Pąk Róży

[Płatki na Wietrze]

Podszedł niepewnie do figurki i miski. Uh, nie miał pojęcia jak się za to zabrać i co chciałby tym osiągnąć. Po prostu pomyślał, że rozmowa z Bogiem Śmierci po ostatnich odkryciach będzie na miejscu… Chyba. Tylko, uh, jak się modlić do takiego Boga?
– Y, słyszałem o Tobie od mojego Mistrza, Keniego, y, Czeredy Czerwi – w sumie, wspomnienie o nim przywołało na jego pysk drobny cień uśmiechu. Spuścił łeb na miskę. – Myślałem kilka razy, żeby przyjść i samemu się do Ciebie pomodlić, tylko... Chyba nie widziałem w tym celu, nie miałem pomysłu co mógłbym Ci mówić. – Teraz skierował swe spojrzenie na figurkę. – Ale teraz mam powód i wiem, co chcę zrobić. Niedawno dowiedziałem się, że... Yh, utopiłem się i, nie wiem, tak mi się wydaje, że mogłeś mi pomóc wrócić, jakby... Dałeś mi drugą szansę. I za to chciałbym Ci teraz podziękować. Dziękuję, że mnie wtedy, dawno temu uratowałeś, że dzięki Tobie mogę dalej... W ogóle żyć i doświadczać nowych rzeczy. – Uh, zarówno tamto wspomnienie o utopieniu, jak i teraz to o życiu sprawiały samcowi ból i stanowił niemały trud do powiedzenia. – Dziękuję Ci za to, nawet jeśli przez to, przez całą resztę życia byłem słaby, nawet jeśli przez to – Kokoro mnie znienawidziła, przegrywałem walki, byłem do niczego. Uh, ugryzł się w język, na szczęście. Ma nadzieję, że Bogowie nie czytają w myślach... Uh, już prawie głos mu się załamał. Zamilkł na dłuższą chwilę. – Uhm, miałbym też do Ciebie prośbę... Prosiłbym, żebyś zaopiekował się moim Mistrzem oraz moją siostrą, kiedy oboje cały czas teraz śpią... Chciałbym, żeby mogli się kiedyś obudzić na dłużej... – Uh, no i chwilę jeszcze tak postał przy tej misce. Nie zamierzał spędzać tu zbyt wiele czasu, w końcu nie był sam w Świątyni. Po jakimś czasie po prostu opuściłby to miejsce, gdyby nic się nie zadziało. Jeśli coś by się stało, to... Pewnie poszedłby sobie szybciej.

Myślał, że ta modlitwa mu pomoże, ale ostatecznie... Sam już nie wiedział jak się czuć...

Ateral

[Ateral]

  – Dlaczego jeszcze nie uleczyłeś swego piętna? – lodowaty szept przeszył lewe ucho Kairakiego. Srebrzysty szron pokrył futro na policzku smoka.
Ateral nachylał się nad Pąkiem Róży. Młody wojownik nie miał pojęcia kiedy Śmierć pojawiła się tuż obok niego. Wychudzona sylwetka Boga odbiła się w gwieździstym jeziorku. Szyje miał wyciągniętą, łapy delikatnie ugięte jakby się skradał, cienki ogon, sztywno leżał na zimie. Ateral stał nieruchomo, pozbawiony nawet oddechu. Jego czarne półprzymknięte oczy lśniły tysiącami gwiazd.


Pąk Róży

[Płatki na Wietrze]

Wzdrygnął się i zamarł w miejscu, czując chłód na policzku i słysząc głos Aterala. Nie spodziewał się, że Bóg zechce mu jakkolwiek odpowiedzieć, a tym bardziej, że się pojawi i… Będzie czekał na odpowiedź. Chyba. To znaczy, tak Kairaki to interpretował, że to pytanie nie jest wcale retoryczne… No bo z jakiego innego powodu dalej by tutaj był? Szkoda tylko, że poruszył akurat ten temat, a nie Czeredy, uh…
– Y, bo, długo o nim nie wiedziałem, a potem, kiedy siostra powiedziała mi, że, uhm – zawahał się – umarłem – skrzywił się – to y... Potrzebowałem czasu, żeby się z tym jakoś oswoić… Bałem się wizyty w Ołtarzu, tego ostatecznego potwierdzenia, że to wszystko się wydarzyło, że, yh, umarłem, że moje problemy spowodowane są tym wypadkiem, a nie tym, że się taki wyklułem... – Mówił cicho i niepewnie, bardzo go obecność Aterala stresowała. Nie do końca wiedział, co o nim uważać, jak go postrzegać. Z jednej strony, ten Bóg go przecież uratował, dał mu nowe życie, dzięki któremu doświadczył mnóstwa nowych, zarówno tych złych, jak i dobrych... Na szczęście dobrych przybywa mu zdecydowanie więcej. Poznanie z Yamim, z Czeredą, podróże za barierę, możliwość rzeźbienia. Z drugiej strony… Czy może mu je również równie łatwo odebrać? Uh, nie, czemu by miał, czemu o tym pomyślałeś... – Y, dlaczego mi je zostawiłeś? To piętno... – Postanowił zaryzykować i samemu zadać pytanie. Kusiło go jeszcze dopytać, dlaczego akurat on, a nie ktokolwiek inny… Może jeśli rozmowa nie skończy się zbyt szybko, będzie jeszcze miał okazję o to dopytać?

Ateral

[Ateral]

  Pąk Róży stresował się spotkaniem z Bogiem Śmierci, tak jakby nie zdawał sobie sprawy iż każdy z nadprzyrodzonych bytów mógłby rozgnieść go jednym szponem. Czy jednak Śmierć miała po co się spieszyć, skoro i tak kiedyś trafi w jej objęcia?
Ateral odwrócił pysk tak by spojrzeć wojownikowi prosto w oczy. Srebrzyste gwiazdy migotały w oczach Pana Śmierci.
  – Czy pragniesz ujrzeć tą chwile? – wyszeptał spokojnym głosem. Temperatura powietrza spadła o kilka stopni. Nie na tyle zimno by marznąć, lecz zrobiło się chłodno.
Następnie wojownik Ziemi, zadał swoje własne pytanie.
  – Śmierć zawsze pozostawia po sobie piętno... – odparł bóg.


Pąk Róży

[Płatki na Wietrze]

Oh, to pytanie go… Zmroziło. Dosłownie. Dla samca, temperatura ochłodziła się o wiele bardziej, niż było w rzeczywistości. Poczuł strach, niepewność, stres. Może nawet łapy trochę się pod nim ugięły... Nie jakoś znacząco, ale da się dostrzec zmianę w jego postawie.

Patrzył na Aterala dłuższą chwilę, zastanawiając się i analizując to wszystko. Jakby, z jednej strony miewa bardzo konkretny koszmar od bardzo dawna i mógłby zweryfikować, czy to faktycznie jest prawda, czy pamięta swoją śmierć... Z drugiej… Uh, w jaki sposób ukaże mu to Bóg? Przeżyje to jeszcze raz? Albo, co jeśli rzeczywistość jest gorsza od jego koszmaru? Przecież, ten sen może być równie dobrze wytworem jego wyobraźni, czymś co się nie wydarzyło. Uh...
– Chciałbym, tylko… Nie teraz – cicho i niepewnie. Uh, teraz nie czuł się na to gotowy. – Wolałbym później, jak wrócę z zapłatą i zostanę wyleczony... Y, jeśli bym wtedy mógł... – Pewnie do tego czasu da radę oswoić się myślą, że już raz zdarzyło mu się umrzeć… No i może przyprowadzi kogoś, kogokolwiek ze sobą, jako wsparcie... Tak, będzie na to wszystko lepiej przygotowany.

Tą odpowiedzią zestresował siebie jeszcze bardziej. Nie wiedział w końcu, jak bardzo nadwyręża tym cierpliwość Boga i jak sam Ateral odbierze tego typu odpowiedź lub prośbę. Uh, tak mało wiedział o Bogach...

Ateral

[Ateral]

  Ateral przechylił lekko łeb, lustrujac smoka swoim chłodnym spojrzeniem. Siedział tak z Kairaki parenaście długich, mrożących krew w żyłach oddechów. W czasie tej ciszy nie ruszał się w żadnym stopniu. Niczym perfekcyjnie wyrzeźbiony nieruchomy posąg. Żadnego oddechu, mrugania czy tików łapami.
W końcu, Śmierć otworzyła pysk.
  – Niech tak będzie – odparł monotonnym szeptem. Po tych słowach wstał unosząc łeb. Bóg zniknął gdy Pąk Róży mrugnął choćby na chwilę.


Pąk Róży

[Płatki na Wietrze]

// Kontynuacja stąd: viewtopic.php?p=641503#p641503

Po tej trudniejszej części, przyszedł czas na coś, co Kairaki miał nadzieję, że będzie już łatwiejsze. Ale wcale takie nie było. Kiedy tutaj przyszedł, z figurką w łapie, rozejrzał się niepewnie dookoła. Przed chwilą pokonał jedną ze swoich największych barier – uleczył kalectwo. Teraz liczy, że… No właśnie, co on myśli że osiągnie po ujrzeniu swojej własnej śmierci? Nagle przestanie się bać wody? Będzie w stanie jakoś nad tym lękiem zapanować? Wątpił w to, ale… Bardzo, bardzo chciał się o tym przekonać. To właśnie dlatego tutaj przyszedł. Bardziej gnany ciekawością. Stanął się przy misce i wziął głęboki oddech. Było to miłe uczucie.
– Chyba czuję, że jestem gotowy, żeby poznać własną śmierć – powiedział, zerkając w stronę figurki. Czuł się lepiej, kiedy myślał, że zwraca się bezpośrednio do Boga. Ostatnio z nim rozmawiał, więc jakoś tak… Przyzwyczaił się do tego. Ścisnął mocniej figurkę przyjaciela, jak gdyby miała mu dodać otuchy.

Ateral