Historia Wolnych Stad

[Ślepa Sprawiedliwość]

HISTORIA WOLNYCH STAD

spisana pazurem Sekcji Zwłok
w 305 księżycu upadłej bariery

---

PRZEDMOWA

Wraz z kolejnymi dodawanymi rozdziałami, kroniki stały się zbyt długie i obszerne dla przeciętnego czytelnika. To dzieło ma za zadanie streścić historię Wolnych Stad i zawrzeć ją w czterech erach. W ten sposób czytelnik może zacząć od zdobycia podstawowej wiedzy o naszej historii w łatwy i przystępny sposób, a jeśli będzie chciał mocniej zgłębić jej tajniki, sięgnie do obszerniejszych kronik, lub też dzieł opisujących poszczególne ery i wydarzenia.

Całość dziejów Wolnych Stad podzieliłam na cztery główne ery. Są to kolejno:
– Era Legend – czasy znane jedynie z legend przekazywanych słownie z pokolenia na pokolenie;
– Era Ucisku – czasy plag, wojen i zniewolenia, gdy Smoki Równin były u szczytu swojej potęgi.
– Era Mocy – czasy gdy smocza kraina nawiedzana była przez wielkie, nadnaturalne moce, czyniące zarówno dobro jak i zło.
– Era Iskier – czasy bliższych, bardziej intymnych relacji smoków z Bogami po odzyskaniu Boskich Iskier.

W dalszych rozdziałach przedstawię krótko wydarzenia każdej z ww. er, jakie są nam powszechnie znane w księżycu spisania tego dzieła.

---

ERA LEGEND

Na początku był Immanor-Kamma, spłodzony przez Wielką Piaszczystą Dolinę i Niebo. Podczas swych wędrówek rozdzielił się na dwoje – Immanora i Kammanora. Z ich kłótni powstał trzeci z braci – Tarram. Potem przyszła reszta rodzeństwa, siostra Nenya i brat Thahar.

Immanor objął rolę przewodnika panteonu i spłodził trójkę piskląt: Naranleę z Księżycem oraz Uessasa i Nytbę z Nimfą Wodną. Dwaj inni synowie Nimfy Wodnej również dołączyli do panteonu – Viliar i Valanyan. Podobnie stało się z potomstwem Naranlei – Lahae i Erycalem – córką Ognia i Synem Lodu.

Smocza rasa powstała w wyniku zdrady, gdy Tarram zabił swojego brata – Immanora. Łzy Nieba, rozlane nad ciałem jej syna, mieszały się z jego krwią. Tak uformowały się wszystkie smocze dusze, jakie istnieją na świecie. Dusza każdego, żyjącego obecnie smoka powstała w tym jednym momencie.

Immanor w prawdzie nie umarł, ponieważ bogów zabić się nie da. Gdy powrócił, ukarał Tarrama. Ten spłodził wtedy potomstwo z Zawiścią – synów Nethara i Faythera oraz córkę Ariqę. Nethar zdradził jednak swojego ojca, odrywając mu skrzydła i wraz z bratem i siostrą zagarnęli część smoczej rasy, aby przemienić ją na swoje podobieństwo. Tak powstały smoki Równin i ich trzej bogowie.

Początkowo smoki żyły w miejscu swojego powstania – na Wielkiej Piaszczystej Dolinie. Część nie mogła jednak znieść światła słońca i jako pierwsi opuścili tą krainę, stając się Stadem Nocy. Reszta również pragnęła odejść, lecz najpierw poprosili Immanora o błogosławieństwo. Bóg zgodził się i smoki odeszły. Pozostali jedynie nieliczni, formując Stado Ognia. Pozostali, umiłowali różne aspekty poznawanego świata i od nich przyjęli nowe miana. W ten sposób powstały stada Wody, Lasu, Ziemi, Wiatru, Światła i Energii.

I wiele innych rzeczy działo się w tych czasach. Wojny bogów między sobą, smoków z równinnymi, czy też z innymi rasami. Wielkie cuda, przełomowe wydarzenia, wielopokoleniowe spory i istoty, które wywarły wieleset-księżycowe piętna na świecie. O większości już dawno zapomniano, a o pozostałych jedynie fragmenty ostały się w legendach otaczających powstanie kamieni szlachetnych.

---

ERA UCISKU

Najstarsze znane nam kroniki zaczynają się mniej więcej 912 księżyców przed upadkiem Bariery (p.u.b.), prawie pięćset księżyców przed jej utworzeniem. Wtedy smoki żyły na innych ziemiach, niż są nam obecnie znane, bardzo daleko stąd. Rządziło nimi potężne Stado Światła. Był to jednak zmierzch ich panowania.

Około 903 p.u.b. nadeszła epidemia, jakiej smoki wcześniej nie znały. Większość zmarła; z wielkiego Stada Światła ostała się jedynie dwójka – Fioletowa Łuska i Płonąca Gałązka – a z pozostałych stad zapewne przetrwało równie niewielu. Obie smoczyce zebrały niedobitków i uformowały stada Lasu i Ognia. Przez następne kilkanaście księżyców Wolne Stada powoli odbudowywały się: powstawały nowe stada, pojawiały się większe i mniejsze spory między smokami, nowi przybysze przychodzili zza granic Wolnych Stad.

Wkrótce kolejna tragedia uderzyła smoczą krainę. Smoki Równinne odnalazły Wolne Stada i w księżycu 891 p.u.b. całkowicie je zniszczyli. Na początku umierali przywódcy i wielu Wolnych Smoków odchodziło do wrogich Równinnych Stad. Później nadszedł atak i całe smocze ziemie zostały spopielone. Nie mogąc już na nich żyć, ocalałe resztki Wolnych Stad uciekły, udając się na Pierwszą Przeprowadzkę w poszukiwaniu nowego domu. Przyjazne tereny odnalazły w 890 księżycu p.u.b., jednak ziemie te szybko okazały się zbyt małe dla stada smoków. Jeszcze w tym samym księżycu Wolne Stada udały się na Drugą Przeprowadzkę, gdzie dotarły do znanej nam krainy, wokół Jeziora Zimnego, na której pozostały aż po dzień dzisiejszy.

Smoki Wolnych Stad miały zaledwie pół roku na odbudowę, nim Smoki Równin znowu je odnalazły. Nocą 877 księżyca p.u.b. najeźdźcy zaatakowali ponownie i wyrżnęli wszystkich dorosłych Wolnych. Ostatnią, która poległa, była Sekret Pustyni, broniąca swoim życiem ostatnich kilku pisklaków i adeptów. Ci, co przetrwali, dostali się później do równinnej niewoli, dorastając wśród swoich ciemiężycieli.

Niewola trwała przez około dwieście księżyców. W tym czasie, każdy Smok Wolnych Stad był zabijany, gdy tylko skończył pięćdziesiąt księżyców. W żaden sposób nie mogli przeciwstawić się swoim oprawcom. Dopiero gdy w 677 p.u.b. jeden z równinnych zakochał się w Wolnym Smoku, dał on im szansę potajemnie uciec i zacząć od nowa. Bez żadnego przewodnika błąkali się po nieprzyjaznych terenach, aż w końcu udało im się założyć nowe stada, jak się potem okazało, nie tak daleko od Zimnego Jeziora, jak na początku myśleli.

Po niecałych stu czterdziestu księżycach od odzyskania wolności, Wolne Stada znowu miały znaleźć się na granicy wyginięcia. W księżycu 535 p.u.b. jedna z proroków – Zdradliwe Serce – zdradziła swoich pobratymców i dołączyła do Smoków Równin. Prędko zdobyła ich szacunek i wkrótce została ich przywódczynią.

W tym samym czasie smoki były dziesiątkowane przez epidemię Czarnej Grypy. Nawet pozostali ówcześni prorocy nie byli odporni na tą chorobę i wszyscy pomarli. Stada rozpadły się, a ocalałe smoki, pozbawione jakiejkolwiek opieki, poukrywały się samotnie w jaskiniach, oczekując końca. Na dwadzieścia księżyców Wolne Stada znowu zniknęły z tablic historii.

Dopiero z powrotem najstarszych smoków, jakie widział ten świat, zaraza została pokonana. W 515 p.u.b. Jastrzębi Pazur i Rdzawy Kieł przynieśli wiedzę i moc, które pozwoliły im stworzyć lekarstwo na Czarcią Grypę. Dzięki nim, Wolne Stada na nowo rozkwitły, formując Stado Ognia i Stado Wody – te same stada, połączyły się wieleset księżyców później, by stać się znanym nam Stadem Słońca. Widząc, że ich dzieło odbudowy Wolnych Stad zostało ukończone, Jastrzębi Pazur i Rdzawy Kieł zniknęli ponownie w odmęty historii, a żyjące wtedy smoki nadały im miano Zapomnianych.

Księżyc 495 p.u.b. wyróżnił się nadejściem kolejnego, znanego nam obecnie stada – Stada Ziemi. Osiedlili się na wschodniej części Wolnych Stad, co do której prawa rościło sobie Stado Wody. Z tego powodu w 484 p.u.b. wybuchła wojna. Stado Ognia wraz ze Stadem Ziemi pokonali Stado Wody, zabili jego przywódcę i zmusili je do zrzeknięcia się praw do terenów Stada Ziemi.

W 465 p.u.b. odwieczny wróg Wolnych Stad – Równinni – znowu powrócił z pełnią sił. Sprzymierzył się ze Stadami Ognia i Wody, by po raz kolejny całkowicie zdominować smoczą krainę. Mimo współpracy, nawet zdradzieckie stada nie były w stanie długo wytrzymać pod władzą morderczych oprawców. Próbowali się sprzeciwiać, ale dopiero boska interwencja była w stanie ich uratować.

Jako pierwsi w 445 p.u.b. wrócili Prorocy – Posłaniec Gwiazd i Białe Serce – którzy przemawiali w imieniu bogów i których urząd trwa niemal nieprzerwanie aż do dzisiejszych dni. Później dołączyła też do nich sama bogini – Naranlea – która zstąpiła pomiędzy smoki i razem z nimi walczyła z najeźdźcami. W księżycu 442 p.u.b. utworzyła ona Magiczną Barierę, otaczającą całą smoczą krainę, nie pozwalając weń wejść nikomu, kto miałby wrogie zamiary wobec smoczej rasy. Tak oto Równinni wrogowie zostali ostatecznie wypędzeni – zakończyła się Era Ucisku i rozpoczęła Era Mocy.

---

ERA MOCY

Wraz z powstaniem bariery, 442 księżyce przed jej upadkiem, powstało nowe stado – Stado Wiatru – założone przez trójkę równinnych smoków, chcących odciąć się od swojej przykrej przeszłości i dołączyć do Wolnych Stad. Smoki żyły wtedy w pokoju pod opieką bogini Naranlei aż do 407 p.u.b., kiedy bogini opuściła Wolne Stada. Przed swym odejściem, rozszerzyła Magiczną Barierę w stronę południa, a nowe tereny – w dorzeczach Pekeri, Falaru i Ferboru – zostały niemal w całości przejęte przez Stado Wody.

Około księżyca 405 p.u.b. powstały pierwsze żywiołaki. Kamienie szlachetne, przesiąknięte mocą bariery, zamieniały się w potężne stworzenia, które szybko stały się niebezpieczną siłą, grożącą istnieniu Wolnych Stad. W 400 p.u.b. wielka grupa tych potworów ruszyła na Obóz Stada Wody. Dzięki wspólnej walce wszystkich stad, smokom udało się rozbić wrogą armię i choć żywiołaki pozostały na terenach Wolnych Stad, stały się kolejnymi zwykłymi drapieżnikami, na których trzeba było uważać podczas polowania.

Posłaniec Gwiazd i Białe Serce z własnej woli opuścili urząd proroczy w 357 p.u.b., a ich dusze zostały zostały zabrane przez Tarrama (ówczesnego boga Śmierci) i przekazane Immanorowi. Na nowego proroka wybrano Wojenną Gwiazdę, która opuściła Stado Wody i zamieszkała na terenach wspólnych, zapoczątkowując znaną nam do dziś tradycję.

W tym czasie na Wolnych Stadach zaczęły pojawiać się elfy. Nie robił smokom krzywdy, choć smoki czasem wpadały w ich pułapki, zastawione na inną zwierzynę. Nikt nie rozumiał ich języka, stąd nie wiadomo było wtedy czego elfy chciały. Po pewnym czasie, ta rasa zniknęła z Wolnych Stad w tak samo tajemniczy sposób, w jaki się pojawiła.

W 345 p.u.b. wojownik Ziemi – Hebanowy Oprawca – został zabity i opętany przez Tarrama, podczas wykonywania misji za Magiczną Barierą. Gdy Bóg Śmierci powrócił na Wolne Stada w swoim nowym przebraniu, zesłał sen na proroka – Wojenną Gwiazdę. Gdy tylko smoki utraciły swojego łącznika z bogami, Tarram ujawnił się w pełni swej mocy. Smoki wkrótce dowiedziały się, żę Równinni byli niczym, w porównaniu z okrutną władzą samego boga.

Nastały zima i mrok. Zwierzyna rozkładała się i gniła zaraz po upolowaniu, a kamienie szlachetne były niedostrzegalne w panujących ciemnościach. Smoki popełniały zamachy na swoje życia, lub popadały w szaleństwo. Stada Ziemi i Ognia stanęły po stronie tyrana, podczas gdy stada Wiatru i Wody odmawiały ukorzenia łba przed Tarramem. Bogowie nie odpowiadali na modlitwy wiernych, a smoki pozostały same w walce z Bogiem Śmierci przez następne czterdzieści pięć księżyców.

Nadzieja powróciła w 300 p.u.b., gdy Erycal zstąpił na ziemię, by pomóc smokom uwolnić się spod rządów Tarrama. Dołączył do niego Bóg Zimy – Kaltarel – zdradzając przy tym Boga Śmierci. Wspierając się boską pomocą, Smoki Wolnych Stad pokonał Boga Śmierci i jego sługi. Erycal spętał w sobie esencję Tarrama, skutecznie zrywając wpływ zdrajcy na świat śmiertelników. Kaltarel został tymczasem ukarany za sprowadzenie na świat niekończącej się zimy podczas jego służby w szeregach tyrana. Od tej pory miał błąkać się pośród smoków i pomagać im pod mianem Nauczyciela.

Gdzieś w czasach po pokonaniu Tarrama, Stado Wiatru połączyło się ze Stadem Ognia, zachowując nazwę tego drugiego. W podobnym czasie, na Wolne Stada przybyło Stado Cienia, z którego wywodzi się istniejące obecnie Stado Mgieł.

W księżycu 284 p.u.b. prorok i bogowie zwołali wszystkie smoki by ogłosić nowego Boga Śmierci. Z łez bogów, proroka i przywódców stad powstał nowy bóg – Ateral. Jego domenami były śmierć i sprawiedliwość. Smoki, natomiast, za swoje poświęcenia w walkach z Tarramem, otrzymali obietnicę, że każdy z nich otrzyma dodatkowe życie. Od tamtego momentu Ateral wskrzesi każdego smoka, którego dusza zechce powrócić na wolne, po swojej pierwszej śmierci.

Pokój nie trwał krótko, gdyż zaledwie księżyc później w 283 p.u.b. wybuchła wojna między smokami. Ogień i Cień sprzymierzyły się ze sobą i zniszczyły Stado Wody, którego niedobitki dołączył się do Ziemi. Przyjęła ona miano Stada Życia, by uczcić pamięć pokonanej Wody.

W księżycu 269 p.u.b. Ateral wezwał Smoki Wolnych Stad na Skały Pokoju, żeby obdarzyć je kolejną mocą, mającą wyróżnić je na tle innych stad świata. Przywódcy każdego ze istniejących wtedy stad po raz pierwszy otrzymali możliwość wybrania swoich Braci Krwi.

Zima trwała już ponad sto księżyców, gdy na terenach Wolnych Stad, w 259 p.u.b., znowu zawitały elfy. Przyniosły ze sobą i zasadziły w Dzikiej Puszczy magiczne Drzewo Odnowy. Dzięki jego mocy, po raz pierwszy od pokoleń, nastała wiosna.

W czasie poprzedzającym następny nadchodzący kataklizm, stada toczyły ze sobą wojny i zdradzały się nawzajem. Stado Ognia pokonało Stado Życia w 230 p.u.b. i zabrało im duży kawałek terenów. Później również i Stado Cienia postanowiło zaatakować Życie w wojnie o tereny w 215 p.u.b. jednak ta wojna zakończyła się białym pokojem, a granice pozostały niezmienione.

Gdy przyszedł czas na wybranie nowego przywódcy w Stadzie Życia w 200 p.u.b. Ciche Wody przegrał i z tego powodu zdradził Życie i założył nowe Stado Wody. Stado Życia było przez to na skraju upadku. Stado Cienia dodatkowo skłoniło do zdrady dwóch smoków tego stada, z czego drugi był przywódcą Życia i został za to wygnany z tego stada. Ze względu na swoją osłabioną pozycję, Stado Życia w 192 p.u.b. musiało ostatecznie zawiązać sojusz ze Stadem Wody, które jeszcze niewiele księżyców wcześniej było uznawane za zdrajców.

W księżycu 190 p.u.b. tereny Stada Życia pokrył się pasmem szaro-zielonej Mgły. Była ona zabójcza dla smoków i zwierząt. Z tego powodu, smoki Stada Życia uciekły do swoich sojuszników ze Stada Wody, gdzie mieli pozostać jeszcze długo. W trakcie swego pobytu na terenach Wody, Stado Życia wróciło nazwą do starego Stada Ziemi.

Mgłę udało się odpędzić dopiero w 126 p.u.b., gdy dwójce smoków bogowie dali moc oddechu potrafiącego ją niszczyć. W tym czasie wysłano też misję za Magiczną Barierę, gdzie odnaleziono mrocznych elfów i kamień z którego sączyła się Mgła. Po jego zniszczeniu smoki raz na zawsze zakończyły ten kataklizm.

W 122 p.u.b. niedługo po tym, jak Stado Ziemi mogło na nowo przeprowadzić się na swoje dawne tereny odebrane Mgle, doszło do starcia na Szczerbatej Skale. Przywódcy wszystkich czterech stad znaleźli się w jednym miejscu, a powróciło tylko trzech. Kapłanka Cieni została zabita przez Buchający Płomień i wiele sojuszy zostało w tym czasie zerwanych.

Całkowicie niespodziewanym było przybycie Skalnego Giganta w księżycu 44 p.u.b. na tereny smocze. Całkowicie ignorował smoki i zatrzymał się dopiero na Wyspie Proroków, nad tajemniczymi Jaskiniami Proroków. Gdy tylko Wolni zaatakowali intruza, ten rozdeptał Jaskinie Proroków, grzebiąc pod ziemią całą smoczą wiedzę, która była tam wówczas przechowywana. Ostatecznie Gigant został pokonany, a w jego rozerwanym brzuchu przechowywane są nowe kroniki i inne smocze dzieła.

W 11 księżycu p.u.b. Stado Cienia znalazło się na skraju przemiany. Wtedy bowiem zebrały się smoki na ceremonii by rozważyć nowy początek – Światło, któremu ich pokolenie miało dać początek. Jednak nigdy do tego nie doszło. Zbudziły się pradawne smoki z tego stada, by obronić stary porządek. Po zakończeniu walk o władzę, smoki niedoszłego Światła znalazły schronienie na terenach Ognia, by tam już pozostać do końca życia.

Pozostałe stada wykorzystały słabość Cienia i rozerwały jego tereny, dzieląc je pomiędzy sobą. Pozostali Cieniści, ocaleli z rozbiorów, zamieszkali na terenach Stada Ziemi. Nie pragnęli jednak dołączenia do stada gospodarzy – planowali odzyskać swe tereny i zachować dawne tradycje za wszelką cenę. To jednak musiało poczekać.

Ciężko było ukryć, że bariera widocznie osłabła od czasu jej utworzenia i nie spełniała już swojej roli. Z ruin Jaskiń Proroków smoki wydobyły jej źródło – tajemniczą kulę mocy – pierwszą iskrę, która znalazła się na tym świecie. Kaltarel zjadł ją i w ten sposób mógł porzucić miano Nauczyciela i na nowo stać się jednym z bogów. Magiczna Bariera otaczająca Wolne Stada zniknęła już na zawsze, a wraz z jej upadkiem rozpoczęła się nowa era.

---

ERA ISKIER

W pierwszym księżycu nowej ery, wraz z upadkiem bariery, Kaltarel dołączył do Aterala w przewodzeniu Wolnym Stadom. Wybrany też został nowy prorok – Dzika Gwiazda pod patronatem Kaltarela – która pomagała bogom w żmudnych zadaniach. Nie było jej jednak dane długo cieszyć się tym tytułem.

Mrok zaatakował Wolne Stada w 8 księżycu upadłej bariery (u.b.), za cel swój wybierając prorokinię. Z jej ciała wydarta została iskra Kaltarela, którą Bóg Zimy szybko zdołał odzyskać. Niestety, Dzika Gwiazda nie przetrwała tego starcia i została zamieniona w kamień. Jak się później okazało, w tym czasie iskry utracili również wszyscy pozostali bogowie, przez co stracili możliwość kontaktu ze śmiertelnikami w sposób bezpieczny dla świata.

W trakcie tych wydarzeń, przywódca Ziemi oddał smokom Plagi część swoich terenów. Oba stada zostały wtedy sojusznikami na kilka księżyców. W 12 księżycu u.b. Stado Plagi zaatakowało Wodę, odbierając im część zagrabionych Cieniom terenów i znacznie więcej. Dwa księżyce później w 14 u.b. Stado Ziemi zerwało sojusz z Plagą i od tego czasu Stado Plagi siłą i podstępem powoli odbierało kolejne terytoria od obu sąsiadujących z nim stad.

W 10 księżycu u.b. Kaltarel założył Warsztat, gdzie smoki mogły samodzielnie uczyć się umiejętności i poprawiać swe atrybuty fizyczne, bez potrzeby obecności Nauczyciela. Choć na początku działało zaledwie kilka kwarców, w ciągu kolejnych pokoleń smoki uzupełniły Warsztat, by swą mocą obejmował wszystkie znane nam smocze zdolności.

W tym samym czasie, wraz z powstaniem Warsztatu, smoki zaczęły wyruszać na pierwsze Misje Zwiadowcze w poszukiwaniu Boskich Iskier. I choć tradycja wychodzenia poza barierę na wyprawy pod błogosławieństwem bogów pozostała, tak same poszukiwania iskier nazwano później Kampaniami Iskrowymi. Trwały one od 11 księżyca u.b., gdy jako pierwsze odzyskane zostały iskry Kammanora i Viliara, aż do 139 księżyca, gdzie ostatnimi bogami, których iskry udało się odnaleźć, były Nytba i Lahae.

W księżycu 26 u.b., tuż przed nadejściem zimy, przyszedł czas wybrać nowego proroka. Nowy kandydat nie miał być jednak pod patronatem Kaltarela, a innego bóstwa, mającego towarzyszyć smokom razem z Bogiem Zimy. Zebrały się wtedy wszystkie smoki i wiele z nich w ramach rytuału przewodzonego przez Kaltarela, oddały księżyce swojego życia (tym samym starzejąc się szybciej). Energia ta przekazana została jajku, z którego wykluła się Sennah – Bogini Lata – zaś jej prorok przyjął miano Strażnika Gwiazd.

Tymczasem konflikt z Mrokiem trwał nadal. W trakcie walk straciły życia kolejne dwa smoki, które, podobnie jak Dziką Gwiazdę, przeciwnik zamienił w kamień. Nawet sam Viliar nie uszedł bez ran. Ostatecznie jednak nie pazurem a słowem udało się powstrzymać Mrok. Zdał on sobie sprawę ze swoich czynów i z poczucia winy całkowicie zaprzestał wykorzystywać smoki. Jako że potrzebował ich energii do życia, wkrótce zmarł z głodu w księżycu 81 u.b.

W 136 jeden ze smoków przewrócił misę z Lustrem Katamu i wylał jej zawartość. Srebrna ciecz wsiąkła w ziemię i znikła, jednak wkrótce pojawiła się ponownie w znacznie innej formie. Fragmenty lustra przyjęły wygląd żyjących wówczas smoków. Nie były to jednak idealne kopie. Wiele z nich miało wypaczone charaktery i przerysowane cechy oryginałów. Odbicia, jak później zaczęto je nazywać, wyrządziły wiele szkód, zanim nie zdołano wszystkich zabić lub przepędzić z Wolnych Stad. Ostatnie nienaturalne stworzenie opuściło tą krainę w 170 i w tym samym księżycu Lustro Katamu zostało odbudowane w solidniejszej formie, aby uniknąć podobnego kryzysu w przyszłości.

Choć ostatnie boskie iskry odzyskane zostały w 139, nikt nie spodziewał się, że ta, należąca do Lahae, nigdy nie dotrze do swojej właścicielki. Sekcja Zwłok oddała ją duszkowi, Bachusowi, który przelawszy moc iskry w trzy ołowiane kule, przekazał je różnym niecnym istotom, chcąc uczynić jak największy chaos na świecie. W 156 bogowie wezwali wszystkie smoki na Skały Pokoju i publicznie ukarali zdradziecką smoczycę, za swoje występki. Sekcja Zwłok utraciła wówczas wzrok i swoją pozycję jako przywódczyni Stada Ziemi. Towarzyszyło temu zaćmienie słońca i mroczne chmury, które utrzymały się na niebie przez cztery księżyce.

Ciemność wywołana przez bogów nie miała być jednak karą, a pomocą dla Wolnych Stad. Bachus bowiem zasadził szkodliwe halucynogenne rośliny w różnych miejscach krainy, które w świetle rozrosły by się straszliwie i pochłonęły wielkie połacie smoczych ziem. Grupy smoków z każdego ze stad wysłały śmiałków do splugawionych przez pnącza ziem, gdzie u rdzeni wyrwali korzenie roślin i tym samym w 160 księżycu powstrzymali to zagrożenie. Wkrótce odnaleziono też pierwszy z trzech fragmentów Iskry Lahae, który znalazł się w łapach Stada Plagi (później Mgieł) i ostatecznie został dobrowolnie przekazany z powrotem w posiadanie bogini.

Nie zważając na panujące ciemności i plugawe rośliny, które pojawiły się na smoczych ziemiach, Stado Plagi w 157 wypowiedziało wojnę stadu Księżyca (wcześniej znanego pod mianem stada Wody). Obrońcy byli jednak zbyt słabi, by stawić opór, i poddali się bez walki. W rezultacie smoki Plagi przejęły większość terenów Księżyca, w tym wszystkie wyspy i niemal całe południowe wybrzeże. Pozostałości pokonanego stada zostały włączone do Stada Ognia, które wraz z Księżycem stworzyło nowe stado – Stado Słońca. Tym samym przyjęli też nowe tradycje i patrona – Boga Miłości, Uessasa.

Mimo zwycięstwa nad swoim dawnym wrogiem, Stado Plagi cierpiało na wewnętrzne napięcia i niepokoje. Jego członkowie byli zmęczeni agresją okazywaną wobec innych stad, jak i byciem postrzeganym jako plaga smoczych ziem (do czego oryginalnie miało nawiązywać miano tego stada). Ostatecznie w 159 stado przyjęło nową nazwę – Stada Mgieł – które symbolizować miało nowy cel stada. Od tego czasu Mgły miały trzymać się własnych spraw i nie rywalizować otwarcie w innymi stadami. Dawna agresja zgasła, pozostawiwszy po sobie jedynie chłodną neutralność.

Gdy Wolne Stada poszukiwały kolejnych fragmentów iskry Lahae, nowe zagrożenie pojawiło się na południu – Łowcy Smoków. Oryginalnie byli oni głównym powodem wymarcia Smoków Równinnych, później zaś zwrócili swą uwagę w stronę Wolnych Stad.

Do pierwszych potyczek doszło w 191, kiedy przy Wyspie Kła pojawił się statek zwiadowczy. W następującej bitwie brały udział wszystkie trzy stada. Życie utracił jeden smok i wielu zostało rannych. Statek i jego załoga zostali pokonani – nikt nie przeżył, prócz kilku jeńców i jednego zwiadowcy, któremu drogą lądową udało się uciec Wolnych Stad.

Inwazja rozpoczęła się nocą w księżycu 196. Łowcy Smoków, wraz z sojuszniczymi siłami najemnymi, zaatakowali Wolne Stada drogą morską z zachodu i drogą lądową z południa. W zasadzce na Wyspie Kła stracił życie jeden smok Słońca i tam też kierowano najwięcej zasobów w budowie fortecy i przyczółku w walce ze smokami (powstałe tam miasto nazwano później Nową Trundią). Na pozostałych frontach granice Wolnych Stad zostały przesunięte, a na zagrabionych ziemiach ludzie zaczęli stawiać obozowiska, grody i fortece.

Wolne Stada skutecznie spowolniły postępy sił Łowców Smoków, niszcząc w zmasowanych atakach budowane osady i obozowiska. Jednak dopiero w 225 Ziemia, Słońce i Mgły zawiązały sojusz by ostatecznie rozprawić się z najeźdźcami. Rozpoczął się zorganizowany kontratak smoczych sił, wspieranych przez sojusz orków, driad, elfów i innych przyjaznych im ras. Przez następne niecałe dwadzieścia księżyców, front walk udało się przesunąć daleko na południe poza smocze tereny, aż pod mury Rathen – lokalnej stolicy sił najeźdźczych.

Zachodnie siły Łowców Smoków upadły jako pierwsze. W 230 przedstawiciele fortecy wybudowanej na Wyspie Kła – Nowej Trundii – spotkali się z poselstwem Stada Słońca. Obie strony wynegocjowały zawieszenie broni i warunki pokoju. Młode miasto ludzi mogło pozostać na Wyspie Kła, a w zamian Stado Słońca miało odzyskać szczątki swoich zmarłych, a sami łowcy zaniechali polowań na smoki na Wolnych Stadach. Obie strony przyrzekły również nie naruszać dzielącej ich morskiej granicy.

W 240 smocze siły oblężyły Rathen. Forteca została otoczona i odcięta od zapasów biegnących od dalekich ludzkich krajów południa. Trzy księżyce później w 243 księżycu smoki przypuściły szturm na mury miasta. Obie strony poniosły poważne straty i po przebiciu się przez pierwszą linię obrony doszło do niespodziewanego wydarzenia. W wyniku intrygi, jeden z magów w Rathen wykorzystał moc fragmentu iskry Lahae by zasilić abominację zszytą z wielu smoczych ciał. Tak powstały potwór rozniósł fortecę w pył, tym samym kończąc oblężenie i wojnę z Łowcami Smoków. Kontrolę nad stworzeniem przejęła zaś później sama Bogini Percepcji, aby nie opuściło ono ruin miasta i nie wywołało więcej zniszczeń na okolicznych terenach.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Nowe informacje objawiły mi się we śnie i postanowiłam w oparciu o nie uzupełnić kroniki. Zmiana dotknęła fragment Ery Mocy dotyczący rozbiorów Stada Cienia. Dodałam tam tło, dlaczego Stado Cienia zostało osłabione do tego stopnia, że pozostałe stada mogły podzielić jego tereny pomiędzy sobą.