Bliźniacze Skały

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Hm. Wizja zapisania się jakkolwiek brzmiała kusząco. Nigdy nie myślałem o zostaniu badaczem, przecież nie dokumentowałem nawet swoich podróży, ale tym razem mógłbym zrobić wyjątek.
— Hm. Już ktoś z załogi statku co często przepływa obok tej wyspy zaczął go robić. Ale stworzenie pełnego słownika nie brzmi głupio, ale pewnie musiałbym tam spędzić więcej czasu niż bym chciał, a skoro Wolne dają możliwość Błogosławieństwa dla bezpieczeństwa, wolałbym z niego korzystać. Wiesz coś o jakiejś długotrwałej ochronie? — zagadałem, delikatnie się nad tym zamyślając.
Temat alkoholu pominąłem, uważając że nie jest warty dyskusji – ona lubi, ja nie i tyle w temacie. Zaś na jej wzmiankę o niepiciu pokręciłem głową.
— Nie wiem czy będzie to takie proste. Kocica która go robiła, nalegała abyśmy się napili, chociaż... — złapałem się łapą za brodę w ludzkim geście rozmyślania. — Może dałoby się to jakkolwiek zrobić, ale nie wiem kiedy po wypiciu zaczęłyby występować jakieś efekty. No i czy kocica by w nas tego nie wmusiła jakbyśmy za długo zwlekali — dodałem potem swoje obawy, chociaż i tak jak już, to przekonamy się na miejscu; teraz gdybałem dla samego gdybania.
Znowu skinąłem głową jak opowiedziała o owym naparze. Czyli jej kultura była jedną z tych szprycujących się podejrzanymi specyfikami dla uzyskania jakichś efektów; dobrze wiedzieć.
— Hm? Wybudowałaś tu na Wolnych jakieś kapliczki? — Zainteresowałem się, kiedy tylko podjęła temat.

Ołtarz Wyniesionych

– Długotrwałej ochronie? Masz na myśli dłuższe błogosławieństwa? Powinno być to możliwe, za większą zapłatą. – Powiedziała, chociaż nie była pewna, czy dobrze zrozumiała Ślad Chmur. Kwestia samego błogosławieństwa była też dosyć specyficzna, co zamierzała zaraz poruszyć.
– Nie powinno być jednak niezbędne. Znałam wiele smoków, które wyruszały tam na długie księżyce, wręcz komfortowo sobie żyły. Tak długo jak dasz znać innym, gdzie się udajesz, będziesz bezpieczny. – Dodała. Chyba najbardziej przydawało się wbrew pozorom na krótkie okresy wypraw. Może to przez specyficzny zapach Wolnych Stad? Ciężko powiedzieć.
– To jest chyba najbardziej niepokojący element w tym wszystkim... naleganie na wypicie napoju, utrata pamięci, wyspa o której nikt nigdy nie słyszał. Chyba kluczowy może być tutaj sam wywar. Trzeba skupić się na tym, dlaczego tak bardzo zależy im na wypiciu. – Powiedziała, a jednocześnie w głowie pojawiła się nowa teoria. Ponownie mogła mówić o wspinaniu się na góry, jednocześnie nie stawiając żadnego kroku, dużo teoretyzowała, gdyż nie było jej tam osobiście.
– Ten napój mógł także być czynnikiem, przez który nikt o niej nie wiedział. Może... osłabł w stosunku do tego, co było kiedyś? Zaczęły kończyć się im składniki i nie pozbawiał już całej pamięci? – Zaproponowała. Na pewno nie mogliby w ten sposób napoić całego ludzkiego statku, ale pojedynczy goście na wyspie w ten sposób mogliby stracić o niej wspomnienia... właśnie!

– Wiem o istnieniu duszka, który... pozbawiał innych wspomnień w zamian za to, czego potrzebowali. Cena zależała od wartości tego, po co się przyszło. W ramach podstępu, który zastosowaliśmy z pewnym bytem, odebrano nam na chwilę praktycznie całą pamięć. Żadnych wspomnień, nawet tych najprostszych. Duszek zginął, jeżeli on był za to odpowiedzialny, mogłoby się to pokrywać z momentem, w którym wyspa otworzyła się na gości. – Odpowiedziała, walcząc z własnymi wspomnieniami, życia, które nigdy nie było jej, a jednak wydawało jej się to tak realne. Zazwyczaj nie myśli o tym, ale gdy ostatecznie coś skojarzy jej się z ludzką młynarką, która w pewien sposób zamknięte była w jej głowie, wracały tak jak wtedy przy Bramie. Czasami śniła, jak pracowała w młynie godzinami, ciągle mieląc zboże na mąkę, której nienawidziła. Myślała jak uciec od tego wszystkiego, jak skosztować prawdziwego życia. Jakim cudem jeszcze nie zaczynała wypiekać chlebów dla swojej rodziny?
– Mm. Kapliczkę. Jedną, była wspaniała, tak jak kiedyś ta zbudowana w Świątyni przez mojego dziadka. Niestety, komuś bardzo się to nie spodobało i zostało z niej kilka kamieni. Nadal szukam tego smoka. Po zapachu wiem, że pochodził prawdopodobnie ze Stada Ziemi, ale nic więcej. – Gdy tylko o tym myślała, wzbudzała się w niej prawdziwa furia. Miała ochotę wbić się kryształowym wiertłem w czaszkę tej osoby, przerobić mózg na papkę. Albo zaprosić gdzieś za tereny Wolnych i zabić go w jakimś bezpiecznym miejscu.

Ślad Chmur

— Wiem że da się żyć poza barierą bez Błogosławieństwa, w końcu sam jestem z zewnątrz. Ale mimo wszystko wolę wyruszyć z nim, skoro już istnieje. I jest tanie — odparłem smoczycy na jej wypowiedź. W końcu musi dawać coś przydatnego, prawda? Inaczej nie byłoby błogosławieństwem od jakiegoś boga, tylko tabliczką przypominającą „Powiedz swoim bliskim gdzie się udajesz”, bo efekt byłby podobny.
Pokręciłem głową na jej teorię o napoju.
— Wydaje mi się, że to po prostu element tradycji. Takiego rytuału. — powiedziałem. Powoli też zaczynałem dochodzić do wniosku, że na obecnym etapie niewiele się zdziała – trzeba będzie tam kiedyś wrócić.
Słysząc zaś o duszku, pomyślałem że ta teoria brzmi sensowniej. Jakoś. Jeśli był od pamięci, faktycznie mógł sprawić, że inni o tej wyspie nie wiedzieli.
— Teoria z duszkiem nie brzmi głupio, ale pytanie co w niej miałyby wiedzieć koty... — Westchnąłem. — Nie wiem czy dalsze gdybanie ma jeszcze sens. Za mało informacji, za dużo dopowiedzeń bez pokrycia w faktach. Dziękuję za różne teorie jakimi się dzieliłaś, dzięki temu wiem na co zwracać uwagę następnym razem i o co się ich pytać — powiedziałem, kiwając delikatnie głową. Czułem się trochę źle dlatego, że ją „wykorzystałem”, więc w zamian za to zrobię coś innego.
— Wcześniej mówiłaś o swoim domu. Powiesz o nim coś więcej? — Skoro ona poświęciła mi czas, to ja poświęcę jej.
W kwestii kapliczki kiwnąłem jej jedynie głową, zastanawiając się co zrobić z tą sytuacją – znałem jednego bogobojnego smoka z Ziemi, czyli możliwego sprawcę, ale nie wiem czy chciałbym go kryć...

Ołtarz Wyniesionych

Kiwnęła głową na pierwsze słowa samca, gdyż sama nie miała nic do dodania w tej kwestii. Nie zgadzała się jednak do końca z podsumowaniem picia tego napoju od kotów do zwykłej tradycji. Gdyby to coś nie działało w ten sposób na smoczą pamięć, na pewno by się zgodziła. Tutaj widziała celowy zabieg, chociaż dokładny powód pozbawiania ich wspomnień nadal był tajemnicą.
– Mam wrażenie, że próbują coś ukryć i ta wyspa skrywa więcej, niż widzi oko. Ale tak jak mówiłeś, za mało informacji, za dużo spekulacji. Przyjrzyjmy się tej kwestii dokładniej, gdy już bardziej zbadamy temat. – Powiedziała na koniec, a jej oczy pobudziły się lekko, gdy uszy usłyszały o możliwości podzielenia się opowieściami o wielkiej północy.

– Pochodzę z jednego z czterech smoczych segmentów, olbrzymich królestw, podzielonych na kilkanaście państw. – Zaczęła i odruchowo skierowała łapę ku górze, jakby chciała mu od razu pokazać mapę, czy coś w tym stylu. To może za chwilę. Zastanawiała się, jak najlepiej ubrać to wszystko w słowa.
– Ja pochodziłam z Horgifell, państwa wielkiej wiary i tradycji, najsilniejszych wojowników i czarodziei, chociaż byliśmy najmniej liczni. – W jej głosie było słychać sporą dumę i pasję. Ton nie wydawał się o wiele bardziej energiczny, ale na tle czegoś, co zawsze brzmiało do bólu neutralnie i spokojnie, w takich sytuacjach mimo wszystko bardzo się to odznaczało.
– Mieliśmy własny panteon bogów, ale społeczeństwem nie rządziła tylko wiara. Kierował nami Łańcuch Wyniesienia. Walcząc i wygrywając zajmujesz miejsce wyzwanej osoby, albo spadasz w dół. Wyniesienie było bardzo ważne, a na jego szczycie zawsze był smok zwany Wybrańcem. Musiał pokonać każdego przed sobą i bronić swojego miejsca w Łańcuchu, dlatego państwem zawsze rządził najsilniejszy i najsprytniejszy smok. – Wytłumaczyła i chociaż chętnie gadałaby tak do rana (a w kwestii Horgifell i Essyanu pysk jej się nie zamykał, co wielu mogło uznawać za wadę), to mimo wszystko nie chciała przytłoczyć samca zbyt dużą ilością informacji. Dlatego po chwili po prostu zrobiła przerwę, czekając na reakcję samca. Jeżeli był zainteresowany, mogła dzielić się tym dalej! A chyba najbardziej marzyłoby się jej przeciągnięcie go na właściwą wiarę.

Ślad Chmur

Olbrzymie smocze państwa? Ho ho ho, więc naprawdę nie tylko Wolne były smoczą społecznością! Do tego brzmiały one na coś bardziej rozbudowanego i zorganizowanego niż tutejsze ziemie! Ciekawe, ciekawe. Słuchałem z neutralnym wyrazem, skupiony na tym co mówi, choć moja obojętność mogła wskazywać na coś innego.
Niewidoczny entuzjazm jednak nieco opadł, kiedy zaczęła wyjaśniać Łańcuch. Oh, czyli w Horgifell kultywowali siłę. Proste i niepraktyczne, ale skoro jeszcze jakoś ciągną, to może ja się mylę.
— Horgifell nie brzmi na przyjazne miejsce — stwierdziłem rzecz oczywistą. — Chętnie bym je odwiedził. Łańcuch nie obowiązuje przyjezdnych? Jaki w ogóle jest tam klimat? — dopytałem. Pewnie jakiś mroźny czy surowy, idąc stereotypami.

Ołtarz Wyniesionych

Siła to coś więcej niż sprawność fizyczna. Niewiele osób było ją w stanie odróżnić od czystej potęgi, dlatego też horgifellczyków często nazywano barbarzyńcami. Fanatykami religijnymi? Pewnie tak, ale to pierwsze było jak najbardziej nietrafione, dlatego dobrze, że zostało to tylko w myślach Czajki. Veir nie przepadała za takimi skrótami myślowymi.
– Jeżeli trzymałbyś się miasta Horgrfoldu, to raczej nic by ci nie groziło. Jest tam bardzo duży targ, gdzie spotkać można smoki i dwunogów z całego Essyanu. To miejsce tętniło życiem i nie było drugiego takiego w całym państwie. Często wdrapywałam się na wyższe budynki i oglądałam handlarzy, wędrowców i wiernych w drodze do świątyń. – Nigdy nie była już w stanie doświadczyć podobnego uczucia. Jakby była połączona ze wszystkimi, z tym miejscem. Możliwe, że już nie będzie mogła tego poczuć. Może to kwestia nostalgii i ulotnego życia kilkunastoksiężycowej smoczycy, która prócz dziennych modlitw, walk i wielbienia Wybrańca nie miała zbyt wielu problemów na głowie?
– Istniało wiele przypadków, gdy przyjezdni decydowali się wstąpić w łańcuch, ale było to ich wyborem. – Odpowiedziała, chociaż nie do końca powiedziała tutaj prawdę, albo sama nigdy nie chciała tego przyznać. Często prano mózgi osobom zapuszczającym się za daleko, po czym same wstępowały w Łańcuch. Teoretycznie wyrażały zgodę, ale to niewiele już wtedy znaczyło.
– Państwa znajdują się na różnych wysokościach gór. W Horgifell było znośnie, chociaż czasami potrzeba było zwierzęcych skór. W sąsiadującej krainie, Heimrze, woda zamarzała przy pierwszym kontakcie z powietrzem. Natomiast na samym szczycie smoki musiały ciągle dbać o rozpalony ogień. Wątpię, by wiele osób stąd mogło tam przeżyć akurat w tym państwie. – Wytłumaczyła. Chociaż myśli ciągle wracały jej do tamtego momentu, gdy siedziała na wysokim budynku i patrzyła na targ. Ile byłaby w stanie zapłacić, żeby móc tego doświadczyć ponownie? Może walczyła ze swym przeznaczeniem zbyt długo?

Ślad Chmur

U, wdrapywała się, żeby podziwiać targ? Ah, coś mi to przypominało... Jej świat był ogromny i zróżnicowany, miała swoje ulubione miejsce z którego podziwiała świat, ... Dosyć sporo podobieństw, ale i różnic – u mnie nie było jakiegoś rygoru i nie miałem takiego dostępu do świata co ona.
Nieco zdziwiłem się, słuchając o temperaturze panującej w jej kraju i sąsiednich państwach. Tam naprawdę powstało życie? Chociaż nie, inaczej – tam chciało się innym żyć?
— Jak to się stało, że na szczycie powstało jakieś państwo? Czemu smoki chcą tam w ogóle żyć, skoro jest tak trudno? — zapytałem się, zapominając o innych pytaniach jakie miałem – ta sprawa wydała mi się najciekawszą do zgłębienia.

Ołtarz Wyniesionych

– Essyańczycy są ulepieni z twardszej gliny, niż tutejsze smoki. Takie warunki nie były dla nich aż takie ciężkie, jak mogłyby się wydawać. Sam szczyt uchodził za bardzo magiczny, jakby było w nim coś więcej niż tylko skały. Niektórzy nazywali je Górami Szaleństwa. – Odpowiedziała. Zawsze chciała odwiedzić więcej państw i wiedzieć o nich coś więcej niż o swoich sąsiadach. Opuszczanie Horgifell dla tych, którzy uczestniczyli w Łańcuchu Wyniesienia było jednak często mitem. Byli bardzo zamkniętą społecznością, która rzadko nawet wychodziła po zmierzchu. Wybraniec trzymał ich dobrze w swoich rydzach. Zaskakujące jak jedna osoba mogła władać wszystkim, kontrolować każdego.
– A Ziborgowi niczego nie brakowało. Mieli sąsiadów kurierów ze Skjoru, zatem nie brakowało im pożywienia i potrzebnych do życia surowców. Podczas tworzenia swoich skalnych domów i kuźni znajdowali natomiast mnóstwo cennych materiałów, zatem mieli czym handlować. Takie ciężkie warunki oznaczały także względne bezpieczeństwo. Kto chciałby zajmować Ziborg z takimi warunkami i silnymi sąsiadami? – Nie wiedziała, jak dokładnie wyglądało tam życie, więc część tego, co mówiła to spekulacje, rozmowy podsłuchane na targach od smoków z Ziborgu, czy kurierów.
– Hm. Rozgadałam się o swoich stronach, jednak wielce niekulturalne byłoby, gdybym nie pozwoliła ci dojść do głosu. Jak wyglądało miejsce, z którego ty pochodziłeś? Jak się tam żyło? Nie musisz mówić zdradzać mi każdego szczegółu. – Zapytała. Nie była to tylko kwestia kultury... nie bez powodu Veir kiedyś nazywała się Wrotami Dziejów. Nawiązywało to nie tylko do olbrzymiej budowli w sercu Horgifell, była w tym także jej pasja do poznawania informacji o innych miejscach, kulturach, czy religiach (chociaż w kwestii tego ostatniego oczywiście nic nie zmieni wyznawanej przez nią wiary).

Ślad Chmur

Ah, a jednak adaptacja do warunków. Do tego miejsce, o dziwo, dobre strategicznie. A mówi się, że to ludzie zalęgną się wszędzie... Najwidoczniej te osoby nie odwiedziły Essyanu lub nie słyszały o tamtejszych smokach. Musiałem się tam wybrać choć raz, mimo że nie byłem pewien czy byłbym w stanie tam przeżyć...
Potem jednak, niespodziewanie, znowu wróciła do mnie. Hm. Co jej odpowiedzieć? Ile podać informacji i jakie? Nie miałem w zanadrzu jakichś nazw czy określeń, nie było to też tak ładnie oddzielone i połączone jak u niej.
— Moja dżungla nie jest aż tak... hm, opisana, jak twoja kraina. Nie wgłębiałem się też mocno w zwyczaje sąsiednich segmentów — zacząłem, żeby mogła wiedzieć czego się spodziewać, a dokładniej czego zabraknie. — W moim segmencie, nieco przed moim wyklucie, wprowadziły się elfy. Jako że mój lud to głównie dzikie smoki, to elfy ze swoją kulturą były czymś ciekawym i nowym. Zajmowali się eskortą karawan przez dżunglę. Korzystali z pomocy smoków, które miały udawać napady na karawany, a elfy broniły przed nimi kupców, rzecz jasna płosząc smoki, a nie je zabijając. Jeśli jakiegoś zranili, to sami go potem leczyli. Wszystko po to, aby nadać sens i potrzebę eskorcie — wyjaśniłem początki elfów u mnie. Mimo że wiedziałem, że nie było to szlachetne, to jednak przez oswojenie się z tym od małego, nie potrafiłem widzieć tego jako coś jednoznacznie złego; zwłaszcza że nie zachowywali się jak typowi rabusie czy krętacze, więc pewnie sami nie są jakoś dumni ze swojego źródła zarobków. — W zamian za pomoc, kupowali czasem jakieś rzeczy dla smoków, jeśli te czegoś chciały. Ich obóz był też dla nas cały czas otwarty. Nauczyłem się od nich elfiego oraz produkcji prostych ozdóbek. Właściwie po części one zaraziły mnie ciekawością świata, obok przejeżdżających stale karawan. Lubiłem się za młodu chować niedaleko nich i przysłuchiwać się rozmowom ludzi. — Uśmiechnąłem się na to wspomnienie. — Po ich przybyciu zaczęły mocno nas dominować swoją kulturą i wierzeniami, co nie było trudne, bo nie mamy rozbudowanych zwyczajów. Bogowie jacyś byli, ale wiara od zawsze była marginalna, a sztuka kamuflażu, w której się specjalizujemy, stanowiła bardziej relikt przeszłości, praktykowana głównie w corocznym festiwalu, a pieśni posiadała każda kultura. — Co było przykre, zwłaszcza że nie dostosowywali zwyczajów do nas, ale jak opuszczałem dżunglę, nie było aż tak źle; oby ten stan rzeczy się tam utrzymał... — Do tego mamy własny język, który trzyma się całkiem nieźle. Wiesz jak wyglądają dżungle? — zapytałem się na koniec.

Ołtarz Wyniesionych

Słuchała opowieści Śladu, nie przerywając mu w żaden sposób. Utrzymywała kontakt wzrokowy, czasami delikatnie kiwała głową, żeby pokazać iż jest zainteresowana rozmową. Wysnuwała jakieś tam swoje wnioski na podstawie tych wszystkich informacji, ale jeszcze nic o tym nie mówiła. Dopiero gdy Czajka skończył, bardziej czynnie zaangażowała się w rozmowę.
– Jaki to był gatunek elfów? Zawsze wydawały mi się... zbyt dumne, by w ten sposób obcować ze smokami. Ale tam skąd pochodzę były zdecydowaną mniejszością. – Wytłumaczyła. Zapewne był to jakiś odłam odmiany wysokiej, bardzo przyjazny, a przynajmniej do pewnego momentu.
– To o czym wspomniałeś nie brzmiało dobrze, jeżeli chcesz znać moją opinię. Skoro dominowali was wierzeniami i kulturą, to jest to ostatecznie droga do pozbycia się was, wytępienia, albo zabsorbowania dla siebie i zniszczeniami tego kim i czym byliście. Jak miała się liczebność, gdy stamtąd odchodziłeś? Było więcej was, czy elfów? – Zapytała, jednocześnie dzieląc się swoimi pesymistycznymi przemyśleniami. Całe życie miała styczność z ludźmi i elfami i nigdy nie przyniosło jej to niczego dobrego. Póki jest ich malutko, są grzeczni jak baranki. Sytuacja diametralnie zmienia się, gdy to oni zyskują przewagę liczebną. Zwłaszcza, że ludzie mnożą się jak króliki.
– I nie. Nigdy nie byłam w dżungli. Czym różni się od zwykłego lasu? Jakie stworzenia można tam spotkać? W górach... jak już mówiłam, było ich trochę. – Z przyzwyczajenia chciała już zacząć wymieniać trolle, mary, havranów, wargi, draugry i inne. Znała już trochę faunę i florę pustynną (nienawidziła tego typu terenu), dlatego z ciekawością pochłonęłaby wiedzę o dżungli. Jak wygląda tam życie?

Ślad Chmur

Yhm. Więc się zgadzamy, przynajmniej częściowo; chociaż ona nie obcowała z nimi, w porównaniu do mnie, więc to oczywiste że ma inne zdanie, zwłaszcza że jest tylko na podstawie moich słów.
— Elfy wysokie. I tak, są dumne, dlatego w ogóle dominują nas kulturowo, ale też wiedzą że bez smoków biznes na jaki się zdecydowali nie byłby aż tak dochodowy, więc o eksterminację nie ma się co martwić. Myślę że znają granicę, a raczej znali, kiedy opuszczałem tamte ziemie — powiedziałem, patrząc się znów w stronę oceanu. Domu... — Ale ich zawsze będzie mniej niż smoków. Styl życia i długowieczność sprawiają, że mało kto decyduje się na potomstwo z elfów. My zaś musieliśmy jakoś przetrwać, a podstawą tego jest rozmnażanie — powiedziałem, nie dodając, że w sumie byłem jedynakiem, co mnie zawsze dziwiło – inni rówieśnicy mieli tyle rodzeństwa, tymczasem ja taki sam, samiuteńki... Chociaż może jak wrócę to się okaże, że mam jakiegoś brata czy siostrę. — Rozumiem twoje obawy i je podzielam. Mam nadzieję, że mój ojciec, nieformalny reprezentant smoków, nie da się elfom i wyznaczy granicę, której wszyscy będą się trzymać, jeśli zaczną pozwalać sobie na zbyt wiele — dodałem, kończąc ten wątek.
— Oj, bardzo różni się od lasu! Tam na przykład jest wszędzie o wiele bujniejsza roślinność! Drzewa są większe, krzewy też... zresztą, mogę ci pokazać, jeśli chcesz — powiedziałem, szykując któryś raz maddarę do działania.

– Byłabym mimo wszystko ostrożna. Czasami jedyne czego potrzeba to bardzo charyzmatyczny przywódca, za którym podąży reszta. Mnóstwo było takich przypadków. W archiwach Horgifell mieliśmy dużo zapisków o historii naszego państwa, ale też obecnych, a czasami nawet z innych segmentów świata. – Zaczęła, trochę dziwił ją spokój w jaki wypowiadał się o tym Ślad, ale też gdzieś z tyłu wiedziała, dlaczego tak było. Znał elfy tylko z jednej strony. Nawet w historii smoków Wolnych wiele było momentów, gdzie sojusznicy zdradzili się wzajemnie. Choćby słynna Szczerbata Skała, o której Veir słyszała na jednym ze spotkań stadnych, jeszcze za czasów Plagi.
– Wierzyliśmy, że historia się powtarza, a wąż Uroboros gryzie własny ogon. Dlatego zawsze lepiej uczyć się na cudzych błędach. – Zaczęła, instynktownie rysując małego, kolistego węża na ziemi za pomocą pazura. Argument z tym, że mnożą się wolniej od smoków był oczywiście dobry, będzie im łatwiej o taką rewolucję niż w przypadku ludzi, którzy robili to znacznie szybciej. Nie była nawet pewna, czy elfy były płodne całe życie, czy traciły tą możliwość w którymś momencie.
– Na twoim miejscu upewniłabym się kiedyś, odwiedziła to miejsce. Możesz nadal tam wrócić, ciesz się z tego. – Lekko obróciła głowę w bok. Ona niestety nie miała takiej opcji i żałowała tego dosyć często. Choćby świadomość, że byłoby to możliwe... dużo dawała, a ona tego nie miała. Powrót byłby równoznaczny z bolesną, bardzo długą śmiercią.
– Chętnie zobaczę twoją dżungle, ciekawi mnie ta bogata roślinność. – Dodała na koniec. Pokazałaby mu więcej z Essyanu, ale nie zwiedziła większości państw. To, co widziała to tylko z drogi do Wolnych Stad.

Ślad Chmur

Westchnąłem na jej początkową uwagę. Tak, wiem o tym ile może zdziałać charyzmatyczny przywódca, ale nie chciałem o tym myśleć... Westchnąłem i nic nie dodałem. Pomartwię się tym, kiedy będę już na miejscu. Kiedyś.
— Yhm, pewnie kiedyś tam jeszcze zawitam. Leci się długo, ale nie zatrzymując się przy każdej ciekawej miejscowości, z moim tempem szybko tam trafię — powiedziałem.
A potem, pora przejść do przyjemniejszej części. Pokazałem samicy mój dom, lecz dla efektu, nieco ubarwiłem samo przesłanie obrazu. Rzeczywistość wokół nas zaczęła się zmieniać, w zasadzie w każdym calu. Temperatura podskoczyła, podobnie jak wilgotność, tworząc razem nieprzyjemne lepkie powietrze pełne duchoty; było goręcej niż normlanie. Nie leżeliśmy już na skałach, lecz w środku dżungli. Monumentalne drzewa wyrastały wokół, zakrywając słońce bujnymi liśćmi i gałęziami; zewsząd zwisały liany. Do uszu smoczycy zaczęły dochodzić ćwierkania, wycia czy piski, jakich być może dotąd nie słyszała; nad nami przeleciało parę kolorowych papug, a z krzewów patrzyły pantery. Gdzieniegdzie na drzewach było widać drewniane domy. Ze spokojnej, skalistej i ciepłej przestrzeni, przenieśliśmy się do głośnej, gorącej i bujnej dżungli. Stan ten trwał chwilę, po czym wszystko zkinęło.
— I jak? — zapytałem, lekko się uśmiechając.

Ołtarz Wyniesionych

– Zatem powodzenia w przyszłej podróży. Oby nic cię nie zaskoczyło. – Powiedziała, chociaż nie musiała tego robić. Czasami takie małe gesty wiele znaczą w przyszłości, chociaż Veir nie myślała o tym tylko w kontekście zysków.
Potem obserwowała przekaz mentalny, próbując wczuć się w otoczenie. Wiele razy doświadczyła czegoś takiego i musiała przyznać, że to drugi najlepszy sposób na poznanie jakiegoś miejsca, zaraz po osobistej wizycie. Veir niezbyt podobała się temperatura, ze względu na północne pochodzenie. Nie było tak źle jak na pustyni, ale niewiele brakowało. Była ciekawa tego wycia i pisków. Odruchowo złapała się za obręcze, jakby zaczęły się gotować żywym ogniem, chociaż to jedyna oznaka jej dyskomfortu.
– Zawsze jest tam tak głośno... i duszno? – Zapytała, chociaż w jej stronach również było podobnie pod względem odgłosów. Zawsze słychać było szum wiatru, uderzającego w skały i drzewa. Sakralna jednak tak bardzo się do tego przyzwyczaiła, że całkowicie ignorowała te dźwięki, a wręcz przeciwnie – uspokajały ją i pomagały w medytacji. Może tutaj istniał bardzo podobny mechanizm?
– Zaciekawiły mnie te kolorowe papugi i drapieżne koty. Gdyby nie duchota i temperatura, chętnie udałabym się głębiej w jakąś dżunglę, ale w takim wypadku zostawię sobie co najwyżej badanie jej granic. – Dodała, jednak chciała odnieść jeszcze do jednego aspektu.
– Interesujący dom. Tutaj żyjesz w podobnym, czy jednak postanowiłeś korzystać z jaskini? – Zapytała (gdyż dom, który pokazał raczej grotą nie był?), po czym spojrzała w kierunku słońca. Robiło się już dosyć późno, ale nie lubiła być tą osobą, która głosi zakończenie spotkania. Chyba, że spieszyłoby się jej. Poza tym, nadal wyciągała z Czajki cenne informacje o świecie.

Ślad Chmur

Uśmiechnąłem się i skinąłem głową na jej słowa. A potem znowu się uśmiechnąłem, słysząc jej pytanie. Parność to cecha, która poza dżunglą nie jest aż tak powszechna; możliwe że nawet ja bym się teraz dziwnie czuł w takim środowisku.
— Przez większą część tak, ale są momenty wilgoci, kiedy nieco się ochładza — powiedziałem. — Nie dziwię się, to ładne ptaki. Ziemia ma nawet jednego smoka przypominającego jeden gatunek. A kotowate są niebezpieczne, nie polecam spotkań z nimi — dodałem swoje odczucia. Mojego wujka rozszarpały pantery... ale o tym wolałem nie wspominać.
— Znalazłem jedno ładne drzewko przy obozie. W zimnych porach żyję pod nim, a w cieplejsze część rzeczy przenoszę do dziupli i wygrzewam się na jego gałęziach — powiedziałem. — Chętnie bym Cię zaprosił, ale... chyba nie wypada — dodałem, z lekkim zakłopotaniem.

Ołtarz Wyniesionych

– Nie dziwię się, że jeden z waszych smoków przypomina kolorowego ptaka. Widziałam już węża i pszczołę, a to dopiero zbocze wysokiej góry. – Dlatego właśnie takie egzotyczne widoki zupełnie jej już nie dziwiły. – Kotowate... zapamiętam, gdybym kiedykolwiek wybierała się do dżungli. Mojej córce pewnie spodobałyby się te wszystkie ptaki, chociaż raczej woli feniksy. – Dodała po chwili. W pewnym sensie chciałaby zawalczyć z takim dużym kotem w dżungli, ale jej prawdziwym marzeniem było samodzielne pokonanie trolla górskiego. Taka Arena Viliara, tylko z jednym drapieżnikiem, za to silniejszym od demona. Przynajmniej można było tak powiedzieć o trollach z jej stron, ciężko powiedzieć, jak potężne są te znajdujące się tutaj.
– Nigdy nie rozumiałam idei mieszkania na drzewach. Czy smoki drzewne nie mają problemu ze spadaniem z nich? Choćby podczas snu. – Po co mieszkać na chociażby jakimś klonie, skoro można mieć porządną, udekorowaną grotę, pełną posągów, półek i z drewnianymi wrotami. Dla Veir to była prawdziwa wygoda, jej prywatny azyl, odcięty od świata. Drzewo jest zbyt widoczne, zbyt gołe. Nie można ustawiać na nim posągów, rzeźbienie w nim nie ma sensu, gdyż uszkodziłoby je.
– Również zaprosiłabym cię do swojej groty, gdyby była taka możliwość. Mam tam posągi bogów Horgifell, wiecznie palące się kadzielnice, szklane kule z świetlikami, które zapewniają światło. I drewniane wrota do środka, zgodnie z północną tradycją. Niestety, Mgły raczej nigdy nie staną się otwarte na gości. Pewne rzeczy się nie zmieniają. – Ta zasada akurat jej się podobała, ale uważała jednocześnie, że czasami powinno pozwalać się na pewne wyjątki. Tak jak jej partner, który zezwolił Baelyn na wizytę w symbolicznym kurhanie jej matki.

Ślad Chmur

Smok wąż i pszczoła. Tak, smoki faktycznie były bardzo różnorodne; nie wiem jak to jest, że ludzie czy elfy wydawali się tacy podobni i jednokolorowi, a smoki były w barwach całego świata. I bardzo często wszelkiej fauny.
Hm, nie dziwi mnie, że mieszkanie na drzewach było dla niej nietypowe – na Wolnych było mało na tyle sporych drzew, żeby miało to sens. A kwestia rasy była wygodna.
— Smoki drzewne wręcz śpią czasami jak oposy. — Zaśmiałem się krótko. — Zwinny ogon sporo pomaga. — Pomachałem nim przed jej pyskiem, jeśli była na tyle blisko. — I rozmiar samych drzew. Te na Wolnych są za małe, ale sama widziałaś, jak było to u mnie – jedno drzewo bez problemu mogło pomieścić całą rodzinę. Bez Alalei mogliśmy też w nich ryć ile chcieliśmy, bez konieczności szukania odpowiedniego — westchnąłem. Trafiło mi się całkiem dobre drzewo, choć czasami tęskniłem za tymi kolosami z dżungli...
Druga propozycja była zaś kusząca, ale niestety, przez kwestie polityczne, niemożliwa do realizacji. Szkoda, że Mgły były jakie były... Chociaż, dawno nie było jakichś wojen czy większych sporów, z tego co mi wiadomo. Hm... a gdyby tak...
— Brzmi kusząco, móc poznać inną kulturę z tak daleko będąc dalej na Wolnych... Czemu właściwie nie można by było otworzyć granic między wszystkimi Stadami? Słońce i Ziemia mają tak od dawna i nie generuje to żadnych sporów. Czemu Wolne muszą być tak sztucznie podzielone, kiedy są niby jedną krainą? — zapytałem, dosyć naiwnie. Domyślałem się jakie mogą stać za tym powody, zwłaszcza po rozmowie z jednym młodzikiem stamtąd, ale może ktoś z zewnątrz będzie myślał podobnie co ja i mi to wyjaśni w lepszy sposób?

– W jaki sposób potem nie spadają z drzewa, gdy śpią? – Zapytała, chociaż wahała się, czy w ogóle to poruszać. Doszła jednak do wniosku, że żadne pytanie nie było głupie, a prawdziwi mędrcy zadali takowych więcej niż inni, skąd musieli tę wiedzę czerpać.
– Jak drzewa życia... czy któreś z nich miało u was miano świętego? Czy zwano je Yggrassilem? W legendach essyańskich często czytałam o nim, u nas jednak drzewa były zbyt małe, by zyskać miano takiego. – Ponownie zapytała. To święte drzewo, według legend – pierwsze, które wyrosło na tym świecie, jego nasiona również były owiane tajemnicą i historiami przekazywanymi z pokolenia na pokolenia. Ktokolwiek znajdzie takowe, ten otrzyma wiedzę ponad każdą inną. Ognvar użył ich podczas kształtowania dzikiego świata bez zasad. Drzewo wyrosło w momencie, w którym nie było w ogóle takiego pojęcia jak "czas", dlatego mogło urosnąć do takowych rozmiarów. Jego korzenie ponoć wiją się aż do serca wszystkich podziemi.
– Stada są jak państwa. Według moich przekonań granice powinny być otwarte, ale nadal potrzebujemy miejsc niedostępnych dla innych. W ten sposób kształtuje się handel, a społeczeństwo kwitnie. Zawsze chciałam wprowadzić coś takiego jak "groty kurierskie", miejsca dla reprezentantów innych stad, gdzie spisane są oficjalne zasady rozejmu między dwoma stadami. Cóż, mi się już to nie uda, ale możesz któreś z moich dzieci, bądź wnuków... – Powiedziała, delikatnie dotykając językiem podniebienia. Zmarnowała swoją szansę, zanim cokolwiek zrobiła. Ale cóż, było, minęło. "Chwalmy Ognvara za wszystkie drogi, które przed nami otwiera. Odwróćmy swe chciwe spojrzenie od tych, które w swej mądrości zamyka. Są drogi, które przepadły na zawsze, ale to one zaprowadziły nas do tych, które są nam pisane."

Potem Veir poczekała jeszcze chwilę na odpowiedź Śladu Chmur w kwestii jej pytań, po czym ewentualnie zrobiła to samo, jeżeli Czajka również chciał ją o coś zapytać. Ostatecznie jednak wstała i spojrzała w niebo.
– Dobrze mi się z tobą rozmawiało, Czajko, mam nadzieję, że kiedyś uda nam się to powtórzyć. Pora już na mnie. Jak widzisz, czas płynie bardzo szybko, chociaż poprawniej byłoby powiedzieć, że zatacza kręgi. – Powiedziała i skinęła mu łbem, po czym odwróciła się do niego tyłem i zrobiła kilka kroków do przodu. – Niech Ognvar będzie dla ciebie łaskawy. – Dodała w którymś momencie i zatrzymała się, delikatnie odwracając głowę ku niemu, ostatecznie jednak ruszyła dalej i... poszła sobie! Musiała odwiedzić jeszcze jedno miejsce, po czym dokończyć jeden projekt ze szkła. A może... może zamiast tego zacznie kolejny? Stworzyłaby figurkę z tego materiału, przedstawiającą kota. To jakoś przez tę rozmowę miała ochotę na jakiegoś kotowatego.

//ZT
Ślad Chmur

Coś znowu mnie przyciągało na bliźniaki. Nie wiem, czy to ta cała wiosna czy po prostu jej urokliwy wygląd tak bardzo podsycający moją małą artystyczną duszę? W spokoju wylądowałem na zielonej, odradzającej się trawie, patrząc jak gwiazda dnia ustępuje Pani Nocy. Z uśmiechem na mordce przyglądałem się temu miejscu, aż mimowolnie zacząłem swój mały ptasi trel. Był czysty i tęsknoty pełny. Pieśń do samej Opiekunki nocy, która dziś wyjątkowo nie skrywała bladego lica pomiędzy chmurami, a tańczyła wraz z resztą gwiazd. Nie przejmowałem się bólem zrastającego boku pełnego szwów i nieprzychylnego Fatu przeszłości. Chciałem oddać jej trelem co w mym sercu się kłębiło od dni wielu.

━━━━━━━━━━
:: [color=acc0ca]Akus[/color] ::

Z podarowaną jej przez ojca torbą, Rax usiadła u podnóży Bliźniaczych Skał i zaczęła ostrożnie przeglądać jej zawartość. Póki co szczególną uwagę poświęcała ozdobnej szkatułce, którą wcześniej zapełniała ładnymi kamykami znalezionymi po drodze. Brak obowiązków był wygodny, ale nie posiadanie stada, które by się z nimi wiązało, oznaczało także trudność w określeniu własnej wartości. Chcąc to naprawić, Rax próbowała owy sens znaleźć właśnie wśród historii wsiąkniętej w każdy z przedmiotów. Maleńka skrzyneczka z wyrzeźbionymi po bokach małymi ludzikami i zwierzętami nie mogła opowiedzieć jej o swoich początkach, ale niosła inspirację. Co gdyby sama stworzyła coś podobnego? Czy byłoby to trudne? Obok siebie, poza wspomnianym pakunkiem, samiczka zgromadziła suche drewno, głównie ze starych powalonych drzew. Bez magii mogła rzeźbić wyłącznie przy użyciu pazurów, ale to w zupełności jej nie zniechęcało. Chciała żeby było trudniej, wolniej, ale też z większym uczuciem, które być może pozwoliłoby określić jej tożsamość.
Przed rozpoczęciem pracy najpierw jednak musiała dokładnie przestudiować inspirujący ją obiekt, toteż siedziała weń wgapiona, regularnie go obracając, jakby chciała zapamiętać każdy szczegół.

Naga Magia

Wracali właśnie z polowania i Brzuszek tak ją poprowadził że wylądowali na wspólnych. Lamba zmarszczyła pysk, patrząc na kompana, który przez więź przekazał jej uczucia.. uczucia na które zmarszczyła bardziej jeszcze ten swój pysk.
– Kochanie, nie chce być niemiła ale go tu nie będzie. – mruknęła niezadowolona, na swojego kompana, który skakał sobie po skalnej polance. Oczywiście że wiedział, jak wiele myśli zajmuje jej Ramzy i nie zdobyła sie na odwagę, by pogadać ze Skazą czy czasem nie wie gdzie on jest. Może.. bała się usłyszeć prawdy że jej własny brat nie chce za nic w świecie mieć z nią kontaktu? Tak, jakby tego nie powiedział jej wprost.. Ale to Ramzy! On zawsze nie miał tego co mówi na myśli! Prawda?..

Nagle kompan coś zobaczył. Lamba do końca nie zdążyła sie skupić co, kiedy to żywiołak wystrzelił i zaczął gdzieś biec. Przeklnęła pod nosem, ruszając za nim ale no.. jej kondycja może w walkach była dobra ale w bieganiu pozostawiała wiele do życzenia.
Cekorax zauważya jak mały żywiołak ziemi w kształcie liska pojawia się na horyzoncie i biegnie do niej. Zbliża się coraz bardziej, bardziej.. by potem zatrzymać się i usiąść na zadku. Jak pies. Nawet merdał ogonkiem w kształcie paprotki!
– Brzuszeeeeek, gnojku jeden chodź tuuu... – zdyszany głos Lamby niósł się po okolicy ale jej grzywa dopiero wychylała się zza górki. Bieganie pod nią było nie lada wyczynem! Takim, który pokonał czarodziejkę..

Smoki Wolnych Stad