Rozpisać, połączyć kropki, o ile jakieś były. Nic jej jednak nie przychodziło do głowy poza jedną dziwną rzeczą, którą kiedyś na ceremonii powiedziała jej Othela. Spojrzała na tatę z konsternacją w ślepiach.
– Tato... kto wiedział o tym, jak się kiedyś nazywałeś? – zapytała ostrożnie. – Moja przyjaciółka miała dziwny sen jakiś czas temu. Przypominało to opowieść o tym, jak opuściliście Wolne, ale mama nie wspominała nic o słowach, jakie wtedy padły – zacytowała tutaj to, co przekazała jej Okowy. – Zdziwiło mnie to, no bo nie miałam pojęcia kim jest "Fille". Uznałam to za jakiś przypadek albo ingerencję złośliwego duszka, więc nigdy nad tym bardzo nie rozmyślałam, ale... – zmarszczyła nos.

Maros

Oj, ich "cudownej" relacji, nie dało się zapomnieć.
– Nie chodziło mi, o spytanie dla mnie. Sama się nad tym zastanawiasz, pytanie było by od Ciebie. Poza tym, nie pamiętam życia wcielenia, więc nawet jeśli byś z nim rozmawiała, nie będę tego wiedział. – Najpewniej to Viliar miał na myśli, z zapomnieniem. Skrzywił się, na myśl o jego zadowoleniu, gdy to mówił.

Zastanowił się chwile. O ile z tym, kto wiedział o morderstwach, mógłby mieć delikatny problem. Tak z tym, nie miał.
– Poza Erlyn i teraz Tobą, nikt. Nie liczę duszków które mnie zmieniły oraz Idiarany, który sam sobie to wygrzebał z moich myśli. – Wyjaśnił.
Wraz z jej kolejnymi słowami, uśmiechnął się delikatnie na to wspomnienie.
– Zgadza się, przekazała mi je mentalnie, by nikt nie usłyszał.. Po tym, opuściliśmy Wolne. – Czy było to błędem? Mimo wszystko, czas spędzony na północy, wspominał lepiej niż blisko sto dwadzieścia księżyców na terenach Wolnych.

Przyjrzał się jej badawczo.
– Myślisz, że ona jest moim wcieleniem? – Do czego innego, zmierzała by, dopytywaniem o to?

Wyśnione Szczęście

Smoki Wolnych Stad