Siderus

[Sennah]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

  Siderus nie był jakimś niespodziewanym gościem, bo już zdarzało mu się mieć do czynienia z Sennah, choć pierwsze wrażenie pozostawiało bardzo wiele do życzenia, Lato miała wśród smoczej rasy zbyt dużo smoków, które nie miały o niej pochlebnego zdania, iż spływało to po niej, jak krople deszczu po spadzistej jaskini.
Gdy Wojownik przyszedł, jednak i zaczął błagalną modlitwę przy posągu zaświeciło rażące, słoneczne światło, które wydawało się palić mu grzbiet. Ale tylko wydawało.
Za nim przyszło poirytowane westchnięcie.
  – Czasami rodzice popełniają wiele błędów i muszą żyć ze świadomością, że bez powrotu stracili swoje dzieci. – zaczęła, siląc się na neutralny ton – To do niego powinieneś kierować te słowa i ofiarę, nie do mnie. Choć wątpię by uwierzył. – Sennah zdawała sobie sprawę co zaszło i choć nie zamierzała mówić tego głośno, nie dziwiła się Dionowi ani trochę. Jednak smok przyszedł prosić ją o opiekę, tak?
  – Będzie bezpieczny, jeżeli pójdzie dobrymi ścieżkami. Mogę oświetlić mu drogę, ale nie dam gwarancji, iż na nią wejdzie. To jego wybór – po tych słowach obecność Lata po prostu wyparowała, a ofiara Wojownika nie została ruszona nawet o łuskę.


Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

// Viliar

Pielgrzym przyszedł do świątyni niosąc ze sobą cielsko niedźwiedzia, niedawno zabitego w Diamentowych Górach. Położył je przed łapami pomnika Viliara i kiwnął mu łbem w ramach hołdu i okazania szacunku.

– Jako twój nowy Czempion, składam ci hołd, Viliarze. Przyjmij proszę tą zdobycz, którą życia pozbawiły moje pazury.

Niestety, nie był to trudny przeciwnik. Gdyby miał okazję pokonać demona, albo przeciwnika podobnej siły, to złożyłby w ofierze takowego. Niestety, nie miał okazji spotkać nic silniejszego podczas swoich polowań.

– Jako bóg wojny, nie jesteś zadowolony z ostatnich walk o ten tytuł, a raczej z ich braku. Proszę cię Viliarze o wyzwanie, któremu mógłbym podołać, bądź przeciwnika, którego mógłbym pokonać, by w pełni zasłużyć na miano Czempiona, a tobie przynieść należytego krwawego spektaklu.

// oddaję 5/4 mięsa

[Viliar]

Zapach morskiej soli i krwi uderzyły w nozdrza Pielgrzyma, a ciałem niedźwiedzia szarpnęła niewidzialna siła, zabierając je sprzed oczu wojownika. Ofiara została przyjęta.

Pan wojny chwilę zastanawiał się nad prośbą swojego nowego czempiona, nim odpowiedział:
– Niedaleko północnej granicy Ziemi znajdziesz bestię, która powinna dotrzymać ci kroku. Pokaż mi się od najlepszej strony.

[Osąd Gwiazd]

// Kammanor

Po wyleczeniu głosu przyszedł od razu pod pomnik Kammanora. Schylił łeb przed jego obliczem.

– Kammanorze, twój gniew dosięga każdego wroga wiernych wam smoków. Dziękuję za błogosławieństwo, którym obdarzyłeś mnie podczas walki z Ołtarzem Wyniesionych.

Nie odniósł jednak zwycięstwa, jakiego Bóg Siły po nim oczekiwał.

– Moje starcie nie przyniosło rozstrzygnięcia sporu, a Ołtarz Wyniesionych zamierza odbudować pomnik fałszywego boga na przekór wam. Wiesz, Kammanorze, że nie wycofam się z mojej obietnicy raz tobie danej. Nie pozwolę jej pluć na wasze imię.

[Kammanor]

  Kammanor uraczył Siderusa swoim spojrzeniem. Wojownik odczuł ciężkie natężenie mocy, które mógł kojarzyć z Panem Siły, lecz przez długi czas nikt się nie odzywał.
  – Prorok się tym zajmie. – Bóg odparł pokrótce, jego opinia skryta pod wibrującą formalnością.


Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

// Viliar

Minęło już dużo czasu, od kiedy został czempionem Viliara. Choć na początku rzucano mu wiele wyzwań i mógł bronić tytułu w walce, teraz nastała bardzo długa cisza. Dobrze wiedział, że nadal żyły smoki, które mogły po ten tytuł sięgnąć, jednak żaden z nich nie był ku temu chętny.

Złożył u łap Viliara znaczone ogniem cielsko cudorośli, czy jakkolwiek powinno się mówić o tym stworzeniu. Stanął dumnie tak jak zawsze to robił, z delikatnie pochylonym łbem w wyrazie szacunku, i poprosił Boga Wojny o pomoc.

– Viliarze, Panie Wojny, Ty lubujesz się w rozlewanej przez smoki krwi. Ty czerpiesz przyjemność z desperackiej walki o Twój tytuł czempiona. Wysłuchaj mojej prośby.

Podniósł łeb, żeby spojrzeć na stojący przed nim posąg.

– Nie ma nikogo, kto chciałby rzucić mi wyzwanie. Ci, co ukończyli twoją arenę i pokonali demona, okazują tchórzostwo lub kompletny brak zainteresowania Twoimi względami. Daj mi proszę kolejne wyzwanie. Chcę, by Twój tytuł nie był tylko jednym z wielu osiągnięć, jak te, za które smoki dostają kryształy od proroka, a czymś więcej.

A jeśli miałby już ten tytuł utracić, czy nawet utracić życie, chciał to zrobić póki był w pełni sił, a nie jako niedołężny starzec.

// składam 3/4 roślin w ofierze

[Osąd Gwiazd]

// Uessas

Fioletowooki stanął przed pomnikiem Uessasa i ukłonił mu się nisko.

– Uessasie, Panie Miłości! Ty znasz tajemnice smoczych serc. Ty najlepiej potrafisz dostrzec uczucie jakim ojciec darzy swoje pisklę. Proszę cię, Srebrny Synu, obdarz swoimi łaskami Pamięć Zimy. Pomógł on mojej córce w zapanowaniu nad jej wrodzoną czkawką, uszczęśliwiając ją i rozradowując moje serce. Spraw, by nigdy nie zabrakło mu siły w niesieniu pomocy innym smokom, a jego sercu nigdy nie zabrakło radości z czynienia tej ciężkiej pracy.

[Uessas]

• [Hewwo Żuczku, sowwy for keeping you waiting]
  
  Siderus miał wrażenie że jakoś tak cicho i pusto jest w jaskini i jego modlitwa mogła w jakiś sposób być.. niezauważona? Wypowiedział ją a tu nic. Żadnego dotknięcia duszy, uderzenia słońca na łuskach.. Nagle jednak usłyszał w swojej głowie zmartwiony głos.
  – Oh drogi Siderusie, bardzo dziękuje Ci za tak gorącą modlitwę! Choć czasem mam wrażenie że trochę mnie przeceniasz – głos boga był ciepły a zza jego piedestału wymaszerował mały, puchaty szczur o białym, mięciusim futerku. W pysku trzymał mały pakunek, który położył przed łapami Starszego Ziemi.
  – Bardzo przykro słyszeć mi o problemie Twojej córki ale wiesz co? Jeżeli jej to dasz, powinno pomóc. Z tej sakwy wyciągnie cukierek, który musi żuć trzy uderzenia serca by przeszła jej czkawka. Spokojnie, jeżeli włoży ją potem do sakwy, przy każdym wyjęciu będzie jak nowa! Przynajmniej tyle mogę jej ulżyć, na Twoją prośbę.. – głos boga pozostawał dalej ciepły i miły, choć szczurek zaraz czmychnął sobie gdzieś w kąt, tak jak obecność Uessasa.
  
  + Magiczna Miętówka Uessasa [żuta przez trzy uderzenia serca hamuje czkawkę, odświeża się przy każdym schowaniu do sakwy].
  
  Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

// Immanor

Fioletowooki zatrzymał się przed pomnikiem Wszechwiecznego i pokłonił mu się z wielkim szacunkiem. W darze złożył u jego łap mały posążek z żółtego piaskowca wyrzeźbiony na podobieństwo Ojca Bogów. Dwa niewielkie błękitne kamyczki lśniły jako ślepia figurki.

Smok tymczasem pomodlił się głośno do Immanora, a jego melodyczny ton przypominał śpiew, choć sam pieśni nie śpiewał.

– O Immanorze, Panie Mój, Stwórco mej duszy. Przychodę podziękować Ci za życie, którym obdarowałeś to szare jajo, z którego wydostałem się na świat.

Życie me pełne było doświadczeń każdej barwy, niczym tęcza przecinająca poranne niebo. Czułem radość i smutek, spokój i gniew, miłość i nienawiść. Obdarzano mnie pogardą i szacunkiem, zwyciężałem i ponosiłem porażkę, byłem syty i byłem głodny. I wiele innych emocji danych mi było doznać, wydarzeń przeżyć, a smoków poznać. Jak myriady gwiazd migoczą na nocnym niebie, tak myriady doznań znaczą moje życie: tych złych, tych dobrych i tych najzwyczajniejszych, na które smok w pełni życia nie raczy zwrócić uwagi, niczym drobne żyjątka pełzające wśród leśnej podłogi, choć w pojedynkę niewielkie i nieistotne, tak w swej mnogości będące czyniące las zielonym i tętniącym życiem.

Dziękuję Ci, Panie, że obdarowałeś mnie duszą, bym mógł tej mnogości doświadczyć i przeżyć długie dobre życie. Czas mój się zbliża i wkrótce powrócę do Ciebie, Ojcze. Błogosław proszę wtedy Stadu Ziemi, które mnie przyjęło i obdarzyło miłością, a któremu zostawię moje potomstwo, by mogło je wspierać i wzmacniać po sam kres czasu.

[Narrator]

Jedynym, co Fioletowooki usłyszał, był dźwięk jego własnego głosu odbijającego się od ścian świątyni. Słowa padły jedno po drugim, niosąc się przez chłodne wnętrze świątyni, aż w końcu wybrzmiały do końca i zamilkły bez echa. Gdy głos wojownika ucichł, nic nie zakłóciło panującej ciszy — nie było żadnego znaku, żadnego poruszenia, żadnej zmiany.

[Osąd Gwiazd]

// Kammanor

Zatrzymał się przed pomnikiem Boga Siły i oddał mu należyty pokłon. Zanim jeszcze zaczął mówić, czuł ciężar z jakim będzie musiał się mierzyć, wypowiadając słowa modlitwy.

– Kammanorze, Panie Siły, Tyś strażnikiem Porządku. Sławią serca wszystkich smoków twój gorejący płomień, który przeniknie każdą złą istotę i obróci w popiół, jakoby była zaledwie suchym, spragnionym krzewem na środku pustyni. Dziękuję ci za ten ogień, którym obdarowałeś Wolne Stada w czasie próby, gdy dwunodzy najeźdźcy pragnęli zagarnąć co im się nie należy, i dziękuję ci za siłę, którą obdarzyłeś mnie w starciu z bluźnierczą smoczycą Mgieł.

Ogromną odniosłem tedy porażkę, gdyż nie byłem w stanie niczego zmienić, a jedynie nabawiłem się nowych nieprzyjaciół. Wybory nowego Przywódcy Ziemi jeszcze mocniej pokazały, że byłem butny i zaślepiony wiarą, niezdolny przekazać jej innym smokom, niczym chorujące drzewo, które nie wydaje owocu. Zazdrość i ambicja kierowały mym sercem, których wspomnienie nawet po tylu księżycach nadal przynosi mi wstyd.

Ciężką naukę i pracę poświęciłem by wyzbyć z siebie te wyniszczające emocje i pragnienia. Odsunąłem się w bok, by pozwolić innym wytyczać szlaki, podczas gdy sam cicho na nowo uczyłem się życia w Stadzie. Pojednałem się z Barwami Ziemi, któremu służę wiernie, jak służyć przystało przywódcom. Jako Starszy pojąłem, że szacunek nie należy mi się z rangi samej sobie - musiałem sobie na to zasłużyć, jak i na samą pozycję, którą Barwy w swej łaskawości mnie obdarował.

Nigdy też nie wyrzekłem się wiary, krzewiąc ją pracowicie wśród smoków, szczególnie wśród młodszego pokolenia. Młoda Selebi, choć nie otrzymała jeszcze dorosłej rangi, szacunek wobec bogów ma większy niż wielu dystyngowanych i sławnych Starszych. Nawet Dion, który wyrzekł się mnie, gdy jeszcze w swej młodości byłem nieudolnym ojcem, nigdy nie wyrzekł się swej wiary, którą w nim zaszczepiłem za młodu. Teraz zaś, nauczony na błędach i natchniony darem miłości, wychowuję wraz z Chmiel nowe pisklęta, krew z mojej krwi, by i one mogły być chlubą dla Ciebie, Kammanorze i dla Twojej rodziny, promieniejąc swą wiarą i przekazując ją kolejnym, jeszcze zagubionym smokom, gdy sam już odejdę z tego świata.

Zamilkł na krótką chwilę, ważąc w myślach kolejne słowa. Pochylił łeb nisko, jeszcze raz, w głębokim pokłonie.

– Panie mój, wiem, że godzien nie jestem, by zostać Twoim prorokiem. Wystarczy jednak, że tylko zapragniesz, a oddam mą duszę, serce i ciało w służbie w Twoim imieniu. W tej starej powłoce wciąż drzemią jeszcze siła i mądrość, gotowe wypełniać waszą wolę, chroniąc Wolne Smoki i sprowadzając zabłąkane dusze z powrotem do stada Waszych wiernych.

Po wypowiedzeniu modlitwy, zastygł w swej pozycji nieruchomy, oczekując odpowiedzi Pana Siły, nawet jeśli miałaby być pustym milczeniem, jak w przypadku jego brata.

[Kammanor]

  Ciepło objęło Siderusa. Powietrze zaczęło buzować od unoszącej się w Świątyni mocy. Była ona potężna i wszechogarniająca. Łatwo mogłaby przytłoczyć zmysły smoka, lecz miast tego czuł pokrzepienie oraz gorąc ogniska łaskoczący jego łuski.
Zaczęło się od cichego wibrującego pomruku, który rozległ się po Świątyni. Bóg brzmiał na zadowolonego.
  – Radują mnie twe słowa Fioletowooki. Rozkwitłeś niczym młoda siewka w potężny, sędziwy dąb i wiele się nauczyłeś przez minione księżyce. Jesteś prawdziwie godzien mojej przychylności – zaczął Kammanor, a jego spokojny wibrujący głos rozniósł się echem po Wewnętrznej Jaskini. Siderus poczuł dotyk palców ciężkiej łapy namaszczających jego czoło. Czuł gorąc i dotyk przez kilka głębokich oddechów.
Cisza, zapewne dłużyła się śmiertelnikowi, natomiast bóg się nie spieszył.
Nacisk w końcu zelżał, a żarzące ciepło zostało na łuskach górskiego nawet po tym jak Kammanor zabrał swoją niewidzialną łapę.
  – Lecz zdradź mi Synu Ziemi, czego tak naprawdę pragniesz? – zapytał swoim niskim tubalnym głosem, niczym dobry ojciec zwracający się do swojego pisklęcia.


Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

Fioletowooki przymknięciem ślepi i milczeniem przyjął boże namaszczenie. Oddał się temu uczuciu. Przypomniało mu ono odległe wspomnienie, gdy po raz pierwszy usłyszał swoje rodowe miano. Ciepła łapa ojca nakreśliła na czole pisklęcia konstelację dwunastu gwiazd, w powietrzu unosił się dym i ciepło świątynnego ognia, a wokół zgodny śpiew rozbrzmiewał na cześć bogów.

Dotyk Kammanora był jednak inny, bardziej personalny, jak gdyby przeniknął do jego własnej duszy. Zamiast zwykłego ognia ogniska, powietrze wypełniała wszechogarniająca, potężna moc. Czuł jak daje mu pewności siebie. Jak rozwiewa lęk i przynosi spokój.

Jego myśli naturalnie zwróciły się w stronę rodziny, gdy w cichym milczeniu przyjął pytanie Kammanora. Uniósł delikatnie łeb i otworzył ślepia, których wzrok, nawet w jego obecnym stanie, z wielkiego szacunku zatrzymał poniżej kamiennego oblicza Pana Siły.

– Panie, Tobie znane są wszystkie tajemnice mojej duszy. – Głos wojownika był pewny siebie, bez najmniejszego zawahania. – Ofiarowałem moje serce Zatraconej Tożsamości i pragnę móc z nią być jak najdłużej. Z moją Iskierką, która w mej najciemniejszej godzinie roznieciła we mnie płomień, jakiego nigdy wcześniej nie czułem. Jest dla mnie wodą która pobudziła uschnięte drzewko do życia, by mogło rozwinąć nowe liście i ponownie poczuć ciepły blask słońca. By mogło wydać na świat nowy owoc.

Pragnę też szczęśliwego życia dla mych piskląt. Widzieć, jak dorastają, jak przyjmują przysięgę stada i wybierają swe dorosłe imiona. Wraz z nimi dzielić ich szczęście, gdy wydadzą na świat me wnuki i wnuczki, i jak na nich przyjdzie tedy kolej spełnić się jako rodzice i żyć szczęściem swoich pociech. Chcę, by kraina, w której będą dorastać, była bezpieczna, a stada silne, niepodzielone, by me potomstwo nie musiało mierzyć się z zagrożeniami z wewnątrz, a jedynie walczyć dzielnie z obcymi siłami, które znowu by chciały nam zaszkodzić.

Kierując do ciebie modlitwę, Panie Siły, czułem wielki niepokój, bowiem trzecim z moich największych pragnień, jest móc być twoim prorokiem. Świadomość, że robię to nie dla samej posługi, ale też by móc spędzić więcej czasu z Chmiel i moją rodziną, była dla mnie paraliżująca. Nie chciałem ubliżać tej funkcji i nie wiedziałem czy tak silne przywiązanie do drugiego smoka i do rodziny nie utrudni jej sprawowania. Czy nie sprawi, że nie będę w stanie być w pełni bezstronny.

Nazwałeś mnie, Kammanorze, sędziwym i potężnym dębem. Tyś jest bogiem najbliższym mej duszy. Pokornie cię proszę, bądź dla mnie ciepłym światłem słońca, które mnie ogrzeje, a ku któremu me zielone liście będą zawsze zwrócone. Moja ukochana Chmiel, będzie wtedy dla mnie wodą, która mnie napoi, a dzięki której nie uschnę przez kolejne księżyce życia. Ziemią zaś dla mych korzeni będą Wolne Stada i moja rodzina, w których znajdę swoje oparcie by nie upaść nawet na najpotężniejszym wietrze.

Niczego ponad to więcej nie pragnę.


Kammanor

[Kammanor]

  Ciepła pokrzepiająca obecność cały czas się utrzymywała w Świątyni, kiedy bóg cierpliwie słuchaj co Fioletowooki ma do powiedzenia. Powietrze znów zawibrowało od cichego, niskiego pomruku, który przeszył całe ciało Siderusa. Bóg brzmiał jakby się nad czymś zastanawiał.
  – Mogę zagwarantować że dożyjesz tej jesieni, bez potrzeby czynienia cie moim prorokiem, Fioletowooki – wymruczał ciepło. – Powiedz mi, jeśli zostałbyś obdarzony nieśmiertelnością jako boski sługa, co zrobisz gdy nadejdzie kres Zatraconej Tożsamości, a twe dzieci i wnuki zemrą ze starości? – zapytał Pan siły.


Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

Wrócił myślami do ukochanej Chmiel. Do uczuć jakie i ją musiały targać za każdym razem, gdy wspominał na swój sędziwy wiek. On bowiem miał umrzeć, ona zaś żyć jeszcze kolejną połowę życia, bez swej drugiej połówki. Bez ukochanego męża. Tak samo i on by się czuł, gdyby role miały się odwrócić. Już teraz na samą myśl o tym tragicznym wyborze przeszedł go dreszcz po grzbiecie.

– Panie, tak samo jak teraz, prosiłbym o te kilka księżyców więcej, które moglibyśmy spędzić razem. A gdyby jej czas w końcu nadszedł... – Głos wojownika zadrżał delikatnie. – Wspomnę na słowa przysięgi, którą złożyliśmy sobie przed Uessasem. Żywa pamięć o niej pozostanie we mnie aż po kres moich dni i ciepło wspominać będę każdą chwilę, którą mogłem z nią spędzić. Zarówno te, które już minęły, jak i wszystkie te, których będę mógł doświadczyć dzięki Twojej łaskawości, Kammanorze.

Obecnie w życiu był na etapie, gdy jego rodzina dopiero zaczynała rozkwitać. Nie ważne jak by próbował, nie byłby w stanie wyobrazić sobie olbrzymiego bólu, jakim było widzieć jak jego ród usycha i umiera. Jak okropnym będzie czuć, gdy nawet najdalsi potomkowie zemrą bezdzietnie lub odejdą i nie pozostanie nikt, kto chciałby nazywać się jego rodziną.

– Tak jak wielką radość sprawi mi patrzeć na osiągnięcia dzieci moich dzieci i wnuków moich wnuków, tak ujrzeć ostateczny kres mego rodu wypełni mnie ogromnym smutkiem. W Tobie, Panie, powierzam nadzieję, że sprawiedliwie ocenisz w tym czasie, czy nadal będę w stanie dobrze sprawować powierzoną mi funkcję. Czy uda mi się do tego czasu oprzeć korzenie mojego drzewa też na innych smokach spoza mojego rodu, czy też zostanę sam i upadnę, bowiem nawet największe drzewo bez korzeni nie oprze się choćby najmniejszym podmuchom wiatru.

Kammanorze, chcę pełnić służbę tobie jak najdłużej, na ile tylko starczy mi sił. Smoki jednak nie zostały stworzone do wiecznego życia, a do ciągłego powracania do Immanora i wykluwania się na nowo. To nieuniknione, że zgromadzone blizny na ciele i umyśle w końcu uniemożliwią mi sprawne prorokowanie. Gdy więc ten czas niechybnie nadejdzie, gotów będę odejść, by ktoś inny w moje miejsce mógł zostać boskim sługą i kontynuował tą piękną tradycję przez kolejne setki księżyców.


Kammanor

[Kammanor]

  – Korzenie... –  wymruczał w zamyśleniu – Ich brak jest tym co ostatecznie powaliło Strażnika. Lecz tyle smoków pada, gdy ich więzi z bliskimi pękają pod naporem zbyt długiego życia. Może przez ich brak utrzymał się tak długo. Najdłużej ze wszystkich proroków. – Kammanor mówił powoli, smakując każde słowo i dając im wybrzmieć.
  – Jednak czy trwanie w wiecznym nieszczęściu jest prawdziwym życiem?
  Po pytaniu Kammanora nastały długie, przeciągłe oddechy ciszy. Być może Siderus użył tą przestrzeń by przedstawić swoje przemyślenia, a może stał przed posągiem wśród świątynnej ciszy.
  – Fioletowooki, czy rozumiesz, że oferując swoją posługę przestaniesz być częścią Ziemi? Do obowiązków Proroka należy bezstronność i służba wszystkim trzem stadom. Możesz być postawiony w sytuacji, w której będziesz musiał wybrać dobro ogółu ponad dobro rodziny. – głos Pana siły był spokojny, pouczający.


Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

Trwanie w wiecznym nieszczęściu nie brzmiało jak życie, a jak tortury. Jak kara. Mimo to, Strażnik Gwiazd wzbudzał w nim swego rodzaju podziw, że mimo całego cierpienia był w stanie na tak długo oddać się służbie bogom.

– Będę się za niego modlił, by i on mógł odnaleźć szczęście. Nawet najstarsze drzewo, póki żywe, może wypuścić nowe liście.

Podniósł łeb, by móc spojrzeć na jego oblicze Kammanora, gdy otrzymał pytanie od niego kolejne pytanie.

– Panie, w byciu bezstronnym będę po stronie każdego ze stad. Będę chciał poznać ich tradycje i pragnienia, by móc łatwiej wybierać dobro, które prawdziwie będzie dobrem dla całego ogółu.

Wciąż największą enigmą było dla niego Stado Mgieł. Byłby ignorantem, gdyby stwierdził, że umiałby powiedzieć, co byłoby dla tego stada dobre, gdyż nie wiedział o nim wiele. Znał co prawda kilkoro smoków z Mgieł, ale nadal zbyt niewielu.

– Jeśli zaś przyjdzie mi decydować w sprawie mojej rodziny, wierzę, że ostatecznie moi bliscy wyjdą na tym lepiej, jeśli jako Prorok nie będę ich faworyzował. W chwili próby gotów jestem podjąć sprawiedliwą decyzję, stawiając na pierwszym miejscu dobro całych Wolnych Stad, ponad indywidualne dobra każdego z ich członków.

Poza tym, prócz miłości do swoich bliskich, wciąż posiadał swój honor i dumę, a tak bezpośrednia służba bogom była dla niego niewyobrażalnym zaszczytem, którego nie chciałby splamić.


Kammanor

[Kammanor]

  Po raz kolejny Świątynie wypełniło ciche mruczenie, które po wybrzmiałej pauzie poprzedziło słowa Pana Siły.
  – Twoje oddanie i wiedza o zagadkach Panteonu jest nieoceniona. Zatem, Fioletowooki, przyjmuję cię jako mego proroka. Jednakże, nie jesteś jedyny. Naranlea wybrała już swoją prorokinię, kogoś kto dla Wolnych zrobił znacznie więcej niż ty, Fioletowooki. Oczekuję, że okażesz jej szacunek. – nakazał Kammanor swoim tubalnym podniosłym głosem. Mimo słów boga, Siderus nie czuł się w żaden sposób inaczej.
  – Niedługo Wolne Stada zostaną zwołane na wasze mianowanie. Do tego momentu dalej jesteś smokiem Ziemi.


Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

– Pan mój i Bóg mój – odpowiedział Siderus i pokłonił się nisko. Słowa nie były w stanie opisać wdzięczności, jaką teraz odczuwał, a wraz z nią fala innych emocji wzbierała się w sercu smoka.

– Smoczyca ta nigdy mego szacunku nie utraciła. Wielkim zaszczytem będzie móc służyć bogom wraz z tak zasłużoną postacią. – Choć nie miał pewności, o kim była mowa, wiedział, że tak wielkie czyny nie mogły obejść się bez echa. Wszak nie miałby powodu by nie okazywać szacunku takiej osobie i też z takiego założenia wychodził.

– Jeśli pozwolisz, oznajmię wesołą nowinę mojej ukochanej. – Czuł jak powoli głos mu się łamie. Gdy tylko Kammanor pozwolił mu odejść, Siderus podziękował i szybkim krokiem wyszedł na zewnątrz. Tam, przed wrotami Świątyni, padł bezwładnie na trawę i całkiem się rozpłakał.

Kammanor

[Osąd Gwiazd]

// Immanor

Siderus ukłonił się przed pomnikiem Immanora i usiadł przed nim w milczeniu. Pozwolił myślom powędrować i poszukać spraw, które chciałby poruszyć.

Na myśl oczywiście przyszły wydarzenia ze spotkania na Skałach Pokoju. Ciężko mu było zapomnieć słów i gestów, jakimi Stado Mgieł obdarzyło nowych proroków, jak i samych bogów. Skłamałby, gdyby powiedział, że nie poczuł wtedy bólu.

– Immanorze – przerwał w końcu ciszę, zwracając się do Wszechwiecznego. – Tyś ojcem całego smoczego plemienia i wszystkie smocze dusze zawsze wracają do ciebie. Otoczyłeś Wolne Stada swoją opieką, jednak nie wszystkie smoki potrafią dostrzec ten wielki dar.

W Stadzie Mgieł panują Zawiść i Trwoga, dusząc dobro, do jakiego zdolne są ich smoki. Proszę cię, niech twoje światło dotknie ich serc i oczyści je z władania złych mocy. Niech zakończy ból i cierpienie, jakie Mgliści wyrządzają sobie i jakie wyrządzają innym stadom.

Gdy smoka trawi choroba, wyniszczając jego ciało i pozbawiając go zdrowych zmysłów, łaską nie jest śmierć, a uzdrowienie. Ty jeden, Panie, masz moc prawdziwego uzdrowienia dla tego smoka. Proszę się, niech twoje światło wypali chorobę i uzdrowi Stado Mgieł by mogło na nowo w pełni stać się jednym z Wolnych Stad. By mogło trwać w zgodzie z tobą i w zgodzie ze wszystkimi smoczymi bogami.

[Immanor]

Ciepło zajaśniało wokół proroka. Nie było ani gorące, ani gwałtowne, ale tak wyraźne, że wyciszyło każdy inny zmysł.
– Uzdrawia się ten, kto pragnie zdrowia. Oczyszcza się ten, kto dostrzega brud. Smoki te mają w sobie tę samą wolność, co wszystkie inne, i to ona wiedzie ich tam, gdzie chcą być – powiedział cicho Immanor. – Nie da się rozjaśnić mgły tym, którzy uczynili z niej dom.

Na moment zapanowała cisza. Nie była ciężka, raczej potrzebna, jak wdech przed kolejnym zdaniem.
– Ale tak samo nie da się kwestionować źródła i wciąż z niego pić. Jeśli to stado dalej będzie sięgać po to, czego nie uznaje, strumień zacznie dla nich wysychać.

Ciepło jeszcze przez chwilę utrzymywało się w powietrzu, a potem rozpłynęło się bez śladu, pozostawiając wszystko dokładnie takim, jakie miało być.