Nadanie tytułów 16

Odzwyczaił się już od prowadzenia zgromadzeń, choć na całe szczęście, nigdy nie łudził się, że był do tego tworzony. Jeśli potrafił zmusić się do tego wcześniej, bez znaczenia w jakim stanie był teraz.

Z maleńką, trójnogą sarną na grzbiecie, zawędrował na Skały i tam rozsiadł się wygodnie. Medytował chwilę, wymyślając potencjalny przebieg spotkania, żeby nastroić myśli. Zawsze wyobrażał sobie najgorszy scenariusz, tak na wszelki wypadek, żeby nic nie mogło wytrącić go z równowagi.
Gdy czuł, że ma dosyć, bo w pełni gotów nie byłby nigdy, pozwolił ssakowi ułożyć się obok niego i osłonił go prawym skrzydłem, by odgrodzić go od zbyt ciekawskich oczu.

Mentalną wiadomość posłał w przestrzeń późnym popołudniem, gdy słońce nie raziło już, ale wciąż utrzymywało się na niebie. On sam natomiast czekał, w spiętej, choć nie tak prezentacyjnej pozycji jak zazwyczaj. Ot po prostu chciał wyglądać schludnie, ale nie miał siły na przesadę.
Smoki które go nie znały, usłyszały poważny, choć gładki głos, przekazujący iż na Skałach Pokoju oczekuje na nich nagroda.

Wstępnie 48h na zebranie się. Chciałabym w miarę szybko nadać wszystkie tytuły.

Stawiła się wkrótce na Skałach Pokoju – wezwanie od proroka było tego rodzaju... zaskoczeniem, że miałaby ochotę przyjść nawet w sytuacji, gdy nie spodziewała się otrzymać żadnych tytułów. A teraz – cóż, to nie tak, że miała pewność, ale od ostatniej tego rodzaju wieści od bogów minęło tyle księżyców... Z drugiej strony, wypadało, by się stawiła tak czy tak. Jako przywódca.
Wylądowała więc nieopodal i podeszła na uprzejmy, widowniowy dystans do proroka, posyłając mu uprzejmy uśmiech.
– Witaj, Strażniku – odezwała się – być może bez potrzeby, ale czuła się... na swój sposób zobowiązana pokazać, że uporała się zarówno z pośmiertnym kalectwem, jak i klątwą duszka, o których mu opowiedziała przy ostatnim spotkaniu.

Odseparowanie się od stada miało dla niej pewien efekt uboczny.
Czuła się obrzydliwie osamotniona.
Nawet te chore iluzje braterstwa, ich żałosne imitacje podczas ceremonii i innych spotkań – jakkolwiek wypełniały gigantyczną pustkę po tylu stratach. Ale teraz, gdy na Mgły potrafiła patrzeć tylko z obrzydzeniem, zdała sobie sprawę, że z wyjątkiem Quaza nie miała już w życiu absolutnie nikogo – bowiem nadzieję na to, że Yrasvellai powróci, straciła już dawno.

Może właśnie dlatego zwróciła uwagę na sylwetki zbierające się nad Skałami Pokoju. Może właśnie dlatego skierowała się w tamtym kierunku, mimo, że od dawien dawna nie miała już żadnych osiągnięć ani nic do odebrania.
Może po prostu była stęskniona jak młoda, tępa idiotka, a nie zamierzała już przejmować się jakimikolwiek opiniami. Ani tym, że jej obecność, i to w sposób, w jaki ją ukazała, mogła być krzywdząca dla jej... Życiowego towarzysza podróży.
Zaszła zbiorowisko od tyłu, wyłaniając się zza brązowołuskiego, szorstkiego grzbietu proroka. Za nią, stale chwiejnie obijając się o długi ogon kuśtykał młody, melanistyczny samczyk sarny o pustych, białych oczach. Ślepiec był w całości uzależniony od obecności i ciepła innego ciała. A że to ją z tym kojarzył, nie opuszczał jej na krok, jeżeli nie musiał.

Powroty Słońca powitała wyłącznie lekkim skinieniem łba, po czym z absolutną nonszalancją i bez wahania położyła się w odległości zaledwie połowy ogona za samcem, pozwalając czarnemu sarnięciu oprzeć się o jej częściowo skryte skrzydłem udo.
I nic więcej.
Po prostu nie chciała być sama.

Strażnik Gwiazd.

Przywykła do wezwań Sennah na tyle, że odruchowo skrzydła skierowały ją ku Dzikiej Puszczy. Na szczęście szybko się zorientowała o swojej pomyłce. Z oczywistych względów musiała zabrać ze sobą Eynell, ale ta znowuż tylko spała. Może to lepiej. Pewnie wrócą do domu, zanim zdąży się obudzić. A poza tym pewnie usnęłaby z nudy wkrótce po ocknięciu się podczas spotkania.

Wylądowała nieopodal Arel, której posłała lekki uśmiech. Proroka powitała skinięciem głowy. Tak rzadko go widywała odkąd przybyła do Wolnych (a wszak mieszkała tu już bardzo długo!), że momentalnie zapomniała na kogo patrzy.

Usiadła w dogodnym miejscu, kołysząc delikatnie tobołek uwieszony na jej szyi. Owinęła małą w kokonie skór, by nie zmarzła, ani nie wypadła. Chociaż to drugie było mało prawdopodobne.

O, wezwanie? No cóż, chyba jego pierwsza taka wiadomość i to od Proroka. Szkoda, że tamto ich spotkanie wisi jeszcze niedokończone. Przyleciał na miejsce i usiadł sobie gdzieś z boku, trochę zachodząc w głowę, czym takim się odznaczył, że go wezwano. Może co najwyżej kiwnął łbem Bealyn, ale wolał się nie zbliżać, wyglądała jakby była czymś zajęta. No i i tak usiadła przy kimś innym.

/samo angstowanie do siebie

Denerwujące, że nie mógł przestać wciąż wypatrywać u smoków przyjaznych, bądź przynajmniej kulturalnych gestów. Po wszystkim co się wydarzyło chciał sądzić, że są mu obojętne, ale raz za razem przekonywał się że to nie prawda, jakby już nic w życiu nie miało wartości, poza powierzchowną uprzejmością.
Nie wiedział co siedzi w umyśle Powrotów Słońca i zapewne dawniej mocniej zaprzątałby sobie tym głowę, ale jej postępowanie wobec niego, nie było mu obojętne. Z tego samego względu zatem, proste powitanie sprawiło, że z niezauważalną nerwowością wessał powietrze.
Trema? Naprawdę?
Nie uśmiechnął się, co w jego przypadku oczywiste, ale wyraźnie kiwnął przywódczyni łbem.
Może to kwestia tego, że ją traktował inaczej. Była drobną reprezentacją jego ewolucji psychicznej. Nie koniecznie lepszej, bo na swój sposób nakładając siebie na jej obraz, odbierał jej podmiotowość, ale tym samym bardziej zależało mu na koncepcie jej osoby.
Sarna spojrzała na niego spod skrzydła.
Nie pomyślała, że plutł brednie, bo nic z jego słownych myśli nie rozumiała, ale gdy kątem oka spojrzał na jej ciemne zwierciadełka, uznał że zapewne ma go za idiotę.
Prawda Gezim. To prawda.

Niedługo potem przybyła Infamia.
Nie miała tytułów, ani wezwania, a mimo to przylazła na spotkanie i zatrzymała, nie, ułożyła się niedaleko, jak gdyby nigdy nic.
Więc...
Co...?
Odwrócił się za siebie, by rzucić samicy coś między pytającym, a karcącym spojrzeniem. Nie utrzymał go jednak długo, więc może nie zdążyła zwrócić uwagi.
Co on miał z tym zrobić? Zmienić pozycję? Przecież nikt nigdy nie siedział za nim. Tak kompletnie nie wypadało, ba, brzmiało wręcz jak groźba.
Jej mowa ciała oczywiście temu zaprzeczała, ale przecież była magiem, zabijać to ona mogła i wpół śnie.
Tę narrację w jakiś sposób podważała sarna u jej boku, ale to nie czyniło sytuacji lepszą! Dlaczego Mglista z niepełnosprawnym kozłem kładzie się za prorokiem mającym pod opieką trójnogą kozę?
Przynajmniej w tej kwestii mógł Mahvran podziękować – wiedział że jego paranoja, mimo że uśpiona przez ostatnie kilkanaście księżyców, tak naprawdę miała się świetnie, gotowa wypłynąć na wierzch, gdy naprawdę jej potrzebował. Teraz na przykład.

Zmiana pozycji byłaby łatwa. Ot wstaje, komunikując w ten sposób Powrotom, czy wkraczającej właśnie na Skały Ziemistej, że separuje się od tego nieuprzejmego postępowania.
Tylko czy chciał?
Na litość boską. Na co było mu to dramatyczne, semi pożegnanie, jeśli teraz byle iskierka atencji z jej strony, wywoływała w nim taki wewnętrzny konflikt. Pieprzona prowokatorka. Czemu sama nie przejmuje się konsekwencjami? Czemu myśli tylko o sobie? Co jeśli w ten sposób utworzy regułę, przez którą smoki uznają, że mogą go sobie lekceważyć? Co jeśli będzie zwracał uwagę wszystkim, tylko nie jej. Jakby go wyglądało???
Nie chciał dramatycznie zwiększać odległości, ale wolał mieć ogląd na jej sylwetkę, bez konieczności kompletnego odwracania łba. Ale co jeśli zmiana siedziska zainsynuujee że jest słaby? Przychodzi sobie taki ktokolwiek i siadając mu za grzbietem dyktuje gdzie jest jego miejsce?
Więc co, powinien zwrócić ją skrytykować?
Przecież jej nie wygoni. Nie zmusi do odejścia.

Przymknął ślepia na moment I odetchnął do samego siebie, żeby odzyskać równowagę. Dobrze, bez znaczenia. Każdego w takiej sytuacji powinien po prostu zignorować. Był dość czujny i wprawiony w walce, żeby usłyszeć ruch, czy wyczuć obecność formującej się magii. Czy nie to, całe życie temu ćwiczył z Kaltarelem? Jeśli nie zamierzali darzyć go szacunkiem, przecież to ich sprawa. Nie byłby to pierwszy, czy ostatni raz.
Odchrząknął do samego siebie, a potem rzucił okiem na kolejnego Ziemistego, by w razie czego kiwnąć mu łbem.
Tyle nerwów o nic.

Wybudziła się nagle. Miała dziwny sen o wielkim ślimaku, który kazał jej kąpać oczy w rzece w zamian za marchewkę. Zacisnęła mocno powieki. Ślepka trochę ją piekły, mimo że do tak pokręconej sytuacji nigdy nie doszło. Przekręciła się w kołysanym tobołku, tak, aby móc w końcu wyściubić nos na świeże powietrzę, a następnie całą rozczochraną głowę.

Światło dnia poraziło ją nieprzyjemnie. Zmrużyła oczka w cienkie szparki. Mlasnęła ozorem. Często budziła się w jakichś dziwnych miejscach, w którym często były dziwne smoki. Podobnie zresztą jak teraz. Przyzwyczaiła się do tego. Było to... normalne. Tak, normalne.

Westchnęła dramatycznie, rozglądając się na boki. Najpierw zwróciła uwagę na siedzącego z przodu brązowego smoka, a później na siedzącą obok brązową smoczycę. Dopiero kiedy pociągnęła nosem, zorientowała się, że zapachy nie były takie, jak zawsze, a dziwne i zgoła nieznajome.

Mimo wszystko, miała w tym momencie swoją pierwszą styczność z cząstką stada Mgieł oraz Słońca.

Rytm od razu ucieszył się słysząc w głowie głos osoby, którego już dawno nie słyszał! Poleciał w stronę Skał Pokoju trochę po Arel, widząc ją w sumie cały czas daleko przed sobą na horyzoncie, zmierzającą w tę samą stronę. Po dotarciu wylądował niedaleko zgromadzenia i energicznym krokiem przydreptał bliżej, witając się ze wszystkimi ogólnie machnięciem swego prawego skrzydła, a z Arel i Wyśnionym trochę dłuższym kontaktem wzrokowym i wesołym machnięciem ogona. Potem jednak spojrzał na Proroka...
– Strażnik! Cześć. – podskoczył nawet przednimi łapkami korzystając z tego, że zgromadzenie jeszcze nie liczyło zbyt wielu smoków – Miło cię znów widzieć. Już się bałem, że cię nigdy nie zobaczę. – powiedział, patrząc się jeszcze chwilę na niego. Usiadł sobie nieopodal (ale nie za blisko!!) Arel, czekając na rozwój wydarzeń i patrząc z tą swą neutralną miną na pierwszy raz widziane smoki. Rety, tyle tu futra... Już mu się zaczęła lać woda z nozdrzy.

Wezwanie? I to nie od Sennah? To go trochę zdziwiło, bo do tej pory był zapraszany jedynie pod pomnik bogini. Na Skały Pokoju nie zdarzyło mu się nigdy zawędrować, dlatego ta wyprawa była dla niego pewną nowością. Prędko zebrał się więc z groty, żeby przybyć na miejsce. Jego sylwetka całkiem szybko zamigotała na horyzoncie, a on zorientował się, że przed nim zdążyło już przybyć całkiem sporo smoków! Zgromadzenie zdawało się być liczne, a pewnie i tak wciąż nie przyszli wszyscy odznaczeni! Ale to nic. Im ich było więcej, tym lepiej! Wylądował więc niezgrabnie, rozglądając się po okolicy. Oho! Widział niemal same znane pyski! Przywitał się więc ze wszystkimi radośnie, po czym przysiadł przy Kairakim. Mrugnął wesoło do swojego prawie-przyjaciela, po czym sięgnął łapą do szyi, żeby pogłaskać owiniętą wokół niego Talhę. No! Pewnie jeszcze trochę tu posiedzą, więc przyglądał się przybywającym. Mhm! To mu musiało wystarczyć za rozrywkę!

To było aż nietypowe, że raczyła się pojawić tutaj tak szybko. Wylądowała tuż obok niewielkiego zbiegowiska, spojrzeniem omiatając wszystkich zebranych. Szukała swoich, rzecz jasna, jakiejś znajomej, mglistej mordy, ale wyglądało na to, że była tu sama. Nie licząc Chimerycznej, choć ślepia Czart ani na moment nie zaszczyciły jej pokładającej się za drzewnym sylwetki – po niektórych śmierć przychodziła zdecydowanie za wolno, więc może to powinnością żywych było podarowanie im śmierci za życia? W jej oczach była już martwym, zarobaczonym ścierwem.
Była zatem pierwszą z Mgieł, a że spoufalanie się z obcymi nie było na jej liście priorytetów, to usadowiła się tam, gdzie wcześniej wylądowała. Mogła jedynie przypatrywać się nadchodzącym, w nadziei, że ktoś znajomy w końcu do niej dołączy.

Niedługo po Czart pojawiła się Hekate. Wyjątkowo jak na siebie nie była nawet spóźniona, zazwyczaj pojawiała się jako ostatnia, a podczas oblężenia Rathen przeszlo jej przez myśl, że nawet na własny pogrzeb się spóźni.
Wylądowała wokół zebranych witając uśmiechem Obejmującego, kiwając głową Rytmowi i podchodząc do Pomiot. Trzymała się swojego stada, co nie było niczym niezwykłym. Zawiesiła powątpiewające spojrzenie na Mahvran, będąc w ciszy zaskoczona jej obecnością. A więc staruszka wciąż dychała i kręciła się po ich krainach. Szkoda. Hekate nie była zawistnym typem, lecz wobec byłej przywódczyni miała mocno mieszane uczucia.
– Znasz tu kogoś? – spytała ciekawsko Pomiot, będąc bardziej ciekawa czy sześciołapa gąsienica miała jakiekolwiek znajomości poza Mgłami.

Valnar przyleciał niedługo po swojej siostrze. Tak naprawdę leciał za nią w pewnej odległości. Praktycznie nigdy nie pojawiał się na terenach wspólnych i posiadał tylko bardzo ogólną wiedzę na temat tego co gdzie się tam znajdowało. Dość by na wszeeelki wypadek mógł zorientować się co do swojego położenia po znakach terenowych.
Wylądował gdzie kompletnie na obrzeżach, z dala od wszystkich ale najbliżej swojego stada. Szybkim krokiem podszedł do Hekate i Pomiot i usiadł obok w nich w milczeniu patrząc na różne, obce mu smoki z różnych stad. Dopiero po chwili dostrzegł byłą przywódczynię, która postanowiła sobie położyć się z dala od nich, za tym brązowym samcem który ich tu wezwał. Zmrużył ślepia. Ach, czyli smok który wolał jakieś elfy od własnego stada, nawet nie chciał z nimi przebywać? Łowca zadawał sobie w duszy pytanie, czy coś jeszcze czyniło ją członkiem ich stada.

Gdy przybyła na miejsce, nie spodziewała się zobaczyć tam brata. Pomachała radośnie skrzydłami, kikutem ogona, a następnie także i łapą. Szukając najprostszej drogi ku niemu przez zgromadzone już smoki – zbliżyła się tak, by nikomu nie przeszkadzać.
– No, to pochwal się, co żeś znowu zwojował, że tu przybyłeś? Nauczyłeś wszystkie pisklaki Słońca, jak się tańczy? Czy może zabiłeś rekordową ilość termitów? – zagadała miło. Zanim zdąży poczuć efekty alergii... minie jeszcze mała chwilka.

Rytm Wydm

Rytm sobie siedział i siedział, aż nie wypatrzył w końcu kogoś znajomego!
– Cześć Pieśń, dawno się nie widzieliśmy. – pomachał w jej stronę radośnie swym skrzydłem przy akompaniamencie płaskiego głosu, kiedy ta mu skinęła łbem. – Jak ci leci czas, co tam u ciebie słychać. – przekrzywił łebek na bok i wesoło machnął ogonkiem, ciesząc się na jej widok. Fajnie, że żyła.

Tak samo ucieszył się na widok siostry! Przywitał ją ocierając się energicznie o jej bok.
– Ha siostra, gdyby za to były tytuły już dawno bym miał je wszystkie. – zamachnął się łapką w powietrzu skromnie. – Na przykład za zwiedzanie zagranicy, będę miał zniżkę jako stały klient. Będzie mnie częściej stać na fajne przygody. Może w końcu uda się znaleźć Krakena. – pokiwał łebkiem. – A ty. – przekrzywił go.

Pieśń Feniksa Piaskowa Wichura

Przyleciał z resztą rodziny, samemu lądując niedaleko, uważając by nikogo nie uderzyć podmuchem wiatru. Przysiadł obok nich, uśmiechając do małej, która rozbudzała się powoli. Miał nadzieje, że nie wystraszy się tak dużej grupy, nic jednak na to nie wskazywało. Dał jej marchewkę, lubiła je, więc będzie miała jakieś zajęcie.

Przyleciała sama, Ale też niespecjalnie jej się śpieszyło. Nie miała za bardzo ochoty, przebywać w tak dużym zbiegowisku, chciała jednak zobaczyć, czy coś nie zostanie jej przyznane. Wylądowała na uboczu, podchodząc kilka kroków i przysiadając. Towarzyszył jej Onyks oraz Rythar.

Świst przyfrunął na miejsce, lądując spokojnie z tyłu. Nieczęsto miały miejsce spotkania, na których mógł zobaczyć także smoki z innych stad, rozejrzał się więc uważnie, przyglądając się zwłaszcza smokom, których nie znał byt dobrze. Skinął po kolei tym, których znał – Arel, Khamsinowi, wszystkim Ziemnym, którzy stawili się dość licznie. I zajął miejsce z tyłu, trochę na uboczu, ze spokojem usiadłszy, obserwując uroczystość. Pozostawał czujny, czekając na słowa proroka. Choć i nie zamierzał udawać, że nie ma go tutaj, gdyby ktoś z obecnych dążył do konwersacji.

Czyżby jego nerwowość była okazana na wyrost?
Nie byłby to pierwszy raz, ale zapewne przez związek z Mahvran, szybciej odczuł w związku z tym ukłucie zażenowania.
Na szczęście nie powiedział, ani nie uczynił nic co mogłoby specjalnie zwrócić na niego uwagę, toteż jego największym wrogiem, pozostawał on sam.
Smoki zbierały się i po cichu zajmowały miejsce, ewentualnie wymieniając się między sobą prostymi uprzejmościami. Zdecydowanie nie zamierzał na to narzekać.
Tylko Wydmy z siostrą na moment przełamali ten rytm. Na słowa samca drzewny skierował doń głowę, choć nie zaszczycił go żadnym komentarzem. Ot spojrzał na niego trochę nieobecnie i skinął łbem.
Sądził, że go nie zobaczy, ale nie pofatygował się żeby sięgnąć magią jego umysłu. Skąd więc ta powierzchowna uprzejmość? Co niby miałby z nią uczynić?

Nie licząc tego incydentu, uwaga proroka skierowała się prędzej czy później ku Mglistym, którzy nie zaskakująco zebrali się w komfortowej dla siebie grupce. Niechętne spojrzenia spod przymrużonych ślepi skierowane w stronę Mahvran zmartwiły go przez moment, ale raczej nie zaskoczyły. W końcu sama nie darzyła obecnego pokolenia szczególnie pozytywnym uczuciem. No chyba że wydarzyło się coś jeszcze?
Powstrzymał chęć odwrócenia głowy do wywerny. Być może była zbyt zmęczona by śledzić wzrokiem swoich pobratymców i nawet nie zdawała sobie sprawy, jak teraz na nią spoglądają.
Bo to nie przez niego, prawda? Inaczej i jego sylwetkę śledziliby od szponów po czubek nosa.

Przybycie Świstu, było w jego ślepiach dostatecznym oświadczeniem iż zebrali się już wszyscy. Jeśli nie, nie byłoby to już jego sprawą, a osoby, która po tytuł musiałaby stawić się następnym razem.
Odchrząknął donośnie, czując jak w gardle zbiera mu się typowy, kwasowy ładunek wywołany nerwowością. Jak zwykle w takich sytuacjach przełknął go, przyzwyczajony do jego mocno rozcieńczonej, choć wciąż drażniącej przełyk formy. Nic dziwnego, że jego głos brzmiał czasami jak stara kora zdzierana pazurami.
Mimo chrypki, wysławiał się jednak donośnie, duży nacisk kładąc na oficjalne i wyraziste formowanie słów.
Niezależnie od doświadczeń, tego nie zamierzał zmieniać w sobie nigdy, niezależnie od tego ile sympatii do owej postawy mieliby sami odbiorcy.

– Witajcie. Choć to Sennah ostatnimi czasy ofiarowała wam wyróżnienia, musicie pamiętać iż błogosławieni byliście i jesteście w ślepiach różnych, doglądających waszego losu patronów. Jako prorok Lata po księżycach przerwy powracam do swego obowiązku zwoływania zebrań. Doceniam, że stawiliście się dziś dość licznie – rozpoczął, po czym mechanicznie zrzucił z barki skórzaną torbę i ułożył ją przed sobą. Sprawnymi ruchami, wyciągnął z jej wnętrza lśniące kryształy, tak by ich ilość mogła jasno zwiastować etap spotkania.

– Po pierwsze, w obliczu wydarzeń rozgrywających się poza bezpiecznymi granicami Wolnych Stad, bogowie z pewnością pragną tym bardziej wyróżnić zwiadowców. Od początkujących po doświadczonych, każdy z was może przetrzeć szlak istotny dla waszego stada.
Piaskowa Wichura otrzymuje wyróżnienie Odkrywcy, a wraz z nim, jednorazowy upust w opłacie za błogosławieństwo.
Obejmujący Obłoki, Rytm Wydm i Pąk Róży, za wielokrotną, doglądają przez bogini obecność za granicami otrzymują tytuł, oraz kryształ Włóczykija, wraz z nim natomiast, stale niższą opłatę za wyprawy. –
Z tymi słowami kiwnął łbem ku wymienionym smokom, a następnie, w przezroczystej magicznej bańce, posłał ku nim złote, emanujące łagodną energią kamienie.
– Szczególnie doświadczeni, weterani wypraw, otrzymują tytuł Obieżyświata, wraz z nim zaś kryształ i zwiększoną ofertę wymian w świątyni. Owe wyróżnienie należy się Powrotom Słońca. – Tym razem jasno fioletowy kryształek poszybował w stronę przywódczyni, a następnie ostrożnie ułożył się u jej szponów.
– Oprócz wiedzy, części smoków udaje się także zaskarbić sobie sympatię wśród innych gatunków.
Jednostki takie, otrzymują tytuł Dyplomaty.
Okowy Przeszłości, za swoją cierpliwość i ostrożność odznaczony zostaje Dyplomatą gnomów.
Dzięki innej serii wypraw natomiast, Czarci Pomiot otrzymuje wyróżnienie Dyplomaty krasnoludów. – nie wiązał się z tym żaden kryształ, lecz prorok z szacunkiem kiwnął łbem wymienionym smokom.

– Następnie na wyróżnienie zasługują smoki, które realizują się wewnątrz swojej rangi. Czarodzieje, wojownicy, Łowcy, Uzdrowiciele.
Za licznie zwyciężone potyczki, a zatem prawdziwą reprezentację siły smoka, Pieśń Feniksa, Obejmujący Obłoki i Powroty Słońca otrzymują tytuł i kryształ Gladiatora.
Wraz z nim, dopóki będzie pełen boskiej energii, będą błogosławieni ochroną przed powikłaniami, przy regeneracji po dużych obrażeniach – Owe kamyki, które powędrowały dzięki magii do swych nowych nabywców, mieniły się czerwienią i bordem.
– Awanturnik, wyróżnienie stopień niżej, choć wciąż warte uznania, skoro wskazane zostało przez bogów, wędruje do Czarciego Pomiotu.

Zauważona zostaje przez panteon także potrzeba oraz cierpliwość wymagana do gromadzenia skarbów. Kryształ Kolekcjonera zapewni Pieśni Feniksa, Powrotom Słońca, Trzeciemu Szlakowi oraz Czarciemu Pomiotowi, błogosławieństwo wytrzymałości. Moc kamienia, dopóki będziecie dbać o odnawianie energii, uaktywni się sama, gdy będziecie tego najbardziej potrzebować – kryształy kolekcjonerów, które ułożyły się u szponów smoków ze wszystkich trzech stad, miały nieco rozbielony, cytrynowy kolor.

– Podczas polowań szczególnymi zdolnościami wykazali się ci, którzy samodzielnie pokonali drapieżniki wielkich gabarytów, bądź te szczególnie niebezpieczne, dzięki swej magii.
Oblicze Determinacji otrzymuje dzięki temu tytuł Poskramiacza i Pogromcy, a co za tym idzie, błogosławieństwo podczas walki z częścią, zwyciężonych gatunków.
Powroty Słońca dzieli z Obliczem tytuł Pogromcy, a także Zabójcy Jednorożców. – po tych słowach prorok zrobił krótką pauzę.
Minęło sporo czasu, lecz nadal nie lubił tego tytułu. Czy jednorożce nie były nieagresywne? Dlaczego bogowie zachęcali smoki do przechwalania się z pogoni za nimi?
Potem odchrząknął krótko, wracając do zmysłów.

– Cennym w oczach bogów jest jednak nie tylko zabijanie zwierząt. Za uwagę i troskę poświęconą kompanom, Oblicze Determinacji otrzymuje wyróżnienie Przyjaciela Zwierząt – spojrzał ku Ziemistemu i kiwnął doń łbem, trochę z podświadomej wdzięczności, że nie musiał wychwalać wyłącznie przelewania krwi.

– Następnie uwagę chciałbym zwrócić w stronę uzdrowicieli.
Okowy Przeszłości i Wyśnione Szczęście są oboje wyjątkowo doświadczonymi jednostkami. Już wcześniej odznaczeni zostali tytułami Szamanów za kilkadziesiąt wyleczonych przypadków, jednak na tym nie poprzestali.
Sprzed samego, dobrze zarysowanego oblicza śmieci wyrwali smoki już przynajmniej po dziesięciokroć.
W związku z tym, otrzymują najwyższe wyróżnienie uzdrowiciela – Wysłannika Erycala. Dodatkowo błogosławiona od teraz będzie ich fachowa intuicja – tym razem prorok wyraźniej skłonił się przed dwójką smoków. Osobiście randze uzdrowiciela, jeśli wykluczyć przywódcę, przypisywał najwyższą rangę. Zapewne stąd dodatkowa podniosłość w jego głosie, czy postawie.
– Dodatkowo, za wytrwale kolekcjonowanie ziół, Okowy Przyszłości otrzymuje wyróżnienie i kryształ zielarza, a wraz z nim, błogosławieństwo do przyszłych zbiorów – trawiasto zielony kamyczek poszybował ku odznaczonemu smokowi.

– Nie mniej dostrzegane są smoki, które włożyły wysiłek w doskonalenie własnej formy. Balans umiejętności, wytrzymałości i siły.
Kryształ i tytuł Ideału otrzymują: Pieśń Feniksa, Obejmujący Obłoki, Rytm Wydm i Okowy Przeszłości.
Dopóki ów kamień będzie wypełniać boska energia, poczujecie jego łagodne wsparcie, gdy będziecie tego najbardziej potrzebować. – Wiedział, że to dość enigmatyczny sposób przedstawienia właściwości, ale sam nie był pewien jak to funkcjonuje w praktyce. Pozostało wierzyć instrukcji. Kamyki które przekazał tym razem, były seledynowe.

– Na sam koniec przydzielony zostanie tytuł Doświadczonego, należny tym, którzy już wielokrotnie zostali dostrzeżeni za swe wysiłki na rzecz stada, czy osobisty rozwój.
Oblicze Determinacji, Powroty Słońca, Okowy Przeszłości – gratulacje. Kryształ wam należny będzie błogosławił was w trudnych dla was warunkach terenowych. – Ostatnie już podarki, o barwie czystej kości, pofrunęły do nabywców. Prorok skinął im łbem z szacunkiem i cicho odetchnął.

– To koniec zebrania – oświadczył, choć nie zamierzał się nigdzie ruszać, aż do odejścia ostatniego smoka.

Obejmujący Obłoki
Kryształy:
+ Kryształ Włóczykija
+ Kryształ Ideału
+ Kryształ Gladiatora

Oblicze Determinacji
Wyróżnienia: Zabójca jednorożców, przyjaciel zwierząt

Kryształy:
+ Kryształ Pogromcy
+ Kryształ Poskramiacza
+ Kryształ Doświadczonego

Trzeci Szlak
+ Kryształ kolekcjonera

Pąk Róży
Wyróżnienia: odkrywca
Kryształy:
+ Kryształ Włóczykija

Okowy Przeszłości
Wyróżnienia: dyplomata gnomów, wysłannik Erycala
Kryształy:
+ Kryształ Ideału
+ Kryształ Doświadczonego
+ Kryształ zielarza

Wyśnione Szczęście
Wyróżnienie: Wysłannik Erycala

Rytm Wydm
+ Kryształ Włóczykija
+ Kryształ Ideału

Powroty Słońca
Wyróżnienia: zabójca jednorożców
Kryształy:
+ Kryształ obieżyświata
+ Kryształ kolekcjonera
+ Kryształ Gladiatora
+ Kryształ Doświadczonego
+ Kryształ Pogromcy

Piaskowa Wichura
Wyróżnienie: Odkrywca

Czarci Pomiot
Wyróżnienia: Dyplomata krasnoludów, awanturnik
Kryształy:
+ Kryształ kolekcjonera

Pieśń Feniksa
Wyróżnienia: Awanturnik
Kryształy:
+ kryształ Gladiatora
+ Kryształ Kolekcjonera
+ Kryształ Ideału

Podskoczył przednimi łapkami w powietrze otrzymując swój pierwszy w życiu specjalny kryształek. Jupi, wyglądał super!
Normalnie po każdym przydzielonym kryształku klaskałby w gratulacjach swoimi skrzydłami, ale na tak wielkim, jeszcze między stadnym zebraniu wyglądałoby to już zdecydowanie zbyt dziwnie... no chyba, że choć jeden inny smok zacząłby skrzydłami klaskać w geście gratulacji. Bez problemu wtedy by się do niego dołączył.
Doczekał końca tego dość krótkiego zebrania nie ruszając się z miejsca (to dla niego wielki sukces), a po ogłoszeniu końca Piastun podniósł swój łebek odrobinkę wyżej. Chciał się jeszcze o coś zapytać, ale ponownie nie miał wystarczająco odwagi powiedzieć tego na głos przy przedstawicielach wszystkich stad. Dlatego wysłał do dziadka mentalne, ciekawskie ale i trochę nieśmiało brzmiące zapytanie.
~ Strażniku, a... jeśli mogę spytać, co bogowie sądzą o Nowej Trundii i tym, że próbujemy się z nimi dogadać? Martwię się o to, że może to ich złości, albo coś, a tego bym nie chciał...

Strażnik Gwiazd

– Hej, Rytm – uśmiechnęła się do Słonecznego. Trochę się już przyzwyczaiła do jego płaskiego tonu głosu przeczącego ekspresji ciała. Wciąż trochę ją to zaskakiwalo, nawet jeśli wiedziała, że ruchy jego ogona, skrzydeł czy wyraz pyska nie kłamią, a ton głosu... Chyba nie mógł być po prostu inny i nie powinna się nim sugerować.
– Do tej pory czas zlatywał mi na walkach, ale to się wreszcie skończyło. W gruncie rzeczy nie wiem co teraz ze sobą zrobię – odparła na poły poważnie, na poły żartobliwie. Urodziła się w czasach inwazji i nie znała innego życia, które było dla niej abstrakcją. Hekate ucichła, gdy Strażnik zaczął przemawiać.

Rytm Wydm

Bitri • samiec mastifa		Frarti • samica mastifa
Przyjaciel naturydrapieżniki nie atakują jako pierwsze S: 1\| W: 1\| Z: 2\| M: 1\| P: 3\| A: 1		Regeneracjaraz na tydzień obniżenie powagi wszystkich ran wybranego stopnia o jeden S: 1\| W: 1\| Z: 2\| M: 1\| P: 3\| A: 1
B,Pł,A,O,Śl: 1\| Kź, Skr: 2		B,Pł,A,O,Śl: 1\| Kź, Skr: 2

Smoki Wolnych Stad