Srebrzysty staw

[Jesienna Migracja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Duszki... A to ci nowina. Dla niej dotąd wszystkie siły nadprzyrodzone to były bogi – mniejsze lub większe, ale boskie stwory. Tutaj widać stare, pomniejsze bóstwa nazywano "duszkami". Zapamięta.
Zanim zdążyła zastanowić się więcej, struga wody obryzgała ją w całości. Krzyknęła odruchowo, bowiem nie spodziewała się jak zimną wodę mógł przechowywać w swojej trąbie żywiołak. Zaraz jednak roześmiała się wesoło, nie chciała bowiem by mały mamut myślał, że zrobił cokolwiek źle. Wprost przeciwnie! Potrząsnęła łbem, potem szyją, a na koniec barkami, z lubością.
– Achhhhhh, Taucher! Dziękuję. – posłała mu zębaty uśmiech od ucha do ucha – To było mi potrzebne. Muszę się zaprzyjaźnić z jakimś twoim kolegą.
Pomrukując z zadowoleniem otrzepała się znowu. Zerknęła na starszą smoczycę. W głowie kłębiło jej się dużo pytań, na temat bogów, obyczajów, stad, historii... Postanowiła jednak zacząć od bliższego poznania jej nowej koleżanki – jeśli tak można było nazwać samicę starszą od niej co najmniej czterokrotnie.
– Rodzinę jakąś masz w Ziemi, Ciszo? – spytała uprzejmie, przekręcając łeb i świdrując czerwonymi ślepiami rozmówczynię.

Cisza po Lawinie

[Cisza po Lawinie]

Taucher zatrąbił kilkakrotnie, unosząc przy tym lekko główkę. Wyglądał na niesamowicie szczęśliwego, że znalazła się kolejna osoba doceniająca jego talenty w tak gorącym czasie!

Bealyn milczała przez cały ten czas, znów pogrążona w otchłani czarnych myśli. Wyrwało ją z marazmu pytanie Sikorki, które zaskoczyło uzdrowicielkę. Dziwna rzecz, aby pytać o to ledwie poznaną osobę.
– Kilkoro dzieci, są w podobnym wieku – odpowiedziała niemal machinalnie. – Dlaczego pytasz? – czy była to wiedza jakkolwiek istotna dla wywerny?

[Jesienna Migracja]

Chrząknęła by kupić czas, kiedy Bealyn odpowiedź zakończyła własnym pytaniem. Nie spodziewała się go. Smoki czy nawet dwunogi rzadko kwestionowały czyjeś zainteresowanie ich osobą. Czemu uzdrowicielka była tak zamknięta, czego się obawiała? Nie Sikorce to było oceniać. Postanowiła postąpić z nietypową dla siebie ostrożnością. W końcu starsza samica wydawała się kimś ważnym w Ziemi, a Barwny kazał jej zjednywać sobie pobratymców.
– Poznać kogoś, znaczy wiedzieć coś o nim. O tej myśliwej mówiłaś tak czule, mam nadzieję, że masz kogoś jeszcze do darzenia miłością. – miękko uśmiechnęła się i wzruszyła skrzydłami – Nie moja sprawa, nie mnie pytać jeśli nie chcesz odpowiadać. – zmrużyła powieki i z lubością westchnęła, czując jak lekkie nawet podmuchy powietrza chłodzą jej skórę dzięki prysznicowi, jaki zapewnił jej mamut.

Cisza po Lawinie

[Cisza po Lawinie]

Czule? Naprawdę? Lubiła się z Córą, ale wydawało się jej, że brzmiała po prostu jak ktoś, kto doceniał pracę zmarłej osoby. Może jej apatia zaczynała przysłaniać zmysły także na samą siebie...
– Mój partner zmarł na wiosnę. Smoczy sen. – Zaskoczyła samą siebie tym, jak neutralnie brzmiała. Przepłakała swoje, nawet jeżeli nadal za Sekerinem tęskniła. Nie była Erlyn. Nie zamierzała rujnować sobie i innym życia ze względu na trzymanie się uczucia, które się zakończyło. – Wychowałam dzieci sama, są już niemal dorosłe – dodała jeszcze.

Sikorka wydawała się jej na tyle nieszkodliwa, a te informacje tak ogólne, że Bealyn nie widziała niczego złego w dzieleniu się tym z nią.

[Łaknący Przyjemności]

  Ten dzień od początku zapowiadał się dobrze. Zimny, przenikający do szpiku kości wiatr, ustał. Zostawiając świat w nienaturalnym i cichym spoczynku. Tak... to był dobry dzień na rozprostowanie kości i małe zwiedzanie terenów wspólnych, których naprawdę dawno nie odwiedzałem.
  Znalazłem zamarznięte jeziorko otoczone drzewami. Wylądowałem na jego brzegu, ku mojemu zdziwieniu pod lodem nadal były ryby. Oblizałem się łakomie, a następnie wszedłem na lód. Na środku zrobiłem w nim wywrę na około trzy szpony i maddarą starałem się upolować jakąś rybkę. Dawno nie jadłem rybek z jeziorka...

[Pokorna Łuska]

Jakiś czas po pierwszym spotkaniu przybyła w ustalone miejsce chwilę przed zachodem wiosennego słońca. Wspięła się na bezlistne drzewo które jeszcze nie wypuściło nawet pąków. Może dla niego jeszcze za wcześnie, a może było już po prostu martwe? Wpatrywała się w niebo wypatrując swojego towarzysza. Rozglądała się utęskniona jego obecności, głosu, czy też zwyczajnie ciepła.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Miło było poczuć pod łapami miękkość ziemi i łaskotanie traw. Jeszcze tylko księżyc, albo dwa i wszystko powinno pokryć się gęstą, świeżą zielenią. Dzień był słoneczny. Chłodny wiatr przenikał wprawdzie do kości, ale nie było to coś, czego nie dało się pozbyć w biegu. Tak więc Budowniczy trochę leciał, trochę biegł, a trochę przespacerował spokojnie, by nie przybyć zasapanym.

Tak jak obiecał Pokornej, gdy tylko stopniały pierwsze śniegi, a pąki nieśmiało wykwitły na gałęziach krzewów i drzew, odszukał jej myślami gdzieś w oddali terytoriów Ziemi i wysłał zaproszenie. Trochę się przeląkł, gdy nie
odpowiedziała, ale i tak postanowił przyjść. Może tak jak jego matka, Pokorna była niezdolna do telepatii? A może po prostu nie opanowała jeszcze tej sztuki?

Tym bardziej ucieszył się widząc jej smukłą sylwetkę na drzewie, odcinającą się na tle różowiejącego się nieba. Refleksy światła rzucane przez pobliski staw tańczyły migocząc na jej łuskach. Pokorna wpatrzona była w chmury, więc samiec pozwolił sobie podkraść się aż pod sam pień tak, by go nie widziała.
– Nie wiem kogo tam tak wypatrujesz, ale już mu zazdroszczę. – Odezwał się nagle, mając nadzieję, że ją zaskoczy. Gdy na niego spojrzała, wyszczerzył się psotnie.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Podkraść mu się udało do tego stopnia że omal nie ześlizgnęła się z gałęzi. Nerwowo rozejrzała się wokół skąd dobiegł głos. Kiedy dotarło do niej by spojrzeć w dół zamrugała kilkukrotnie po czym niczym kot odbiła się od gałęzi i z lekko rozłożonymi skrzydłami wleciała w samca obdarowując go ocieraniem pyska o jego własny mrucząc przy tym z radości. Samiec mógł poczuć że przy tej radości jego pysk punktowo zrobił się mokry. Czyżby Pokorna nie mogła opanować radości?
– Przyszedłeś! Tak się cieszę!
Powiedziała po zejściu z niego i wycierając pysk. Po wszystkim zdała sobie sprawę ze swojej reakcji przy czym speszona opuściła nisko głowę ze słowami..
– Przepraszam! Najmocniej przepraszam! Nic ci nie jest?
Podniosła pysk aczkolwiek wstyd jej było spojrzeć na samca.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Co za miłe przywitanie. Chichocząc dał się przewrócić i wymiziać, nie ukrywając zadowolenia – ogon latał mu na boki jak u pisklaka, a oczy uśmiechały przymrużone. Odetchnął głębiej, gdy z niego zeszła, bo od łaskotek zabrakło mu tchu. Nie podnosząc się z ziemi i pozwalając nad sobą górować równieśniczce, spojrzał na Pokorną.
– Hehe.. ja też. Ależ miłe powitanie. – Uśmiechnął się ciepło i otrzepał szyję z resztek wrażeń.

Widząc jej zakłopotanie, postanowił się odwdzięczyć, wykorzystując swoją pozycję oraz to, że adeptka nie patrzy.
– Oh tak. Jestem strasznie oburzony! – Mówiąc to, wsadził jej łeb pod przednie łapy, tak by znalazła się pod jego karkiem, po czym dźwignął się ku górze unosząc ją na sobie.
– No bo przecież nie lubię, jak koleżanki po mnie łażą i się łaszą. – Rzucił przekornie, podrzucając ją sobie delikatnie tak, by wywołać w niej śmiech.
– Niepokorna jak zawsze. – Z przyjaznym uśmiechem pozwolił sobie na figlarny przytyk, po czym wykręcił szyję i liznął ją niespodziewanie po pyszczku.

I wtedy poczuł słoność łez. Cofnął lekko łeb i przyjrzał się jej uważnie, dostrzegając ślady po płaczu.
– Uh, przepraszam. Coś się stało? Ktoś ci coś zrobił? – Przestraszył się, nie będąc świadomym źródła wzruszenia.

Ostatnio Sięgający Nieba uraczył piastuna historiami z taką dawką okropności, że bagienny strasznie uwrażliwił się na wszelkie przejawy przemocy i okrucieństwa. Nie mógł się pozbyć wrażenia, że żyje w jakiejś bezpiecznej bańce, a zwyrodnialcy i szaleńcy tylko czekają na jego chwilę nieuwagi. Między innymi dlatego tak cieszył się na spotkanie z Pokorną – wspomnienie beztroski i zabawy dodawało mu otuchy.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Czuła że coś się dzieje jednak kiedy chciała zareagować była już podrzucana a chęć powiedzenia czegokolwiek była uniemożliwiona przez śmiech choć kiedy było wspomniane o koleżankach czuła się jak by jej serduszko przeszyła lodowata strzała. Nim zdołała zrozumieć co jest powodem została obdarowana liźnięciem a to ją zszokowało do tego stopnia ze musiała mrugnąć parę razy żeby do niej dotarło pytanie samca.
– Co? Nie nic mi nie jest. Czemu pytasz?
Odpowiedziała tak szybko jak dala rade dalej będąc na grzbiecie samca. Nie kwapiło jej się schodzić przynajmniej póki sam o tym nie powie. W tym czasie wróciły do jej umysłu słowa samca z wcześniej, a ją zaczęły nurtować myśli, że nie jest nikim ważnym dla niego bądź może wybiegła za bardzo w swoje fantazje, a tak naprawdę ma już kogoś. Kiedy czekała na odpowiedź na jej pysku malowało się coraz bardziej wyraźne zmartwienie.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Nie odrywał od niej zmartwionego spojrzenia. Chwilę jeszcze milczał, badając, czy oby na pewno jej odpowiedź była świadoma. Wyglądało na to, że źle odczytał jej emocje.. ale dlaczego płakała podczas powitania? Jej śmiech przeszedł w wyraz zaskoczenia, które utrzymywała odpowiadając na pytanie. Teraz jednak zaskoczenie zaczęło zastępować smutne zmartwienie. Jejku – chyba się obydwoje pogubili w swoich domniemaniach! Czy wcześniej powiedział coś nie tak? Jakoś ją uraził? Nie schodziła z niego, więc chyba nie chodziło o psoty? Chyba nie pozostawało nic innego, jak odpowiedzieć na jej pytanie.
– Nasłuchałem się ostatnio o smokach, które krzywdziły inne smoki i kiedy zobaczyłem twoje łzy, to mi się przypomniało. – Powiedział prawie szeptem, przechylając lekko łeb w wyrazie pogubienia.
– Przestraszyłem się, że może przed czymś uciekasz i poczułaś się bezpiecznie i puściły ci nerwy i.. no.. sam nie wiem. – Uciekł na chwilę wzrokiem, szukając dalszych słów, ale chyba żadnych nie miał. Trącił ją noskiem.
– Posmutniałaś. – Zauważył, znowu na nią spoglądając. Wciąż trzymał ją na plecach.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

– Łzy nie zawsze są oznaką smutku. Naprawdę się cieszę że to spotkanie dziś ma miejsce i nie chciałabym by było inaczej. Czuję że mogę ci powiedzieć o wszystkim choć się nie znamy długo jednak...
Zeszła z niego by móc wygodnie prowadzić rozmowę patrząc sobie w ślepia. Usiadła przy nim jak przy pierwszym spotkaniu choć trochę mimowolnie zaczęła węszyć jakby chciała sprawdzić czy czuć od niego inną samicę nim odda się własnemu sercu.
–... jednak moment jak nazwałeś mnie koleżanką w jakiś sposób zabolał mnie tutaj...
Mówiąc to podniosła się bardziej by odkryć pierś po czym położyła łapę w miejscu gdzie powinno być serce.
– Ja... ja przepraszam jeśli to jest zbyt śmiałe jak na drugie spotkanie i... I być może za dużo sobie pozwalam...
Mówiąc to usiłowała się uporać z własnymi myślami i liczyła że jak to powie będzie lepiej, a tak naprawdę czuła jak by miała zaraz spalić się że wstydu przez co schowała pyszczek w łapki czekając na reakcję samca.

[Budowniczy Ruin]

Ona spoważniała, to on też. Usiadł, gdy z niego zeskoczyła i spojrzał na nią niepewny, co ma zaraz nadejść. Bał się, że to może być coś poważnego. Zauważył ruchy jej noska, ale nie miał nic do ukrycia. Zapachów na Wasaku było dużo, acz raczej subtelnych. Był bardzo aktywny w obrębie swojego stada, wiec można było znaleźć na nim wiele różnych smoczych woni.

Ciężko było powiedzieć, że tego, co mu powiedziała się nie spodziewał. Raczej ignorował pewne sygnały. To było.. wygodne? Teraz poczuł się winny. Wiedział, że smoki naturalnie są raczej samotnikami i stronią od bliskiego kontaktu z innymi – szczególnie obcymi. On taki nie był. Lubił spędzać czas z innymi. Bawić się, żartować i doświadczać bliskości. W tym bliskości rówieśniczek. Może trochę flirtować? Ale nie rozkochiwać. Nie więzić uczuciami.

Wcześniej łudził się nadzieją, że Pokorna jest podobna. Że po prostu cieszy się z tego, co oferuje życie i los. Że się lubią i cieszą swoją obecnością, a gdy wraca do siebie, jest.. wolna. Był głupi. Samolubny. A teraz stała przed nim drżąca i zawstydzona, a jednak odważniejsza niż on kiedykolwiek.

Podniósł łapę by skopiować jej gest i przyłożyć ją do swojego serca. Waliło mu w piersi jak szalone. Nie ukrywał, że Pokorna była wyjątkowa. Mimo, że dotąd spotkali się raz, lubił ją i to bardzo. Gdyby tylko widywali się częściej.. A może znowu zakładał coś błędnie?
– A ty.. chciałabyś być kimś więcej niż koleżanką, tak? – Zapytał łagodnie, zupełnie bez kpiny.
– Partnerką? – Sprecyzował niepewnie. W głowie mu się nie mieściło, że po jednym spotkaniu..

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

W pełni rozumiała sytuację swoją i samca, żyli przecież w osobnych stadach jednak nie umiała kłamać i wolała powiedzieć otwarcie, że nie było dnia w którym by o nim nie myślała. Każda samotna zabawa, spacer czy nawet wpatrywanie się w niebo były smutne, tęskne bądź odliczające dni do jego chęci spotkania. Każdy dzień był wyczekiwaniem przez co dłużyły się nieubłaganie. Kiedy samiec zadał pytanie kiwnęła głową bez zastanowienia choć nie umiała spojrzeć mu w oczy zaś gdy doprecyzował wydała z siebie tylko krótkie.
– Mhm...
Czy to się uda? Nie miała pojęcia. Czy się ośmieszyła? Odpowie na to reakcja samca. Była pewna tylko tego by wyrazić to co się ma w sercu gdyż braku wyrażenia tego mogła by z czasem bardziej żałować.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Szmer delikatnie stawianych łap – Pokorna mogła usłyszeć, jak samiec do niej podchodzi. Stanął blisko – w odległości kilku szponów i wyciągnął swoją łapę, łagodnie kładąc ją na jej łapie skrywającej pyszczek. Pochylił się lekko, szukając jej spojrzenia.
– Jesteśmy z różnych stad, a Mgły nie dopuszczają obcych na swoje tereny. Nasz sojusz.. jest tak naprawdę kruchy, choć mało kto o tym wie. – Dla kogoś, kto urodził się w spokojnych czasach mogło to być nie do pomyślenia, ale on znał już lekcje historii. Czasami wystarczy jedna zła decyzja. Jeden niewłaściwy smok..
– Nawet jeśli całe dnie spędzać będziemy na granicach, czy Terenach Wspólnych, to nigdy tak naprawdę nie będziemy razem. – Przemówił cicho z nutą żalu.
– Możemy spróbować, ale boję się, że ceną będzie tylko więcej tęsknoty i smutku. – Bardzo chciał ją przytulić, ale teraz już wiedział, że taki gest mógłby tylko jeszcze mocniej ją usidlić. Powstrzymał się, zamierając w niepewności.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

– A co jeśli chciałabym iść z tobą?
Zapytała smutno patrząc w jego ślepia. Drżała od natłoku emocji z których nigdy nawet nie zdawała sobie sprawy. Czekała na odpowiedź samca choć każda sekunda trwała niczym godzina. Owszem miała rodzinę...ojca, matkę i malutka siostrzyczkę jednak serce patrząc na ich szczęście chciało mieć własną.
– A co jeśli chciałabym przedstawić cię swojej rodzinie i im oznajmić że jestem gotowa zaznać szczęścia jakie oni posiadają?
Pytania zdawać się mogły że brzmią agresywnie jednak to nie była złość na samca, to była złość na samą siebie ze nie rozumie tego co się z nią dzieje. W tym momencie najbardziej potrzebowała jego ciepła od którego on tak stronił. Nie wytrzymując "bólu" objęła go przednimi łapkami siedząc na tylnych. Chciała się schować przed światem w jego ramionach otulona skrzydłami.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Jej drżenie pod jego łapą było niemal nie do wytrzymania. Zaciskał zęby, walcząc ze sobą i słuchał. A to, co mówiła – oh, bardzo chciał zachować ją dla siebie. Gdyby mógł wraz z nią zapełnić swoją grotę czymś więcej, niż głuchy stukot dłuta o kamień – to było by wspaniałe. Czy Sięgający miałby coś przeciw przyjęciem jej? Przyjmował już połówki z innych stad..

I wtedy Pokorna nie wytrzymała. Pokonała dzielącą ich odległość i wtuliła się w niego, szukając oparcia. Chwilę jeszcze stał walcząc bardziej z sobą, niż z nią, aż w końcu też nie wytrzymał. Objął ją czule łapą, opierając jej ciężar na swojej piersi. Przymknął oczy składając swoją głowę między jej rogami, rozmyślając, co dalej.

Wciąż bał się, że Pokorna przeżywa chwilowe zauroczenie. Że po prostu jest tak wrażliwa, że podejmuje spontaniczne decyzje, które przecież mogą kosztować ją późniejszy smutek, ból i rozłąkę z rodziną. Mgły to nie był chwilowy kaprys. To była decyzja na całe życie i jeśli coś ich poróżni, ziemista zostanie nieszczęśliwa w obcym stadzie, bez drogi powrotu. Może tego nie wiedziała?
– Też bym bardzo chciał spróbować życia razem, naprawdę. – Zaczął łagodnie. – Ale dołączenie do Mgieł wiąże się ze złożeniem przysięgi. Nasz Kodeks zabrania opuszczania stada na rzecz innych Wolnych. – Wyjaśnił powoli, pozwalając adeptce przetrawić te słowa.
– To droga w jedną stronę Pokorna Łusko. A przecież tak naprawdę mnie nie znasz. Może jest we mnie coś.. okropnego? Nieakceptowalnego? – Bardzo chciał się mieć za ideał, ale nie był nim. Cała ta sytuacja była tego najlepszym dowodem.
– Dajmy sobie trochę czasu. Chętnie poznam twoją rodzinę. I ciebie. – Bardziej mruczał spokojnie, niż mówił, lekko muskając swoimi łuskami czubek jej głowy.

Dał jej jeszcze chwilę.. i sobie. W końcu jednak otworzył oczy i podniósł łeb znad jej głowy, by następnie szturchnąć ją nosem w kilka wrażliwych miejsc na szyi, wywołując łaskotki.
– I to wszystko nie tak powinno przebiegać! To ja powinienem zabiegać o twoje względy! Przynieść ci jakieś podarki. Pokonywać wrogów na arenie. Nosić cię na skrzydłach. – Zaśmiał się, starając jakoś rozluźnić sytuację.
– Daj mi się wykazać. Nie może być tak łatwo! – Zażartował, udając oburzenie.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Po słowach samca zapadła w zastanowienie gdzie dopiero po kilku oddechach postanowiła coś powiedzieć.
– Powiem to tak...
Zaczęła po czym wzięła głębszy oddech by nie poddać się emocjom których i tak było już sporo.
– To że może być to droga w jedną stronę akurat się domyślałam. Czy jest coś w tobie nieakceptowalnego? Owszem, nie wiem. Może w emocjach mówiłam zbyt bezpośrednio i zabrzmiało to jak bym chciała rzucić wszystko i już iść z tobą za co przepraszam. Chodziło mi o to ze chcę spróbować mimo różnych stad, zjeść posiłek robiąc sobie piknik na terenach wspólnych razem z resztą mojej rodziny jeśli będzie chciała przyjść. Może nawet we dwoje wybrać się na jakąś większą wycieczkę byle by się pozbyć tego stwierdzenia ze jedno i drugie się wzajemnie nie zna. Może brzmi to beztrosko i pięknie ale zdaje sobie sprawę że moja rodzina może ciebie nie polubić bądź ty ich...
Chciała coś jeszcze dodać jednak atak łaskotek przerwał tą chwile a słowa samca które wypłynęły w tym czasie chwyciły ją za serce. Tarzając się ze śmiechu od łaskotek czekała aż przestanie a gdy się oburzył podniosłą się gdzie liznęła go w nos.
– Jak nie przestaniesz to znowu to zrobię!
Powiedziała chcąc zagrozić choć czy faktycznie to była aż taka zła kara?
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

No. Teraz obydwoje przynajmniej brzmieli rozsądnie.. jak na swoje standardy. Co ciekawe, on nawet nie pomyślał o tym, by przedstawiać ją swojej rodzinie. Powinien? Czy potrzebował aprobaty matki? Opowiastka prawdopodobnie by tylko powiedziała, że przecież może sam wybrać i tylko niepotrzebnie zawracają jej głowę. W ogóle ostatnio coraz rzadziej widywał matkę i starszego brata. Dobrze, że z Jedynym miał jeszcze jako taki kontakt. Były to jednak problemy chwil samotnych. Teraz byli razem i miał Pokorną tylko dla siebie.

Na liźnięcie wycofał pysk i otrzepał się. Miłe zaskoczenie. I oczywiście zamierzał "zasłużyć sobie" na kolejne.
– Co przestanę? Gadać, czy cię łaskotać? – Zapytał zadziornie, po czym ponownie wziął się za łaskotki, kompletnie nie czekając na odpowiedź.

Bagienny wykorzystał fakt, że Pokorna wciąż się o niego opierała i naparł na nią lekko. Gdy smoczyca straciła równowagę, nie przerywając łaskotkowych "ataków", przewrócił ją ostrożnie na plecy, wciąż podtrzymując łapą z tyłu. Dopiero, gdy leżała pod nim, a on nachylał nad nią, przerwał i spojrzał na swoje "dzieło" zadowolony. Uśmiechał się radośnie, a w nefrytowych oczach tańczyły figlarne iskry. Postawę miał otwartą – skrzydła lekko rozłożone, łapy rozstawione, a ogon w ciągłym ruchu. Czekał na rewanż.

Pokorna Łuska

[Pokorna Łuska]

Chciała coś powiedzieć jednak "atak" łaskotek jej to uniemożliwił. Śmiałą się na cały głos a echo jej śmiechu odbijało się od okolicznych drzew. Kiedy atak się zakończył, a Pokorna spojrzała na samca ze swojej perspektywy i zauważyła jak na nią patrzy otarła się o jego szyje mrucząc następnie delikatnie skubnęła ząbkami jego szyjkę ,miał być to gest bardziej zalotny niż ataku czy też zabawy i dopiero kiedy samiec by stracił czujność chciała odpłacić mu się "atakiem" łaskotek by wyjść z pod niego by pobiec w stronę wody. Nie weszła daleko co najwyżej by woda sięgała jej do "kostek". Stanęła z dupa w górze niczym rozbrykane szczenie. Nic nie mówiła ale sama postawą chciała zachęcić do zabawy.
Budowniczy Ruin

[Budowniczy Ruin]

Dał się nabrać na przymilanie Pokornej jak pisklak. Przymknął ślepia, obniżył jeszcze szyję.. i wtedy mu odpłaciła. Zdusił w sobie rechot, by chwilę potem zdezorientowany poczuć, jak ofiara mu się wymyka. Oczywiście jej pozwolił. I tak miał ochotę na trochę ruchu. Pognał więc za Pokorną w stronę stawu, pozwalając sobie na harce w wodzie.

Skakał, chlapał i odskakiwał w rytm wspólnej zabawy, ciesząc się ze wszystkiego, co dawała chwila beztroski. Ostatnio tak dobrze bawił się z kimś.. właściwie to ostatnio z Pokorną nad rzeką. No, może jeszcze z Dhargi nad wodospadem, ale to było wcześniej, a od tamtego czasu pisklę spało. Ciekawe czy Pokornej udawało się zachęcić współstadnych do zabawy? Oby tak. Większość smoków z Mgieł była bardzo miła, ale raczej nie beztroska.

W pewnym momencie bagienny zapędził się dalej wgłąb jeziorka mając nadzieję, że razem trochę popływają. Po tej przyjemnej rozgrzewce woda miło chłodziła łuski, a do tego ciekawy był ruchów pół-morskiej w wodzie. Wciąż miał w głowie swoją ostatnią eskapadę z nurkowaniem, która skończyła się dość.. niemiło. Może poćwiczą wraz z Pokorną?

Pokorna Łuska