Posąg Immanora

[Gwar Traw]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Podchodząc do kolejnego piedestału Erja poczuł coś nowego, innego. Dziwny majestat, którego nie potrafił do niczego przyrównać. Chyba nawet zaczęły mu nieco drżeć z wrażenia łapy. Czy to ciężar zbliżania się do Ojca Bogów, Ojca Smoków? Nawet pusty piedestał grzmiał dumą oraz uznaniem. Erja zniżył łeb znacznie bardziej niż w przypadku pozostałych bogów, choć nie było temu daleko od poprzednich ukłonów. Zdobył się nawet na minutę ciszy, zastanawiając się nad tym jak należy się zwrócić do Najwyższego.

– Immanorze, tato Ziemi, tato Smoków – nie wiedział czemu mówił tak luźno o kimś tak ważnym. Może to przez patronat? Przełknął ślinę i zaczął ścierać łapą kurz. Bolała go już od ciągłego ruchu, od drzazg jakimi się zranił budując doniczki ale też od swędzącej go żywicy. Nigdy jednak nie narzekał. – Bardzo dziękuję za opiekę nad moim stadem. Ziemia może nie zawsze tu przychodzi, ale postaram się chociaż nowemu pokoleniu mówić, jak wiele zawdzięczamy Tobie i reszcie bogów. – Urwał, strząsając zbłąkany listek z krawędzi podestu. – Nie jestem może tak wytrwały jak tata czy mama, ale chciałbym kiedyś być. Nie fizycznie, bo to raczej niemożliwe, ale chociaż mieć takie samozaparcie w innych aspektach dla mnie ważnych, co oni mają w walce. Nie chciałbym przynieść wstydu Tobie i stadu... – odleciał myślami daleko.

Pokręcił głową. Zdołał zetrzeć trochę kurzu, którego nie było tak dużo. Sporo bogów wróciło zanim Erja przyszedł na świat, w tym także sam Immanor.
– Pójdę już, jeszcze zostało mi kilka piedestałów – uśmiechnął się nieco pewniej, znów się kłaniając. – Mam nadzieję, że kiedyś mi się uda z Tobą porozmawiać. Może przyniósłbym ci jakąś ofiarę? Ale nie mam pojęcia jaką – westchnął i mamrotał sam do siebie, kiedy odchodził do dalszego piedestału.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Chodzenie po skale świątyni zawsze wprawiało ją w pewną zadumę. Cisza panująca w tym miejscu i ogólny nastrój.. były oszałamiające. Mimo to, ta cisza też wprowadzała w jej sercu niepokój. Trochę jakby to miejsce zostało zapomniane.

Podeszła do piedestału, który niegdyś zajmowany był przez posąg Immanora. Wpatrzyła się w nieistniejące już oczy boga, wyobrażając sobie jakby tkwiły dalej na swoim miejscu, mimo przebudzenia, i spoglądały na nią z ciepłem, nawet mimo swej martwej formy.

Bogowie ciągle powracali, a mimo to czuła w świątyni może tak z tuzin różnych zapachów. Nie licząc ołtarza Uzdrowień oczywiście, bo nawet bezbożnicy mogli otrzymać tam łaskę i tylko dlatego tam chodzili – z egoistycznych pobudek. Nic sobie nie robili z obecności boga uzdrowień, a teraz pewnie tym bardziej, skoro zza ołtarza zniknęła jego kamienna sylwetka.

Przejechała palcami przedniej łapy po krawędzi piedestału, żeby zetrzeć z niego gromadzącą się od dłuższego czasu warstewkę kurzu. Jednak gdy podniosła palce, aby na nie spojrzeć, nie było na nich żadnego pyłu.

- Och.. - odparła zdziwiona.

Piedestał był czysty. Nie było w pobliżu żadnych śmieci, żadnych liści. Nawet zapomnianych łusek czy sierści. Po prostu: czysto.

A więc jednak ktoś zajmował się tymi piedestałami. Bogowie, duszki albo któryś ze smoków. Ten zapach.. był tu ktoś z Ziemi. Erja? Był tutaj znacznie dłużej niż inni – zapach był wyraźniejszy. No i też nie tylko przy Immanorze.

Rozejrzała się po Wewnętrznej Jaskini, obchodząc i obwąchując pozostałe piedestały.

Pozostałe siedziska bogów też były wyczyszczone. Chyba nawet też ten blok Obsydianu, choć do niego lepiej nie podchodzić. Otaczała go dziwna aura – aura Tarrama.

Wróciła przed piedestał boga wytrzymałości, siadając i myśląc nad czymś przez dłuższy czas. Wolała być pewna swoich myśli, nim pokaże je przed największym z bogów – patronem jej stada i całego panteonu.

[Błysk Przeszłości]

//to do tej troche bardzo starej fabuły xD


Dla Błyska tych parę chwil zdawało się zajmować wieki. Już myślał, że znów nici z tego, że trochę w wstydzie będą musieli udać się pod kolejne pomniki jak błądzące motyle wśród drzew, kiedy ziemia zaczęła trzęść mu się pod łapami. To... naprawdę się działo. To naprawdę Immanor, ich... ojciec ojców. Mimo oślepiającego blasku starał się nie zamykać ślepi. Chciał ujrzeć, jak wychodzi z kamienia, jak jego cała, długa, wieloksiężycowa praca na wniesienie czegoś... wielkiego dla ogółu Wolnych Stad właśnie przybiera ostatecznego kształtu...
Jednak musiał je zamknąć, choćby na moment, bo nie był w stanie wytrzymać tego długotrwałego błysku.
Gdy tylko mógł, otworzył je ponownie i ujrzał go w pełnej swojej krasie, jakby zdobionego najczystszym złotem. Czuł całym sobą tą wielką moc, jaka biła prosto od nowonarodzonego boga, to wszyskto było tak... wspaniałe, ale...
Dlaczego Błysk mimo to wciąż nie czuł się spełniony?
Uśmiechnął się tylko naprawdę minimalnie. Tak, to wspaniale, że bóg wrócił, ale... co dalej z Różą? Co dalej z tamtymi wszystkimi smokami, które straciły wszystko, cały swój dom, w którym były szczęśliwe? Co dalej z... Alabastrem? Czy nie opęta go zawiść, i nie będzie próbował się zemścić na tym wszystkim? Na tym, jak Błysk pośrednio poraz drugi w jego życiu pozbawił go bliskich? Wszystkiego, co kochał? Mimo mocy samego Immanora, nad nią w umyśle Błysku wciąż górowały myśli, mętne myśli, przez które nawet najsilniejsze światło czasem nie potrafiło się przebić.
Zamyślił się i uśmiech znikł na moment zupełnie, a jego wzrok gdzieś odpłynął, gdy Immanor pogłaskał Poranka. Ten to rzeczywiście był prawdziwą gwiazdą... Dopiero gdy kojący głos dostał się do jego uszu, podniósł wzrok i zaczął wpatrywać się w boga z płynącym od niego spokojem, ale i z nieco podkulonym, sugerującym uczucie swojej mniejszości łbem.
Pokłonił swój łeb pokornie nieco niżej słysząc, że ten o tym nie zapomni. Ach, pamięć... najcenniejszy ze skarbów. Żyje się dopóki ktoś pamięta...
– Dziękuję, Immanorze. – Rzekł cicho i nieśmiało, wpatrując się mu pierw w łapy, a później podnosząc łeb ponownie na jego ślepia. W pierwszej chwili szukał w nich czegoś, ale w zasadzie to... sam już nie wiedział czego.

[Gwar Traw]

// inny czas

Mergo średnio wiedziała z czym to się je, a jej syn nie zamierzał odmówić pomocy. Przechadzali się spacerem przez tereny Ziemi, później wspólne, dzięki czemu Erja mógł nadrobić z matką stracony czas. W końcu jednak dotarli do dzikiej puszczy i ogromnej jaskini, która się w niej znajdowała. Wytrzepał przed progiem łapy z błota, miał już taki nawyk (w końcu regularnie tu sprzątał), a potem poprowadził Pogoń pod piedestał Immanora.

Ukłonił się nisko, nie wymagając tego samego od matki. Zerknął na nią z uśmiechem.
– Możesz mówić na co chciałabyś wykorzystać swoją przysługę na głos, albo w myślach. Liczy się intencja. – Zapewnił, zachęcając ją jednocześnie do samodzielnego wyboru co preferowała. – To Immanor, co już wiesz. Pan Życie, czego może nie wiedziałaś. Można go nazwać, w pewnym sensie, przywódcą bogów. – Dodał.

[Pogoń Brzasku]

Krok miała ostrożny. Nigdy odwiedzała świątyni. Jedynie plac zbiórek albo warsztat, ale tak daleko jak dzisiaj nigdy nie była. Dobrze, że miała przewodnika, bo odwiedziny tego miejsca samemu byłby co najmniej frustrujące.
Idąc śladem syna, również wytarła łapy z brudu, który poprzylepiał się jej do łap przy okazji tej podróży. Nie kierowały nią te same pobudki, ale liczył się gest, czyż nie?
Jak tylko dotarli do tego... piedestału, czymkolwiek był. Miała ochotę zajrzeć za, czy przypadkiem bóg nie ukrywał się tam przed nimi. Powstrzymała, kiwając tylko łbem na wyjaśnienia syna.
Gwar poradził jej mówić, ale gdzie, do kogo miała skierować słowa? Powiedział, że mogła również mówić w myślach, ale obawiała się, że jej intencje odnośnie życzenia zginął w toku innych, kłębiących się myśli.
– Dobrze więc... – zaczęła dyplomatycznym tonem. Patrzyła to na własne pazury, to na pusty piedestał, to na sufit nad nimi, przenosząc wzrok trochę nerwowo z jednego na drugie.
– I-immanorze, chciałaby aby... chciałabym prosić, aby w naszym obozie stada Ziemi kwiaty i inne rośliny nie obumierały na zimę – zadecydowała. Zerknęła na Erję, ciekawa, jak jemu podoba się ten pomysł.
Zaraz po tym uświadomiła sobie, że jej życzenie było całkiem spore. Obóz nie był najmniejszy, nie znała zasięgu mocy Immanora. Ale co gorsza, jej prośba mogła zabrzmieć na zbyt... łakomą.
– Albo może lepiej żeby to nie był cały obóz, ale na przykład jakiś ogródek – zreflektowała się. – Ogród w obozie, który zawsze będzie kwitł i niezależnie od tego jak zimna jest pora, nigdy nie zwiędnie – doprecyzowała prośbę.

[Immanor]

Wokół kamiennej formy, na której niegdyś stała boska podobizna, nie unosiła się żadna tajemnicza energia, czy inna przytłaczająca boskością aura. Nie wiedząc dostatecznie wiele o bogach, być może nawet nie trafiliby pod odpowiedni piedestał, by oddać Immanorowi dostateczny szacunek.
Dopiero z ostatnimi słowami Pogoni, temperatura wokół minimalnie wzrosła, choć paradoksalnie, atmosfera stała się bardziej rzeźka, a oddychanie przyjemniejsze, jakby samo powietrze było w stanie napełnić ich dodatkową energią życiową.
– Niech tak będzie – poważny, a jednocześnie mający w sobie pewną łagodność głos, rozbrzmiał w przestrzeni, wokół obu smoków. Powierzchnia piedestału rozświetliła się przez moment, przypominając zjawisko obecne przy wymianach, a gdy jasność zbledła, na samym środku kamienia mogli dostrzec pojedyncze, złote nasiono.
– Zakop je na szpon głębokości, w miejscu które uznasz za właściwe – dodał, a z przekazaniem najważniejszej instrukcji, oznaki jego obecności zaniknęły równie subtelnie, co się objawiły.

[Gwar Traw]

Poczuł się nieco inaczej niż przy obecności Aterala, choć uczucie temu towarzyszące mógł skategoryzować do jednego rodzaju. Przełknął bezgłośnie ślinę oczekując werdyktu Pana Życia, który się zgodził. Może nie brzmiał entuzjastycznie, ale z pewnością były powody dla których tak było.

Zerknął na matkę i sięgnął z ostrożnością po złote nasiono. Wyglądało tak niepozornie. Obrócił je w palcach, zastanawiając się czy miał pomysł gdzie je zasadzić.
– Chyba wiem, gdzie możemy to zrobić. Chcesz iść ze mną? – zapytał, bo być może Mergo nie interesowały takie przyziemne sprawy jak pielenie ogródka.

Ukłonił się raz jeszcze przed piedestałem, a później opuścili razem świątynię. /zt

[Pasterz Kóz]

Kiedy to wszystko się wydarzyło... Gharnec, Eter, Światłość, Płatek... Ciekawe co się wydarzyło po tym wszystkim. Idiaran, elfka... To było dawno temu, lecz Astral nadal to pamiętał. Zdobyli iskrę Immanora, która ożywiła posąg stojący w Świątyni. Dalej pamiętał tą jasność, boską aurę i ciepło, ale też dostojność samego boga.
Smok wrócił zatem do posągu, który... Chwila, jak to posągu? Przecież był tutaj piedestał! Wiedzieliby, gdyby wszyscy bogowie zniknęli. Czy związek miało to z Lahae?
– Em... O wielki Immanorze, patronie Ziemi... – oraz mój. – Hm... Trochę nie spodziewałem się zobaczyć Twój posąg. Miałem nadzieję znowu Cię zobaczyć, mam nadzieję, że nie wszystko w porządku z Wami. W sensie z bogami – urwał nieco niepewny tego co chce powiedzieć. Mieli znowu szukać iskier? Zwiesił nieco łeb.
– W każdym razie... Dalej pamiętam o aurze jaką roztaczałeś, wielki Immanorze, gdy udało nam się Ciebie przebudzić. Nie chcę Cię urazić, lecz chciałbym... – nabrał nieco pewności i spojrzał w końcu prosto w diamentowe ślepia posągu. – Chciałbym, aby smoki również mnie tak postrzegały. Aby czuły bijące ode mnie światło oraz ciepło. By w mojej obecności czuły się bezpieczne. Chciałbym jednak móc to kontrolować, przynajmniej na tyle o ile to możliwe. Mogłoby to przeszkadzać w czasie polowań... W każdym razie, mam nadzieję, że nie odbierzesz tego jako obelgę czy znieważenie. Nigdy nie miałbym takiego zamiaru – skłonił się przed posągiem Immanora w geście szacunku. Oby tylko nie dostał piorunem.

[Immanor]

Po monologu przywódcy Ziemi nastąpiła chwilowa cisza. Nie minęło jednak kilkanaście uderzeń serca, a Astral poczuł jak coś się przyczepiło do jego łusek na całym ciele. Równie dobrze mógł to być liść spadającego drzewa, jednak nie znajdował się obecnie w lesie. Subtelne muśnięcie boskiej energii rozchodzącej się chwilowo po ciele uzdrowiciela nie było w żaden sposób przytłaczające, ale smok zdecydowanie nie doświadczył wcześniej czegoś takiego.
– Skoro tego sobie życzysz, twój blask będzie zależny od twych myśli. – To były jedyne słowa, jakie Pasterz Ziemi usłyszał. Jeżeli Immanor miał jakąkolwiek opinię na temat tej prośby, nie wyraził jej w żaden sposób.

[Pasterz Kóz]

To było... Hm, niezwykłe. I przyjemne. Choć brak opinii Immanora był nieco niepokojący. Na próbę skupił się na świeceniu (jakkolwiek by to nie brzmiało) i rzeczywiście, jego łuski zaczęły emanować ciepłym, przyjemnym światłem żółtej barwy. Jak Światłość. Tyle, że nie kontrolował umysłów innych i nie miał żadnej boskiej iskry.
– Dziękuję wielki Immanorze – pokłonił się przed posągiem. Zamieni pewnie z nim jeszcze słowo, ale nie teraz. Wycofał się zatem do tyłu razem ze swoją nową mocą i opuścił Świątynię.

//Zt

[Infamia Nieumarłych]

• Nie każda decyzja musiała być wiedziona silnym rozumowaniem. Wiedziała o tym najlepiej. Czym byłoby życie bez działania pod wpływem impulsu, dziwnej siły, która zdaje się nakazywać konkretny tok działania? Czym byłoby życie bez tych odłamków upośledzenia, które chwilowo okalecza, paraliżuje zdrowy rozsądek?
  
  Od dawna miała wrażenie, że brakuje jej sensu, że żyje dla chwili, a nie dla przyszłości. Właściwie to żyła dla przeszłości, czując się przez przyszłość... Cóż, odrzucona. Niechciany, przeklęty artefakt w zawalonej świątyni. Była skłonna to przełknąć, bo wciąż wierzyła w swoją wartość – a raczej w bycie pośrednikiem, łącznikiem, kultystą wartości, które uważała za fundamentalne dawniej.
  
  Weszła do świątyni po cichu, obserwując ją wpierw przez dłuższy okres czasu, czekając aż sylwetka brązowołuskiego proroka wymknie się w inną stronę, tymczasowo zostawiając to miejsce bez swojej wątpliwej jakości opieki. Czarodziejka wkroczyła do wnętrza pradawnej budowli. Był środek nocy, a wnętrze rozświetlały nieliczne źródła ognia, częściowo, acz nie w pełni, przyćmiewające pokrywającą jej ciało siatkę bioluminescencyjnych wzorów.
  Pozostawiła feniksa na zewnątrz, jakby i on miał jakieś granice dobrego smaku.
  
  Wiedziona niczym, poza chorą potrzebą, niewyjaśnionym impulsem, dziwną chęcią podjęcia ryzyka, stanęła tuż przed posągiem pierwszego z tutejszych bogów, powoli zadzierając łeb, chcąc nawiązać kontakt wzrokowy z misternie wyżłobionymi w diamentach ślepiami rzekomego boga.
  Nie odezwała się ani słowem. Jakby rzucała mu po prostu nieme wyzwanie, chociaż sama nie potrafiła nawet ułożyć jego treści. Cisza też mogła być przecież pytaniem, oraz odpowiedzią. Objawem ignorancji, znudzenia. Nie oczekiwała po Immanorze niczego specjalnego. Życie rzadko ją już zaskakiwało.
  Zwieńczony rzędem czarnych kolców ogon powoli przesunął się po podłożu. Łuski zaszurały o skalną posadzkę.
  
  Immanor

[Udany Połów]

Do Świątyni tym razem nie przyszedł tylko do Thahara, chociaż instynktownie rzucił jego pomnikowi już z korytarza serdeczne spojrzenie na dzień dobry. Na barkach niósł kosz z wikliny, pachnący kwiatami. Zaś obok prowadził swoją pociechę, której chciał dziś przedstawić ich boski parteon z grubsza.

Widzisz, synek, więc to jest Świątynia, w której smoki modlą się do tutejszych bóstw. Znajdziesz tu wszystkich naszych bogów, a nawet duszki, do który również możesz się pomodlić czy też spróbować porozmawiać. Niektóre z nich bardzo lubią psocić. Podejrzewamy, że jeden z nich okradł łowców ze statku, który teraz pływa po Zimnym Jeziorze. Uważaj też, żeby nie podpadaść żadnemu. Nie bez powodu zbieramy opadłe owoce, zamiast zrywać z drzew. Ale to akurat ma też swoje plusy. Masz malutkie szansę trafić na niedojrzały owoc.

Wracając jednak do bogów. Otóż mam trzynastu. Naranlea poznała, nazwała i nauczyła smoki magii dawno temu. W Skalnym Gigancie i w kronikach możesz dużo razy natknąć się na jej imię, ale nie tylko o niej one piszą. Pokaże ci je jak będziemy wracać, to kiedy będziesz chciał będziesz mógł je poczytać. Uessas jest bogiem miłości, a jednocześnie patronem naszego stada, przyjazny smokom i chętnie wysłucha i dopomoże problemom sercowym. Nytba jest piękną boginią o sprycie i boleśnie szczerym języku, więc aparycja jest jej atrybutem. Lahae jest natomiast boginią percepcji i snów. Podobnie jak Ateral ma wgląd do Krainy Wiecznych Łowów i ziemi, przy czym potrafi wpłynąć na nasze śnienie. Valanyan to cierpliwa i pracowita bogini, strzeże rzemiosła i ma dużą wiedzę. Viliar lubujący wojne, walkę i manipulacje bóg. Sennah to bogini lata i młodości. Kaltarel jest jej przeciwieństwem, bo odpowiada są zimę i starość. Ateral jest sprawiedliwym bogiem śmierci. Jest też Tarram, upadły Bóg odpowiedzialny za zazdrość i terror, jaki sprowadził w dawnych czasach na dawnych Wolnych Stadach. Każdy Bóg którego poprosisz może podzielić się z tobą swoją wiedzą więc nie zniechęcaj się do żadnego, bo podejść możesz do każdego. My teraz idziemy odwiedzić czterech najwyższych bogów.

Mówił pogodnie, gdy przechodzili do Wewnętrznej Jaskini. Z szacunkiem pochylił łeb przed pierwszym pomnikiem, do którego poprowadził. Zatrzymując się zdjął przy pomocy łapy i skrzydła kosz z grzbietu i przejmując go pyskiem posadził przed sobą na kamieniu.

To jest Immanor. To potężny, miłosierny Bóg i stwórca naszej smoczej rasy. Śmiało możesz się z nim przywitać.

Zerknął na syna, ciekaw czy się na to zdecyduje znając jego nieśmiałość. Jednak go nie poganiał ani nic, tylko w ten czas, gdy dał mu samowolkę zasięgnął przednimi łapami do dużego kosza i wyciągnął z niego ostrożnie, szeleszczący wieniec z ususzonych kwiatów każdego rodzaju. Postarał się, żeby kolory były zachowane na tyle na ile to możliwe, a wiązanka w miarę mocna. Najwięcej było żółtych o spomarańczowiałym kolorze, kojarzących się nie bez powodu ze złotem. Przez chwilę zastanawiał się nad czym patrząc po pomniku. Która możliwość nie będzie pogwałceniem szacunku... Obrał najbezpieczniejszą według niego opcję i ułożył kwietny wieniec pod piedestałem z przodu, aby się prezentował tak samo jak pomnik wchodząc z nim w przyjemną integrację. Immanor

Mam nadzieję, że ci się spodoba. Chciałem tak podziękować za Twoją i Waszą piecze nad smokami.

Rzekł prosto. Niczego wielkiego nie oczekiwał. Przyjście dziś do Świątyni opierało się głównie na tym co właśnie rzekł. Być może z tyłu głowy tliła się myśl zawarcia rozmowy z bogami, do których wcześniej nie zagadywał. I właśnie, przychodząc tutaj, przy okazji miał sposobność przedstawić ich Alduinowi, aby wiedział, że życie nie ogranicza się tylko do tego tu na ziemi. Należy się szacunek tym, na których świecie żyją i wolał, aby syn miał o tym chociażby pojęcie. Choć chciałby, to nie oczekiwał od niego, że w przyszłych podróżach do Świątyni będzie mu towarzyszyć.

Nie oczekiwał od Boga jasnej odpowiedzi. Jeśli miał się dowiedzieć czy prezent został przyjęty, powinien przyjść tu za jakiś czas i zobaczyć czy jest na miejscu. Tak więc, zaraz pogonił syna do następnego pomnika.

Alduin

[Osąd Gwiazd]

Siderus przyszedł po raz kolejny do świątyni, jak to miał często w zwyczaju. Tym razem miał zamiar przejść ścieżkę wdzięczności, którą każdy smok z jego ojczyzny powinien wykonać przynajmniej raz w miesiącu.

Idąc przez środek Świątyni, zaczął swoją pieśń dziękczynną.

Dziękujemy Wam chwalebni Bogowie
Wam ofiarujemy nasze dziękczynienie
Wielbimy Was za Wasze hojne dary
Dary Wasze są wielkie wobec smoków

Potem, podszedł do posągu Immanora i pochylił przed nim łeb, kontynuując pieśń.

Dziękujemy Ci chwalebny Immanorze
Dziękujemy za życie, które nam dajesz
Ty jesteś naszym Najwyższym Ojcem
Tyś łaskawym Ojcem wszystkich smoków

Podniósł łeb i udał się w stronę pomnika kolejnego boga. Krocząc powolnym krokiem ponownie zaśpiewał refren dziękczynnej pieśni.

Dziękujemy Wam chwalebni Bogowie
Wam ofiarujemy nasze dziękczynienie
Wielbimy Was za Wasze hojne dary
Dary Wasze są wielkie wobec smoków

// zt

[Osąd Gwiazd]

Ukłonił się ładnie przed posągiem Immanora, wypowiedział słowa modlitwy i złożył przed jego łapami skromne dary. Nie należał do najbogatszych smoków. Ba, pewnie wielu mogłoby go nazwać biedakiem. Mimo to, przed pomnikiem spoczęła mała kamienna moneta z symbolem boskiego gwiazdozbioru. Jak zwykle, dorysować musiał do niej dodatkowe gwiazdy, gdyż w jego rodzinnych stronach nie wiedziano o istnieniu kilku bogów.

Potem, stojąc w dostojnej pozycji, wysłał telepatyczną wiadomość do Strażnika Gwiazd. Ostatnim razem spotkanie przeszkodziła im zasadzka łowców smoków, a potem sam wojownik był mocno poturbowany i w słabym stanie psychicznym. Teraz jednak mógł się już z prorokiem spotkać, na co go zaprosił do północnej sali Świątyni.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

O ile prorok nie miał humoru na spotkania, nigdy nie odmawiał personalnych zaproszeń.
Wciąż chciał być komuś potrzebny, nawet jeśli owa potrzeba byłaby związana z wyrzuceniem mu frustracji albo zażaleń w pysk. Czyż nie wspaniałe było prowokowanie tych wszystkich, szlachetnych emocji?
Oczywiście nie wiedział jaki interes miał do niego Siderus i na nic konkretnego się też nie przygotowywał.
Ledwie już pamiętał jakie miał skojarzenia w związku z tym samcem. Jedyne wrażenie, jakie względem niego pozostało, to narwaństwo dotyczące walki.

Na miejsce przybył piechotą, z sarną leżącą na grzbiecie. Jej przednia pojedyncza noga zwisała tuż nad jego kolczastym barkiem. Pasek ze skórzanej torby leżącej przy jej brzuchu, dodatkowo zabezpieczał jej pozycję. Sama z daleka przypominała plecak, choć od padliny odróżniał ją uniesiony łeb i czujne, ogromne ślepia.

Prorok sprawiał wrażenie zmęczonego i nie zamierzał tego ukrywać, choć ciężko było wskazać palcem co dokładnie go zdradzało. Może flegmatyczny ruch, mimo ogólnej dostojności? Może mocno zmrużone ślepia? Brak czujnego rozglądania się po okolicy?

Fakt, faktem, nie chciał tutaj przychodzić. Nie przed oblicze boga, który z pewnością był nim zawiedziony. Słusznie zresztą. Zasłużył na lepszego proroka.
– Przybyłem – oświadczył, zatrzymując się i bez namysłu zakotwiczył spojrzenie na ślepiach Siderusa. Jakby nic innego nie istniało. Nie siadał jednak, tak jak zazwyczaj czynił, zapewne przez wzgląd na sarnę.

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Na wejściu, proroka spotkało wnikliwe i oceniające spojrzenie. Samiec stał w dostojnej pozycji, z lekko uniesionym podbródkiem, patrząc na niższego od siebie smoka i na jego zwierzątko. Chwilę po słowach drzewnego, Siderus ukłonił łeb w geście pełnym szacunku.

– Chwała niech będzie Immanorowi, Strażniku Gwiazd – przywitał się, unosząc ponownie łeb. – Pochodzę z odległych pierwszych ziem smoków, gdzie wiara w bogów nadal jest żywa, choć archaiczna. Mimo to, zagadką jest dla mnie rola proroka na Wolnych Stadach. Czy nie byłbyś przeciwny, gdybym cię zapytał o kilka rzeczy związanych z proroctwem i wiarą?

Niski głos górskiego smoka odbijał się pomrukiem od ścian jaskini. Mimo dumnej postawy, nie czuć było w jego głosie czy gestach żadnej drwiny, a jedynie pragnienie wiedzy i zrozumienia.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Czyli nie mylił się, że spotkanie miało oscylować wokół jego bezużyteczności. Dlaczego nie. Był w tym temacie ekspertem.

Kiwnął głową w opóźnionym powitaniu, przez chwilę rzeczywiście zapominając o manierach. Jeśli mieli traktować się poważnie, wolał nie uchodzić za kogoś, kto nie miał żadnej kultury. Czy był apatyczny wobec spraw śmiertelników to już inna sprawa.
Spostrzeżenie na temat zagadkowości proroctwa postanowił pozostawić bez komentarza, jako że była to tylko na głos wyrażona refleksja, a nie faktyczne pytanie. Ino mrugnął nieco wolniej.
Zabawne w zasadzie jak bardzo postawa Siderusa kojarzyła mu się z nim samym, gdy był jeszcze psychicznie młody. Nie pamiętał w prawdzie jak nazywał się piastun, którego użyteczność wprost zdecydował się podważyć, ale postawę wobec niego miał podobną. "Pochodzę ze stron w których bez takich jak ty radzimy sobie przyzwoicie. Pozwól że sprawdzę czy pod ogniem pytań zdołasz udowodnić mi, że potrafisz usprawiedliwić swoje istnienie".

– Nie jestem przeciwny pytaniom – rzekł technicznie, po dłuższej przerwie, mimo że odpowiedź znał od początku.
Nie siadał wciąż, choć spodziewał się, że uczyni to prędzej czy później, gdy pytania samca wydadzą mu się interesujące. Jeśli był wierzący i spędził na Wolnych Stadach sporo czasu, prorok liczył że poruszony temat będzie wymagał jakiejś analizy, a nie tylko przybliżenia wiedzy dostępnej w kronikach.

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Nie zamierzał podważać autorytetu proroka. Dobrze rozumiał, że na Wolnych Stadach wszystko istniało w jakimś określonym celu. Wszakże, gdyby ranga Strażnika nie miałaby sensu, bogowie by go na nią nie wyznaczyli.

Mruknął i kiwnął łbem w porozumieniu, gdy Strażnik przedstawił brak niechęci do zadania mu pytań.

– Nad jakimi sprawami trzymasz pieczę jako prorok? W jakich kwestiach powinienem się do ciebie zwracać, zamiast do innych smoków?

Pierwsze dwa pytania były poniekąd powiązane ze sobą. Siderus chciał wiedzieć, kiedy miał obowiązek zasięgnąć rady proroka, żeby nie popełnić w przyszłości rażącego błędu tego typu.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Z góry wątpił w szczere czy dobre intencje większości smoków, ale niezależnie od tego jak napełnione miłością były jego trzewia, treść pytań zamierzał traktować z pełną powagą – dopóki rozmówca wprost nie wykaże absolutnego braku szacunku. Póki co Siderus wysławiał się technicznie, choć podejrzewał że może jedynie szukać punktu zaczepiania, żeby go zaatakować.
Z dużym prawdopodobieństwem mógł mieć też paranoję w tym zakresie, ale nic nie tracił na braniu jej pod uwagę.

– Prorok jest udogodnieniem dla społeczności, w zakresie w jakim sobie życzy. Pieczę sprawuję nad pojęciem rzeczy, służąc doświadczeniem obserwatora i uczestnika zmieniającej się historii. Jestem pośrednikiem między rozumieniem nietrwałego, a długowiecznością. Wsparciem i drogowskazem gdy tego potrzeba i tłem, gdy potrzeby brak – wyjaśnił płynnie, mimo flegmatycznego tempa, jako że definicję swojej funkcji, w której nic nie musiał robić poza wiecznym siedzeniem i myśleniem, opracował sobie już dawno. Czy wierzył w jej faktyczną przydatność? Poniekąd tak. W końcu cenił rozmowę.
Poniekąd nie. Bo oczywiste, że mógł robić więcej. Problem w tym, że wierzył w myśl jako strumień, nie jako stałą, a to czyniło jego ukochane zasady, czy nawet tekst, przerażająco wykańczającymi psychicznie.
Poniekąd wprost zdradzał się że istniał okres czasu w którym robił niewiele.
– To twoja decyzja, w jakiej sprawie decydujesz się do mnie zwrócić – podsumował. Czy ktoś pytał o co modlić się do bogów? Mimo konkretnego patronatu smoki mówiły im cokolwiek, nawet gdy w większości przypadków wcale nie otrzymywały satysfakcjonujących odpowiedzi. W czym on miałby być gorszy?

Czy spontanicznie porównywał się do bogów? Tak. Więcej niż czasami. Nie sądził przez to że był nieomylny, czy bardziej wart istnienia niż ktokolwiek inny, przeciwnie wręcz, to co w nich najgorsze było właśnie cechami z którymi się utożsamiał. Doświadczenia w każdym razie nie mógł sobie odmówić, bo w niektóre swoje racje wierzył tak samo mocno, jak w to, że powinien pewnego dnia zczeznąć w imię sprawiedliwości.


Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Był trochę zawiedziony odpowiedzią Strażnika. Nie w szczególnie negatywny sposób. Bardziej, jakby opowiedziano mu przyziemne zakończenie powieści, gdy spodziewał się czegoś bardziej bohaterskiego.

– Z historii, proroków zawsze widziałem jako namaszczonych przez bogów przewodników smoczej rasy, którzy prowadzili ją przez niebezpieczeństwa i przez złe czasy. Ty zaś przyjmujesz rolę wybranego mędrca, który pasywnie służy mądrością tym, którzy jej szukają. Czy dobrze rozumiem twoje słowa?

Mówił ciągle z tym samym zainteresowaniem i wnikliwością. Nie siadał na ziemi ze względu na respekt do rangi rozmówcy.

Pielgrzym nie miał na celu spłycać powagi roli proroka. Zrozumiał, że każdy prorok sam decyduje jaką ścieżkę obejmie w pomaganiu smoczej rasie. Nie jemu było oceniać które podejście było lepsze, a które gorsze. Bogowie wybrali obecnego proroka na to miejsce i mieli ku temu powód. Wojownik wolał się jednak upewnić się w swoim zrozumieniu, porównując obecną postawę Strażnika do tych znanych Siderusowi z historii.

Strażnik Gwiazd

[Strażnik]

Nie lubił gdy smoki darzyły go szacunkiem.
Albo inaczej – oczywiście że lubił. Jego ego potrzebowało okazjonalnego bandażu na zadawane mu rany, lecz problem w tym, że w większości przypadków owy bandaż był od spodu pokryty pokrzywami i cierniami. Wolał już z dwojga złego, żeby muchy zajęły się jego obrażeniami, niż zaufać czyjejś fałszywej, nietrwałej postawie.
Kusiło go by się w tym na chwilę zapomnieć, ale wiedział że nie może, gdyż bańka komfortu, na którą zresztą i tak nie zasługiwał, mogła pęknąć w każdej chwili, gdy powie jedno słowo nie tak, jakby sobie Ziemisty tego życzył.

– Indywidualizm śmiertelników nakazuje im słuchać własnej myśli, zamiast posilać się czyjąś wiedzą. Wychodzę z założenia iż źródło nie przyjdzie ku spragnionemu, więc to jego rzecz, jeśli odwodni się, wodę mając w zasięgu łapy – odparł, tym razem jednak zdradzając w tonie więcej słyszalnej, nawet jeśli nie przesadnie podkreślonej urazy.
Nie potrzebowali go przywódcy, nie potrzebowały go normalne smoki, nie potrzebowali go bogowie. Ranga w kwestii społecznej pozycji nie oferowała mu nic, poza okazjonalnym szacunkiem od fanatyków, którym i tak byle wiatr w ślepia potrafił zmienić poglądy.
Nawet jeśli tłumaczył sobie stale, że na to zasługiwał, że taka była jego kara, bo dlaczego bogowie mieliby wesprzeć jednostkę, która wyrządziła za życia tyle zła – tak jego egoistyczna strona osobowości, zawsze była w tym zakresie pełna zawodu.

Ah. Po co tak kombinował z odpowiedziami? Nic co powie nie uczyni go przecież mniejszym mordercą, mniejszym prześladowcą, kłamcą, obleśnym, skrzywionym indywiduum, które życia trzymało się jedynie na złość.

– W przeszłości byłem bardziej aktywny. Zarówno doświadczenie, jak personalna pokuta sugeruje jednak, iż pasywna postawa jest najbardziej właściwą strategią wykorzystania mej profesji – niemal ugryzł się w język, gdy zakończył wypowiedź. Niepotrzebnie wspomniał o pokucie, ale nagła fala negatywnego samopoczucia sprawiła iż miał potrzebę w jakiś sposób sobie umniejszyć.
Jakim prawem w ogóle starał się namalować dla siebie jakiś korzystny portret? Czyżby wyrzuty sumienia, które odczuwał istniały w próżni, budząc się, tylko kiedy mu to pasowało?

Powstrzymał lekki grymas, który niemal zawładnął jego ekspresją i na moment odwrócił wzrok w stronę posągu Immanora.

– Jestem też.. manifestacją wielu bardzo złych decyzji. Ostrzeżeniem w jakim kierunku nie podążać – wrócił do samca spojrzeniem, a jego ton zrobił się odrobinę ostrzejszy, mimo zachowanej oficjalności.

– To jednak rzadziej perspektywa, na którą śmiertelnicy są gotowi. Krótkie życia wolą samodzielnie parzyć się w łuski – podsumował.
Była to jednak smutna rzeczywistość. Oznaczała że całe to doświadczenie, cała pseudo wartość którą przypisywał swoim złym uczynkom nie miała faktycznego znaczenia, jeśli nie mógłby uczynić z tego lekcji. A nie mógł, jeśli mało kto miał ochotę się uczyć. Tkwił zatem na rozdrożu, targany między potrzebą wydrapania sobie ścieżki do godności, jednocześnie nie sądząc, że powinien to czynić.

Pielgrzym Światła