Aleja Zakochanych

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przy braku podtrzymywanych tradycji, aleją zakochanych byłby każdy wąski przesmyk, którym wędrowali zakochani, a prawdę mówiąc drzewny nie znalazł ich w życiu wielu, toteż w jego mniemaniu żadne miejsce nie zasługiwało na specjalne wyróżnienie w swoim nazewnictwie.
Jakkolwiek jednak nieznajomi mianowali korytarz pochylonych ku sobie drzew, prorok w głowie miał tylko pogoń za swoją sarną, która wyruszyła na spacer, gdy tylko zmrużył oko. Cholerny samobójczy roślinożerca, wciąż najwyraźniej nie pojmował jaki los spotkał jej niedoszłego partnera. Na szczęście nić więzi sugerowała, że ssakowi nic nie groziło, jednak ponieważ mogło to ulec zmianie w każdym momencie, smok nie szczędził czasu na powolne spacerki.
***
Niespodziewanie drogę Słonecznego samca przecięła trójnoga sarenka o gęstym, choć w wielu miejscach skołtunionym futrze. Nie wywróciła się przed nim zupełnie celowo, choć jej tendencje do witania zagrożeń oko w oko mogłyby takowe zdarzenie sugerować. Ot stwierdziła, że przebiegnie drapieżnikowi pod nosem, żeby zasięgnąć trochę adrenaliny, która mimo prób nie potrafiła w zupełności przebić się na zewnątrz.
Trzy nogi nigdy natomiast nie pomagały przy akrobacjach, czego konsekwencje poznała, także nie po raz pierwszy, choć tym razem boleśniej. Pojedyncza przednia noga zgięła się pod nią, a potem poleciało za nią całe ciało.

Ogromne uszyska ustawiła na sztorc i skierowała pysk ku smokowi stojącemu parę kroków dalej, wytrzeszczając ku niemu oczy, jak gdyby był samą śmiercią. Może to w końcu jej czas?

Powiernik Pieśni

Dziwne zjawisko... Pierwszy raz widział zwierzę na terenach wspólnych, nie miało żadnego szczególnego zapachu, nie wydawało się też za bardzo zdolne do ucieczki, skoro teraz leżało przed nim niemalże czekając na jego ruch. Powód był oczywisty... brak kończony. Yulo podszedł jeszcze trzy kroki i był praktycznie przy samym pysku sarny, a na jego obliczu pojawił się duży grymas sugerujący niezadowolenie.
Oto jak bogowie z niego szydzili. Dając mu przed nos ofiarę tak samo kaleką jak on, rozwaloną na ziemi, żywą, ale gotową na śmierć od swojej nieuwagi. Czy tylko on dostrzegał jak bardzo było to ironiczne. Sarna była jego odzwierciedleniem w naturze.
Zabolało. Nie tylko dlatego, że była to prawda, ale też z tego powodu, że już to kiedyś widział. Nie był jedyną istotą, która wszystko straciła. Życie zawsze było naznaczone ironią, czasami jednak osiągała ona niebotyczne rozmiary. Nawet sarna mu udowadniała to, iż to co uznaje za ból nie jest w żaden sposób wyjątkowe. Mógł sobie cierpieć jako kaleka, ale to nie zmieniało faktu, że był kalekim NICZYM.
– Powolutku wstań, bo ślisko jest, a ty pazurów nie masz. Nie przewrócisz się, a jak co to Ci pomogę. Nie wytrzeszczaj tak ślepi, nic ci nie zrobię... Popatrz, jesteśmy do siebie bardzo podobni.
Jeśli to dar od doli, albo bogów, to zamierzał go zostawić taki jaki był. Nigdy nie lubił zabijać zwierząt, a już tym bardziej takich, które nie broniły się. Jak zwierzę potrzebowało pomocy to mu pomógł, jeśli sobie radziło to nie zbliżył się, po prostu dał czas zwierzęciu, siadając na zadzie. Byleby sarna nie połamała drugiej nogi, bo wtedy dopiero miałaby problem z poruszaniem się. On przynajmniej mógłby latać...

Strażnik Gwiazd

Nie od razu oczom sarny rzuciła się niepełnosprawność drapieżnika, choć gdy tylko pojęła, że i dziś nie czeka ją śmierć z niczyjej łapy, jej wizja zdołała się nieco wyostrzyć. Trudno było oczywiście prześledzić ruch jej oczu, ze względu na ich ciemną barwę, lecz prędzej czy później obniżyła nos, zdradzając punkt swojego zainteresowania. Wcale nie próbowała wstać, co nawet z uwzględnieniem jej wykrzywionej natury nie należało określać nietypowym, gdyż w obliczu bezpośredniej konfrontacji ze smokiem, zapewne wiele zwierząt zamierało w bezruchu.
Mimo wytężonego wzroku i słyszalnego, przyspieszonego oddechu, trójnoga nie przejawiała innych oznak strachu, choć i te kilka kryteriów możnaby uznać za wystarczające.

W końcu zdyszany, spomiędzy pni drzew, wyłonił się prorok.
Od sceny, biorąc pod uwagę kondycję Słonecznego, sam uznałby że ironicznej, dzieliło go jeszcze kilkanaście kroków, które jednak pokonał w mgnieniu ślepia.
Widząc brak oznak agresji u samca zostawił między nimi stosowną przestrzeń, choć nie zdołał ukryć nerwowej gwałtowności z jaką sięgnął do ciała swojej kompanki, przy pomocy ramienia skrzydła. Złapał ją odstającym palcem za bark i lekko pociągnął ku sobie, choć nie na tyle żeby pomóc jej wstać, a jedynie zakomunikować swoje oczekiwanie.

W międzyczasie spojrzał także na smoka, nie kryjąc nawet przez uderzenie serca, że zwraca uwagę na jego nieparzystą ilość kończyn.
– Przepraszam za nią. Zazwyczaj trzyma się blisko, ale oddaliła się gdy tylko zmrużyłem ślepia – wyjaśnił sztywno, zgodnie z prawdą. Ponaglona do ruchu sarna podjęła pewien wysiłek aby się poruszyć, ale gdy kolano jej przedniej nogi odmówiło współpracy, ponownie opadła na brzuch. Gdyby nieznajomy zdecydował się jej pomóc, a to jest zbliżyć by podtrzymać jej ciało, zwiotczałaby momentalnie, tym bardziej tracąc zdolność utrzymania się na racicach.
Prorok musiał z wysiłkiem powstrzymać się od wewnętrznego komentarza.

– Możesz ruszyć dalej, po prostu się nią zajmę – dodał, wyjątkowo czując iskierkę zażenowania, które jednak zamaskował surowszym tonem.

Powiernik Pieśni

Patrzyła na niego i się nie ruszała. Może go właściwie nie zrozumiała? Niemniej nie powinna tu być, nie sama. To nieodpowiedzialne. Nagle w jego polu widzenia pojawił się znany smok, a nawet nie kto inny, niż prorok. "Za późno" pomyślał Yulo kiedy ten zbliżał się "Gdybym był głodny, albo kierował się instynktem... pewnie nie zdołałby go nawet zatrzymać przed przegryzieniem jej gardła". Trudno było mu uwierzyć, że kompanom nie dawało się nakazać pozostania w grocie, kiedy smok śpi. Może prorok go w jakiś pokrętny sposób testował?

Gryf niezgrabnie odskoczył dwa krótkie susy do tyłu, aby dać więcej przestrzeni zwierzęciu i smokowi, który urósł ponad inne smoki. Był ucieleśnieniem marzeń wielu ambitnych smoków... No może nie on, ale to co posiadał. Wiedzę, mądrość, niekończące się życie, przychylność boska... W zamian miał być ich posłańcem? Przecież to też nagroda.

Yulo nie ruszył do pomocy, bo to oznaczałoby wkraczanie w przestrzeń osobistą nie tylko smoka ale i zwierzęcia. Skoro prorok nie uczynił więcej, niż ruch skrzydłem to kimże był on, aby swoim postępowaniem sprzeciwiać się działaniom Strażnika?
– To ja przepraszam. Może to ja ją spłoszyłem i się wywróciła.– Nadal w końcu był drapieżnikiem i w innej sytuacji pewnie nie poskąpiłby mięsa na swoje zapasy. Yulo patrzył dłuższą chwilę na sarnę, ale starałby się jej pomóc tylko w momencie w którym nie byłoby jej mentalnego przewodnika. Stał więc chwilę przynajmniej do czasu, aż nie usłyszał czegoś co brzmiało jak... ostrzejsza sugestia? To zabawne i Strażnik tego nie wiedział, ale Gryf uznawał proroka za kogoś kto mógł mu wydawać polecenia, niemalże jak przywódczyni.
Lekko więc ukłonił łeb. Lubił być pożyteczny. To prawie to samo co być potrzebnym. A stąd już tylko krok do bycia smokiem wartościowym. Nie wiedział tylko, jak się przelicza jedno na drugie. Czy dziesięć przysług to już krok w stronę posiadania jakiejś wartości w cudzych oczach? Bo we własnych, wiedział to doskonale, wciąż był nikim.
– Tak... jeszcze raz przepraszam...
Po czym przeskoczył przednią łapą na bok z zamiarem ominięcia szerszym łukiem Strażnika.

Strażnik Gwiazd

Cholera.
Nienawidził wracania do żywych. Czy w ogóle faktu że był skazany funkcjonować wśród smoków z którymi musiał szukać drogi porozumienia. Czemu nie mogłyby po prostu uwzględniać go we wszystkim, zupełnie spontanicznie pytać, dzielić się, informować, a potem ruszać dalej ze swoim dniem?
Każdy był swoją własną górą do której należało wejść i wywalić bebechy na zewnątrz żeby w nich przebierać, jak w skarbach, tyle że jednorazowego użytku. Dawno już stracił na to siły.
Ale nadal motywował go fakt, że lubił być na bieżąco. Chciał wrócić do aktywności, dlatego pozwalał Gezim ciągnąć się po terenach, jakby była jego metodą na przełamanie lodów. Teraz oczywiście interakcja nie wynikała z podobnej celowości, ale wpisywała się w format, więc mógł równie dobrze z niego skorzystać.
– Poczekaj – zarządził, oglądając się na niego, dopiero gdy smok zdążył go już wyminąć.
– Nie wiem czy w ślepia rzuciła ci się moja nieobecność na ceremoniach. Poszukuję kogoś kto mógłby streścić mi wydarzenia z ostatnich księżyców – nie wyjawił powodu, ale był konkretny, zarówno w swoich oczekiwaniach jak i formułowaniu wypowiedzi. Nie wiedział rzecz jasna czy Słoneczny miał na to czas, ale z tego jak zapamiętał go ze spotkania młodych, wydawał się kierować jakimiś zasadami uprzejmości. Powierzchownie oceniwszy, mógłby powiedzieć że zdołał je zachować, ale nie chciał się zawodzić, więc nie podbijał swoich oczekiwań.
Zostawił sarnę samej sobie, jako że ani myślała wstawać i po prostu zwrócił się ku samcowi.
– Poza tym to nie twoja wina. Gezim często postępuje... neurotycznie – dodał bardziej płaskim głosem, zatrzymując się pod koniec, jakby nie wiedział które słowo pasowało do niej najlepiej.

To tylko utwierdzało w przekonaniu, że Yulo nie stanowił niczego wyjątkowego. Otwartość kiedyś była jego atutem, ale w wyniku nieustającego życia... cóż, wraz z upadkiem pewności siebie, ta otwartość się zamknęła. Teraz uważał, że zawadza gdziekolwiek był i z kimkolwiek rozmawiał.
Niestety Strażnik trafił też na smoka, który najnowszych informacji nie miał zbyt wielu, ale mógł łatwo sobie przypomnieć pewne rzeczy. Miał paskudną zdolność swojego ojca... pamiętał wszystko, od kiedy był świadom swoich poczynań...
Został zatrzymany słowem, ale się nie obrócił jeszcze. Usłyszał kolejne słowa i wreszcie się obrócił. Wyjątkowo mu wykwitł blady uśmiech na pysku. Coś jednak mógł zrobić... Tak, łatwo sobie przypomniał, że Strażnik kiedyś bywał na ceremoniach Słońca... nawet jeśli przychodził na ich zakończenie. Potem przestał.
– Jesteś prorokiem, ale nadal smokiem... raczej nikt nie spodziewa się, abyś był wszędzie.– stwierdził cicho i obrócił się ponownie do Strażnika pyskiem. Poszukiwał kogoś lepszego od niego, ale on mógł mu powiedzieć tyle co wiedział.
– Na pewno lepiej, abyś zapytał przywódczyni lub Su, a nawet bardziej do mojego wuja, bo Powroty jest mniej dysponowana z jakiegoś powodu i nie prowadzi nawet ceremonii, chociaż w nich uczestniczy. Wątpię, aby zwiastowało to przyszłą zmianę stanowisk... Moje stado ostatnio straciło na prawdę dużo wspaniałych smoków, ale napłynęli nowi, a jeśli chodzi o wojnę z ludźmi to wszyscy odnosimy sukcesy, nawet jeśli niektórzy płacą za to nieco więcej, niż inni– z tymi słowami uniósł kikut nieco wyżej- Szykujemy się do ostatnich walk, planuje się zniszczenie miasta ludzi, ale być może po tym nastaną wreszcie czasy pokoju.– dodał ciszej i zamilkł oczekując na pytania, albo odprawienie. Przecież był smokiem Słońca to i Yulo nie wiedział za dużo o innych stadach. Nikt go też nie zapraszał do rozmów pomiędzy przywódcami.

Strażnik Gwiazd

Prorok odetchnął w duchu, gdy samiec zdecydował się go wysłuchać. Najwyraźniej nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo w tyle był smok mający pośredniczyć między śmiertelnikami, a bogami. Nie zamierzał się z tym specjalnie obnosić, choć perspektywa kwestionowania jego aktywności również jakoś wielce go nie przerażała.
Mimo to, komentarz na temat jego wątpliwej wszechobecności z jakiejś przyczyny odbił się w jego głowie, zostawiając weń nieprzyjazne echo. Nikt niczego od niego nie oczekiwał, to przecież jasne.
Albo nie.
Nie dość, że nie to próbował mu zasugerować Słoneczny, to i nawet jego własna, skrzywiona interpretacja nie byłaby tutaj prawdą. Okazjonalnie zawsze spotykał smoki, które czegoś potrzebowały. To że nie oferowały w zamian za pomoc żadnej wdzięczności, to już zupełnie inna sprawa. Od kiedy zaś pokuta wiązała się z wdzięcznością jednostek wokół?

– Nie jesteś w takim razie tak nieobeznany, jakim siebie przedstawiasz – zwrócił uwagę, poprawiając pozycję siadu. To by oznaczało, że może zdołają przeprowadzić nieco dłuższą rozmowę.
– Mam w planach rozmówienie się z przywódcą, lecz niewątpliwie skorzystałbym z opinii różnych uczestników konfliktu. Czy byłbyś w stanie.. – tutaj spojrzał znów wymownie na jego skróconą kończynę.
– Opisać mi przebieg potyczek w których brałeś udział albo jak obecnie prezentują się plany zniszczenia ludzkiego siedliska?
Rozumiem że przywódca przybliżył wam również szczegóły rozejmu z Nową Trudią? – mówił spokojnie, bez nacisku, chociaż była w jego głosie jakaś tłumiona szorstkość. Zapewne utrzymanie jej w ryzach było ułatwione intensywnym spoglądaniem rozmówcy w ślepia.

Powiernik Pieśni

Każdy smok powinien postępować tak, jak każe mu sumienie, nie oczekując wdzięczności ani nagrody. To uczucie nie powinno mieć terminu ważności, niezależnie od tego jaką się pozycję piastowało. Yulo nigdy nie zapomni uzdrowicielom ich pracy, łowcą ich poświęcenia dla dobra stada i jego... Nie uważał też, żeby potrzebował pokutować... Czy prorok był tak zmęczony swoim istnieniem, że uważał życie za wieczną tułaczkę? Wojownik nie miał pojęcia jak to jest, ale i pewnie nigdy nie będzie w stanie się dowiedzieć. Tylko wybitne jednostki mogły liczyć na życie kilka pokoleń, a taki Yulo...? Cóż albo zaśnie na sto księżyców i miałby w tedy szansę przeżyć... Albo jego naturalnym celem była zwykła prokreacja i liczenie, że jego pisklęta przeżyją tak długo, aż sami się rozmnożą... Patrząc z boku... smutne to życie, bez większego celu...

– W takim razie jestem rad, że nie zawiodłem Cię przynajmniej do tej pory– kiwnął łbem i lekko się uśmiechnął. Niech mu będzie, chociaż czas pewnie pokaże, że jego ocena była tylko namiastką prawdy.
Jego zjeżdżające spojrzenie na brak łapy nieco zdziwił samca. To było aż tak jasne, że akurat w tych walkach stracił łapę? Smoki miewały różne... wypadki, chociażby na arenie boga.
– Odcięliśmy transporty dostarczane do miasta ludzi oraz zaatakowaliśmy obozy pod głównymi murami... z powodzeniem. Obecnie odbywają się rozmowy na temat strategii dostania się do miasta, ale sam plan poznamy pewnie już kiedy zbierzemy się pod miastem. Jeśli chodzi o Nową Trudię... Cóż, wiem tylko tyle, że mamy rozejm, ale nadal nie można tego nazwać współpracą. Podejrzewam raczej, ze przywódczyni woli dokończyć sprawy związane z Rathen, a może wtedy zajmie się dokończeniem rozmów z ludźmi.– mówił tyle ile wiedział, bo akurat nigdy nie miał problemów z pamięcią. Wątpliwe, aby Strażnik wiedział kim był Khart i czy wiedział jaki dar posiadał i dzielił zarazem ze swoim synem. Mniejsza jednak o to.
Yulo robił po prostu to co do niego należało i nie był typem, który oczekiwałby jakiekolwiek wdzięczności.

Strażnik Gwiazd

Samiec ledwie zauważalnie pokiwał łbem. Wyczuwał przez więź iż trójnoga oswaja się z głosem Słonecznego, choć to jeszcze nie motywowało jej do zmiany pozycji. Najwyraźniej nie miała nic przeciwko obserwowaniu konwersacji, leżąc bezpośrednio obok smoków ją prowadzących.
Sam prorok natomiast, nie tonął w jakichś szczególnie głębokich przemyśleniach. Był zmęczony całym światem, ale zależało mu na zmuszeniu się do jakiegoś działania. Bez tego, no i może faktu że musiał stale pilnować bezpieczeństwa Gezim, prawdopodobnie nie byłby zdolny do kiwnięcia palcem.

– Powiedz nieco jak wyglądały ataki na obozy. Smoki mają różny stosunek do dwunogów. Jedni bardziej przejmują się nieuzbrojonymi jednostkami, inni mniej – nie chciał tą wypowiedzią rzucać żadnego osądu, więc poprowadził ton naturalnie, jakby jakoś głęboko mu nie zależało. Po części zresztą była to prawda.
– Kto je zamieszkiwał? Czy były dobrze zaopatrzone albo trudne w podbiciu? – dopytał dalej, podczas gdy na moment jego myśli powędrowały w stronę smoka uratowanego na wyprawie. Tyle krwi po nic.
Dlaczego ludzie decydowali się ryzykować w ten sposób, tylko by wypełnić wolę jakiegoś szaleńca?

Powiernik Pieśni

Yulo jakoś już zapomniał o kompanie, który okazał się nadal siedzieć w ciszy i nawet jeśli strzygł uszami to nie miało to większego znaczenia dla tematu i dalszych działań.
Był nieco zaskoczony tym co właściwie oczekiwał od niego prorok. Oczywiście natychmiast wyczuł intencję i to spowodowało, że zaciekawiony wojownik przekrzywił łeb na bok nieco baczniej przyglądając się Strażnikowi Gwiazd. Pewnie nie chodziło o to, że lubił dwunogów tylko nie lubił niepotrzebnej pomocy. Akurat wyjątkowo mocno Yulo zgadzał się z tym przekonaniem.
– W obozach pod miastem byli przede wszystkim łowcy, albo tacy, którzy ich wspierali. Nie wiem czy znaleźli się tacy, którzy gonili za uciekającymi, bo wtedy z pomocą bogów wycofywałem się na tyły, aby się nie wykrwawić po stracie łapy. Nie potrafię dokładniej przedstawić wartości obozów, wydawały się dość bogate, chociaż śmierdziały strasznie wszechobecnymi szczynami i miały wszędzie pełno śmieci i resztek jakichś zwierząt, albo smoków...
Wyjaśnił lekko kiwając barkami. Chyba nie chodziło mu o to, aby dowiedzieć się jaki w ogóle był plan na ataki, a jedynie o ofiary... i to po stronie ludzkiej. Jakby się nie obawiał o śmierć smoków tylko o ich dusze. Cóż, sam osobiście uważał, że mógł zabić jakichś nieuzbrojonych, ale nie wynikało to z chęci, a jedynie z konieczności. Oni, albo ludzie... Dobijanie i ganianie za bezbronnymi byłoby bestialstwem.
– Ale jeśli okrężnie pytasz mnie o zdanie... mdli mnie i obrzydza, że ktokolwiek byłby skłonny celebrować mechanizmy niszczenia życia.– powiedział nieco oschle, ale po krótkiej przerwie wyłagodził ton do bardziej neutralnego –Zabijanie stanowi czasami paskudną konieczność. Nie jest formą rozrywki i nie powinna być zadawana jako odpłatę... Gniew stanowi złą motywację.
Za to lojalność, chęć zysku, teoretyczny honor... To mogło powodować, że ludzie słuchali. Przecież to ten cały król zbierał łowców. Czy Rathen bez niego byłoby spokojnym sąsiadem dla terenów Wolnych? Cóż, mieli już nieco ludzi na terenie, ale przecież podpisywali pakt o nieagresji...
– Być może słyszałeś, że w Słońcu mamy wojowniczkę Słońca, która jest człowiekiem i szyje z łuku. Powiem więcej, miesza w grocie połączonej z moją. Dlatego pozwolę sobie powiedzieć, że nie nienawidzę ludzi, tylko nienawidzę czynów, których się podejmują.

Strażnik Gwiazd

Nie wiedział czego spodziewać się po ludzkich obozach więc o ile nie lubił zawierzać pojedynczym źródłom, nie zamierzał wykluczać spostrzeżeń Słonecznego. Ino kiwnął nań łbem, ani zawiedziony, ani zachwycony tym co usłyszał. Ulżyło mu jednak na sam fakt, iż wciąż istnieli wśród Wolnych tacy, którzy nie przechwalali się morderstwami, ani nie tryskali nienawiścią wobec innych gatunków. Sam nie uważał się za jakąkolwiek ostoję tolerancji, zwłaszcza że smoki w oczywisty sposób uważał za istotniejsze, ale nie sądził by ignorancja i brutalność musiały iść ze sobą w parze.

– Gniew nie jest dobrą motywacją, ale poczucie sprawiedliwości już tak – mruknął sucho, na jeden z komentarzy rozmówcy. Nie żeby go przedrzeźnić, bo sprawiedliwość była niezaprzeczalnie ważnym motywatorem, ale czasami w praktyce niewiele różniła się od nie przefiltrowanego gniewu.

– Ah. Jak miewa się Landaria? – podjął kolejny temat, choć bez entuzjazmu w głosie. Jego dawna chęć zaangażowania się w jej los całkowicie wygasła, jakby z dnia na dzień. Czuł za to czasem wyrzuty sumienie, ale nic nie mógł poradzić na fakt, że nie była już młodzieniaszkiem.
– Jeśli sojusz z Nową Trundią zyska status stabilnego, będzie mogła w końcu zawiązać relację z własnym gatunkiem – Nie wiedział rzecz jasna jak wyglądał jej czas wolny, ale nie miał podstaw by zakładać iż miała z dwunogami dobry kontakt. Choć może się mylił?
– Często z nią rozmawiasz? – dodał, z iskierką większego zainteresowania.

Powiernik Pieśni

Ludzie zebrani pod miastem za cel obrali zarobek. Żer na ich trupach. Yulo od kiedy pamiętał to łowcy stanowili zagrożenie dla nich wszystkich. Czuł smutek na myśl o tym ile to wszystko musiało pochłonąć ofiar, ale zawsze istniała nadzieja, że skończy się na bilansie ujemnym bardziej złych, niż dobrych istot- i tu nie chodziło o określenie jakiejś rasy. Po prostu z perspektywy smoka- to ludzie przyszli i napadli na nich, starając się nie tylko zabić ich, ale zagarnąć wszystkie ich tereny. Nie wszyscy jednak wybierali walkę na śmierć i życie... zawsze znajdą się tacy, którzy zechcą zażegnać konflikt. Najwyraźniej niedługo Nowa Trundia stanie się ich sąsiadami i chociaż zaanektowali sobie ziemię to wcale nie musiało to oznaczać wrogości. Czas pokaże czy faktycznie ludzie mogli żyć w częściowej zgodzie ze smokami.
– Przez sprawiedliwość nikt się nie zmieni... sprawiedliwość jest dla satysfakcji tego, który ją wymierza... i z pewnością wielu powie o niej czując gniew. A pętla nienawiści trwa. My będziemy oskarżać ich o to, że zabili naszych bliskich, oni podobnie. Chyba wolałbym miłosierdzie...– odpowiedział oczywiście dla poparcia własnego zdania. Niemniej jeśli ktoś faktycznie postępował sprawiedliwie. . . tylko kto decydował o sprawiedliwości?

Yulo lekko pokiwał łbem. Mógł się spodziewać, że prorok poznał Landarię. Niemniej chyba nie miał zbyt dobrych wieści na jej temat- Z przykrością muszę stwierdzić, że nie zostało jej wiele życia. Ma jednak córkę i rośnie niczym adept.
Wyjaśnił zwięźle, aby przejść do dalszego tematu skoro prorok wydawał się bardziej pochłonięty łączeniem ludzi z ludźmi.
– Myślisz, że będzie chciała przebywać pomiędzy ludźmi, którzy przyczynili się do śmierci jej bliskich smoków? Cóż, być może ta kwestia rozwiąże się sama niedługo, o ile honorowy pojedynek dojdzie do skutku– nieco przygnębiony uśmiech pojawił się na jego pysku, a ślepia wyrażały raczej zmęczenie. Nie chciał nawet myślał o tym, że wuj Su będzie musiał walczyć z kimś innym i być może umrzeć za umarłe już smoki. Jednak taka miała być sprawiedliwość, prawda...?
– Z nimi. Mieszkają obok mnie. To moja mama zrobiła im legowisko i często je odwiedzam po jej odejściu. Landaria nigdy nie potrzebowała kogoś do pomocy, jednak martwię się o Latirę. Jest... mała.

Strażnik Gwiazd

Jednym było poddawać pod wątpliwość rzetelność pewnych aktów rzekomej sprawiedliwości, a zupełnie innym mówić, że nie miała sensu jaki tako.
– Miłosierdzie nie rozwiązuje konfliktów – odparł tylko, nie chcąc za bardzo rozdrapywać tematu. Lubił filozoficzne debaty, ale w tym przypadku Landaria i jej młode interesowało go bardziej.
Nie zbulwersował się jeszcze, choć lekko zacisnął szczęki, na wiadomość o jego istnieniu.
– Honorowy pojedynek? – zmrużył oczy pytająco, nie będąc pewnym czy nie pamiętał, czy zwyczajnie nie wiedział o owym wątku. Jakieś mentalne wiadomości przewinęły się na spotkaniu, ale równie dobrze umowa tego rodzaju mogła powstać kiedy indziej.
– Długi brak kontaktu z ludźmi dla człowieka musi być bardzo dysocjujący. Jeśli ma wyrosnąć na stabilną, rozumiejącą własne ciało jednostkę, powinna mieć więcej interakcji z własnym gatunkiem – jego opinia nie wynikała w tym przypadku że znajomości dwunogów, a samego siebie. Był obcy we własnym ciele, mimo iż miał styczność ze smokami od wyklucia, lecz gdyby wychował się wśród innego gatunku, był przekonany, że jego wewnętrzny konflikt jawiłby się o wiele gorzej.
– Ponadto jak właściwie... – Powiernik mógł nie mieć pojęcia, ale musiał zapytać. Zawahał się jednak przez moment, czując gulę w gardle. Czy dwunogi podchodziły do rozmnażania jakoś inaczej niż smoki?
– Z mojego rozumienia Landarii wynikało, że żywi niechęć do dwunogów, a sama spędza czas wyłącznie lub przeważnie ze smokami. Jak więc zaszła w ciążę?

Powiernik Pieśni

Yulo się lekko uśmiechnął na kolejne wyrażenie zdania, ale tym razem wyjątkowo przemilczał, bo w końcu sprawiedliwość mogła tak samo rozwiązywać konflikt jak go przedłużać w nieskończoność.
– Chciałbym dowiedzieć się możliwie dużo o swoim stadzie i Ogniu. Jeśli byłbyś skłonny mi powiedzieć jak najwięcej, albo wskazać kogoś kto wie najwięcej. – Zmienił temat, ale na niego nie naciskał, szczególnie, że Strażnik najwyraźniej bardziej się interesował teraz ludźmi w ich stadzie.

Yulo się zdziwił niewiedzą i to było widać. Był przekonany, że Arel wspomniała o tym, że prorok tam był.
– Pojedynek, zaproponowany pierwotnie dla mojej mamy Aie i Landarii, jako jakąś dziwną formę rekompensaty za zabicie niektórych członków rodziny – wyjaśnił i powoli znów pojawił się łagodny uśmiech na obliczu samca. Na kwestię samej ludzkiej kobiety nieco przekrzywił łeb. Czy faktycznie tak musiało być?
– Przymus to najmniej skuteczny bodziec do działania... Jeśli zechce to pójdzie, nawet jeśli będzie to oznaczało, że będę się miał martwić całą tą wizytę.
Wyjaśnił swoje stanowisko w tej sprawie i potem znów nieco się skrzywił niepewny co powinien o tym myśleć. Brzmiał na prawdę jakby ją znał, ale przecież nie widział jej od... bardzo dawna. Urodziła kiedy on był jeszcze szczęśliwym adeptem, przed smoczym snem.
– Przykro mi... Najwyraźniej musisz zrewidować swoje zdanie wobec niej. Nie znam szczegółów i nawet nie chcę. Być może zdążysz ją samodzielnie zapytać. Znajdziesz ją na wulkanie, jeśli przyjdziesz w porze kiedy Słońce jest wysoko to duża szansa, że akurat spać nie będzie.– wyjaśnił swoją kwestię a potem chwilę milczał, aby upewnić się, że prorok był gotów odpuścić już ten temat i ewentualnie odnieść się do poprzedniego tematu z nauką o dawnych dziejach jego stada.

Strażnik Gwiazd

Prośba Powiernika dotycząca Ognia wydała mu się nagła, biorąc pod uwagę kontekst ich rozmowy, toteż prorok wycofał łeb zdziwiony, w pierwszej chwili nic nie mówiąc. Skinął za to łbem, pozwalając by owy temat poczekał trochę, nim wyłoni go ponownie spośród pozostałych.
– Ah tak. Nie wiedziałem kto planował wziąć w tym udział, poza przywódcą – odparł, chcąc sprostować kwestię dotyczącą pojedynku. Mógł o to dopytać wcześniej, ale do wielu rzeczy nie miał głowy.

– Co do człowieka... – podjął ostrożniej, jako że i Słoneczny używał raczej grzecznego, asekuracyjnego języka.
– Sądzę, że czasami ekspozycja na większe zróżnicowanie środowiska powinna być narzucona, a nie tylko wynikać z uczuć. Niemniej masz rację, takie komentarze, czy pytania powinienem zachować na rozmowę ze źródłem mojego zainteresowania – A szkoda, ponieważ prawdę mówiąc nie miał wielkiej ochoty na dyskusje z dwunogami. Powinien jednak, póki jeszcze miał czas.

– W związku z Ogniem zaś... – na chwilę zmrużył ślepia, jakby na samą myśl rozbolała go głowa.
– Biorąc pod uwagę że nie jesteś pierwszą ciekawą osobą, rzeczywiście lepiej byłoby tę wiedzę wyryć na kamieniu – Na to też nie miał siły, ani ochoty ale przecież nie mógłby tego wyznać wprost. Komentarz ten zatem skierował od niechcenia, bardziej do samego siebie.
Dopiero kolejne słowa zebrały w sobie nieco więcej energii.
– Co dokładnie cię interesuje?

Powiernik Pieśni

Miało to większy sens kiedy właśnie tak to ujął chociaż to nadal wydawało mu się nieco dziwne... Jakby Strażnik faktycznie czegoś zapomniał, czy to możliwe? Przemilczał jednak tą kwestię.

– Czasami powinna... może masz rację, chociaż nie jestem pewny kto winien decydować o tym.
I tutaj nie chciał podejmować się dalszego tematu, gdyż sam zobaczył jak ciężko jest kogoś przekonać do swojego zdania. Młódka pomimo braku umiejętności bronienia się, nawet nie chciała słyszeć o pomyśle smoka, który za pomocą kompana starałby się ją chronić i przynajmniej mieć na nią baczenie. Wszystkie pisklęta właśnie tak wyrastały, a ten podrostek tego nie chciał.

Czego chciał wiedzieć? To dobre pytanie...
– Czy nie wystarczy przekazać słów innym, aby oni nieśli tą wiedzę? W końcu chyba niewielu zapomina...Moi przodkowie przybyli stosunkowo niedawno na te tereny. Wiem, że Ogień niegdyś połączył się z Księżycem w wyniku tego postało Słońce. Wiem, że była niegdyś tradycją w ogniu oznaczanie skały w grocie wspólnej. Interesuje mnie dosłownie wszystko. Stadne tradycje, wierzenia, jacy byli przywódcy, jak sprawy układały się pomiędzy innymi stadami...?
Yulo mógłby go zalać pytaniami, ale wolał zadawać pytania niesprecyzowane, wtedy też mógł się więcej dowiedzieć. Zaś jeśli chodziło o pamięć... Tak, Yulo raczej miał problem z próbami nie pamiętania czegoś, niż pamiętania. Nikt oprócz niego (co uważał za całkowicie normalne) nie wiedział, że raz przeczytana czy zasłyszana informacja zostaje w jego pamięci.

Strażnik Gwiazd

Temat Landarii zakończyli dosyć prędko, ale nie zamierzał się tym przejmować. W tyle głowy zapisał sobie jednak, że powinien w wolnej chwili odwiedzić ją albo jej młode.

Przekazywanie wiedzy, jakkolwiek nadawało mu, jako prorokowi pewną użyteczność, nie zawsze go ekscytowało, stąd też mentalna przychylność w stronę pisma. Niestety tylko mentalna, bo pisarzem był miernym.
– Pismo jest niezawodne o ile dobrze je przechowasz – zauważył. Widać zresztą jak zachowała się historia Ognia. Kto by wiedział cokolwiek, gdyby nie prorok? Gdzie te przekazy ustne smoków, którym powinno zależeć najbardziej.
– Podzielę się z tobą wiedzą pod jednym warunkiem – kontynuował poważnie, choć na chwilę odwrócił wzrok, żeby skupić się lepiej na własnych myślach.
– Chciałbym abyś dołożył się do dziedzictwa Słońca i po naszej rozmowie sporządził tabliczkę, w której podsumujesz wybrane przez siebie, istotne wydarzenie, którego byłeś świadkiem.
Jesteś w stanie się tego podjąć? – założył z góry, że Słoneczny potrafi pisać, bo była to całkiem typowa zdolność wśród smoków.
Zastanawiał się poza tym, czy jeśli sam miał tyle oporów przed ryciem, czy pisaniem słów z których byłby zadowolony, nadałby się w jakiś sposób na motywatora dla innych.

Powiernik Pieśni

Cóż, trudno było się nie zgodzić z jego logiką. Przecież widział kilka tomów, które miała Bealyn, a ona robiła dosłownie wszystko, aby się nie uszkodziły. Nawet łapy musiał wymyć i wysuszyć, aby chociaż przewracać strony. Nigdy też nie dostałby takiej książki na przechowanie lub do własnego użytku.
– Potrzeba odpowiednich do tego łap i znajomości materiału. Uzdrowiciela Ziemi, Bealyn doskonale o tym wie, być może ją znasz.
Wojownik akurat nigdy nie powiedziałby, że jest odpowiednią osobą do trzymania takich książek. Nigdy nie dbał przesadnie nawet o swój własny wygląd. Może się to jednak zmienić za jakiś czas.
Zdecydowanie jego zmęczone ślepia się nieco ożywiły na wzmiankę o tym, że dostanie to czego chciał. Warunek był raczej nieistotny, bo z pewnością będzie się mieścił w granicy rozsądku.
Ale które wydarzenie było... ważne?
– To raczej nie powinno stanowić problemu, o ile pomożesz mi rozszyfrować jakie wydarzenie powinienem opisać. Walki z Rathen to sprawa wszystkich stad, a nic istotnego do tej pory nie wydarzyło się na tyle, aby uwieczniać to w... czym? Historii na kamieniu...? Chyba, że zechcesz zobaczyć opis rozejmu jeśli już zostanie dokładnie spisany i omówiony. To wydaje się być dość istotne dla pokoleń, które będą się musiały pogodzić z wyborem dzisiejszych smoków.
Yulo zamilkł i zastanowił się przez chwilę. Tak, to wydarzenie było dość istotne dla stada, ale również dla wszystkich pozostałych. Walka z ludźmi w tym również może zostać zawarta... Tylko co, miał to napisać i oddać Strażnikowi. W jakiej formie? Miał poprosić Bealyn o czystą książkę? Miał pisać po niej pazurem maczanym w krwi?

Strażnik Gwiazd

Czy znał Ziemistą uzdrowicielkę? Ostatnimi czasy nie mógł pochwalić się rozwojem swojego życia towarzyskiego. Przeciwnie zresztą, miał wrażenie, że długowieczność połączona z brakiem czytelnej motywacji ułatwiała mu zaakceptowanie, że coraz więcej spraw przesypywało mu się przez palce. Nawet gdy pragnął ów sprawy nadrobić, czuł iż przypływ energii był krótkotrwały, nieporównywalnie mniej odznaczający się na linii jego życia, niż bezczynność.
Cholera. Skąd te myśli teraz? Bealyn nie była przecież pierwszym i ostatnim smokiem, którego los i zainteresowania nie wzbudziły dostatecznie jego ciekawości.
Kiwnął głową, w ramach niemego stwierdzenia iż kojarzy samicę.

– W kamieniu. Na skórze, cokolwiek uznasz za wygodne, ale dostatecznie trwałe – wypuścił powietrze powoli, gdy Słoneczny skończył swoją wypowiedź. Zamierzał osobiście stawić się na rozmowie dotyczącej rozejmu, ale to nie tak, że aż płonął na myśl aby cokolwiek z tego wynotować. Był przecież świadkiem wielu ważnych zdarzeń, a nadal żadne z jego przemyśleń nie zaszczyciło bebechów Giganta. Na tym etapie zastanawiał się czy kiedykolwiek ulegnie to zmianie. Zdziwiło go w każdym razie, że Powiernik miał mieć coś wspólnego z Nową Trundią, ale nie zamierzał o to dopytywać. Najwyżej nadrobi braki później, gdy porozmawia z Powrotami.
– To jakie wydarzenie opiszesz, zostawiam tobie. Chcę być pierwszą osobą, której owy zapis przedstawisz. Jeśli sądzisz, że nadchodzący rozejm może być wart uwiecznienia, niech tak będzie. O Ogniu dowiesz się już teraz, więc liczę, że w niedalekiej przyszłości rozliczysz się z własnych słów... – wtem przerwał wypowiedź, choć przez parę uderzeń serca jego pysk pozostał otwarty, jakby chciał dodać coś jeszcze. Istotnie przez łeb przeszło mu parę myśli. Co takiego zamierzał zrobić, jeśli Słoneczny nie zdecyduje się wypełnić obietnicy. Przecież go za to nie ukarze.
Przymknął pysk powoli i przełknął ślinę. Czy konsekwencje powinny być jedyną siłą napędową? Czy nie powinien ufać w godność smoków jako taką?
Przyjrzał się ślepiom Słonecznego nieco dłużej, nim kontynuował.
– Powiedz, o czym chciałbyś dowiedzieć się najpierw? – przybliżenie mu surowej linii wydarzeń odkąd pamiętał wydawało się najbardziej optymalne, ale być może wolał pierw zapytać o przywódców, czy tradycje o których mu opowiadano.

Powiernik Pieśni

Nie musiał się interesować wszystkimi i zapewne Bealyn była jedną z tych istot, które też wcale nie zamierzały dążyć do zapoznawania się z prorokiem, którego renoma była... raczej wątpliwa. Niemniej nawet jeśli w obyciu był szorstki to warto było porozmawiać... więcej, zyskać wiedzę, której nie miał pewnie nikt inny nie licząc zapisków.

Na wzmiankę o materiale pokiwał łbem... I tak pogada sobie z Bealyn zanim weźmie się za coś co mogłoby być powtarzaniem pracy kogoś innego, ale faktem było, że opis z jego perspektywy raczej będzie unikalny... Czy jednak przedstawianie przeszłości nie powinno stanowić raczej obiektywnej oceny, nie barwionej własnymi uczuciami? Może właśnie tak to opisze! Wydawało się to dobrym pomysłem.
Pokiwał łbem na znak, że Strażnik będzie pierwszym, który otrzyma jego... wątpliwe dzieło. W każdym razie, teraz jednak on miał otrzymać swoją część 'umowy'– to też nieco zabawne, że chęć poznawania przeszłości była okupiona jakimś innym zadaniem... no ale mniejsza o to.
Zaciekawiony samiec patrzył na proroka z niemałą nadzieją, że otrzyma wiedzę, której nie ma nawet jego ciotka Arel i Su.
– Cóż, każda historia powinna zaczynać się od początku, a więc chciałbym wiedzieć o najstarszych wydarzeniach jakie znasz. Interesuje mnie każdy przywódca i jaki był dla smoków, jakie mięliśmy tradycje. Zawsze patronował Słońcu... znaczy Ogniowi Kammanor? Czy nie ma za złe tego, że Słońce zmieniło patrona?
Pytań miał tyle, że mógłby je wypowiadać pół nocy, ale przecież prorok też wszystkiego wiedzieć nie będzie, a sam musiał poukładać opowieść w spójną całość, która poprowadzi Powiernika niczym po wydeptanej drodze.

Strażnik Gwiazd

Od początku hm?
Rzeczywiście czekać ich musiała długa rozmowa. Bogowie, jak dobrze byłoby, gdyby sam w końcu ułożył gromadzone od dziesiątek księżyców opinie. Pismo jednak parzyło go, a tekst wypowiedziany niósł za sobą mniejszy ciężar.
Odchrząknął w każdym razie i zaczął przebierać w torbie, którą ułożoną miał tuż przed nosem. Wyglądała na bardzo starą, choć prorok ewidentnie bardzo o nią dbał. Ostre gałęzie nie uszkadzały nigdy jej skórzanej faktury, gdyż podczas wspinaczki po drzewach, uważnie osłaniał ją skrzydłem.

– Pierwszy przywódca, którego pamiętam hmm... – mruknął do samego siebie. Bardzo stare wspomnienia mieszały mu się, dlatego gdy Sennah jeszcze regularnie okupowała jego umysł, wspomagał się jej błogosławieństwem, by nadrobić braki. Teraz, gdy ich kontakt osłabł, wolał zdać się na swoje notatki. Cieniutkie kartki, które znalazł niegdyś w opuszczonym obozowisku, bądź pozyskał od zestresowanego duszka były niesłychanie cenne, ze względu na to ile mogły pomieścić treści. I to bez kosztu związanego z wagą!
– Z niesmakiem przyznaję, że nie od początku byłem zainteresowany historią, choć ważne wydarzenia i smoki uparcie zagradzały mi drogę – rzekł dalej, nie odwracając uwagi od sortowanych papierów.
– Na szczęście, choć los nie postawił jako świadka najrzetelniejszej osoby, postawił taką, która przetrwała, aby tę dawno zagubioną wiedzę dało się wygrzebać z zakamarków jej umysłu – wspomniał, wyciągając w końcu pożądany, lekko zmięty i przybrudzony ziołami papier. Potem złapał go w magiczną, rubinową łapkę, która przypominała lewitującą kończynę kraba.

– Zanim zacznę – odchrząknął.
– Tak, Kammanor był patronem Ognia od zawsze. Nie był zadowolony ze zmiany, zwłaszcza że Ziemia i Ogień były jedynymi zachowanymi z legend nazwami, od początku formowania się stad. – nie wiedział aż tak wiele na ten temat, choć nie umknął mu nastrój Kammanora dotyczący tego tematu.

– Przechodząc do rzeczy. Posłuchaj i powiedz czy taka forma ci odpowiada.
Pierwszego przywódcę Ognia spotkałem po raz pierwszy, gdy była jeszcze piastunką, Szklaną Melodią. Jako zastępca Ziemi, miałem bardzo niepochlebną opinię na temat funkcji piastuna. – przejechawszy wzrokiem jeszcze kilkakrotnie po wyjętym papierze, w końcu schowal go i spojrzał swemu rozmówcy prosto w ślepia. Jego ton był łagodny, zdecydowanie bardziej niż podczas dyskusji.
– Smoki nie były w stanie udowodnić mi, że jest w niej wartość, lecz Melodia, swoją cierpliwością i argumentami, zdołała zasiać wątpliwość w mojej zagorzałości. Była to śnieżnobiała smoczyca o błękitnych ślepiach, łuskowanym ciele i pierzastych skrzydłach. Odznaczała się przede wszystkim swoją delikatną budową, która – wedle jej słów, była wywołana nieuleczalną kondycją, od wyklucia osłabiającą jej organizm.
Drugiego razu zastałem ją już gdy zakończyła swoją kadencję. Obejmowała tę funkcję bardzo krótko, pod mianem Pieśń Płomieni. Zrzekła się owej rangi samodzielnie, gdyż wiedziała, że może oddać ją w zaufane łapy swojego syna, Tembru Ognia.
Opowiedziała mi też o swojej poprzedniczce, która była bezpośrednim powodem jej mianowania na najwyższą rangę. Ze spisu przywódców wiem, że owa samica nazywała się Pióro Ognia. Jako wojowniczka, całkiem trafnie, kojarzona była także jako Krwawa Rządza. Jej osobiście nie poznałem, ale z opowieści byłej przywódczyni wiem jak zakończyła się jej historia na Wolnych Stadach.
Jeszcze wcześniejszy lider, Płomień Świtu, gdy Krwawa wstępowała na piedestał, nakazał aby jako zastępcę wybrała osobę o odmiennym temperamencie niż ona. Tak też Kołysanka zajęła tę rolę.

Jako przywódca Pióro Ognia przyjmowała wiele pojedynków, zabijając, bądź doprowadzając smoki na skraj śmierci, poprzez brutalne okaleczenia. Uznając jej postępowanie za szkodliwe dla dobra stada, zapewne przez wywołane zabójstwami kontrowersje, zastępczyni zdecydowała się wydać na przywódcę osąd. Przed smoczycą postawiony został wybór trzymania się z dala od pojedynków, bądź wygnanie.
Gdy Pióro zagroziła Kołysance śmiercią, stado wstawiło się za nią i przywódczyni została okrzyknięta zdrajcą. Wtedy zniknęła na zawsze za granicami Wolnych. – tutaj zwolnił zdecydowanie i nieco spuścił łeb. Nie pamiętał już co czuł do tamtej samicy. Być może był nią zaintrygowany.
Teraz jednak nie miała żadnego znaczenia. Emocjonalnie nie odcisnęła sobą żadnego śladu.

– Wspomniała jeszcze o paru detalach dotyczących kondycji stada. Na pewno mam notatki gdzieś tutaj...
Mogą jednak nie być dla ciebie istotne. – przerwał samemu sobie.
– Nasza rozmowa na temat przeszłości była długa i to już ostatni raz, gdy widziałem Kołysankę. Jej syna, Tembr Ognia, poznałem osobiście na spotkaniu przywódców wezwanym przez Dotyk Cienia.
To co się na nim wydarzyło jest dla mnie pewnego razu początkiem do wszystkich innych historii od pojawienia się Skalnego Giganta, po rozbiorcy Cienia. To może jednak innym razem...

Odchrząknął krótko.
– Czy taka forma jak dotąd ci odpowiada? Masz jakieś pytania? Skoro interesujesz się historią Ognia, zapewne widziałeś już spis wszystkich przywódców?

Powiernik Pieśni

Smoki Wolnych Stad