Istoty rozumne

[Administrator]

 
SPIS TREŚCI

• – Istoty rozumne;
  – Języki obce

[Administrator]

 
Istoty Rozumne  
Po upadku bariery Naranlei odnotowano znaczny wzrost przybywania istot rozumnych ze świata zewnętrznego. Obecność Stad odstrasza większość gości, ale niektórzy są nimi zainteresowani i czasem niekoniecznie mają przyjazne zamiary. Na podstawie przeszłych spotkań i zasłyszanych opowieści, zgromadzono nieco wiedzy o rasach, które inteligencją dorównują smokom. Dzięki temu z grubsza wiadomo jak należy z nimi postępować i kiedy trzeba się trzymać przed nimi na baczności. Warto pamiętać, że zamieszczone tu informacje w wielkiej części są niepotwierdzone (widnieją pod kątem wiedzy powszechnej dla postaci) i mogą się mijać z rzeczywistością!
 

---

 

• CENTAUR

Pół ludzie, pół konie. Górna część ich ciała (tułów, głowa, ręce) przypomina człowieka, natomiast dolna ma kształt konia. Podobnie jak ludzie, ich górna połowa może mieć rozmaity kolor skóry, zaś dolna przybiera różne maści. Centaury zawsze żyją w naprawdę licznych stadach na którego czele stoi najsilniejszy samiec. Pomimo swojej inteligencji prowadzą raczej prymitywny styl życia i nie są zainteresowane cudami cywilizacji tak, jak robią to ludzie czy krasnoludy. Żyją w zgodzie z naturą, zazwyczaj na równinach. Dawniej zamieszkiwały tereny Wolnych Stad i były uważane za drapieżniki, ale wyniosły się ze smoczych ziem kilka er temu ze względu na to, jak bardzo męczące były walki z wielkimi gadami.

• Stosunek do smoków: neutralny, kiedyś agresywny
  Sposób walki: głównie fizyczna przy użyciu przeróżnych broni (mieczy, sztyletów, łuków), ale też potrafią wykorzystywać swoje silne kopyta do wymierzania ciosów
  Magia: nie posiadają własnej
  Język ojczysty: przyjmują język społeczności, w której żyją. W zamierzchłych czasach centaury posługiwały się wymarłym już hippanem.

• CZŁOWIEK

Istoty dwunożne, które z zewnątrz przypominają elfy. Są jednak bardziej topornie od nich urzeźbieni, mają także (mężczyźni) zarost na twarzy, a ich uszy nie są ostro zakończone. Mają miękką, nieporośniętą futrem i łuskami skórę, przez co często odziewają się w rozmaite pancerze, niektóre stosowne do walki, a inne do poruszania się w jaskini (czy, jak to oni nazywają, po domu). Barwy skóry zaczynają się od jasnego beżu a kończą na ciemnym, niemal czarnym brązie. Ich państwa mogą się od siebie różnic wyglądem, językiem, ubiorem, a podejście do smoków i świata jest diametralnie różne miedzy kulturami. Niestety smoki zwykle spotykają tych cechujących się chciwością, egozimem i chęcią do walki, bo pokojowi ludzie rzadko mają potrzebę wkraczania na smocze tereny.

• Stosunek do smoków: zwykle negatywny
  Sposób walki: głównie fizyczna przy użyciu przeróżnych broni (mieczy, sztyletów, łuków)
  Magia: nie posiadają własnej ; alchemicy znaleźli sposób na kradnięcie jej z krwi magicznych istot (w tym smoków)
  Język ojczysty: Wspólny południowy

• DRIADA

Wyglądem przypominają ludzkie kobiety, lecz ich kolorystyka zazwyczaj odpowiada wyglądowi ich drzew. Driady potrafią sięgnąć nawet smoczego wzrostu a ich ciało, niezwykle proporcjonalnie zbudowane, bywa częściowo kryte łuską lub korą. Duże oczy o intensywnie zabarwionych tęczówkach i dłonie o zwinnych, długich palcach zakończonych ostrymi szponami.
Każda driada zdaje się być nieodłącznie związana z jednym drzewem, wraz z którym wzrasta i którego strzeże. Wydają się wręcz stanowić z nim jedność, jakby w jego otoczeniu nabierały siły. Driady chętnie i często używają swego głosu, a niecodzienne melodie ich ludu umilają im wykonywanie nawet najprostszych czynności. W okolicy swego drzewa są silnie terytorialne, a ich mowa jest niezwykle ciężka do opanowania przez smoki.
Stała populacja driad mieszka w leżącej poza terenami smoków części Nawiedzonej Puszczy. Pozwalają obcym na przemieszczanie się po jej obrzeżach, ale wkroczenie w głąb bez pozwolenia, może skończyć się nieprzyjemnie.

• Stosunek do smoków: neutralny ; agresja głównie w przypadku zagrożenia ich drzewa
  Sposób walki: ich przenikliwy wrzask może ogłuszyć. Do ataku używają ostrych paznokci, magii oraz drewnianych włóczni i łuków
  Magia: manipulacja roślinnością
  Język ojczysty: Leśnogłos

• ELF WYSOKI

Podobnie jak smoki, elfy mają różne odmiany. Należą do nich elfy wysokie (zwane leśnymi), szare (zwane górskimi) i mroczne (zwane jaskiniowymi). Pomimo bycia podgatunkami jednej rasy, ich zwyczaje i podejście do smoków diametralnie się różnią. Wszystkie jednak dzielą niektóre cechy, jak choćby spiczaste uszy i długowieczność na miarę smoczej. Nie zawsze były podzielone na trzy nacje, jest to wynikiem ich smutnej, długiej historii. Wysokie Elfy są koczowniczą grupą. Nigdy nie zostają w jednym miejscu na bardzo długo, zazwyczaj ten okres trwa mniej niż połowę smoczego życia. Znają smoczych bogów, jednakże nazywają ich nieco innymi imionami i spotykają ich pod nieco innymi postaciami. Karnacja tych elfów zawsze jest jasna, mają wręcz obsesję na punkcie ich świętych Drzew.

• Stosunek do smoków: neutralny
  Sposób walki: raczej dystansowa, za pomocą łuków lub magii
  Magia: defensywna, bazująca na runach (ale nie takich, jakie tworzą smoki)
  Język ojczysty: Staroelficki, nowoelficki

• ELF MROCZNY

Mają ciemną karnację skóry i zazwyczaj kojarzone są negatywnie przez inne rasy, w tym też inne elfy. Są bardzo interesowne, nieufne i potrafią wbić sztylet w plecy jeżeli na tym zyskają. Potrafią jednak okazać lojalność jeżeli ktoś już zaskarbił sobie ich szacunek lub przyjaźń. Dawno temu, jeden z klanów Mrocznych Elfów zaatakował Wolne Stada na grzbiecie smokopodobnych bestii, wiwern. Dawno nie widziano tych podniebnych potworów, co jednak nie oznacza, że wymarły.

• Stosunek do smoków: zwykle negatywny
  Sposób walki: głównie magiczna, choć potrafią walczyć fizycznie. Dosiadają wiwerny (nie smoki wywernowe), tresowane od wyklucia
  Magia: ofensywna, bazująca na skojarzeniach zapachowych
  Język ojczysty: Mrocznoelficki, nowoelficki

• ELF GÓRSKI

O tych elfach smoki prawie nic nie wiedzą. Czasem się zdarza, że nie mają pojęcia o ich istnieniu. Zaszywają się w szczytach gór, gdzie warunki są niesprzyjające nawet dla drapieżników. Mawia się, że są najbardziej wycofaną z ras i nie szukają zwady, ale to równie dobrze mogą być tylko pogłoski. Rzadko można je spotkać w miastach innych ras, czy nawet lasach.

• Stosunek do smoków: nieznany
  Sposób walki: nieznany
  Magia: iluzoryczna, bazująca na śpiewie
  Język ojczysty: nieznany

• ENT

Trzykrotnie wyższe od człowieka, przypominają ożywione drzewa. Różnią się między sobą tym, do którego gatunku drzewa są najbardziej podobne, a więc można mieć do czynienia z entem brzozowym, dębowym, sosnowym i innymi. Poruszają się dość wolno i żyją niezwykle długo, podobno tyle co same drzewa. Zamieszkują najgłębsze puszcze, bardzo rzadko opuszczając swoje schronienia. Są stworzeniami z natury samotnymi, dbającymi o naturę. Pożywają się tak, jak drzewa, korzystając z tego, co ma do zaoferowania ziemia. Mają obojętny stosunek do wszystkiego, co je otacza, i chyba jedynym co mogłoby je zirytować jest zagrożenie ich ukochanym zagajnikom. Ponoć nieliczne mieszkają na Wolnych Stadach, ale spotkanje ich to bardzo rzadkie zjawisko. Czy smoki po prostu nie umieją odróżnić ich od zwykłych drzew?

• Stosunek do smoków: neutralny
  Sposób walki: niemal niemożliwym jest pokonanie enta, pomimo jego powolności.
  Magia: tylko natury (roślinność, zwierzęta itp.)
  Język ojczysty: Leśnogłos

• GNOM

Potocznie zwane miniaturowymi ludźmi, gnomy nie przekraczają wzrostem 50 cm. Ciągłe życie w drodze pokrywa ich skórę opalenizną, a ciężka praca przy koniach oraz surowe warunki gościńca sprawiają, że pozornie wątłe ramiona kryją w sobie sploty doskonale wyćwiczonych mięśni. O ile ich ciała przybierają kolory od miodowego po jasne brązy, włosy gnomów znane są z różnorodności. Głęboki fiolet, blady róż, morska zieleń czy błękit letniego nieba – ich kolorystyka wydaje się nie mieć ograniczeń. Kiedy minie pierwszy szok związany z nietypową barwą, gnomie głowy mają jeszcze jedną charakterystyczną cechę. Są nieco większe niż nakazywałaby zasada skalowalności, jakby ludzką czaszkę niewprawny lalkarz dobrał do zbyt małego ciała. Równy stukot kopyt, skrzypienie wozów, radosne pokrzykiwanie, a niejednokrotnie nawet muzyka – to odgłosy, które niechybnie zwiastują gnomią karawanę! Spędzając życie w na szlakach, gnomy gromadzą wiedzę i plotki, a z powodu ich wędrowniczej natury, stanowią główną siłę handlową i transportową tej części kontynentu. Prostoduszne i ciekawskie, mają urodzoną żyłkę do handlu i pamięć trwalszą niejednokrotnie od kamiennych tablic. Stąd też doskonali z nich inżynierowie i złote rączki.

• Stosunek do smoków: pozytywny
  Sposób walki: daleki zasięg (proce, kusze), choć robią to tylko w ostateczności
  Magia: nie posiadają własnej
  Język ojczysty: Język nizin; często znana Smocza mowa, Podgórski, Południowy

• JASZCZUROCZŁOWIEK

Przypominają dwunożne smoki niewiele wyższe od ludzi. Mają szczupłe ciała pokryte łuską, najczęściej ciemną, rzadziej jasną bądź w szlachetnych kolorach (złoty, srebrny), z wiekiem ich łuski jaśnieją. Są rasą koczowniczą preferującą otwarte przestrzenie. Rzadko spotykane przez inne istoty rozumne, często są obiektami legend, a złapane przez człowieka potrafią być traktowane równie źle co smoki.

• Stosunek do smoków: pozytywny
  Sposób walki: korzystają z potężnego ogona, którym mogą łamać kości największym przeciwnikom. Ponadto mogą się pochwalić imponującymi pazurami. Rzadziej wykorzystują włócznie i łuki.
  Magia: mają odrobinę maddary – zbyt mało, aby potrafili posługiwać się magią, dość wiele jednak, aby wyczuwać cudzą energię, a nawet korzystać ze smoczych eliksirów.
  Język ojczysty: Smocza mowa

• KRASNOLUD

Niezbyt wysokie dwunogi, sięgające smokom najwyżej do połowy brzucha. Krępi, dobrze umięśnieni i bardzo, ale to bardzo głośni. Ich głowy są odrobinę nieproporcjonalnie za duże w porównaniu do reszty ciała. Mają grube palce, krótkie kończyny. Dumą krasnoluda jest jego broda. Może nie być wyznawcą higieny i mycia się, ale jego broda zawsze jest doskonale umyta, uczesana i zapleciona w wymyślne warkocze. Im dłuższa broda, tym większy status krasnoluda w jego społeczności. Co też zależnie od danej społeczności często sprowadza się do seksizmu, bo kobiety krasnoludy często bród nie mają. Zaś te, które je posiadają porównują bójnościom tym męskim.
Zazwyczaj odziewają się w wygodne zbroje, przydatne zarówno do bitki jak i do kopania. Są uparte i mają bardzo twarde czaszki (dosłownie!) Krasnoludy trudnią się wydobyciem rud metali, ich przetapianiem i kuciem, a także wyrobem wybornych trunków, które przypadłyby do gustu niejednemu smokowi. Mieszkają wysoko w górach lub w jaskiniach, nierzadko też w podziemnych miastach. Mniejsza część populacji mieszkająca na powierzchni gór, zamiast w ich wnętrzu, zajmują się wypasem kóz i owiec.

• Stosunek do smoków: zwykle negatywny
  Sposób walki: preferują broń krótkodystansową, jak kilofy, topory czy ciężkie młoty, którymi posługują się z ogromną wprawą. Posiadają krzepę umożliwiającą im kruszenie smoczych kości przy uderzeniu.
  Magia: nie posiadają własnej
  Język ojczysty: Podgórski krasnoludzki

• NIZIOŁEK

Drobne dwunogi wzrostu mniej więcej krasnoluda, jednak mniej korpulentni od nich – proporcjami ciała przypominają raczej elfy. Nie mają jak one zaostrzonych uszu. Skóra niziołków jest jasna, a barwy włosów od blond do czerni. Ubierają się w praktyczne odzienie, które nie przeszkadza przy wędrowaniu przez ciasne norki, gdzie mieszkają, ani przy pracy na polu. W przeciwieństwie bowiem do innych ras niziołki nie polują na to, czego potrzebują, zamiast tego hodując wszystko co niezbędne, od krów i świń na mięso, po owce na wełnę. Nie żyją w miastach, preferując żyzne wzgórza – pod ziemią ryją swoje domy, a nad ziemią uprawiają rośliny i opiekują się swoimi zwierzętami. W taki sposób społeczność niziołków może rozpościerać się na ogromne połacie terenów.

• Stosunek do smoków: pozytywny
  Sposób walki: większość nie potrafi walczyć i polega głównie na unikach oraz ucieczce, żeby przeżyć w razie zagrożenia
  Magia: nie posiadają własnej
  Język ojczysty: Nizin; często znana Smocza mowa, Podgórski, Południowy

• ORK

Wzrostu przeciętnego człowieka, o kościach grubszych niż człowiek, charakterystycznej zielonkawej skórze i kłach wystających spomiędzy warg. Zwykle są potężnie umięśnione, samce pozbawione są owłosienia całkowicie, a samice mają bujne czupryny w kolorach od czarnego po niebieski. Oczy o okrągłych źrenicach i ciemnych tęczówkach, postawa zazwyczaj lekko zgarbiona. Żyją na pustyni, a ich społeczność nazywa się Hordami. Orkowie prowadzą wojenny tryb życia, a walka jest dla nich tak ważna jak woda dla ryb. Panuje u nich kult siły i mizoginia, a demokracja jest czymś nieznanym.

• Stosunek do smoków: zwykle negatywny
  Sposób walki: głównie topory i miecze, zwykle brudne, co wiąże się z gwarantowaną infekcją dla zaatakowanego. Bardzo brutalni, polegają na swojej sile.
  Magia: nie posiadają własnej i pogardzają nią w każdej formie
  Język ojczysty: Charcz

• SKAVEN

Nazywani czasem szczuroludźmi, wzrostem dorównują smokom w kłębie. Pokryci są gęstym futrem, które nie zakrywa twarzy, dłoni bądź całych ramion, stóp i ogona. Mają długi szczurzy ogon. Najczęstsze barwy to brąz i łaciaty, ale zdarzają się też osobnicy biali, czarni lub szarzy. Mawia się, że inteligencja skavenów zależna jest od ich grupy – im liczniejsza, tym mądrzejsze i pewniejsze siebie się stają. Podobnie jak smoki, szczuroludzie uwielbiają gromadzić wszelkiego rodzaju bogactwa (a najlepiej jak się dodatkowo błyszczą). Na przestrzeni wielu er wykształciły gry hazardowe, naciągając innych na wydawanie swoich kosztowności. Żyją w licznych koloniach, zawsze pod ziemią.

• Stosunek do smoków: neutralny, gdy zwęszą zarobek mogą zaatakować
  Sposób walki: mają pazury i ostre zęby, ale pomagają sobie bronią wykonaną z ostrych odłamków kamienia lub skradzionym toporem czy kilofem. Są piekielnie szybkie i zawsze atakują w grupach.
  Magia: nie jest świadoma ani aktywna – to pasywna sieć pamięci łącząca umysły w obrębie stada. W grupie ich wiedza i wspomnienia sumują się, dzięki czemu stają się bystrzejsi, co także wpływa na to jak szybko się uczą nowych rzeczy. Próba kontaktu mentalnego potrafi rozbić tę wspólną świadomość i bywa dla nich śmiertelna.
  Język ojczysty: samotny skaven nie posiada wrodzonego języka – jego sposób komunikacji opiera się na instynktownym naśladowaniu dźwięków, które słyszy. Dopiero w stadzie wspólna sieć umysłu pozwala im mówić płynnie i spójnie, niezależnie od źródła słów. Jednak odcięty od stada osobnik gubi tę zdolność, a jego mowa staje się zniekształcona, urywana i pozbawiona sensu.

• TRYTON

Przypominają ludzi o lekko niebieskawej, błękitnawej bądź zielonkawej łuskowatej skórze. Zamiast dolnych kończyn posiadają silne rybie ogony. Włosy mają zwykle ciemno zielone, niebieskie, błękitne, czasem białe lub czarne. Są istotami raczej pokojowymi do lądowych istot pod warunkiem, że te nie zapuszczają się w ich głębiny bez zezwolenia. Żyją pod wodą i mogą oddychać w niej jak smoki morskie. Wyrzucone na brzeg mogą przeżyć nawet godzinę, jeśli przebywają w wilgotnym środowisku. Jednak upał i susza zabijają je już po kilku minutach.

• Stosunek do smoków: neutralny
  Sposób walki: posługują się trójzębami lub magią
  Magia: wody, powietrza i czasem lodu
  Język ojczysty: Śpiew mórz

[Administrator]

Języki innych istot rozumnych

Języki Powszechne
Są to języki, które dominują w najbliższych okolicach Wolnych Stad.

• Wspólny południowy / ludzki [esperanto] – lingua franca kontynentu, na którym leżą Wolne Stada. Mimo mnogości języków dwunogów, większość ludzi zna Południowy przynajmniej pobieżnie, a dla wielu jest to język rodzimy.
  
  Smocza mowa [polski] – drugi najpopularniejszy język na kontynencie. Wiele nie-smoczych społeczności przejęło go jako własny lub co najmniej umie się w nim porozumiewać. W przeciwieństwie do ludzkiego Południowego, jest powszechnie spotykany też w wielu innych zakątkach świata. Posiada liczne szeleszczące i trzeszczące dźwięki z uwydatnionymi warknięciami i swoistym melodyjnym rytmem. Ze względu na dużą gamę dźwięków, śpiewów i mruknięć wydawanych przez smoki inne rasy praktycznie zawsze mówią z wyraźnym akcentem.
  
  Podgórski krasnoludzki [hebrajski] – popularny na terenach górskich i ziemiach zamieszkanych przez krasnoludy. Przejmowany przez społeczności innych ras żyjących niedaleko.
  
  Śpiew mórz – według legend, język którego mieszkańcy mórz nauczyli się od samych Wielorybów. Język ten jest powszechnie używany przez istoty żyjące pod wodą – takie jak trytony, morskie smoki, jak i płetwale! Wykorzystuje długie, śpiewne tony, które w morskiej głębi niosą się na niezwykłe odległości. Nie jest to język szczególnie złożony, jednak jego zrozumienie wymaga doskonale wyćwiczonego słuchu, by rozróżniać subtelne, lecz znaczące niuanse w tonacji i długości poszczególnych dźwięków. Ponad powierzchnią wody dźwięki są zniekształcone i niezrozumiałe. Istnieje wiele dialektów Śpiewu Mórz, lecz większość jest wzajemnie zrozumiała.
    Aby być w stanie posługiwać się tym językiem, trzeba móc nurkować (czyli posiadać skrzela lub spełniać wymagania na głębiny). W przeciwnym razie biegłość ogranicza się jedynie do słuchu.
  
  Nowoelficki [hindi] – uproszczona wersja języka elfów, powstała naturalnie w skutek potrzeby komunikacji z innymi rasami i mniej konserwatywnego podejścia do czystości języka niektórych elfich klanów. Z tego powodu jest mniej melodyjny niż staroelficki, za to cechuje się dużą regularnością gramatyczną. Jest stosunkowo łatwy do opanowania, jednak właśnie dlatego nie cieszy się szczególnym szacunkiem wśród elfów czystej krwi. Mimo to jest żywym i ciągle zmieniającym się językiem ojczystym elfów żyjących poza tradycyjnymi strukturami.

Języki etniczne
Charakterystyczne dla konkretnych ras, na ogół zbyt rzadko spotykane lub trudne, by uległy podobnemu rozpowszechnieniu.

• Język nizin [jidysz] – język, którym posługuje się większość gnomów i niziołkow – ale głównie w zaciszu własnych domostw. Mało kto o nim słyszał, jako że obie te rasy zwykle płynnie znają smoczy, ludzki lub krasnoludzki. Ze względu na handlowną i podróżną naturę tych ras, ich mowa zawiera wiele zapożyczeń z innych języków.
  
  Staroelficki [sanskryt] – skomplikowany język, którym w pełni poprawnie potrafią posługiwać się jedynie Wysokie Elfy, głównie ze względu na charakterystyczne dźwięki, trudne do wymówienia dla innych ras. Liczne wyjątki, archaizmy oraz złożony system melodyjnych akcentów sprawiają, że język ten jest niezwykle trudny do opanowania i jedynie rajskie smoki są w stanie je naśladować, choć i tak w sposób daleki od perfekcji. Znając staroelficki, można zrozumieć nowoelficki, jednak zależność ta nie działa w drugą stronę – osoba władająca wyłącznie nowoelfickim zrozumie zaledwie część wypowiedzi w staroelfickim.
  
  Mrocznoelficki – mimo wspólnego źródła ze staroelfickim, język Mrocznych Elfów wyraźnie się od niego różni. Poza kilkoma podobnie brzmiącymi słowami oraz zbliżoną strukturą gramatyczną, staro- i mrocznoelficki są dla siebie całkowicie niezrozumiałe. Mrocznoelficki jest równie złożony jak staroelficki, lecz jego melodyjność została zastąpiona bogactwem szeleszczących dźwięków, trudnych do rozróżnienia bez odpowiedniego obycia w języku.
  
  Leśnogłos [szkocki gaelicki] – driady to o tyle interesujący gatunek, że każda z nich, niezależnie od miejsca na świecie, posługuje się tym samym językiem. Podobno to właśnie drzewa uczą je mówić. Wszystkie Enty doskonale rozumieją mowę driad, choć tajniki komunikacji Mówiących Drzew pozostają dla smoków niepojęte. Ojczysta znajomość leśnogłosu pozwala nawet na rozmowę z niektórymi roślinami.
  
  Charcz – twardy język orków oraz ziem przez nich podbitych. Wymaga wydobywania dźwięków z głębi gardła, a jego opanowanie utrudnia fakt, że orkowie łączą mowę z rozbudowanym systemem gestów, co kontrastuje ze stosunkowo prostą gramatyką.