Szczelina w dolinie

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Rax zaśmiała się krótko, wzruszając barkami. Spostrzeżenie Nebbi nie chybiało rzeczywistości. Obecnie, jeśli miałaby coś złego do powiedzenia, zachowywała to wyłącznie dla wewnętrznego, przyciszonego głosu. Nie dlatego, że chciała być fałszywa, a ponieważ dopiero uczyła się jakie podejście ma produktywną wartość dla niej samej i otoczenia. "Działanie i zachwyt" brzmiały zresztą jak dobre kategorie podłóg, których mogła postępować.
– Pewnie zależy od charakteru czy pomaga to czy nie. Może gdybym była przyzwyczajona do samotności, tak jak ty, większy komfort znajdywałabym w odgłosie bicia własnego serca – zastanawiało ją w sumie z czego wynikała różnica. Oczywiste, że każdy smok był inny, ale pomijając pierwsze księżyce życia, nakładało się na to coś jeszcze. W takim razie co i dlaczego?
– Poza tym jasne, że chciałabym poćwiczyć! Dla mnie jest teraz trochę za ciemno i ślisko – jakby na dowód tego przesunęła pazurami po kamieniu. Gładkie i chłodne.
– Może jak się rozjaśni? Wtedy oprócz ćwiczeń mogłabym oprowadzić cię po samych terenach albo... – zamyśliła się na moment, ale trzymane w łapie przedmioty pozwoliły jej wrócić na ziemię.
– No tak! Mogłybyśmy zrobić wymianę doświadczeń! Potrafisz na przykład hmmm czytać i pisać? – nie chciała jej obrazić, choć z jej perspektywy smok nie posiadający żadnego pakunku, czy żyjący w ciemnościach nie sprawiał wrażenia jednostki potrzebującej podobnych zdolności.

Nebbia

Słuchała jej spokojnie, a na pysku pojawił się cień rozbawienia. Gdy Rax wspomniała o odgłosie własnego serca, Nebbia lekko przechyliła łeb, jakby rozważała to porównanie.
– Może i tak. Kiedy jest się samemu, to cisza przestaje przeszkadzać. Nawet zaczyna być czymś znajomym – powiedziała cicho, przesuwając łapą po kamieniu obok siebie. Pazury zaskrzypiały lekko o jego powierzchnię, po czym cofnęła kończynę i oparła ją o ziemię.
– Ale to nie znaczy, że samotność zawsze jest dobra. Czasem po prostu... łatwiejsza – dodała, z lekkim wzruszeniem barków, jakby sama do końca nie była pewna, czy to prawda.
Na moment uniosła spojrzenie na sufit groty, jakby sprawdzała, jak daleko sięga światło świetlików. Gdy padło pytanie o ćwiczenia, uśmiechnęła się i powoli kiwnęła głową.
– Może faktycznie lepiej poczekać, aż zrobi się jaśniej. Tu nawet kamienie wyglądają, jakby chciały się wymknąć spod łap – mruknęła z cichym śmiechem, przenosząc wzrok z powrotem na towarzyszkę. Kiedy Rax zapytała o czytanie, Nebbia przez chwilę po prostu milczała, przekrzywiając łeb z lekkim zdziwieniem. Potem opuściła spojrzenie na kamienie pod sobą, przesunęła po nich pazurem i odezwała się spokojnie:
– Nie, nie potrafię. W podziemiach nie było czego czytać. Wszystko zapamiętywało się albo mówiło na głos – odparła bez skrępowania, po czym uniosła łeb, uśmiechając się lekko.
– Ale jeśli chcesz, możesz mnie nauczyć. A ja w zamian pokażę ci, jak czytać ślady w ziemi albo rozpoznawać zapachy zwierząt. To trochę inny rodzaj pisma – dodała z ciepłem w głosie, po czym zawinęła ogon wokół łap.
– Myślę, że to dobry układ –Stwierdziła z kiwnięciem głowy.

Cekorax

Odrobinę przekrzywiła łeb, gdy Nebbia wspomniała o samotności będącej czymś prostszym. O ile Rax nauczyła się opiekować samą sobą, nigdy nie powiedziałaby, że bycie z dala od smoków cokolwiek jej ułatwiało. Rozumiała jednak konceptualnie, że jeśli przez większość księżyców podziemna z nikim nie rozmawiała, znajomości i podtrzymywanie interakcji musiało wydawać się nienaturalne.
– Póki co, nie bycie samotną nie idzie ci wcale tak źle haha – odparła dobrodusznie, gdy tamta uniosła wzrok.

Cieszyło ją, jak łatwo im się współpracuje. Interakcje były proste, ale właśnie tego potrzebowała. Kogoś na miejscu, kto chciał słuchać i działać w ustalonym zakresie. Nie spodziewała się, że po tym jak wyglądała jej relacja z siostrą rzeczywiście znajdzie osobę na tyle cierpliwą, aby wykazać zainteresowanie jej osobą, a tutaj proszę, już planowały sprawy na przyszłość!
Rax była dumna z towarzyszki, za to że nie wydawała się zawstydzona swoim brakiem zdolności. Były to rzeczy, jak sama wyjaśniła, niepotrzebne w jej otoczeniu. To co miało znaczenie, to fakt iż zmieniając scenerię wyrażała chęć by zaadaptować się do rządzących nią zasad. Kiwnęła łbem z aprobatą.
– Już trochę uczyłam się o zapachach, ale na pewno skorzystam z dodatkowych lekcji, bo wciąż żaden ze mnie łowca. Niech będzie w każdym razie! – Skoro wcześniej wydobyła atrament, teraz brakowało jej wyłącznie pióra i kartki papieru. Sięgnęła po nie, mamrocząc pod nosem prośbę, by Nebbia przybliżyła odrobinę swoje świetliki, żeby mogła skorzystać z ich właściwości.
Z dumnym "aha!" dobyła obu przedmiotów i bezceremonialnie podała je w łapy towarzyszki do potrzymania. Pióro pochodziło ewidentnie z jakiegoś większego ptaka o złocistym upierzeniu, papier natomiast był już trochę pomięty, o kremowo-brązowawej barwie.
– Za ciemno jest, żeby uczyć się teraz czegoś skomplikowanego, ale co ty na to, że pokażę ci jak zapisać swoje i moje imię?

Nebbia

Nebbia skinęła lekko łbem, kiedy Rax poprosiła o więcej światła. Świetliki uniosły się wyżej, rozświetlając delikatnie przestrzeń miękkim, zielonkawym blaskiem. Zrobiło się cieplej, bardziej przytulnie, jakby jaskinia przez chwilę zamieniła się w schronienie przed całym światem. Smoczyca przesunęła ogonem po ziemi, a jego koniec zakreślił leniwe półkole, kiedy poprawiła pozycję i zbliżyła się nieco, by lepiej widzieć, co tamta trzyma. Gdy Rax podała jej pióro i papier, Nebbia przyjrzała się im uważnie. Złote pióro błyszczało w świetle jak płomień, a papier miał zapach starego powietrza i czegoś, co przypominało wysuszone liście. Ostrożnie wzięła je w łapy.
– Nigdy tego nie robiłam. – przyznała cicho, choć w głosie nie było wstydu, tylko ciekawość. Spojrzała na towarzyszkę, uważnie śledząc każdy jej ruch.
– Jeśli pokażesz, zapamiętam. – Dodała z cichym przekonaniem, unosząc głowę wyżej, by lepiej widzieć. Świetliki krążyły wokół nich powoli, jakby też chciały obserwować, co się dzieje.
– A więc? Jak zapisuje się twoje imię? – zapytała z wyraźną niecierpliwością, nachylając się odrobinę bliżej. Była gotowa słuchać i powtarzać każdy gest Rax, choć nie miała pojęcia, jak delikatne to będzie zadanie. W tym momencie wyglądała bardziej jak pisklę ciekawe nowego świata niż dorosła samica, a w jej głosie słychać było coś, czego dawno w sobie nie miała – dziecięcą, szczerą ciekawość.

Cekorax

Kiwając łbem, Rax sięgnęła do torby po kolejny arkusz papieru. Nie miała dwóch piór na zbyciu, ale nie przeszkadzało jej, że to Nebbia go użyje, podczas gdy ona będzie gryzmolić szponem. Linie nie byly wtedy tak cienkie i czasami powstawały niechciane plamu z tuszu, ale i tak była w tym co raz lepsza.
– Zniżmy się razem, żeby papier leżał na płasko – poinstruowała, samej wyciągając się zaraz na chłodnym kamieniu.
– Nie jest to koniecznie, ale kiedy ramiona są wyłożone na ziemi, łatwiej jest utrzymać stabilność nadgarstka. No i jesteś bliżej samej przestrzeni którą zapisujesz ha – przypominała teraz kota płasko rozplaszczonego na powierzchni, w celu wychłodzenia jak największej części tułowia. Była jednak wzparta na łokciach, no o nogi miała zgięte przy zadzie, żeby móc łatwiej wstać.
–Ty masz pióro. Wystarczy lekko zamoczyć końcówkę w tuszu. Możesz przetestować najpierw stawianie pierwszych linii. No... pierwszy raz nigdy nie jest łatwo – w miarę tłumaczenia sama zanurzyła szpon w buteleczce i zaczęła kreślić w runach swoje imię. Linie były nierówne, gdzieś grubsze, gdzieś cieńsze, choć każdą z nich dało się odpowiednio wyróżnić i zapamiętać.

– R-A-X – przeczytała jeden znak po drugim, wskazując je czystym szponem.
– Spróbuj zapisać je u siebie, to w następnej kolejności pokażę jak wygląda twoje – zachęciła, podekscytowana stukając szponami po kamieniu. Ciekawa była jak Nebbia poradzi sobie z nowym narzędziem.

Nebbia

Nebbia pochyliła się nisko, zgodnie z poleceniem, aż jej łopatki zarysowały się wyraźniej pod skórą. Ruch miała płynny i precyzyjny. Ostrożnie przesunęła łapą papier bliżej siebie i spojrzała kątem oka na Rax, jakby upewniała się, że robi to dobrze.
– Płasko, dobrze. – mruknęła półgłosem, bardziej do siebie niż do towarzyszki, po czym uchwyciła pióro w przednich palcach. Potem zamoczyła końcówkę w atramencie – powoli, bez pośpiechu, obserwując, jak ciecz zabarwia złote włókna na ciemniejszy odcień. Początkowy ruch był niepewny. Pióro zadrżało w jej łapie, a pierwsza linia wyszła zbyt gruba i rozmazana. Zmarszczyła brwi i spróbowała ponownie – tym razem delikatniej.
– R... A... X... – powtórzyła cicho, kreśląc symbole nieco kanciaste, trochę zbyt długie, ale wyraźne. Po ostatnim znaku odsunęła pióro, spoglądając na efekt z lekkim uniesieniem łba.
– Wygląda... inaczej, niż twoje. – stwierdziła, unosząc lekko kącik pyska, coś między uśmiechem a zaintrygowanym grymasem. – Ale chyba da się przeczytać. – Drobna nuta dumy zabrzmiała w jej głosie, choć starała się ją ukryć pod spokojnym tonem. Przesunęła papier bliżej Rax, żeby mogła spojrzeć, i powoli odłożyła pióro. Atrament pozostawił na jej palcach ciemne ślady, które obejrzała z ciekawością, zanim znów zwróciła spojrzenie ku towarzyszce.

Cekorax

Rax wstała czym prędzej, żeby lepiej przyjrzeć się działaniu Nebbi. Pod koniec zachichotała cicho, przykładając sobie dłoń skrzydła do pyska. Nie wyśmiewała koleżanki, a wręcz przeciwnie, z zauroczeniem podziwiała, jak korzysta z oferowanej dla niej lekcji. Liternictwo było niezgrabne, ale wszystko, do czego podchodziło się pierwszy raz, miało taki charakter.
– Da się przeczytać – zapewniła, przysuwając papier do siebie. Niczym krytyk przekrzywiała łeb to w jedną, to w drugą stronę, jakby dopiero takie podejście mogło pozwolić jej na docenienie pełni wartości dzieła.
– Dałaś sporo tuszu, ale to nie szkodzi. W tym wypadku jednak, zanim będziemy mogły unieść papier albo gdzieś go schować, trzeba poczekać aż wyschnie. Inaczej zostawi plamy, jak te tutaj haha – skinęła nosem ku zaciemnionym palcom Nebbi, choć ta wyraźnie zdawała sobie już z nich sprawę.
– Na szczęście plamy łatwo schodzą, wystarczy trochę wody. Nie wiem dlaczego tak jest, ale tusz wnika w strukturę niektórych rzeczy, takich jak papier właśnie, a na innych jest nietrwały – jakby dla udowodnienia swojej myśli, chwyciła pióro i na jednej ze ścian narysowała drobne kółko. Dmuchnęła na nie kilka razy, żeby trochę przyspieszyć schnięcie, a potem polizawszy dłoń skrzydła, bez problemu wytarła je z gładkiej powierzchni.
– Widzisz? – teraz obie miały brudne łapy!

– No ale teraz kolej na twoje imię – obwieściła, znów kładąc się na kamieniu i skrobiąc na nowym arkuszu. Imię Nebbi zapisała jeszcze staranniej niż własne, bo zależało jej żeby samica mogła mieć ów zapisek na długi czas, jako bazowy przykład i inspirację. Więcej znaków oznaczało też, że praca zajęła jej nieco dłużej, chociaż nie do tego stopnia, że podziemna mogła się znudzić. Gdy zakończyła, iskrę płomiennej determinacji zastąpiło niecierpliwe wyczekiwanie. Rax może i miała w sobie dużo swobody i lekkości, ale gdy przychodziło do twórczości, była perfekcjonistką.

Nebbia

Nebbia obserwowała ją z uwagą, siedząc spokojnie, choć czubek ogona lekko drgał, jakby od niecierpliwego napięcia. Gdy Rax pochyliła się nad papierem, by ocenić jej wcześniejsze znaki, w oczach podziemnej błysnęło coś między rozbawieniem a zakłopotaniem. Widziała, że pismo nie było idealne, ale ton młodszej samicy sprawił, że kącik pyska Nebbii uniósł się w delikatnym uśmiechu. W tym śmiechu, który popłynął z gardła Rax, nie było drwiny, tylko szczera radość — i to wystarczyło, by napięcie całkowicie z niej zeszło. Wzięła głębszy oddech, unosząc lekko barki i przysuwając się bliżej, by spojrzeć na swoje niedoskonałe litery z innej perspektywy. Kiedy Rax zaczęła mówić o tuszu, Nebbia zerknęła na swoje palce i prychnęła cicho przez nos, widząc czarne plamy błyszczące w świetle. Słuchała jej tłumaczenia z rosnącym zainteresowaniem — każde słowo chłonęła tak, jak wcześniej ruch czy gest w czasie ćwiczeń walki. Kiedy Rax pokazała różnicę między papierem a ścianą, podziemna przechyliła lekko głowę, a w jej oczach pojawił się autentyczny błysk ciekawości. Kiedy samica polizała dłoń i wytarła kółko, Nebbia roześmiała się krótko, niskim, chropawym tonem, odruchowo podnosząc własne łapy, które również nosiły ślady ich pracy.
— Chyba to dowód, że nauka zostawia ślady — mruknęła z lekkim uśmiechem, rozcierając czarne smugi między palcami. Tusz nie chciał zejść od razu, ale sam proces ją bawił. Z cichym, zadowolonym pomrukiem przysunęła się bliżej, by zobaczyć, jak Rax kreśli jej imię. Śledziła każdy ruch, każdy skręt pióra, jakby od tego zależało coś istotnego. Gdy litery zaczęły układać się w znajomy kształt, położyła łeb niżej, niemal kładąc brodę na łapie, a jej spojrzenie stało się miękkie, prawie czułe. Dopiero gdy tamta skończyła, podniosła łeb, a w kącikach pyska zatańczył cień uśmiechu.
— Ładne. Mocne. Takie… twoje — powiedziała cicho, patrząc na litery jak na coś więcej niż zwykły zapis. Przesunęła delikatnie końcem pazura po papierze, nie dotykając tuszu, tylko konturów, jakby chciała zapamiętać ich kształt.

Cekorax

Rax znów roześmiała się krótko na komentarz o śladach.
–Każda dobra nauka na pewno! Najlepiej jak da się pamiętać zarówno głową, jak resztą ciała. To chyba znaczy, że powinnam z większą sympatią spojrzeć na siniaki, których nabawiłam się podczas nauk latania – oczywiście już się z nich wyleczyła, ale nieźle jej doskwierały, gdy była młoda. To co w każdym razie przynosiło jej obecnie najwięcej radości to nie sentyment do dawnych ran, a coraz większa swoboda Nebbi, która nie tylko uśmiechała się, ale i przybliżała, żeby lepiej obserwować sam proces.

– Tak sądzisz? – przekrzywiła łeb, spoglądając na sekwencję run. Pomyślała, że dla osoby nie znającej pisma musiały wyglądać jak ornament, który przemawiał bardziej kształtem, niż treścią. Interesujące, biorąc pod uwagę, że przecież mogłaby posłużyć się trochę innym stylem, krótszą, bądź bardziej chybotliwą linią, które zmieniłyby nastrój zapisu, ale nie jego praktyczny przekaz. Przecież to genialne! Skupienie na jej pysku znów zastąpił promyczek podekscytowania.
– Moje w zapisie, twoje w brzmieniu haha! Jak wyschnie też będziesz mogła je sobie zabrać – z tymi słowami wstała i obie zapisane kartki przysunęła bliżej siebie, przy jednej ze ścian. Dobrze, że mimo ulewy na zewnątrz, mogły pozwolić sobie na suchą przestrzeń.

– Tak sobie myślę, gdybym zapisała dla ciebie parę słów zawierających wszystkie możliwe litery, to nosząc je ze sobą, mogłabyś całkiem szybko nauczyć się pisać. Gdybyśmy nie mówiły w tym samym języku byłoby trudniej, ale tak wystarczy że pójdziesz do Giganta – takiego miejsca, gdzie Wolni zapisują różne historie i będziesz podstawiać znaki ze słów które kojarzysz i wiesz jak brzmią! – zachwycona własnym procesem myśliwym aż odrobinę otworzyła skrzydła, jak gdyby chciała ująć opisywaną ideę fizycznie.
– No ale bez pośpiechu haha. Póki co wiesz, że to jest N-E-B-B-I-A – pazurem wskazała na każdą odpowiadającą dźwiękowi runę i podała samicy kolejny arkusz papieru. Zapewne niedługo będzie musiała znaleźć miejsce, żeby odnowić zapasy.
– Teraz ty powtórz zapis. Najważniejsze, żeby skręty linii albo to gdzie się przecinają było czytelne

Nebbia

Nebbia obserwowała ją z tej charakterystycznej, półprzymkniętej czujności, w której jednak pojawiło się coś cieplejszego. Podziemna przesunęła łapą po kamieniu, podchodząc bliżej, aż ich sylwetki niemal zetknęły się w świetle odbitym od wilgotnych ścian. Uniosła spojrzenie na litery, które młodsza rozrysowała tak starannie, a potem pochyliła się, zerkając na własne imię z czymś pomiędzy nieśmiałością a dumą. Jej oddech był spokojny. Chociaż dalej wyglądała jakby wciąż nie dowierzała, że tak drobne znaki mogą mieć wagę dźwięku, pamięci, istnienia. Z lekkim wahaniem sięgnęła pazurem po podany arkusz, przesunęła go przed siebie i przez moment po prostu patrzyła. Czuła zapach tuszu, gładkość papieru pod łuskami, ciepło płynące od Rax, która była już gotowa do dalszej lekcji. Dopiero wtedy zniżyła łeb i powoli, bardzo ostrożnie, zaczęła kreślić linie — każdą grubszą niż chciała, nierówną, drżącą, ale własną. Tusz rozlał się lekko na końcach, tworząc ciemniejsze plamy. Uniosła wzrok do nauczycielki, w kąciku pyska pojawił się cień uśmiechu.
– N... E... B... B... I... A. – Wypowiedziała każdą literę powoli, jakby smakowała je językiem. Potem spojrzała jeszcze raz na zapis, przekrzywiła łeb lekko i dodała ciszej:
– Trochę koślawe, ale... moje. – Unosząc pazur, przesunęła nim po tuszu, zostawiając na nim odcisk, jakby chciała go zapamiętać przez dotyk. W głosie brzmiała nuta dumy, nieco zaskoczenia — i coś, co przypominało wdzięczność.

Cekorax

Rax poderwała się nieco, gdy podziemna dotknęła tusz jednym ze szponów. Włożyła sporo pracy w coś, co teraz eksperymentalnie uszkodziła. No ale to nie problem, w końcu na tym polegała nauka, by doświadczać zarówno warsztatu, jak samych materiałów, które się na niego składały. Co innego gdyby sama musiała to zrobić!
– Jak jeszcze trochę potrenujesz pisanie, runy przestaną być koślawe. Teraz mają taki... uczenniczy charakter – pochyliła się trochę i podmuchała w kartkę, żeby przyspieszyć schnięcie.
Na zewnątrz ulewa zelżała chociaż jeśli nie lubiło się deszczu w ogóle, pozostawała irytująca.

– Wiesz co można jeszcze zrobić z tuszem? – wyprostowała się, spoglądając na zapisane zwoje z nowym błyskiem inspiracji. Nie potrafiła dostatecznie nacieszyć się faktem, że miała Nebbię całą dla siebie.
– Jak byłam mała to byłam na takim spotkaniu, gdzie prorok kazał nam narysować gwiazdozbiory. Wiesz, spojrzeć w nocne niebo, przerysować białe plamki, ale tylko takie które twoim zdaniem układają się w coś konkretnego – chcąc zrobić im więcej przestrzeni chwyciła torbę, a potem zapisane papiery i odsunęła bliżej korytarza. W pobliżu pozostał wyłącznie tusz i pióro do ewentualnego użytku.
– Nawet jeśli tusz zejdzie z powierzchni pod wpływem wody, tak skoro nie dociera tutaj deszcz, nasza twórczość powinna bez problemu utrzymać się przez wiele księżyców! Co ty na to, że zaznaczymy swoją obecność, tak dla przyszłych odwiedzacz... odwiedzających? Oooo, albo dla nas samych, jakbyśmy chciały powspominać! –

Nebbia

Zerknęła jeszcze raz na zakreślone kształty i przez moment wydawało się, że naprawdę próbuje wyobrazić sobie te gwiazdy, o których mówi Rax — nie te z nieba, a te z atramentu. Nie śpieszyła się z odpowiedzią; przesunęła łapą po gładkiej, lekko chłodnej powierzchni skały i spojrzała na nią tak, jakby oceniała jej chłonność, fakturę, możliwości. Dla niej ślad był czymś innym niż dla powierzchniowych — nie czymś, co zostawiasz dla innych, tylko czymś, co możesz odnaleźć ty przez kolejne powroty. Nie musi tego rozumieć nikt więcej.
– Możemy – powiedziała cicho, bez zbytniej ekscytacji, ale ten jeden krótki ton zdradzał, że propozycja do niej trafiła. Podsunęła się bliżej gładkiej ściany, tak żeby nie przeszkadzać ogonem, i kątem pyska spojrzała na Rax.
– Ty zaczynasz. Powiedz, który kształt – mruknęła, tonem spokojnym, jakby oczywistym.
– Ja narysuję obok swój –[/b] Jej łapa wyciągnęła się już po pióro — bez wahania, bez krzywego grymasu, nawet jeśli jeszcze przed chwilą narzekała na brak przyzwyczajenia do pisma.
Skoro to nie lekcja, tylko znak… to nagle miało więcej sensu. Zerknęła na ścianę raz jeszcze, surowo i krótko, jakby próbowała ocenić gdzie atrament “będzie dobrze wyglądał”.
– Tutaj – wskazała brodą wyższy, czystszy fragment skały obok Rax.
– Będzie suchy dłużej – Mruknęła.

Cekorax

Smoki Wolnych Stad