Kwarce Skradania i Śledzenia

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Niedowierzająca intencji kwarców smoczyca przybyła przed oblicze jednego z nich, układając przedeń solidny stos zapłaty. Odpowiedzialny za obie umiejętności, w stanie był wyczytać z myśli smoczycy to, w jakim celu tutaj przybyła. Kwarc rozbłysnął mocnym światłem, oślepiając Świeczkę tymczasowo. Krótko po tym w jej łbie rozległyby się dwa głosy – pierwszy z nich opowiadał o sztuce skradania, czyli bezszelestnego poruszania się w ślad za zwierzyną, za wrogiem, za czymkolwiek innym. O tym, w jaki sposób pozostać niezauważonym oraz nieuchwytnym dla cudzych uszu. Drugi z nich kolei przedstawił tajniki śledzenia, tudzież tropienia, nie tylko z użyciem zmysłu wzroku, szacując liczbę i gatunek osobników za pomocą oczywistych śladów takich jak odciski łap czy kopyt, ale również za pomocą węchu czy słuchu. Smoki, jako drapieżniki z niesamowicie wyostrzonymi zmysłami, zdecydowanie górowały jeśli chodziło o tropienie. Ważne jednak było również parę zasad, jak między innymi poruszanie się wbrew kierunkowi wiatru oraz rozwaga – tak, aby nie zadeptać cennych śladów, zdradzających położenie.
Praktyka nie była specjalnie trudna. Ot, przed Ziemną postawione zostały dwa zadanie, jakimi było w pierwszej kolejności rozpoznanie i odnalezienie zwierzyny. Zapachów było wiele i wszystkie mieszały się ze sobą, jednak wywerna miała wyłapać jeden konkretny, który podpowiadany jej był przez cichy szept. Gdy udało jej się znaleźć kierunek, w jakim udała się samotna, ranna sarna, miała podążyć tym tropem i utrzymać go dzięki widocznym wokół śladom. Kolejno mogła również nasłuchiwać cichego przebierania kopytami czy parsknięć, a także charakterystycznego dla przeżuwaczy odgłosu rwania trawy. Finalnie, gdy jej oczom ukazał się biały osobnik, musiała podkraść się, uważając na wszelkie możliwie generujące szelesty obiekty, takie jak liście, większe kępy traw czy leżące na ziemi patyki. Jako wywerna miała nieco utrudnione zadanie, jednakże nie przeszkodziło jej to w odbyciu nauki. Upewniwszy się, że wiatr nie niesie jej zapachu już wcześniej, kontynuowała skradanie się do nieświadomego zwierzęcia. Gdy znalazła się dostatecznie blisko, by pochwycić sarnę, ta rozsypała się niby miałki piasek, znikając podobnie jak wizja. Zapłata zniknęła, co Świeczka spostrzegła, gdy kwarc zgasł. A ona posiadła nowe, udoskonalone umiejętności.

Świeczka
– 32/4 mięsa
+ Śledzenie II, Skradanie II.

Niespodziewanie przy kwarcu zawierającym wspomnienia odnośnie śledzenia i skradania pojawił się Su, z torbą u boku. Nie wyglądało na to, żeby był to najpopularniejszy kwarc na świecie, więc zanim zaczął wyciągać swoje dary, obracając się tyłem przetarł obszar dookoła kwarcu i sam kwarc końcówką swojego ogona. Zakończona miotełką z długich piór, zgrabnie starła nagromadzoną warstwę kurzu i pyłu. Nie znosił robienia czegokolwiek w syfie przez szacunek do samego siebie. Oczyści sobie ogon w drodze powrotnej.

Poszperał w niej wyciągając sporą ilość dżemów i konfitur pozamykanych w szklanych słojach za drewnianymi pokrywkami pokrytymi ochronną warstwą wosku, a także dosyć duże zawiniątko z paskami wysuszonego miejsca. Dary te ułożył pod kwarcem i usiadł sobie kawałek dalej, będąc ciekaw kogo i jakie wspomnienia ujrzy tym razem.

//11/4 roślin i 5/4 mięsa za Skradanie 2

Choć kwarc nie lubił smoczego dotyku, to nie mógł narzekać na uprzejmość Słonecznego, tym bardziej ze względu na jej subtelny charakter. Udzielił więc samcowi nauki w momencie, w którym ten ułożył przed nim dary. Prosił on o naukę skradania, więc jego myśli szybko przeniosły się w leśny gąszcz. Towarzyszył mu jedynie głos nieznanego mu smoka, który opowiedział mu o istocie dobrego skradania się. O umiejętności wtopienia się w tło, stania się całkowicie niewidocznym dla otoczenia. Należało bowiem zwracać uwagę na wszystko, co może demaskować nasze położenie – wydające odgłosy gałązki, liście, trawy. Braki i prześwity w kryjówce, którą sobie obraliśmy. Wiatr, który może ponieść nasz zapach ku ofierze lub drapieżnikowi i ściągnąć na nas ich uwagę. O tym wszystkim należało pamiętać Ponadto ważny był także sam sposób skradania się, ułożenia ciała, stąpania łap. Zostało mu to przedstawione na jego własnym przykładzie, a skradająca się sylwetka czarodzieja była w razie potrzeby korygowana. Wkrótce pojął, w jaki sposób może usprawnić swoje umiejętności cichego poruszania się. Wizja urwała się, a Obca Idea był od tej pory znacznie lepszym, bezszelestnym myśliwym.

Obca Idea
– 11/4 roślin, 5/4 mięsa;
+ Skradanie II.

Muszelka po fiasku polowania z ogierem, zaciągnęła go pod kwarce, gdzie sama zyskała sporo. Co prawda zyskała do sprawności ciała, ale upewniła się u mamy, że i te od zyskiwania lepszych umiejętności znajdzie.
Karah dreptał za nią naburmuszony, to prychając, to podrzucając łbem.
Smoczyca smagnęła go w myślach, przywołując wspomnienie jego pokracznego skradania się na lądzie. To chyba ruszyło dumę zwierzęcia, bo stanęło przed wskazanym kryształem, wpatrując się w niego zielonymi ślepiami.

/skradanie 2 dla kompana 8/4 mięsa

Kwarce zapraszały do siebie także smoczych kompanów, na czym skorzystała Łakoma Łuska. Ogier kelpie, którego ze sobą przyprowadziła, miał nauczyć się lepiej skradać, z czym nie było większego problemu. Kiedy jego opiekunka ułożyła przed sobą przyniesione dary, błysk oślepił ich oboje, kolejno udzielając lekcji Karahowi. Zostało wytłumaczone mu w sposób dlań zrozumiały, w jaki sposób rozwinąć umiejętność skradania się, na co zwracać uwagę, a także czego unikać podczas podkradania się do zwierzyny czy drapieżnika. Nauka uzupełniona została o trening i zastosowanie całej teoretycznej wiedzy w praktyce. Zadaniem samca było podkraść się do rozkopującego śnieg zajączka. Czujne zwierzątko pozostawało nieświadome obecności kelpie, a gdy Karah miał już zaatakować, szarak rozpłynął się w powietrzu i cała wizja zniknęła, a oni oboje – zarówno on, jak i jego smoczyca – znowu znaleźli się na terenie świątynnego warsztatu.

Łakoma Łuska
– 8/4 mięsa.

Karah (kompan)
+ Skradanie II.

Ikka wiedziała, że babcia to świetna mistrzyni i wiele się od niej nauczyła. Ale ostatnio miała dla niej nieco mniej czasu, a polowanie musiało iść dalej, do przodu. A jej umiejętności nie były jeszcze na tyle wystarczające, by móc w pełni wykorzystywać swój potencjał. Wiedziała jedno – wykorzysta dobrze spadek, który pozostawili jej rodzice. Zamierzała więc być świetnym łowcą, jak mama i babcia. Przyszła z naręczem mięsa do kwarców i położyła stos zabitych ofiar przed kwarcem skradania. Pomyślała "proszę, chcę być tak wspaniałym łowcą, jak mama i babcia, pomóż mi lepiej podkradać się do zwierząt". I zamknęła ślepia, czekając na to, co się wydarzy.

//Skradanie II za 16/4 mięsa (nie własnej zdobyczy) poproszę

Łowczyni przybyła rozwinąć swoje łowieckie umiejętności, a to miejsce nie zamierzało jej zawieść. Kiedy tylko poprosiła o stosowną naukę, a jej zapłata dotknęła ziemi oprószonej śniegiem, błysk tymczasowo oślepił ją, a wizja nawiedziła jej umysł. To właśnie dzięki niej mogła pojąć kolejne informacje i przyjąć odpowiednie postawy w trakcie łowów. Wpierw pozyskała teorię, o której opowiedział jej głos. Wiele z informacji mogła już kojarzyć, ale była to przede wszystkim świetna powtórka i sprawdzenie samej siebie. Głos opowiadał o podstawach udanego skradania się tak, by pozostać bezszelestnym. Poza oczywistym skupieniem, które pozwalało nie nastąpić na jakiekolwiek gałązki czy hałasujące liście, należało wykazać się także sprytem. Należało bowiem pamiętać, że nawet tak prosta rzecz jak podmuchy wiatru mogły zdradzić nasze położenie i skutecznie uniemożliwić udane polowanie. Ważna była także technika, ułożenie ciała oraz sposób, w jaki stawiało się łapy. Można było to robić w cichy sposób, jeżeli tylko wiedziało się jak i to także zostało Nadziei przedstawione. Finalnie miała możliwość przetestowania tego wszystkiego w praktyce, kiedy zostało przed nią postawione zadanie podkradnięcia się do spokojnie pasącej się łani, która zdawała się być w całości zrobiona ze światła. Zwierzę pozostawało czujne i co jakiś czas się rozglądało. Zadanie wymagało od Ikki rozważnego doboru kryjówek, a także zachowania ciszy, by nie zdradzić swojego położenia i pozwolić samej sobie dostatecznie zbliżyć się do świetlistego zwierzątka. Kiedy udało jej się to, niekiedy korzystając z podsuwanych przez głos instrukcji, mogła zaatakować. Wystawiając szpony do ataku, doprowadziła do rozpłynięcia się zwierzyny w powietrzu. Kiedy potrząsnęła łbem, znalazła się na powrót w świątynnym warsztacie. Od tej pory skradała się znacznie lepiej.

Ostatnia Nadzieja
– 16/4 mięsa;
+ Skradanie II.

Przyszła tutaj, zaprowadzona przez przyjacielską Ciszę i jej mamuta. Oglądając się niepewnie przez ramię na Uzdrowicielkę, położyła przed sobą odliczone naręcze kamieni szlachetnych. Czy ofiarowanie małej fortuny naprawdę pomoże w jej szkoleniu? Chrząknęła, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Czy w ogóle coś mówić? Szybko przeliczyła leżący przed nią spadek. Cztery... Chyba dobra ilość? Czy Skradania naprawdę można było nauczyć się w taki sposób?

// akwamaryn, rubin, szafir, jaspis za Skradanie II poproszę

A i owszem! I właśnie dostanie na to dowód! Kwarc zabłysnął, oślepiając samicę i przenosząc ją do lasu. Dookoła siebie widziała bezkres lasu, drzew i krzewów. Jakie było jej zadanie? Było nadzwyczaj proste – musiała zakraść się do konkretnych zwierząt, drapieżników również i je niepostrzeżenie zabić. Mniej więcej widziała gdzie są, więc pozostało jej tylko wziąć się do roboty! Znalazła pierwsze i najbliższe zwierzę, lisa i zaczęła się do niego podkradać. Uważała gdzie i jak stawia łapy, żeby nie nadepnąć żadnej gałęzi czy nie narobić hałasu. Okrywała się, to za większym, zwalonym pniem, to za głazami, czy wśród zarośli. Wykorzystywała otoczenie na swoją korzyść. Kiedy już znalazła się dostatecznie blisko, ubicie zwierząt było tylko formalnością. Wyskoczyła w jego kierunku, chcąc mu poderżnąć gardło. Problem w tym, że kiedy tylko była już bliska zrobienia tego, zwierzę po prostu zniknęło. Było to nieco dziwne, ale… Po chwili konsternacji wróciła do dalszego polowania.

Tak w sumie wyglądał cały trening. A kiedy już upolowała wszystkie zwierzęta, znowu zostawała oślepiana i trafiała do kolejnego lasu, innego i nieco trudniejszego do skradania się. Był rzadszy, było mniej zwalonych pni i tak dalej.

Nie wie ile czasu już się tak skradała, ale w końcu błysk przeniósł ją przed Kwarc, a po zapłacie nie było śladu.

Sikorka
– akwamaryn, rubin, szafir, jaspis
+ Skradanie 2

Jeszcze nieco mięsa ze spadku mu zostało więc przybył do drugiego kwarcu. Jak wcześniej była z nim Wątroba. Sępica rzuciła na ziemię żarcie i jak poprzednio skrzeknęła średnio z tego zadowolona. Rozciągnęła potężne skrzydła i machnęła nimi kilka razy. Po kolejnym skrzeku w końcu się uspokoiła i stanęła za samcem. Ramzy z kolei przewrócił oczami na ten pokaz niezadowolenia i rzucił kolejną cześć mięsa na to przyniesione przez Wątrobę.
– Witaj kwarcu, potrzebuję lepiej zrozumieć temat skradania.
skinął łbem kamieniowi choć było to trochę... dziwne, i czekał.

// 16/4 mięsa za Skradanie 2

A Kwarc skinął łbem jemu. Co? Y, to pewnie było odbicie Ramzy'ego w Kwarcu, tak, to pewnie to. Przecież Kwarce nie mają łbów. Mniejsza o to, błysnęło jasne światło, oślepiając zarówno smoka, jak i kompana. Z tym, że dla tego drugiego ten cały trening będzie zaledwie chwilą.

A Ramzy… Znalazł się w lesie! Bardzo gęstym, zarośniętym, światło słoneczne ledwo tu docierało. Panował półmrok. Samiec wiedział, że ma się przed czymś chować. I na coś polować… Instynktownie przykucnął i cofnął się do krzaków. Akurat na czas, bo właśnie w okolicy przeszło zagrożenie, którego miał unikać. Duży, zielony, barczysty ork. Duża szczęka, duży nos, grymas niezadowolenia. Ubrany był w białą koszulę, z narzuconą brązową kamizelką, która ledwo sięgała mi piersi. Przewiązany był pasem i miał ubrane brązowe, obcisłe spodnie. Nosił też brązowe buty. Przeszedł właśnie obok niego, rozglądając się. Ramzy, uważając żeby na nic nie nadepnąć i nie zaszeleścić krzakami. Wycofał się powoli i ostrożnie za najbliższe drzewo, akurat na czas, kiedy bestia spojrzała w jego kierunku. Ruszyła dalej. Las był na nieco podmokłym terenie. Kiedy ruszył w stronę, z której stwór nadszedł i już zobaczył, co ma zabić. Ma samym środku bagienka stał sobie zwykły, najzwyklejszy w świecie osioł, który był nad wyraz zwyczajnym osłem. Ramzy miał się do niego zakraść i go zabić. No więc co, wie gdzie polazł ork, to może zabrać się za wykonanie zadania, prawda?

Dalej pozostał w przykucniętej pozycji i ruszył powoli do przodu, uważając, żeby na nic nie wdepnąć. Starał się chodzić tak, żeby wiatr wiał mu w pysk, żeby zwierzę nie wiedziało o jego obecności. A, no i jeszcze zachodził osła od tyłu, żeby ten go na pewno nie widział. Kiedy znalazł się w odpowiedniej odległości, skoczył i… Został oślepiony. Znowu znalazł się w lesie, tylko… Był nieco rzadszy i bardziej przypominał bagno. No cóż, powtórka z rozrywki!

No i tak wyglądał cały jego trening! Unikał zielonego orka, czasem było to trudne i musiał się nieźle naskradać, żeby ten go nie przyuważył, bądź wyczuł, a potem jeszcze zostawało mu dojście do osła. Jego otoczenie się zmieniało, raz było trudniej, raz prościej, czasem widział prostą ścieżkę z kamienie do ukrycia się, innym razem musiał kombinować. Z czasem też las rzednął i stawał się coraz większym bagniskiem.

Ale w końcu, po którymś skoku na zwykłego, niczym nie wyróżniającego się osła, jasny błysk światła przeniósł Ramzy'ego przed Kwarc. Zapłaty już nie było, a on, oczywiście, odczuwał smutki treningu. Łapy zdecydowanie go bolały od ciągłego chodzenia pochylonym, na ten przykład.

Urok Milczenia
– 16/4 mięsa
+ Skradanie II

Sikorka przyniosła w pysku małą fortunę. Sześć szlachetnych kamieni, to prawie cały jej majątek. Ostrożnie otworzyła paszczę i przed kryształem złożyła klejnoty. Chrząknęła, jak zawsze czując się nieco dziwnie mówiąc na głos do kawałka kwarcu, ale nie raz doświadczyła już mocy przyświątynnego warsztatu.
– Musim lepiej pochodzić zwierzynę, coby wspierać stado, szczególnie teraz zimą. Podziel się wiedzą tych, co byli tu wcześniej.
Pochyliła łeb uprzejmie, podkreślając swoją prośbę i czekała na znajomy przypływ cudzych myśli i przeżyć.

// 3x topaz, koral, ametyst, 1x tęczowy opal za Skradanie 3

Kwarc błysnął jasnym światłem i przeniósł Sikorkę na bagna! I to bagno nie wyglądało na takie z obecnej pory, oj nieeee. Było śmierdzące, gęste i niemiłe dla jej łap i skrzydeł. W sumie, to łapy od razu zostały wessane z głośnym bulgotem. I właśnie w tak trudnym terenie przyszło jej się podkraść do żurawi!

No to co, czas spróbować swojego szczęścia…. Yyy, to znaczy, umiejętności! Oczywiście wszelkim ruchom z jej strony towarzyszył charakterystyczny dźwięk i niemiłe uczucie na łapach i skrzydłach. Kryjówek też zbyt wielu nie miała, tyle dobrego, że wiatr wiał jej w pysk… póki co. Wszelkiej maści kłody też dawały radę zapewnić jej jako taką kryjówkę, a zresztą wystarczającą, żeby ptaki patrzące w jej stronę jej nie dostrzegły. No cóż, im była bliżej, tym bardziej przeszkadzał jej dźwięk, więc musiała badać w jakiś sposób grunt, albo liczyć, że nie trafi zbyt głęboko.

Kiedy dała radę znaleźć się w zasięgu, żeby zaatakować żurawie, zamiast tego Kwarc błysnął i przeniósł ją w kolejne miejsce. Tym razem na łąkę! Całą pokrytą grubą warstwą śniegu, który pięknie dźwięczał pod jej łapami. Całe miejsce poza tym było pozbawione czegokolwiek… no dobra, było tam stadko dzików i kilka zasp śnieżnych, za którymi samica powinna się schować. Ale poza tym, całkowicie się odznaczała. No i znowu pojawił się problem ostrożnego stawiania łap, no i trudności w poruszaniu się, śniegu było naprawdę sporo, a ona w nim niemal tonęła. Nie dosłownie, ale śnieg sięgał jej dosyć wysoko, do połowy wysokości łap. Musiała więc brodzić naprzód, nie narobić hałasu i jeszcze do tego nieźle się ukryć! Zaspy śnieżne i ostrożność bardzo jej w tym pomogły, problem w tym, że w międzyczasie same dziki zaczęły się przemieszczać, znowu utrudniając zadanie. Eh… w końcu udało jej się dotrzeć do swojej ofiary, tylko po to, żeby ujrzeć kolejny oślepiający błysk.

W zasadzie to… cały czas Kwarc wrzucał ją do różnych, nieprzyjaznych i trudnych lokacji, rzucając wyzwanie jej umiejętnościom. Czasem dawała radę uporać się z tym szybko, innym razem długo, a raz to zwierzęta zdążyły sobie w ogóle pójść i Kwarc zwyczajnie przeniósł ją do nowego miejsca.

Ale w końcu znalazła się na powrót przed Kwarcem. Po zapłacie, jak zawsze, nie było nawet śladu. No dobra, jeśli przyniosła tę zapłatę w jakimś woreczku, to co najwyżej on leżał tak, jak go przyniosła. Wyglądał nawet jakby miał zawartość, ale byle dotknięcie go niszczyło ten efekt.

Jesienna Migracja
– 3x topaz, koral, ametyst, 1x tęczowy opal
+ Skradanie III

Chodem lekkim niby zefir wkroczył nie po raz pierwszy do Warsztatu, w woreczku na szyi przynosząc gotową zapłatę. Tym razem nie musiał taszczyć naręczy mięsiwa i głowić się, jak w ogóle smok może przynieść ze sobą tak niedorzeczną ilość – miał sporo kamieni, które otrzymał od bliskich na ceremonii. Musiał przyznać, że nie spodziewał się tak przemyślnego podarku (a właściwie żadnego), nadal zastanawiał się, jak powinien się za to odpłacić. Preferował w życiu układ, gdzie to inni są mu coś winni, zależni, wdzięczni – a do tej pory sytuacja była odwrotna. Może więc zrobi mu się lżej, jeśli się ich pozbędzie?
Zatrzymując się na miejscu, rozłożył kamienie pokotem, według jakiejś własnej hierarchii ich wartości:
Malachit, dwa tygrysie oka jedne po drugim oraz nefryt.
– Zwierzyna potrafi mnie przechytrzyć, zgubić mnie w mroźnej zawiei. Raz nawet inny drapieżnik uprzedził moje starania. Czy możecie powiedzieć mi jak się udoskonalić?

//Malachit 2x tygrysie oko, nefryt na Śledzenie II

Kwarc odpowiedział, ale nie słowami. Błysnął oślepiającym światłem, a samiec znalazł się w lesie. Pogoda była raczej słoneczna, więc przynajmniej miał o tyle łatwiej. No dobra, ale jakie czekało go zadanie? Była to, powiedzmy, zabawa środowiskowa! Miał we łbie pewien specyficzny symbol i po prostu musiał za nim podążać. Brzmi całkiem prosto, prawda? Problem w tym, że… Musi wypatrzyć to w terenie. W sensie no, tutaj kałuża ma taki kształt, a tam przerwa między drzewami i tak dalej. Czas więc znaleźć pierwszą wskazówkę co do tego, w którą stronę powinien zmierzać. Kształt jest na tyle złożony, że łatwo będzie go patrzyć, bo nic nie ułoży się naturalnie w taki sposób.

A poszukiwał symbolu wyglądającego jak jedna duża, pionowa kreska, z dwoma brzuszkami po prawej stornie, większy był nieco mniejszy, niż ten dolny. Rozejrzał się więc po okolicy iii… O! Gałęzie drzew obok jednej ścieżki stworzył właśnie taki kształt! No dobra, brzuszki był nieco kanciaste, ale dobra, czego można oczekiwać od drzewa. Ruszył więc tamtą ścieżką i całkiem szybko i może trochę przypadkiem(chociaż, obserwował tę ścieżkę co jakiś czas, wiedząc, że ma szukać tropów) znalazł czerwone mrówki ułożone w ten symbol. Były skierowane w stronę bardzo konkretnych krzaków, przez które Amon musiał się przebić. Po drugiej stronie znalazł kolejny drogowskaz, krzak, którego liście i gałęzie utworzyły się właśnie w poszukiwany przez niego znak! Ten nawet nie był ukryty…

Samiec jeszcze chwilę tak błądził po lesie, dopóki nie znalazł samotnego borsuka. Kiedy tylko go ujrzał i się do niego zbliżył, został oślepiony.

Otoczenie nieco się zmieniło, las był gęstszy, pora dnia również była późniejsza, a znak, którego szukał nie był już tak łatwy i oczywisty. W trakcie rozglądania się, dowiedział się też, że może znaleźć pewne pułapki! Niedaleko kałuża bardzo przypominała to, czego szukał, ale brakowało jej kilku szczególików. Uh. No cóż, musi zachować więc większą czujność!

Chwilę mu na tej zabawie minęło! Czasem łapał zgubny trop i błądził po tym lesie znacznie dłużej, niż powinien, ale prędzej czy później znajdował swój cel. Łatwo mu też było stracić przy tym rachubę! Ale w końcu znalazł się na powrót przed Kwarcem, gdzie, oczywiście, nie widział śladu po swojej zapłacie.

Rytuał Pokotu
– Malachit 2x tygrysie oko, nefryt
+ Śledzenie II

Nadszedł czas na zakupy. Młody przywódca wylądował przy kwarcach, składając wygodnie skrzydła. Najpierw zbliżył się do kamienia, który uznał, że będzie bardziej wymagający skupienia. Wyłożył odpowiednią ilość mięsa, być może kamieniowi nie będzie przeszkadzać, że jeszcze trochę było zmarznięte i wprost wyciągnięte z jego lodowej spiżarni.
Kiwnął łbem kamieniowi, wlepiając w niego ciekawskie czerwone ślepia.
– Potrzebuje wiedzieć, jak lepiej śledzić, proszę.
Nauczony doświadczeniami nie siadał, starał się natomiast przygotować, na cokolwiek kamień miał dla niego do zaoferowania. Misje nauczyły go że dobra możliwość podążania za śladami była kluczowa, a skoro istniała możliwość choć trochę podniesienia swoich umiejętności w tym zakresie, musiał to zrobić.

Zaraz za nim przy kwarcach pojawiła się kompanka Hissetha. Ona miała pierwsze starcie z kwarcami tego dnia. Mimo to dumnie w dziobie niosła dwa kamienie szlachetne. Zastanawiała się, czy to był sposób, w jaki większe kwarce się karmiły? Czy to była jakaś forma kanibalizmu? Kamienie jedzące kamień?
Lerka nie porzuciła marzenia o byciu łowcą mimo wielu już nieudanych prób podejścia do zwierzyny. Położyła kamienie zaraz obok zapłaty jej smoka i zaćwierkała na kamień, licząc, że ją zrozumie. Pomóż mi polować lepiej.

//16/4 mięsa za śledzenie 2 dla Skazy
nefryt i szmaragd za śledzenie 2 dla Leraikhi

Cóż za ciekawy pomysł z tym kanibalizmem! Jak dobrze, że nie trzeba o tym myśleć i na to odpowiadać. Bo jedyną odpowiedzią, jakiej doświadczył smok i kompan był jasny błysk światła.

Oboje znaleźli się w lesie, niby w tym samym miejscu, ale siebie nawzajem nie widzieli. Oboje mieli ten sam cel i w sumie, Kwarc im chyba chciał z tego zrobić jakieś zawody?

Ruszyli! Hissethowi na początku poszło nieco lepiej niż jego kompance, znalazł całkiem szybko ślady w ziemi, a kilka kroków później znalazł kępkę futra, której zapachem mógł się sztachnąć!

Lerce szło niewiele gorzej, też znajdowała tropy i za nimi podążała, tylko, nieco wolniej.

Po nieco dłuższych poszukiwaniach, Hisseth pierwszy wytropił poszukiwane zwierzę, był to jeleń. Kiedy tylko ten znalazł jelenia, zarówno on, jak i kompanka zostali oślepieni, niezależnie od starań Lerki. Bo tak, były to zawody. Ten sam cel, ten sam teren. Skądś nagle pojawiła się w ich umysłach ta wiedza. Pewnie żeby zmotywować kompankę do większego starania się!

I tak sobie poszukiwali, czasem zmieniał się teren, albo stado było większe lub mniejsze. Czasem bywali na pustyniach, na bagnie, w górach i tak dalej. Szanse były raczej wyrównane, łatwo też było stracić cała rachubę czy poczucie czasu.

Ale w końcu, po którymś odnalezionym przez Lerkę jeleniu, jasny błysk światła zabrał ich oboje znowu przed Kwarce. Nie widzieli żadnej ze swoich zapłat, najwyraźniej więc nieco przymrożone mięso nie przeszkadzało Kwarcowi.

//Już Tobie pozostawię kwestię kto wygrał, jakbyś gdzieś kiedyś chciała w fabule nawiązać do tego xD
Skaza Granatu
– 16/4 mięsa
– nefryt i szmaragd
+ Śledzenie II
Leraikha
+ Śledzenie II

Kiedy przybyła pod kwarc i przystanęła, skryte w małej sakiewce klejnoty zaklekotały cicho, obijając się o siebie nawzajem. Zdarzało się – bardzo rzadko, ale jednak – że gubiła tropy. Było to niedopuszczalne, dlatego postanowiła zwrócić się o pomoc do kwarcu, w jakim uwięziona była przekazywana za opłatą wiedza.

Przysiadła przy kamieniu i pochyliła głowę wraz z ramionami skrzydeł. Opadły po bokach niczym sukno, podobnie jak i grzywa, która osypała się w dół i na wietrze podrygiwała raz po raz. Ruchem dłoni zerwała sakiewkę i rzuciła przed siebie, a z jej wnętrza wypadły kamienie w odcieniach zieleni.

Szelest zdradził coś jeszcze. Młode stworzenie, które na dwóch niby-gadzich nogach podeszło bliżej. Wciąż młody cudogrzybek, niesięgający nawet połowy swego docelowego rozmiaru, pochylił się, by upuścić z pyska drugie zawiniątko, w jakim była reszta zapłaty.

:: 2x malachit, 2x szmaragd za śledzenie 2.

Uwięziona w nich wiedza aż kipiała i uwolniła się pod postacią krótkiego, oślepiającego błysku. Kiedy odzyskała wzrok, zauważyła że znajduje się w… Chyba labiryncie? To znaczy, dookoła siebie widziała wysokie ściany, wzniesione zzz… Białego grzyba. Takiego samego, z którego składa się jej kompan! Którego nie było u jej boku, bo otóż… Musiała go wyśledzić! Żeby nie było to zbyt łatwe, na ziemi był ślady nie tylko jej kompana, ale także i innych zwierząt, nakładały się na siebie. Na plus, była w labiryncie, więc zbyt wielu odnóg nie miała. Na minus… Przestrzeń nie była za duża, a i tak musiała nawigować między rozwidleniami.

Jakiś czas błądzenia i podążania za śladami później, samica w końcu odnalazła swojego kompana. Kiedy tylko się do niego zbliżyła, błysnęło z niego oślepiające światło i Tkająca na powrót znalazła się w labiryncie. Układ był inny, ślady były inne i mniej widoczne.

Czas mijał, Łowczyni przechodziła labirynt, który stawał się coraz trudniejszy, trafiała czasem na ślepe zaułki. Ale w końcu, za którymś razem, oślepiający błysk zaprowadził ją przed kwarc, gdzie widziała znowu swojego kompana. Zapłata zniknęła, ale dla cudogrzybka minęła dosłownie chwila.

Tkająca Sny
– 2x malachit, 2x szmaragd
+ Śledzenie 2

Smoki Wolnych Stad