Leste

[Lśniąca Toń]

Można powiedzieć że zwiedzała tak? Dostała się z terenów słońca na wspólne. Tam podobno nie było żadnych zwierząt które mogły zrobić jej krzywdę, brzmiało to pokrzepiająco. Udało jej się też skubnąć wiedzy o bogach w których tu wierzono, nawet ktoś powiedział jej gdzie znaleźć świątynię! Udała się do niej, nieco przerażona wielkością tego miejsca oraz samymi posągami które się tam znajdowały. Usiadła jednak naprzeciwko posągu Aterala, wzrok utrzymując na podłodze. Kiedy go uniosła uśmiechała się delikatnie.
-Nie wiem czy uzyskam odpowiedź jednak powiedziano mi że jesteś bogiem śmierci. Moja matka umarła już dawno temu. Była odważną smoczycą, to dzięki niej dalej żyję. Nie wiem czy to akurat ty okryłeś ją swoim skrzydłem po przegraniu tamtej walki jednak mam nadzieję że trafiła do dobrego miejsca- Plątała się w słowach, na koniec po prostu opuściła łeb kłaniając się przed posągiem. Po wykonaniu ukłonu usiadła wygodniej, zajmując się wspominaniem wszystkich szczęśliwych wspomnień z matką. Pamięć o niej zostanie z nią na zawsze...

[Ateral]

  Ateral w przeciwieństwie do innych bogów nie miał kamiennego posągu. Zamiast tego, w zacisznej Ciemnej Grocie, do której prowadził długi wąski korytarz znajdowała się skromna drewniana figura. Przed figurą leżało niewielkie oczko wodne, w którym mieniły się gwiazdy o każdej porze dnia i nocy. Nie było to bardziej dziwne, niż sam ich widok w miejscu gdzie nie było najmniejszej szpary spoglądającej w niebo.
Cisza szumiała w uszach smoczycy. Ciche krople kapały z sklepienia na wilgotne skały i na tafle wody, zaburzając jej idealny obraz. Samica długo stała w ciszy. Gęsta biała para unosiła się z jej ciepłego pyska. Było tu dużo zimniej niż w innych częściach świątyni, chociaż zważając na zimową aurę, nie musiało to być aż tak zaskakujące.
  – Twoja matka... – zimny szept przepełzł po jej łuskowatym karku. – ...po tym jak złapała oddech w świecie poza życiem... wróciła na ziemię by kontynuować cykl. – enigmatyczna odpowiedź Boga Śmierci, uchyliła rąbka tajemnicy. Dla smoków wychowanych pod Barierą, znaczenie było oczywiste. Ale czy smoczyca spoza Wolnych, również będzie w stanie to zrozumieć?


Zachodząca Łuska

[Lśniąca Toń]

Mgła unosiła się nisko nad ziemią, a chłodne światło poranka nie przynosiło ukojenia. Kiedy Toń przekroczyła próg świątyni, jej krok był cichy, jakby nie chciała zakłócać powagi miejsca. Nie była tu po raz pierwszy. Jako młoda przybłęda z terenów Słońca, bez przynależności, bez odpowiedzi, przybyła tu dawno temu z pytaniem o matkę – i dostała odpowiedź. Jej matka została odrodzona. Miała nowe życie, nową ścieżkę, na której nie było już miejsca dla niej, córki z poprzedniego wcielenia. Ta prawda bolała, ale też pozwoliła jej iść dalej.

Teraz jednak nie przyszła dla siebie.

– Ateralu – odezwała się spokojnie, z szacunkiem unosząc łeb.
– Nazywam się Lśniąca Toń. Byłam tu już wcześniej, dawno temu, jako młoda smoczyca. Dziś przychodzę jako jedna z Mgieł – Zawiesiła głos i przesunęła wzrokiem po ścianach świątyni, jakby szukała w nich odpowiedzi, których jeszcze nie znała.
– Podczas ostatniego mianowania proroków postawiono nam warunki... takie, które mogą sprawić, że inne stada zaczną patrzeć na nas z niechęcią albo co gorsze to moje stado będzie tak widziało inne. Boję się, że nawet jeśli będziemy wierni naszym przekonaniom, nie zdołamy przekonać innych o czystości naszych intencji – Zrobiła krok do przodu, bez skrzydeł, pewnie, choć w jej głosie pobrzmiewał niepokój.
– Nasz Kodeks, Ateralu... nie wystarczy, by znaleźć rozwiązanie, które zadowoli obie strony. Czy możesz mi pomóc znaleźć sposób, by MGŁY nie straciły zaufania innych – i samego siebie? – Usiadła naprzeciwko oczka wodnego i utkwiła wzrok w drewnianej figurce boga.

Ateral

[Ateral]

  Cisza. Ogłuszająca cisza. Przerywana dźwiękiem pojedynczych kropel uderzających o kamienną posadzke. Wilgoć i chłód mieszały się w... lepką, klaustrofobiczną atmosferę. Nieprzyjemny dreszcz przeszedł grzbiet Leste, a w raz z nim jej łuski wzdłuż kręgosłupa pokryły się warstwą cienkiego szronu.
  – Ci którzy stracili przywileje, odczuwają równość jako ciemiężenie... – chłodny pozbawiony emocji szept Aterala przeszył uszy smoczycy.
  – Która część kodeksu zabrania obecności Proroków, na waszych ziemiach? – Śmierć spytała cicho.


Lśniąca Toń