Popękany Obsydian

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Piękna pieśń rozeszła się po świątyni, przy piedestale Sennah – Kiedy smoczyca przyszła się z nią przywitać, akurat Boginka nie siedziała na swoim miejscu, jednak Mirri podczas swojej pieśni doskonale czuła że.. Nie jest sama. I że jej skromna modlitwa pełna uczuć dociera do kogoś, choć jego fizycznej obecności nie jest w stanie na ten moment uświadczyć.
W pewnym momencie gdy Sekcja została sama w ciszy po skończonej pieśni, usłyszała jak przerywa ją dreptanie małych łapek. Mrugnęła i.. Och! Sennah pojawiła się na swoim miejscu w pełnej okazałości! Bladoróżowa Pustynna owinęła swoje łapy ogonem i przechyliła łeb w zamyśleniu.. Ale i ciekawości, co z jej aparycją dodawało pisklęcej niewinności.
– Przed nim jeszcze długa droga, zanim zrozumie samego siebie.. Ale musi zrobić to sam, kiedy będzie gotowy. Choć Twoja pieśń, tego jestem pewna dotarła do jego duszy – Lato uśmiechnęła się enigmatycznie a sama Uzdrowicielka poczuła ciepło na swoich łuskach, jak gdyby w ciemnym pomieszczeniu w jakiś sposób poświeciło słońce. Blask też się pojawił, sprawiając iż Ziemista musiała zmrużyć lekko ślepia. Gdy minął.. Minął razem z obecnością Sennah.

Erja zatrzymał się kiedy mijał piedestał przylegający do tego Kammanora. Zmrużył ślepia i obserwował. Zastanawiał się czy modlenie się do Tarrama było karalną obrazą wobec innych z panteonu? Czy spętany w ciele Erycala w ogóle słuchał? Z drugiej strony, co miał na celu jego piedestał. Z dziwnym obiektem sześciennym, którego młodzik nie potrafił jednoznacznie określić.

Pęknięcia w obsydianie rzucały się w oczy jak nic innego. Popękana wiara w boga śmierci? Popękane wspomnienia? A może zwyczajnie pamiątka na jego hańbę i zdradę? Przez moment młodzik miał bardzo niebezpieczne myśli. Na dnie dobrego serca skrywały się różne nieodkryte perspektywy. Śmiertelny w końcu nie mógł rozumieć wszystkiego.

Westchnął i sięgnął po jeden kwiatek, który trzymał spleciony za uchem. Zawilec. Biały, niepozorny, niezbyt imponujący. Samczyk ostrożnie wsunął łodygę między pęknięcie, przez chwilę obserwując. Prawdopodobnie kwiatek długo nie pożyje. Już zaczął gnić, tracąc powoli swoją biel. A jednak...
– ... symbol zanikającej nadziei – wymamrotał sam do siebie. Dla Upadłego jej zapewne już nie było, aczkolwiek wiara często łączyła się z nadzieją. Erja mógł być tylko dobrej myśli, że kiedy minie wystarczająco dużo księżyców, Tarram otrzyma drugą szansę. Możliwość odkupienia.

Ale czy to było możliwe? Upadły po śladach cudzej krwi wiódł wąski szlak na szczyt. Nigdy go jednak nie chwycił.

Z nową zagwozdką wrócił do domu.

Męczyła ją pewna kwestia od jakiegoś czasu. Erlyn szwendała się po świątyni zaskakująco często. Czy to w odwiedzinach dziadka, czy to by porozmawiać z innym bogiem do którego akurat miała jakieś pytania. Tego dnia kroki zaprowadziły ją do bloku obsydianu, który zasadniczo nie przypominał niczego poza sześcianem, ale i tak każdy wiedział co symbolizuje. Albo raczej kogo.

Przystanęła przed tym, co kiedyś mogłoby być piękną podobizną kolejnego z bogów. Spojrzała smutno na srebrne pęknięcia.

Wędrowanie po świątyni było dla niego dosyć popularnym zajęciem, nawet jeśli pod same posągi i piedestały nie podchodził tak samo często. Z daleka widział ich stan, a nie potrafiąc dobrać właściwych słów do modlitwy, nie chciał zakłócać obecnego tutaj porządku – lub tak przynajmniej sobie wmawiał, ze względu na własną paranoję. Grunt, że nikt się tutaj nie zagryzał, ani nie płodził dzieci, chyba że w wyjątkowej sytuacji któryś z bogów miał na to ochotę.
Przy jednym z takich obchodów dostrzegł Odłamek, która zatrzymała się akurat w tym kawałku świątyni, gdzie długotrwałe przebywanie zawsze było podejrzane.
Podszedł do niej zaciekawiony, ogłaszając się krótkim odchrząknięciem, żeby w razie czego jej nie przestraszyć. Jeśli nie miałaby nic przeciwko, zapewne znalazłby się w bezpiecznej przestrzeni po jej prawej, jakby chciał ocenić, czy patrzyła na coś nadzwyczajnego.
– Nie miejsce przy którym zazwyczaj zatrzymują się smoki – skomentował ale bez żadnej wrogości, jedynie w formie spostrzeżenia. Był spięty, ale nie w sposób którego już nie znała, co przy atmosferze wokół kawałku smutnego, obsydianowego bloku zdawało się idealnie dopasowane. Pytanie jak było z nią i dlaczego właściwie się tutaj znalazła.

I tak się wzdrygnęła słysząc to chrząknięcie. Pochłonęły ją myśli na tyle, że przez moment wręcz zapomniała o tak podstawowej czynności jak oddychanie. Obejrzała się przez ramię na, jak się okazuje, proroka, ale nie cofnęła się. To by świadczyło o przyznaniu się do winy lub knucia czegoś niedobrego. Erlyn nigdy nie miała złych intencji, wobec kogokolwiek.
– Ś-świątynia to w ogóle nie miejsce, gdzie zatrzymują się smoki. – Odparła smutno, a na jej pysku pojawił się lekki grymas. – P-przynajmniej nie z mojego stada, dopóki czegoś nie potrzebują. – Suplementacja tej wypowiedzi była bardzo ważna, w końcu uzdrowicielka nie miała pojęcia czy inne stada również zaniedbują to miejsce, przypominając sobie o nim tylko wtedy, kiedy akurat było im to na łapę.

Wróciła spojrzeniem do pęknięć w czarnej skale. Zastanawiała się co symbolizują. Zdradę? Zepsucie? Skrzywdzenie? Utracone skrzydła? A może wszystko na raz?
– Z-zawsze się zastanawiałam jaki był naprawdę – przyznała cicho. Nie potrafiła uwierzyć w coś takiego jak zepsucie od początku istnienia.

Uduchowienie wśród spełnionych, szczęśliwych smoków, nie wydawało się mieć dla niego wielkiego sensu. Może u jednostek, które chcą się tą radością dzielić, wtedy niech będzie, ale zazwyczaj smok miał dość własnych spraw na głowie, a w tym także problemów, które żadne ciepłe słowo od boga nie mogłoby rozwiązać.
– Bogowie cenią szczerość, a większość śmiertelników ma problem z utrzymaniem relacji, która nie jest równa – odparł spokojnie, sztywno przysiadając. Jasno nawiązywał w ten sposób do jej wypowiedzi, choć nie upewniał się specjalnie, czy połączy dość kropek, by zrozumieć co miał na myśli. Kwestia Tarrama i tak zdawała się znacznie ważniejsza.
Biorąc pod uwagę jej delikatną powierzchowność, nie przypatrywał się jej tak analitycznie, jak zazwyczaj innym i pozwolił sobie przenieść wzrok we wspólne miejsce obserwacji.
Nie był najprzedniejszym wierzącym, ale intuicyjna lojalność wobec Immanora sprawiała, że myśl o dawnym bogu śmierci wywoływała w nim obrzydzenie. Nie była to rzecz jasna jedyna jego emocja, bowiem nieprecyzyjnie podsumowujące przeszłość kroniki zdawały się zostawiać przestrzeń do nerwowej refleksji. Cóż miało znaczyć, że Tarrram narodził się zły.
– Dlaczego cię to zastanawia? – zapytał, bez żadnego potępienia w głosie. Jakkolwiek interesujące mogło być pewne rozważanie, Tarram wciąż był historycznym ciemiężycielem i mordercą.

Pieśń smoka została zakłócona chwilą ciszy, gdy zatrzymał się on przed popękanym blokiem obsydianu. Wiedział, że jest to miejsce kultu Tarrama, jednak jego serce zasmuciło się, na widok bryły nadal czekającej na wykucie z niej posągu. Miejsce to było zaniedbane, co świadczyło o słabnącej wierze Wolnych.

Dziękujemy Ci chwalebny Tarramie
Dziękujemy za śmierć, którą nam dajesz
Ty nas odbierasz ze świata żyjących
Ty zanosisz Najwyższemu dusze zmarłych smoków

Po zaśpiewaniu podzięki Bogu Śmierci, udał się do kolejnego posągu, śpiewając refren swojej pieśni.

Dziękujemy Wam chwalebni Bogowie
Wam ofiarujemy nasze dziękczynienie
Wielbimy Was za Wasze hojne dary
Dary Wasze są wielkie wobec smoków

// zt

Pewnego dnia postanowiłem w końcu spróbować modlitw do tutejszych bogów – kiedyś musiałem w końcu to zrobić, nawet jeśli nie towarzyszyły temu jakieś większe obrzędy. Zawędrowałem więc do Świątyni. Skoro był to mój pierwszy raz tutaj, postanowiłem się nieco po niej rozejrzeć, zbadać miejsce kultu, skoro mogłem. Chodziłem między posągami, rozpoznając część z nich – pokrywały się z opisami z Giganta.
Zatrzymałem się jednak przy jednym, dość nietypowym... posągu. Wyróżniał się na tle reszty tym, że nie przedstawiał smoka. W ogóle był też wykonany z czegoś innego. Hm... Kto to mógł być... Chwila, chyba już wiem.
— No no, ładnie cię urządzili w tej świątyni, Tarramie — powiedziałem, lekko się przy tym uśmiechając. — Ciekawe jak stara jest ta świątynia... — mruknąłem i zacząłem się rozglądać, próbując na oko ocenić. Nie znam się na tym, ale jak budowle są naprawdę stare, to nawet ja jestem w stanie to wywnioskować.

Pielgrzym Światła

Jak to miał w zwyczaju robić co kilka dni, fioletowy smok oddawał cześć piętnastce bogów (z Tarramem postępując jednak w inny sposób, powinny do wykonanego przez niego niegodnego czynu). Wychodził właśnie ze wschodniej jaskini, po ukończeniu modłów, gdy poczuł i zauważył kątem oka kogoś innego, kto razem z nim znajdował się w bożym przybytku.

Nie rezygnując z dumnej postawy, przeszedł do północnej sali i zatrzymał się w wejściu. Stojąc tak, uważnie lustrował pierzastego samca, ale się nie odzywał. Wolał nie przeszkadzać mu w kontemplowaniu pomników, nawet jeśli wyglądał na nieco zagubionego. Pierzasty zawsze mógł zapytać o pomoc dobrze widocznego górskiego smoka, stojącego sobie przy wejściu do sali.

Ślad Chmur

Kiedy przejeżdżałem wzrokiem po budowli, dotarł do mnie zapach jakiegoś ziemnego. Spojrzałem w stronę wejścia i ujrzałem jakiegoś smoka z Ziemi – jak to dobrze! A nuż będzie wiedział więcej ode mnie. A jeśli nie, to może wskaże kogoś kto wie (choć pewnie będzie to ten Prorok, o którym coś słyszałem, ale jeszcze nie spotkałem).
— O, witam! Nazywam się Ślad Chmur wedle waszych zwyczajów, a wedle moich Czajka, Łowca Słońca. Nie wiesz może czy to nie jest... hm. Posąg Tarrama? — Wskazałem obsydian będący obok mnie. — Bardzo się wyróżnia na tle reszty rzeźb. Obsydian też do niego pasuje kolorystycznie na budulec, ale nie wykluczam, że równie dobrze inne smoki mogły wynieść posąg Tarrama po jego buncie. — Usiadłem przed rzeźbą, czekając na odpowiedź. Poklepałem też ogonem miejsce obok – jeśli faktycznie coś wie, to lepiej aby usiadł obok, a nie stał w przejściu.

Pielgrzym Światła

– Immanor z tobą, Śladzie Chmur – przywitał się ze słonecznym, kiwnąwszy mu łbem. – Nazywam się Siderus Fioletowooki, Pielgrzym Światła ze Stada Ziemi. Niegdyś stał tu posąg tego boga, jednak po swojej zdradzie nie wolno mu już pokazywać swojego oblicza w Świątyni. Blok który postawiono na miejscu jego pomnika, ma być symbolem jego upadku.

Spojrzał na ślad po uderzeniu, zdobiący ścianę obsydianu zwróconą w ich stronę. Małe srebrne żyłki i regularne pęknięcia dobrze uwydatniały ten element.

Wrócił wzrokiem do łowcy, przyglądając mu się wnikliwie.

– Czy potrzebujesz w czymś pomocy? – zapytał się śmiertelnie poważnie.

Ślad Chmur

Ha! Czyli dobrze myślałem! To był posąg Tarrama! Ciekawa interpretacja „niepokazywania swojego oblicza”, zazwyczaj po prostu niszczyli twarz na pomniku lub zaniedbywali go, ale smoki na Wolnych postanowiły przytachać spory blok obsydianu i ładne go uszkodzić. Chyba że zrobili to ci ich bogowie.
Ale mniejsza, grunt że uzyskałem odpowiedź na pytanie. Jedno z paru, jakie kłębiło mi się w głowie. Skinąłem mu głową i od razu przeszedłem do kolejnej sprawy:
— Tak. Oprowadziłbyś mnie po świątyni? Sam już coś tam kojarzę, czy to z rozmów, zwiedzania czy z kronik, ale jednak nie każdy posąg boga rozpoznam po opisie czytanym jakiś czas temu, tak samo nie każdy ołtarz czy inne osobliwe miejsce ma przy sobie tabliczkę objaśniającą do czego służy. — Przekrzywiłem przy tym głowę w bok, wyczekująco.

Pielgrzym Światła

Jeszcze przez chwilę spuszczał wzroku ze smoka Słońca. Czuł współczucie do biednego Śladu, który nie mógł rozpoznać oblicz swoich bogów, a nie był on przecież małym podrostkiem.

– Jesteśmy w Wewnętrznej Jaskini, gdzie przesiadują nasz ojciec Immanor i jego boże rodzeństwo.

Odwrócił się w stronę wnętrza jaskini i wskazał na każde z miejsc kultu, nazywając je imionami odpowiadających im pięciu bogów.

– Przykro mi słyszeć, że obecne wcielenie twojej duszy nie miało możliwości poznawać bogów od najmłodszych księżyców – dodał po chwili, wpatrując się w oblicze Pana Życia.

Ślad Chmur

Ah, okej, czyli tak oni wyglądają. Ciekawie sobie podzielili tę świątynie, ale i logicznie – rodzeństwo Immanora wrzucić do jednej komnaty. Tarram miał szczęście, że nie wyrzucili stąd jego posągu, tylko zachowali; w innym kraju wręcz zakazano czci złego z boskich bliźniąt właśnie dlatego, że był zły. Zniszczono też jego posągi czy podobizny i wymazano ze wszelkich legend i mitów, poza tymi niezbędnymi.
Przekrzywiłem głowę, słysząc jego kolejne zdanie. Kolejne wcielenie mojej duszy... Ah! Faktycznie! W gigancie było o nieśmiertelności dusz! Aczkolwiek dosyć topornie ubrał to w słowa...
— Yhm, mi też jest trochę przykro. Wasza religia jest tak inna od mojej. Ba, u mnie była ona w powijakach, pełna jakichś pojedynczych kultów małych bożków, dominowana powoli przez elfie spojrzenie na świat, które było spójne i opracowane. Smocza wiara ze smokocentryzmem,to przyjemna odmiana. Idziemy dalej? — Zagaiłem i ruszyłem ku wyjściu, aby poznać kolejne komnaty i tamtejszych bogów, a raczej ich podobizny.

Pielgrzym Światła

Przeszli do następnego pomieszczenia, którym była Grota Cudów. Pielgrzym opowiedział o znaczeniu tego miejsca, jako miejscu czci potomków Immanora. Przedstawił każdego z nich, opisując ich wygląd, jeśli brakowało pomniku na piedestale. Dodatkowo wspomniał też o Ołtarzu Erycala, gdzie za ofiarą z kamieni szlachetnych, smok mógł zostać uzdrowiony ze swych kalectw.

– A w co ty wierzysz? – zapytał się, nawiązując do poprzedniej wypowiedzi Śladu Chmur. Brzmiało to, jakby te wszystkie religie były dla Słonecznego niczym jakaś moda. Tak jak tutaj wstawano rano, a u Pielgrzyma wieczorem. Albo, że jedni nosili ozdoby z kolorowych tkanin, a inni srebrną biżuterię.

Ślad Chmur

Słuchałem z neutralnym wyrazem informacji o każdym pomniku (lub piedestale), próbując też połączyć ich wygląd z cechami wyłapanymi z Giganta (wszak bogowie zazwyczaj oddawali swoje atrybuty w wyglądzie, patron siły był silny, zręczności zręczny i tak dalej), jednakże wyraźnie się zainteresowałem, kiedy powiedział o ołtarzu boga uzdrowień. Naprawdę mieli tu takie coś?! I to działało?! Doprawdy, takich duszków jeszcze nie spotkałem!
— Hm? Ah, przepraszam, zamyśliłem się — powiedziałem dopiero po chwili, rozmyślając o Ołtarzu Erycala. — W co ja wierzę? Obecnie w nic konkretnego. Wszak nikt nie miał jak mi zaszczepić jakichś wierzeń za młodu, a elfia religia jakoś mnie nie przekonywała. Za dużo tam było elfów i przykazań tylko dla elfów. Jeszcze gdyby to dopasowali do smoków... ale jak ja mam niby robić runy rytualne, kiedy nie potrafię zrobić żadnej, bo jestem smokiem a nie elfem? Ale zaczynam się powoli przekonywać do waszej. Wydaje się taka... namacalna. — Spojrzałem w stronę Ołtarza. — Ale z drugiej strony zastanawiam się czasami, na ile dana wiara musi mieć w sobie prawdy, a ile wiary. Ludzie mają przeważnie takie podejście – wierzymy, że niemożliwe rzeczy są prawdziwe i się stały. No ale właśnie – wierzą, bo nie mają na to naukowych dowodów. Wy, Wolne Stada, macie udokumentowane świeże – jak na standardy religii – boskie interwencje, wręcz żywych świadków tamtych wydarzeń, więc czy dalej można tu mówić o wierze? Czy wiarą można nazwać coś, co faktycznie istnieje i są na to dowody? — Mówiłem i mówiłem, nie będąc pewnym czy smok w ogóle słucha lub chce słuchać. Najwyżej mnie zignoruje.

Pielgrzym Światła

Jak można było żyć w taki sposób - bez wiary w nic, prócz tego, na co otrzyma się dowód? Jak można było szukać dowodów, jeśli się w nic nie wierzyło? Do tego młodzik całkowicie źle interpretował to, co tak na prawdę oznaczała wiara.

– Cnotą jest najpierw uwierzyć, a potem otrzymać dowód na prawdziwość swojej wiary – odpowiedział na pytania Śladu Chmur. – Niestety, gdy nie będzie w smoku wiary, nawet najbardziej "naukowy" dowód będzie odrzucony jako nonsens i odbije się jak telepatyczna wiadomość od zamkniętego umysłu.

Przeszedł się powolnym krokiem po pomieszczeniu i zatrzymał się w wejściu do groty, żeby zagrodzić przejście. Nawet gdyby Ślad chciałby go wyminąć, Pielgrzym przesuwałby się na boki, żeby uniemożliwić łowcy wyjście z Groty Cudów.

– Powiedz mi, co się z tobą stanie, jeśli ktoś nagle pozbawi cię życia? Co się stanie z twoim "ja"? Czy zastanawiałeś się nad tym? – Wypowiedział te słowa śmiertelnie poważnie, wpatrując się ze skupieniem w Słonecznego. Choć jego poza jak zwykle była dostojna, nie przeszkodziłoby mu to w nagłym ruszeniu do ataku.

Oczywiście, nie miał zamiaru mordować nikogo w boskim przybytku. Po prostu niektórym młodzikom czasem przydałby się kubeł zimnej wody wylany na łeb.

Ślad Chmur

Ciekawe spojrzenie na sprawę, chociaż trochę zakrzywione, dające za duże pole do popisu różnym duszkom, zwłaszcza tym potężniejszym, żeby mogli oszukać inne istoty i zmusić ich do usługiwania sobie.
— Co w takim razie rozumiesz jako dowód? Czy to musi być coś niesamowitego i niezwykłego, czy wystarczy coś, co mogą zmanipulować jakieś duszki, żeby osiągnąć swoje korzyści? Poza tym wątpię, że jak ktoś dostanie dowód ostateczny, to nie uwierzy. Musiałby zaprzeczać sobie i światu, żeby go odrzucić.
Patrzyłem z lekką nieufnością, jak idzie w stronę wejścia, żeby je zagrodzić. Spiąłem instynktownie mięśnie na ten gest. Dalej siedziałem, ale wyraźnie gotowy do wykonania uniku. Co on chciał tym osiągnąć? Nie wyglądał na rozgniewanego lub rozdrażnionego.
W międzyczasie myślałem również nad odpowiedzią na jego pytanie. Oczywiście, że się nad tym zastanawiałem. I doszedłem do jednej konkluzji:
— Tak, myślałem nad tym parę razy. I nie wiem co się stanie. Wydaje mi się, że nastanie ciemność i moja świadomość zostanie stracona, nie będzie już niczego, w końcu zakończą się moje funkcje życiowe — odpowiedziałem zgodnie z prawdą. — Czemu zagrodziłeś wyjście? — Zaryzykowałem pytanie. Teraz albo się na mnie rzuci, albo odpowie zgodnie z prawdą; w pierwszym przypadku wezwę kogoś z okolicy na pomoc po prostu, a samemu postaram się uciec.

Pielgrzym Światła

"Czemu zagrodziłeś wyjście?"

Huh...

Samiec mruknął do siebie, a na jego pysku na moment pojawił się nieprzyjemny grymas. Szybko jednak zniknął, a poważny wyraz pyska powrócił.

– Wybacz, chciałem posłużyć się podstępem i wywołać w tobie strach przed śmiercią, co było niehonorowe z mojej strony. Chodźmy dalej, do następnego pomieszczenia, gdzie kontynuujemy tą rozmowę.

Przeszedł do Niszy Zadumy, gdzie znajdowały się posągi pozostałych bogów, które nie należały bezpośrednio do rodziny Immanora. Starał się na tyle, na ile potrafił, przybliżyć powiązania tych bogów z głównym panteonem, o których można było przeczytać w kronikach. Do tego pokazał też miejsce poświęcone duszkom wspominając o głównej piątce, która doznała owego zaszczytu.

– Powracając do twoich pytań: sam przecież określiłeś czym są dowody. Są to boskie interwencje i inne nadnaturalne wydarzenia, które mogły zostać udokumentowane przez świadków. Żaden duszek nie byłby w stanie dorównać bogom, gdyż chociażby Viliar i Valanyan, gdy stali się bogami, unieśli się ponad wszelkie duszki. Nie zrozum mnie źle, same duszki również mogą stać się niewyobrażalnie potężne, jednak ich moc blednie, w porównaniu ze naszymi bogami.

To bogowie władali ich duszami i wkładali je w nowe ciała. To oni wskrzeszali ich po nieszczęśliwej śmierci. Przywracali im utracone części ciała. Mogli przesunąć księżyc, władać pogodą, czy stworzyć magiczną barierę, która chroniła Wolnych przed złem zewnętrznego świata. Tylko dureń mógłby się nie bać ich przeraźliwej siły.

Ślad Chmur

Chwila chwila. Co chciał zrobić? Wywołać strach przed śmiercią? Ale po co! Do tego jedynie zagradzając przejście! Mógłby przynajmniej, nie wiem, przyłożyć pazur do gardła – wtedy poczułbym się dopiero zagrożony! Teraz co najwyżej czułem niepokój – w zasadzie cały czas czuję, nie wiedząc do czego jeszcze może się posunąć podczas tej rozmowy! Czy on naprawdę myślał że postawiony w takiej sytuacji błagałbym jego bogów o wybaczenie czy jakkolwiek wpłynąłby na moją odpowiedź? Czemu w ogóle się posunął do tak pokracznej manipulacji?
Uh, mniejsza, za dużo myślę o tej głupocie. Wystarczy i tak wysłać wiadomość w odpowiednim czasie i przeżyć jak najdłużej – nie powinno być to trudne. Niepewnie poszedłem za smokiem. Nie słuchałem już aż tak uważnie o tutejszych pomnikach, cały czas bacznie szukając jakiegoś nowego podstępu – zresztą i tak część tego już samemu wyczytałem.
Potem zaś powrócił do poprzedniego tematu. Hm. Okej, musiałem przyznać, że mimo wszystko był trochę racjonalny – rozumiał owe „dowody” inaczej niż wierzący w innych religiach; pewnie przez wzgląd na to, jaka tu jest boska aktywność, a jaka poza Wolnymi. Jednak mimo tych wszystkich dowodów, to i tak musiałem to zobaczyć, aby samemu uwierzyć – za często już widziałem podszywające się pod bogów duszki. Coś jednego i wielkiego mi wystarczy.
— Muszę przyznać, że masz unikatowe spojrzenie na owe dowody. Innym by wystarczył deszcz z nieba podczas suszy, aby mówić że to sprawka bogów, a nie jakichś duszków. Byłeś sam świadkiem jakiegoś cudu? Na przykład nie wiem, tego Ołtarza Erycala? Albo czegoś innego. Przeniesienia lądu, wskrzeszenia czy cofnięcia czasu — wymieniłem parę abstrakcyjnych zjawisk, które nie mogłyby wydarzyć się w rzeczywistości i bardzo często były sferą różnych fantastycznych historii czy legend. Nie wiem czy faktycznie uwierzę mu na słowo, ale nie wyglądał na kogoś nadinterpretującego rzeczywistość. Zresztą, zobaczę co mi odpowie.

Pielgrzym Światła

Mruknął coś do siebie i wyszedł ze smokiem do głównej sali świątyni, skąd korytarze prowadziły do wszystkich pozostałych sali. Potrzebował chwili ciszy, by rozważyć pytanie Słonecznego smoka.

– Podczas misji zwiadowczej, mnie i dwójkę smoków Mgieł napadły dwunogi. Pokonali nas, poderżnęli nam nieprzytomnym gardła i pozostawili na śmierć na mrozie. Dzięki opatrzności Sennah, nasi uzdrowiciele mogli nas odnaleźć i uratować, zanim było za późno.

Popatrzył się na swoje lapy. Czasami czuł tamten przenikliwy chłód i poczucie, jakby to były jego ostatnie chwile w tym wcieleniu. Na szczęście nie było mu dane umrzeć tamtej nocy.

– Straciliśmy głosy w przerżniętych przez stal gardłach, a nasze martwe od mrozu palce musiały zostać oderwane przez uzdrowicieli. – Nie mówiąc już o jego rodowej końcówce ogona, którą cenił najbardziej. – Nie mógłbym przemawiać teraz do ciebie, gdyby nie uzdrawiająca łaska Erycala, która wróciła mnie do pełni zdrowia.

Ślad Chmur

Smoki Wolnych Stad