Daleka Łuska

[Daleka Łuska]

    Suruali nie spodziewała się, że tu zawita – pewnie każdy z jej rodziny też by się tym zaskoczył. Nie była religijną osobą; gdyby nie inni jakaś ich wiara pewnie by nie przetrwała, bo się nią nie przejmowała. Ale na Wolnych natomiast, poczytała co nieco o bogach, chociażby z ciekawości – ci tutaj faktycznie coś robili i działali.
    Szła dosyć spokojnie i pewnie przez świątynie, pomiędzy posągami; ewidentnie wiedziała kogo szuka. Stanęła przed posągiem Naranlei, a raczej jej piedestałem, bo był obecnie pusty; lekko ją to zaskoczyło, ale modlitwa to modlitwa. Ukłoniła się, zniżając głowę. Wyczarowała też magią mały posążek, a dokładniej prostą scenę – przedstawiała ona wykonaną z drewna młodą wiwernę, wyburzającą mury swojej celi i wzbijającą się do lotu. Sceneria nie była spora, ale też nie za mała; pozbawiona większych szczegółów, żeby mogła faktycznie przedstawić całość w formie nieco naginającego fizykę posążku. Był on przed piedestałem na ziemi.
    — Naranleo... dziękuję Ci za Twój dar — zaczęła cicho, z pokorą, której mało kto od niej uświadczył. Zwłaszcza na tych ziemiach. — Gdyby nie Ty, gdyby nie Twoja dobroć... nie byłoby mnie tu. Nie bylibyśmy w stanie przetrwać. Zawdzięczam Ci swoje życie, a w zamian... mogę dać tak niewiele — westchnęła cicho, milknąc na chwilę. — Proszę, doceń przynajmniej mój kunszt. Za niedługo zaprezentuję go też na Arenie — obiecała, milknąc ostatecznie.

Naranlea

[Naranlea]

Przez chwilę nic się nie działo. Wydawało się, że cisza w świątyni jest czymś niezmiennym, niemalże martwym.

A potem nad piedestałem zajaśniała ledwo widoczna smuga księżycowego blasku. Wypełniła przestrzeń obecnością Naranlei – delikatną, wilgotną, łagodną jak powietrze po deszczu.

W głowie Suruali rozbrzmiał cichy, spokojny głos, wyraźniejszy niż własne myśli:
– Magia zawsze w was była. Ja tylko nauczyłam was odnaleźć jej źródło.

Blask zawirował nad pustym piedestałem.
– Nie zapominaj jednak, że siła drzemie nie tylko w czarach. Czasem to pazur i kieł, prosty instynkt życia, mogą być największym darem ratującym życie.

Cisza zapadła znowu, ale teraz nie była już martwa. Niosła ze sobą ciepło i cichą akceptację.

Księżycowy blask zgasł równie spokojnie, jak się pojawił.

[Daleka Łuska]

    Otwarła szerzej oczy, zaskoczona tym głosem który usłyszała. Odezwała się do niej... Skinęła jej głową na jej słowa. No tak, pomogła odnaleźć źródło... powinna przykładać większą wagę do tego co czyta. Na kolejne słowa również jej skinęła.
    — Pamiętam o tym. Walczę nawet kłami i pazurami, wspomagając się magią. Osiągam tak lepsze rezultaty, niż polegając tylko na magii. Zostało mi z czasów sprzed niej — powiedziała cicho. Po tym skłoniła się i odeszła, nie oczekując w zasadzie nawet odpowiedzi, ale skoro ją dostała, to woli nie niepokoić już bogini magii.

Naranlea

Inny czas
    Przyszła po jakimś czasie do świątyni, ponownie. Tym razem skierowała się ku posągowi boga wojny. A właśnie taką toczyli z kłusownikami. Niesprawiedliwej wojny. Pokłoniła się przed jego posągiem.
    — Przepraszam za brak darów, wszystkie trofea zostały w Wobiriwirii — zaczęła. — Ale mam nadzieję że cieszysz się z naszych zwycięstw przeciw kłusownikom. — Dalej pamiętała stan w domu po jej powrocie – niewielu ich zostało, wróg się rozpanoszył i czyhał na nich na każdym kroku. Dalej nie była w stanie pojąć jak duży miała wpływ na poprawę ich stanu. — Masz może jakieś porady jak jeszcze moglibyśmy im uprzykrzyć życie? Zaniosę je do domu, jak tam wrócę — zapytała się, skoro dostała potwierdzenie, że bogowie faktycznie odpowiadają.

Viliar

[Viliar]

Powietrze zgęstniało, oblepiając skórę smoczycy wilgotnym ciężarem. Wyczuła natarczywy zapach morskiej soli, pod którym czaił się miedziany posmak krwi.

Daleka Łuska nie usłyszała odpowiedzi, ale przed nią, tuż pod piedestałem, leżał specyficzny gwizdek. Niewielki, wykonany z ciemnej, porowatej ceramiki, jakby wypalonej w głębinach oceanu. Miał kształt zniekształconej ludzkiej czaszki z pustymi, przerażająco wyolbrzymionymi oczodołami i rozwartą paszczą. W zagłębieniach osadziła się sól morska, miejscami zabarwiona zaschniętą krwią.

+gwizdek śmierci (jednorazowy magiczny śpiew) – użyj do końca lipca 2025*