Smoczy Grzbiet

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiec pokiwał lekko łbem. W sumie fakt, on sam nie pochodził z tych terenów.. przez wiele księżyców tułał się z innymi smoczymi karawanami, watahami.. zgrupowaniami. Cóż, chciała być uzdrowicielką.. ale los bywa znacznie bardziej okrutny.
Pokiwał łbem, słuchając jej.
– Cóż, cieszę się, że jednak jesteś uzdrowicielką. – Rzekł do niej z lekkim uśmiechem po czym nieco poprawił ułożenie swoich skrzydeł.
– Kto wie.. może kiedyś przyjadę do Ciebie ranny. – Rzucił, wzruszając lekko barkami, a jego wesołe ślepia tryskały energią. Samiec był spokojnym i łagodnym smokiem. Cieszył się z poznania Ognistej, lubił rozmawiać ze smokami, a ją zdołał nawet już polubić!

Skinęłam powoli łbem, wciąż z uśmiechem na pysku. Mimo to zmęczenie nie dało o sobie na długo zapomnieć. Uniosłam prawa łapę, by potrzeć nią pysk i nieco się przebudzić. Niby śmiech pomaga, ale najwidoczniej nie jest idealnym rozwiązaniem. – Wolałabym tylko, abyś nie był zbyt poważnie ranny. Czasami magia ze mną nie współpracuje. Jeśli mam zawieść, to lepiej przy niezbyt poważnych obrażeniach. – odpowiedziałam. Niby wesoło, ale jednak z pewną dozą smutku i czegoś jeszcze, głęboko skrytego, ale jednak słyszalnego w tonie mego głosu. Patrzyłam na niego i widziałam go, chociaż przez mój umysł przelatywały setki myśli. Przeszłość czasami łączy się z teraźniejszością. Czasami ta cienka linia się rozmywa i ciężko jest oddzielić to, co było od tego, co jest teraz. Mimo to uśmiechałam się do niego ciepło, jakby dzięki tej rozmowie było mi nieco lżej.

//przyjedzie? xD

// ups.. wydało się. xD

Uśmiechnął się delikatnie na jej słowa. Cóż, sam wolałby nie mieć żadnej rany.. po prostu aby wyjść z tego wszystkiego jakoś cało. Zmrużył ślepia, zastanawiając się nad słowami smoczycy.
– A jak Ci się żyje w Ogniu? Wszystko w porządku? – Zapytał, łagodnie się do niej uśmiechając i rozluźniając mięśnie. Widać, że nie był takim złym kompanem do rozmowy. Na początku smoczyca była przygnębiona i smutna.. a teraz? Teraz obdarzyła go nawet uśmiechem!
– Masz śliczny uśmiech. – Rzekł, szczerząc lekko swoje kły i wpatrując się uważnie w uzdrowicielkę.

Przez chwilę milczałam, zastanawiając się, jak mi się tam żyje. Na początku było mi ciężko. Niezwykle ciężko. Pokonałam jednak wtedy wszystkie przeciwności losu. Ale przeznaczenie znowu ze mnie zakpiło. – Różnie to bywa. – odparłam szczerze, delikatnie wzruszając barkami. – Czasami jest wręcz idealnie. Innym razem mam ochotę ich wszystkich uśpić. – dodałam, znacząco poklepując torbę, którą miałam przewieszoną przez łeb. Jego następne słowa mnie zdziwiły. Przechyliłam łeb na bok, przyglądając mu się... autentycznie zszokowana. Jak wtedy, gdy Oko próbował się do mnie zbliżyć. Ale mój umysł nie połączył tych dwóch wydarzeń. Niby dorosła smoczyca, a nie rozumie, że samiec prawi jej komplement. Musiałam wyglądać jak głupia, albo nierozgarnięta, ale po prostu wpatrywałam się w niego szeroko otwartymi ślepiami.

Zgubienie zaśmiał się odrobinę, spoglądając na Słodycz. Na jej słowa jednak spoważniał i pokiwał łbem. Cóż.. nie sądził, że mogłoby być aż tak źle.. dlatego była taka smutna!
– Uśpić? Mogę Ci w tym pomóc. – Zaśmiał się wesoło, puszczając do niej oczko. Jakby nie patrzeć z ognistych znał tylko Zmianę.. uczyła go kiedyś. A teraz poznał i Zbawienie, którą polubił. Cóż, on jakoś.. nigdy nie był stworzony do związku. Nie znał się za bardzo na zalotach, a jak już to nawet o tym nie myślał.
Był stworzony do życia w samotności, nie byłby dobrym partnerem. Poświęcił się polowaniom, a życie kawalera całkiem mu odpowiadało.. może czasami brakowało mu czyjegoś ciepła, ale tylko czasami.
Minie parę księżyców i na pewno to wszystko zagłuszy. Na dobre.

Zaśmiałam się cicho i prawą łapą delikatnie poklepałam torbę z ziołami. Nieco wychudłą, ale przynajmniej coś w niej jest. – Jeśli chodzi o smoki to nie lubię przemocy. – stwierdziłam, wzruszając lekko barkami. To naprawdę zadziwiające zjawisko. Przez kilka księżyców nie mogłam patrzeć na Cienistych. A teraz siedzę z jednym z nich i rozmawiam, jak gdyby nigdy nic. Jak starzy znajomi. – A ty wyklułeś się w Cieniu, czy także przybywasz zza bariery? – zapytałam. Zawsze ciekawiła mnie przeszłość smoka, z którym się zadaję. Niektórzy jednak nie mówią o tym zbyt wiele. Przypomniały mi się moje pierwsze księżyce tutaj. Rozmowa z Zagubionym, runięcie mojego świata, treningi z Okiem. Każda sytuacja ma swoje wady i zalety. Doszłam jednak do wniosku, że ta obecna ma więcej zalet. I mam nadzieję, że to się utrzyma.

Łowca w milczeniu przypatrywał się smoczycy. Była ładna, niezwykła.. Jednak, nie.. pomachał lekko głową nieco zdezorientowany. Uśmiechnął się blado.
– Też za nią nie przepadam. Jednak dla swoich bliskich zrobię wszystko. – Mruknął, mrużąc delikatnie swe ślepia.
Słysząc pytanie smoczycy, zamyślił się.. Szybko jednak odpowiedział, mrugając przy tym wesoło.
– Nie, urodziłem się poza barierą. Uczestniczyłem w wielu plemionach, karawanach czy grupach.. trochę więc gadzin w swoim życiu poznałem. Ogółem było ciężko, ale jakoś udało mi się przetrwać.. i tak oto jestem tutaj. – Zaśmiał się lekko, patrząc na Uzdrowicielkę uważnie.
Smoczyca widocznie się rozluźniła, dobrze mu się z nią rozmawiało. Była po prostu niezwykła, a może tak tylko mu się to zdawało?
Kto wie.

Niemal cały poprzedni dzień szukał odpowiedniego miejsca na trening lotu, idąc wzdłuż ośnieżonych wzniesień jego uwagę przykuł Smoczy Grzbiet. Choć wdrapanie się na sam szczyt wzniesienia pokrytego zmarzniętym śniegiem i lodem było dla młodego samca nie lada wyczynem to perspektywa płynnego lotu pośród porannych mgieł dodawała mu sił i odwagi. Dagr nie myślał o teoretycznych konsekwencjach upadku... Choć jako początkujący lotnik powinien a raczej musiał uwzględnić go w swoim planie. To miejsce niemal idealnie nadawało się do nauki, smok wciągnął w płuca chłodną woń wiatru owiewającego pyszczek i całko, szpony wbił głęboko pomiędzy kamulce z których składało się wzniesienie, stojąc na skraju wysokiego, skalnego urwiska rozłożył szeroko skrzydła. Następnym krokiem było przełamanie strachu...Ćwiczenia z Tehanu odbywały się na stosunkowo niskim pułapie, gdyby upadł nie zrobiłby sobie krzywdy, tutaj mały błąd może okazać się jego ostatnim. Wychylił się i spojrzał w przepaść przed sobą, zacisnął szpony, napiął mięśnie całego ciała i składając po sobie skrzydła dał nura w dół...Wiatr owiewał szkarłatne łuski z taką prędkością iż niemal sprawiał ból, nagle Dagr rozłożył gwałtownie skrzydła, podmuch wiatru poderwał go w górę napinając błony i wydymając się jak kapy parasola pełne porywistego wiatru, mimowolnie "nakazał" młodemu poszybować. Przez jakiś czas młody smok korzystał z czasowo przyjaznej siły wiatru gdy poczuł że podmuchy słabną zaczął machać skrzydłami. Z początku robił to wolno, niemal nie zginając ich w łokciach a jedynie prężąc i luzując giętkie paliczki. Gdy wiatr na kilka długich chwil ustał machanie przybrało na sile. Samczyk podwinął pod brzuch przednie łapy zginając je w łokciach a tylne nogi wyprostował na linii z ogonem służącym za ster, podobnie szyja ułożona była prosto i to ona kierowała lotem, wyszczerzył się. W duszy śmiał się z samego z siebie, jak mógł obawiać się że smok-zwierze stworzone do lotu może nie pojąć jego techniki... Złożył jedno ze skrzydeł prostując przeciwległe go granic możliwości, rozcapierzył paliczki, zarzucił łbem na stronę złożonego skrzydła w ten sposób gwałtownie zmieniając tor lotu. Działanie powtórzył kilkakrotnie tworząc coś na wzór podniebnego slalomu w połączeniu ze zmianą wysokości lotu, gdy czuł że opadł zbyt nisko zadzierał łeb, machał skrzydłami z potrójnym impetem i ciągnął resztę cielska ku niebu balansując przy tym długim ogonem. Leciał w górę i w górę nie oszczędzając przy tym mięśni skrzydeł choć powoli zaczynał odczuwać zmęczenie objawiające się bólem niemal całego grzbietu. Znajdując się kilkadziesiąt metrów od urwiska z którego zeskoczył zaczynając naukę spostrzegł sokoła, zwierze szybowało na podobnej wysokości co młody smok i zdawało się go nie dostrzec lub po prostu nie było nim zainteresowane. Młody samczyk szybko dostrzegł wyzwanie w sylwetce łownego ptaka, postanowił go dogonić! Zakończył zabawę w luźny slalom, machinalnie zgarnął powietrze szponami wszystkich czterech kończyn tnąc je z upiornym świstem, rozluźniony na kilka sekund ogon zatoczył pętlę w powietrzu gdy rogaty łeb przechylając się intensywnie na lewo gwałtownie zmienił kierunek. Zamachnął mocno skrzydłami chcąc wyprostować zgięte nagłym skrętem ciało. Kolejne dwa machy i leciał już prosto i stabilnie, powietrze opływało ciało smoka który wyprostowany jak strzała z szeroko rozpostartymi skrzydłami nabierał prędkości. Ptak spłoszył się hukiem błon smoka i zwinnie czmychnął pomiędzy wąskie skały. Dagr był niecałe dwa ogony od niego gdy był zmuszony zwolnić lot tym samym zaprzestając pościgu, zagarnął ogonem w przód, długą szyję zginając w "S" i ciągnąc nieznacznie w tył, skrzydła zataczały teraz szerokie kręgi w przód balansując ciężarem smoka w chłodnym powietrzu, ciało stopniowo zaczynało zastygać w przestrzeni ponad drzewami przyjmując postawę podobną do tej z której stojąc stabilnie na ziemi zaczyna się lot. Cofnął wystawione przed siebie szpony zarówno tylnych jak i przednich kończyn, gdyby młody smok nie zdążył wyhamować przed skalnym licem to one zaczepiły by się o ostrą skałę i zniwelowały ryzyko otarć czy ran. Skrzywił się gdy ptak zniknął z jego pola widzenia, ból nasilał się nieco więc postanowił zakończyć na dziś trening. Opadł niżej na chwile zaprzestając machania obojgiem skrzydeł potem rozłożył je szeroko i pozwolił wiatrowi robić swoje od czasu do czasu pomagając sobie kilkoma leniwymi machnięciami. Wylądował na skraju urwiska najpierw stawiając jedną nogę na ziemi a potem drugą dalej kolejno szły obie przednie a na końcu złożył obolałe już skrzydła. Otrząsnął się lekko i smagnął ogonem powietrze, idąc wydawał się sobie o stokroć cięższy niż zanim zaczął latać, ziewnął szeroko i leniwym krokiem udał się w stronę obozu Cienia.

Pokiwałam powoli łbem. Najwyraźniej więcej nas łączy, niż dzieli. Wbrew pozorom. Od samego początku nieco lepiej czułam się w towarzystwie smoków, które tak jak ja przybyły tutaj spoza bariery. To tak, jakby łączyła ich jakaś więź. Doświadczenie życia poza wolnymi stadami to niezbyt miłe wspomnienia. Zazwyczaj. Dlatego też nigdy nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego smoki udają się za barierę. Tak, jakby coś tam na nich czekało. Jakby tam mogli zaznać szczęścia. – Dlaczego postanowiłeś tutaj przybyć? I skąd wiedziałeś o wolnych stadach? – zapytałam, przechylając lekko łeb na bok. Doskonale wiedziałam, że nie wszyscy mają tutaj swoje korzenie. Niektórzy trafiają tu przez przypadek. Po prostu wędrują. Inni, jak ja, mają swój cel. Jeszcze inni coś tam słyszeli i postanowili to sprawdzić.

Ailla zwinęła się w kłębuszek, chowając pyszczek pod prawe skrzydło. Syta i przyjemnie ociężała zapadła w głęboki sen.

Wędrowałam terenami wspólnymi, omijając Dziką Puszczę i Szklisty Zagajnik. Miałam ochotę dostać się gdzieś, gdzie będzie świeże powietrze, bez tłoków, które w tej chwili nieco mnie krępowały, albo inaczej, irytowały. Byłam zmęczona. Stawianie łap, za łapą pozwalało mi zachować w miarę czysty umysł. Brakowało mi lotu, ale już od tylu księżyców poruszałam się na czterech łapach, że odnalazłam kilka nowych ścieżek prowadzących do miejsc, których nie znali inni. Tym razem również przekradałam się do urokliwego miejsca, na skraju Zimnego Jeziora, upstrzonego szarymi formacjami skalnymi, wywijającymi się w intrygujące wzory, okraszone zieloną gęstwiną.
Grunt pod moimi łapami zamieniał się w litą skałę, porośniętą zielonym porostem i mchem, jednak nie tak soczystym, jak mogłoby być, gdyby Złotej Twarzy nie okrywały przez prawie obrót posępne chmury.
Poczułam delikatną bryzę zimnej wody, nawiewającą ku mnie, a także ujrzałam kilka zbłąkanych mew, kołujących w powietrzu. Zasiadłam na kanciastej, ale szerokiej skale, na której swobodnie zmieściłyby się dwa, może trzy smoki. Ułożyłam wygodniej po bokach, ogon przesuwając do przednich łap. Odetchnęłam głęboko, wysuwając pysk w stronę wiatru, przymykając przy tym ślepia. Lumos kołował gdzieś w powietrzu, rozkoszując się wolnością. Rozumiał, że jego przyjaciółka nie może do niego dołączyć, chociaż wyczuwałam jego zmartwienie płynące ku mnie poprzez więź, która nas złączyła. Uśmiechnęłam się lekko, rozchylając srebrzyste powieki. Nie chciałam, aby sokół się o mnie zamartwiał.
Czułam się staro, chociaż tak bardzo pragnęłam poczuć jeszcze te radosne uniesienie...
Dlaczego nie skoczyłam w przestworza, by móc pierwszy raz od dawna rozkoszować się lotem? Chyba się obawiałam, nie robiłam tego tak dawno, że wątpiłam w wytrzymałość mych zastałych mięśni.
Przesunęłam szponem po szklistej tafli kałuży zbierającej się we wgłębieniu skały. Zniżyłam pysk...
Sen zniknął, niczym zdmuchnięty nagłym powiewem mroźnego wiatru. Poderwała łebek, mrugając powiekami, rozglądając się po jamie, nie wiedząc z początku gdzie się znajduje, kim jest. Miała wrażenie, że nadal czuje morską bryzę i słyszy skrzek sokoła.
Zadrżała, zagubiona. Te sny męczyły ją od zawsze, były niczym wspomnienie, czuła się, jakby to ona była źródłem tych wszystkich emocji, ale jednocześnie wiedziała, że tak nie mogło być. Była tak bliska ujrzenia pyska smoczycy nawiedzającej jej w snach, tak blisko!
Wydęła policzki, jak zawsze, gdy coś ją męczyło. Zerwała się z kamiennej półki i wypadła na zewnątrz, mrużąc oczy w zachodzących promieniach Ognistego Ślepia, które odbijało się od białego puchu. Wciągneła głęboko powietrze przez nozdrza i postanowiła odnaleźć to miejsce, o którym śniła. A jeżeli okaże się, że ono nie istnieje, będzie mogła w końcu uznać, że to zwykłe sny, urojenia!
Wyskoczyła ku górze, rozkładając ramiona kolorowych skrzydeł i wzbiła się w przestworza, ky warstwie zalegającej mgły.
Świat z góry wyglądał tak pięknie, spokojnie. Tutaj zdawało się, że nie ma wojen, ani problemów. W dole widziała kolorowe sylwetki smoków ciągnące ku rozległym terenom, gdzie każdy smok mógł zawędrować. Wybrała kurs ku Zimnemu Jeziorowi. Oddech miała urywany z przejęcia, a w dali dostrzegła... sen. Krajobraz ze snu!
Wiele wystających z wody skał porośniętych niewielkimi laskami, lub też nagimi. Poczuła, jak dreszcz przebiega poprzez jej grzbiet. Była zafascynowana i przerażona. Ale ona nigdy tu nie była! Jak mogła śnić o czymś, czego nie widziała?! A skoro to miejsce istnieje... czy te sny to wspomnienia? Jej własne?
Zacięcie odmalowało się na wąskim pysku, kiedy dostrzegła znajomą skalną górę. Była taka znajoma.
Kołując biła się z myślami, aż w końcu opadła na skałę i rozejrzała się dookoła. Widziała stadko mew pikujących ku wodzie, skrzeczących donośnie. Wśród nich zabrakło jedynie sokoła...

Aluzja wciąż miała ciało spowite ranami. Przywykła już do bólu, właściwie go nie odczuwała. Wciąż był, spowijał jej umysł, ale był od tak dawna, że praktycznie agonia przestawała być odczuwalna.
Aluzja ostatnio często była widywana na terenach Wspólnych. W Cieniu było coraz gorzej. Smoki ginęły lub odchodziły, adepci się nie uczyli, pisklęta leniły. Uśmiech znowu zniknął, Krzewiciel zginął. Wydawało się, że Ankaa Brawurowa jest ostatnią cienistą dającą jakiekolwiek oznaki egzystencji.
Wdrapała się na Smoczy Grzbiet, przy każdym kroku wbijając złote szpony w ziemię. Gdy była na szczycie, ujrzała znajomą sylwetkę Odrodzonej Łuski. Ostatni raz widziały się w Dzikiej Puszczy, gdzie stoczyły walkę. Skinęła uczennicy łbem.
– Witaj, Odrodzona Łusko – rzekła ochryple.

Wpatrywała się w częściowo przymarznięte wody Jeziora, pieniące się po środku, bijące niewielkimi falami, w których bawiły się szaro białe ptaki.
Przysiadła na zadnich łapach, a długi ogon przesunęła ku przednim, owijając je szczelnie dookoła, końcówką zaś objęła łydkę prawej, jakby ten uścisk miał dodać jej otuchy. W tej chwili czuła się zagubiona, znała to odczucie, ale nigdy nie było tak nachalne i dekoncentrujące. Skąd miała wziąć odpowiedzi na dręczące ją pytania? Dlaczego rozwiązawszy jedną zagadkę jej miejsce zajmowało dziesięć innych?
Westchnęła przeciągle, a następnie wygięła smukłą szyję, obwąchując piekące, zasklepiające się bardzo powoli cztery długie cięcia przecinające jej bark i pierś. Rozwidlonym jęzorem poczeła czyścić zranienia z brudu i zakrzepłej krwi. Rany jej dokuczały, ale potrafiła żyć z bólem.
Przymknęła powieki, oddając się pielęgnacji, kiedy posłyszała zgrzyt szponów o skałę. Uniosła łeb, wciągając powietrze, a jej morskie ślepia napotkały fioletową sylwetkę. Uśmiechnęła się delikatnie, skinąwszy łbem Wojowniczce.
– W sumie od teraz możesz mówić mi Ulotne Wspomnienie – szepnęła w odpowiedzi miękkim głosem, prostując szyję.

Uniosła nieznacznie łeb, słysząc nowe miano swej uczennicy. No, jak widać nauki cienistej na coś się zdały.
– Gratuluję. Jak mijają pierwsze dni jako czarodziejka? – spytała, siadając powoli i ostrożnie naprzeciw Ailli. Starała się nie naruszać licznych ran, zwłaszcza poparzonego zadu, który wciąż dawał nieprzyjemne uczucie odrętwienia lub czegoś na ten kształt. Wojowniczka poruszyła lekko grzebieniem ciągnącym się aż do początku ogona, wracając spojrzeniem złotych ślepi na liliowofutrą. Pamiętała ją jako pisklę. Właściwie niewiele się zmieniła. Wciąż była... Urocza? Cóż, Dwuznaczna nie potrafiła tego dosłownie dostrzegać, ale tak było. Poza tym raczej drobnej budowy i o nieco pisklęcym sposobie bycia, ale cóż. Każdy jest inny.

Ailla przesunęła się odrobinkę, robiąc miejsce dla pokiereszowanej smoczycy. Spojrzała na nią z uwagą, z troską malująca się w jej dużych morskich ślepiach. Wojowniczka wyglądała niczym jedno wielkie nieszczeście. Liczne rany szarpane, spalone tkanki i brak jednego oka sprawiały, że wyglądała przerażająco, ale młoda Czarodziejka zamiast odczuwać przed nią lęk, odczuwała współczucie.
– Och, Nauczycielko, nie kontaktowałaś się z moją matką? Jeżeli zaniedbasz się, doprowadzisz do zainfekowania ran. Mało to chlubne, aby polec od infekcji – przemówiła z troską, gładząc palcami stopę smoczycy, chyba jedyne miejsce, które nie nosiło śladów zranień. – Musisz naprawdę cierpieć – dodała z westchnieniem.
Zastrzygła długimi uszami słysząc pytanie Nauczycielki.
– Cóż, zmieniło się jedynie moje imię i rola w Stadzie, ale to nadal ja, Ailla – odpowiedziała wesoło, układając wygodniej skrzydła po bokach.
Odetchnęła, odnajdując wejrzenie złocistych ślepi samicy. Wydawać by się mogło, że zmaga się ze sobą, ale nie potrafiła nigdy być kimś kim nie była.
– Nauczycielko, słyszałam, że w ostatnim czasie byłaś nieuprzejma w stosunku do moich pobratymców. Co się wydarzyło? Dlaczego tak bardzo nas nienawidzisz? – szepnęła.

Na pytanie Ailli pokręciła przecząco łbem. Zerknęła na horyzont, gdzie malowały się czubki drzew, pokryte białym puchem.
– Próbowałam. Lecz od jakiegoś czasu nie mogę się z nią skontaktować. Trzeba poczekać – stwierdziła, wzruszając lekko barkami. Gałązka Jaśminu co jakiś czas podobno znikała i spotkanie się z nią było dość ciężkim przedsięwzięciem.
Ostatnie pytanie uczennicy nieco zbiło cienistą z tropu. Zaczęła się walka. W jej własnym umyśle. Prawda staczała pojedynek z Kłamstwem, bowiem smoczyca nie wiedziała, co na to powiedzieć. Westchnęła cicho, co brzmiało raczej jak warkot, ze względu na chrypę wciąż będącą w jej gardle.
– To skomplikowana sprawa, Wspomnienie. Myślę, że jesteś jeszcze za młoda by to zrozumieć... – stwierdziła chłodnym tonem, a w oczach pojawił się chłód i stoickość. Cóż, prędzej czy później oczywistym było, że Odrodzona wszystkiego się dowie.

Młoda Czarodziejka przesunęła szponiastymi palcami po splątanej morskiej grzywie z jakimś zastanowieniem. Skinęła lekko głową i westchnęła.
– To prawda, od księżyca nie widziałam matki, znowu chyba zapomniała o Bożym Świecie i wędruje gdzieś szukając ziół – mruknęła z nutką niepewności.
Potrząsnęła delikatnie smukłym pyskiem, a potem ponownie spotkała się spojrzeniem z Nauczycielką. Zauważyła dystans, który się w niej narodził, chłód. Zwykłe obronne zachowanie.
Uśmiechnęła się lekko, nie spuszczając ją z oczu.
– Nauczycielko, obie wiemy, że wiek nie jest miarą zrozumienia. Proszę, próbuję pojąć, co tobą kieruje. Wiem, że miałaś ciężki żywot, nikt nie zasługuje na to, aby tak cierpieć, ale dlaczego sprawiasz, że wszyscy cierpią dookoła ciebie? Dlaczego zwłaszcza moi bracia i siostry cierpią z twych łap? Nie rozumiem tego, zwłaszcza że potrafimy ze sobą rozmawiać, naprawdę cię lubię i szanuję. Nie odbieraj mi tego, proszę – przemówiła po chwili miękkim głosem.

Ten temat nie należał do przyjemnych. I nie, nie chodziło o to, że Aluzja czułą się teraz nieswojo, odczuwała żal do samej siebie. Nie zaprzestanie tych działań, bo chociaż darzyła Wspomnienie szacunkiem, to jej prośby nic by nie zdziałały.
– Mój umysł jest już wystarczająco zdegenerowany, nic tego nie zmieni – stwierdziła oschle.
– To mój instynkt, Aillo. Piętno Przeszłości, niszczące, rozdzierające, bezlitosne. Jestem tylko marionetką Przeszłości i Instynktu – odpowiedziała jej, patrząc na horyzont. Nie unikała kontaktu wzrokowego, rzadko w ogóle go utrzymywała na dłuższą chwilę. Wolała patrzeć w bezkresną przestrzeń.

Samiczka wstała z zimnej skały i odwróciła się ku Nauczycielce. Spojrzała w jej złote ślepię, uniosła przednią prawą łapkę, aby paluszkami musnąć jej żuchwę.
– Nigdy nie jest za późno na zmiany, to my nie pozwalamy ich dopuścić do siebie – szepnęła czule.
Przekrzywiła po chwili pyszczek na bok, a w jej oczach zaigrały płomyki, kiedy dodała:
– A kto twierdził, że liczy się tylko to co tu i teraz, że nie warto rozpatrywać przeszłości, że lepiej chwytać dziś, a nie wczoraj?
Odsunęła łapę i westchnęła cicho.
– Gnębienie słabszych od siebie jest objawem braku wiary w siebie. Zrozumiałabym, gdybyś za swe ofiary wybrała smoki równe tobie, ale ty znęcasz się nad pisklętami, które nie potrafią się obronić i nad smokami, które są zbyt łagodne i bardziej niepewne siebie, niż ty. Sądzisz, że Życie to zbieranina słabeuszy, pozbawionych instynktu ssaków. Nie zaprzeczysz, widzę to w twoich oczach, gdy o tym mówisz. I chociaż w niewyjaśniony sposób obdarzyłaś mnie sympatią, ja też pochodzę z Życia.

Chłód nie zniknął ze ślepi smoczycy, nawet mimo słów jej uczennicy. Nadal była niczym kamień, otoczony bezlitosną aurą chłodu.
– Już jest za późno – stwierdziła oschle, wciąż wpatrując się w horyzont. Zupełnie, jakby było to jedyne miejsce godne jej wzroku.
Na słowa samiczki nic nie powiedziała. A właściwie nic, co można było potraktować jako odpowiedź. Cienista bowiem zaczęła mówić w zupełnie obcym, nieznanym tutejszym smokom języku. Słowa przeplatały się ze sobą, tworząc niewytłumaczalne, wyszeptywane zdania, cicho i subtelnie przedzierając się przez ciszę, jaka omiatała Smoczy Grzbiet. Wydawało się, że wojowniczka już nie zwracała uwagi na młodszą towarzyszkę, mówiła sama do siebie, ale co – wiedziała tylko ona. Wszystko stało się jedną wielką tajemnicą, a silniejszy podmuch zimnego wiatru omiótł obie samice.

Ulotne Wspomnienie wpatrywała się w swą Nauczycielkę i czuła jej chłód tak realnie, niczym muskający jej ciało lodowaty wiatr. Słyszała egzotycznie brzmiące słowa mające być tajemnicą, której miała nie odkryć. To tak, jakby się od siebie oddalały, bo przed nimi wyrósł kanion żalu, gorzkich wspomnień...
Przytuliła smoczycę, opierając łeb na jej barku. Łuski miała gładkie, twarde i chłodne, jak jej spojrzenie. Rozpostarła ramiona skrzydeł i otuliła nią nimi, jakby chciała wchłonąć jej cierpienie i urazę, nienawiść, które pielęgnowała w sobie, niczym roślinę wyrośniętą na jałowym, górskim stoku.
– Wspomnienia bywają wyrafinowaną torturą wsączającą jad w naszą duszę, nie daj się im. Kocham cię, Nauczycielko, nie sprawiaj, by w mym sercu wykwitłą nienawiść podobna do tej, która pochłania cię bez reszty – szepnęła w jej łuski.

Ta całą sytuacja początkowo była nieprzyjemna, napięta. A teraz dla Aluzji stała się szalona i absurdalna, jak sama ona.
Poczynania czarodziejki były dla niej dziwne, obce. Nieznane, a wszystko co Nieznane wiąże się z pewnego rodzaju ryzykiem. Jej ciało stało się bardziej spięte, mięśnie skryte pod hardą łuską zesztywniały. Kolejne słowa młodej smoczycy tylko pogorszyły sprawę, bowiem całe ciało cienistej wręcz zastygło, a emocje jakie w niej buzowały sprawiły, że zimne łuski stały się ciepłe, gorące, parzące wręcz.
– Nie oszukuj samej siebie – rzekła oschle, bez cienia żadnych emocji. Tylko neutralność, zimna i nieprzystępna.
– Mnie nie można kochać. To zdradliwe – dodała wibrującym głosem, tak bardzo wibrującym, że całe jej ciało wpadło w delikatne wibracje.

Smoki Wolnych Stad

Smoczy Grzbiet

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu