Łąka głazów

[Udany Połów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przyleciał w porze popołudniowej, aby nie prędko spotkać mrok i mieć tym samym więcej czasu na spotkanie z Yngwe. Zatrzymał się na łące głazów, gdzie znalazł sobie przyjemnie duży, na którym uznał, że posiedzi nim młody do niego dołączył. Wiedział, że jest już na tyle duży, że może sam chodzić, chociaż szczerze mówiąc miał nadzieję, że dostrzeże za nim przynajmniej czyjegoś kompana. Gdzieś w międzyczasie przesłał mentalnie zaproszenie i miejsce gdzie czeka.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Gdy tylko głos papcia wybrzmiał w mojej głowie, nie myśląc wiele, popędziłem na miejsce spotkania. Nie patrzyłem czy mam ogon, czy nie. Mnie to lata, a nie mnie się oberwie. No może trochę, ale zawsze to będzie dobry i zasłużony opierdziel.

....Wkroczyłem, a raczej nieudolnie wylądowałem na polanie. Nie mogłem wybrać lepszego miejsca niż to na swoim towarzyszu, Trelciu. Wpadłem na niego, otulając go mocno.
– Tęskniłem Trelciu. – wtuliłem się w jego grzywę, wciągając jej delikatny, słodki zapach słonecznego smoka. Tak tęskniłem za nim, wreszcie zaczynałem cuć się jak w domu

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Przyjął na siebie skaczące Yngwe. Trochę się zachwiał i postąpił krok w tył, ale poza tym został w miejscu dając się przytulić.
– Yngwe! Nawet nie wiesz jak się stęskniłem! – zawołał wesoły, że go widzi. Chociaż gdy bliżej mu się przyjrzał odezwał się doń znowu radośnie. – O rety! Jakiś ty już duży! Dobrze ci karmią, co? – zamruczał zarzucając mu ramię przez grzbiet i przytulając do siebie. Wtedy też polizał go po już nie takim małym łebku. Wyczuł pod językiem rosnące kolce, lecz nie przeszkadzało mu to bardzo. Ogon poruszał się za nim żywo. – Opowiadaj! Co u ciebie? – popatrzył jasnymi slepiami po Małach. Z lekkim ukłuciem pomyślał, że przecież osiągnął już odpowiedni wiek, aby zostać adeptem. Tak więc po jakimś czasie zapytał: – Będziesz miał niedługo ceremonię na adepta, dobrze myślę? Jest coś co cię interesuje, aby się szkolić? –

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Te spotkanie. Ten przytulas. To wszystko było tym czym, czego mi tak bardzo brakowało. Nie umiałem tego w pełni opisać. Serce biło mocniej, całe stęsknione. Mruczałem głośno, w jego szyję. W milczeniu kiwałem jedynie w odpowiedzi. Nie umiałem. Dopiero po chwili byłem w stanie cokolwiek z siebie wydusić.
– Żyje jakoś. Nie umiem w pełni się odnaleźć w tamtym miejscu. Niby jest to rodzina, ale czasem czuję się jak obcy. Wolałem tamtą grotę, jej spokój niż harmider w Mgle. Miałem ją mieć. Rozmawiałem z przywódcą, że nie czuje się jeszcze na siłach. Za kilka księżyców ponownie stanę przed tym monolitem i jego "łaskawością" – mocniej wtuliłem się w łowcę, który wydawał się mniejszy niż go zapamiętałem, chyba że po prostu ja rosnę i rosnę...

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Nie puścił syna z uścisku napawając się radością, jaką daje mu jego osoba. W końcu tyle się nie widzieli! Jeszcze zmartwił się tym co mu mówił. – Też wolałem, gdy byliśmy razem...ale nie martw się, będzie w porządku. Niedługo znów będziesz mógł się widywać z Zaranną to będziemy mogli przywrócić choć skrawek spokoju. – pogłaskał go po głowie.
– Rozumiem. A co masz na myśli poprzez monolit? – na myśl przychodziła ma Prip. Czyżby zaciągnęła się do Mgieł?

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Mruczałem i łasiłem się jak kot w tym dość mocnym, ale zarazem przyjemnym uścisku. Tęskniłem za tą duszą i to tak bardzo... Trelciu, czemu tak długo? Spojrzałem na niego swoimi czworgiem oczu z lekkim uśmiechem. Polizałem go po nosie z lekką czułością i niewinnością tego ośmio księżycowego ciałka...
– Mam nadzieję, że z mamcią szybko się zobaczę. Tęsknię za nią... – posmutniałem wyraźnie. Niestety niczego nie można było przyspieszyć czy pospieszyć. Musiałem wytrzymać tę całą przygodę. Po oddechu ponownie się uradowałem, ciesząc się tylko jego obecnością – Kodeks. Olbrzymia skała wypisana z zasadami mgieł. Jest ich wiele. Każdy, kto zostaje adeptem oddaje swój podpis krwią. Przysięga formalna, że jestem mglakiem... – jakoś średnio uśmiechało mi się bycie mglakiem, ale co mogłem innego zrobić? No nic, odejście tylko wywoła kolejne problemy, których naprawdę nie chcę.

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

– Wyczekiwany czas wolniej mija, ale nie przejmuj się. Nawet nie zauważysz kiedy nadejdzie. – pogłaskał Yngwe po głowie pocieszając. Kiedy zaś przeszło na monolit... cóż. Widocznie zbłądził domysłami. I mimo, że jednak samotniczka wciąż pozostała mu w umyśle, odstawił jej sprawę na bok i skupił się dalej na ciągu spotkania.
– Ohh...um. to czyli coś na wzór... tak. Chyba wiem o co chodzi. To mają też wewnętrzne zasady? Oj. Ale widzę, że coś cię nie bawi ten monolit. Na prawdę nie ma tam nic co cię cieszy? – przechylił łeb, otulając go skrzydłem.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Niestety miał tutaj w pełni rację. Jutrzejszy poranek zawsze przychodzi najwolniej, ale i też nieoczekiwanie szybko. To złudzenie, chcące przyspieszyć czas...
– To nie czas jest problemem. Zaś samotność i próbą zrozumienia co się dzieje. Niestety Tatko namieszał i czuje tego konsekwencję. – wsłuchiwałem się ponownie w mrukliwy głos łowcy z lekkim uśmiechem. Otarłem się ponownie po wzdłuż jego szyi z lekkim uśmiechem – Tak. Twarde, brutalne i absolutne. Spisana moralność Cienia, mająca setki księżyców. Nie lubię tego miejsca. Przeraża mnie ono... Bardziej prawdziwe niż wierzenia pewnej samotniczki. Biedna kapliczka Cioci Veir... Miała pewnie sporo sprzątania po wandalce. – zachichotałem na wspomnienie zabazgranego pomnika boga na H. Nigdy nie umiałem spamiętać tej długiej i dziwnej nazwy...

Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Drgnął uchem, a potem przechylił łeb pytająco.
– Oh... To już ci opowiadali co też narobił twój ojciec? – zapytał powoli. Po tym nieco patrząc uważniej dopytał. – A "konsekwencje" to znaczy co? – nie snuł domysłów, choć przychodziły mu one naturalnie, a nie były w cale przychylne jego otoczeniu. Nim jednak zabrnie za daleko chciał wysłuchać.
– A coś co ogólnie cieszy cię w Mgłach? Mówiłeś o Cioci Veir. Lubisz ją? – uśmiechnął się delikatnie.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

....Ułożyłem się wygodnie przy jego łapach, lekko rozpychając się i kradnąc jego ciepło. Pomimo pytań nie wiedziałem, co od razu odpowiedzieć.
– Mówią, że chciał Cię porwać. Był nie miły, agresywny... Nie chcę zginąć jak on. Nie chcę być zdrajcą... – posmutniałem wyraźnie, ale cieszyłem się będąc móc być w jego łapach. Dawał mi nadzieję jak mamcia, której teraz nie ma. Szkoda, bo ona zawsze umiała podnieść mnie na duchu. Tęsknię za tobą Gwiazdeczko...
....Kolejne pytanie mnie lekko zaciekawiło. Spojrzałem w górę z lekko niewyraźnym uśmiechem.
– Lubię Veir, jest naprawdę miła, zaś mgły? Muszę pomyśleć. Ładne widoki i to wszystko. Może mi jeszcze swoją magię pokarzą. Na razie czuje się tam jak obcy. Nie chcę z nich odejść, bo Gwiazdeczka... – westchnąłem cicho i wtulę się ponownie w jeszcze większego samca.
Przeświadczenie Dobrobytu

[Udany Połów]

Patrzył jak się rozpycha, a on poruszył się, co by i jemu było wygodnie. Nie uciekał jednak od niego, a łapy były tuż przy nim. Widocznie zauważył, że poszukuje ciepła.
– Nie kłamią oni. Lecz nie znaczy to, że musisz iść w ślady ojca. Słuchaj tych co ci dobrze radzą, to nie tylko bezpieczny, a też szczęśliwy będziesz. – przybliżył pysk i przejeżdżał delikatnie, w matczynym geście, językiem po jego futrze na łebku. – Poznawaj dalej ojca jeśli chcesz, bo i od gorszego można nauczyć się czegoś dobrego. Byle nie tego za co go karano. – mówił spokojnie, skupiając spojrzenie na wychowanku, lecz i nie bardzo przestając powyższą czynność. Dopiero po chwili jak skończył mówić oparł brodę na jego czole. – Na prawdę jesteś już wysoki. – stwierdził po tym jak nie bardzo zmieniła mu się perspektywa patrzenia, a w jego głosie brzmiało zaskoczone i w pełni zachwytu westchnienie.
Gdy uniósł głowę on swój pysk po odniósł i popatrzył w ten sposób z góry na niego.
– Rozumiem cię. Ale w końcu polubisz tę miejsce, czyż nie? Skoro jest tam ktoś taki jak Veir, to i więcej fajnych smoków tam jest. W końcu też Gwiazdka jest. A pamiętasz? Co spotkaliśmy cię z Pieśnią Feniksa? Nie widziałeś jej aby? – mimo wszystko, łowca nie twierdził, że smoki mgieł są okropne. Poznał, że mogą mieć podwyższony temperament i parę innych ciekawych cech charakteru, ale nie wadzą one przecie temu, żeby były to rzeczywiście dobre smoki. Chciał, aby Yngwe, też tak zaczął myśleć o swoim stadzie. W końcu co to za życie w stadzie, którego się nienawidzi? Jak wtedy być jemu wiernym? A chciałby, żeby Yngwe był przykładnym smokiem Mgieł, skoro już do nich trafił.
– Powiem ci – ja sam też jak dopiero co przyszedłem do Słońca czułem się obco. Nikogo nie znałem, bo tych co owszem musiałem pozostawić za sobą. Jednak teraz z Mackonurem to prawie jak druga rodzina, a Khamsima mam za przyjaciela. – uśmiechnął się szerzej. Oni wszyscy byli powodem, dla którego tak bardzo nie chciał ich opuszczać.

@Yngwe

[Pryzmatyczny Kolec]

...Wsłuchiwałem się w słowa samca z niemrawymi myślami. Wiedziałem, że chce dobrze. Mówił z sensem, ale każdy odganiał mnie od myśli, aby poznał samego siebie. Tamtego siebie. Nie chcą bym oszalał, jak moja hipokrytyczna siostra. Nie chcą, abym był kolejnym potworem w smoczej skórze. Ja nie chcę już taki być. Pełny gniewu, złości i niepohamowanego łaknienia krwi. Wpatrywałem się w niego w milczeniu. Nie ruszyło mnie, nawet jak powiedział imię smoczycy, której dawno nie widziałem. Może ona po prostu śpi, albo nie żyje... Nie wiem. Trochę tez mnie to nie obchodzi. Coś wewnątrz mnie nadal mówiło, że nie jestem mglakiem. Coś innego mnie nawoływało. Inny świat i inne niebo. Nie te byty... Westchnąłem cicho, mocniej wtulając się w niego. Słuchiwałem się w jego opowieść. Trawiłem ją z leksza, rozumiałem. Znalazł rodzinę, drugą rodzinę. Czy i ja ją znajdę? Kogoś poza nim i Gwiazdeczką, którzy będą mnie akceptować, takim, jakim jestem? Może kiedyś i ta chwila nastanie. W tym momencie jestem tylko zagubioną duszą nie na swoim miejscu...
Przeświadczenie Dobrobytu

[Pryzmatyczny Kolec]

...Wiosna przybyła pełnym pyskiem. Brudna zieleń przeplatana żywymi pędami wyłaniała się spod białych czap. Spomiędzy nijakich dni, ten był naprawdę przyjemny ciepły. W ramach odpoczynku od młodzieży przybyłem w stare i znajome miejsce. Wylądowałem pomiędzy głazami, rozejrzałem się po okolicy, widząc ptaki na niebie... Chciałbym mieć kompana takiego, który mógłby ze mną przemierzać bezkres nieboskłonu, posmakować zimnych nocy i ciepła słońca... Tak zapatrzony w górę, usiadłem pod głazem, nieświadomie starając się nawet zlać z otoczeniem. Słodycz wiatru łaskotał po nosie, a poszczególni Heraldowie wiosny wychodzi w swych kolorowych barwach na białym tle.

Alternatywna Łuska

[Łuna Czaroitu]

Dreptając częściowo bezmyślnie wgapiała się w głębokim zastanowieniu w niewielki kawałek kory z wydrapanymi znakami. Zastanowiało ją wówczas wiele rzeczy – jak długo spała, czemu wszystko nagle jest mokre i nie zaśnieżone, jakim cudem ogarniała znaczenie tych wydrapanych znaczków… Oraz dlaczego Xeri wybrał tak irytujący sposób porozumiewania się. Natychmiast po przebudzeniu poczuła sznurek na nadgarstku, ze zdziwieniem przyglądając się jemu oraz dyndającemu od niego kawałkowi drewna po przemruganiu sklejenia powiek. Nie kojarzyła wcale uczenia się znaczków, ale bez trudu odczytała wyskrobane "Umiesz czytać? Jak zapisać twoje imię?", z dość mocnym opóźnieniem łącząc fakty. Nie bardzo miała do tej sytuacji głowę, więc właśnie w taki sposób znalazła się teraz tutaj, leniwie wędrując dla “przeczyszczenia głowy”.
Ktoś inny budząc się do takiej wiadomości zapewne pomyślałby, że ma jakiegoś tajnego adoratora. Roześmiała się nieznacznie pod nosem na tą myśl, nieco rozchmurzając się. Czuła się… dziwnie. Jej ciało się zmieniło, również pod względem magicznym. Ileż ona była nieprzytomna? Spacer pomagał, ale nie odpowiadał na dręczące ją pytania. Jak na zawołanie wtedy bokiem spojrzenia dostrzegła błysk rozpoznawalnych kolorów piór w oddali. Uniosła spojrzenie, przytomniejąc nieco. Pierwotnie ucieszyła się na widok Yngwe, lecz przyglądając się mu od tyłu jej uśmiech zniknął. On też wyglądał inaczej… Jakim cudem był już taki wielki? Pamiętałby ją w ogóle..?
Zawahała się, lecz szybko przepędziła natrętne myśli, pochylając się nieco i uginając nogi. Hah, przynajmniej wciąż pamiętała, jak należało się skradać! Podsunęła się blisko smoka, po czym pacnęła go lekko po plecach, chcąc go zaskoczyć.
– No heja, kolego-zbieraczu-kamieni! – zagaiła wesoło, choć zacięła się ledwo zauważalnie na początku, zaskoczona własnym głosem. Wciąż był dość piskliwy jak na samcze ciało, ale poczuła, jakby dawno go nie używała w… zawyżonej postaci. Musiało minąć co najmniej kilka księżycy… oby nie za wiele.

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

...Dzień spokojnie toczył się na tej łące. Wpatrywałem się w chmury, czułem wiatr robiący wręcz kółka pomiędzy głazami. Wąchałem jak to wszystko wraca do życia, póki nie poczułem znajomej woni. Lekko siarczystej, a zarazem specyficznej. Momentalnie odwróciłem się, wiedziałem kogo tam spotkam. Futrzasty przyjaciel, którego nie widziałem jakiś czas. Nie musiał minąć nawet uderzenie jednego serca bym w susach dobiegł do niego
– Xeri! – zawołałem nim usłyszałem jak i on, a może teraz ona woła. Zdążyłem się już zanurzyć w ciepłym, fioletowym futrze. Po oddechu dotarły mnie słowa. Zrobił pół kroku w tył. – Wybacz Kamieniaro, myślałem, że Xeri... No... – zwiesiłem lekko pysk. Lubiłem obu... ale... no... – Długo Cię nie było i co się tutaj sprowadza, przyjacielu? – – wyszczerzyłem przyjaźnie kiełki, przypominając sobie jednocześnie naszą ostatnią rozmowę – Umiem już czarować wieć śmiało, zobacz blask! – usiadłem, owijając ogony wokół łapek i patrząc na towarzysza.

Alternatywna Łuska

[Łuna Czaroitu]

Odruchowo spięła się na bliski kontakt, ale bardziej teraz rozkminiała nad nagłą radością i pomyleniem imienia, niż nad przesadną – według niej – potrzebą fizycznej styczności. Sapnęła, ale z nutką wątpliwości poklepała smoka po plecach, odwzajemniając gest “powitalny”.
– Poznałeś Xeriego, co? Jaki jest? – rzuciła z uśmiechem, używając tego również jako pretekstu by wyśliznąć się z uścisku. Ten zresztą sam zelżał, kiedy Yngwe zdał sobie sprawę ze swojej pomyłki. Oszczędziła sobie więcej wewnętrznych pytań, ignorując speszenie perłowofutrego i skupiając się na zadanym pytaniu.
– Ano, faktycznie długo. Nie bardzo aż ogarniam, co się w międzyczasie działo. – zerknęła na korę przywiązaną do łapy, ale szybko wróciła wzrokiem do smoka. – Wyszłam na spacer, może też po jakieś kamienie! – błysnęła zębami.
Zaciekawiły ją słowa Adepta. Nieźle, podszkolił się!
– Oo, pokaż! Ja w sumie… Ciekawe, sama nie wiem, co już potrafię, a czego nie. Może to razem sprawdzimy? – wyszczerzyła się, po czym przymknęła powieki i skupiła się, kojarząc coś z podglądania lekcji Xeriego. Miała to ułatwienie, że od uformowania się źródła czuła z nim ciągłe połączenie, więc bez problemu zaczerpnęła z niego i spróbowała wcielić swoje wyobrażenie w życie. Miał to być niewielki sopel soli górskiej, unoszący się między nią a Yngwe. Nie skupiała się zbytnio na jego składzie, jako że sama nawet jego iluzja by wystarczyła jej do sprawdzenia się. Uchyliła w nadziei jedną powiekę i ku swojemu zadowoleniu ujrzała wyobrażony twór, choć może nie był super stabilny. Utrzymując go w tym samym miejscu, spojrzała na perłowofutrego.
– Hehe, jednak coś umiem! Dobra, może mało praktyczne, ale wciąż. Dobra, a teraz ty. Pochwal się. – zachęciła, ciekawa różnicy w ich umiejętnościach.

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

...Ufff... Dobrze ze nie była zła na mnie. Tyle dobrze, zaś na delikatne klepnięcie po plecach, mogła usłyszeć mimowolne mrukniecie zadowolenia wibrujące po mojej krtani. Rzadko miałem okazje wydać z siebie taki dźwięk. Nie było dla kogo.
– Tak. Bardzo miły i uroczy smok. Dobrzy przyjaciel, choć czuć, że jest samotny, zaś dusze skrywa mrok. Ja... Po prostu się o niego martwię. Dałem mu kawałek światła. Niestety nie wiem, czy z niego skorzystał. – odpowiedziałem enigmatycznie z tajemniczym uśmiechem na mordce. Na jej odpowiedź, zaśmiałem się cicho – Nie zmienisz się Kamieniaro. On... Pytał, jaka jesteś i poznał prawdę, jaką mi dałaś. Miła duszyczko. – też lekko suszyłem kiełki.

...Tylko kiwnąłem głową, choć nim zdążyła coś utkać z maddary, otworzyłem pysk:
– Lawendowy... – odpowiedziałem krótko. Róg mi się ostatni zregenerował, po oddaniu go Xeri, ułamanie kolejnego nie było problemem. Jak pomyślałem, tak zrobiłem. Ułamałem kawał kryształy pomiędzy rogami, ten bliżej uszy i bardziej skryty w grzywie. Wyciągnąłem łapę, nie myśląc wiele, stworzyłem w drugiej harfę, piękną i ozdobną. Całą z czarnego hebanu i bieli dębu, a fluoryt zabłysną ciepłym pomarańczowym światłem. Harfa utrzymywała się w powietrzu, zaś moje łapy sięgnęły do puchatych łapek towarzysza i tak jak tamte księżyce temu, wciąłem kamień w nie. Mógłbym masować tę miękkie łapki całe dnie, ale chyba mi nie wypada...
– Spróbuj teraz. Powinno być dobrze. – kryształ był zdasony gdy stracił kontakt ze mną, zaś ja złapałem instrument t w łapu i powolutku zacząłem brzdękać na jej strunach. Wydałem kilka dźwięków. Skrzywiłem się, lekko nastroiłem strunę z maddarowych flaków i ponownie spróbowałem. Teraz była ładna. Zamyśliłem się na oddech, może dwa, co zagrać. W ten przypomniałem sobie, co usłyszałem od jednej duszy samotnej na granicy ze światem zewnętrznym. Starałem się odwzorować z pamięci tę melodię.

[Łuna Czaroitu]

Pokiwała z lekkim opóźnieniem głową, zupełnie jakby wszystko zrozumiała (nic nie zrozumiała). No… przynajmniej Xeri sprawił dobre wrażenie, co nie? Na tym można było chyba temat zamknąć.
– Hehe.. No tak. – przytaknęła, drapiąc się niezręcznie za uchem. Całe szczęście z niezrozumiałych słów przeszli do magii.
Choć była zadowolona ze swojego sopla, ten prysnął, gdy zobaczyła brzdąkajacego jakby nigdy nic Yngwe. Skubany był dobry. Przyjmując kawałek rogu zauważyła, że ma trochę rozdziawiony pysk, co szybko naprawiła, odchrząkując odruchowo.
– Ekhem. Ładna melodia. I brzękadło. Dobra, a umiesz jakieś praktyczne zaklęcia wykonać? Bo instrument ci się w walce raczej nie przyda! – uniosła uszy lekko, zadowolona ze znalezienia jakiegoś ratunku jej wizerunku. Na walce – choć może i nie magicznej – to jednak się trochę znała, więc tu miała przewagę. Maddara w użyciu nie mogła być wiele trudniejsza od fizycznego wysiłku aktywnej walki! Przygotowała się więc, uginając łapy i unosząc w gotowości ogon.

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

...Średnio byłem zadowolony z tego tworu i dźwięku. Robiony na szybko i siedem strun... Musiałbym się lepiej do niego przyłożyć następnym razem. Usłyszałem komplement, który rozproszył mnie całkowicie i zawstydził. Moje uszy delikatnie zadrżały, a sam odchrząknąłem.
– Dziękuję... – wydukałem zawstydzony. Chce się uczyć walczyć? Dobrze... Będę tym nauczycielem – Mogę oczarować wroga, przekonać go, albo ogłuszyć. Zaczniemy od prostych rzeczy. Widziałem, że coś umiesz stworzyć. Teraz pokaż mi coś, co Cię ochroni. Najlepiej, aby miało wytrzymałość diamentu. Może być to metalowa powłoka. Pamiętaj musi wytrzymać wstrząsy, uderzenia, kwas, gorąc czy zimno. Zaś atak... Musi zranić przeciwnika, spenetrować ciało, zadać ból... – klasnąłem w łapy, rozejrzałem się wokoło, znajdując miejsce dobre na małą demolkę maddarą. Nie było w okolicy drzewek, więc wrzód na zadzie nie będzie wrzodzieć. – Mała rozgrzewka. Stwórz wpierw osłonę, która wytrzyma atak moich pazurów a drugi twór... – zamyśliłem się na chwile – Ma być atakiem. Wybierz jakiś cel, ale nie mnie. Jakoś nie chce być znów zszywany zbyt bardzo. Zaimponuj mi i nie śpiesz się. Chcę by to były twoje najlepsze twory. Teraz liczy się dokładność. – patrzyłem ciągle na samca z uśmiechem i starałem się ujrzeć mój ostatni prezent, choć nie miał, teraz miała jak go nosić. Wpadłem na pomysł, co mogę zabić podczas obserwacji... Usiadłem na skraju "areny", wyrwałem kilka pasm grzywy i zacząłem je powoli zaplatać w coś na wzór rzemienia z rdzeniem skórzanym. Ten nie miał więcej niż ćwierć łuski grubości. Szkoda, że nie zabrałem więcej skóry niż było w torbie...

Alternatywna Łuska

[Łuna Czaroitu]

Właściwie to chodziło jej bardziej o prezentacje umiejętności, ale Yngwe nagle przeszedł do nauczania… Uniosła z zaskoczeniem uszy, czując lekkie poirytowanie, ale szybko stłumiła własną niepotrzebną dumę – po tak długim śnie przyda jej się nauka czegoś użytecznego. Mimowolnie zastanawiała się, czy Xeri w międzyczasie zdołał zdobyć już te umiejętności. Jeśli tak było, to nie zamierzała zostawać w tyle.
– Huh, no dobra. – mruknęła w odpowiedzi na instrukcje perłowofutrego, myśląc chwilę nad swoimi tworami. Zdecydowała się na proponowaną tarczę z żelaza, którą prędko wyobraziła sobie wyrastającą przed nią z ziemi, z pozoru miękką i giętką, lecz stabilną i krzepką w faktycznym kontakcie. Nie skupiała się zbytnio na czynnikach mających w walce małe znaczenie – kolorze, smaku i zapachu – choć jako kamieniara odruchowo zobaczyła przed oczami typowy srebrno-szarawy połysk, wyobraziła gładkość i chłód wykutej metalowej płyty o grubości pół szpona. Jej powierzchnia zasłaniała smoczycę zupełnie od przodu, jednocześnie zasłaniając widok na Yngwe.
Dla osobistej wygody machnęła łapą gestem podobnym do przywoływania metalu z ziemi, z której wystrzelił. Wraz z odczuwaniem ubywającej ze źródła magii czuła też napływ ekscytacji od aktywnego tkania maddary. Wyszczerzyła się z zadowoleniem, gdy zgodnie z jej oczekiwaniem metalowa zasłona oddzieliła ją od perłowofutrego. W myślach szykowała już podłużną na 10 szponów włócznię wyciosaną z obsydianu. Nie musiała się skupiać na jego twardości, jako że miał to być atak, natomiast ostre krawędzie czarnego szkła idealnie nadawały się do zadania głębokiej rany. Wyobraziła sobie jak włócznia grubości szpona pojawiła się po jej prawej na wysokości jej grzbietu, gładka i gotowa do ataku. Gdyby walczyła teraz z Yngwe, miałaby idealną okazję by odciąć sączącą się w stronę tarczy maddarę, by natychmiast przekierować ją w ruch świeżo wytworzonej włóczni. Na szczęście perłowofutrego nie miała w planach atakowania go, a po zniknięciu metalowej osłony obsydianowe ostrze świsnęło w stronę wielkiego głazu po lewej od Yngwe. Co prawda takie ostrze nie miało szans wbić się w twardą skałę, ale żywa ofiara miałaby przerąbane. Dla zakończenia Dae użyła jeszcze nieco magii by odtworzyć efektowne rozpadnięcie się obsydianu na drobne kawałeczki przy uderzeniu.
Odetchnęła w końcu, nie przyzwyczajona do tak aktywnego użycia maddary. Kawałek rogu Yngwe gasnął już powoli w jej łapie, ale póki nie zwracała na niego uwagi, świecił jasnym złotawym kolorem.
– I jak? – wyszczerzyła się z zadowoleniem gdy jej spojrzenie spoczęło z powrotem na perłowofutrym.

Pryzmatyczny Kolec

[Pryzmatyczny Kolec]

....Wpatrywałem się na nią z lekkim uśmiechem na oba twory. Były dobre, wytworne i przemyślane. Dobrze jej szło jak na rozgrzewkę. Kiwnąłem głową:
– Dobrze, ale pamiętaj lepiej skupić się albo na obronie, albo na ataku. Trudniej komuś tak zadać obrażenia przy jednoczesnym utrzymaniu uwagi. Jeśli jesteś rozgrzana, to czas na coś ciekawszego, a zarazem intrygującego. – wstałem ze swojego miejsca. Przeciągnąłem się, odpiąłem torbę z boku. Ta upadła przy mej łapie. Tylko by przeszkadzała. Nie mówiąc nic zebrałem maddarę ze źródła formując szybko obracający się stożek, o ostrych żłobieniach na kształt wiertła. Miał on półtora szpona średnicy. Wykonany z kryształu o lekko mlecznej barwie, Był wytrzymały niczym diament, odporny na wahania temperatur czy twarde uderzenia. Twór obracał się szybko zgodnie ze wskazówkami zegara. Obiekt był zmaterializowany przedemną
– Prosta obrana, szybko! – wraz z rozkazem wystrzeliłem obiekt prost w pysk adepta. Chciałem zobaczyć reakcję czterookiego o dwóch duszach.

....Ta nauka nie będzie kaszką z mleczkiem. Musi nauczyć się porządnie walczyć i bronić. Nie chcę... Nie chciałbym widzieć okaleczonego czy martwego akurat Tego konkretnego smoka... Gdy tylko kolejny twór obrony opadł w mojej łapie pojawił się broń. Ta sama co podczas mojego treningu. Stworzyłem wachlarz do boku dwóch i pół szpona, rozpiętości na niecałe pięć szponów. Jego końce były ostre jak brzytwa i z daleka można było zauważyć falowanie powietrza przy nim. Gdyż sam koniec był rozgrzany do białości. Całość była kolory kruczych piór, przyozdobionych złotymi falami, a na środku widniał symbol lotosu o siedmiu płatkach. Przedmiot pomimo swojej prostoty i niewinnego wyglądu, powinna bez problemu przeciąć ciało i więcej, gdyż miała wytrzymałość diamentu.
– Ponownie, Obrona! – zawołałem stanowczo. Dałem jej oddech, by ujrzeć co mam w łapie i kolejny na doskok do niej i zamachnięcie się od góry do dołu, po skosie w prawy bark. Chciałem rozciąć jej bark i przypalić swoją bronią jej tkanki.

....Po ataku odskoczyłem do tyłu, a twór znikł. Na zmuszenie szarych komórek i maddary do szybkiego biegu było dobre. Czas na inną zabawę.
– Jak widziałeś, można atakować nie tylko prostymi tworami, ale i maddarową bronią. Jest to naprawdę intrygujące, finezyjna walka maga z wojownikiem. Pokaż mi swoją broń i zaatakuj jak na arenie. Włóż to serce! – kolejne polecenie szorstkim głosem. Można być dobrym przyjacielem, ale nauczyciel powinien mieć ciutkę cięższą łapę. Czasem to może uratować w przyszłości zad i przytulasa z Ateralem.

//Alternatywna Łuska