Smoczy Grzbiet

[Czarołykacz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Czarołykacz był tak skupiony na sprawdzaniu jaki widok oferuje Smoczy Grzbiet, że nie zwrócił uwagi na to, co znajduje się na samym Grzbiecie. Mógł tylko się cieszyć, że wyjątkowo nikt nie przyłapał go na tym, jak uderza w drzewo lub wpada do dziury. To, że na co dzień poruszał się z gracją i niemal bez dźwięku nie zmienia faktu, że czasem tracił przytomność wśród swoich myśli!
Z zainteresowaniem przekrzywił głowę, słysząc jak... Formalnie wypowiada się drugi smok. Wydawał się być w podobnym wieku, a jednak ten sposób wypowiedzi kojarzył mu się trochę z Jarą. Lub Ishamaarem. Z Bandą rozmawiał normalnie, ale Myszy zdarzało się słyszeć, jak brat całkowicie zmienia ton wypowiedzi.
– Witam, można tak powiedzieć – odparł lekkim tonem. – Szukam dobrego punktu obserwacyjnego, z którego widać Arenę – kontynuował, wskazując szponem na wspomniane miejsce. – Najlepiej takie, by dało się tam posiedzieć dłużej, bez ryzyka oderwania uszu – zakończył, a na jego pysku tańczył lekki, nieco nonszalancki uśmiech.
Jeszcze nie wiedział z kim ma do czynienia, ale może wywiąże się z tego coś ciekawszego, niż wskazanie kierunku?

[Nieme Przekleństwo]

Wydał z siebie ciche mruknięcie, gdy Czarołykacz wytłumaczył swój powód przebywania w takim miejscu jak to. Chciał obserwować arenę? Jakże wyjątkowo interesujące zajęcie. Jeszcze przez krótką chwilę Niosący nie odezwał się nawet ani jednym słowem. Ewidentnie analizował jeszcze nieznajomego. Słoneczny o charakterystycznym zapachu ziół, który przyszło mu już kojarzyć z piór Jemiołuszka. Czyżby kolejny uzdrowiciel albo kleryk? To wytłumaczyłoby, dlaczego tak bardzo chciał obserwować arenę.
— W takim razie ciężko było trafić w lepsze miejsce niż to. — wymruczał cicho, ale pewnie, odwracając swój łeb w stronę areny. Owszem, łatwo było dojrzeć to, co się na niej działo. Dotarcie do niej również było nadzwyczaj proste, jeśli tylko posiadało się skrzydła. Wężowy oczywiście tej możliwości nie posiadał, ale był jej świadomy.
— Fanatyk smoczych walk, czy może doglądanie ich to pańskie zajęcie? — zapytał z cichą, ale wyczuwalną ciekawością.
Nim jednak padła jakakolwiek odpowiedź, czarodziej zdecydował się w końcu przedstawić nieznajomemu, licząc na to, iż ten zrobi podobnie. Jego ciało ugięło się w delikatnym ukłonie, a łeb wykonał charakterystyczne dla Niosącego skinienie.
— Moje miano to Niosący Nadzieję. Czarodziej ze stada mgieł. — stwierdził krótko, po chwili wracając już do swojej wyprostowanej postawy.

Czarołykacz

[Czarołykacz]

Fanatyk smoczych walk? Mysz nie mógł powstrzymać wzdrygnięcia na te słowa. Był tak dlatego od tego tytułu, jak to tylko możliwe.
Nim jednak zdołał odpowiedzieć, miał okazję zobaczyć kolejny pokaz formalności. Nie sądził aby było to normalne w stadzie Mgieł, bo dotąd nie spotkał się z takim zachowaniem ze strony jego smoków. Może Niosący nie pochodził z Wolnych Stad?
A może tak po prostu lubił...
Przynajmniej na razie Przejściowy postanowił podjąć tę grę. Nie dlatego, że chciał się naigrywać z Mglistego, ale dlatego, że uznał to za dobrą odpowiedź.
Mysz skłonił się lekko, rozkładając skrzydła we własnej wersji ukłonu. Wyprostował się elegancko i w końcu sam się przedstawił.
– Czarołykacz, Uzdrowiciel Słońca. I jak się możesz domyślać, potrzebuję dobrego widoku nie dla własnej przyjemności. – Jak zawsze mówił gładko, choć zamyślenie sprawiło, że wyjątkowo zwolnił nieco tempa wypowiadanych słów. Końcówka ogona zadrgała niespokojnie, gdy oceniająco znów spojrzał na Arenę, a potem na otaczające ich wzgórze. – Widok dobry, ale zaraz wywieje mi wszystkie myśli z głowy – ocenił miejsce negatywnie, choć słychać było śmiech w jego głosie. Z drugiej strony, czy mu się w ogóle jeszcze chciało dzisiaj szukać? – Przychodzisz tu dla widoków czy dla spokoju od smoków? – dodał z zainteresowaniem, wykorzystując moment, by z jednego punktu widokowego poszukać jakiegoś innego. A skoro już tutaj sterczał, to mógł równie dobrze podtrzymać pogawędkę.

[Nieme Przekleństwo]

Czyli jednak jego początkowe założenia okazały się trafne. Jego uszy delikatnie podniosły się do góry, słysząc imię nieznajomego.
— Nie ma miejsca perfekcyjnego. Tutaj wieje wiatr, ale widać niemalże wszystko, co trzeba. Im niżej, tym mniej zobaczysz, ale jednocześnie nie będzie w pana tak bardzo wiać. — stwierdził, również cicho się śmiejąc.
Jemu na całe szczęście wiatr aż tak bardzo nie przeszkadzał. Może trochę irytował, gdy mierzwił jego uszy i grzywę, ale nie było to nic, co byłoby w stanie wyprowadzić wężowego z równowagi.
— Dla spokoju. Pomimo bycia czarodziejem, nie interesują mnie cudze walki. — dodał krótko, wygodnie siadając sobie tuż przed swoim rozmówcą. Jego długi ogon owinął się dookoła jego ciała, aby dłużej nie walczył z nieprzyjemnymi powiewami powietrza.
— Jeśli jesteście uzdrowicielem, to zapewne często musicie spoglądać w stronę areny. Czemuż więc nie rozbijecie sobie tutaj prowizorycznego obozu? Prosta struktura, powinna ochronić przed wiatrem, a jednocześnie pozwolić na obserwację okolicy. Może jest to pomysł trochę czasochłonny, ale może okazać się nadzwyczajnie przydatny. — zapytał, widocznie samemu zastanawiając się nad czymś takim.
— Zresztą pewnie wiele innych uzdrowicieli ma podobne problemy. Może udałoby się wspólnie coś takiego stworzyć? — wymruczał już trochę ciszej, jakby mówiąc do samego siebie.
Chociaż problem go nie dotyczył, to widocznie wężowy nieźle się nim zainteresował. Coś było w tych wszystkich rozterkach, które można było rozwiązać i tym samym przynieść trochę wygody innym.

Czarołykacz

[Czarołykacz]

Czarołykacz skinął łbem na ocenę miejsca dokonaną przez Mglistego. Trafne. Jakie były szanse, że znajdzie miejsce idealne?
– Rzeczywiście, nie jest tak źle – przyznał, szczerząc się w szerokim uśmiechem. Nawet gdyby chciał, długo nie zachowałby poważniej miny.
A do wiatru pewnie da się przyzwyczaić.
Kolejne słowa Niosącego tak go zainteresowały, że Mysz aż przysiadł. Namiot... To coś, co rozstawiłby na terenie swojego stada, ale jakoś nie pomyślał o takiej możliwości tutaj, na Wspólnych. Do tego razem z innymi Uzdrowicielami? Dzięki swojej jakże przyjaznej maddarze, zdążył już nawiązać nieco kontaktów z innymi kolegami po fachu.
– Niegłupi pomysł. Znam pewnego smoka z waszego stada, który zna się na rzeźbie. Czy to możliwe, że sam możesz pomóc z rękodziełem? – zapytał z czystej ciekawości, nieświadomie przechylając łeb na bok. Nie zamierzał się wysłużać czyimiś łapami, ale idea tworzenia niezywkle go fascynowała.

[Nieme Przekleństwo]

Przez krótką chwilę zastanowił się, o kim mógł mówić Czarołykacz. Nie mógł sobie przypomnieć żadnego smoka, który interesował się rzeźbieniem czegokolwiek. Może zwyczajnie jego pamięć zaczynała być powoli wadliwa? Podrapał się po głowie w zamyśleniu, jeszcze raz obmyślając ten pomysł. Dobre miejsce widokowe brzmiało jak coś przydatnego dla każdego. Nawet Nariemu przydałaby się „siedziba”, z której wygodnie byłoby doglądać walk innych smoków, jednocześnie nie będąc ani za daleko, ani za blisko. Może byłby to pierwszy krok do jakiejś głębszej współpracy różnych uzdrowicieli z różnych stad?
— Sam chętnie mógłbym pomóc, w końcu byłoby to coś, z czego czerpałoby każde stado. — stwierdził krótko, delikatnie się uśmiechając.
— Znam się głównie na splataniu różnych rzeczy, więc nie jestem zbyt dobrym kandydatem na budowniczego. Mimo tego dodatkowa para łap zawsze może się przydać. — dodał, mówiąc prosto od serca.
Nie był zbyt „kreatywnym” smokiem. Tworzył jedynie wianki, a te raczej miały bardzo mało wspólnego z budowaniem prawdziwych struktur, które miałyby wytrzymać panujące dookoła warunki klimatyczne.

Czarołykacz

[Czarołykacz]

– Każde stado? Mam wrażenie, że niewiele jest takich miejsc. Bo Tereny Wspólne... Są – mruknął nieco zmayślony. – A Skały Pokoju są raczej zbyt oficjalne – kontynuował bliżej nieokreśloną myśl, bawiąc się kamieniem, który napatoczył mu się pod szpony. – A może po prostu nie znam jeszcze wszystkich miejsc, jakie tutaj mamy...? – zakończył z lekkim uśmiechem.
Mógł już być Uzdrowicielem, ale czasem i tak czuł sie jak pisklę, które przybyło tutaj z odległego miejsca.
– Splatanie? Sam umiem splatać tylko wieńce, ale myślę, że Łowcy mogliby tutaj pomóc. W końcu zastawiają pułapki – zapalił się do pomysłu. – I na pewno mieliby jakieś zbędne skóry, które możnaby wykorzystać, żeby trochę umilić to miejsce – kontynuował. – Myślisz, że takie coś mogłoby rzeczywiście długo przetrwać? – spytał, znów patrząc na swojego rozmówcę, a na jego twarzy widniał szeroki, szczery uśmiech.
Ale pytanie zadał trochę niepewnie. Wolne Smoki nie miały aż tylu wojen, ale może jednak o czymś nie wiedział?

[Nieme Przekleństwo]

Skinął delikatnie łbem na spostrzeżenia Czarołykacza. Tereny wspólne były w końcu dostępne dla każdego ze stad, problem tkwił jednak w tym, iż mało było na nich rzeczy „użytecznych”. Czy taka prowizoryczna stacja uzdrowicieli byłaby czymś często używanym? Cóż, to ostatecznie wyszłoby dopiero w praniu. Nic nie szkodziło jednak spróbować, a żeby zmienić świat na lepsze, ktoś musiał w końcu odważyć się na ten pierwszy krok.
— Być może powinniśmy kogoś z łowców spytać o taką pomoc. W końcu pewnie nawet i kości mogłyby stanowić dobry materiał budowlany. — wytłumaczył, przeczesując łapą swoją grzywę.
Czy takie coś wytrzymałoby jednak długo? To zależało tylko i wyłącznie od sposobu wykonania konstrukcji.
— Dwunogi mieszkają nie w jaskiniach, a stworzonych przez swoje łapy domach. Te potrafią trwać lata, jeśli tylko ktoś się nimi odpowiednio zajmuje: usuwa ciężki śnieg z góry czy wyrywa próbujące przedostać się do środka rośliny. — wytłumaczył, jeszcze przez krótką chwilę zastanawiając się nad wizją takiego budynku.
— Raczej nikt nie miałby przeciwko czemuś takiemu. Może nawet dzięki temu więzi między uzdrowicielami wszystkich trzech stad stałyby się jeszcze silniejsze? Nie znam się na waszej pracy, ale spodziewam się, iż ostatecznie i tak często się widujecie. —

Czarołykacz