Pusty Piedestał

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– He he – zaśmiał się cicho. – Nie martw się, to spotyka tylko bardzo niegrzeczne smoki.

Prawdziwie trzeba było być wyjątkowo niesfornym, by rzeczywiście musieć bać się o swoje własne łuski. Oczywiście, bogowie różnili się od siebie, również cierpliwością i tolerancją na drobne psikusy, jednak Helsheir nie musiała niepotrzebnie zaprzątać sobie myśli takimi szczególikami.

Dlaczego zaś Wolne Stada miały zaszczyt bycia najukochańszą krainą bogów?

– Tej tajemnicy, moja droga Helsheir, nie udało mi się zgłębić. Niezależnie od powodu, jestem im wielce wdzięczny, że zdecydowali się być tak blisko właśnie z nami. Możemy być tedy świadkami wspaniałych wydarzeń i wielkich cudów, których nie doświadczysz nigdzie indziej na świecie.

Maddarowe gwiazdki migotały, poruszając się powoli po nieboskłonie jaskini. Mały księżyc podleciał zaś bliżej w stronę pisklęcia, na wyciągnięcie łapy.

– Bogowie mają wiele obowiązków i pracy w swoich łapach. Wszak nie tylko księżyc świeci na nocnym niebie. Jednak możesz być pewna, że będą czujnie słuchać twojej przysięgi, a jeśli ich o to poprosisz, to może nawet na nią przyjdą osobiście. Albo do naszego obozu. Wszak cała ta kraina należy do nich.

Mruknął do siebie w zastanowieniu, przyglądając się posągowi Bogini Lata.

– Hmm, gdybyś chciała zaprosić do nas Sennah, które miejsca byś jej pokazała? – Pytanie dość proste, a jednak wyjątkowo ciekawiła go odpowiedź na nie.

Helsheir

Zmarszczyła czoło, spoglądając na posągi będące w jej zasięgu wzroku. Co takiego zrobiły te niegrzeczne smoki, że bogowie postanowili je skarcić? I właściwie jacy oni byli? Znała na razie jedną, a pozostali? O to właśnie postanowiła spytać ojca. – A kim są ci pozostali? –
Spoglądała na niego zaintrygowana. Łaknęła tej wiedzy, ale jak widać nie była taka prosta do zdobycia, skoro nawet ktoś tak mądry jak tata nie wiedział. Nie mieściło jej się to w małym łebku, było to nieco przytłaczające. Z nieco zagubioną miną spojrzała na księżyc, który zbliżył się do niej niezwykle blisko! Ciężko jej było teraz usiedzieć w miejscu, dlatego z ciekawości machnęła łapką, próbując go pochwycić i sprawdzić, jaki jest w dotyku. – Takie cuda jak ten? – Upewniła się, z ożywieniem przyglądając się z bliska księżycowi.
– Hmm.. – Zastanowiła się i ruszyła w stronę posągu Sennah, zatrzymując się przed nim i spoglądając w górę. – Nasze legowiska! I... yyy.. – Zawahała się, bo wciąż nazwy miejsc Ziemi wydawały jej się trudne do zapamiętania. – Może... Miejsce, gdzie nasza rzeka wypływa z lasu. Bardzo mi się tam podoba! – Zaproponowała, przenosząc wzrok na tatę. Czy to był dobry wybór dla bogini?

Fioletowooki

– Tam zasiada dwójka piskląt Nimfy Wodnej: Bóg Wojny Viliar i Bogini Rzemiosła Valanyan. Ich domeny jeszcze długo nie będą ci bliskie, gdyż masz wiele nauki przed sobą i przygotowań do pierwszej ceremonii. Jeszcze dalej jest tobie patronat Kaltarela, Boga Zimy i Starszyzny. To jest jego piedestał.

Wskazał na kamienne podniesienie, przy którym siedzieli. Było puste i brakowało na nim pomnika.

– Nawet gdy któregoś z bogów nie ma tutaj ciałem, wysłucha twojej modlitwy zaniesionej przed jego piedestałem. Kaltarel, zdaję mi się, spędza swój czas na wędrówce i dbaniu o Warsztat, którego jest twórcą. Kiedyś się tam wybierzemy i pokażę ci jak można się czegoś nauczyć, bez uczenia. A to tylko jeden z wielu cudów, które bogowie czynią dla nas w tej krainie.

Magiczny księżyc okazał się być mięciutki w dotyku, jak pluszowa piłeczka. Gdyby zaś Helsheir spróbowała nacisnąć go mocniej, bądź nadziać pazurem, prysnął by jak mydlana bańka, pozostawiając po sobie jedynie migoczącą mgiełkę.

– He he, ten dar posiada każdy smok, nawet daleko daleko stąd. To dar Naranlei: Maddara. Ty też nauczysz się z niej korzystać i przelewać w rzeczywistość cokolwiek tylko sobie wyobrazisz. Czyż to nie cudowna moc?

Podszedł za córką pod pomnik Sennah, przyglądając się zmiennemu obliczu bogini. Sięgnął pamięcią wstecz, by przypomnieć sobie miejsce, które opisała Helsheir.

– Tam gdzie nasza rzeka wypływa z lasu, hmm? Myślę, że to bardzo urokliwe miejsce. Idąc wzdłuż Tdary, nagle las się rozrzedza, a z zielonej drzewnej paszczy woda wypływa na rozległą, otwarta równinę. Na horyzoncie zaś widać przed nami wysoką Błękitną Skałę, za która ukrywa się wyspa i Skalny Gigant. Sam nie wybrałbym lepszego miejsca, he he.

Poprawił grzywę córki, która lekko się zmierzwiła.

– To jak, Helsheir, czy chcesz pomodlić się do Sennah i zaprosić ją do nas? – Fioletowooki mruknął zachęcająco, samemu będąc gotów pomóc małej. Wszak co dwa głosy to nie jeden.

Helsheir

Jako że nie czuła żadnego związku ani z wojną, ani z rzemiosłem, jedynie wysłuchała słów ojca uważnie. Lubiła zdobywać od niego różne informacje, był taki mądry! Pusty pomnik Kaltarela zainteresował mu bardziej, dlatego posłała mu dłużej trwające spojrzenie. – To dlatego jego pomnik jest pusty? I.. nauka bez nauki? O ja cię... – Sapnęła zaskoczona, układając sobie to wszystko w małej główce.
Zaśmiała się, badając właściwości księżyca. Tak bardzo jej się podobał, że chętnie zaniosłaby go sobie do legowiska, żeby mieć go na stałe! Maddara jednak okazała się ulotna.
– Dar Naran..lei... Mad..dara... Brzmi super fajnie! Ja chcę się nauczyć. – Oświadczyła, patrząc na tatę błagalnie. – Ja chcę zrobić taki księżyc! –
Przy pomniku Sennah przekrzywiła łebek zdziwiona. – Co to jest Skalny Gigant? – Zapytała, bo nie wiedziała tego wcześniej, albo po prostu zapomniała. Otarła się o tatę z miłością, a gdy ten zachęcił ją, żeby odezwać się do Sennah, ona skinęła łebkiem i spojrzała w górę. – Cześ..ć... To znowu ja. Jeszcze chciałam powiedzieć, że zapraszamy cię do naszego legowiska. I do tego miejsca co opisał tata, gdzie rzeka Tdara wypływa z lasu. Tam jest fajnie. Możemy się pobawić. – Wypowiedziała, zerkając z nadzieją na boginię.

Fioletowooki Sennah

// Sennah, ogólem w fabule trochę wspominiana, a w poście wyżej też modlitwa od Helsheir
// stoimy obecnie pod pomnikiem Sennah, bo nie chciało mi się między tematami skakać w połowie fabuły ;P

– Wszystko w swoim czasie, musisz jeszcze nieco podrosnąć – powiedział do małej, niechętnie chłodząc jej zapędy. Mimo to nie będzie musiała wcale długo czekać, gdyż już za kilka księżyców będzie gotowa.

– Pamiętasz tego wielkiego olbrzyma z kamienia, którego widzieliśmy, jak lecieliśmy tutaj? – Wszak nie sposób było nie zauważyć jego masywnej sylwetki górującej nad okolicą. – To właśnie ów Skalny Gigant. Niegdyś pokonany przez smocze stada, teraz w jego brzuchu trzymamy wszystkie nasze spisane historie. Dziwaczne, prawda? He he.

Również skinął łbem Bogini Młodości, choć dla niego na tym etapie życia byłoby bliżej do Kaltarela. Mimo to, był od niedawna otoczony sporą ilością młodej krwi więc i z tym aspektem nadal był dość dobrze zaznajomiony.

– Miła Sennah, która ciepłymi promieniami słońca ogrzewasz nasze łuski. Wysłuchaj proszę modlitwy mojej córki, Helsheir. Pragnie ona podzielić się z Tobą swą dziecięcą przyjaźnią. Cennym czasem, którego młody smok nie ma wiele, nim nie dorośnie. Chcę by mogła wzrastać w tym czasie w szczęściu i spokoju, z dala od trosk, z którymi mierzyć przychodzi się nam starszym.

Rozumiał, co prawda, że bogini wcale nie musiała im odpowiedzieć na modlitwę. W duchu jednak liczył na to, że Helsheir będzie mogła jeszcze raz spotkać się z Sennah, albo nawet ją usłyszeć lub poczuć.

Helsheir

Niechętnie przystała na czekanie. W oczach pojawiła się nutka niecierpliwości, ale posłusznie siedziała, słuchając ojca. Tylko ogon lekko drżał z ekscytacji.
Jej oczy otworzyły się szerzej ze zdziwienia. – To teeen? To musiała być ciężka walka! I jak to trzymamy historie w jego brzuchu? Nie rozumiem. – Ciągnęła dalej temat, niezwykle zafascynowana. Miała jeszcze bardzo wiele pytań i cały czas powstawały nowe! Następnym razem, gdy będą przelatywać w pobliżu Giganta, przyjrzy mu się dużo uważniej. – I dlaczego został pokonany? Był zły? – Dodała, dla odmiany wstając i poruszając nieco młodymi skrzydłami, jakby próbowała się nimi mocniej zakryć. Futro również mocniej się napuszyło.

Słuchała modlitwy ojca, patrząc na pomnik i z wyczekiwaniem czekając... sama nie wiedziała na co. Wyglądała bardzo niewinnie i beztrosko, gdyż poza przygodą w zupie zaraz po wykluciu, jej życie było dość spokojne i bezpieczne. Być może Valkhi postarał się, żeby Sadzawka więcej jej nie niepokoiła...

Fioletowooki

Fioletowooki był bardzo oddany by nauczyć swoją córkę o bogach i najprawdopodobniej to iż mała zobaczyła ją na skałach pokoju zrobiło wiele bo Helsheir chyba była pod wrażeniem różowej smoczycy! Zaniosła swoją prośbę ku bogini, jednak nie czuła jej obecności, nawet jeżeli była pod jej pomnikiem. Tak samo prośba Starszego wydawała się odbić echem po pustej świątyni..

*brzdęk*

U łapek Helsheir wylądowała złota rzeźba w rozmiarze pisklęcej łapki. Złota, przedstawiająca pszczółkę. Ale odpowiedzi nie było.

+ Rzeźba Złotej Pszczółki (świeci w ciemności).

Helsheir Fioletowooki

Zaśmiał się szczerze na dywagacje córki.

– Może się do niego przejdziemy? Sam już nie do końca pamiętam jego historii, ale mógłbym ci o niej przeczytać. Hmm, może przy okazji chciałabyś się nauczyć czytać? Otworzyłoby to przed tobą cały wielki świat wiedzy, który mogłabyś zgłębić samodzielnie.

Przyjrzał się uważnie magicznej pszczółce, która wylądowała w łapach Helsheir.

– Och, Sennah ci sprzyja. Zobacz jaki dostałaś od niej piękny prezent. Pewnie musi być bardzo zajęta, ale to nic, zawsze możesz się z nią spotkać tutaj, w świątyni, jeśli będziesz miała ochotę.

Helsheir

Ożywiła się na propozycję taty. To wszystko było takie ciekawe! – Tak, tak, chcę, proszę! – Odpowiedziała z entuzjazmem zarówno na pierwszą, jak i drugą propozycję. Czytanie wydawało jej się abstrakcyjne, a jednocześnie bardzo intrygujące. Niewiele o tym wiedziała, ale nie przeszkadzało jej to pragnąć zdobycia tej umiejętności!

W pierwszym momencie zdawało się, że ich modlitwa pozostała bez odpowiedzi. Helsheir zupełnie nie spodziewała się, że jeszcze coś się wydarzy. Czuła się trochę dziwnie z tym, że z jednej strony są pod pomnikiem bogini, a z drugiej kompletnie nie czuć, by tu była. Wtedy właśnie... przy jej łapkach pojawiła się nie wiadomo skąd rzeźba pszczółki! Pisklę spojrzało na nią ze zdziwieniem, ale i też z podziwem. Poczuła niezwykłą więź łączącą ją z tą konkretną boginią. Delikatnie dotknęła pszczółki, podziwiając jej właściwości. Wydawała się realna, nie magiczna i już stała się ulubionym przedmiotem, który chciała ustawić w ustronnej części legowiska, gdzie mogłaby z sentymentem wspominać wszystko, co ją spotkało.
– Jest taka piękna... – Powiedziała do taty, zniżając łeb i przyglądając jej się ze wszystkich stron. – Świątynia jest cudowna. Podoba mi się to miejsce. Dziękuję, Sennah! – Jeszcze raz zwróciła się z wdzięcznością w stronę posągu, muskając palcami prezent.

Fioletowooki

Smoki Wolnych Stad