Popękany Obsydian

[Osąd Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mruknął coś do siebie i wyszedł ze smokiem do głównej sali świątyni, skąd korytarze prowadziły do wszystkich pozostałych sali. Potrzebował chwili ciszy, by rozważyć pytanie Słonecznego smoka.

– Podczas misji zwiadowczej, mnie i dwójkę smoków Mgieł napadły dwunogi. Pokonali nas, poderżnęli nam nieprzytomnym gardła i pozostawili na śmierć na mrozie. Dzięki opatrzności Sennah, nasi uzdrowiciele mogli nas odnaleźć i uratować, zanim było za późno.

Popatrzył się na swoje lapy. Czasami czuł tamten przenikliwy chłód i poczucie, jakby to były jego ostatnie chwile w tym wcieleniu. Na szczęście nie było mu dane umrzeć tamtej nocy.

– Straciliśmy głosy w przerżniętych przez stal gardłach, a nasze martwe od mrozu palce musiały zostać oderwane przez uzdrowicieli. – Nie mówiąc już o jego rodowej końcówce ogona, którą cenił najbardziej. – Nie mógłbym przemawiać teraz do ciebie, gdyby nie uzdrawiająca łaska Erycala, która wróciła mnie do pełni zdrowia.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Czyli został mocno okaleczony przez ludzi, elfy czy inne rasy dwunożne i pozostawiony na śmierć, ale bogini pomogła Uzdrowicielom go znaleźć, a zaraz potem Erycal doprowadził go do w zasadzie nieskalanego stanu? I to za parę kamieni, jeśli dobrze pamiętam. Brzmiało to... mało duszkowo. Co im po kamieniach, które są w zasadzie bezużyteczne? Czemu nie odbierają czegoś cenniejszego? Duszki bawiące się w bogów zazwyczaj chciały czegoś cenniejszego w zamian.
    — Faktycznie brzmi na.... cud. Nie wiesz czemu Erycal chce akurat kamieni szlachetnych? Co potem z nimi robią? Nie są jakoś rzadko spotykane na tych ziemiach — zagadnąłem, licząc że i to będzie wiedział. W końcu musi być w tym jakiś cel, prawda? Nie wiem, może żywią się ich energią i to ona daje im tę siłę...?

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Zatrzymał się na moment, zastanawiając się nad pytaniem słonecznego.

– Oczekując od nas symbolicznej opłaty, Erycal uczy nas szacunku do naszego własnego zdrowia. Gdybyśmy za nic mogli odzyskać kończyny, tracilibyśmy je bez przerwy.

Jego wzrok powędrował w stronę ciasnego wejścia do Ciemnej Groty.

– Podobnie jest z Ateralem, który tylko raz przywraca nas do życia po śmierci. Niegdyś, w czasach powstania Bariery, Naranlea aktywnie przebywała pośród nas, a smoki nie umierały. Sprawiło to, że bez przerwy się zabijały, co wielce zasmuciło bogów i dostrzegli, jak dawanie swych darów w nadmiarze ostatecznie może przyjąć negatywny rezultat.

Opowiedział też słonecznemu o samym Ateralu i jego historii. Przytoczył też swoją własną perspektywę, jak niegdyś to Tarram był bogiem śmierci, jednak przez zdradę utracił swoją pozycję, a na jego miejsce wkroczył Ateral. Stado Pielgrzyma jeszcze długo czciło Tarrama nieświadomie, nie wiedząc o jego upadku. Tak właściwie, to nadal go czcili.

– Jeśli chcesz wejść do środka i złożyć hołd Ateralowi, nie będę ci w tym towarzyszył. Nie czuję się jeszcze gotowy na rozmowę z Bogiem Śmierci.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

    Symboliczna opłata, żeby smoki się nie pozabijały przez dostępność. Darmowe wskrzeszenie bez żadnych konsekwencji (chyba, patrząc na ich dobroć nie zdziwiłoby mnie to). Coś tu faktycznie było grubo nie tak. Chociaż, czy to wskrzeszenie jest faktycznie prawdą? On tam nie umarł, do tego nie słyszałem do tej pory żeby ktoś wrócił po śmierci, chyba że nie jest to takie częste... Jak zaczął mówić bezpośrednio do mnie, ocknąłem się z własnych myśli.
    — Um, podziękuję. Nie mam po co hołdować śmierci. Nikt bliski mi nie umarł — powiedziałem, w zasadzie do końca nie wiedząc jak odmówić. Czemu akurat przy nim zaproponował mi złożenie jakiegoś hołdu? Bóg Śmierci jest ostatnim do którego chciałbym się odzywać...

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Kiwnął łbem.

Zupełnie zrozumiałe, skoro on sam też nie czuł się jeszcze na siłach, żeby bezpośrednio pomodlić się do Aterala.

– To było wszystko, co mogłem ci pokazać. Czy masz jeszcze pytania?

Jeśli nie, to będzie mógł wrócić głównej sali, żeby zrobić to, po co tu przyszedł.

Ślad Chmur

[Świat zza Chmur]

Zastanowiłem się chwilę. W sumie przedstawił mi Świątynię, a to chciałem uzyskać, a do tego dodał jeszcze parę kwestii czysto od siebie. Hmmm, czy jest coś czego bym mógł od niego jeszcze chcieć...
    — Nie, to tyle raczej. Dziękuję za poświęcony czas. Jakbyś czegoś potrzebował kiedyś, wołaj. Jestem Łowcą, więc mogę zaoferować pomoc w polowaniu, jakieś mięso czy kamienie. Albo coś innego, jeśli będę w stanie temu sprostać — powiedziałem z uprzejmości, ale szczerze. Skoro mi pomógł, to ja będę mógł pomóc mu.

Pielgrzym Światła

[Osąd Gwiazd]

Wyraz pyska górskiego smoka rozjaśnił się lekko, a jego wargi uformowały mały uprzejmy uśmiech.

– Niech Thahar błogosławi twoim polowaniom, Śladzie Chmur. Składaj część swych zbiorów bogom i módl się o ich błogosławieństwo dla bliskich ci smoków. Sprawi mi to wielką radość: większą, niż wszelkie materialne dobra, którymi mógłbyś mnie obdarować.

Po tych słowach obrócił się i skierował do wyjścia.

– Do następnego spotkania, Śladzie Chmur – powiedział, przygotowując skrzydła do odlotu.

// zt

Ślad Chmur

[Odnaleziona na Jawie]

• Chmiel zawiesiła nieobecne spojrzenie na popękanym obsydianie, nie ruszając się tak dość.. długo. Jej ciało ruszało się nieznacznie, ponieważ i oddechy nabierała dość płytkie.. była jak jeden z tych posągów a ślepia wydawały się wręcz martwe.
  
  Szczerze? Gdyby tak teraz ktoś wszedł, mógłby założyć że samica jest po prostu martwa.
  W łapach trzymała bukiecik ususzonych róż. Czyżby przyniosła darowiznę?
  
  Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

– Tsk, tsk, tsk. – Pielgrzym zacmokał, gdy wszedł do wewnętrznej jaskini i zauważy smoczycę stojącą przed blokiem obsydianu. – Dla kogo przyniosłaś te kwiaty, Chmiel? – Chyba nie dla Tarrama Upadłego? Byłoby to bardzo smutne i zawiodło by nie tylko bogów, ale też wiele smoków.

Zatracona Tożsamość

[Odnaleziona na Jawie]

• Podniosła łeb, wybijając się z tego dziwnego transu. Zajęło jej chwile skojarzenie głosu ze smokiem, wręcz poznała Siderusa szybciej po samym wyglądzie niż po głosie co.. było dość dobijające.
  – Nie wiem. – odpowiedziała płasko, patrząc na swoje łapy, które lekko pogniotły bukiecik. – Nawet Tarram nie wskrzesiłby taty. Nie wiem po co tu przyszłam.
  
  Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

– Każdy z nas umarł już dziesiątki razy, tylko tego nie pamiętamy. Śmierć nigdy nie jest ostateczna, bo tylko Immanor jest w stanie zakończyć nasz cykl ponownego wykluwania się. – Każdy smok powinien to wiedzieć. Strata zawsze była bolesna, a przyszłość niepewna i nieznana. Mimo to, smocze życie nigdy tak na prawdę się nie kończyło. Jedynie na chwilę zatrzymywało się, żeby zaraz potem wrócić z pełnią sił.

Fioletowooki usiadł koło smoczycy i objął ją skrzydłem.

– Pamiętasz jaki tata był dla ciebie? Dobrze. Teraz tą żywą pamięć musisz przekuć w siłę. Przyszła bowiem kolej na ciebie, by być dla kogoś młodszego taką, jakim twój tata był dla ciebie.

Uśmiechnął się i lekko szturchnął Chmiel, by dodać jej otuchy.

– Kiedy umrę i znowu wykluję się jako młodzik, liczę że weźmiesz mnie pod skrzydło i nauczysz polowania. Jak myślisz? Bycie łowcą brzmi jak coś ciekawego na moje kolejne życie, he he.

Zatracona Tożsamość

[Odnaleziona na Jawie]

• Słuchała go w ciszy, miętosząc bukiecik. Jakoś.. kuło ją w klatce jak przy zawale na myśl że tato tak szybko jak opuścił ten świat po prostu o niej zapomniał. Wiedziała o tym całym cyklu, coraz bardziej zdając sobie sprawę że..
  – Musiałam mu się kiedyś bardzo narazić. To życie.. wydaje się nie być do końca moje. Jestem zawieszona między Chmiel a kimś, kto już nie istnieje. – gdy samiec objął ją skrzydłem, oparła się delikatnie o niego, jakby chciała po prostu zniknąć. Bo w sumie chciała, na dobrą sprawę tato był w sumie jedynym który w jakiś sposób ją rozumiał ale też próbował do niej dotrzeć. Mieli za mało czasu i wiedziała że to była wina jej snów. A jej sny w jakiś sposób były narastającą frustracją starego ja, któremu nie do końca podobało się to odrodzenie.
  
  A może to wszystko to jakaś niesamowicie dzika nadinterpretacja Chmiel?
  – Nie jestem dobrym przykładem. Nie rozumiem smoków. Nie rozumiem.. siebie. – gdy ją szturchnął, delikatnie wyciągnęła łapy do jego lewego policzka. Jeżeli jej pozwolił, palcami przejechała po twardych łuskach aż do żuchwy nim ją zabrała. Ah, nie miał nawet połowy księżyców jak Strażnik a jakoś objawiał jej się jak stary, poczciwy posąg który w swojej specyficzności jakoś tak.. potrafił delikatnie podnieść ją na duchu. Albo tak to sobie przypasowała bo poczuła się po tych prostych słowach jakoś tak lepiej, bardziej lekka.
  – Nie mam skrzydeł. – stwierdziła fakt, informacyjnym tonem – Ale jeżeli Twoje nowe ja zechce do mnie przyjść, postaram się być dla Ciebie tak dobra jak Ty dla mnie..
  
  Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

Fioletowooki mruknął zadowolony z odpowiedzi Chmielu. Ujął jej małą łapkę w dłonie, nim wróciła z dotykania jego policzka, i pogładził ją (łapkę) po wierzchu.

– Zdradzę ci mały sekret – powiedział nieco ciszej, pochylając łeb konspiracyjnie. – Nie ty jedyna masz problemy ze zrozumieniem innych smoków i siebie.

Przyjrzał się uważnie Tożsamości. Nawet jej imię sugerowało jej bój, który musiała toczyć. Sam nie czuł, że jego własny ciężar jest równy temu Chmiel, choć nadal był on dla wojownika dużym utrapieniem i przeszkodą.

– Całe życie szukam prawdy – dodał – ale ta prawda zawsze ukrywa się za niepotrzebną warstwą zawiłości, przeinaczeń i podstępu. Innym poznanie przychodzi łatwo - dla mnie jest to walka niemniejsza od tej z demonami na Arenie.

Zatracona Tożsamość

[Odnaleziona na Jawie]

• Popatrzyła na niego dalej w jakimś takim emocjonalnym otępieniu, do którego akurat Starszy był już przyzwyczajony i najpierw prawie bezwiednie westchnęła ciężko bo Fioletowooki zaczął trochę tak, jakby chciał karmić ją kolejnymi frazesami. Tak, tak, wiele smoków się nie rozumie oraz otoczenia. Ale jakoś sobie radzą. A szkopuł w tym że Chmiel sobie akurat nie radziła. Ale im więcej mówił, tym chyba...
  
  – Po co to komu? – zapytała nagle, odwracając wzrok na popękany obsydian – Czy nie możemy wieść spokojnego życia z wytyczoną od jednego do drugiego punktu ścieżką tylko musimy się uczyć tego, jak funkcjonować i rozwiązywać zagadki?
  
  Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

– Trudność życia pozwala nam stać się lepszymi smokami. Dobrobyt i prosta ścieżka do podążania jedynie by nas upodliły w dłuższym czasie. Sprawiłyby, że nawet podążanie tą prostą ścieżką, stałoby się trudne i wymagające, a my pragnęlibyśmy jeszcze łatwiejszego życia. – Fioletowooki podrapał się po podbródku, zastanawiając się, jak mógłby nieco lepiej przybliżyć to, co miał na myśli.

– Żył kiedyś Leniwy Łowca. Mimo swej przywary lenistwa, wychodził codziennie polować i dzięki niemu stado nie było głodne. Wielce go to jednak męczyło.

Pewnego polowania zaczął narzekać do Boga Łowów: "Thaharze, czemu polowanie musi być takie trudne? Często, gdy skradam się do zwierzyny, ona mnie zauważa i muszę za nią gonić. Czy nie mógłbyś sprawić, żeby zwierzyna nie uciekała? Stado byłoby wtedy lepiej nakarmione i szczęśliwsze."

Pan Łowów zlitował się nad biednym smokiem i uczynił wedle życzenia. Zwierzyna przestała uciekać, a Leniwy Łowca wielce się uradował, że jego łowy stały się łatwiejsze. Stado jadło więcej i wszyscy chwalili Leniwego Łowcę, że dostarcza im tak dużo jedzenia.

Wkrótce jednak Leniwego Łowcę znowu zaczęło trudzić polowanie. Stado znowu miało tylko tyle jedzenia ile potrzebowało, a smok żalił się podczas polowań do Boga Łowów: "Thaharze, czemu polowanie musi być takie trudne? Często, gdy śledzę zwierzynę, trop mi się urywa i zostaję z niczym. Czy nie mógłbyś sprawić, żeby zwierzyna nawoływała mnie, gdy będę blisko? Stado byłoby wtedy lepiej nakarmione i szczęśliwsze."

Pan Łowów zlitował się ponownie nad biednym smokiem i uczynił wedle życzenia. Zwierzyna nawoływała łowcę, gdy ten znajdował się blisko. Leniwy Łowca wielce się udarował, że jego łowy stały się łatwiejsze. Stado jadło więcej i wszyscy chwalili Leniwego Łowcę, że dostarcza im tak dużo jedzenia.

Wkrótce jednak Leniwego Łowcę znowu zaczęło trudzić polowanie. Stado znowu miało tyle jedzenia ile potrzebowało, a smok żalił się do Boga Łowów, wylegując w swojej grocie: "Thaharze, czemu polowanie musi być takie trudne? Często, ciężko mi wstać z groty i pójść poszukać zwierzyny w lesie. Czy nie mógłbyś sprawić, żeby sama przychodziła do mnie. Już i tak nie ucieka, a nawet nawołuje mnie gdy jej szukam, to czemu nie mogłaby sama do mnie przyjść? Stado byłoby wtedy lepiej nakarmione i szczęśliwsze."

Pan Łowów wielce pogniewał się na smoka, mówiąc: "Leniwy Łowco, nigdy dosyć ci nie jest ułatwień w łowach. Ani się nie skradasz, ani nie śledzisz, a teraz jeszcze nie chcesz choćby wyjść na łowy. Żaden z ciebie łowca. Odbieram dane ci dary."

Z tymi słowami, Pan Łowów odczynił wszystkie poprzednie życzenia. Leniwy Łowca wielce się przeraził, że jego łowy stały się trudniejsze. Obrósł już w tłuszcz i ciężko mu było wędrować długo po lesie, szukając zwierzyny. Jego zmysły stępiły się od wygody i podążając za tropem niemal zawsze go gubił. A gdy w końcu odnalazł zwierzynę, całkowicie zapomniał jak się skradać i zwierzyna zawsze mu uciekała.

W stadzie nastał wielki głód i wszyscy gniewali się na Leniwego Łowcę, że nie przynosi im jedzenia. Wygnali go precz, a że zapomniał jak polować, prędko umarł z głodu. Stado zaś wybrało nowego łowcę, który wychodził codziennie polować i dzięki niemu stado nie było głodne."

Zatracona Tożsamość

[Odnaleziona na Jawie]

• Chmiel delikatnie potrząsnęła uszkiem, zastanawiając się czy gdyby miała pełnie swojej własnej świadomości, szczęścia, gdyby miała to co ma każdy, tak bardzo nie doceniałaby wszystkiego co ma i życie byłoby takie piękne. Siderus zaczął opowiadać a ona słuchała, delikatnie opierając się o jego przedramię przedniej, lewej łapy. Delikatnie przymknęła ślepia, choć po ruchu jej uszu wiedział że go słuchała.
  
  Gdy skończył przez dłuższą chwile się nie odzywała, nim nie uniosła głowy. Znów musiała ją zadrzeć bo.. cóż. Siderus był wielki. A ona karłowata.
  – Moim zdaniem już przy drugim razie powinien mu odmówić. Skoro był łowcą, powinien wiedzieć że to ciężka praca, skoro był leniwy mógł zostać mniej absorbującą rangą.. – skomentowała apatycznie, choć rzeczowo bo najpierw chciała.. w jakiś sposób spróbować znaleźć logiczne wyjście, mimo że przypowieść miała na celu zbudowanie narracji, zakończonej puentą. Którą w sumie jej na początku wytłumaczył. Ale Chmiel była Chmielem.
  – Rozumiem jednak. Choć wiesz, chciałabym być jak wszyscy. Po prostu kolejnym szarym kolorem w gamie życia. A nie wypalonym na obrazie punktem.
  
  Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

Mruknął w zastanowieniu.

– Hmm... może powinien. Ale tego nie zrobił. Nawet bogowie czasem popełniają błędy. – Świadectwem tego były znane smokom legendy, nie wspominając już o stosunkowo niedawnej próbie zawładnięcia światem żywych przez Tarrama.

– Nikt nie jest prawdziwie szary. Może prócz kilku smoków. Większość jest równie barwna, co ty. – Uśmiechnął się lekko. – Każdy z nas czyni życie nieco bardziej kolorowym, zróżnicowanym i zwyczajnie nie-nudnym. A jeśli ten wypalony punkt, albo jaskrawa plama na obrazie, będzie ci za bardzo doskwierać, zawsze możesz liczyć na pomoc innych kolorów, które swą bliskością pomogą ci lepiej wpasować się w tą chaotyczną artystyczną kompozycję, zwaną życiem.

Wojownik podniósł łapę (na której smoczyca się nie opierała) i delikatnie pogładził Chmiel po grzywie.

– Na mnie zawsze możesz liczyć – powiedział pokrzepiająco. – A przynajmniej póki nie umrę. Wtedy to ja będę liczyć na ciebie, że nauczysz młodego mnie jak być łowcą. Byle bym nie był jak ten leniwy, he he.

Rozbawiony swoim własnym żartem, poczochrał smoczycę po grzywie jak pisklę.

Zatracona Tożsamość

[Odnaleziona na Jawie]

• Kiwnęła głową. Dla niej bogowie byli co prawda wysoko ale jednak, nie byli nieomylni. Musieli jakoś poznać się na śmiertelnikach a co było lepszym, niż popełnianie tak samo śmiertelnych błędów? To.. nadawało im pełnej realności, pozwalało zbliżyć bardziej.
  
  Wbijała w niego swój mętny wzrok, czując coś nowego. Niby coś, co już czuła kiedyś gdy siedziała przy Elsepcie ale czuła to w dużo większym natężeniu. Niby mogło to też oznaczać chorobę czy zawał serca.. może powinna udać się do uzdrowiciela? Ale z drugiej strony, wtedy Marzenia powiedział jej o dwóch źródłach. Pierwsze stłamsiła bardzo szybko, nie widząc powiązania ale to drugie...?
  
  – Inne kolory wydają się nie mieć problemu z tym, jaką plamą jestem. To sprawia że nie umiem się odnaleźć. Nikt nigdy nie próbował mnie uczyć, pokazywać. Nikt oprócz... taty. A Taty już nie ma.– bezwiednie spuściła głowę, nim samiec nie uniósł swojej łapy i.. zaczął ją gładzić. Aż złapała się za serce, przejeżdżając nią też na gardło. Jego dotyk był... z jednej strony elektryzujący, wręcz parzący z drugiej w jakiś niewytłumaczalny sposób ją koił. Gdy ją poczochrał, zamarła w pozycji lekko pochylonej z łapą zastygniętą na piersi by potem unieść znów lekko łeb. Jej ślepia świdrowały go, prześwitując zza gęstej grzywy.
  – Sprawiasz że mam zawał serca, Siderusie. I gorączkę bo czuję jak płonie mi cała głowa – czoło, policzki.. I sucho mi w pysku. – odpowiedziała jak zwykle płasko, beznamiętnie a przecież to było... duże wyzwanie.
  
  Fioletowooki

[Osąd Gwiazd]

To prawda, jej taty już nie było, choć nie do końca. Wszak wrócił, ale pod inną postacią.

– Ja jestem przy tobie – powiedział cicho.

Przednia łapa przejechała powoli palcami wzdłuż szyi Chmiel. Wzdłuż jej szyi i gardła, aż zatrzymała się na jej podbródku.

Trzymał ją delikatnie i z gracją. Mimo swej siły, potrafił być delikatnym, jak przystało na mistrza walki.

– Moja mała kruszyno. – W głosie wojownika słyszeć było pomruk delikatności i troski. – Uessas rozpalił w naszych sercach swój srebrny płomień. Jeśli zapragniesz, będę wodą, która ugasi twe pragnienie. Będziemy jak dwie plamy na obrazie, mieszające się w piękną kompozycję, a przy ich pięknie zbledną wszystkie inne barwy.

Kąciki warg smoka uniosły się lekko, w szerokim (jak na zwykle stoicki wyraz pyska smoka) uśmiechu.

Zanim zdążyła odpowiedzieć, przyłożył palec łapy do jej warg, na znak, żeby nic nie mówiła.

– Sza... nie odpowiadaj jeszcze... – Fioletowooki spojrzał w stronę Popękanego Obsydianu. – Składać obietnice przy znaku boga zdrady, upadku i śmierci... To nierozsądne.

Z tymi słowami odwrócił się i wyszedł ze świątyni powolnym krokiem. Nie zapomniał przy tym pożegnać się z Chmiel otarciem ogona o jej łapy.

Oczywiście, nie miałby nic przeciwko, gdyby poszła za nim. Chciał jej jednak dać czas do namysłu, gdyby miała jeszcze wątpliwości. Wszak nie pragnął wymuszać na niej swojej woli, ni wykorzystać jej chwilę słabości.

//zt

Zatracona Tożsamość

[Odnaleziona na Jawie]

• Drgnęła, słysząc jego słowa. No tak.. jak gdyby był wiecznym pomnikiem. Gdy smoczy sen zabrał ją na długie księżyce, Siderus był przed i po przebudzeniu. I cały ten czas tak jakoś..
  Nie rozumiała do końca swojego ciała, dlaczego poddawało się przy najmniejszym dotyku, skoro Chmiel nie miała praktycznie żadnego problemu z nawet bardzo bliskim kontaktem fizycznym? Teraz czuła dziwne mrowienie, pozostawiające za sobą rozpalającą ścieżkę gdy tak przejechał opuszkami po jej łuskach, docierając aż do podbródka. I nie zamierzała z tym walczyć, nawet gdy uniósł jej mały łeb a w pustym spojrzeniu, ze zdziwieniem nawet dla niej zaczęły tańczyć jakieś dziwne, niezrozumiałe i nieobecne do tej pory iskierki.
  
  Gdy przemawiał, nakreślając jej że to nie jest po prostu przypadek choroby przy którym jej własne ciało zawiodło w walce a dzieło Uessasa, nabrała większą ilość powietrza.
  – Czyli to-– – nie dał jej dokończyć, przyciskając palec do jej warg. Instynktownie delikatnie ujęła jego nadgarstek, niby wzbraniając się przed krzywdą.. ale sama zrobiła to bardzo delikatnie. A potem po prostu Wojownik sobie.. poszedł? Siedziała tak chwilę, oswajając się z nowym uczuciem, nim nie wstała, nie zebrała swoich rzeczy i nie poszła.. za nim.
  
  [zt]
  
  Fioletowooki

[Nieme Przekleństwo]

Wężowy siedział spokojnie przed sporym, popękanym obsydianem. Stał do niego odwrócony plecami, wbijając swój wzrok w stronę wejścia. Oczekiwał kogoś, a olbrzymia skała górowała nad nim jak sylwetka rodzica, stojącego za swoim pisklęciem.
Szpony Hektycznego cicho stukały o ziemię, jak gdyby smokiem zawładnęło poddenerwowanie. Już wcześniej wysłał Najpiękniejszej Łusce wiadomość mentalną, która miała skierować go dokładnie w to miejsce. W jego myślach nadal jednak trwała zacięta walka między rozsądkiem a emocjami. Czy na pewno powinien opowiedzieć przyjacielowi o wszystkim, co wiedział? Może lepiej było pewne fakty zachować dla siebie. Bał się, czuł, jak nieprzyjemny chłód powoli go pochłania, zaczynając od czubka ogona i kończąc na jego pysku.
Dlaczego przyszedł akurat tutaj, prosto do świątyni? Co, jeśli jego słowa okażą się w uszach bogów bluźnierstwem, a na niego i Jemiołuszka spadnie jakaś olbrzymia klątwa. Z drugiej strony adept nie planował robić nic złego. Za podzielenie się usłyszanymi z innego źródła historiami nie mógł w końcu zostać ukarany, czyż nie?

Najpiękniejsza Łuska