Błękitna Skała

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiec poniuchał nieco powietrze czując zapach obcego smoka. Pociągnął nosem ponownie i poczuł, a raczej nie poczuł, żadnego zapachu stada. Ale wyraźnie czuł smoka. Kolejny samotnik? Poznał już kiedyś Prip. Ciekawe czy i ta osobistość ma inny język. Nie mniej jednak wyszedł z cienia skały i otrzepał się nieco by jego grzywka nie zasłaniała mu oka. Przekrzywił głowę obserwując na prawdę zjawiskowo wyglądającego smoka. Nigdy nie widział osobnika z taką błoną, ale też jego kolory przypominały górę pokrytą śniegiem o zachodzie słońca.
-Witaj.
Odezwał się ostrożnie, chociaż nie zamierzał pokazywać żadnych negatywnych emocji. Raczej zaciekawienie. Szczególnie że ów samiec obierał sobie jakiś owoc.
-Nie widziałem cię jeszcze w tych stronach. Jesteś tu nowy?
Zagaił.

Ereon

W momencie, w którym udało mu się rozciąć zieloną skórę arbuza, dobiegł jego uszu drobny szelest, a następnie także obcy głos. Zwrócił łeb w tamtą stronę i zamrugał powoli, wpatrując się w nieznajomego. Jeśli dobrze zapamiętał, zapach, który dało się odczuć, należeć musiał do stada Słońca. Chyba, że spotkana przez niego wcześniej smoczyca była rodziną tego tutaj. Stanął nieco pewniej, wsparty na skrzydłach, tymczasowo zostawiając słodki owoc w spokoju.

– Tak. Z daleka. – odpowiedział zdawkowo, tak, jak potrafił najlepiej. Coraz bardziej zadowalająco szło mu składanie wypowiedzi w smoczym języku. Pozostawało mu jedynie cieszyć się, że nie została przez niego zatracona w fali posłyszanych w rozmaitych miejscach dialektów.

Odchrząknął.
– Ereon. – skinął łbem, przedstawiając się.

[ Zaraźliwy Optymizm ]

Z daleka. Coraz więcej smoków przybywało z daleka, ale to w żaden sposób mu nie przeszkadzało. Wyszedł trochę bardziej do światła by przedstawić się nieco lepiej.
-Nazywam się Zaraźliwy Optymizm, jednak przyjaciele mówią mi po prostu Moran, tak jak nazwała mnie Matka. Jestem Uzdrowicielem Stada Słońca. Wiesz już coś o terenach na których się znalazłeś? Ktoś ci pomaga?
Nie wiedział jak długo tutaj był i ile smoków zdołał spotkać na swojej drodze. Może w przyszłości będzie chciał dołączyć do któregoś ze stad? A może nie? Wazne jednak było by czuł się tutaj dobrze mimo braku stadnej przynależności. Moran wszak uważał, że wszyscy są do siebie podobni, tylko podzielili się by było im łatwiej żyć.

Ereon

Kiwnęła łbem, powstrzymując się od drążenia tematu – w złym stanie? Co to znaczyło? Czy miało związek z opuszczeniem Wolnych? – z niespokojnym ściskiem w żołądku. Dociekanie w tej sprawie sprawiłoby im tylko dyskomfort, tak podejrzewała. Ale miała do zadania inne pytania. Zaraz.
– Wyobrażam sobie, że po tym poszło z górki – skomentowała zgodnie, uśmiechając się w ramach lekkiego żartu – ledwo się minęła z Lambą, ale łatwo było się domyślić, iż była duszą większości, jeśli nie każdego towarzystwa.

Trasa przez chwilę prowadziła przez łąki, a gdy dotarły do jeziora, Arel wzbiła się w powietrze; bez pośpiechu przemierzyła całą jego szerokość, podniosła pułap lotu i wylądowała na koniec na Błękitnej Skale górującej nad okolicą. Szybko się przesunęła, by zrobić miejsce dla Jary. Zwróciła się łbem w kierunku Skał Pokoju – drzewo widoczne było z oddali, a smoki stały się mróweczkami.
– Jeśli mogę spytać – co sprowadziło cię z powrotem na Wolne? Albo... co sprawiło, że najpierw zdecydowałaś się odejść. – Ton jej głosu był konwersacyjny, nienachalny – w końcu pytała z własnej ciekawości, a nie po to, by ją przesłuchiwać.

Rycerska Łuska

// Kontynuacja: » Tego Wątku « z wydarzenia z wiankami

Jej długie wargi wygięły się w wąski uśmiech, gdy Powroty skomentowała Lambową Inicjatywę Socjalną. Kiwnęła Słonecznej głową na potwierdzenie jej podejrzeń, a fioletowe oczy zabłysły nieco jaśniej.
– Tak, zgadza się – odparła z większą łagodnością niż zwykle.

Jara dostojnie chociaż bez większej finezji wylądowała koło Arel. Górska zawsze traktowała swoje ciało jako przede wszystkim narzędzie do wykonywania pracy i nie inaczej było w przypadku prostego przemieszczania się. Poprawiła skrzydła i stanęła obok Słonecznej. Milczała kilka oddechów nim zdecydowała się otworzyć pysk.
– Więzy starych obowiązków wciąż mnie plątały. Nie bez powodu odmówiłam przyjęcia pełnej rangi wśród waszych szeregów. Nie byłam pewna czy dotrzymam przysięgi – westchnęła odwracając wzrok. Spojrzała na horyzont. Na zachód, pyskiem skierowana ku odległemu morzu.
– Nie planowałam tu wracać, lecz ta Banda smarkaczy postanowiła się tu osiedlić – parsknęła cicho do siebie.

Gorzki Miód

Wcześniej szum wiatru, łopot skrzydeł, a teraz – jej własny głos i moment milczenia Jary. Jak dziwna to była sytuacja? Zabiegać o względy mgliście znajomej smoczycy, spotykać się z nią na osobności – po ilu, dwóch rozmowach? Na przestrzeni kilkudziesięciu księżyców?
Było w tym coś niedorzecznego. Coś, co tylko ona mogła sobie wymyślić – aktualna ona, bo dla dawnej Arel byłoby to pewnie coś zbyt... śmiałego. A teraz? Teraz miała do stracenia tylko swoją niewiele wartą dumę. Której również była w stanie się zrzec, jeśli sytuacja tego wymagała. Tak wiele rzeczy było tylko pozorem.

Otrząsnęła się z myśli; mrugnęła; skupiła wzrok na różowej plamce magicznego, Uessasowego kwiecia. Skupiła się na słowach smoczycy. Kiwnęła jej łbem – pamiętała, jak odmawiała rangi. Miała ochotę się uśmiechnąć, ale...
– A jednak wróciłaś – skomentowała, subtelnie przekrzywiając łeb. Co się zmieniło? Obowiązki puściły, nowe smoki zachęciły? Co miało znaczenie? – ... I jeśli dobrze rozumiem, to nie przez to, że Wolne są Wolnymi – dodała, z lekko krzywym uśmiechem.

Rycerska Łuska

Niestety żonyfikacja dalej była na niskim poziomie, ponieważ Arel nie dzieliła się ze światem swoimi troskliwymi myślami. Czytelnikom i autorom tej historii nie pozostaje nic innego tylko płakać nad swym losem i liczyć na rychłe ziszczenie się Old Woman Yuri.

– Nie. Chociaż jest to dobre miejsce. – odparla spokojnie. Przymknęła na moment oczy, nim je znowu otworzyła. – Myślę, że tutaj zostanę. – dodała z pewną łagodnością, choć kryła się w niej nuta wahania.
– Jesteś stąd? – zapytała, nieznacznie przekrzywiajac głowę. – Rytm mówił, że pochodził z Pustyni.

Gorzki Miód

– ... Cieszę się – przyznała w odpowiedzi, oferując nieustannie swój łagodny uśmiech. – Mamy swoje wady, ale pewnie tak samo z każdym innym miejscem – zastanowiła się na głos, lekko przekrzywiając łeb. Czy to smocza natura ciągnęła ich do podróży, czy Wolne naprawdę odciskały się takim piętnem na umyśle – ciężko było stwierdzić. Może jedno i drugie. Tak czy tak – tak jak smoki przychodziły, tak też odchodziły. Nieustannie.
Mrugnęła na pytanie Jary. Proste pytanie – taka rzecz była zupełnie nieoczywista dla smoków z zewnątrz. Przyzwyczaiła się, że wszyscy znają choć część jej przeszłości, ale faktycznie, przecież te czasy mijały.
– Mhm. Nawet jestem córką założycieli Słońca, jeśli dasz wiarę – odpowiedziała półżartem.

Rycerska Łuska

Na uśmiech Gorzkiej, Jara skinęła jej delikatnie łbem. Po czym przymknęła ślepia.
– Niektóre mają ich więcej... – stwierdziła odwracając wzrok.

Kiedy Arel przyznała, że jest córką założycieli Słońca, Jara otworzyła szerzej oczy. Słońce musiało być stosunkowo młodym ugrupowaniem. Wiedziała, że niegdyś był Ogień i Księżyc, lecz nigdy nie zastanawiała się nad tym, kiedy się to wydarzyło.
– Jak to się stało? Chodziłam po starym Obozie Ognia w Diamentowych Górach.

Gorzki Miód

Przekrzywiła lekko łeb, spuszczając wzrok na własne szpony oparte o kamień. Zastukała w skałę.
– Mm, co prawda nie było mnie przy tym, ale kojarzę, jak do tego doszło. Księżyc był w pewnym momencie wyjątkowo osłabiony, a Plaga – teraz Mgły – wywęszyła tę słabość i zażądała od nich terenów. Księżyc nie miał jak się bronić w razie walki, więc przywódca, Oblicze Wyroku, zwrócił się do Miru Płomieni, przywódczyni Ognia, o azyl. Nie tylko go udzieliła, a nawet przyjęła Księżycowych jak równych im i jako symbol tego oboje zostali przywódcami nowego stada, Słońca. Przyjęli miana Zachodu i Wschodu Słońca – opowiedziała swobodnie, w międzyczasie wodząc wzrokiem po horyzoncie – po terenach, o które toczył się konflikt. – Ostatecznie Księżyc nie stracił wszystkich terenów, dlatego Słońcu nie brakuje przestrzeni – skomentowała z lekkim uśmiechem. Przywoływanie starych dziejów było kojące. Była to w końcu historia, którą opowiadała już nie raz – powstanie Słońca było czymś nietypowym. Aż dziwnym mogło się wydawać to, że dla aktualnych Słonecznych (poza Axarusem) to stado było jedynym, jakie znali.
– Moje imię oznacza słońce, swoją drogą. Arel. Mieli poczucie humoru – dorzuciła po chwili.

Rycerska Łuska

Jara również się rozluźniła, gdy Arel zaczęła mówić. Lubiła słuchać opowieści.
– Czy Księżyc nie miał w tamtych czasach sojuszu z Ziemią? – zapytała. Lecz po chwili nieznacznie się spięła. Powiedziała za dużo. Do tej pory nie przyznawała się do skali swojej wiedzy o Wolnych, nawet jeśli tak kończyła się jeszcze przed powstaniem Słońca. Zresztą za pierwszym razem gdy tu przyszła, nie wiedziała zbyt wiele. Dopiero po jej powrocie Tam, zaczęła wypytywać go o więcej.

Jej wzrok trochę złagodniał.
– Pasuje ci. – uśmiechnęła się delikatnie, unosząc jedynie kąciki warg – Twoje futro mieni się jak promienie – dodała, po czym odchrząknęła niezręcznie.

Gorzki Miód

Jej spojrzenie zawisło w przestrzeni, gdy pytanie Jary zmusiło ją do zastanowienia. Zmarszczyła lekko brwi.
– Możliwe, ale... muszę przyznać, nie pamiętam jak z tym szło. Nie wiem, czy Oblicze był u władzy na tyle długo, by utwierdzić ten sojusz przed całym wydarzeniem...? – Przekrzywiła lekko łeb, poddając się gdybaniom; sprawa chwilowo ją pochłonęła. – To pewnie był dziwny wybór, obrót spraw w takim a nie innym kierunku. Nie jestem też pewna, w którym momencie moi rodzice zainteresowali się sobą. Może to też grało rolę – zasugerowała, wzruszając skrzydłami. Potrząsnęła łbem. Pytanie Rycerskiej było nietypowe, ale ostatecznie nie jakoś zupełnie... dziwne. Wiedza między smokami wędrowała w zupełnie nieodgadniony sposób, a Arel dużo bardziej skupiła się na znalezieniu odpowiedzi niż kwestionowaniu, czemu w ogóle Jara się tym interesuje. Odpowiedź na ogół brzmiała: czemu nie.
Pasuje ci. Uniosła łeb i uszy, spoglądając na samicę z lekkim zaskoczeniem. Tego rodzaju komentarz był – ostatnim, jakiego się spodziewała. Nie nawykła do komplementów, a ciepło pełzające pod jej sierścią szybko przerodziło się w lekkie spuszenie futra. Och, na bogów.
– Em-. Dziękuję – zebrała się do odpowiedzi, nie maskując ani zdziwienia, ani lekkiego onieśmielenia. – Do tej pory najwyżej słyszałam, że przypominam wielbłądy – dorzuciła żartobliwie, nie chcąc utknąć przypadkiem w nieporęcznej ciszy.
A mogła odbić komplement. Ugh. Niech niebiosa się zlitują, kiedyś to zrobi. Będzie musiała niedługo. Kirim uspokajająco pociągnął za więź, usadowiony w zgięciu ogona Arel.

Rycerska Łuska

Arel nie podjęła tematu jej wiedzy, więc Jara tylko powoli przesunęła ogonem po ziemi i rozluźniła się nieznacznie. Autor natomiast westchnął dramatycznie, ponieważ minęła kolejna okazja na opowiedzenie historii tragicznej przeszłości.

Jara zamrugała zaskoczona.
– Nie miałaś piskląt? – zapytała, myśląc o futrzastym małym smoku. – To znaczy... założyłam, że... kogoś miałaś. Chociaż niektórzy spotykają się tylko dla jaj i nie widzą więcej. – zastanowiła się na głos, znów unikając patrzenia jej prosto w oczy.

Gorzki Miód

Zastrzygła uchem, zdezorientowana pytaniem – zmiana tematu? Czy... cóż, no tak, pisklęta bywały wylewne. Czy to się liczyło?
– Eee-, miałam? – Przeczyściła gardło. – Pisklęta. I partnera, ale to już... minęło sporo czasu od wtedy. – Rozciągnęła wargi w słabo maskowanym grymasie. – Dwójka umarła w smoczym śnie. Jeden syn dalej śpi, a jeden żyje w Ziemi z ojcem. A jedna corka... poza Wolnymi. Chyba. – Ograniczała nostalgię i napięcie, które przelewały się do jej głosu wbrew jej woli. Lepiej było nie zagłębiać się w te myśli. Od dziesiątek księżyców mieszkała w grocie sama.
– A ty... ostatnim razem byłaś tutaj z córką, prawda? – odbiła pytanie ostrożnie.

Rycerska Łuska

– Po prostu... nie spodziewalam się, że... nikt cię nie komplementował skoro miałaś rodzinę. – wyjaśniła.

Na pytanie o córkę wbiła pazury w ziemie i wyraźnie się spięła.
– Tak to prawda... Wolę jednak o niej nie rozmawiać. – odparła, a jej ogon zaszurał po ziemi.

Gorzki Miód

Och.
– Wybacz – wycofała się bez oporu cicho. Po chwili wzruszyła skrzydłami. – Nie pomyślałam o piskletach, muszę przyznać, ale Yami, z Ziemi, faktycznie jest trochę wylewny – dorzuciła z przygaszoną nutą rozbawienia. – To po prostu... niespodziewane. Mało kto zwraca na to uwagę, więc... wzięłaś mnie z zaskoczenia. – Potrząsnęła lekko łbem. Zaczynała się gubić w słowach, prawda?
Zawahała się znowu, otwierając na chwilę pysk, ale jeszcze raz pokręciła głową – jakby sama do siebie. Zły moment, zły moment. Czy w ogóle były dobre momenty...?

Rycerska Łuska

Nie do końca jej o to chodziło, ale postanowiła nie ciągnąć dalej tego wątku. Zresztą nie wiedziała co teraz zrobić ze sobą. Wodziła chwilę oczami po sylwetce smoczycy, póki jej wzrok nie zawisnął na skulonym kocie.
Wyciągnęła nieznacznie pazurzastą łapę.
– Mogę go pogłaskać? – zapytała.

Gorzki Miód

W końcu zapadła cisza, której od początku trochę się obawiała – niektóre smoki naprawdę potrafiły pociągnąć rozmowę, ale ani ona sama, ani Jara do takich nie należały. Głęboki oddech; uspokoić myśli; spinanie się takimi drobiazgami było ostatnią właściwą rzeczą. Cisza nie była zła. Więc powiodła wzrokiem po terenach, znów zawieszając spojrzenie na wiśni Uessasa.
– Nie krępuj się – odpowiedziała na pytanie Rycerskiej, obracając subtelnie łeb ku niej. Kirim już na nią patrzył badawczo – przerwał wylizywanie futra, by białołuskiej nie przeszkadzać ciągłym ruchem. Siedział z łapami zbochenkowanymi na ogonie Arel, zwrócony przodem mniej więcej do Jary.
– Dobrze myślę, że nie masz własnego kompana? – zagadnęła po kilku chwilach Miód.

Rycerska Łuska

Jara ostrożnie podeszła do Kirima i usiadła tuż przy Arel by móc pogłaskać kocura po grzbiecie swoją długą, szponiastą łapą. Na pytanie o kompana, odwróciła łeb w jej stronę.
– Mam, choć nie miałam go gdy wcześniej byłam na waszych ziemiach. Rzadko się pokazuje innym, woli mi dogryzać na osobności. – prychnęła ironicznie. Spojrzała w górę jakby się rozglądając i nasłuchując. – Waćpan kręci się gdzieś w okolicy.

Nie minęło wiele czasu kiedy ptaszysko coś pomiędzy dużym krukiem, a małym orłem wylądowało na rogach Rycerskiej. Jej łeb ugiął się pod ciężarem ptaszyska nim nie wyprostowała się spowrotem.
Zmrużyła ślepia.
– Uważaj na kwiecie. – syknęła na niego
Upierzenie ptaka przypominało dzierzbę gąsiorka, piórka na brzuchu błyszczały zmierzwioną bielą. Ptak wydawał się być ślepy na lewe oko, lecz mogło to być tylko przebarwienie. Część jego dzioba była ukruszona i przez głowę biegła brzydka blizna. Nie miał też jednego palca na łapie, a pióra wydawały się już matowieć i siwieć.
– Jakby było wam to do czegokolwiek potrzebne – ptaszysko fuknęło chrapliwym głosem – Lodowe pustkowia mają więcej ognia niż wasza dwójka.

Gorzki Miód

Nie przewidziała – głupie z jej strony – że Jara podejdzie bliżej. Że usiądzie tuż obok. Może wyobrażała sobie, że siągnie do kocura łapą i tyle? Czy to nie miało więcej sensu? A zamiast tego musiała wstrzymać oddech, na moment, beznadziejnie przytłoczona bliskością kogoś – nie, nie po prostu kogoś, a jej konkretnie.
Odrobinę żenujące. Chociaż... zdarzały jej się bardziej kompromitujące sytuacje. Odrobina spuszonego futra przy ładnej samicy była jeszcze w granicach normy.
Prawda.
Zapomniała odpowiedzieć.

Kirim mruczał z mocą sypiącej się z gór lawiny, niewzruszony monologiem wewnętrznym kompanki.

Końcówka jej ogona drgała w tłumionym napięciu. Wzięła wreszcie głęboki oddech i złapała nutę zapachu Jary. Jej wzrok powędrował zaś za ptakiem, którego łopot skrzydeł rozniósł się w powietrzu. Uśmiechnęła się pod nosem, widząc szybko, że był z tych robiących na złość swojemu smokowi.
Zamarła trochę dopiero gdy wygłosił swój komentarz. Przez więź mignęło rozbawienie Kirima. Przeczyściła gardło, poruszając nieco mocniej ogonem w odwecie wobec kompana.
– ... Jak masz na imię? – spytała ostrożnie ptaka.

Rycerska Łuska

Arel za pewne wyszłaby lepiej na wypowiadaniu swoich westchnień na głos, a tak Jara siedziała obok nie zdając sobie sprawy jakie udręki przechodziła Słoneczna. Jara rzuciła lodowate spojrzenie swojemu kompanowi. No... próbowała, bo siedział na jej łbie. Nie mogła jednak nie przyznać mu racji. Niezręczna rozmowa z Miodem nie należała do najbardziej namiętnych jakie w życiu miała. Bardziej... obie robiły podchody, ostrożnie próbując dowiedzieć się kim jest druga osoba.

Ptak potrząsnął głową i nastroszył pióra na łbie.
– Anyż. – przedstawił się dumnie unosząc łeb – A ty smoczyco musisz popracować nad flirtem. – zakrakał do Arel.
– Uduszę cię. – Jara syknęła zrzucając ptaszora z łba i próbując go sięgnąć łapą. Ten ledwie odfrunął i usiadł gdzieś na trawie poza zasięgiem smoczycy. Jak gdyby nigdy nic zaczął sobie czyścić piórka.

Gorzki Miód

Smoki Wolnych Stad