Drewniana Figura Aterala

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Dał się pooglądać Wasakowi, nawet dumnie wypinając pierś. Nieskromnie uważał, że miał całkiem ładną szatę i lubił to swoje błyszczenie się. Prawdziwe gwiazdy to nie były, ale zawsze można było pooudawać dla poprawienia nastroju, że ma się na sobie kawałek nieba.
Nagle wystraszył się, kiedy niesodziewanie Wasak położył na nim ciężko łapę. Ciało zareagowało jednak w porę i nim Nari stracił równowagę, trochę uprzednio za bardzo wypinając pierś, przednie łapy zaparły się mocno, mocząc się w sadzawce tylko do nadgarstów.
Obejrzał się na bagiennego na początku trochę naburmuszony, z pióropuszem na sztorc, ale potem i on się zaśmiał.
Czując jakiś dziwny respekt do tej wody i do tego miejsca cofnął się tam, gdzie oruginalnie siedział i spoważniał, gdy i ton Wasaka się zmienił. Rajski wsłuchiwał się uważnie w otoczenie, zastanawiając się, czy znów usłyszą głos boga.

Budowniczy Ruin

Poza dominującym wszystko chłodem i cichymi westchnieniami wiatru w wąskich korytarzach – cisza. Dłuższą chwilę pozwolił sobie trwać w milczeniu, oczekując, że może coś się zdarzy, jednak bóg śmierci był wyraźnie zajęty. Może to i dobrze?
– Chyba nie jest zły. – Chrapliwy głos bagiennego w końcu przerwał ciszę.
– A gwiazdy jak są zagadką, tak pozostaną. – Westchnął, ostatni raz zerkając ku mieniącej się punktami światła sadzawce.

Odnaleźli świątynię, zwiedzili ją, poprosili o skrzydła dla Nari'ego, Nari dostał odpowiedź od Immanora i znaleźli posąg (rzeźbę?) patrona swojego stada, Ateral'a – sporo jak na jeden dzień. Wasak spojrzał na młodego przyjaciela, lecz i jemu chyba brakowało już pomysłów, co dalej.
– Wracamy? – Rzucił w końcu, bo przecież trzeba było jeszcze pokonać drogę powrotną.
– Będzie co opowiadać. – Dodał z entuzjazmem, uśmiechnął się i ruszył w stronę wyjścia z przybytku bogów Wolnych Stad.

// zt (początek tej fabuły sięga czasu, gdy Wasak miał 19 ks; trwała 16 ks xD)

Warkocz Komety

Nari westchnął, gdy Wasak podzielił się z niepomyślną informacją. Może bogowie wcale nie odpowiadają na każde modlitwy, a to, że jemu Immanor odpowiedział było ledwie przypadkiem...
– Spróbujmy kiedy indziej – stwierdził w końcu rajski, nie chcąc się tak po prostu poddawać, ale również uważał, że nie powinni tu koczować dłużej, bo dzisiaj raczej już nic nie osiągną.
Dodatkowo rzeczywiście robiło się zimno, co objawiało się spuszonymi piórami na ciele smoka. Otrzepał się i odsunął od wody.
– Ciekawe, czy ktoś będzie chciał słuchać – zastanawiał się Nari, kiedy wychodzili ze świątyni. Mglistym było z bogami raczej nie po drodze.

/zt

Budowniczy Ruin

// Kontynuacja wątku: viewtopic.php?p=687009#p687009

Tunel prowadził w dół. Nie musiał długo czekać, aż pojawiło się to znajome, przenikające łuski zimno. Nie zatrzymał się jednak, aż nie zeszli do przestronnej, acz mniejszej niż położone wyżej, komory. Była mniej więcej okrągła. Oświetlały ją gwiazdy – drobne punkty światła, acz nie przynależne niebu. Świeciły do nich odbite lustrem idealnie gładkiej, czarnej sadzawki ulokowanej pośrodku. Wrażenie było niesamowite za każdym razem, jak tu bywał – jakby sadzawka rzucała odbicie jakiegoś niepoznanego, obcego nieba, którego tu nie było.

Grubo ciosana, drewniana figura Aterala stała po drugiej stronie wodnego oczka. Spod "kościanej maski" jego pyska wyglądało na nich surowe, acz spokojne spojrzenie rzeźby. Bagienny zatrzymał się i usiadł przed sadzawką. Spojrzał w gwiazdy ciekawy, czy potrafiłby wyłapać różnice od ostatniego razu – i jak zawsze, nie potrafił. Zwrócił się ku Selebi, ciekawy, co zamierzała.

Pokorna Łuska

Po swojej wypowiedzi usłyszała że samiec chce zwrócić jej uwagę na coś, kiedy ten zaczął schodzić Selebi podążyła za nim. Przecież samiec na pewno nie miał wobec niej żadnych złych zamiarów...Prawda?

Gdy dotarła na miejsce urzekło ją piękno owej sali. Mimo ciężkiej atmosfery panującej wokół czuła spokój. nagle wszystkie smutki rozwiały się niczym mgła. Spojrzała w sadzawkę z ciekawością przyglądała jej się chwile, przez myśl przeszło jej by ją dotknąć, jednak zdrowy rozsądek powstrzymał jej łapę tuż nad taflą. Usiadła przed posągiem przez chwile będąc w ciszy chcąc zebrać słowa.
– Witaj ten który zbierasz gasnące dusze ze świata śmiertelnych. Przepraszam że zacznę zapewne dość kolokwialnie ale mam nadzieje że masz się w pełnym zdrowiu szczęściu i dostatku...
Zaczynając swa wypowiedź patrzyła w sadzawkę po czym zerknęła za samcem by się upewnić czy jest przy niej, a następnie spojrzała na wizerunek boskiego oblicza.
– ...wiem że śmiertelne troski nie są dla ciebie tak bardzo dotkliwe ale chciałam zapytać tylko o dusze mojej siostry Serafin. Czy niczego jej nie brakuje? Przyniosłam ze sobą małą daninę dla ciebie i dla niej mimo wiedzy, że zapewne tego nie potrzebuje.
Mówiąc do wyjęła z pod skrzydła mały pakunek(6/4 pożywienia z mojego kp) i położyła pod posagiem po czym patrzyła na oblicze licząc na jakąkolwiek odpowiedź. Choćby krótką że wszystko u niej dobrze i będzie czuła się spokojniej. Ponownie spojrzała na samca który jej towarzyszył po czym rzekła.
-Usiądź przy mnie proszę. Nie chcę czuć się sama...
Ateral Budowniczy Ruin

Widząc, jak smoczyca sięga do sadzawki, przelotnie się uśmiechnął – z niewiadomych przyczyn, sprawdzenie jej tafli zawsze było kuszące. Selebi się powstrzymała, tak jak księżyce temu powstrzymał się Nari. I tak jak księżyce temu on się nie powstrzymał. Na szczęście pazur mu nie usechł, a przynajmniej wiedział, że płytki zbiorniczek wypełnia tylko woda.

Spokojnie i już na poważnie wysłuchał słów Selebi, wpatrując się w nią uważnie. Gdy skończyła, właściwie nie musiała mglistego o nic prosić. Wystarczyło spojrzenie, by wstał i podszedł do niej, siadając przy niej, bok przy boku. Zerknął na nią czule, po czym przeniósł spojrzenie na drewnianą figurę.
– Ateral'u, patronie Mgieł. Czuwaj nad duszami naszych bliskich i ukochanych. – Dodał od siebie kilka prostych słów, po czym skłonił łeb przymykając na chwilę oczy. Potem wyprostował się i czekał. Czekał na.. Selebi. Bo po prawdzie, nie spodziewał się odpowiedzi od bóstwa. Trwał przy ukochanej by dodać jej otuchy i sił.

Pokorna Łuska

Selebi kiedy samiec podszedł oparła się bokiem o niego, a wzrok skierowała w stronę sadzawki. Gdzieś wiedziała ze nie otrzyma odpowiedzi na swoje zapytanie ale i tak czuła się z tym źle. Może to kolejna próba by bogowie przekonali się czy będzie im wierna nawet kiedy nie okażą jej zainteresowania? Chciała przed samą sobą znaleźć usprawiedliwienie dlaczego tak się stało. Spojrzała na samca i wzdychnęła ciężko. Nic nie powiedziała, nie umiała. Liczyła trochę ze samiec coś powie by móc wyrwać się z tego stanu jakim był smutek, gdyż sama nie potrafiła.
Budowniczy Ruin

Czekali razem. Dobrze, że mieli siebie, bo inaczej za towarzystwo robiłaby tylko cisza, chłód i nieruchoma, drewniana figura.

Chwile płynęły, a ofiara leżała nietknięta. Żadnych bogów, czy głosów – nic. Dziwne. Rozumiał, że ignorowali jego, gdy po prostu zwiedzał i zaczepiał bez większego celu. Ale tutaj? Selebi była przygotowana i miała konkretną prośbę.
– Poznałaś Serafin? – Przerwał wreszcie milczenie. Nie musieli przecież czekać w milczeniu. – Jaka była?

Pokorna Łuska

Spojrzała na samca z ciepłem oraz towarzyszącym temu smutkiem. Usiłowała zebrać swoje wspomnienia by móc mu opowiedzieć cokolwiek o niegdyś starszej siostrze.
– Serafin była bardzo otwarta na innych. W momencie kiedy była obok dodawała mi pewności siebie jak i rozbudzała instynkt by ją chronić. Powodowało to że przy niej moja czkawka nie miała miejsca bądź miałam ją bardzo rzadko.
Wspomnienia są ulotne szkoda ze nie ma czegoś co pomogło by je zachować. Osoba z ,którą by mogła wspominać pisklęce księżyce zapadła w sen, więc został tylko strzępek wspomnień który posiadała ona sama.
-Wszędzie było jej pełno i zazdrościłam jej tej otwartości jako pisklę.
Spojrzała w sadzawkę jak by chciała ujrzeć odbicie tamtych dni, a potem na samca ciężko wypuszczając powietrze z płuc.
Budowniczy Ruin

Bagienny pokiwał ze zrozumieniem głową i czule otarł się szyją o ukochaną.
– Brzmi jak wspaniała siostra. – Uśmiechnął się lekko.
– I kto wie? Może zostałaby piastunem? – Pozwolił sobie na drobny żart, by przegonić ponurą atmosferę.

Podążył wzrokiem za spojrzeniem Selebi. Gwiazdy w sadzawce były takie.. nieruchome.
– Też mam starsze rodzeństwo. Śpi. Nazywa się Rytuał Pokotu i jest łowcą. – Wyznał uciekając wzrokiem gdzieś w ciemny kąt komory.
– Ale nie dorastaliśmy razem. Jak Opowiastka odnalazła mnie na granicy, on wędrował poza terenami Wolnych. Wrócił, jak miałem jakieś.. hmm.. coś koło 20 księżyców? Na pewno byłem już Adeptem. – Wszystko jakoś rozmywało się w niepamięci. Na pewno pamiętał, jaki był zaskoczony, że ma przyszywanego, starszego brata.
– On był.. jest bardzo nieśmiały. – Budowniczy poprawił się, łapiąc na tym, że Pokot śpi już tak długo, że prawie uznał go za zmarłego. Okropne. – Lubi samotność, ale jest bardzo przyjazny. Szybko się polubiliśmy i próbowaliśmy nadrobić zaległości. Niestety, ledwo po zdobyciu pełnej rangi, zmorzył go Sen. No i śpi do teraz.

Bagienny znowu spojrzał na wodę. Nieznacznie uniósł łapę, a jego szpon powędrował ku tafli sadzawki. Jedno krótkie, delikatne szturchnięcie czubeczkiem pazura powołało do istnienia pojedynczą, kolistą zmarszczkę, która rozeszła się po powierzchni, zaburzając jej idealną gładkość i wprawiając uwięzione w niej gwiazdy w zakłopotanie.

Pokorna Łuska

-Chyba nie tylko ja mam żal do siebie o za małą ilość czasu czy też wspomnień ze swoim rodzeństwem. Nie ważne że przybrane. U niektórych jest tak że przybrane rodzeństwo traktuje się lepiej niż to rodzone. Ale to nie na teraz... Chodź pójdziemy do Uessasa, nikt nie chciał by byśmy się smucili nie zależnie czy nasza rodzina żyje czy nie.
Powiedziała bardziej radośnie przy czym nawet wstała na równe nogi. Być może chciała samą siebie przekonać do własnych słów. Trącnęła samca nosem by i ten się ruszył ale trącała w takie miejsce by trochę go połaskotać by usłyszeć jego śmiech. Radość najbliższych najlepsze lekarstwo na wiele trosk. Kiedy przestała go łaskotać chwyciła go pyskiem za ogonten właściwy i zaczęła ciągnąć w stronę wyjścia. Miała dość smucenia się wiec postanowiła walczyć trochę sama z sobą o to by na nowo radość zagościła na jej pysku.
Budowniczy Ruin

Usłyszała "hej!" wypowiedziane w udawanym oburzeniu, które przerwane zostało przez odrobinę szczerego śmiechu. Samiec odsunął się trochę, starając uciec przed łaskotkami i zamiótł podłogę ogonem. Niestety, nie dane mu było wstać spokojnie, bo Selebi zręcznie pochwyciła ogon i pociągnęła go ku wejściu. Cóż, dał się "poprowadzić", rzucając jeszcze tylko jedno, ostatnie spojrzenie Ateralowi z odrobiną wyrzutu. Do trzech razy sztuka – może odpowie następnym razem?

Ruszyli wspólnie do Groty Cudów.

// kontynuacja tutaj: viewtopic.php?p=688029#p688029
// zt

Smoki Wolnych Stad