Trakt do Prastarego Drzewa

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kradzież jaja. Ciekawe problemy, nieco inne niż ludzkie historie z wychowywaniem dzieci, bo jednak jako przenieść łatwiej niż niemowlę lub ciężarną matkę. Szkoda, że Stado uwierzyło jej kłamliwej siostrze, ale co się dziwić – to Niesmak miała to jajo zdrajcy, do tego chyba mimo wszystko nielegalnie.
— Szkoda, że jej uwierzyli, nie powinnaś ponieść za to konsekwencji. Chciałaś dobrze, mimo wszystko. Co się potem stało z tym jajem? — dopytałem. Co prawda odpowiedziała na moje pytanie w pełni, ale byłem ciekaw jaki miała dalszy plan działania – Samotnicy na Wolnych nie mieli mimo wszystko za łatwego życia.

Niesmak Poranka

-Wykluło się. Nim dostałam tym czasowy zakaz zajmowania się pisklęciem starałam się przekazać mu wszystko co było dla niego ważne. Dzięki temu rośnie i grzecznie stara się współpracować z resztą stada. Boli trochę to ze nie mogłam go uczyć jednak lepsza czasowa strata niż stracić pisklę na zawsze. Aktualnie ma już 12 księżyców.
Odpowiedziała niemal od razu po usłyszeniu słów samca. Uradowało ją trochę, że ktoś podziela jej zdanie ale co poradzić każde stado ma troszkę inaczej.
-Nie wiem czy jej uwierzyli czy po prostu tak bardzo nienawidzili zdrajcy że stanęli po stronie jego biologicznej córki która ponoć chciała go zabić. Ile w tym prawdy nie mam pojęcia...
Dodała po chwili patrząc w dal zamyślona.
Błotnik ostrożnie by nie przestraszyć żywiołaka zaczepiał go do wspólnej zabawy. Nie był agresywny lecz starał się być koleżeński jak tylko potrafi ze swojej błotnikowej natury.
Ślad Chmur

Czyli ostatecznie trafił do Stada, ale jednak przeżył. Ciekawa... sytuacja. Do tego dostała dosyć niewielką karę, jak na czyn którym ją obarczono; aczkolwiek z tego co rozumiałem, to tamta samica pozostawała niewinna, co już z kolei mniej cieszyło, ale skoro jej ufali, to za co mieliby ją karać.
— Przynajmniej żyje i się rozwija. Kto w zasadzie pilnuje tego zakazu? Nie możesz jakoś nielegalnie go wychowywać? I jak to jest na Ceremoniach? Musisz udawać, że nie istnieje? — dopytywałem się dalej, korzystając z tego, że póki co odpowiadała. Zarazem starałem się nie poruszać tych tematów o których nie chciała póki co mówić.
Kompan zaś nie był pewien jak zareagować. Próbowałem mu przekazywać, że to nic złego, nic mu nie zrobi, ale ten dalej stał, niepewny co dalej zrobić; w sumie trochę mu się nie dziwiłem – on żywiołak, a tamten błotnik. Ej właśnie! To jest błotnik!
Żubrochmur, po wysłuchaniu mojej propozycji, tupnął nóżką w ziemię. Wtedy uniósł się delikatny wiatr, który uniósł błotnika nieco w górę. Za drugim razem również delikatnie nim obrócił. Ciekawe jak na to zareaguje.

Niesmak Poranka

__
__Las oddychał powoli, kołysząc korony drzew w rytmie cichego, niewidzialnego wiatru. Promienie słońca przesączały się przez liście, rysując na ziemi mozaikę jasnych i ciemnych plam. Venhedis nie skupiała się jednak na rzekomym pięknie natury; było dla niej nic nieznaczące, o ile w ogóle istniało.

__Każdy jej krok sprawiał, że suche liście i mech uginały się pod jej gadzim ciężarem, wydając ledwie słyszalne szelesty. Nie śpieszyła się, bo i nie miała dokąd. Jej długie skrzydła, na wpół złożone, muskały mijane po drodze paprocie. Czuła ciepło popołudniowego słońca na grzbiecie i wilgoć ziemi pod pazurami. W powietrzu unosił się zapach mokrej kory, żywicy i czegoś nieuchwytnego – słodkiej woni lasu, który żył swoim własnym, odwiecznym rytmem.

__Jej wędrówka nie miała żadnego celu poza cichą kontemplacją.
Nie wiedziała, co ją mierziło w dotychczasowym życiu – coś na pewno. Próbowała to namierzyć i zrozumieć.

━━━━━━━━━━
:: Hesioneda ::

Felis pomrukiwał sobie wesoło lecąc ponad terenami i zmierzając w kierunku ziem wspólnych. Umówił się tutaj z jednym z Ziemniaczków na trening zdolności łowieckich – części nauczyła go już mama, ale brakowało mu jeszcze odrobiny szlifu i cierpliwości. Wylądował na trakcie, nieopodal Traktu do Prastarego Drzewa i czekał na przybycie swojej nauczycielki. Nie znał jej zbyt dobrze po za tym, że wiedział że przysposabia się na piastuna. Był ciekaw czy ta nauka będzie różniła się od poprzednich.

Obłudna Łuska

Keizen już czekała, przyczepiona do jednego z pobliskich drzew, trzymając się go szponami wszystkich ośmiu kończyn. Wyglądała trochę jak przerośnięty pająk, który nawet nie wiadomo jak tam się dostał. Obłudna w końcu miała problem z poruszaniem się po ścianach. Lepiej było chyba jednak nad tym się nie zastanawiać, bo kiedy tylko adeptka usłyszała czyjeś kroki, zwyczajnie zaskoczyła z drzewa, lądując już na wszystkie, cztery łapy. Przynajmniej nie była zawieszona nigdzie wysoko, więc lądowanie nie było ciężkie.
Samica przycisnęła skrzydła bliżej do swojego ciała, jak gdyby te robiły jej za długą, opierzoną pelerynę. Podeszła bliżej do adepta, zlustrowała go wzrokiem i w końcu podała łapę na przywitanie.
— Niedźwiedzi Kolec, zgadza się? Obłudna Łuska. — stwierdziła chłodno, chcąc mieć za sobą już wszystkie niepotrzebne jej zdaniem formalności.
— Nauka kamuflażu, tak? — dopytała, nie pamiętając dokładnie, czego chciał się uczyć adept.

Niedźwiedzi Kolec

Borze zielony, trochę się przestraszył i podskoczył kiedy usłyszał blisko siebie szelest, a zaraz potem wylądowała przed nim jego nauczycielka, taką miał przynajmniej nadzieję, że nie był to jakiś dziwny nawiedzeniec! Spiął się odrobinę, gotów do odskoku lub obrony w każdym momencie, ale gdy samica tylko ułożyła sobie skrzydła i podeszła bliżej, on także się uspokoił. Przekręcił głowę i postawił uszy.
– Cześć! Zgadza się, jestem Niedźwiadek. Obłudna, prawda? – powiedział, mrugając żółtymi ślepiami, niezbyt wiedząc co ma zrobić z jej wyciągniętą łapą. Mając nadzieję, że nie popełnia jakieś straszliwej gafy, wyciągnął swoją łapę i uścisnął łapę smoczycy. A może trzeba było zbić z nią piątkę? – I śledzenia jak nie będziesz mieć mnie wcześniej dość! – dodał.

Obłudna Łuska

Skinęła delikatnie łbem. Czyli kamuflaż i śledzenie w jednym pakiecie. Dobrze się składało, bo obie te nauki były od siebie bardzo zależne. Jeśli wiedziało się, czego należy szukać podczas śledzenia, kamuflaż przychodził niemalże naturalnie.
— Śledzenie, tak… Zacznijmy od tego. — dodała, spoglądając na Niedźwiedziego, jakby właśnie w tej chwili coś analizowała. No tak, mogła się tego spodziewać. Żaden wprawiony łowca raczej nie przestraszyłby się na jej widok w taki sam sposób, w jaki zrobił to właśnie wojownik. Najwidoczniej jej nie zauważył, co było wyjątkowo dziwne. Czy on miał jakieś problemy z nosem, że nie zdążył wyczuć jej zapachu w powietrzu? Najwyżej będzie trzeba trochę dłużej go potrenować.
— Zacznijmy od teorii, chociaż nie powinno to być aż tak ciężkie do zrozumienia. Śledzenie to w końcu jedynie jeden, wielki test tego, jak sprawne są twoje zmysły. — dodała, spokojnie siadając sobie tuż przed swoim uczniem.
Bez chwili zastanowienia łapą zmierzwiła swoje pióra na łbie, po chwili przykładając ją prosto pod nos adepta.
— Czujesz to? Smoczy zapach, bardzo charakterystyczny. — zaczęła, po chwili wycierając tę samą łapę w trawie, wskazując na nią.
— Teraz powąchaj tę kępkę trawy. Może ta woń nie będzie już aż tak silna, jak z samego źródła, ale na pewno bez problemu ją wyczujesz. — wytłumaczyła, dając mu chwilę na postąpienie zgonie z jej instrukcjami.
— Sprawa wygląda identycznie, jeśli chodzi o zwierzynę. Zwierzęta zostawiają po sobie przeróżne ślady, najczęściej są to odciski i zapach. Sarny nie lewitują nad ziemią. Ich kopyta wciskają się w ziemie lub ugniatają gęstą trawę. Nie jest to jednak jedyne, co można użyć do śledzenia kogoś. — dodała, w międzyczasie na nowo przeczesując swoje pióra, aby w końcu wróciły do swojego wcześniejszego porządku.
— Zwierzęta pozostawiają po sobie futro, odchody, niektóre ostrzą swoje szpony na drzewach, a inne podgryzają okoliczną roślinność. Trzeba jedynie wiedzieć czego szukać i mieć na tyle bystre zmysły, aby niczego nie przeoczyć. Jednocześnie należy skupiać się na okolicy w poszukiwaniu jakiegokolwiek ruchu czy szelestu, który mógłby pomóc, kiedy zwierzyna jest już naprawdę blisko. Najlepiej jednak szukać dosłownie wszystkiego. Jedynie głupi polegaliby jedynie na odciskach łap czy kopyt. — kontynuowała, niemalże bez żadnej przerwy na złapanie oddechu. Dopiero wtedy dała chwilę adeptowi na przetrawienie wszystkich tych informacji, aby następnie zadać czysto teoretyczne pytanie adeptowi.
— Powiedzmy, że znalazłeś tropy borsuka. Chcesz go wyśledzić, więc czego będziesz szukał i w jakiej kolejności? — zapytała, czekając na jego odpowiedź. Tylko w ten sposób mogła się upewnić, że uczeń w pełni ją zrozumiał.

Niedźwiedzi Kolec

Zaciekawiony, powąchał uważnie łapę, którą Obłudna podsunęła mu pod nos. Zaskakująco, pióra pachniały piórami, a także odrobinę jej własną, smoczą wonią i kilkoma nutami mchu oraz lasu, zapewne wyniesionych z terenów Ziemi. Potem powąchał kępkę trawy, którą naznaczyła swoim zapachem. Nadal był wyczuwalny, ale znacznie słabiej. – Polujesz czasami w deszczu? – zapytał, jeszcze zanim podniósł głowę do góry. Zapach już był słabszy, a zastanawiał się jak warunki pogodowe mogą na niego wpłynąć. – Czy deszcz nie zmywa wszystkiego z otoczenia?

Przytaknął skinieniem głowy. – Nie skupiać się na jednym zmyśle, tylko na wszystkich. – powtórzył po niej. Nie za bardzo był pewny co powinno iść za czym i na czym skupić się w pierwszej kolejności, ale podejrzewał, że to po prostu zależało i od warunków i od samego typu zwierzyny. W połączeniu z wiedzą o tym jak się zachowywała, gdzie żywiła i wędrowała można było zawęzić jej pozycję z pomocą mniejszej liczby śladów.
– Umm, borsuk... – zastanowił się. – Odcisków pazurzastych łap i kępek futra, ewentualnie zapachu świeżo rozkopanej ziemi i futra. Borsuki żyją w norach, nie? – podpytał. – Żrą chyba wszystko, po za typową zieleniną, więc to mi wiele nie pomoże. I jak uda mi się podejść bliżej, to pewnie też jakieś dźwięki. Chrząkanie albo pomruki? – wyliczył spoglądając na adeptkę z pytaniem w oczach. Widać było, że nie ma specjalnego doświadczenia ani wiedzy o dzikiej zwierzynie. Znał ją głównie od strony kulinarnej z mięsa przynoszonego przez łowców.

Obłudna Łuska

Wysłuchała jego pytania, zadowolona, iż ten w ogóle sam wychodzi z jakąś inicjatywą. Takich uczniów aż miło było nauczać.
— Deszcz utrudnia śledzenie. Niemalże nie da się wyczuć żadnych, charakterystycznych zapachów w zupełnie mokrego powietrza. Dodatkowo woda przykrywa ślady pozostawione przez zwierzęta, stąd też wcześniejszy trop może zwyczajnie się urwać. Zazwyczaj jest to jednoznaczne ze zgubieniem swojej ofiary, chybachyba że była ona gdzieś blisko i uda się ją odnaleźć przy pomocy wzroku czy słuchu, chociaż nawet i te dwa zmysły działają znacznie gorzej w deszczu. — wytłumaczyła, chociaż sama zazwyczaj nie polowała z deszczu. Wspomniane przez nią warunki były zwyczajnie zbyt trudne, aby odnaleźć jakąkolwiek zwierzynę bez większych problemów. Można było wtedy jedynie szukać roślin czy kamieni szlachetnych, lecz nawet wtedy przemoczone pióra czy futro potrafiły niemiło dawać się we znaki.
— Tak, zgadza się. Masz do tego wyjątkowo dobry łeb. — skinęła łbem, słuchając odpowiedzi na jej wcześniejsze pytanie. Niedźwiedź powiedział niemalże wszystko, co chciała usłyszeć Keizen. Skupił się nie tylko na swoim wzroku, ale również i węchu oraz uszach. Właśnie to było najważniejszą częścią śledzenia, gdyż jeden rodzaj śladów rzadko kiedy prowadził prosto do celu.
— Większość drapieżników może pozostawiać po sobie również i świeżo zabitą zwierzynę, kości i co najważniejsze, krew. Świeża padlina może być więc dobrą wskazówką. — dodała do jego wcześniejszej wypowiedzi, chociaż było to już z jej strony delikatne czepianie się szczegółów.
— Ważne jest to, aby rozpoznawać ślady łap i zapachy zwierząt. Jeśli zauważysz na ziemi kopyta, wiesz, iż masz do czynienia z czymś, co przypomina jelenia. Najprawdopodobniej w pobliżu zauważysz jakieś obgryzione rośliny i z pewnością twój trop nagle się nie urwie, gdyż jak zapewne wiesz, jelenie nie potrafią latać. — stwierdziła, w międzyczasie rysując kilka śladów w ziemi.
— Warto mieć na uwadze to, co śledzisz. Ptaki również pozostawiają charakterystyczne ślady, ale mogą w każdej chwili odlecieć. Nie skubią liści, zamiast tego mogą delikatnie rozgrzebywać ziemię w poszukiwaniu owadów. — kontynuowała, nadal grzebiąc coś w ziemi. W ten sposób zrobiła kilka przykładów dla Felisa, które powinny pomóc mu w czasie prawdziwego polowania.
— Spójrz, właśnie takie ślady możesz zobaczyć w trakcie swojego polowania. — wskazała, tłumacząc każde z nich.
Kopyta łatwo było odróżnić od ptasich stóp, a wyposażone łapy jeszcze bardziej różniły się od całej reszty. To, czy zwierzęciem kopytnym był łoś, czy jeleń miało już dużo mniej znaczenia.
— A gdybyś trafił na pustynie? Los zmusiłby cię do polowania na piaszczystym pustkowiu, gdzie nawet na horyzoncie brak jest jakichkolwiek drzew, krzewów czy nawet zbiorników wodnych? Jakichś śladów i ofiar spodziewałbyś się wtedy najbardziej? —

Niedźwiedzi Kolec

Obłudna mogła widzieć, że słucha jej uważnie, wskazywały na to jego wzrok i ruchy uszu. – Czyli w deszczu lepiej zawrócić do leża albo przeczekać. – powiedział. Gdy go pochwaliła uśmiechnął się promiennie, a jego puchaty ogon podskoczył kilka razy jak u zadowolonego kota. – Mhm. Ale raczej jeśli chcę coś do zjedzenia drapieżniki to chyba słaby pomysł? Zwłaszcza, że niektóre są toksyczne. – gdzieś mu raz mignęły notatki mamy, gdzie było to wspomniane. – Hah, chyba że będzie mi potrzebne trofeum z jakiegoś powodu.

Przyjrzał się uważnie narysowanym przez nią śladom. Kopyta zazwyczaj oznaczały jedzonko, ptasie odciski łap mniejsze jedzonko, pazurzaste łapy i zapach krwi lub padliny oznaczały tarapaty. – Haha, jelenie może nie, ale pegaz już na pewno! – zaśmiał się. – A w zimie, kiedy nie ma zieleni? Czym żywi się większa zwierzyna łowna? Ogryzają puste gałązki czy kombinują z rozkopywaniem śniegu? – zapytał. Nauka łowiectwa była dla niego zaskakująco interesująca. Może powinien zmienić kierunek nauk? Zobaczy po kilku polowaniach.

– Umm... – zamyślił się na dłuższą chwilę. Pustynia była słabo znanym mu terenem. Najczęściej kręcił się w pobliżu gór i lasów, rzadziej równin. Był świadom, że Ziemia posiada kawałek pustynnych terenów, jakaś pustynia Seleri czy jak to było, ale jego łapa jeszcze tam nie postanęła. Może powinna. – Piasek i nic dookoła... Zacząłbym chyba w ogóle od tego, że bym się nie pokazał tam za dnia. Chyba mało jest zwierząt, które potrafią przetrwać środek pustynnej spiekoty. Poczekałbym do nocy, a potem zaczął szukać może po dźwiękach? Pustynia jest pusta, więc pewnie wszystko niesie się znacznie dalej niż w lesie lub górach. Resztki żerowania, zwłaszcza padlina... Z ofiar pewnie jakieś małe szkodniki co wyłażą nocą, żeby słońce ich nie spaliło. Z większych pewnie wielbłądy, ale je typowałbym przy jakichś resztkach zarośli lub wodopojach, nie po środku niczego. – wyliczył. Oj, trudne mu wylosowała, musiał sporo się nakombinować.

Obłudna Łuska

Wsłuchiwała się w kolejne słowa adepta, delikatnie kiwając głową na tak, kiedy ten wspomniał ponownie o deszczu. Jeśli nie szukało się kamieni, to taka pogoda byłaby największą na świecie zmorą.
— Jesteśmy w stanie spożywać większość mięsa, które można wydobyć z drapieżników. Nie jest ono jednak zbyt dobrym rarytasem. — stwierdziła, krótko zastanawiając się nad tym pytaniem. Inne drapieżniki nie pożerały się nawzajem. Mimo tego sama Obłudna często zabierała truchła poległych drapieżników, chociaż zazwyczaj ich nie jadła. Ich szczątki najczęściej trafiały do jej „skarbca” lub prosto do warsztatu.
— Większość smoków jednak nie poszukuje ich celowo. Wybija jedynie te, które napatoczą się podczas polowania. Być może niektórzy czarodzieje lub wojownicy próbują nabyć trochę umiejętności w walce z nimi, lecz również jest to zjawisko moim zdaniem rzadkie. — dodała, przez krótką chwilę drapiąc się szponem na skrzydle po szyi. Walka z drapieżnikami nie była warta zachodu. Zwykłe ofiary przynajmniej nie mogły wyrządzić komuś krzywdy. Taka krwiożerca bestia zawsze rzucała się do walki o własne życie, często nieźle masakrując tego, komu nie poszczęściło się w walce.
Kolejne pytanie delikatnie ją zaskoczyło. Felis myślał naprawdę sprawnie, czego się po nim na samym początku nie spodziewała. Miło było mieć przy sobie takich uczniów.
— W miejscu skąd pochodzę, taka zwierzyna zazwyczaj migrowała gdzieś dalej. Tutaj jednak roślinożercy kierują się innymi zasadami. Rzadko kiedy jedzą same badyle. Nie są dla nich wystarczająco pożywne. Zamiast tego pożerają zakopane w śniegu trawy lub korzenie. — wymruczała cicho, jakby mówiła właśnie do samej siebie. Ten stan nie trał jednak długo, gdyż już po chwili Obłudna kontynuowała.
— W zimę ogólnie łatwiej jest o znalezienie tropów. Łapy łatwiej odciskają się na śniegu, który dodatkowo szybko zmienia barwę pod wpływem… różnych płynów wewnętrznych. Rozkopywanie go nie jest dla zwierząt niczym nadzwyczajnym. —
Kolejne rozwiązanie jej małego testu znów pozytywnie zaskoczyło Obłudną. Ta delikatnie skinęła łbem, jeszcze na krótką chwilę zastanawiając się nad jego odpowiedzią. Była poprawna i na pewno pomogłaby mu w poszukiwaniu. Raczej adept poradziłby sobie z polowaniem na pustyni, biorąc pod uwagę jego sposób myślenia.
— Pustynia jest miejscem ciężkim do polowania. Ślady łap łatwo znikają, kiedy piasek zostaje porwany przez wiatr. Możesz kierować się wtedy głównie wzrokiem, węchem i uszami. Zwierzynę łatwo jest zauważyć na tak otwartych przestrzeniach, ale rzadko kiedy ot tak sobie po prostu stoi. Najwięcej zwierzyny jest właśnie przy wodzie, która działa niczym jedna, wielka pułapka. Dużo stworzeń jest gotowych zaryzykować podejścia tam, byleby napić się wody. Polowanie w nocy jest ciężkie, biorąc pod uwagę panującą dookoła ciemność. Chyba nie byłoby warte takiego zachodu. — dodała, dzieląc się tym, w jaki sposób ona sama rozwiązałaby ten problem.
— To tyle z teorii. Teraz przejdziemy do praktyki. Masz jeszcze jakieś pytania? — zapytała krótko, już wstając na równe łapy.
— Jeśli nie, to odwróć się w stronę tego drzewa i odlicz do trzydziestu. W tym czasie stworzę coś, co posłuży ci za iluzję ofiary. Musisz ją wyłącznie znaleźć, nie ma potrzeby z nią walczyć. — dodała, wskazując szponem na pobliskie drzewo, na którym jeszcze chwilę temu siedziała.

Niedźwiedzi Kolec

Nauka z Obłudną Łuską była do tej pory jedną z najbardziej interesujących. Smoczyca nie traciła czasu na głupoty, odpowiadała na pytania i rzeczowo przedstawiała teorię. Duh, gdyby każdy jego nauczyciel taki był zdobyłby rangę już dawno!
– Mhm. – mruknął. – Prawdopodobnie też mnie to czeka. To jest, jeśli nadal będę chciał zostać wojownikiem, bo może po twojej nauce zmienię zdanie, haha! – zaśmiał się, zamiatając ogonem po liściastym podłożu. – Jeśli zwierzyna w twoich okolicach migrowała, to musisz być być z dalekiej północy? – zapytał. Brązowe uszy drgnęły. Jak na takiego lekkoducha, Felis potrafił zaskakująco dobrze słuchać i wyłapywać szczegóły, jeśli tylko mu się chciało. – Tutaj zwierzyna nie migruje, ale nie wiem czy to przez to, że zimy nie są takie ostre czy może to sprawka Thahara.

Słuchał uważnie jej wyjaśnienia co do pustyni, po czym pacnął się w głowę i zmierzwił sobie futro na jej czubku. – Wodopój, ach tak. Najważniejszy zasób na pustyni. Nie, nie, wszystko jasne.– powiedział, stwierdzając oczywisty fakt. Jak mógł o tym nie pomyśleć? Gdy Obłudna zapowiedziała mu ćwiczenie, podniósł się i otrzepał z kawałków roślinności, które niechybnie wbiły mu się w futro. Obrócił się posłusznie w stronę drzewa, a potem zaczął liczyć na głos.
– Raz...dwa...trzy... – wyliczył. Gdyby adeptka obejrzała się na niego, mogłaby zobaczyć, że nadal stoi pyskiem w stronę drzewa i nie oszukuje. Jedynie co ro rozciągał sobie skrzydła.

Obłudna Łuska

Smoczyca skinęła głową na jego spostrzeżenie. Tak, wywodziła się z północy, ale takie migracje zwierząt prawdopodobnie nie były niczym dziwnym również i na innych częściach świata. W końcu nie zawsze zwierzyna uciekała od zimna. Czasami zmuszona była do migracji przez braki wody, powodzie czy inne katastrofy naturalne. To jednak zdawało się znacznie rzadsze niż opuszczanie pokrytych śniegiem terenów.
— Zdaje mi się, iż sytuacja Wolnych Stad dyktowana jest przez boską moc, bez względu na to, jak bardzo nie chciałabym się do tego przyznać. Na tak małym terenie to jest niemalże fizycznie niemożliwe, aby wykarmić tak dużą ilość smoków. Zresztą tutaj bycie nakarmionym to mały problem. Bogactwo tego miejsca jest tak ogromne, iż zaczęliśmy mięso kolekcjonować. — wytłumaczyła jeszcze przed kontynuowaniem nauki.
— Nie mówiąc o tym, iż nawet drapieżnicy nie pozbawią cię życia, chociaż po twoim omdleniu mieliby taką możliwość. — dodała, bez zbędnego przedłużania przechodząc już do wcześniej zapowiedzianego ćwiczenia.
Adeptka przmyknęła na chwilę oczy, skupiając się na zapanowaniu nad swoją madarrą. Nie minęła chwila, a spory kawałek od Niedźwiedziego pojawił się drobny, stworzony przy pomocy magii zając. Miał być jak najbardziej realistyczny, chociaż Obłudna nie skupiała się za bardzo na jego wyglądzie. Jedyne co się liczyło to jego charakterystyczny zapach i kształt łapek.
Zwierzę szybko „ożyło”. Powolnymi krokami ruszyło niemalże prosto przed siebie, pozostawiając charakterystyczne odciski na swojej ścieżce. Nie minęło długo, a dotarło do pierwszego punktu na swojej krótkiej wycieczce: spore drzewo, o którego korę zaczęło się ocierać. Strzępki jego futra opadły na ziemię, a drzewo oznaczone zostało jego charakterystycznym zapachem. Po tym zając ruszył dalej, tym razem skacząc z miejsca na miejsce, trafiając prosto na wysoką, rosnącą w okolicy trawę. Jego ciało jedynie przygniatało roślinność, na której nie pozostawały żadne odciski łapek. Zamiast tego ofiara przez „przypadek” się skaleczyła, zostawiając po sobie delikatny, ale nadal wyczuwalny dla smoczych nosów zapach.
Ostatecznie zając schował się za jednym z krzewów, wystawiając swoje przerośnięte uszy zza swojej kryjówki. Dotarcie wystarczająco blisko i zauważenie jego białego futra byłoby podczas prawdziwego polowania jednoznaczne z jego schwytaniem.
Po tych wszystkich przygotowaniach Obłudna po prostu spokojnie czekała. Nie dodała już zupełnie niczego, jedynie bacznie obserwując poczynania Felisa.

Niedźwiedzi Kolec

– Dwaadzieścia oosiem, dwadzieścia dzieewięć iiiii...trzydzieści! – zawołał, obracając się. Przez chwilę patrzył na Obłudną pytająco, czekając na kolejne polecenie, kiedy po chwili do niego dotarło, że był już w trakcie kolejnego ćwiczenia. – Aaaa, dobra, dobra, śledzenie! – zaśmiał się, po czym zaczął nasłuchiwać w pierwszej kolejności. Pokręcił się trochę dookoła, jego uszy ustawiały się to do przodu, to do tyłu, zaś sam adept rozglądał się uważnie.

Łapki odciśnięte w podłożu, chociaż niewielkie w porównaniu do smoczych był dosyć łatwe do wypatrzenia. Podążył za nimi, rejestrując także odmienny zapach. Nieco piżmowy, połączony z wonią futra. Kierując się swoim nosem, dotarł do drzewa, gdzie zapachy były znacznie silniejsze i gdzie znalazł także kilka kępek futra. Chwilę je wąchał, po czym poszedł dalej natrafiając na wysokie trawy.

Tutaj trochę zbłądził ponieważ zapach futra osłabł, a nie było dookoła traw widać odcisków łapek. Kręcił się ponownie, to tu, to tam, aż w końcu postanowił wsadził łeb w trawę i wtedy poczuł coś innego: w kilku miejscach trawa wydzielała silniejszy zapach, bo była pognieciona i połamana. Idąc dalej tym śladem natrafił na kolejny: krople krwi. Podekscytował się, bo to znaczyło, że był blisko.

Krew wyraźnie odznaczała się zapachowo od otoczenia. Wyszedł spomiędzy traw, trafiając na bardziej pustą przestrzeń. Woń posoki nadał unosiła się w powietrzu, więc zaczął odruchowo węszyć, żeby wyłapać skąd mogła dochodzić. Instynktownie przyjął także postawę do skradania, w pewnym momencie zauważając parę uszu wystającą zza pobliskiego krzewu. Podkradł się i wyskoczył z okrzykiem:
– MAM CIĘ!

Obłudna Łuska

Keizen siedziała spokojnie w okolicy, obserwując poczynania adepta. Nie odzywała się, nawet nie rzucała w jego stronę żadnych podpowiedzi czy wskazówek. Całe ćwiczenie miał wykonać sam i swoich własnych siłach. Na całe szczęście, przypuszczenia Obłudnej okazały się słuszne. Felisowi szło zaskakująco dobrze, co ucieszyło olbrzymkę.
Kiedy dotarł do biednego zająca, ten niemalże podskoczył w miejscu i… znikł. Rozpłynął się w powietrzu niczym rozdmuchany dmuchawiec. Nie minęła chwila, a po zwierzęciu nie pozostał nawet najmniejszy ślad.
Adepta w końcu wstała, ruszając w stronę Niedźwiedziego.
— No, no. Muszę przyznać, iż poszło ci bardzo dobrze jak na pierwszą próbę śledzenia czegoś. — wymruczała równie beznamiętnie co zawsze, chociaż tym razem w jej słowach odnalazła się dziwna nutka zadowolenia.
— A więc gotów na lekką zmianę w nauce? W końcu przydałoby się zacząć pracować nad twoim kamuflażem. — rzuciła, oczekując jego odpowiedzi. Kto wie, może ten będzie miał jeszcze jakieś pytania na temat śledzenia.

// Raport ze śledzenia I

Niedźwiedzi Kolec

Jego łapy zacisnęły się na powietrzu. Wylądował z łomotem w miejscu gdzie jeszcze przed chwilą znajdował się królik. Uśmiechnięty obrócił się w kierunku nadchodzącej Obłudnej, strzelając podekscytowany ogonem na boki.
– Ha-ah! Zobaczymy jak pójdzie mi na pierwszym polowaniu. Na pewno przyniosę ci trofeum ze swojej pierwszej zdobyczy! – obiecał energicznie. – Tak jest! Tym bardziej że ciekawi mnie w jaki sposób takie duże smoki jak my mogą się zakamuflować. – dodał zerkając na nią ciekawsko. Niewiele było smoków, które dorównywały mu wzrostem, ale Obłudna była właśnie jednym z nich.

Obłudna Łuska

Na pysku Obłudnej zagościł delikatny uśmiech. Niedźwiedzi zdawał się nadal zainteresowany jej naukami, chociaż Keizen była niemalże przekonana, iż już jej prowadzenie śledzenia wystarczająco wymęczy biednego adepta.
— Mam dobrą wieść dla ciebie. Jeśli potrafisz się skradać, to z kamuflażem też nie powinno być najmniejszego problemu. — rzuciła krótko, powoli wstając ze swojego wcześniejszego miejsca.
— Musisz zwyczajnie spróbować ukryć wszystkie bodźce, których wcześniej starałeś się wyszukać u swojej ofiary. Zapach, wygląd, odgłosy, jakie wydajesz: one wszystkie muszą zostać zniwelowane do minimum. Problem pojawia się dopiero wtedy, gdy trzeba wymyślić, w jaki sposób to zrobić. — mówiła, w międzyczasie spokojnym krokiem udając się w stronę małej, stworzonej z błota kałuży. Spojrzała na nią, po chwili biorąc garść mokrej ziemi w swoje łapy. Ta niemalże wylewała się z jej uścisku, jak gdyby czując niecne zamiary Obłudnej.
— Smoki uzdolnione magicznie nie mają z tym większych problemów. Zwyczajnie nakładają na siebie przeróżne, madarrowe iluzje. Płachty z liści, odbijające w specjalny sposób światło peleryny. Niektórzy tworzą nawet przeróżne, izolujące ich kroki nakładki na łapy. Nie jestem jednak fanką takiego podejścia, zabiera trochę zabawy. — dodała, delikatnie wzruszając swoimi barkami. W końcu zaczęła nakładać błoto na jaśniejsze części jej piór. Breja, chociaż bardzo wodnista to trzymała się jej wyjątkowo dobrze. Chwilę jednak to zajęło, nim Obłudna w pełni okryła swoje przerośnięte cielsko.
— Zaczynając od rzeczy najprostszych, możesz przykładowo wytarzać się w błocie. Gdybyś był nieco bardziej kolorowy, zakryłoby to twoje rzucające się w oczy barwy. Błoto jednak najskuteczniej przykrywa nasz zapach. Najlepiej wetrzeć je sobie pomiędzy pachwiny, ale przyklejenie go sobie na całym futrze nie powinno być zbyt dużym problemem. Jeśli znajdziesz w okolicy jakieś mocno pachnące rośliny, to również możesz się nimi natrzeć, chociaż z tym radziłabym uważać. Nie wiadomo jakie zielsko wpadnie ci w łapy i czy aby na pewno nie okaże się zdradzieckie. — kontynuowała tłumaczenie, w międzyczasie nadal smarując się błotem. W końcu stała się cała brązowa. Jej pomarańczowe pióra zlepiły się w jedną, wielką, ziemistą grudę, a wcześniej jasne „futro” przebarwiło się na niezbyt atrakcyjny, brązowy kolor.
— Prócz tego możesz wplątać w swoje futro mniejsze gałązki czy liście, ale z tym również bym nie przesadzała. Nie warto zamieniać się w chodzący las, jeśli przy pierwszym lepszym kroku cały twój kamuflaż z ciebie spadnie, robiąc jedynie jeszcze większy hałas niż potrzeba. —
Keizen wyrwała kilka źdźbeł trawy, które akurat znalazły się obok niej i wplotła w reszki niezlepionych piór. Wyglądała przy tym trochę komicznie, ale jeśli naprawdę pomagało to w polowaniu, to czemu miałaby się tego wstydzić?
— Jak widzisz, jestem cała brązowa. W lesie to dobry kolor do kamuflażu. Dodatkowo pachnę niczym więcej jak ziemią i tutejszą ściółką. Dopiero ktoś z naprawdę bystrym nosem byłby w stanie mnie wywęszyć — wytłumaczyła, obracając się dookoła własnej osi, aby Felis mógł lepiej przyjrzeć się jej tworowi.
— Oczywiście kamuflaż jest w głównej mierze zależny od tego, co uda ci się znaleźć pod łapą. Powiedzmy, iż polujesz gdzieś przy brzegu morza na piaszczystej plaży. Potrafiłbyś czysto teoretycznie wymyślić coś, co mogłoby wspomóc cię w kamuflażu? —

Niedźwiedzi Kolec

Dalsza część nauki także miała sens i była bardzo spójna, toteż Niedźwiadek z zainteresowaniem obserwował poczynania Obłudnej. Razem z nią przysiadł sobie przy bajorku, a gdy zaczęła nakładać na siebie błocko, on także sięgnął po ziemistą breję i przejechał sobie ubrudzonymi łapami po swojej szyi – tam jego futro było jaśniejsze.
– Magiczny kamuflaż brzmi jak więcej zachodu niż pożytku. Wymyślaj każdy detal pół dnia, a potem i tak zawal skradanie, bo zamiast skupiać się na nim skupiasz się na czarach. Bleh. – skwitował krótko.

Nakładając swoje błocko, starał się odwzorowywać ruchy Obłudnej, a także pokryć te miejsca o których wspomniała – jasne elementy swojego futra oraz pachwiny.
– Co do roślin, czy ocieranie się o iglaki to dobry pomysł? Żywica ma intensywny zapach. Sok ze zmiażdżonej trawy podobnie. Czy byłyby za silne? – zapytał zaciekawiony. Lubił zapach żywicy i trawy bardziej niż błocko. Może mógł się ukryć i dobrze przy tym pachnieć?

– Mhm. Trawa, liście, może jakieś gałązki, brzmią jak dobry sposób żeby ukryć górę swojego ciała. Czasami trudno znaleźć zarośla na tyle wysokie, żebym się w nich schował. Te kilka szponów zielska na głowie i grzbiecie może to zrekompensować, prawda? – zapytał, także sięgając pod kilka garści trawy. Wetknął je sobie w futro na czubku głowy i karku, a potem dodał kilka pacek błota, żeby zlepiły one kłęby piór i przytrzymały całość.

Gdy zaś padło pytanie, zastanowił się chwilę.
– Nad morzem, nad morzem. Hm... – okazało się to być zaskakująco trudne, ponieważ... – Wiesz, że w sumie nie byłem jeszcze nad morzem nigdy? Muszę się wybrać. Ale widziałem rysunki i zapiski w notatkach Ciszy po Lawinie. Piasek raczej jest słabym pomysłem, bo nie będzie się trzymał. Na pewno wodorosty i lekkie kawałki drewna wyrzuconego na brzeg, zwłaszcza po burzach, zwłaszcza jeśli jest puste w środku albo sama kora nawet. Może brzegowa roślinność? Trawa albo iglaki? – myślał na głos, by mogła ocenić jego tok myślenia. – Nad rzeką sprawa prostsza, zazwyczaj są jakieś pałki, tatarak, trzciny i tak dalej...

Obłudna Łuska

Na kolejne pytania, adeptka bardzo chętnie zaczęła odpowiadać. Pytanie Felisa było w końcu logiczne. Niektóre zapachy były zdecydowanie zbyt mocne, aby efektywnie działały jako wsparcie w kamuflażu.
— Osobiście sądzę, że nie. Takie naturalne zapachy i tak szybko stają się słabe na naszym ciele. Pachną mocno dopiero po tym, gdy daną roślinę się zmiażdży. Większym problemem byłyby wcześniej wspomniane zapachy utworzone przez madarrę, które zwyczajnie nie występują w okolicy. W końcu zapach świeżych kwiatów łatwo będzie wyczuć w samym środku zimy. — wytłumaczyła, próbując w ten sposób rozwiać wątpliwości Niedźwiedziego.
Na kolejne pytanie jedynie skinęła swoim łbem. Dotarł on w końcu do dobrych wniosków i to bez zbędnej pomocy Obłudnej. Rośliny były zaledwie dodatkiem, który pomagał w razie, gdyby „podstawowy” kamuflaż nie wystarczył. Miał sens, kiedy coś dawał i nie miał go, kiedy był dodawany bez większej potrzeby.
Na wzmiankę o morzu, Obłudna cicho się zaśmiała.
— Wiesz, ja również nigdy go nie widziałam. Mimo tego potrafię sobie wyobrazić, jak wygląda z opowiadań innych. — wymruczała, po chwili ponownie skupiając się na nauce.
Skinęła delikatnie łbem na jego słowa. Jego sposób rozumowania był całkiem bystry, chociaż Keizen miała jeszcze kilka rzeczy do dodania.
— Piasek staje się wyjątkowo lepki, jeśli tylko może przyczepić się do czegoś mokrego. Zawsze można byłoby zanurzyć swoje ciało w morskiej wodzie, a następnie się w nim obtoczyć. Na piasku należy również uważać na własne ślady łap. Warto je zakrywać na przykład ogonem, jeśli ukrywamy się przed kimś, kto na przykład nas śledzi. — dodała, w końcu zaczynając zrzucać z siebie wcześniej nałożone błoto.
— Dobrze. Teorię zdajesz się już znać wyjątkowo dobrze. Co ty na to, aby spróbować swoich sił w praktyce? Spróbuj stworzyć dla siebie jakiś kamuflaż. Pamiętaj, aby zakryć swoje ciało, zapach i postarać się jednocześnie być na tyle cicho, abyś nie przykuł mojej uwagi. — rzuciła proste wyzwanie.
— Daje ci kilka minut na przygotowanie się. Do tego czasu nie patrzę. Jeśli nie uda mi się cię odnaleźć przez pierwsze trzydzieści sekund, uznam, iż udało ci się schować. Czas zaczyna się teraz. — dodała, po chwili zakrywając się własnymi skrzydłami, jakby te były jakimś przerośniętym parasolem.

Niedźwiedzi Kolec

Postawił uszy, gdy powiedziała że nigdy nie była nad morzem.
– Ha, to musimy się umówić na spacer albo polowanie i wykorzystać do tego tereny Słońca. – powiedział ochoczo, puszczając do niej oczko. Zawsze milej było w grupie, a sam był ciekaw jak będzie mu się pływać w słonej wodzie.

Słuchał uważnie tego co mówiła o kamuflowaniu się piaskiem, a kiedy otrzymał zadanie zamaskowania się, przez chwilę przebierał nogami w miejscu. Co robić, co robić, czasu nie było za dużo! Miał już nałożone na siebie packi błota, które powoli zaczynały twardnieć. Szybkimi ruchami dołożył kilka nowych, szczególnie na głowie i karku. Zaraz potem szerokimi ruchami zaczął zrywać kępy traw – gniótł je, a papką i sokiem nasmarował się tam, gdzie mówiła – przy pachwinach, kilka kępek przyklejając sobie na głowę. Zużytą trawę rozrzucił dookoła, żeby jej zapach rozszedł się po całej okolicy i nie zdradził jego obecności.

Odchodząc od Obłudnej zamiótł za sobą ogonem, żeby jego tropy nie poprowadziły wprost do nowego schronienia. Potrząsnął także pobliskim drzewem, żeby wydało z siebie dźwięk jakby się na nie wspinał, a potem już skradając się, schował się w gęstych zaroślach, przypadając płasko do ziemi, żeby w całości schować się pomiędzy krzewami. Miał mało czasu i jego większość poświęcił na tworzenie swojego leśnego przebrania i kamuflowanie śladów.

To czego nie przewidział to fakt, że Obłudna miała dużo więcej doświadczenia od niego. Kiedy opuści skrzydła, mogła dojrzeć, że polana na której się znajdowali wyglądała jak pobojowisko – rozrzucone błoto, trawa, małe wyrwy w ziemi, bo Niedźwiedź niespecjalnie zwracał uwagę na to czy wyrywa samą zieloną część trawy czy też korzenie. Nie zostawił za sobą odcisków łap, ale w trakcie maskowania tropów sporo pacek błota pospadało z jego ciała. W losowych odstępach, ale jeśli wiedziała czego konkretnie szukać, nie powinna mieć problemów ze znalezieniem go.

Krzewy w których się schował, z jednej strony były nieco połamane i pomaziane błotem w miejscach, w których pościągały z niego odrobinę kamuflażu.

Obłudna Łuska

Smoki Wolnych Stad