Błękitna Skała

[Lwia Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Lwiątko przekrzywiła lekko głowę, patrząc z zaciekawieniem na rozmówczynię.
– Muszą wyglądać strasznie dziwacznie – zaśmiała się lekko.
Próbowała sobie wyobrazić te dziwne istoty, ale niezbyt jej to wychodziło. W wyobraźni wydawały się strasznie brzydkie. I bez skrzydeł, piór czy łusek...Dziwne stwory.
– Dziękuję ci za rozmowę. To było bardzo pouczające. Na razie żadne pytanie nie przychodzi mi do głowy, ale kiedy coś wzbudzi moją wątpliwość, na pewno zapytam.
Młoda podniosła się z ziemi.
– Może teraz, jeśli się zgodzisz, nauczysz mnie latać? Przybycie tutaj było dla mnie nieco kłopotliwe, chciałabym jakoś temu zaradzić. Poza tym wprawiłaś mnie w zachwyt swoim pokazem na festynie – przyznała szczerze samiczka.

/Na razie dziękuję. Przejdźmy do tego, co nam nie wyszło, jeśli pozwolisz. ;)/

[Tejfe]

// Chodziło mi o to, że jak składasz raport to od razu wpisujesz trzy poziomy wzwyż. Najwyżej Admi zaakceptowałaby tylko dwa. ;)///

Ufff.. Dobrze, że wszystkie pytania, które chciałaby zadać Lwiątko zostały już wyczerpane. Samicy zaschło w gardle, to chyba była jedna z dłuższych nauk o świecie. Mimo to rozmawiało się ciekawie i przyjemnie. Teraz na szczęście przejdą do umiejętności fizycznej. Takiej jaką jest latanie. Ulubiona nauka Hipnotyzującej. –Chętnie Cię jeszcze pouczę. Mile mi się z Tobą spędza czas. Młoda.– ostatnie słowo powiedziała tak, jakby chciała się droczyć ze swoją obecną podopieczną. –No, dobrze. Dlaczego latanie jest tak bardzo przydatne? Wprawdzie trochę powiedziałaś już to przed chwilą, ale chcę znać pełniejszą opinię. Powiedz też co wiesz o postawie podczas lotu?– najpierw trochę praktyki. Czekała, aż Szara odpowie na pytania.

[Lwia Łuska]

/Aha, o to Ci chodziło...Nie zajarzyłam. :P/

Lwiątko nie pozostała dłużna.
– Mi także miło płynie czas w twoim towarzystwie, staruszko – Wyszczerzyła kiełki, podejmując zaczepki Hipno.
– Odpowiedź jest prosta. Lot służy do szybszego i wygodniejszego przemieszczania się. Chodzenie czy bieganie choćby przy obecnej pogodzie, przez zaspy jest niewygodne. Latanie rozwiązuje ten problem. Poza tym w powietrzu jedyną przeszkodą może być niekorzystny wiatr, nie ma obawy o potknięcie. Nie trzeba też omijać przeszkód. Co do postawy...Skrzydła wykonują ruchy do góry i na dół, aby utrzymać ciało w górze lub wprzód i w tył, aby nabrać prędkości. Ogon powinien być utrzymany na równi z kręgosłupem. Poza tym głowa wyciągnięta przed siebie, aby nadać opływowy kształt ciału. Ma to na celu zwiększenie naszej prędkości – Lwiątko zakończyła swój wywód.
W chwili, kiedy skończyła mówić, dotarła na szczyt skały, gdzie miała dobry start. Z tej wysokości nie będzie musiała starać się, aby poderwać się w powietrze.

[Tejfe]

Lwiątko trafiła chyba w słaby punkt adeptki, mówiąc do niej takim przezwiskiem. Łuska postanowiła jej jednak wybaczyć, gdyż to przecież ona sama zaczęła! Uważnie wsłuchała się w wywód Szarej, po czym na jej pysku pojawił się przekonujący uśmiech. –No brawo. Możemy przejść do praktyki. Rozgrzej skrzydła robiąc okręgi, do przodu i tyłu, do góry i w dół. tak jak sama mówiłaś. Potem przyjmij daną pozycję i wyskocz w powietrze cały zaś machając swoimi skrzydłami.– mrugnęła do niej. –Jednak nie będziesz latać sama.– rzekła tajemniczo, po czym wzięła rozbieg i rzuciła się w powietrze, ze skały. Machała przy tym mocno skrzydłami, do przodu i tyłu, w górę i w dół. Leciała jednak wolno, czekała, aż Lwiątko ją dogoni.

[Lwia Łuska]

Wysłuchała poleceń Hipno, po czym przyjrzała się, jak startuje Adeptka, aby później móc powtórzyć jej działania.
Przystąpiła do rozgrzewki. Zaczęła poruszać skrzydłami góra-dół około pięciu razy. Po chwili przeszła do ruchu do przodu i do tyłu. Kiedy skrzydła były już odpowiednio rozgrzane, cofnęła się jeszcze parę kroków. Przyjęła pozycję: ugięła i lekko rozstawiła łapy, łebek opuściła, ogon ustawiła w równej linii z kręgosłupem. Puściła się biegiem, a gdy znalazła się tuż przy krawędzi przepaści, odbiła się tylnymi nogami od ziemi, unosząc najpierw je, a potem dołączając przednie. Rozłożyła przy tym skrzydła na całą szerokość. Poczuła wiatr dmący w jej opierzone skrzydła. Zaczęła spadać. Żołądek podszedł jej do gardła, wiatr wycisnął łzy z oczu. W porę Lwiątko zaczęła wykonywać ruchy skrzydłami. Góra-dół, góra-dół...Powoli zaczęła się unosić coraz wyżej. Kiedy znalazła się na jednej linii z Hipno, zaczęła machać skrzydłami w przód i w tył. Chciała jak najszybciej dogonić Adeptkę.

[Tejfe]

Lecąc do przodu, odwróciła się na chwilę, chcąc zobaczyć jak radzi sobie Lwiątko. Z podziwem patrzyła jak Szara zeskakuje ze skały i puszcza się w wietrzny nurt. Na chwilę serce adeptki się zatrzymało. Wydawało jej się, że jej mała uczennica spada. Jednak samiczka szybko poradziła sobie z problemem i wyrównała lot. Zadowolona Łuska, z powrotem odwróciła się, by lecieć prosto, do przodu. Tym razem, towarzyszyła jej jednak jej przybrana siostra. Leciały długą chwilę, aż w końcu Hipnotyzująca się zatrzymała. Dała tym znak, by i Lwiątko to uczyniła. –To teraz skręcanie. Odchyl łeb w prawo lub w lewo. Obojętnie. Zanim przesuń kark i grzbiet. Na koniec ogon. Cały pamiętaj o jego postawie. Nie zapominaj również o ruchach skrzydeł.– rzekła, szczerząc białe kły, po czym sama wzięła się za wykonywanie skrętu. Łeb w prawo, za nim reszta ciała, na koniec wliczając sztywno uniesiony ogon. Adepta nie zapominała również o skrzydłach, których ani na moment nie zatrzymała. Leciała, lecz teraz w przeciwnym kierunku. –Dogoń mnie! Zatrzymamy się przed skałą!– wrzasnęła Tehanu. Wciąż miała na ślepiu poczynania samiczki.

[Lwia Łuska]

Zatrzymały się po jakimś czasie upojnego lotu. Z tej wysokości wszystko wyglądało inaczej. Było takie małe! Lwiątko miała wrażenie, jakby była władcą świata. Nie była to oczywiście prawda, ale pomarzyć zawsze można.
Samiczka nadal machała skrzydłami w górę i w dół, aby nie spaść. Obejrzała skręt Hipno i postarała się odwzorować postawę Adeptki. Obróciła szyję w lewo, kierując łebek w tamtą stronę i płynnie skręciła resztę ciała. Cały czas trzymała postawę, pamiętając o ogonie na linii kręgosłupa i poruszała skrzydłami w przód i w tył. Unosiła się na grzbiecie wiatru, coraz szybciej machając skrzydłami, jednak w równym tempie. Nie wykonywała żadnych "zrywów", powodując tym samym utratę siły. Jej celem było dogonienie przybranej siostry czy nawet jej prześcignięcie. Cóż, raczej nie mogła się równać z niebieskołuską, ale musiała spróbować.

[Tejfe]

Hipnotyzująca nie dała się jednak prześcignąć swojej uczennicy. Ot, to co nie! Kochała Szarą i chciała ją jakoś zmotywować, ale wygrać jej nie da. Jest na to zbyt dumna, choć jest to tylko zabawa. Adeptka szczyci się jednak swoimi "niebywałymi" zdolnościami lotniczymi. –Może następnym razem!– zawołała. Miała jednak nadzieję, że samiczce nie zrobi się z tego powodu smutno. Bo nie na tym zależało Hipnotyzującej. W końcu, kiedy lecąc tak do przodu, przed siebie, ale w innym kierunku, kierując się do celu z, którego ruszyły, samice znalazły się nad skałą. –To, co lądujemy?– zaśmiała się chytrze. –A więc. Znane mi są dwa sposoby lądowania. Pikowanie i tradycyjne. My zajmiemy się tym drugim. Jest łatwiejszy, poza tym nie chcę byś przez przypadek coś sobie zrobiła. – Ostatnie słowa powiedziała niemal szeptem. –Pochyl się lekko w dół. Jednak naprawdę odrobinkę. Po prostu musisz kierować się na ziemię. Zacznij zataczać kręgi. Najpierw duże, olbrzymie. Jednak każde rób mniejsze od poprzedniego. Robiąc je staraj się wykonywać skręty odruchowo, bez zastanowienia. W końcu znajdziesz się na ziemi. Zaczynaj.– rzekła, po czym sama zaczęła lądować. Pochyliła się lekko do przodu i raz po raz, machając skrzydłami, zataczała duże kółka. Potem średnie. Aż w końcu bardzo tycie. Znalazła się na śnieżnym podłożu. Czekała na Lwiątko.

[Lwia Łuska]

No cóż, tym razem była druga. Absolutnie nie było jej przykro ani nie była zła. Za bardzo podobał jej się lot, aby myśleć o takich drobnostkach.
Wreszcie zawisła w powietrzu, utrzymując się w górze za pomocą ruchów skrzydeł w górę i w dół. Przyglądała się lądowaniu Hipno, aby po chwili dokładnie je odwzorować. Kiedy przyszła jej kolej, Lwiątko skierowała ciało lekko w dół i zaczęła wykonywać okręgi. Wygięła się lekko w lewo i machając skrzydłami w przód i w tył rozpoczęła powietrzny taniec. Z początku koła miały dużą średnicę, ale stopniowo, gdy Szara obniżała lot, zmniejszały się.
W końcu samiczka znalazła się tuż nad ziemią. Wyciągnęła łapy i oparła na nich ciężar ciała, wbijając pazury w podłoże. Po raz ostatni zatrzepotała skrzydłami, po czym przyłożyła je na powrót do boków.
– Dziękuję ci, Hipno. To była naprawdę piękna lekcja – podziękowała, w myślach nadal pozostając w locie.

[Tejfe]

Uśmiechnęła się do swojej uczennicy. –Cieszę się, że Ci się podobało.– powiedziała. Jak mogłoby się nie podobać? Latanie to przecież jedna z cudowniejszych rzeczy na całych terenach.– pomyślała adeptka. Ziewnęła długo i przeciągle. Następnie usiadła na zasypanym śniegiem kamieniu. –Coś jeszcze skarbie?– spytała Hipnotyzująca.

//Raport- latanie I///

[Lwia Łuska]

/Zamęczę Cię chyba. Jeśli masz za dużo nauk i nadużywam Twojego czasu, śmiało pisz./

– Właściwie to tak. Chciałabym nauczyć się śledzenia – powiedziała, patrząc dużymi, złotymi oczami na Adeptkę.
Teraz jej głównym celem było zdobycie umiejętności wystarczających, aby udać się na polowanie. To by była dopiero przygoda! Jeszcze gdyby udało jej się napotkać ciekawego przeciwnika...

[Tejfe]

/// Co ty. Skoro ja z własnej woli uczę smoki z innych stad, a mogłabym brać od nich zapłaty, to dlaczego Ciebie miałabym nie nauczyć? ;)//

–Oczywiście.– rzekła Tehanu. Może i była już troszeczkę zmęczona, ale uwielbiała spędzać czas z Lwiątkiem, więc jej uśmiech jej to wynagradzał. Poza tym adeptka lubiła uczyć. –No dobrze. Najpierw powiedz mi co to jest śledzenie, do czego jest potrzebne i co nam w nim pomoże?– Najpierw oczywiście była teoria. Hipnotyzująca może i za nią nie przepadała i wiedziała, że większość uczniów również, ale mus to mus.

[Lwia Łuska]

Lwiątko przysiadła na tylnych łapach, a jej ogon zaczął poruszać się rytmicznie, niczym u kota, kiedy samiczka zastanawiała się nad odpowiedzią.
– No więc śledzenie jest to podążanie za określonym celem w taki sposób, aby nas nie zauważył. Jest niezbędne podczas polowania. Odpowiednie warunki do śledzenia to zalesiony teren, aby nasz cel nas nie zauważył. Podczas śledzenia powinno się zachować ciszę, żeby nie zostać zauważonym. I równie ważne jest to, aby podążać za celem pod wiatr, aby nas nie wyczuł – powiedziała wolno.
Chyba była to dobra definicja. Tak przynajmniej myślała.

[Tejfe]

Adeptka uśmiechnęła się intuicyjnie. –Należy przy tym wyostrzyć prawie każdy ze swoich zmysłów. Wzrok, słuch, węch. Żadnego z nich nie pomijaj. Czasem może się zdarzyć, że nic nie poczujesz, ani nie zobaczysz ale za to usłyszysz.– uzupełniła informacje Lwiątka, po czym prawie z ekscytacją zawołała. –Teraz pójdę się schować, a ty spróbujesz mnie znaleźć. Taka zabawa w chowanego.– Tą metodę zaczerpnęła od Iskry podczas ich wspólnej nauki. Teraz jednak nie ona będzie poszukującą, a poszukiwaną. –Licz do dziesięciu, ja się w tym czasie schowam.– powiedziała samica i zaczęła się zastanawiać nad kryjówką.

[Lwia Łuska]

Pokiwała głową na znak zrozumienia. Zapamięta te rady z pewnością.
– Dobrze – zgodziła się na propozycję Hipno.
Zamknęła oczy. Nie próbowała podglądać Adeptki – przecież nie o to tutaj chodziło. Gdyby sytuacja była inna, możliwe że młoda uchyliłaby lekko powiekę. Ale była to nauka, jak sama nazwa wskazuje chciała się czegoś nauczyć, więc takie dziecinne oszustwo nie wchodziło w rachubę.
Jednocześnie z zamknięciem oczu wyczuliła zmysł powonienia i słuchu. Pomimo tego, że nie widziała, słyszała i czuła niebieskołuską.

[Tejfe]

Zaraz kiedy samiczka przymknęła oczy, adeptka zaczęła iść w stronę wybranej przez siebie kryjówki. Był to mały głaz, jednak na tyle duży, by samica mogła się za nim ukryć. Samica poszła w jego kierunku, zacierając ogonem zostawiane na śniegu, swoje ślady. Zwinęła się pod kamieniem, tak aby nie było jej widać i wstrzymała oddech, aby nie było jej słychać. Czekała, aż Lwiątko skończy liczyć i pójdzie na poszukiwania swojej nauczycielki.

[Lwia Łuska]

Kiedy kroki niebieskołuskiej umilkły, Szara otworzyła oczy. Rozejrzała się uważnie po okolicy, wdychając powietrze nozdrzami. Spojrzała na ziemię i dostrzegła niewyraźny zarys...czegoś, ciągnący się przez parę ogonów. Zbliżyła pysk do śladu, wąchając go. Poczuła delikatną nutę znajomego zapachu.
Ruszyła, rozglądając się wokół, z wyostrzonymi zmysłami, podążając za dziwnym, podłużnym śladem. Dotarła do niewielkiego głazu, gdzie trop się urywał. Pochyliła się, zaglądając pod kamień. I co zobaczyła?

/Oceń starania Lwiątka. Dobrze trafiła? ;) /

[Tejfe]

Zmysły samiczki jej nie zawiodły. Co prawda nie słyszała nic, poza wiejącym wiatrem, a zapach był lekko niewyraźny, gdyż drapiące w nozdrza zimno nieco je otumaniło. To jednak wzrok adeptki jej nie zawiódł. Szara doskonale widziała ciągnącą się po śniegu białą linię, która prowadziła za nieduży kamulec. Kiedy Lwiątko wychyliła głowę, aby sprawdzić co jest za nim, jej oczom ukazała się jej nauczycielka. Niebieskołuska samica o jasnych oczach. –Wygrałaś!– powiedziała entuzjastycznie, po czym wstała i otrzepała się ze śniegu. –Okej. Teraz postaraj się wyśledzić jakieś zwierzę. Może Ci się uda.– powiedziała samiczce. Może grasuje tu jakiś zagubiony zając, albo jaki ptak ma tu gniazdo?– pomyślała samica i czekała, aż Szara zacznie tropić.

[Lwia Łuska]

Wyostrzyła zmysły i rozejrzała się dookoła. Starała się wyłapać najlżejszy szelest, najdelikatniejszą woń i najmniejszy ruch. Rozglądając się uważnie po okolicy i patrząc na śnieg w poszukiwaniu śladów, Lwia zaczęła przemierzać skałę.
Zabiegała o to, aby nic nie umknęło jej uwadze. Ciekawe czy uda jej się coś znaleźć?

[Tejfe]

Cóż, zmysły adeptki jej nie zawiodły. Przynajmniej niektóre. Lwia czuła w nozdrzach drapiące zimno, które co jakiś czas się z nich wynosiło. Jednak nie na długo, gdyż po chwili wracało. Także, tym razem węch samiczki ją zawiódł. Tak samo było ze wzrokiem. Biel, wszędzie biel i nigdzie żadnego śladu. Ale zaraz? Czyżby to nie odcisk łapy? Poczekaj, tam jest następny. Delikatne ślady tycich nóżek, niemal niezauważalne na śniegu, prowadziły do wysokiego, wyłysiałego drzewa, które jakby znikąd się pojawiło. A jeszcze ten dźwięk. Jakby skrobanie. I to również dochodziło zza tego tajemniczego pnia. Czy Lwia posłucha swoich zmysłów i pójdzie za poszlakami? To zależy tylko od niej.

[Lwia Łuska]

Przez chwilę nic nie czuła. Mroźne powietrze kuło w nozdrza, biel śniegu raziła w oczy. Jednak, kiedy Lwia przyjrzała się podłożu dokładniej, ujrzała maleńkie łapki odciśnięte w białym puchu. Podążyła wzrokiem za śladem i dostrzegła duże, gołe drzewo. Ucho młodej drgnęło, rejestrując tajemnicze skrobanie, dochodzące zza wybujałego drzewa. Co też się tam schowało?
Lwia zaczęła podążać śladami stópek. Starała poruszać się bardzo cicho, jak najlżej stąpać po skrzypiącym śniegu, aby nie przestraszyć swego celu. Wolno zmierzała ku drzewu, skupiając swoje zmysły na dźwięku, kierując się w jego stronę.