Bagno

[Iskra Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wysłuchała Ćmienia w milczeniu, potakując jedynie na pytanie czy jest czarodziejką.
-Tak jestem czarodziejką i zastępczynią Życia. -wcale się nie przechwalała, po prostu stwierdzała fakty. Nie uważała że pozycją można się chwalić, raczej umiejętnościami. Najwidoczniej Maddara miała racje co do tego kogo mogą leczyć Uzdrowiciele, no ale za pewne na pewno poprosi teraz o pomoc tej uzdrowicielki, do elfów nie chciała iść, bowiem nie za bardzo im ufała. -Skąd pochodzisz? -spytała kiedy smoczyca skończyła mówić i przechyliła łeb w prawą stronę. Skoro nie było tam uzdrowicieli, to na pewno zza bariery. -Tak na arenie, wygrałam z Sumiennym. -rzekła krótko. Rozłożyła na chwilę skrzydła, by znów je schować, bolały ją trochę ze zmęczenia.

[Ćmienie Maddary]

Skinęła na pierwsze słowa Iskry. Musiała zostać mianowana dopiero niedawno, bo nikt nigdy o niej nie wspomniał, kiedy pytała o przywództwo w innych stadach. Kiedy tamta zapytała o jej pochodzenie Ćmienie się na chwilę zamyśliła. – Z gór na północy. – Powiedziała po chwili spokojnie. Głos jej był nieco beznamiętny, ale spokojny. Nawet życzliwy. Od dawna nie zachowywała się w ten sposób. Spotykała smoki, którym by nie zaufała. Teraz stwierdziła, że powinna się otworzyć na innych i spróbować z kimkolwiek zaprzyjaźnić. Bo na razie na koncie miała tylko Słodycz. A to była jedna smoczyca na całe wolne stada. – To wysokie góry, na których cały cykl leży śnieg, a tylko niżej można odróżnić pory cyklu. – Powiedziała spokojnie. Było to urocze miejsce pełne drapieżników takich jak wilki czy niedźwiedzie a zasady były bezlitosne, ale to był jej dom. Czasem za nim tęskniła. Potem uśmiechnęła się lekko, gdy Iskra powiedziała kogo pokonała. – Sumiennego? Oko Zmierzchu? Czyli ostatnio dostaje mu się od samic. – Powiedziała barwiąc swój głos delikatną wesołością. Pozwoliła sobie na uśmiech. W końcu też z nim wygrała. Chociaż walczyła raczej o aprobatę z jego strony. Cieszyła się, że wygrała, mimo, że była wtedy gorzej wyszkolona niż on.

[Iskra Nadziei]

Iskra zamyśliła się przez chwilę, gdy Ćmiąca opowiadała skąd pochodzi, spodobało jej się i to jak, w końcu miała geny smoka północnego.
-Musi być tam bardzo pięknie... -powiedziała z nieudawanym zachwytem, jakby do siebie, ale jednak na głos. Jednak zrozumiała że to było zza barierą, jak powiedziała Ćmiąca nie było tam Uzdrowicieli, więc ciężko pewnie było kiedy zostanie się rannym. Czyli ognista znała wojownika Życia, był Nadziei przyjacielem, a walkę traktowała jako trening swoich umiejętności, wiedziała również że samiec chce dogrywki, wiec jeszcze stanie z nim łeb w łeb. -A co z Tobą również przegrał? -spytała z figlarnym uśmieszkiem. Wcześniej uważała go za bardzo dobrego przeciwnika i nadal go za takiego uważa, co nie zmienia faktu że przegrał kilka razy, każdemu się zdarza.

[Ćmienie Maddary]

Zauważyła coś w oczach Iskry. W zasadzie też była północną i musiała uwielbiać mroźne pory, kiedy futro przyjemnie grzało, a delikatny chłód pobudzał je do działania. W końcu się do tego przyznała, gdy z rozmarzeniem skomentowała góry rodzinne Ćmienia. Sama się uśmiechnęła, a potem smutno zaśmiała. Odetchnęła głęboko też patrząc na chwilę zamyślona w stronę Iskry. Nie pamiętała jak wyglądała jej matka. Ale widziała ją tylko raz.
– Jest pięknie zwłaszcza podczas świtu, kiedy drzewa oblewa blask, a śnieg lśni od wczesnych promieni słonecznych. – Wyjaśniła. – Patrząc w górę widziałaś chmury, ale nie szczyt gór. – Opowiedziała, choć nie można było powiedzieć, że to zbyt wiele. Potem trochę spochmurniała. – Każdy dzień był wyzwaniem. Przeżyjesz, czy też nie? Czy nie dostrzeżesz wilka? Czy napotkasz niedźwiedzia? Czy zostaniesz okaleczona podczas walki i zabita dla pożywienia, którego brakowało? Ranni byli udręką. I umierali powoli. Zwykle bardzo cierpiąc. Dlatego byli dobijani. I martwi przysługiwali się żywym... – Zapędziła się. Zamilkła zaciskając pysk. Lepiej nic więcej nie powiedziała an ten temat, zwróciła jednak uwagę co jeszcze powiedziała Iskra.
– Och tak. Udało mi się go pokonać, chociaż był bardzo trudnym przeciwnikiem dla mnie. – Powiedziała pełnym zdaniem. Powinna popracować nad takimi, które łatwo zrozumieć, ale często kręciła słowa sprawiając, że jej wypowiedź bywała niejasna. Sama się uśmiechnęła, jakby usłyszała dobry żart. Chciała pewnie coś powiedzieć, by podtrzymać rozmowę, ale nie mogła wpaść co powiedzieć, więc pozostała przez chwilę po prostu zamyślona.

[Tejfe]

Leciała. Leciała z radością, energicznie zamiatając wiatr skrzydłami. Nie spieszyło jej się, gdyż specjalnie wystartowała wcześniej, aby zdążyć na czas. Umówiła się tu z Iskrą na naukę. Naukę śledzenia. Było to raczej odpowiednie miejsce. Mogę wyśledzić ryby, pomyślała żartem. Wylądowała. Jej matki jeszcze nie było. Mogła spokojnie zapoznać się z podmokłym terenem, bagnem. Czekała. Nie do końca wiedziała czy o to chodziło, bo była tu pierwszy raz. Ale Bagno w Dzikiej Puszczy jest tak charakterystyczne, że raczej nie da się go pomylić.

[Iskra Nadziei]

Iskra szybko przybyła na wezwanie córki, choć tak na prawdę się nie paliło, ale wolała być na czas. Dla jej pisklaków warto. Usiadła owijając się puszystym ogonem i westchnęła.
-A więc śledzenie, przejdźmy od razu do sedna, powiedz co to śledzenie i na co trzeba zwracać uwagę podczas tropienia zwierzyny. -powiedziała dość poważnie. W prawdzie córka mogła by się uczyć umiejętności łowieckich od ojca, który był dobry z tego, a nawet można by rzec najlepszy. No ale nie odmówi przecież córce. Nie chodziło jej o szybką naukę, zawsze miała czas dla piskląt, więc Łuska nie musiała się spieszyć z odpowiedzią, ani przebiegiem nauki.

[Tejfe]

Tehanu cieszyła się, że Iskra już przyszła. –Cześć mamo.– powiedziała. Kiedy Iskra zadała pytanie, ona zaczęła odpowiadać. –Śledzenie to inaczej wytrapiane zwierzyny. Poszukiwania za pomocą węchu, słuchu, wzroku. Podczas śledzenia trzeba zwracać uwagę na odciski zwierzyny. No bo inne ślady zostawia sarna, inne zając, a inne niedźwiedź. Trzeba także użyć nosa. Inaczej pachnie każde zwierzę. Ważne jest także nasłuchiwanie. Nasze uszy są bardzo przydatne. Dzięki nim odróżnimy rycie dzików, czy ciężkie kroki niektórych zwierząt. Oczywiście trzeba też wiedzieć jakie dźwięki wydają określone zachowania, kroki.– powiedziała, czasem się zatrzymując, a czasem pędząc na jednym tchu. Po chwili dodała. –Cieszę się, że zgodziłaś się na tą naukę. Oczywiście mogłam poprosić tatę, bądź jakiegoś Łowcę, ale... Ja chciałam spędzić z tobą trochę czasu. Sam na sam. A, że chce nauczyć się polować wybrałam tą naukę. Cieszę się, że nie jesteś już taka smutna... Bo nie jesteś prawda?

[Iskra Nadziei]

Wsłuchiwała się w słowa córki i stwierdziła że powiedziała wystarczająco by przejść do dalszej części nauki.
-Bardzo dobrze, teraz przejdźmy do praktyki. Najpierw spróbuj przyjąć odpowiednią postawę, a potem zamknij na chwilę ślepia, ja się schowam, a Ty spróbuj mnie wyśledzić. -powiedziała z wielkim uśmiechem na pysku. Dawno nie bawiła się w chowanego, a to była świetna okazja do tego, oczywiście nie zapominając ze nadal to była nauka. Nadzieja zawsze umiała się zachować odpowiednio do sytuacji, ale tym razem postanowiła urozmaicić naukę dla córki. Pytanie które padło z pyska adeptki było dość krępujące jak dla smoczycy, bo nic chciała by córka się o nią zamartwiała.
-Oczywiście skarbie, że nie jestem już smutna, -powiedziała z lekkim uśmiechem. Skłamała. Nie chciała tego, lecz nie miała wyboru, nie powinna obarczać swoimi problemami bliskich jej osób. Jedynie czas może uleczyć rany, a raczej sprawi że zapomnimy, lecz wspominać będziemy często.

[Tejfe]

Kiedy Iskra powiedziała, że nie jest już smutna, młoda od razu wyczuła, że coś jest nie tak. Może i dorosła samica się uśmiechała, ale jej ton głosu zdradzał co innego. Hipnotyzująca nie chciała się jednak tym umartwiać i tak ostatnio jest za dużo problemów. To były sprawy dorosłych. Udając, że wierzy skinęła wesoło głową. –Kocham Cię. Zabawa w chowanego? No dobra!– powiedziała i przymknęła oczy. –Liczę do dziesięciu!– krzyknęła jeszcze. Czekała, aż Iskra się schowa.

[Iskra Nadziei]

-Też Cię kocham córuś. -powiedziała i liznęła szybko adeptkę w bok pyska i od razy zaczęła szukać kryjówki do schowania się. Iskra znalazła schronienie za jednymi z krzaków, które rosły na bagnach. Utrudniając córce wytropienie siebie, zatarła dokładnie swoje ślady ogonem. Przez co go trochę pobrudziła, ale to nic, jak wróci do groty to się umyję. Na śniegu łatwo było znaleźć czyjeś ślady, ale za to zapach był ciężko do wyczucia przez mróz jaki dostawał się do nozdrzy. Ciekawe jak adeptka poradzi sobie w takich warunkach.

[Tejfe]

Kiedy doszła już do określonej liczby, dziesiątki, pora było zacząć poszukiwania. Odwróciła łeb i zapoznała się z terenem. Krzaki, kilka drzew i bagnisty muł okryty śniegiem., pomyślała, rozglądając się. Najpierw postanowiła, że użyje nozdrzy. Wzięła głęboki wdech nosem, ale nie poczuła za wiele. Czułą jakiś tam fragment Iskry, ale roznosił się on po całym powietrzu, więc nie bardzo wiedziała, gdzie szukać. Poza tym powietrze było zimne i dostając jej się do płuc, smoczyca poczuła nagłą chęć kichania. A więc tym razem węch jej się nie przyda. Nie zamierzała jednak kręcić się w około, licząc na zwykły przypadek. Zniżyła głowę, wypatrując ślepiami jakiś wskazówek, śladów. Zauważyła je. Nie były zbyt widoczne, gdyż Iskra musiała je ładnie uformować ogonem. Jednak wgłębienia były. To była już wskazówka. Nastawiła jeszcze uszu, mając nadzieję, że usłyszy poszukiwaną. Na początku nic nie słyszała, jednak po dłuższej chwili wsłuchiwania się zaczęła słyszeć równomierny oddech samicy. Dochodził on zza krzaka, do którego prowadziły również ślady. A więc wszystko było jasne. Poszła za śladami. Pochyliła głowę za krzak i spojrzała.

[Iskra Nadziei]

Iskra siedziała cicho w ukryciu, śmiejąc się cichutko. Czuła się jakby cofnęła się w czasie i znów była pisklakiem, który bawi się w chowanego, ale prawdę mówiąc nie była już nim, miała partnera i dzieci, więc powinna być odpowiedzialna za to co robi i za swoją rodzinę. Jednak raz na jakiś czas można zachować się jak małe pisklę i powspominać księżyce wcześniej.
-Bardzo ładnie, teraz poszukaj jakieś zwierzyny, może jest tutaj na bagnie zabłąkane zwierze. -powiedziała wychodząc z ukrycia, była dumna z córki, dobrze jej szło, gdyby była jej biologiczną córką, byłaby pewna że odziedziczyła talent po ojcu, bo Iskra nie umiała zbytnio polować, a raczej nauki z tej dziedziny nie szły jej dobrze.

[Tejfe]

Za krzakiem była Iskra. Tehanu miała rację. Była niewyobrażalnie z siebie dumna. Może nie był to poszukiwania zwierza, ale i tak się cieszyła, że jej się udało. Wesoło przyjęła pochwalę i zabrała się do kolejnego zadania. Poszukać zwierza. Tutaj. Na bagnie. Nie wiedziała czy jej się to uda. Lecz spróbuje. Spojrzała na śnieg. Nic. Jedyne ślady to jej i Iskry. Wzięła wdech nosem. Żadnego zapachu. Nastawiła uszu. Nic. Zaraz... Czy to kroki? Nie, zdawało jej się tylko. Poszła dalej, do przodu. Nic. Skręciła w lewo. Spojrzała na śnieg. Zaraz czy to nie ślady jakiegoś zwierza? Przyjrzała im się uważniej. Może jej się zdawało? Może nie? Zapachu żadnego nie czuła. Lecz zaraz, czy to nie przypadkiem dźwięk kroków? Głośnych, ciężkich? Może ma omamy? Nie wiedziała tego. Poszła tylko za śladami w śniegu i jakby ledwo słyszalnym dźwiękiem.

[Iskra Nadziei]

Hipnotyzująca miała wiele szczęścia, albo umiejętności. Najwyraźniej nauka nie była taka trudna, jak się wydawało, bo smoczycy powodziło się znakomicie. Gdy tylko skupiła się na tym by coś usłyszeć, od razu słychać było ciche skrzypienie śniegu, które pochodziło z tyłu smoczycy. Nie była to na pewno Iskra, która siedziała w bezruchu i przyglądała się tropieniu córki. Nie chciała jej przeszkadzać. Śledzenie wymaga koncentracji i skupienia. Dobrze że smoczyca próbuję używać wszystkich zmysłów do poszukiwania, to zwiększa jej szanse na znalezienie zwierzyny. Ciekawe czy jednak ta podąży za cichym skrzypieniem śniegu, które mogło jej się tylko wydawać, czy będzie uparcie szukać jakiejś innej oznaki przebywania w pobliżu zwierzyny.

[Tejfe]

Dźwięk. Teraz słyszała go wyraźnie. Był wyczuwalny. Cisze drgania rozchodziły się po jej ciele, a niezbyt przyjemny dźwięk skrzypienia był dla niej niczym najpiękniejsza muzyka. Dochodził z tyłu. Odwróciła się i bardzo cichym krokiem poszła przed siebie. Jej uprzednie niby omamy, były prawdziwe. Ciekawe co spotka?

[Iskra Nadziei]

Ku jej oczom okazała się zagubiona sarna, która teraz grzebała w śniegu w poszukiwaniu jedzenia.
-Bardzo dobrze. -powiedziała Iskra, a po jej słowach sarna rozpłynęła się w powietrzu. Najwyraźniej był to tylko twór czarodziejki, która władała sprawnie maddarą.
-Jeszcze raz! -wykrzyknęła entuzjastycznie. Oczywiście teraz będzie trudniej, ale wiedziała że córka da sobie z tym radę. Sama zaczęła rozmyślać o tym czy nie warto byłoby iść na wspólne polowanie, które może okazać się o wiele ciekawsze i efektowniejsze. Chyba właśnie tak zrobi i pójdzie na takie polowanie z jej Chmurkiem.

[Tejfe]

Jeszcze raz? Nie ma sprawy.– pomyślała adeptka, dumna z tego, że jej się udało i niemal przekonana, że tym razem też tak będzie. Wyostrzyła wszystkie swoje zmysły. No może poza smakiem i dotykiem. Wzrok, słuch i węch. Raz po raz sprawdzała czy, któryś z nich będzie jej pomocny. Spojrzała na śnieg z nadzieją, że coś zobaczy, wsłuchiwała się w każdy wydawany odgłos, każdy ruch, wzięła w nozdrza zimne powietrze. Może coś poczuje? I tak raz po raz, powtarzała wszystkie te czynności, oczekując, że zaraz coś usłyszy, poczuje, bądź zobaczy.

[Iskra Nadziei]

Nic jednak nie usłyszała, a wdychanie zimnego powietrza, powodowało jedynie nieprzyjemne uczucie w nosie. Jedynie wzrok ją nie zawiódł, na śniegu było widać świeże ślady prawdopodobnie wilka. Były słabo widoczne, ale jednak adeptka nie miałaby wątpliwości do tego że jakieś zwierze tutaj było. To czy podąży za śladami zależało jedynie od niej. Iskra po prostu stała na jednym z kamieni, które były na śniegu i obserwowała uważnie córkę. Nic nie mówiła, ani jej nie przeszkadzała. Nauka powoli dobiegała końca, ale Iskra musiała być pewna że Hipnotyzująca potrafi już tropić zwierzynę.

[Tejfe]

Zimne powietrze drapało ją w nosie, ale to wszystko. Żadnego zapachu. Tehanu spostrzegła, że węch to chyba jej najmniej wyostrzony zmysł. No, cóż musi polegać głównie na słuchu i wzroku. Jednak nie słyszała nic. Było to spowodowane najprawdopodobniej mocnym, głośnym świstem wiatru, który zagłuszał wszystko inne. Tak przynajmniej uważała Tehanu. Jednak wzrok. Tak jej piękne ślepia jej nie zawiodą. Na śniegu zauważyła wyraźnie zarysowane ślady łap. Nie wiedziała czyje one są, ale pójść za nimi jej nie zaszkodzi. Prawda? Spojrzała jeszcze raz na śnieżny puch i podążyła wydeptaną ścieżką.

[Iskra Nadziei]

Ślepiom Tehanu ukazał się młody wilczek, który właśnie polował na jakiegoś małego ptaszka, który siedział na gałęzi niskiego krzewu. Gdy tylko adeptka bliżej się przyjrzała owej zwierzynie, ptaszek odleciał, a wilk spłoszony hałasem skrzypiącego śniegu uciekł. Jednak ta nauka miała za zadanie tropić zwierzęta, a nie się skradać.
-To już wszystko córuś, umiesz już wytropić zwierzynę. -powiedziała z uśmiechem i duma zarazem. Ta nauka była bardzo miła, do tego Iskra spędziła trochę czasu z córką, co sprawiło jej ogromną radość.


// raport Śledzenie I

[Tejfe]

Tehanu powróciła do matki z uśmiechem na pysku. –Udało mi się.– rzekła do Iskry, zadowolona sama z siebie. Jeszcze dokończę z tatą naukę skradania i będę mogła samodzielnie polować!– Ta myśl przybiegła jej niespodziewanie dając jej okruchy radości. Musnęła Nadzieję bokiem i mrucząc rzekła.–Dziękuje Ci bardzo. Dawno nie spędzałyśmy z sobą tyle czasu. Było wspaniale.– Z jej oczu popłynęły pojedyncze łezki szczęścia. Właściwie to chyba pierwszy raz spędziły ze sobą tyle czasu. Tehanu była za to wdzięczna Iskrze. –To, co wracamy do Obozu?– spytała, po czym wzleciała w powietrze i skierowała się do Życia.