Ukryty zagajnik

[Malachitowa Noc]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samica westchnęła za pasterzem, chowając ruloniki do torby. Uśmiechnęła się jednak zaraz lekko.
– Też nie wiele mi to mówi, a jeżeli mam być szczera to nie wiem, czy chcę obecnie drążyć ten temat. Jeżeli dobrze liczę to za księżyc mija termin, więc niby czas jeszcze jest, ale ta sprawa i tak dała mi się już we znaki... czy jest sens ryzykować uwięzieniem lub życiem? Mamy teraz chyba więcej palących problemów na głowie, dziękuję ci jednak za pomoc, Pasterzu – odgarnęła grzywkę za róg, słuchając jego opowieści o Otheli. Cieszyła się, chociaż jednocześnie się martwiła. Chcąc nie chcąc, polubiła tego samca, który pomagał jej bezinteresownie zresztą. –Pomodlę się o was i o powodzenie asymilacji tej smoczycy, mam wrażenie, że jeszcze ta sprawa sama o sobie się przypomni – dodała nieco zmartwiona.

– Na obecną chwilę mogę ci obiecać obecność dwójki smoków, ale jak mówię, muszę jeszcze się rozeznać, więc pewnie do jutra? Chyba do jutra dam ci znać, okazja do uprzykrzenia życia kilkorgu ludziom spodoba się na pewno nie jednemu – wyszczerzyła kiełki, strzygąc uszami.
Kiedy samiec nachylił się, aby jej coś powiedzieć, przysunęła ciekawie głowę ku niemu, nasłuchując, a to co słyszała sprawiało, że jej wargi drgnęły delikatnie. Odsunęła się, zerkając na niego złotymi źrenicami.
– Postaram się to zapamiętać, hah. Co do bogów... Niestety nie miałam jeszcze okazji, chociaż o ogniu Kammanora słyszałam od Eshela. Chyba odwiedzę niebawem świątynię w tej sprawie i kto wie, może dopisze mi szczęście? – poprawiła torbę na ramieniu i rozejrzała się. Była już głęboka noc, a siostra została samą ze znajdką.
– Jeszcze raz dziękuję i... odezwę się, dobrze? Wracaj bezpiecznie do siebie – wyrzekła wstając i delikatnie skłaniając łeb przed samcem.

Pasterz Ziemi

[Pryzmatyczny Kolec]

....Kolejny dzień i kolejne wspaniałe doświadczenie przede mną. Powolny spacer mijając usychajae trawy, opadające liście i delikatny, lekko chłodnawy wietrzyk. Ziemia przyjemnie pluskała po nocnym deszczu. Nie wiedziałem gdzie idę. Ruszyłem w knieje bez pamięci czy jakiegokolwiek opanowania. Mijałem drzewa większe, czy to mniejsze. Wszystkie były dorodne. Gdzieniegdzie spotkałem jakieś owoce, na ziemi, które przyjemnie znajdowały miejsc w moim pyszczku. Dopiero gdy blada twarz ujrzała południe, wkroczyłem w miejsce, gdzie drzewa się zmieniły. Wiatr umilkł, a przestrzeń wokoło była przyjemna, spokojna. Coś zapiszczało, a spomiędzy liści wybiegła myszka. Nie zważając wiele, ruszyłem niemrawo za nią.

[Zamszony Bór]

Zamszonemu na niczym nie zależało tak bardzo, jak na własnych pisklętach. Dlatego świadomość, że zaniedbał jedno z nich tak bardzo, że to nie czuło się swobodnie w jego towarzystwie, boleśnie kuło jego porozbijane serce. Wiedział jednak, że sam jest sobie winien, więc postanowił zrobić wszystko by ocieplić ich relację. Żeby... żeby naprawdę mogli być rodziną. Pragnął tego, dlatego przybył w to miejsce z wielkim tobołkiem na grzbiecie i ułożonym we łbie planem, który miał nadzieję zrealizować. Ułożył się więc wśród śniegów i... i nerwowo przełknął ślinę. Teraz miał przed sobą najtrudniejsze z zadań, dlatego długo siedział w ciszy, próbując odpowiednio dobrać słowa. Co i jak powinien powiedzieć, żeby wzbudzić ciekawość syna, nie denerwując go przy tym zbytnim spoufalaniem? A może właśnie powinien zwracać się do niego w ten sposób, żeby pokazać mu, jak bardzo mu na nim zależy? Zacisnął kły, po raz wtóry przeklinając swoją głupotę. Dlaczego nie mógł być zręczniejszy w kontaktach ze smokami? Wydawało mu się, że zdołał nabrać pewnych umiejętności, ale po swoim kolejnym napadzie... hm. Stracie. Po swojej kolejnej stracie chyba znów zgubił tę iskrę. Zresztą to nie dziwne. Siedział przecież samotnie w grocie.
~ Synu ~ odezwał się wreszcie, sięgając mentalnie do łebka Celeste ~ Chciałbym pokazać ci czym się na co dzień zajmuję. Mogę? ~ zapytał go delikatnie, przy okazji przekazując mu miejsce swojego pobytu. Potem czekał, wypatrując malca.

Celeste

[Pamięć Zimy]

Jako iż nie był w tej lokacji, i jako iż nie umiał jeszcze dobrze latać, poprosił Ciirioha by go zaprowadził do miejsca gdzie wezwał go ojciec. Co racja to racja – nie miał jeszcze z nim dobrych relacji, ale wciąż z grzeczności trzeba posłuchać próśb "rodzica". Ciirioh z pewnością był uradowany tym że spędza coraz więcej czasu z tatą, lecz maluch zgadywał że chodziło tylko o jakieś nauki. Po dotarciu na miejsce stara się on znaleźć mgielnego smoka, szczególnie że nie znał miejsca jego dokładnego pobytu. "Zamszony Borze, gdzie jesteś?" – nawołuje za nim.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Po imieniu? Zawołał go po imieniu? Zimny, lodowaty dreszcz przebiegł mu po grzbiecie, a bolesne kłucie w piersi nasiliło się tak bardzo, że niemal zgiął się wpół. Tego z pewnością się nie spodziewał, a już zwłaszcza po ich ostatnim spotkaniu. Jeszcze wówczas Celeste nazywał go ojcem, a teraz...? Co się zmieniło? Co takiego powiedział, że zraził go do siebie jeszcze bardziej? Z drżeniem wypuścił powietrze przez nozdrza, próbując uspokoić się na tyle, by nie pokazać się synowi w tak roztrzęsionym stanie. Potrzebował na to jeszcze kilku oddechów, po czym odkrzyknął do niego:
– Tutaj, synu! – następnie czekał aż ten wyłoni się spośród drzew, żeby postawić pierwszy krok w zagajniku. Kiedy to nastąpiło, powitał go uśmiechem i... i tyle. Na nic więcej sobie nie pozwolił, choć miał ochotę go przytulić. Uznał, że ten jeszcze tego nie chce. Błędnie czy nie, tego już nie mógł wiedzieć.

Potem machnięciem skrzydłem zawołał go bliżej, wskazując mu przyniesiony ze sobą tobołek.
– Wiesz, wcześniej zawsze kiedy widziałem się z waszą mamą, przynosiłem jej prezenty. To była nasza obietnica – zdradził mu malutki sekret, mając nadzieję że taka wylewność ich do siebie zbliży – Dlatego dziś mam coś dla Ciebie. Zobacz – powiedział, otwierając pakunek, w którym Celeste mógł dostrzec kilka kamieni szlachetnych i mięso – Weź je. Niech wesprą twój rozwój, dobrze? – dodał, mając oczywiście na myśli kwarce. Nie było wszak szybszych sposobów na nabycie umiejętności niż złożenie im drobnego podarunku.

Zaczekał aż Celeste przetrawi prezent, po czym podjął nowy temat.
– Chciałbym, żebyś sam potrafił sobie sprawiać takie prezenty. Uczyli Cię już jak polować? – zagaił, obserwując syna uważnym spojrzeniem, żeby zareagować na... w zasadzie nie wiedział na co. Na cokolwiek, co wzbudziłoby jego wątpliwości.

Celeste

[Pamięć Zimy]

Wyszedł z zagajnika w kierunku z którego nawoływał go ojciec, a gdy spojrzał na jego uśmiech poczuł się niezręcznie, i wrócił do standardowego ukłonu dla starszyzny – "Witaj ponownie ojcze." – z grzeczności czekał na jakikolwiek ruch z strony ojca, ale niezręczna cisza znowu wypełniła powietrze, po czym znowu podniósł głowę.

Kiedy Zamszony machnął skrzydłem by skupił uwagę na tobołek, nie spodziewał się że przyniósł jakiś prezent. Gdy ojciec wytłumaczył mu swoją małą tradycję, ponownie się ukłonił z racji przyjęcia dobrego gestu – "Dziękuję ojcze, lecz nie musiałeś. Nie jestem moją matką." – mówi z spokojem – "Przyjmę jednak twój podarek, jestem ci dłużny.".

Gdy ojciec podjął kwestie polowania, młody smok niewerbalnie pokazywał oznaki... wstydu. "Nie ojcze. Ledwie zacząłem nauki walki od Ciirioha, lecz nie jest ona moją mocną stroną." – odpowiada z wstydem w głosie, odwracając wzrok od ojca z smutkiem. Zgadywał że swą siłę jego brat pozyskał od ojca, patrząc po jego budowie, więc uznał że na to starszy smok będzie zwracał uwagę – a Celeste tej siły za dużo nie miał.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Na przywitanie zareagował kiwnięciem łba i lekkim uśmiechem, nie przypuszczając że tak nieznacznie wygięcie pyska może peszyć młodzika. Widział za to, że ten wciąż był spięty, co sprawiło że zrozumiał, że ten dalej nie czuje się swobodnie w jego towarzystwie. Ten fakt nadal boleśnie kuł go w pierś, ale nie dawał tego po sobie poznać.

To się jednak zmieniło, kiedy usłyszał kolejne słowa Celeste. Cała jego ekspresja jakby spoważniała, a on sam posłał synowi twarde spojrzenie. Nie było w nim jednak żadnego gniewu czy rozczarowania. To była pewność, którą chciał wyryć także w malcu.
– Nie jesteś Serenadą, ale jesteś moim synem – odparł, patrząc mu przy tym prosto w oczy – Nie jesteś mi NIC dłużny – podkreślił wyraźnie, nie zamierzając kryć swojego zdania. Chciał dać te wszystkie przedmioty Cesowi, więc mu je dał. W grocie miał ich jeszcze dużo więcej. Gromadził dobra przez całe swoje życie, a te nie były mu dłużej do niczego potrzebne. Starzał się. Z każdym dniem zbliżał się do krańca swojego żywota, a niczego nie pragnął bardziej niż dobrobytu swoich piskląt. Wszystkich. Niezależnie od tego czy żyły w Mgłach czy w Ziemi.

Potem milczał przez chwilę, oddychając miarowo, żeby nieco się uspokoić. Dopiero potem podjął ostatni z tematów.
– Nie każdy musi być dobry w walce. Ciirioh pewnie odziedziczył smykałkę po matce. Ty zaś z pewnością masz inne talenty – zapewnił syna, będąc przekonanym, że ten wkrótce odkryje swoje własne zainteresowania. Takie, które będą cieszyć go na tyle, by szlifował je dzień po dniu – W takim razie pozwól, że nauczę Cię łowieckiej sztuki – dodał, posyłając młodemu lekki uśmiech – Zaczniemy od skradania, dobrze? Wiesz już co to? I po co się to robi? – zapytał na początek, żeby zorientować się, o co powinien uzupełnić wiedzę syna.

Celeste

[Pamięć Zimy]

Skulił się gdy Bór twardo na niego spojrzał – zdenerwował starszego smoka, większego smoka, silniejszego smoka i smoka który jest jego ojcem. Mógł nie mówić tego co powiedział, i widocznie go uraził.

Po kolejnym milczeniu, z Zamszonym widocznie starającym się uspokoić, rozluźnił się gdy wreszcie zaczął mówić w normalnym tonie. Gdy zadał pytanie czy wie czym jest skradanie, stara się grzeczniej odpowiedzieć –"Znam to na własnej skórze – szczególnie tej gdy Ciirioh skrada się by porywać mnie na jego przygody. Zawsze skrada się by się na mnie zaczaić kiedy nie wiem że jest w okolicy, a nawet wtedy kiedy wiem, ale wtedy bezgłośnie robi to kiedy przysypiam. Zgaduję że skradać się trzeba na polowaniu by zwierzynę upolować, nie porwać." – Ciirioh często go "porywał", tak jak na przykład kiedy był na spotkaniu z innymi pisklakami. Kiedy o tym opowiadał, lekko się uśmiechnął, gdyż mimo wydźwięku tego co robił jego starszy brat nie widział w tym nic dziwnego – zwykłe przekomarzania rodzeństwa.

[Zamszony Bór]

Zamszony zaśmiał się cicho, słysząc odpowiedź syna.
– Cieszę się, że tak dobrze się dogadujecie – odpowiedział z uśmiechem, posyłając synowi ciepłe spojrzenie. Wiedział, że Ciirioha i Celeste dzieliła duża różnica wieku, ale to najwyraźniej nie przeszkadzało młodym we wspólnym spędzaniu czasu. Tiishoyrowi wydawało się to szczególnie miłe, bo sam nie miał nikogo, z kim mógłby bawić się w dzieciństwie. Pisklęta w Mgłach zaś dużo spały, więc nie był świadkiem ich wspólnych zabaw. Omszały żałował, że tak było.

Potem zaś wrócił już do tematu nauki, chcąc w możliwie jak najlepszy sposób przekazać synowi swoją wiedzę. Pokiwał więc z wolna łbem, w zasadzie przyznając młodemu rację.
– Tak, skradanie jest szczególnie przydatne podczas polowania. Używa się go, kiedy zwierzyna znajduje się już w zasięgu twojego wzroku, pozostając przy tym nieświadoma obecności drapieżnika – zaczął uzupełniać słowa Celeste, żeby ten miał pełny pogląd na sytuację – Próbujesz wówczas bezszelestnie do niej podejść, żeby wymierzyć pozbawiający życia cios. Szybko i precyzyjnie, w celu uniknięcia pogoni – dodał, w tych kilku zdaniach zawierając wszystko, co wydawało mu się najważniejsze.
– Istotne jest zachowanie ciszy. Masz więc jakiś pomysł czego unikać? Co może Cię zdradzić? – zadał kolejne pytanie, zerkając na syna. Ciekaw był, co ten tym razem wymyśli.

Celeste

[Pamięć Zimy]

"Hmm..." – zastanawia się głośno, co często robi – "Powoli do momentu gdy możesz zaatakować, a następnie szybko. Równy oddech, głównie przez nos, powolny. Nie można być za sztywnym w ruchu, trzeba obserwować otoczenie i stąpać tam gdzie nie ma zaschniętych roślin." – odpowiada na pytanie ojca, licząc że się nie myli – "A, i jeszcze iść pod wiatr, a nie z wiatrem – by nie poczuła zwierzyna zapachu." – Spogląda na ojca który jest zdecydowanie większy od niego, przez co przychodzi kolejna odpowiedź – "Zapomniałbym żeby trzymać się nisko ziemi!" – widać że przez chwilę zapomniał jak czasami Ciirioh się kręcił wokół niego dziwnie, prawie cały skulony. Chyba właśnie to robił, nie?

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Pokiwał powoli łbem, zgadzając się ze słowami syna. Celeste wiedział całkiem dużo i wyciągał poprawne wnioski, co cieszyło Tiishoyra. Pomimo tego rozwarł pysk, żeby dodać coś od siebie.
– Zgadza się. Pilnowanie oddechu i obserwowanie otoczenia jest bardzo ważne. Jeśli będziesz zbyt głośno sapał albo nastąpisz na jakąś gałązkę, to zwierzyna prędko się zorientuje, że nie jest sama. Warto też unikać szyszek, kamieni i liści. Te bowiem też skrzypią pod naporem naszych ciężarów. Dlatego uważaj, żeby na nie nie nadepnąć ani się o nie nie potknąć – uzupełnił, po czym zajął się dalszym tłumaczeniem – Poza tym, staraj się pozostawać niewidoczny. Okolica z reguły obfituje w różne kryjówki, dlatego możesz z nich korzystać. Lawiruj między pniami drzew i chowaj się za krzakami. W krytycznym momencie nawet wysokie trawy mogą pomóc, jeśli tylko zdołasz się w nich ukryć. Co się pewnie będzie wiązało z koniecznością położenia się na ziemi – dodał, a jego głos był dość monotonny i przyjemny dla ucha – Musisz też zwracać uwagę na samą zwierzynę. Ta często porusza się w grupach, dlatego sprawdzaj czy przypadkiem żaden osobnik cię nie zauważył albo czy coś go nie zaniepokoiło. Z łatwością to rozpoznasz, bo roślinożercy zrobią się niespokojni i zaczną strzyc uszami. To ważny moment, który zdecyduje o ich ucieczce. W takiej sytuacji spróbuj zamrzeć w bezruchu. To czasem zdoła je oszukać, dzięki czemu ponownie się uspokoją, dając ci kolejną szansę. Och, i nie patrz zwierzynie w oczy. Kontakt wzrokowy również je przepłoszy – dodał, zerkając kontrolnie na syna, by upewnić się że ten nadąża za jego słowami – Dlatego najważniejszy jest spokój. Zachowaj go w każdej sytuacji, a może zostaniesz potraktowany jak element otoczenia. Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów. Przemieszczaj się cicho i powoli. Przystawaj od czasu do czasu. Nie stawiaj też od razu całych łap na ziemi. Zaczynaj od palców – powiedział, prezentując synowi odpowiedni ruch – Mmm, wiatr zaś... jest kapryśnym żywiołem. Często lubi zmieniać kierunek, dlatego sprawdzaj go co jakiś czas, żeby w razie czego skorygować swoje kroki. I tak, zawsze idź pod wiatr. Dzięki temu twój zapach nie dotrze do zwierzęcych nosów i ich nie spłoszy – zakończył tę część teorii, milcząc przez chwilę. Wkrótce zadał jeszcze jedno pytanie.
– Opowiadano Ci już o zmieniających się porach, prawda? – upewnił się, będąc w zasadzie pewnym, że ktoś już zdążył powiedzieć Celeste o fakcie, że śnieg nie zawsze zalega na ziemi, a sam świat rozkwita barwami co kilkanaście księżyców – Myślisz że skradanie różni się podczas trwania każdej z nich? – zadał właściwe pytanie, ciekaw czy i z nim syn sobie poradzi. To wymagało bowiem od niego nieco większej... kreatywności.

Celeste

[Pamięć Zimy]

Słuchał uważnie tłumaczenia teorii polowania od ojca, kiwając głową za każdym razem gdy Bór zwracał ku niemu uwagę. Musi przyznać – przyjemniej słuchało się go niż Ciirioha, chociaż ten tłumaczył z większą dozą ekscytacji tematem.
Gdy Bór spytał się czy wie o porach roku tylko przekrzywił głowę – "Wiem jak się nazywają, jak i wiem że trawa pod śniegiem jest miękka, ale poza tym nie wiem za dużo." – odpowiada zgodnie z swoim doświadczeniem – "Ale zgaduję że zdecydowanie się różni. Trawa jest miększa i cichsza, chociaż również bardziej śliska. Musiałem skupić się bardziej by się nie przewrócić niż przy śniegu, bo on się zagłębia i kruszy. Jak jest w lato i jesień?" – pyta się z zaciekawieniem ojca. Mógł zauważyć że nawet gdy dużo nie mówi to jest zainteresowany, jak i dużo pojmuje.... mimo że czasami nie zrozumie.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Omszały znów pokiwał łbem.
– Dobrze myślisz – zgodził się z nim, kiedy ten wyjawił mu swoje przypuszczenia. Każda pora roku faktycznie się od siebie różniła i Tiishoyr był zadowolony z faktu, że jego syn był w stanie to wydedukować. Wymienienia konkretnych różnic od niego nie wymagał, ale najwyraźniej młody był na tyle ambitny, by pokusić się i o taką próbę. Łowca wysłuchał go więc, po czym dopowiedział coś od siebie.
– Zima sama w sobie jest raczej najtrudniejszą z pór. Wszędzie zalegający śnieg skrzypi przy każdym twoim kroku, a roślinność jest uschnięta i uboga. Gdzie nie pójdziesz, to jesteś widoczny. Choć... – tu zerknął na młodego z uśmiechem – ...barwa twojego fura powinna dać ci przewagę. Do tego zawsze można natknąć się na lód, na którym łatwo poślizgnąć się i upaść. Pod puchem zaś mogą kryć się niewidoczne na pierwszy rzut oka gałęzie, które mogą okazać się przykrą niespodzianką, kiedy zdradzą twoją pozycję – kontynuował, wkrótce przechodząc do następnej z pór – Jesień również bywa problematyczna. Deszcz pada często i obficie przez co na ziemi pojawiają się kałuże błota, które wydają głośny chlupot po zetknięciu z łapą. Do tego z drzew opadają liście, które skrzypią, kiedy są suche. Wówczas również nie trudno o zwrócenie na siebie uwagi zwierzyny – wspomniał największe z problemów nim przeszedł do dalszej części swojej opowieści – Wiosna i lato są zaś bardzo kolorowe. Bujna roślinność sprawia, że łatwo o liczne kryjówki, za którymi bez problemu skryjesz swoje ciało. Krzaki i trawy to dobrzy sprzymierzeńcy. Wówczas jednak warto uważać na swój cień. Słońce godzinami jest na niebie, więc i on kładzie się długą linią, która może zaniepokoić zwierzynę – dodał na zakończenie, po czym zachęcił syna do wstania. Zaczynali bowiem bardziej praktyczną część nauki.
– Jak się pewnie domyślasz, także podczas skradania należy przyjąć odpowiednią pozycję. Ugnij więc łapy, żeby znaleźć się bliżej ziemi. Ale też bez przesady. Staraj się nie szurać brzuchem o podłoże – przestrzegł Celeste, po czym kontynuował wywód – Szyję i łeb ustaw w równej linii z kręgosłupem, a skrzydła przyciśnij do boków. Unieś też i usztywnij ogon, uważając żeby o nic nim nie zahaczyć. Na końcu wycisz się i uspokój oddech – wytłumaczył, upewniając się że młody ustawia się w odpowiedni sposób – I jak się czujesz? – zapytał na końcu, ciekaw czy utrzymanie takiej pozy będzie dla Celeste czymś trudnym.

Celeste

[Pamięć Zimy]

Słuchał uważnie – przynajmniej to potrafił dobrze robić, jak i starać się przyswajać wiedzę od doświadczonego smoka. Gdy usłyszał jak ojciec komentuje ubarwienie jego futra lekko zaśmiał się pod nosem, przymrużając oczy.
Kiedy Zamszony zaczął pokazywać mu jak stanąć do skradania się, starał się zimitować jego postawę, chociaż w momentach kiedy kazał mu się usztywniać zaczął czuć dyskomfort danej pozy, lecz nie miał problemu z uspokojeniem oddechu – nie miał często potrzeby nabierać powietrza do pyska, więc styl oddychania mu się nie zmienił.
Po krótkim czasie stania nieruchomo w dziwnej dla niego pozie zaczął lekko się rozluźniać – widocznie mięśnie miały w sobie swego rodzaju naturalną pamięć pozycji, a ta nie różniła się dużo od tej z treningów walki z bratem, ino ciut bardziej niższa i węższa.
"Nie ma problemów" – odpowiada z spokojem Zamszonemu, kiwając głową – "Coś jeszcze trzeba zrobić?" – pyta się swojego "nauczyciela".

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Obserwował Celeste uważnie, chcąc wyłapać wszystkie ewentualne błędy. Młody jednak uparcie powtarzał jego ruchy, więc wszystko powinno być w porządku. Samczyk był przecież niezgorszym obserwatorem. Zamszonemu pozostało się więc uśmiechnąć lekko, kiedy białofutry oznajmił, że przyzwyczaił się już do niecodziennej pozycji. To dobrze. W końcu najpewniej często będzie z niej korzystać, jeśli tylko poświęci czas na polowanie.

Pokręcił przecząco łbem na pytanie syna. W zasadzie przerobili już wszystko, więc pozostała im do zrobienia ostatnia rzecz – praktyka. Tym samym łowca sięgnął do swojego źródła, żeby przygotować dla Celeste jakieś małe wyzwanie. Wkrótce wśród drzew pojawił się ptak. Konkretnie bażant. Jedna sztuka przechadzała się powoli między roślinnościom, jakby szukała jedzenia. Moment później zatrzymała się przy jednym z krzaków i zaczęła wydziobywać coś ze śniegu, co jakiś czas unosząc łeb i rozglądając się uważnie. Dookoła zwierzęcia było sporo kryjówek, z których samczyk mógłby bez większych problemów korzystać. Suche krzaki rosły wszędzie, obiecując chociaż chwilowe schronienie. Oczywiście pod łapami wciąż zalegał śnieg, którego Tiishoyr nie zamierzał usuwać maddarą. Tym samym Ces miał utrudnione zadanie, bo musiał poradzić sobie z tą drobną przeszkodą, która w każdej chwili mogła zaskrzypieć zbyt głośno i zdradzić jego obecność. Gdzieniegdzie leżały też szyszki i patyki, a wiatr zdawał się wiać zza ich grzbietów. Tym samym jego podmuchy nie były sprzyjające.
– Upoluj go dla mnie, synu – polecił w końcu, wskazując palcem na maddarowego ptaka. Posłał przy tym synowi zachęcający uśmiech, siadając gdzieś z boku, żeby obserwować jego zmagania. Pozostało mu mieć przy tym nadzieję, że młody dobrze zapamiętał jego instrukcje i skorzysta z przekazanej wiedzy.

//Po twoim poście – raport skradanie I

Celeste

[Pamięć Zimy]

Słysząc jak pośród drzew przechodził bażant kątem oka spojrzał w jego kierunku, a widząc jak ojciec kręci głową na jego pytanie lekko ulżył za duchu. Słysząc polecenie Zamszonego tylko pokiwał głową, by przyjąć bardzo niską postawę, z rozpartymi palcami na łapach by zwiększyć pokrycie swojego ciała na śniegu – zauważył że ojciec raz tak zrobił, a śnieg skruszył się później, z mniejszym rozdźwiękiem.

Więc tak – wiatr najbardziej przeszkadza w tym momencie. W tym celu postanawia zakręcić się wokół ptaka, przechodząc daleko by móc przejść zza krzakami, jak i odpowiednio by nie przechodzić pod drzewami, gdzie widocznie z śniegu wystają kruche owoce drzewa i jego gałęzie. Gdy udało się obejść by iść pod wiatr niżeli z wiatrem, był gotów iść w kierunku bażanta. Z każdym razem gdy dostrzegał jak bażant zdaje się podejrzewać jego obecność staje w miejscu, a bażant zdawał się go nie dostrzegać – czy to futro pomagało? Czy może sam bażant był ślepy – nie wiedział, ale nie chciał ryzykować.
W momencie gdy zbliżył się wystarczająco a bażant już gdaknął wreszcie go dostrzegając było już po wszystkim – Celeste skoczył na biednego ptaka, łapiąc go w swoje łapki i robiąc kopyrtkę na przód, robiąc z siebie kulkę z przylepionym śniegiem i skrzeczącym przestraszonym bażantem który nie umiał się wydostać z objęć smoka.

Roztrzęsiony z pomyślnego złapania bażanta przewraca się na bok, z lekko zadowolonym uśmiechem na pysku patrzy na ojca z tej dziwnej pozycji – "U-u-udało się ojcze!"

[Zamszony Bór]

Przez cały ten czas obserwował syna z uśmiechem, śledząc uważnie jego ruchy. Młodzik odpowiednio zapamiętał jego instrukcje, czy to idąc pod wiatr czy omijając wszelkie zalegające na ziemi gałęzie. Bażant nie miał więc z nim żadnych szans i prędko się o tym przekonał.
– Brawo! – pochwalił Celeste, podchodząc do niego prędko – Zobacz. Następnym razem ugryź tutaj, żeby możliwie jak najszybciej skrócić jego męki – dodał, układając palce na wątłej szyi ptaka. Uśmiechnął się przy tym z dumą, nie kryjąc zadowolenia z postępów młodzika. Zresztą samczyk też zdawał się szczęśliwy, a to dodatkowo cieszyło Zamszonego. Łowca pozwolił mu więc jeszcze przez chwilę potrzymać upolowanego bażanta, żeby syn mógł się nacieszyć sukcesem, po czym pozwolił maddarze się rozproszyć. Tym samym zakończyli naukę skradania i mogli przejść do kolejnej umiejętności. W tym celu Tiishoyr wezwał swojego kompana, któremu kazał się pokręcić po okolicy. Przydadzą im się wszak ślady! No, ale to potem. Najpierw trzeba było wpoić młodzikowi podstawy.
– Świetnie sobie poradziłeś, Celeste. Ale żeby móc coś upolować, najpierw trzeba to znaleźć. Wiesz co zrobić, żeby wyśledzić jakąś zwierzynę? – zapytał, ponownie zwracając na siebie uwagę syna. Chciał się w ten sposób zorientować, jak wiele ten już wiedział o śledzeniu, a co będzie trzeba mu jeszcze wytłumaczyć.

Celeste

[Pamięć Zimy]

Gdy wreszcie bażant zniknął z łap młodego smoka lekko zamrugał z niedowierzania, po czym stanął z powrotem na nogach i otrzepał się z śniegu.
Na pytanie Zamszonego chwilę się zastanowił po czym odpowiada – "Zgaduję że nie różni się wiele od skradania się w czasie działania, ale wymaga dodatkowego zastanowienia i przygotowania. Trzeba wiedzieć gdzie typowo zwierzyna może być, następnie trzeba wiedzieć jak wyglądają ich ślady, starać się nasłuchiwać dźwięków i złapać odpowiedni jej zapach." – odpowiada patrząc kątem jak z dziwnego powodu w okolicy jakaś koza zaczęła się przechadzać by zniknąć wśród drzew. – "Na przykład kozy nie chodzą wśród drzew."

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

Zaśmiał się cicho, przymykając na moment ślepia. Pewność z jaką syn zarzucił kozie przebywanie w nieodpowiednim środowisku zdołała go rozbawić, bo Ces na raz się mylił, jak i miał rację.
– Kozy często przechadzają się po lasach. Można je też spotkać na równinach – sprostował, uśmiechając się delikatnie – Dziwne jest jednak, że dostrzegłeś ją na Terenach Wspólnych. Tu z reguły nie ma ani zwierzyny, ani drapieżników – dodał, samemu nie wyjawiając, że zwierzę spostrzeżone przez młodzika było jego kompanem. Po pierwsze, Sukhee nie był taką zwykłą kozą, a stworzeniem o płonącym futrze. Po drugie, droga z terenów Mgieł zajmowała znacznie więcej czasu, zwłaszcza jeśli ktoś musiał iść na piechotę. A więc czy to aby na pewno był jego żywiołak? A może ktoś faktycznie oswoił sobie kozę i to ją spostrzegł Celeste? Tiishoyr nie powiedział na ten temat nic więcej, czyniąc z tego swoistą tajemnicę.

Zamiast tego skupił się na teorii, postanawiając nieco rozszerzyć poruszone przez syna kwestie.
– Co do reszty, masz rację. W trakcie śledzenia przyda ci się każdy zmysł – zgodził się z Celeste, kiwając z aprobatą łbem – Wielu bazuje na wzroku, wypatrując na ziemi poodbijanych śladów łap. Ale tak naprawdę wszystko może być pożyteczną wskazówką. Zgubione kłębki futra, zgnieciona trawa, resztki jedzenia czy odchody również nakierują cię na przebywające w pobliżu zwierzę. Czasem, jeśli to jest ranne, możesz też dostrzec ślady krwi czy szamotaniny. Oznaki walki o życie – kontynuował tłumaczenie, zerkając co jakiś czas na Celeste, by się upewnić że ten nadąża z przyswajaniem wiedzy – Wiele z tych rzeczy możesz też wywęszyć, kiedy zawiodą cię ślepia. Blisko ziemi wyczujesz pozostawiony przez zwierzę ślad zapachowy, a jeśli dopisze ci szczęście, to sam wiatr przywieje ci interesującą woń pod nos. Nie zapominaj także o słuchu. Zwierzęta często chodzą w grupach, co czasem wymaga komunikacji między osobnikami. Wystarczy, że jeden z nich się odezwie, a zdradzi ci miejsce pobytu całego stada. Wsłuchuj się więc w dźwięki wydawane przez las, a być może usłyszysz meczenie, rżenie albo postukiwanie zderzającego się poroża – mówił dalej, w końcu robiąc sobie chwilę przerwy na złapanie oddechu. Rozmowę kontynuował dopiero po chwili, od razu zadając synowi nowe pytanie.
– Posłuchaj, Celeste. Już po pojedynczym znalezionym śladzie jesteś w stanie wiele wywnioskować o zwierzęciu, na które udało ci się natrafić. Kształt, ilość i zapach. To wszystko wpływa na chęć podjęcia tropu przez smoka. Wiesz dlaczego? – zagaił, po czym przyglądał się synowi, w oczekiwaniu na jego pomysły.

Celeste

[Pamięć Zimy]

Dlaczego? Chyba to jest dość proste pytanie – wartość tropu dla smoka.
"Kształt może pozwolić na to by rozpoznać jakie to jest zwierzę, jak i jego wielkość i styl chodu. Ilość, cóż, mówi samo za się – pozwala poznać ile może być danej zwierzyny, o ile nie są mądre by chodzić po swoich śladach. Pozwala też dodatkowo rozpoznać co to za zwierzę również – elfy i krasnoludy w końcu chodzą na dwóch nogach. A zapach pozwala dowiedzieć się jeszcze bardziej co to za stworzenie, jak i dowiedzieć się czy nie było ranne – zapach krwi... bardzo łatwo rozpoznać." – to ostatnie mówi z lekkim zawodem – ciężko zmyć zapach krwi, czy to wroga czy to swoją własną. Dobrze się tego dowiedział po tym jak brat przynosił zwierzynę lub wracał z leczeń z wciąż poplamionym futrem.

Zamszony Bór

[Zamszony Bór]

W milczeniu wysłuchał syna, żeby wkrótce skinąć zgodnie łbem. W zasadzie miał rację, więc jedyne co zostało Tiishoyrowi, to rozwinięcie tematu.
– Tak, ślad wskaże ci wielkość zwierzyny. Dzięki niemu oszacujesz także jej ciężar, co ocenisz po głębokości odcisku. Natomiast kiedy już wprawisz się w łowiectwie, to będziesz także w stanie rozpoznać gatunek tropionego zwierzęcia. Każdy roślinożerca zostawia bowiem inne wskazówki. Dziki, na przykład, ryją w ziemi, a tury są tak ciężkie, że roślinność się pod nimi ugina – przytoczył dwa charakterystyczne dla lasu widoki, żeby Celeste mógł się lepiej zorientować w jego tłumaczeniach – Podobnie jest z zapachem, który również różni się między gatunkami. Natomiast jeśli samych tropów będzie więcej, to będziesz w stanie z wyprzedzeniem określić liczebność śledzonego stada. Zawsze też pamiętaj o obwąchaniu każdego znalezionego tropu. Bowiem te nowe i warte podjęcia będą wydzielać intensywny zapach, a te stare najpewniej zdążą już wywietrzeć. To zaś oznacza, że zwierzęcia od dawna nie ma już w pobliżu, więc nie warto tracić na niego czasu – kontynuował, co kilka chwil zerkając na Celeste kontrolnie – Wiedz też, że niektóre ślady mogą oznaczać kłopoty. Jeśli znajdziesz odbitą w ziemi pazurzastą łapę, to spodziewaj się, że została pozostawiona przez jakiegoś drapieżnika. Wówczas nie idź za tropem, chyba że pragniesz rozpocząć walkę – dodał na koniec, uznając że teorię opracowali w wystarczającym stopniu. Tym samym należało się zająć praktyką. W tym celu Tiishoyr sięgnął więc po swoją maddarę, żeby stworzyć trop za jednym z krzaków. Wówczas skinął na syna, odsuwając kilka gałęzi, żeby wskazać mu jego pierwsze zadanie.
– Spójrz tutaj – zagaił, zachęcając Celeste do przyjrzenia się znalezisku – Wiesz jakie zwierzę mogło pozostawić ten ślad? Ilu doliczysz się osobników? I przede wszystkim, czy warto byłoby za nim pójść? – zapytał, chcąc by syn oparł swoją decyzję na wszystkich informacjach, które do tej pory zasłyszał. A co w zasadzie kryło się przy krzaku? Pojedynczy ślad, który przypominał swoim kształtem literę "v" z dwoma półksiężycami znajdującymi się nad nim. Sam trop został odbity na zaschniętej ziemi, a unoszący się nad nim zapach był tak słaby, że aż niemal niewyczuwalny. Kilkanaście łusek dalej, znajdował się jeszcze jeden taki ślad, ale dużo mniejszy. Krył się też w cieniu, przez co trudniej było go dostrzec.

Celeste